Alone, even if you're here.

Erik lag languit op zijn bed. hij luisterde:

watashi wa hitori ja nai, dare mo hitori ja nai
yatto hitori ja nai, ima kanjiteiru
watashi wa hitori ja nai, dare mo hitori ja nai
yatto hitori ja nai, Arigatou

De radio stond redelijk stil. Hij had de radio ook niet echt voor de muziek opgezet, het herinnerde hem aan thuis. Hij vond het nog altijd de mooiste taal, zijn moedertaal. Voor hem klopte het liedje niet echt. Vrij vertaalt zong het meisje dat ze niet alleen is, dat niemand alleen is. Hij voelde zich wel alleen. Hij had nog met niemand echt kennis gemaakt, behalve Collin dan. Als je vechten kennismaken kon noemen, echt vechten was het wel niet geweest, maarja…  Gezellig was het ook niet geweest.
‘yatto hitori ja nai, Arigatou’
Zong hij het laatste stuk mee. Hij wou dat het waar was.
Hij zette de radio uit. Het was nu zijn tweede dag op het eiland. Hij was heel de dag op zijn kamer gebleven. Colin was al vroeg weggegaan, waarheen wist hij niet. Het interesseerde hem ook niet. Hij zuchtte en ging op de rand van het bed zitten. Zo bleef hij daar even zitten, stond daarna recht en liep naar de deur. Hij deed het licht uit, deed de deur achter zich dicht en kuierde door de gangen naar buiten. Het was al redelijk donker buiten. De zon was nog niet onder gegaan, dat zou nog wel even duren. Erik voelde de wind, die redelijk hard waaide. Hij had gisteren op het strand gezeten, van de anderen vandaan, vandaag leiden zijn voeten hem weer naar dezelfde plek. Over het gras naar het zand. Hij ging in kleermakerszit op het zand zitten. Hij wou alleen zijn, zonder alle menselijke geluiden, gewoon de natuur. Hij probeerde of hij Kinana kon horen.
Hij hoorde niets. Dat verbaasde hem ook niet, ze zat nu waarschijnlijk in een nog strenger bewaakte cel. Ze wisten dat hij zou luisteren en wilden waarschijnlijk niet dat hij haar hoorde, oftewel was ze er gewoon niet meer… Die gedachte stopte hij rap weg, al kwam hij steeds vaker boven in zijn gedachten. Hij miste het, alles. Niets was nog hetzelfde. Er liep een traan over zijn wang.
Hij veegde hem weg. Dan hoorde hij iemand achter hem. De persoon was nog een paar minuten van hem verwijdert maar kwam zijn kant uit. Dat wist hij zeker. Hij bleef zitten maar draaide zich deels zodat hij degene die kwam zou kunnen zien, maar nog steeds een prachtig uitzicht over het water had.

Hij hoorde hoe het meisje deze kant op wandelde. Hij zag haar staan. Ze had lang, wit haar. Erik zag hoe ze het zand liet opwaaien zodat er een slang van zand ontstond. Dit was duidelijk ook een van de leerlingen van de school. Hij zag haar verder zijn richting uitgaan. Hij hoorde hoe ze hem opmerkte voor hij zag hoe ze naar hem keek. Hij hoorde hoe ze eraan dacht om gewoon weg te gaan. Maar dat deed ze niet. Hij deed het zelf al even min. In tegenstelling zelf, hij stond op en ging rustig naar haar toe. Zijn handen in zijn zakken. Hij had vanochtend gewoon het zelfde aangedaan als altijd. Hij had gisteren wel gehoord hoe Colin erover gedacht had, waarschijnlijk zou dit meisje zijn kleren al even raar vinden. Hij haalde zijn hand door zijn haar, dat nog steeds recht bleef staan. Dat vonden de meesten ook al raar. Kastanjebruin was het, en het stond altijd recht overeind. Hij bleef een paar meter voor haar staan. ‘Ook nog buiten Jadeline.’ Zei hij opgewekt, hij grijnsde. Haar naam had hij net uit haar gedachten opgevangen. Namen had hij bijna altijd als eerste te pakken. Ze zou het waarschijnlijk raar vinden dat hij haar naam wist, dat vonden de meesten toch raar. Sommigen reageerden overgevoelig en anderen stonden eerst minutenlang verbaast te kijken om dan ineens terug in beweging te komen. Hij vond het beiden wel grappig. Hij keek Jadeline aan, wachtend tot ze ook iets zou zeggen.

