Sangre por sangre

Gelukkig. Dat was wel het minste wat Adrian was sinds hij het nieuws had vernomen dat zijn broer het slachtoffer was geweest van een of andere randdebiel die het leuk vond om zichzelf op te blazen in de buurt van Dante. Kwaad, dat was hij de laatste dagen geweest. Zelfs woedend. Toen hij het nieuws had gekregen van een van de leerkrachten had hij veel moeite gehad met zich in toom te houden. Dagenlang had hij bij enkele geprobeerd om te weten te komen wie het was, aan leerlingen had hij het ook gevraagd maar om de een of andere reden loste ze niets. Gek werd hij er van. Van zijn broertje bleef je af. Hij was de enigste in de familie waarmee hij nog sprak. Ook al behoorde Dante nog niet zo lang tot zijn familie. Het kon hem niet schelen, ze waren verwant door bloed en dat schepte gewoon een band. Slaap was sinds hij het nieuws had vernomen ook ver te zoeken. Elke dag had hij wel enkele momenten in het ziekenhuisgedeelte van de school gestaan. Nou ja, op een afstand. Want om de een of andere reden zat Olivia dag in dag uit aan het bed van zijn kleine broer en hij had echt geen zin in haar eindeloze geratel nu want dan zou hij degene zijn die ontplofte. Niet zo letterlijk dan, maar het was wel duidelijk wat hij bedoelde. Adrian weigerde eveneens om naar de klas te gaan als hem niet verteld wie de schuldige was dus spendeerde hij zijn dag met zelf zoeken achter de schuldige, zonder succes.

Met wallen van hier tot in Japen stond hij rond de middag voor het bed van zijn broer. Qua emoties zat het totaal niet goed. Nee, het was een mix van woede, verdriet, nog meer woede, angst, en onmacht. Niet zo’n perfecte match. Maar zelfs met zijn wallen zag hij er toch nog vrij deftig uit. Niet zijn normale zelf, maar hallo zijn broer was enkele dagen geleden voor enkele minuten dood verklaard hoe zag je er zelf dan uit? In zijn handen had Adrian een old fashioned game boy color die hij nog ergens tussen zijn spullen had gevonden. In een klein doosje dat hij op het einde van het bed had gezet zat zijn hele collectie pokémon games en nog wel wat andere games waar hij de naam niet van wist. Yeah, Dante was helemaal gek van die dingen dus het leek hem wel gepast dat hij zijn eigen  gameboy aan zijn broertje gaf. Wat twijfelend staarde hij naar de staat waarin hij verkeerde. Woede vlamde op in zijn binnenste. Oooh, degene die dit had gedaan ging het nog zwaar te verduren krijgen zowaar zijn naam Adrian was! Nadat hij de console naast de doos had gezet snoof hij even kort. Het enigste qua geluid dat prijsgaf dat hij er was. De broer die hij nooit had gehad, leek niet bepaald wakker te zijn. Of hij speelde gewoon een spelletje omdat hij Adrian niet onder ogen wou komen of zo. ‘Maak je geen zorgen. Ik zorg voor vergelding.’ Sprak de jongen op een fluistertoon. Dat ging er zeker komen. Het kon hem geen fuck schelen wat de gevolgen zouden zijn. Maar dit kon hij niet zo maar laten gebeuren.

