Let it loose [open]

Ze was geen feestbeest, absoluut niet. En meestal had ze zich perfect onder controle. Maar het probleem met alcohol was dat het als een neerwaartse spiraal uit de bocht vloog zodra je iets te ver ging. Dat tweede drankje had meer punch gehad dan verwacht en op een lege maag kwam het nog sterker aan.

Het deed precies met haar wat de meeste mensen zo fijn vonden. Verminderde haar inhibities, liet haar een poging doen tot dansen, zonder dat ze zich zorgen hoefde te maken over hoe dom ze eruit zag. En het bracht de affectieve kant van de stijve businesslady in spe naar boven. Daarom vroeg ze om een grote groepsknuffel. Al was het eerder een mededeling, want ze was niet van plan om iemand weg te laten komen - dronken Avarice was nog steeds even bazig. Maar iedereen was weg geglipt.. Of het nu per ongeluk of expres was gebeurd, de teleurstellende eenzaamheid was gigantisch. Maar zodra er iemand (letterlijk) uit de menigte opdook werd alles beter. "Ohh!" Frowns turned upside down. Verrukt van blijdschap snelde ze richting haar nieuwe iemand. Armen wijd, passen ietwat instabiel. Opgewekt lachend, blij als een kind op kerst ochtend. Ava initieerde onmiddellijk de omhelzing waarnaar ze zo verlangde, sloeg haar armen teder om het meisje heen. "Ik ben zo blij dat je er bent," mompelde Ava dankbaar. Ze wilde eigenlijk niet meer loslaten. Als ze dat deed was ze straks weer alleen. "Hmmm," zuchtte ze zachtjes en tevreden met haar kin in de nek van het andere meisje. Waarom deed ze dit niet vaker?

Alles was vrolijk en er waren geen zorgen meer. De discolampen en stroboscopen waren bijna net zo mooi als zonnestralen. En liefde, vriendschap. Warme omhelzingen met vreemdelingen die nu al voelden als vrienden. Waarom deed ze dit niet vaker? Avarice voelde slechts een kort moment van teleurstelling toen de knuffel onderbroken werd. Maar gelukkig ging ze niet ver weg, haar gelipstikte fancy vriendin. Ava keek haar diep in de ogen en probeerde de serieuze uitdrukking van de ander te immiteren. Ava giechelde zachtjes, maar keek niet weg van het kleurenspel dat de pupillen van het meisje omringde. Betoverend mooi. Het leidde haar een beetje af van de ernstige vraag, maar gelukkig werd die nog een keertje in andere woorden herhaald. Waar was iedereen? Dat was een goede vraag. In deze gigantische mensenzee was het moeilijk om bij elkaar te blijven.. Daarom moest je elkaar goed vast houden, bedacht Ava, terwijl ze haar vingers voorzichtig om de schouder van het meisje haakte. Haar reddingsboei, ze zou mooi niet los laten, dan was ze weer – snik – verloren in de zee.

“Geen idee... Ik.. Heb ze niet weg zien gaan.” Waarom was alles zo fuzzy, terug denken aan tien minuten geleden was al lastig.. Ach, maakte het uit? Nee! Ava deed een poging haar schouders soepeltjes op te halen. Ze vond het niet erg hoor, echt niet. Die mensen waren haar vrienden niet. En bovendien, ze had meer vrienden. Alleen waren ze niet hier. Dus was ze wel alleen, technisch gezien. Alleen gelaten. Door de rest. Maar ze had ze niet nodig. Neeeeeneenee. Ze was een zélfstandige dame. En ze had niemand, niemand nodig. “Maar ik heb ze niet nodig, idioten!” Jep. Blijkbaar was dronken Avarice een grote fan van overdreven gevoelens de wereld in schreeuwen. Ze hield nog net de want nu heb ik jou binnen, dat was ook weer overdreven. “Misschien was het wel voorbestemd!” Oeps. Het lot was niet echt iets waarin Ava geloofde, normaal gesproken. Maar er was altijd een uitzondering op de regel.