Hij hoorde wel wat ze dacht. Mmh, ze was hier al een tijdje. Dat viel ook al te merken aan haar reacties. Geen enkele persoon hier die nog nooit of weinig een andere mutant gezien had zou zo normaal reageren. Hij was buiten dit eiland al een aantal andere mutanten tegengekomen.
Hij zag hoe Jadeline haar hoofd lichtjes kantelde. En hoe ze hem aankeek, hij had het niet echt nodig om haar te zien. Hij wist zo al grotendeels hoe ze eruit zag. Hij kon elke hartslag, elk spiertje, elke beweging horen. En kon zich zo meestal een redelijk goed beeld van andere personen vormen zonder ze echt te zien. Al waren het alleen maar de grote lijnen die hij kon zien. Erik liet toch even zijn ogen op haar rusten om de details te zien. Het lichte, bijna witte haar dat hem al opgevallen was, de helder blauwe ogen. Hij zag haar zacht lachen. Hij hoorde hoe ze dacht dat het waarschijnlijk zijn gave geweest was. Gave, zo noemden de meesten het niet. ‘De rust, de zee en de andere aspecten van de natuur zijn verdraagzamer dan de betonnen muren van de school, nietwaar?’ Ze had een zachte, heldere stem. Hij knikte, hij had zich er opgesloten gevoeld. Dat gevoel had hij de laatste dagen al vaker gehad, het herinnerde hem aan de sterk beveiligde muren van ‘het lab’. ‘Je voelt je zo te horen meer thuis in de natuur dan bij andere mensen.’ zei hij. Zelf had hij het niet zo op de meeste mensen. Misschien zou dat nou veranderen.

Nu had hij nog te veel aan zijn hoofd. Hij keek even naar de zee. Kinana was aan de andere kant van dit water. Hij keek weer naar Jadeline. Ze was de tweede leerling van de school die hij ontmoet had. Er waren veel leerlingen op de school, dat had hij inmiddels wel gehoord. Niet allemaal even vriendelijk maarja… 'En hoelang ben je hier al.' vroeg hij wat later.

Hij zag haar glimlachen. Maar hij hoorde ook wat ze dacht. Dat haar connectie met de natuur moeilijk te verwoorden was, en dat ze daardoor niet begrepen werd. Hij begreep het waarschijnlijk zelf ook niet. Maar hij hoorde wel hoe ze zich voelde in de aanwezigheid van de natuur. Op deze plaats. Hoe elk levend leven effect heeft op zijn omgeving. Erik hoorde nog een hele hoop ander gedoe over vogels en mieren. En de mens. In één ding had ze wel gelijk de mensen vernietigen bossen, bouwen wegen en maken van de wereld een vuilnisbelt. De mensen vernietigen alleen maar, en dat zullen ze altijd blijven doen. Dacht hij. Anderen hadden hem alleen maar last bezorgd. Al waren er een paar uitzonderingen… ‘De natuur zal je nooit teleurstellen, de mensheid wel.’ Hoorde hij haar zeggen. Hij knikte, ze had gelijk, toch deels. Maar of de natuur z’n betere partij was wist hij niet.

Erik zag hoe Jadeline naar het water liep tot het aan haar voeten kwam. Hij hoorde hoe een stroom van energie door het meisje heen ging. Hij had al gehoord wat haar mutatie was. Ze kon de elementen besturen. Elemental werd dat genoemd.

‘zo ongeveer een maand of tien denk ik’ zei ze wat twijfelend. ‘Ik ben hier gisterenochtend aangekomen.’ Zei Erik. ‘Je bent de tweede die ik hier ontmoet heb... En leuke mutatie trouwens.’ hij grijnsde.

Hij zag de verbazing op Jadelines gezicht toen hij vertelde dat hij hier pas gisteren aangekomen was. Hij lachte. Hij keek haar aan. Wat was er dan ze anders aan hem. Misschien zocht hij niet het gezelschap op van anderen of sloot hij zichzelf niet op in zijn kamer. Hij had een heel andere manier om zichzelf op te sluiten. Hij zou nooit iemand bij hem toelaten. De echte gevoelens zou niemand rap kunnen zien.

Toen hij verder sprak keek ze hem geinteresseerd aan. ‘Dan ben ik toch wel benieuwd met wie ik te maken heb?’ zei ze nieuwsgierig terwijl ze glimlachte. Hij keek haar met zijn zwarte ogen aan.

Hij hoorde hoe ze eraan dacht dat hij zelf nog geen lessen gevolgd had. Door die gedachte begon ze over de lessen die ze zelf meegemaakt had na te denken. Hoe ze ze steeds leuker vond, en hoe de groepsopdrachten ervoor hadden gezorgd dat ze makkelijker kon praten met vreemden.

Het meisje keek weer naar de zee waarna ze even haar ogen sluit. Hij hoorde haar naar het water en de zeedieren luisteren. Zij vond het misschien raar om de gedachten en gevoelens van ieder te kunnen voelen. Hij vond het zelf de normaalste zaak van de wereld.

