I'm No Superman

Tot zijn opluchting duwde Anna hem niet nog een keer weg. In tegendeel, ze draaide zich juist naar hem om en legde één van haar handen in zijn nek, waarna ze ook zijn hoofd aan de andere kant legde en hem zo terugknuffelde. Aiden kon het niet laten om zijn mondhoek lichtjes omhoog te trekken, want niet alleen betekende dit dat Anna een beetje aan het kalmeren was, maar ook dat ze hem vergaf. En dat idee deed hem goed. Hierdoor vergat hij het feit dat haar vorige actie als een bom bij hem had ingeslagen. En eigenlijk ook even dat hij naar de ziekenzaal toe moest. Dat besef kwam pas ietsje later en hoewel hij liever langer zo bleef zitten – omdat hij niet vaak knuffelde, maar het toch wel ontzettend fijn vond – was het toch belangrijk dat hij zijn rug na liet kijken. Anna scheen het met hem eens te zijn en hielp hem zelfs overeind door zijn hand vast te pakken en er aan te trekken. Aiden veerde mee en stond sneller recht dan hij zelf had kunnen doen, hoewel hij toch ietsje in elkaar kromp doordat het zo snel gegaan was. Nooit geweten dat pijn echt… zo’n pijn deed. Gelukkig had hij zich nooit zo erg bezeerd, want hier wilde hij echt niet aan moeten wennen. Alhoewel, als hij eraan gewend was geweest, had hij het misschien niet zo erg gevoeld. Het was dat hij toch echt snel naar de ziekenzaal moest, dus zette hij rustig voetje voor voetje neer om vooruit te kunnen komen.

Inmiddels waren ze bijna bij de ziekenpost aangekomen en had Aiden zijn arm om Anna’s nek gelegd, waarbij hij lichtjes naar haar toe leunde en door haar hulp iets sneller kon lopen. Hij klemde ondertussen zijn kaken ook op elkaar, zodat hij niet al teveel geluid zou maken dat aangaf dat hij pijn had. Dat wilde hij Anna sowieso niet aandoen. Gelukkig voor hem kwam de deurpost steeds dichterbij en stonden ze binnen de kortste keren in de ruimte. Aiden was hier nog niet echt geweest en had dat graag nog langer zo gehouden, maar hij wist van zichzelf al dat hij hier toch binnen de kortste keren zou eindigen. Daar kende hij zichzelf te goed voor. Meteen bij binnenkomst kwam er een vrouw hun kant op gelopen; dat was waarschijnlijk de verpleegster. De jongeman liet Anna toen langzaam los en bedankte haar voor haar hulp, waarop de dame aan hem vroeg wat er in godsnaam met hem gebeurd was. Nonchalant, voor zover zijn lichaam hem dat toe liet, wees hij met zijn duim over zijn schouder naar zijn rug. “Ik, euh…” begon hij, niet wetend hoe hij de situatie uit moest leggen. Als hij zou zeggen dat Anna hem gespietst had met haar kristal, zou ze dan nog wel bij hem mogen blijven van de zuster? Om de één of andere rede wilde hij niet dat ze weg moest. “Ik ben in glas gevallen met mijn rug. Mijn mutatie heeft het bloed wel gestelpt, maar ik kan mezelf niet helen. Zou u een kijkje kunnen nemen?” Hij glimlachte vriendelijk naar de dame en liet zich toen door haar naar een bed begeleiden. Hier moest hij rechtop op gaan zitten, zodat zij beter naar zijn rug kon kijken.

