De opening van Huisje Weltevree

Haar ogen tuurden uit de zijruit van haar (tweedehands) nieuwe auto en gleden over de even getallen die aan deze kant van de weg op de brievenbusjes waren afgebeeld. Ze reed in een traag tempo, omdat ze eigenlijk nog niet per se had besloten of ze het wel een leuk idee vond om met drie andere mensen in een huis te wonen. Het liefst had ze in haar eentje in een huis gezeten, nóg liever had ze helemaal niet in een huis gezeten hier, maar had ze in de stad ergens een appartement gezocht, of was ze hem gewoon gepeerd. Maar goed, na alles wat er voor hen was gedaan en met hoe weinig ze in feite te klagen had, zou het asociaal geweest zijn voor haar om daadwerkelijk haar biezen te pakken op het moment dat ze eindelijk op een veilige plek terecht gekomen waren waar iedereen hen met min of meer open armen begroette. Ze vertelde zichzelf dat dit de enige reden was, maar ze wist als geen ander dat dit een leugen was. Wanneer gaf ze ooit om asociaal zijn? Nee, feit was dat hier blijven vooral zeer gunstig was: betaald verblijf, geen gebrek aan voedsel, en een dagbesteding (school) waar ze gebruik van maakte wanneer het haar schikte. En daarnaast, waar konden potentiele klanten haar beter gegarandeerd worden dan in een community gevuld met getraumatiseerde mutanten die wilden vergeten wat ze allemaal hadden gezien?

Goed, dus ze bleef hier en vandaag waren de indelingen van de huizen bekend gemaakt. Zij zat met één dame en twee heren en ze kende geen van de drie namen die op het formulier hadden gestaan. Dit was dan ook de reden dat ze niet bijzonder veel haast voelde om het huis te betreden, want op dit moment kon het nog vrij letterlijk alle kanten op gaan. Er was de geringe kans dat ze het met iedereen min of meer zou kunnen vinden, maar dat leek haar sterk. Er was de kans dat ze het met de mannen goed zou kunnen vinden gezien het mannen waren, maar dat het meisje een probleem was want – wel, meisjes. Maar ook hier had Sareth op dit moment geen vertrouwen in. Haar grootste angst en haar eigenlijke verwachting was dat niemand haar écht zou liggen en ze was bang dat er moeilijk gedaan zou worden over haar nieuwe professie, die ze het liefst voor een groot deel vanuit huis wilde gaan runnen.

Nummer 42. Terwijl ze de huisnummers langs was gereden, had er de gehele tijd een sigaret uit haar mondhoek gebungeld die ze in haar overpeinzingen was vergeten op te roken of af te tikken. Nu ze bij het juiste huisnummer op de rem trapte, schoten zij, haar tas op de bijrijdersstoel en haar sigaret een stuk naar voren, waarbij de riem in haar vel sneed, haar tas tegen het dashboard knalde en de as van de sigaret op haar been viel. Vloekend gooide ze de deur open en wierp ze het opgerookte ding de stoep op. Ze trok de tas van de grond en stapte uit de slordig geparkeerde wagen om het huis dat schijnbaar haar huis was, te bewonderen. In alles was het exact hetzelfde als alle andere huizen. Ze wist niet wat ze had verwacht, maar op de een of andere manier was dit toch teleurstellend. Ze zuchtte, klopte de witte as van haar zwarte hold-ups en trok het slordig hangende, oversized zwarte vestje terug over haar schouders. Deze twee kleine gebaren waren onmogelijk genoeg om haar ‘degelijk’ te doen ogen, maar het was iets. Daarnaast, als Sareth daadwerkelijk een goede eerste indruk had willen achterlaten op haar nieuwe huisgenoten, had ze waarschijnlijk iets meer bedekkende kleding aangetrokken, of een borstel door haar haren gehaald, of haar voorraad niet in haar makkelijkst bereikbare tas gestopt.

Ze trok de achterbak open en haalde hier nog twee tassen uit, een rugtas die ze om haar schouder gooide en een handtas die ze over de onderarm van haar vrije hand gooide. Terwijl ze het paadje af liep naar de voordeur, graaide ze in haar jaszak naar de sleutels. Zou er al iemand zijn? Maar één manier om daar achter te komen. In een simpele beweging draaide ze de sleutel in het slot, en vervolgens zette ze met haar heup druk op de deur om deze te openen.

Nog voor ze goed en wel een stap naar binnen had gezegd, klonk een vrouwenstem. “Partyfavours of je komt er niet in.”