Geen idee waarom hij eigenlijk bleef staan. Adrian moest nog steeds de persoon vinden die dit had gedaan. Zin om zijn bro wakker te maken en het aan hem te vragen had hij niet, want nou ja hij wist niet hoe het zat met zijn mutaties dus hij wilde hem niet onnodig overspoelen met zijn emoties. Natuurlijk wist hij niet dat het like ook gewoon werkte wanneer de andere persoon in slaaptoestand was of zo. Het leek hem gewoon beter om nu weg te gaan, want to be honest wou hij zelf in zijn huidige toestand Dante niet echt onder ogen komen. De laatste dagen had hij iedereen zo veel mogelijk gemeden, omdat hij zich gewoon niet onder controle kon houden. Als hij niet aan het zoeken was, dan was hij in de lucht om alles even te overlopen maar om de een of andere reden werd hij altijd freaking sad nu als hij te lang in de lucht bleef hangen. Adrian had die dag maar naar de les moeten gaan, dan had hij hem op tijd kunnen weg trekken en was dit alles niet gebeurd en kreeg hij nog een heldenstatus ook. Maar nee, hij moest zo nodig weer eens met iets anders bezig zijn. Yeah, hij blamede zich zelf, niet bepaald logisch en ook niet nodig. All though dat Dante misschien maar een jaar jonger was als hem, had Adrian de beschermende grote broer rol op zich genomen. Geen idee waarom eigenlijk?

De moment dat hij zich eigenlijk wou omdraaien en naar buiten wou wandelen klonk zijn naam op een slaperige toon. Oké, dan maar geen sneaky bezoekjes van hem aan zijn bro. ‘Yeah mate.’ Wat moest hij anders zeggen? Misschien was het gewoon handiger als hij gewoon echt was weg gegaan en als hij de dude zich had laten afvragen van wie die gameboy uiteindelijk kwam. Waarschijnlijk zou Dante dan nog denken dat het van Olivia kwam of zo. Hij keek hem uiteindelijk recht in de ogen aan, probeerde zijn emoties toch nog iets of wat te verdoezelen maar slaagde daar totaal niet in. Pff, wat was hij toch een wrak. Wel een knap wrak, maar qua emotionele toestand niet zo knap. Arme dude als hij dit ook allemaal over hem kreeg nu..

Kort haalde hij zijn schouders op. ‘Ik doe gewoon men plicht als grote broer.’ Grijnsde hij even kort. En voor dat ene moment leek het alsof ze weer terug gewoon in de leefruimte zaten, alsof hij weer normaal deed. Maar die schijn kon hij niet lang op houden. Nee, de woede die probeerde uit te breken was gewoon te groot. Voor kort gleed zijn blik naar de doos met games waar hij de console had opgelegd toen hij de scherpe toon aanhoorde. ‘Deels wel, deels niet.’ Dat was uiteindelijk wel de waarheid. Natuurlijk wou hij gewoon gezellig doen met hem, al leek het hem best wel duidelijk dat hij al die gezelligheid al kreeg van Olivia maar dat even terzijde. ‘By the way, ik heb iets bij voor wanneer je like is niet slaapt of geen bezoek hebt.’ Adrian nam de doos weer vast en wandelde uiteindelijk tot vlak naast het bed om ze daar weer op de rand te zetten. ‘Figured you could use some games.’ Wat faalde hij er toch geweldig in om de sfeer luchtiger te maken. Ugh, kon hij er wat aan doen dat het al geweten was wat hij eigenlijk kwam doen? Tss, het was gewoon niet fair dat Dante shit met emotie kon. ‘Maar alright, buiten dit. Hoe gaat het met je?’ Misschien had hij daar eigenlijk wel mee moeten beginnen? Ach ja, zolang die vraag gesteld werd maakte het niet zo heel veel uit. De rest van de reden voor zijn bezoek hield hij maar voor later.

Het feit dat hij zo kwaad was, was omdat Dante by far een van de enigste personen was om wie hij ooit had gegeven ondanks het feit dat ze elkaar nog niet super lang kende. I don’t know het beeld van een klein broertje had hem toen hij jong was geteisterd in zijn dromen. Wist hij veel dat hij ook daadwerkelijk een echte broer had gehad maar dat zijn ouders het niet durfden om nog een kind in huis te hebben met Adrian die bestempeld was door zijn grootmoeder als duivel. Daar was hij dan later pas aangekomen toen Dante like uit het niets kwam opdagen. Hoe woedend hij wel niet geweest was op hun ouders, of nou ja de zijne. Het enige geluk dat hij nog wel had was dat hij nooit echt om die twee had gegeven, toch niet zoals het bij een normale familie zou geweest zijn. Zijn onbewustzijn had zijn ouders waarschijnlijk altijd geblamed om het feit dat ze hem zijn broertje hadden ontnomen. Dat was een van de main reasons waar hij werkelijk zo kwaad om was. Niemand zou hem zijn bro nog afnemen, een keer minus dan het feit dat hij kort dood was geweest, was echt wel genoeg.