Aiden kreeg niet echt mee wat ze nou precies allemaal deed, aangezien hij met zijn rug naar haar toe zat, maar er werd al snel aan hem gevraagd of hij zijn shirt uit wilde doen. Beseffend dat zoiets inderdaad handig was voor de vrouw, gehoorzaamde hij zonder een kik te geven, vergetend dat Anna er ook nog steeds bij was. Niet dat hij er problemen mee had dat ze zijn blote bovenlichaam zag, maar misschien wel dat ze de wond zag. Zijn shirt hield hij opgepropt in zijn handen vast, afwachtend op wat komen ging. Toen hem verteld werd dat de wond nog ontsmet moest worden, kneep hij al zachtjes in het stuk stof in zijn handen. Hij wist al uit ervaring dat het ging prikken, maar gelukkig voor hem was hij daar inmiddels wel al aan gewend. Alleen was het dit keer toch wat intenser dan normaal – waarschijnlijk omdat de wond zo diep was. De zuster deelde daarna mee dat ze hem ging verbinden en dat hij het verband een paar daagjes moest dragen, zelfs al bloedde hij niet echt meer. Hij moest het verband ook elke dag verschonen; waarschijnlijk vanwege bacteriën of iets. Aiden knikte maar gewoon en was ongewoon stil tijdens de behandeling. Toen het eenmaal gebeurd was, sprong hij van het bed af, maar daar had hij al snel spijt van. Zelfs al was hij nu een beetje opgelapt, de pijn bleef nog wel. Door zijn verbeten gezicht leek de dame zich iets te herinneren, verdween voor een moment en kwam terug met pijnstillers. Aiden slikte eentje in nadat hij ook een bekertje water had gekregen en stopte het kleine busje pillen in zijn achterzak, waarop hij naar het shirt in zijn handen keek. Het bloed was inmiddels al opgedroogd en zou er waarschijnlijk niet zo gauw meer uitgaan. Ach, hij had nog wel andere shirts. Lichtjes grijnzend keek hij op naar Anna en opende niet veel later zijn mond. “Zo goed als nieuw.”

OOC: & Anna ofc~

Tot zijn genoegen glimlachte Anna terug en grinnikte zelfs om zijn vorige opmerking, wat betekende dat ze hem niet geheel haatte. Of zelfs maar een beetje haatte. Toch? Hij wist niet hoe het kwam, maar in tegenstelling tot bij de meeste mensen maakte het hem bij haar juist wel uit hoe ze over hem dacht. Natuurlijk vond hij het niet erg om de onvoorzichtige idioot in haar ogen te zijn, maar hij wilde haar niet nu al zo snel verliezen. Een klein grijnsje vormde zich rond Aidens lippen, maar toen Anna’s glimlach van haar gezicht viel, verdween ook zijn grijns als sneeuw voor de zon. En toen kwam het; een zee aan woorden die Anna’s onzekerheid van net verwoordde. De jongeman schudde zijn hoofd. “Dat zit wel goed hoor. Ik heb mezelf al ergere dingen aangedaan,” reageerde hij, waarop hij lichtjes fronste. ‘Geloof ik,’ dacht hij erachteraan, zich niet herinnerend wat er precies was gebeurd vroeger, maar zeker wetend dat zijn uitgesproken woorden wel waar waren. Wat dat betreft kende hij zichzelf wel goed genoeg om zoiets te zeggen en denken. Het was de volgende uitspraak die Aiden een beetje overrompelde. “Ik begrijp het heel goed als je nu liever afstand van me houdt voor de rest van je leven.” Anna durfde hem niet eens aan te kijken en het was nu pas dat hij besefte hoe onzeker ze eigenlijk was geworden door deze hele toestand. Anna had hem nooit gehaat; ze dacht juist dat het andersom zou zijn. Dacht ze nou werkelijk dat Aiden haar de schuld zou geven van dit alles? Dan kende ze hem nog niet goed genoeg. En als hij heel eerlijk moest zijn, dan wilde hij daar verandering in brengen.

“Afstand houden? Ik keek eigenlijk al uit naar de volgende dansles,” begon hij, terwijl hij met zijn ene hand naar zijn broekriem greep – hoewel hij het voorwerp niet kon vastpakken, omdat hij zijn shirt in die hand vasthield – en zijn andere hand ging nonchalant de lucht in. Hij draaide eens met zijn heupen voor extra effect en grijnsde weer lichtjes naar Anna. “Van wie moet ik anders leren dansen? ‘k Wil het alleen leren van de instructor-to-be,” vervolgde Aiden. Hij stopte met ‘dansen’ en legde vervolgens zijn vrije hand op haar friemelende, in handschoen gehulde handen. “Anna, luister,” sprak hij weer, ditmaal op een serieuze toon. Hij begreep dat niet alleen zijn grapjes har gerust zouden stellen en dat hij toch wel meer moest doen dan dat. Daarom ging hij terug op het bed zitten en klopte uitnodigend naast hem op het matras, geluidloos vragend of zij hetzelfde wilde doen. “Wat er gebeurde daarnet was niet alleen jouw schuld. Ik weet niet wat jouw mutatie verder precies inhoudt, maar die handschoenen hebben er iets mee te maken, of niet?” Aidens grijze ogen gleden even naar het voorwerp in kwestie. “Ik was degene die eentje uittrok en viel, dus het was ook mijn eigen stomme schuld, alright? Bovendien kom je niet zo gemakkelijk van mij af hoor. Had ik niet ook nog beloofd om een kijkje te nemen bij de muziekclub? Als jij dat niet erg vindt, wil ik dat wel samen met jou doen.” Zijn mondhoeken inmiddels weer tot een vriendelijke glimlach omhoog gekruld, knipoogde hij een keer naar het donkerharige meisje en wachtte haar reactie af. Ze moest het er namelijk eerst zelf mee eens zijn, want Aiden wilde haar natuurlijk niet gaan dwingen.