Sareth had graag willen doen alsof ze geïrriteerd was, maar voor ze hier toe in staat was verscheen er een klein grijnsje rond haar lippen. Ze wurmde zich met haar tassen door de deuropening en trapte vervolgens met haar torenhoge hak deze deur weer achter zich dicht. Als dit de wijze van begroeten was van haar vrouwelijke huisgenoot, was dat in ieder geval al een redelijk goed begin, toch? Haar hakken tikten op het simpele, goedkope hout in de gang en ze bewoog zich in een rechte lijn naar de bron van het geluid. Het huis was sober gemeubileerd en in een van de weinige meubels die de woonkamer ‘vulden,’ zat haar onderuitgezakte nieuwe huisgenote met een aansteker te spelen. “Ben ik even blij,” mompelde ze, terwijl ze haar rug- en handtas ergens in een hoek op de grond wierp, “dat ik overal op voorbereid ben.”


Vervolgens draaide ze zich weer naar het meisje op de stoel. Ongegeneerd liet ze haar blik keurend over diens lichaam glijden. Als de mannen niets zouden zijn, zou ze in ieder geval een aantrekkelijke vrouwelijke partij hebben om haar tijd mee te doden. De laatste tas die ze nog vast hield, gooide ze op de salontafel en zelf nam ze plaats op de bank. Met haar lange, zwartgelakte en in een punt gevijlde handen trok ze de rits van de tas een stukje open. Bovenop lagen wat kledingstukken – Sareth had meerdere kledingstukken nodig om de inhoud van haar tas te bedekken omdat haar kledingstukken over het algemeen uit zo belachelijk weinig stof bestonden – en deze schoof ze opzij om in plastic verpakte bron van inkomsten te tonen. “Ik heb…” ze viel even stil, alsof ze niet exact wist wat ze op zich droeg, en liet haar vingers door de inhoud van de tas glijden. “Wel, eigenlijk heb ik alles, dus de vraag is niet of ik hier binnen kom maar wat er bij jou naar binnen gaat.” Ze haalde haar hand op, waarin ze tussen elke vinger een zip lock zakje hield met een andere inhoud. Op deze manier was het snel kennis maken, en eigenlijk beviel het Sareth wel. Nu zou ze in ieder geval direct weten hoe haar nieuwe huisgenoten erin stonden, en als ze moeilijk gingen doen kon ze hem net zo goed alsnog direct peren. 

De reactie van haar nieuwe huisgenote was minimaal. Ze straalde voornamelijk een hoop desinteresse uit, en hoewel Sareth en aandacht wel degelijk een dingetje waren, vond ze het momenteel wel prima. Dan niet, haar om het even. Gedurende het vrij absurde ‘gesprek,’ voelde Sareth haar telefoon in haar jaszak trillen. Met de zakjes nog in haar hand, viste ze met haar andere hand haar telefoon uit haar zak en richtte ze haar aandacht van het meisje dat toch nog geen verder woord had uitgebracht naar het apparaat. Eén melding. Een onbekende gebruikersnaam vond haar foto leuk! Heerlijk, Instagrams eeuwige enthousiasme. Ze opende de foto en trok een wenkbrauw op bij het zien van de datum waarop ze deze had gepost. Vervolgens opende ze het account van de onbekende die door haar oude foto’s zat te scrollen, en op het zien van zijn meer dan prettige ogende gezicht, haalde ze haar schouders op, besluitend dat het prima was om door hem gestalkt te worden.

Er klonk een sleutel in het slot en Sareth legde haar telefoon, nog open op de Instagram pagina, op het salontafeltje. Er klonk gelach vanuit de deuropening en direct hierna de vraag, “Jij bent Crackspider, neem ik aan?” Ze richtte haar hoofd op en keek recht in het lachende gezicht van – nee, wat? Ze had echt een stalker! Sareth, op haar beurt probeerde een grinnik te onderdrukken en keek de jongen met een veelbetekenende vragende blik aan. Hij nam ondertussen haar vrouwelijke metgezel in zich op en brabbelde toen iets in een taaltje dat klonk als Italiaans. Maar het kon ook Spaans zijn, of Portugees ofzo. Of misschien ook wel niet – Sareth hield zich daar niet zo mee bezig. Het klonk in ieder geval niet verkeerd, en er verscheen een tweede jongen die in ditzelfde taaltje terug brabbelde. Beide jongens hadden zich voorgesteld – de knul van Instagram heette Dante, de knul van weinig woorden heette Christian. Beiden absoluut good looking, beiden op het eerste gezicht prima, prima huisgenoten.

“Juliette, maar zeg maar Julie,” sprak het meisje. Juliette dus. Vervolgens richtte ze haar aandacht terug op Sareths handelswaar en vroeg, met een brede grijns op haar gezicht, “Dus, is dit een businessvoorstel of een partyvoorstel?” Sareth, op haar beurt, lachte en haalde haar schouders op. “Can’t it be both?” antwoordde ze, waarna ze een glimlach op haar gezicht toverde, “En ik ben de Crackspider, dus,” herhaalde ze Dante lacherig. “Maar jullie mogen me Sareth noemen.”



