Walking into a new place, a new life {Open}

NOBODY SEES, NOBODY KNOWS. WE'RE A SECRET, CAN'T BE EXPOSED

Een klein zuchtje ontsnapte tussen de lippen van het blonde meisje door. Het was een best rustige dag geweest voor Dennimae, iets waar ze wel aan kon wennen. Ze observeerde de mensen die voorbij kwamen en sloeg haar linkerbeen over het andere heen. Het schoolplein was redelijk druk, veel hadden nu pauze. Één voor één bekeek ze de leerlingen. Ieder was anders, sommige stoer en luidruchtig. Andere stil en onzeker, net als zij. Sommige waren aan het pronken met hun mutaties terwijl andere ze leken in te houden. Op deze manier probeerde Denni wat meer mensenkennis te ontwikkelen, andere beter aan hun lichaamstaal te leren lezen. Kort glimlachtte ze zodra de grote groep mensen allemaal schrokken. Denni gebruikte haar mutatie, liet iedereen in haar zichtsveld denken dat ze in de woestijn stonden. Zachtjes lachtte ze en bracht ze de normale wereld terug. Sommige waren echter echt geschrokken, maar niemand leek haar op te merken. Ze was dus niet opgevallen.
Kort schrok ze op uit haar observatie toen er een jongen naast haar kwam zitten. Hem had ze dus níet gezien, goeie observatie weer.. De jongen leek haar echter ook niet echt opgemerkt te hebben, schonk haar in elk geval geen aandacht. Maar echt op zijn plek te zijn, leek hij ook niet. Hij sloot zijn ogen en een glimlach vormde op zjn gezicht. Waarom glimlachtte hij, zomaar? Denni probeerde hem te pijlen, wat natuurlijk voor geen meter lukte. "Waarom glimlach je?" Vroeg ze zacht, waarbij ze schrok van haar eigen vraag. Shit, shit. Wat moest ze nu? Ze wilde eigenlijk helemaal niet met hem praten, het was er opeens uitgekomen. Kort keek ze weg, hopend dat hij haar misschien niet gehoord had.

Clothes

NOBODY SEES, NOBODY KNOWS. WE'RE A SECRET, CAN'T BE EXPOSED

Het was niet helemaal haar bedoeling geweest, maar de meid had tegen de jongen gepraat. Soms had Denni dat, kwam er opeens een random opmerking of vraag uit haar mond. Misschien was het een teken dat ze wat losser kwam en meer begon te wennen aan de school? Ze voelde zich zeker meer op haar gemak nu ze Devon en Avery heeft leren kennen. Ook had ze een kamergenootje gekregen die ze binnenkort ook zou ontmoeten. De cirkel van mensen die ze leerde kennen werd langzaam steeds groter. Op Denni's eigen tijd, zegmaar.
”Waarom niet?” Vroeg de jongen terug, nog steeds dezelfde glimlach dragend. Ja, waarom eigenlijk niet? Het was niet verboden of zo iets. Zodra de ogen van de jongen haar bekeken, viel het Dennimae op hoe donker ze eigenlijk wel niet waren. Hij was van Aziatische afkomst, -dacht ze- maar dat zijn ogen zo donker waren had ze niet gedacht. Wel erg bijzonder, eigenlijk. ”Ik ben eindelijk op de plek wat volgens sommige ‘mijn redding’ is, dan mag er toch wel minstens een glimlachje vanaf, niet?” Bij deze woorden voelde Dennimae hoe de zon door de wolken heen brak en veel warmte met zich mee bracht. Ze deed haar jasje uit en legde hem naast haar op het bankje, op haar tas. De jongen zat aan de andere kan van haar dus zal hier geen last van hebben. "Hm, dat klopt. Maar ik ben er nog niet echt van overtuigd dat deze school iemands 'redding' zal zijn." Sprak ze simpel, ietwat naïf. In haar stem was de verlegenheid te horen, hoewel ze deze zo veel mogelijk probeerde te onderdrukken.