Het feit dat hij hier zo weerloos lag, maakte zijn emoties er echt niet beter op. Schuld trof hem diep in zijn ziel. Ugh, hij had echt gewoon naar de les moeten gaan. Dan had hij dat onozele kind dat hem dit had aangedaan wel eens stevig onderhanden genomen. Iets wat alsnog ging gebeuren, maar dan moest hij eerst uit vinden wie het was.

Wat had hij moeten zeggen? Meteen voor de zaak uitkomen was gewoon onbeleefd, daarom had hij ook een normaal gesprek aan geknoopt. Als hij was begonnen met te vragen wie het was, wel dan had de woede hem waarschijnlijk compleet over genomen. Dat was nu nog altijd het geval, maar dan minder. Je snapt het heus wel. ‘So, vervul ik die plicht een beetje goed? Of overweeg je om me te ontslaan?’ Geen idee waarom hij het zei, maar Adrian vertelde het met een brede grijns. Dante laten lachen was belangrijk, right? Misschien versnelde dat het genezingsproces wel. Ugh, wat probeerde hij zichzelf toch wijs te maken? Dit alles zou echt niet opgelost raken met zijn bro simpel aan het lachen te brengen weet je wel.

Adrian was bijna zeker dat Dante dit wel op prijs zou stellen. Hij was degene die van dat soort games hield, hem kon je beter gewoon laten doen met zijn FIFA en zijn shooters daar was hij baas in. De gameboy lag toch maar te verstoffen op zijn kamer, en het zou echt wel zonde zijn om hem like nooit meer te gebruiken. Hij had er vroeger genoeg uurtjes mee doorgebracht, maar dat veranderde uiteindelijk wanneer hij 10 werd. Toen vond hij het wel goed zo. ‘Jij hebt er meer aan als mij.’ Grijnsde hij vrolijk. Alright, dat was ook weer zijn goede daad voor vandaag. Nou ja, dat en natuurlijk op bezoek komen bij Dante en het niet vernoemen van cupcakes. Ja, dat had hij weer mooi ontdekt toen hij op Twitter zijn tijd aan het verdoen was. Dat kon hij ooit nog wel eens gebruiken om Dante mee te pesten.