Anna leek zijn woorden wel te waarderen en op zijn beurt waardeerde Aiden dat weer. Niet omdat hij het gezegd had, maar omdat zij erdoor kalmeerde. Of dat pikte hij in ieder geval op. Hij kon natuurlijk niet in haar hoofd kijken, maar lichaamstaal en gezichtsuitdrukkingen zeiden vaak al genoeg, zelfs al kon dat soms nogal misleidend zijn. Anna vertelde hem toen over haar mutatie; wat het precies inhield en wat het nou allemaal kon aanrichten. Plus een uitleg over hoe het in z’n werk ging. Als hij bij het prieeltje had opgelet, had hij waarschijnlijk gezien dat de gevormde kristallen inderdaad groeiden en dat ze uiteindelijk van kleur waren veranderd toen hij haar een knuffel gaf. Helaas had zijn wond het toen niet toegestaan, maar nu kreeg hij die duidelijkheid gelukkig van haar voorgelegd. Een beschamende grijns was rond Anna’s lippen verschenen, die Aiden beantwoordde met een warme glimlach. "Wat de muziekclub betreft - dat... lijkt me gezellig," hoorde hij haar toen zeggen. Zijn glimlach werd nu ook een scheve grijns en hij wilde zijn mond opentrekken om daar nog iets op te zeggen, maar Anna was hem voor door hem op z’n nummer te zetten. De jongeman gromde zacht en liet zich een beetje ineen zakken. Dit was niet wat hij in gedachten had. Zijn ouders waren nou niet bepaald zo streng tegen hem geweest – die hadden hem liever de deur uit dan binnen. Niet omdat ze hem haatten, maar omdat hij ADHD trekjes had en dat konden ze niet altijd verdragen.

Aiden keek met een speelse blik naar het meisje. “Wat als ik dat niet doe?” vroeg hij spontaan. “Ga je dan de politie bellen? Of wil jij me naar mijn kamer dragen?” Hij keek haar uitdagend aan, want eigenlijk wilde hij dat wel met z’n eigen ogen zien als ze zoiets wilde proberen. Voorheen hoefde hij dit niet te proberen bij zijn vrienden; die waren gek genoeg om hem daadwerkelijk over de schouder te gooien en hem weg te brengen. Alleen waren dat jongens, waarvan een paar toch wel minstens vier keer in de week naar de gym gingen ofzo. Vergeleken met hun was Aiden maar een slapjanus, dus verzetten had toentertijd ook geen zin. Dat betekende echter niet dat hij het niet probeerde, natuurlijk. Nee, verantwoordelijk was niet bepaald een woord dat je kon gebruiken om hem te omschrijven. Zelfs al was hij wel op momenten serieus en volwassen als dat nodig was. Maar dan ook alleen als het echt nodig was. “Rusten is trouwens ook niet mijn ding. Ik kan niet stilzitten,” gaf hij eerlijk toe. Hij grinnikte even bij de herinnering aan zijn moeder, die op een dag zo ontzettend gek van hem werd, dat ze hem letterlijk het huis uit had gegooid. Hij was toen ziek thuisgebleven van school en had zich maar moeten vermaken met andere dingen. Dat hield ook in dat hij zijn moeder steeds rare vragen stelde. “Dus, tenzij ik gezelschap heb, blijf ik echt niet op mijn kamer of hier.”