‘Ik ben.. Erik’ zei hij langzaam. ‘Misschien vind jij het raar om de gedachten van ieder dier te kunnen horen’ begon hij. ‘Maar mijn mutatie zorgt dat ik alles kan horen.’ Hij keek haar aan. ‘Daarom wist ik ook al die dingen.’ Zei hij rustig. ‘Ik heb ook nog een andere mutatie, hiermee kan ik gif van mijn huid afscheiden en mijn handen transformeren in giftige klauwen.’ Hij sprak zelfzeker. ‘Jouw’ Hij zweeg even. ‘Gave’ zei hij nadrukkelijk. ‘heeft misschien na- en voordelen maar dat heeft de mijne zeker ook.’ Hij grijnsde. Hij vond het niet echt een gave, eerder iets dat hem onderscheidde van de rest, hem beter maakte.

‘Vind je dat soms niet vervelend? Want ik neem aan dat je dan dingen hoort die je eigenlijk helemaal niet wilt horen?’ vroeg Jadeline nieuwsgierig. Erik haalde zijn schouders op. ’Niet echt. Ik ben het al lang gewoon geworden. En ik kan ook gewoon niet luisteren.’ niet dat hij dat vaak deed, niet luisteren. ’Ik vind het net leuk om alles te horen’ Hij grijnsde. Het was best wel grappig om anderen over jou bezig te horen. Hij trok zich toch niets aan van wat anderen dachten. Zolang hij het zelf grappig vond, was er niets aan de hand.

Toen hij over de klauwen sprak zag hij Jadeline’s mond iets opengaan van verbazing terwijl ze dacht dat hij zelfs twee gaven had. Hij grijnsde. Het was leuk als anderen verbaast of onder de indruk waren als hij hierover begon.

Het meisje was duidelijk van mening dat iedereen met een rede geboren word. Dat ze dingen meemaken om er sterker en beter van te worden. Dan vergat ze wel een ding: er waren er zoveel die juist niet sterker maar gebroken uit sommige gebeurtenissen kwamen. Hij schudde zijn hoofd. Hij snapte niet waarom ze in al het goede van de wereld geloofde. Misschien schijnt achter elke regenwolk de zon, maar na een paar dagen zon kwam de regenwolk gewoon terug en die perioden van regen duurden meestal langer dan de paar zonnige dagen die een mens meemaakt. En zelf al zou die regenwolk niet meer opdagen mensen verzieken gewoon graag dingen voor andere mensen. Hij vond het zelf ook leuk om anderen op die slechte dagen te zien.

Toen hij over de voor- en nadelen sprak knikte ze kort instemmend. ‘Enkel is het aan ons om het beste van onze gaven naar boven te halen’ zei ze rustig waarna ze kort lachte. Het beste, herhaalde hij kort in zijn gedachten. Niet iedereen was daartoe instaat. Het meisje richtte haar blik weer op de zee en bewoog amper merkbaar de vingers van haar rechterhand. Waarna er nog geen tien centimeter van haar vandaan een groene knop uit het zand kwam, die razendsnel uitgroeide tot een grote bloem. Hij keek naar de bloem die de kleur had van de zee: een helder, zacht blauw. Jadeline zakte door haar knieen en plukte de bloem waarna het overgebleven deel van de steel bijna direct weer in het zand verdween.

‘Het leven kan zo mooi zijn, jammer dat de meeste dat niet kunnen zien’ sprak ze zacht en bedachtzaam. Hij keek over het water heen, de zon ging onder en de hemel was in plaats van blauw licht oranje en op sommige plaatsen paars geworden. Het zou niet lang meer duren voor het donker werd. Misschien waren sommige dingen mooi, maar ze zouden de pijnlijke herinneringen nooit kunnen overstemmen.

'Mooie bloem'

Jadeline luisterde aandachtig naar hem waarna ze begrijpelijk knikte. Ze vond dat het een hoop verklaarde en dat het zijn gave alleen maar interessanter was als hij ook niet kon luisteren. Al begreep ze niet dat hij het leuk vond om alles te horen. Wel, het was zijn mening. Als zij het raar vond kon het hem toch niets schelen. Hij hoorde hoe ze dacht dat ze het zelf niet leuk zou vinden als iemand alles van haar te weten zou komen zonder dat ze dat zelf wou. Pech voor haar, als ze niet wil dat ik luister zal ze iets beters moeten verzinnen.

Erik zag hij ze glimlachte toen hij zei dat de bloem mooi was. ‘In het begin was het erg lastig’ sprak ze zachtjes terwijl ze haar linkerhand over de bloem sloot ‘Om mijn gave te accepteren en te begrijpen’ Hij haalde zijn schouders op. Ze haalde haar linkerhand van de bloem af. Erik keek toe terwijl de bloem binnen een paar seconden in een grote, heldere waterdruppel veranderde. Ze opende haar rechterhand verder en bracht haar hand verder naar voren en liet de druppel van haar hand het water in zweven, waar hij volledig verdween. ’Ik heb er zelf niet veel moeite mee gehad om de mijne te accepteren. Alleen was het op sommige momenten nogal… Irritant.’ Hij lachte kort.