Het was gewoon te geweldig om te zien hoe hij reageerde op het cadeautje. Alsof de dude voor hem ineens getransformeerd was in een 8 jarige met kerstmis. Nou, minus de tatoeages dan. Wait. Nog een laatste keer gleed zijn blik over het lichaam van zijn bro. Waren ze nu weg? De plekken waar anders de geweldige pieces van zijn broer te zien waren, zaten nu beplakt met verband maar hij kon echt nergens nog een spoor vinden van wat er ooit stond. Weird. ‘No problem mate.’ Reageerde hij een klein beetje uit het lood geslagen. Ugh, hij moest er echt niet aan denken wat er door de jongen op het bed heen moest gaan toen hij het gewaar werd dat alles weg was. Yeah dat was wel te begrijpen. Je hoorde namelijk niet elke dag dat je zo maar even dood was gegaan en weer tot leven was gewekt. Dat hij bang was verbaasde hem helemaal niets. ‘Ik zou me net zo voelen als ik in jouw plaats was.’ Mompelde hij wat overbodig. Nee, het was echt niet cool wat er gebeurd was met Dante. Naar zijn mening zou degene die het gedaan had linea recta van school moeten worden geschopt, maar dat was niet aan hem. Nee, hij had andere plannen. ‘Hoe zou het met je gaan als jij hoort dat ik dood was?’ Adrian was niet bepaald de dude die het leuk vond om over gevoelens te praten. ‘To be honest, toen ik het hoorde spatte ik bijna uit elkaar van woede. Al geloofde ik het eerst niet, maar toen er meer mensen het kwamen melden er knapte gewoon iets in me.’ Voor kort hield hij halt en keek Dante recht in de ogen aan. ‘Ik voel me schuldig om wat je overkomen is. Ik slaap niet door dat ik geteisterd word door beelden die ik niet eens op ga noemen. Kortom niet zo best.’ Dat was wel de beste omschrijving die hij kon geven als het op gevoelens aan kwam. Al wist hij nog steeds niet goed hoe hij het hele woede gedeelte dat nog steeds door hem heen ging juist kon verwoorden. Adrian schommelde werkelijk op het randje om zich er niet gewoon aan over te geven en alles dat zich op zijn pad bevond gewoon kort en klein te slaan tot hij de dader vond, wat hij dan ging doen kwam je alleen maar tegen in je ergste dromen.

Alright, hij moest echt zijn gevoelens like proberen onderdrukken of iets want hij kon zich wel voorstellen dat Dante nu niet zat te wachten op een Adrian die helemaal door ging draaien. Although had hij zichzelf daarvoor nog wel net in de hand, dus zijn bro zou daar alleszins geen getuige van zijn. Beter ook. Waarschijnlijk was Dante wel op de hoogte van wat hij had gedaan met die quarterback op zijn normale school. Negen van de tien kansen zou het wel hetzelfde gaan aflopen met het achterlijke wezen dat zijn broer naar hier had gestuurd, misschien zelfs nog erger. Maar alsnog Adrian had liever dat zijn broer geen getuige was van het gene wat hij wilde doen. Al moest hij er wel eerst nog achter komen wie het was, want anders kwam hij ook niet ver. Maybe wist Olivia het.?

Het volgende wat hem verteld werd deed hem lichtjes fronsen. Woah, dat had hij dus eigenlijk wel niet verwacht als hij heel eerlijk moest zijn. Adrian had altijd gedacht dat hij de enigste was die zo had gedacht, dat het beeld van een broer hem enkel en alleen teisterde. Een zucht schoof over zijn lippen. ‘To be honest is dat wel mijn schuld.’ Hoe je het ook draaide of keerde het was zijn schuld. Als zijn oma hem niet als een duivel had bestempeld dan zou Dante wel in Engeland zijn gebleven en hadden ze alles kunnen doen wat broers met elkaar deden. Kort gleed zijn hand even door zijn haren, daar zat al die tijd dat zijn bro hier lag al geen gel meer in of what so ever gewoon omdat Adrian zich zo focuste op het vinden van de dader. ‘Tot op een zekere leeftijd verscheen je altijd in mijn dromen. Toen wist ik natuurlijk niet wie je was, maar ik denk dat ik op de een of andere manier altijd wel al geweten heb dat jij hier rondliep.’ Alright, die ziekenhuis lucht deed hem echt wel geen goed. Het feit dat hij dit zonder enige problemen vertelde, wel ja zo was hij echt niet. Ugh, hij stak het maar op die vermoeidheid van hem of zo.

Door de vraag die hij stelde moest hij even lachen. Favoriete Pokémon hm? Wel dat hing een beetje af van of de vraag nu in hield dat het om de starter Pokémons ging of iets anders. Adrian ging maar voor de eerste. ‘Zonder twijfel Charmander als starter. De jouwe?’ Grijnsde de jongen breed. Die andere vond hij maar mweh. Oké, pikachu was ook nog wel cool en alles maar dat was geen starter so yeah. Eigenlijk was dit alles best wel grappig. Adrian die hier met al die opgekropte shit zat, Dante die hier like levensbedreigend gewond lag. En de twee broertjes waren gewoon over Pokémon bezig. Dat was iets wat ook alleen maar bij hun kon gebeuren hoor.