Het nadeel aan nooit hard gaan, was dat je de weg naar huis moeilijk zou vinden wanneer je wel te ver ging. En de heldere Avarice van alledag was mijlenver weg, meer dan een druppel te laat om die nog scherp te krijgen. De flitsende lampen maakte het ook wel lastig om helder te zien, elke keer dat de duisternis weer verdween in fel licht leek de hele wereld een stukje te verspringen. Was dit hoe het voelde om een te lage frame rate te hebben? Gelukkig had ze een vriend om op te bouwen, een pilaar om op te leunen. Samen sterker, right?

Samen ook luider. De hell yeah echo’de Ava dan ook volmondig – want meer inhoudsloos blij geschreeuw was des te beter! Boeide haar het wat dat ze net al wat geroepen had. Tuurlijk, zo kon je in een eindeloze loop terecht komen, maar ze kon het gewoon niet laten. En wat betekende inhibitie nou helemaal?? Sallll – opslaan in de geheugenbox, click. ”Ja, want- Natuurlijk, want ik ben de presidente van de detab- de de-debat club, en we hebben het gewonnen, de-eh regionals, we zijn nummer één,” kondigde ze trots aan. Met slechts een beetje moeite.  Gelukkig was haar eind speech niet gevuld geweest met zulke missprekingen. Het voelde wel heel goed dat iemand haar kende, ze was beroemd! Toch zou ze zich nog maar even voorstellen, voor de zekerheid. “Aaangenaam, Sal, Abarice Sorensen, masterdebater” sprak ze met een serieuze toon, terwijl ze haar hand opzij stak richting Sal, poging tot formeel niet geheel geslaagd maar het was een leuk idee zo in een nachtclub. Ze was een meesterlijke spreker, normaal gesproken, maar zelfs James Bond had met te veel op moeite met rechtdoor schieten. “Wil je soms een handtekening?” Ze zond Salomée een verleidelijk lachje. Dat was een aantrekkelijk aanbod toch? Het was allemaal een tikkeltje arrogant, als je erover nadacht, maar de onschuld waarmee ze het bracht gaf al aan dat Ava zich daar momenteel absoluut niet van bewust was. Ze was beroemd, ze was een winnaar, en Sal wilde vast samen op de foto en een handtekening.

De muziek in de bar was voor haar gevoel met het vorderen van de tijd steeds luider geworden, maar nu focuste ze zich enkel op degene naast haar. Het kedunk-kedunk van de bas dreunde in haar borstkas, maar Ava merkte dat ze er nu van kon genieten. Het voelde echt. Alsof de muziek in haar hart tot leven kwam. Dronken liet ze haar oren vullen met muziek, welke ze normaal gesproken als gehoorbeschadigend afval zou bestempelen en zou mijden als de pest.

Complimenten greep ze echter altijd gretig aan, het voelde zo goed om van iemand te horen dat je goed bezig was. En Sal wist haar ego zeker te strelen met simpelweg de herkenning. Ava reageerde overdreven, arrogant misschien zelfs. Bood een handtekening aan, alsof ze een filmster was. Even voelde ze zich even beroemd als een Hollywood ster, zeker toen Sal haar huid als canvas aanbood. "Maar tattoes doen hartstikke pijn," murmelde Ava, lichtelijk onder de indruk van het lef in de statement. Voor de lol honderden keren een naald in je huid steken klonk niet bepaald als een feestje. Sal deed de treurige mededeling dat ze geen stift had, maar geen nood! Nuchtere Avarice was namelijk altijd op alles voorbereid, zeker als het op schoolspullen aan kwam. Ze ritste haar tasje open, waar een verrassend groot etui uit gevist werd. De overgebleven ruimte werd opgevuld door haar portomonnee en een pakje zakdoekjes, efficient in elkaar gepast om optimaal gebruik te maken van de beperkte plek. Daarop ritste ze het etui open, en wilde Sal de keuzes laten zien. Verschillende dikke stiften en dunnere fineliners glansden in de discolampen. "Welke wil je?" vroeg ze dan met een uitnodigende zwaai van het etui. Enkele pennen vlogen eruit, de grond over rollend. Richting de voeten van dansende mensen. Doeidoei. Die kleuren waren duidelijk geen opties meer. "Moeten we ergens rustiger heen gaan anders?" vroeg Ava onsamenhangend. Hoe stelde je deze vraag zonder als een gek woorden aan elkaar te breien? Het was moeilijk om lange zinnen te vormen. Ach. Sal begreep haar vast wel, de meid met de prachtige ogen begreep haar zo goed dat Ava zou zweren dat ze haar gedachten kon lezen.