Anna was niet bepaald vrolijk met zijn woorden, maar het was ook niet zo dat ze boos op hem werd. Nee, als hij uit moest leggen wat voor een feel haar reactie gaf, dan was het wel dat ze probeerde om boos of geïrriteerd over te komen. Iets wat totaal mislukte, vooral omdat ze haar wangen bol blies en als Aiden heel eerlijk moest zijn, liet het haar er alleen maar schattig uitzien. Een kleine, speelse grijns sierde al snel de jongen zijn lippen zodra ze de eerste vraag had gesteld. Een retorische vraag, gokte hij, maar nog steeds een vraag. Hij schudde langzaam zijn hoofd, nog steeds in een plagerige bui. Okay, hij had dan misschien zelf al door gehad dat Anna geen antwoord op die vraag had gewild, maar hij kon die kans niet laten liggen. Hij fronste lichtjes bij haar volgende woorden. “Nou, zoveel kleiner ben je nou ook weer niet,” reageerde hij. “En grootte heeft niks met kracht te maken hoor. ’t Zit hem in de spieren,” voegde hij er nog aan toe, terwijl hij zijn arm boog en zijn armspieren probeerde aan te spannen. Veel om te showen had hij natuurlijk niet, dat wist hij ook wel, maar het was dan ook niet anders dan grappig bedoeld. Hij wiebelde eens met z’n wenkbrauwen en liet met zijn ogen zien dat Anna naar zijn ‘spieren’  moest kijken. Pas toen viel hem nog iets in. “Trouwens, wil je nou beweren dat ik dik ben? Dat doet wel erg pijn, hoor,” mompelde hij, waarna hij met zijn hand naar zijn borstkast greep en gekwetst naar het meisje naast hem keek.

De bewegingen die Anna maakte, hoe klein dan ook, maakten hem wel aan het lachen. Ze had wel gelijk, dat moest hij toegeven. “Ik weet niet of dat genoeg voor mij is, maar daar zal ik het dan maar even mee moeten doen,” sprak hij. Moest hij het daadwerkelijk daarmee doen? Dat zag hij eigenlijk niet echt zitten. Er moesten toch genoeg activiteiten voor hem zijn waarbij hij niet hoefde te bewegen? Het meisje naast hem scheen zijn hint echter wel te begrijpen en vertelde, met heel wat sarcasme, dat ze het ontzettend vervelend zou vinden om hem gezelschap te moeten houden. Aiden zette dezelfde toon in zijn stem op. “Pfft, same here. Ontzettend vervelend,” stemde hij met haar in, terwijl hij haar grijns weerspiegelde. Vervolgens viel hij even stil, niet zeker wetend hoe dit verder moest. Op het moment was veel bewegen dus geen optie, maar om nu al op te staan en terug naar zijn kamer te gaan zag hij niet echt zitten. Zelfs al moest hij een nieuw shirt hebben. Ach, het was warm genoeg om er geen te dragen en Anna scheen er verder geen last van te hebben. Aiden speelde licht afwezig met het shirt in zijn handen en scheen toen met een idee te komen. “Hmm, honesty hour? Om elkaar een beetje te leren kennen?” stelde hij aan Anna voor. “Als je geen vragen wilt beantwoorden vind ik dat ook prima, maar ik ben net een open boek, dus mij mag je alles vragen,” voegde hij er nog aan toe. Zijn grijns veranderde in een vriendelijke glimlach, waarbij hij iets naar achteren leunde en één van zijn handen op het bed liet rusten. Belastend voor zijn rug was het niet echt. Bovendien zou hij in een paar minuten toch weer van positie veranderen.

OOC: here you go bae as promised~

Anna scheen zijn voorstel helemaal niet erg te vinden. Ze gaf zelfs toe dat ze geen geheimen had en dat hij gewoon zijn gang mocht gaan met vragen stellen. Dit liet hem wat beter op zijn gemak voelen, vooral omdat hij niet was vergeten hoe het meisje naast hem had zitten huilen toen hij hulpeloos in het gras had gelegen. Ondanks dat ze had gezegd dat ze geen geheimen had, hield hij het toch in zijn achterhoofd om geen verdere vragen over haar mutatie te stellen. Misschien later, als hij er echt zeker van was dat het niet uitmaakte. Als ze er al niet zelf over begon, althans. Anna was hem voor met een vraag te stellen, waardoor zijn gedachten van een vraag bedenken naar een antwoord zoeken werd omgezet. Lang erover nadenken hoefde hij echter niet, want hij had al genoeg informatie over zijn eigen stad opgeslagen op zijn harde schijf. “Wolverhampton,” antwoordde hij. “Het ligt ten noordwesten van Birmingham, in het midwesten van Engeland. Mijn stad staat vooral bekend om de voetballers die er geboren zijn, maar een bekende zanger van ongeveer twintig jaar geleden komt er ook vandaan,” vertelde hij. “Ooit gehoord van One Direction? Daar een zanger van,” lachte hij vervolgens. Om heel eerlijk te zijn vond hij de band niet spectaculair, maar hun muziek was ook niet bepaald bagger te noemen. Tegenwoordig luisterde natuurlijk bijna niemand meer naar ze, maar hij had ze dan ook alleen ontdekt omdat hij toevallig tijdens zijn research bij hen terechtkwam. “Ik kan je nog wel meer vertellen over Wolves, maar dat is niet echt relevant.”