Adrian trok zijn blik niet weg van de verbanden. What the hell man? Hij ging dat kind dat dit had gedaan echt wel gelijk maken met de grond. Pieces waren meestal van onschatbare waarde, en zijn bro had er echt geweldige gehad. Voor een kort moment verstrakte zijn kaak en snoof hij even. ‘Ik zweer het je man, dat kind gaat niet weten wat haar overkomt als ik haar eenmaal gevonden heb.’ Bromde hij met enige irritatie in zijn stem. Hij richtte zijn blik weer op Dante’s gezicht en ademde diep in. Probeerde zich zo weer terug te kalmeren, en bijna slaagde de jongen er ook nog in. ‘Er is trouwens toch nog altijd een oplossing. I mean, die Damian dude kan toch dinges met inkt. Misschien kan hij ze herstellen?’ Dat was toch het gene wat hij had gehoord. Nou ja, hij wist wel niet hoe het zat met die verbrande huid, maar zijn pieces zouden op zich nog wel te redden zijn?

‘Als ik erbij was geweest. Ik had je daar op tijd weg kunnen halen. Dan was je niet dood gegaan. Maar nee, ik moest zo nodig die dag per se skippen.’ Kort wreef hij met een van zijn handen over zijn slaap en sloot voor een kort moment zijn ogen. Het was wel zijn schuld, wat Dante ook mocht beweren. Sinds wanneer was koppigheid trouwens een reden om iemand anders op te blazen? Echt man, dat kind dat zo nodig zelfmoord terrorist moest gaan spelen hoorde niet meer op deze school. ‘Vertel me alsjeblieft dat je weet wie het was? Of hoe ze eruit zag maakt me al niet uit. Gewoon iets.’ Anders zorgde hij er wel voor dat hij het van iemand anders hoorde, al dan niet met die zelfde beheerstheid die hij nu had, maar hij zou het te weten gaan komen koste wat het kost.