Juliette kwam in beweging en draaide de dop van de nieuwe fles tequila die door Christian op tafel was geplaatst. Sareth haar glimlach groeide terwijl ze elk glaasje tot de rand toe vulde. Vervolgens schoof ze een glas naar ieder persoon in de ruimte en terwijl Sareth de hare oppakte, toostte ze: “Op nummer 42 dan maar, of moet ik zeggen Huisje Weltevree?” Dit laatste ging gepaard met een blik op de tas op tafel. Sareth schoot in de lach en hief haar glaasje op, “Op Huisje Weltevree,” bootste ze Juliette na, waarna ze de inhoud van het glas achterover wierp. Met een klap plaatste ze het glaasje weer terug op tafel. Haar blik viel op haar telefoon, die hier nog altijd open lag, en met een grijns op haar gezicht pakte ze deze op. “Dus ik heb een reputatie?”

Iedereen proostte op het nieuwe huis, Huisje Weltevree, en leegde het glas zonder problemen. Met een tevreden blik nam Sareth de groep in zich op. Ze had het duidelijk veel slechter kunnen treffen. Wie had gedacht dat random mensen die de moeite niet namen om zelf op zoek te gaan naar huisgenoten in een groep gooien zo goed kon uitpakken? De vrijwilligers voor een zakcentje waren in grotere getalen aanwezig dan Sareth had verwacht – dus het kon alleen maar betekenen dat alles tot nu toe zeer soepel verliep.
 
Ze had Dante lacherig gevraagd naar haar reputatie en hij haalde zijn schouders op, om vervolgens te vertellen dat ‘bepaalde namen’ vallen wanneer je ‘bepaalde dingen’ zoekt en dat hij haar ook wel eens op Genosha had zien rondlopen. Haar mondhoeken gleden goedkeurend omhoog. Julie viel bij met: “Je hebt duidelijk een reputatie als hij direct je naam bij je gezicht kan plaatsen, niet?”
 
Sareth knikte. “Fair enough,” haalde ze haar schouders op.“Lucky for you zijn ‘bepaalde dingen’ mijn vakgebied,” besloot ze met een knipoog tegen Dante, maar vooral tegen de hele groep.
 
“Dus, businessvoorstel? Wat had je in gedachten, spider?” hoorde ze de andere Italiaanse jongen spreken. Julie beaamde dat dit ook was wat zij wilde vragen. In de tussentijd had Christian de glazen bijgevuld en Sareth was meer dan tevreden. Ze had geen idee hoe laat het was op de dag, maar aan het licht dat van buiten kwam te zien was het nog lang geen tijd voor (meerdere) shotjes tequila. Het mocht echter geen verrassing zijn dat ze zonder twijfel het tot de rand gevulde glaasje weer oppakte, naar haar nieuwe huisgenoten ophield en achterover wierp vooraleer ze antwoordde.
 
“Wel,” begon ze, terwijl ze het glaasje weer terug op tafel zette, “ik geef jullie spul mee, jullie raken het kwijt aan geïnteresseerde vrienden en kennissen – houden wat zelf,  houden een redelijk percentage van de winst of een combinatie van die twee en geven de rest aan mij.” Ze trok het koekblik uit haar tas waarin ze haar draaispullen bewaarde. Terwijl ze deze opende en begon met het klaarleggen van vloei, tip, tabak en de hele reutemeteut, sprak ze verder. “We dealen met vrienden. Vrienden van vrienden. Kennissen. Mensen die ‘te vertrouwen’ zijn.” Ze tikte de wiet uit de grinder en tilde de joint op om hem dicht te draaien. “We gebruiken aparte telefoons – dat wordt geregeld, en as long as you don’t fuck me over is het cool, lijkt me?” Dat de ‘aparte telefoons’ zouden worden aangeleverd door haar leverancier die toevallig ook haar vader was, hoefde niet genoemd te worden. Natuurlijk was het handig, zo’n vader, maar de hare was zo minimaal bij haar leven betrokken tenzij het was om zijn geld op te halen en vervolgens slaande ruzie met haar te zoeken over bovengenoemd geld, dat het haar overbodig leek zijn dubbelrol als vader de specificeren.
 
“Regelmatig pakken we hier en daar een feest – underground het liefst – om de verkoop te boosten en tussendoor hebben we het dus van onze wat kleinere kringen. Grote deals doen we nooit alleen, altijd samen en de feestjes, wel, dat zijn de bedrijfsuitjes. Voor de rest, wees gewoon een beetje slim.  Dat moet lukken, hmm?” Met een eyeliner die ze niet meer gebruikte, stampte ze de joint aan voor ze hem tussen haar lippen stak. Ze had haar aansteker al in de aanslag, de vlam open, maar stopte net voordat ze het ding aanstak: “Oh – roken we binnen of buiten?”