Nu hij Anna’s vraag uitgebreid beantwoord had, was het zijn beurt om haar een vraag te stellen. Waar moest hij beginnen? Hij was zo nieuwsgierig naar alles. Eigenlijk wilde hij ook weten waar zij was opgegroeid, maar om nu enkel ‘en jij’ te vragen vond hij niet genoeg. Daarom besloot hij dat maar iets later te vragen. Misschien zelfs een ander keertje. “Ik weet dat één van je hobby’s dansen is. Heb je buiten muziek nog meer hobby’s, though?” vroeg hij daarom maar in de plaats daarvan. En om het probleem dat hij net had bij Anna te voorkomen, gaf hij ook al antwoord op zijn eigen vraag. “Mijn hobby’s verschillen vaak. Ik heb er best veel, eigenlijk. Ik vind bijna alles wel leuk,” gaf hij grijnzend toe. Dansen kon hij in ieder geval ook al op het lijstje zetten, want hoewel het misschien minder leuk was geëindigd, had hij toch wel genoten van zijn dans met Anna.

Het donkerharige meisje antwoordde dat muziek haar enige echte hobby was. Aiden hield zijn hoofd een beetje schuin en bedacht zich dat ze waarschijnlijk daarom over de muziekclub begon. Het was dus echt haar passie en zo te horen zou dat ook niet snel gaan veranderen. Zou ze soms ook een hoge rang hebben in de muziekclub? Misschien zelfs oprichter? Anna had hem inderdaad verteld dat ze zichzelf leerde dansen op dit eiland. Het zou hem niks verbazen als ze daadwerkelijk een grote rol speelde in de club. "Nou, als je ooit een tegenspeler zoekt, dan weet je me te vinden," antwoordde hij op haar acteeropmerking. "Zoiets lijkt me eigenlijk ook wel gaaf. Ik neem nu even aan dat er geen dramadocent op de school zit?" Veel over Genosha wist hij eigenlijk nog niet. Dit was een vrij vreemde situatie voor hem, aangezien hij normaal gesproken zoveel mogelijk informatie opzocht. Over dit eiland was echter niet veel te vinden, behalve op de plaats delict zelve. Het voelde haast rebels aan. "Erg jammer," voegde Aiden er nog aan toe. Drama was één van zijn favoriete lessen geweest op z'n vorige school. Veel kids hadden er een hekel aan, inclusief de meeste van zijn klasgenoten, maar Aiden genoot er altijd met volle teugen van. Meestal was hij degene die iets idioots moest opvoeren en kon de rest er dan mee lachen. Dat was eigenlijk precies waarom hij het zo leuk vond. Hij mocht een keertje een echte idioot zijn zonder er vreemd op te worden nagekeken, want dat was hoe acteren nou eenmaal werkte.

"Favoriet genre? Hmm, da's een vrij moeilijke vraag," mompelde hij nadat Anna antwoord op haar eigen vraag had gegeven. Hij fronste even; probeerde na te denken over een geschikt antwoord, maar bleef uiteindelijk hangen op - "Ik ook. Ik heb niet echt een favoriet genre, om heel eerlijk te zijn. Het ene moment vind ik één nummer geweldig en het andere moment is het dat andere nummer. Het veranderd veel te vaak om een echt antwoord hierop te kunnen geven."
Wat wilde hij nu eigenlijk vragen? Er ging zoveel rond in zijn hoofd dat hij simpelweg niet kon kiezen. Haar persoonlijkheid kende hij haar zo'n beetje wel, maar wat maakte Anna nou verder nog meer Anna? "Hmm..." mompelde Aiden nadenkend, zijn blik even op het plafond gericht. "Waar kan ik je 's nachts voor wakker maken?" Slaappatronen zei vaak al veel over mensen. Velen wilden niet graag gewekt worden in hun slaap en dat kon de jongeman wel begrijpen. Zelf vond hij het niet erg of iets, maar hij begreep het van anderen wel. Sowieso was dit een makkelijke manier om achter Anna's favoriete dingen te komen.