Familie. Het kon je echt maken of kraken. De zijne hadden hem gekraakt toen ze zijn broer hadden afgestaan omdat ze niet nog zo iemand als Adrian in hun midden wilden. Die gebeurtenis, hoe jong hij ook mocht geweest zijn had hem getekend voor het leven. Maar goed hij kon het nu niet alleen daarop steken dat hij uitgedraaid was tot wie hij nu echt was. Natuurlijk had het er iets mee te maken maar het was bijlange na niet alles. Het was vreemd dat hij ondanks het feit dat hij Dante nooit echt had gekend, toch had gedroomd over een broer te hebben. Enigskind zijn  in de familie Harper was niet makkelijk, al kwam dat waarschijnlijk wel gewoon omdat hij Adrian was. Goed, hij kreeg alles wat hij wilde maar dat had als reden dat zijn ouders nooit thuis waren en hij altijd met een of andere domme nanny zat opgescheept die het nog geen dag uithield met hem in babyvorm.
Het feit dat de twee broers hier nu gewoon samen waren, zag Adrian echt wel als een of ander geschenk. Alright, ze moesten elkaar nog leren kennen en such maar het samen zijn op eenzelfde locatie was al wel iets goed, right? Om eerlijk te zijn wist hij niet of hij wat hij net had gezegd moest verklaren aan zijn broer. I mean, het was niet bepaald normaal dat hij zo maar ging zeggen dat het zijn schuld was dat Dante afgestaan aan een familie aan de andere kant van de wereld bij wijze van spreken. Oh well, zolang de dude er niet achter ging vragen vond hij het niet nodig om het te gaan vertellen. Kort haalde hij zijn schouders op. Ja, oké daar kwam het dus al. Dante had heel stiekem nog een andere mutatie waarmee hij gedachten kon lezen of iets anders, dit was gewoon raar. ‘Wanneer ik like geboren was, kwam mijn oma langs en ze had me nog niet vast genomen of ze noemde me een duivelskind. Natuurlijk kwam er dikke ruzie en werd alle contact met haar meteen verbroken, maar ik denk dat het altijd is blijven hangen bij mijn ouders. En wanneer jij er uiteindelijk kwam, waren ze gewoon bang dat je zou uitdraaien als mij. Ik was niet een van de braafste baby's weetje wel, ik kan je zo voorbeelden geven die mijn oma gelijk zouden geven. Volgens mij wouden ze jou gewoon niet blootstellen aan het duister dat ze dachten dat in mij school.’ Oké, waarschijnlijk zou zijn broeder er helemaal niets van gaan begrijpen. Want ja, hoe kon een of ander oud zeikwijf meteen gaan oordelen over een baby die nog geen dag oud was? Nou ja, een andere uitleg kon hij Dante niet geven dus ergens hoopte hij maar dat de dude hem gewoon ging begrijpen.
Charmander was gewoon een van de meest epic Pokémon, nou ja naast Pikachu dan. Nog iets wat ze gemeen hadden. Misschien moest hij maar vaker op bezoek komen? Wie weet wat hij dan nog allemaal te weten kwam. Al moest hij dan toch echt wel zorgen dat hij volgende keer iets bij had om naar binnen te werken qua eten en drinken want man zijn maag was al flink aan het protesteren ondanks dat hij toen hij was opgestaan toch even vluchtig een appel had gepakt die op zijn nachtkastje lag.
Zijn pieces, het was gewoon verschrikkelijk jammer. Zijn broer had er nog meer dan hij zelf, en hij zou hem om eerlijk te zijn niet kunnen voorstellen zonder. Het zou niet alleen raar zijn, maar het zou Dante gewoon niet passen. Ugh man, hij ging dat kind echt verschrikkelijk veel pijn doen moest hij haar ooit tegen komen. Dat was dan ook hetgene waarmee hij de rest van zijn dag zou vullen als hij hier eenmaal weg was. Kort knikte hij. Adrian kende bijlange niet elke mutant op dit eiland, maar hier zouden vast ook wel healers zijn right? Anders zou dit alles toch maar een hele lompe bedoeling zijn.

Kort haalde Adrian zijn schouders op. Wat Dante heem ook vertelde, hij zou zichzelf toch maar de schuld blijven geven. Voornu besloot hij toch maar even het slimme pad te kiezen en een discussie daarover gewoon uit de weg te gaan. Hij had echt geen zin in ruzie met Dante, zeker nu niet! Bedenkelijk had hij zijn blauwe ogen gericht op zijn broer. Rood haar, jonger als hem en een irritant getik als hartslag. Hoe moeilijk kon het zijn? Als hij zijn hoofd even pijnigde kwam hij tot de conclusie dat er hier niet zo superveel roodharige mensen zaten, dus dit hielp hem al zeker vooruit. ‘Je hebt me genoeg verteld mate.’ Sprak hij met een korte glimlach. Nu kwam deel twee van zijn hele plannetje dan ook in actie. Als hij hier en daar subtiele hints liet vallen over een meisje met rood haar en een tikkende hartslag zou hij in no time weten wie dit had gedaan, en dan zou uiteindelijk het derde en ook laatste deel van zijn gehele plan in gang schieten. ‘Trouwens, het is me opgevallen dat er hier wel dagelijks een bepaald meisje bij je is. Moet ik daar meer achter zoeken?’ Grijnsde hij breed. Olivia, het was bewust een van zijn slachtoffers die hij niet gauw ging vergeten.

Het feit dat de broers zolang gescheiden waren, had er bij Adrian nog meer voor gezorgd dat hij nooit meer met zijn ouders zou spreken. Vroeger was de relatie tussen hem en zijn ouders best wel goed, maar dat veranderde zodra hij vijf jaar was. Nooit had hij echt gesnapt waarom zijn ouders vanaf die moment meer waren gaan werken, maar het zou waarschijnlijk wel aan hem hebben gelegen volgens die twee. Nou, het kon hem helemaal geen fuck meer schelen. Zodra hij van dit eiland weg mocht trok hij misschien wel naar Italië, en anders terug naar Engeland maar dan zou hij toch alleen gaan wonen in een of andere loft of zo. Hij zou al zeker niet meer terug keren naar zijn ouders, dat stond vast. Daar hadden hun ouders uiteindelijk zelf voor gekozen toen ze hun voor hun enigste zoon zo veel achterlieten zonder dat er iemand was om voor hem te zorgen, buiten dan de honderden nanny’s die hij had voorbij zien komen.

De tragische geschiedenis van de twee broers. Het was nu eenmaal zo gegaan als zijn ouders het wilden. Al zou hij nooit iemand anders dan Dante zelf inlichten over het hele gebeuren. Daar had hij geen nood aan, en sterker nog andere mensen moesten eenmaal niet naar zijn verleden gaan vragen als het aan hem lag. Praten over het verleden bracht toch alleen maar slechte dingen mee voor hem dus meed hij dat onderwerp zo vaak als hij kon. ‘Waarschijnlijk niet, tenzij mijn vader het heeft verteld want die ging nog wel vaak bij haar langs omdat het zijn moeder was.’ Kort haalde hij zijn schouders op. De familie Harper kon hem volledig gestolen worden. Ach, hij zou ze vanaf nu toch nooit meer zien dus wat maakte het allemaal nog uit? ‘Misschien deden ze het om jou te beschermen tegen mij, misschien omdat ze bang waren dat je als mij ging worden. Maar ik heb er zowiezo iets mee te maken, en als ik mijn ouders iets of wat goed ken dan is het waarschijnlijk een mooie mix van die twee.’ Dat was de harde waarheid. Adrian had niet bepaald een idee hoe het zou aankomen bij zijn bro, maar hij hoopte maar dat de dude hem niks kwalijk ging nemen. Oké, het was uiteindelijk de schuld van zijn ouders want zij hadden Dante afgestaan voor adoptie, maar het was voor een groot deel door hem dat er ooit sprake was geweest van adoptie.

Wanneer Dante’s gezicht een bezorgde uitdrukking kreeg fronste Adrian even. Een zucht schoof over zijn lippen. Het feit dat zijn kleine broer dezelfde bezorgdheid over hem had verbaasde hem. De jongen kon niet echt opmaken of zijn broer aan hem twijfelde of niet, enkel de bezorgdheid straalde van de dude af verder kon hij niet veel merken. ‘Ik fladder wel op tijd weg voor ze iets kan doen. Maak je maar geen zorgen, als ik met haar klaar ben zit er de kans niet meer in dat ze ooit nog kan ontploffen.’ Nou ja, dat was toch zo als de docenten er hier geen stokje voor gingen steken. Waarschijnlijk zou dat wel het geval zijn, hoe het dan ging aflopen was dan nog maar de vraag. Ugh, hij had zo veel shit om aan te denken voor hij ook maar iets kon doen. Stomme proefperiode ook.

Gelukkig was Adrian hier elke dag een paar uur geweest, anders was hij er nooit achter gekomen dat Olivia iets had met zijn broer. Waarschijnlijk was ze wel een goed iemand voor zijn broer, zelf kon hij haar vrolijkheid gewoon niet aan. Die ene keer in de leefruimte was tja gewoon toeval geweest dat zij daar nu eenmaal zat, maar goed dat liet hij maar voor wat het was. ‘Kan zijn? Bro, het druipt er gewoon van af.’ Lachte Adrian breed. Dante zou echt wel wat vroeger moeten opstaan als hij hem zoiets wilde wijs maken. Oké, hij had nu wel het voordeel dat hij het met zijn eigen ogen gezien had maar dat was bijzaak.

Heel dat gedoe met hun ouders en zijn eigen verleden meed Adrian het liefst van al. Niet dat hij er depressed van werd of wat dan ook, maar hij vond het gewoon het meest stomme onderwerp om over te praten. Misschien lag het gewoon aan hem, maar de enigste die het nodige van hem wisten waren zijn broer, Jean en nou ja Allison voor een deel maar dat was ook nooit zijn bedoeling geweest om het aan haar te vertellen, het gebeurde gewoon.

Adrian wou Dante heus wel meer vertellen dan dit, maar hij wist gewoon niet waarom zijn ouders het echt hadden gedaan. Het waren gewoon wat bedenkingen van hem die waarschijnlijk wel heel dicht bij de waarheid zaten, maar de volledige waarheid was het zeker niet. ‘Sorry dat ik je niet meer kan vertellen.’ Sprak hij even kort terwijl hij zijn schouders op haalde. Natuurlijk wilde hij dat hij alles wist over waarom ze zijn broer van hem hadden afgenomen maar dat was zelfs voor hem teveel gevraagd.

De jongen knikte kort. Oké dan, hij moest zich er maar bij neerleggen dat het blijkbaar niet echt zijn fout was. Hoewel het dat eigenlijk wel was, maar goed hij ging er echt niet verder over doorgaan want dan kwam er toch maar een onnodige discussie van. ‘Weetje, ik fladder wel met je weg. Niemand die me kan stoppen dan.’ Grijnsde hij eventjes. Waarschijnlijk wel, maar hij zag het al helemaal voorzich hoe hij met Dante in zijn armen door de gangen heen vloog met een hoop docenten achter hun aan. ‘Ik draai er dan wel niet voor op als we straf krijgen hoor.’ Klonk het al lachend.

Spoileren? Verwachtte zijn broer nu echt dat hij zijn evil plannen uit de doeken ging doen? Tss, Dante moest hem duidelijk nog leren kennen hoor. ‘Wel, wie weet drop ik haar wel in de oceaan kan ze daar lekker gaan ontploffen, of doe ik wel wat anders.’ Sprak hij op een geheimzinnige toon. Het werkelijke plan was nog veel en veel gruwelijker. Maar daar betrok hij zijn kleine broer dus echt niet bij. Nee, dat plannetje bleef in zijn hoofd tot hij het ook echt kon uitvoeren. Al verwachtte hij wel wat tegenstand van zowel dat kind als de leerkrachten als ze er eenmaal achter waren wat hij aan het doen was. Maar dat waren dingen die hij later wel ging overdenken.

Zijn mondhoeken trokken vrolijk omhoog. Dante had het dus echt niet gemerkt dat Adrian elke dag hier was geweest, al dan niet een eindje verderop dan waar hij nu stond. Maar hij had het heus wel gezien hoe Olivia met zijn broer om ging. Eigenlijk was ze echt nog wel een lucky bastard, ze had de twee broertjes even kunnen hebben. Al dan niet door zijn eigen toedoen, maar toen was er nog geen sprake van Dante en Olivia dus al bij al kon hem niets kwalijk worden genomen. ‘Ik kon jullie toch moeilijk komen storen?’ Grijnsde hij even. ‘Ik ben hier elke dag geweest sinds je hier lag, maar door dat zij hier altijd was ben ik niet eerder hallo komen zeggen.’ Sprak hij terwijl hij even kort zijn schouders op haalde. Het was de waarheid. Adrian had er geen idee van gehad wat Olivia namelijk had gedaan als hij zo maar was binnen komen wandelen, dus leek het hem gewoon handiger om van op afstand zijn broertje gade te slaan. ‘En ja, ik was te druk met het zoeken naar de dader van dit alles.’ Mompelde hij er nog achteraan.