Het was fantastisch hoe los en vrij ze zich voelde. Het was minder fijn dat ze de controle over haar tong een beetje kwijt raakte, haar woorden waren normaal gesproken haar krachtigste wapen en nu kon ze niet voorspellen waar haar tong vannacht allemaal mee bezig zou zijn, gebrabbel-gewijs dan. Nee, ze had geen tatoo, dat paste absoluut niet bij haar karakter. Enerzijds omdat ze er te lafhartig voor was, anderzijds omdat ze geen type voor ondoordachte beslissingen was, voor ze een tatoo zou zetten moest ze daar eerst honderd procent zeker van zijn, en met de toekomst in beeld zou dat nooit zo ver komen - sober dan. Dan had je bovendien ook nog haar imago waar ze streng over moest waken - again, when sober. Nu was het veel belangrijker om een waaier aan kleurtjes tevoorschijn te trekken uit haar nette etuitje. Ava was een grote fan van kleurcodes en onderstrepen in haar aantekeningen, waardoor het er allemaal net zo vrolijk uit zag als zij zich voelde wanneer ze dankzij een knallende samenvatting weer een perfecte score binnen sleepte.  

Het was even heel heel erg treurig toen een deel van haar gel pennen hun veilige huisje verlieten en op een verkenningstocht op de clubvloer gingen. Heel even overwoog Ava om ze achterna te duiken. Maar de vloer was vies en plakkerig, dat merkte je met elke stap, wanneer je je schoenzool los moest trekken. Dan moest ze het maar een paar dagen met minder overzichtelijke aantekeningen doen voor ze nieuwe pennen uit kon kiezen, hopelijk zou de schade niet te groot zijn. En hopelijk was er nog een goeie optie over voor Sal. Ava besloot dat het slimmer was om ergens anders verder te zoeken naar een goede match, voordat ze alle pennen hier verloor in het ritmische strijdgewoel. Sal trok haar mee door de mensenzee, Ava hield haar vrije hand krampachtig om het etui geklemd, haar missie was om de pennen mee te loodsen, Sal zocht zo te zien de rest uit, zoals een weg zoeken en een rustigere plek. Zodra Ava de deur zag begon ze een beetje te panikeren. ''Is dat niet een-'' Verder kwam ze niet voordat de deur open geduwd was. Even hield Ava haar adem in, maar er klonk geen snerpend geluid, geen brandalarm. Gelukkig, anders zouden ze vast onder de voeten zijn gelopen door alle gasten. ''Phew~'' sprak ze opgelucht. De rokerige geur deed haar even kort hoesten, maar eigenlijk was de lucht hier een stuk frisser dan binnen in het bedompte zweethok. ''Ja, juist hartstikke mooi!'' riep Ava enthousiast op Sals vraag of dat niet mooi zou zijn. Iets te letterlijk genomen. Ze begon al driftig in haar etui te zoeken, en had daarna vrij veel moeite om de pen ook echt uit het volgepropte hoesje te wippen. "Paars is perrrrfect, want dat is de kleur van adel omdat het zo duur is- eh was, vroeger weetjewel, om te maken, purper,'' gaf madame Sorensen een mini college, terwijl ze zich met een beetje hulp op de container probeerde te wurmen. ''En dat verdien jij, Sal,'' besloot Ava, met een zwaaiende beweging van de paarse glitter-gelpen, alsof het een aanwijs stokje was. Meteen daarna trok ze het dopje van de pen af en stak die veilig in haar broekzak, waarna ze dichter naar Sal toe leunde. ''Hmmm.. Waar ook alweer?'' vroeg ze met blosjes van de spanning aan de ander, terwijl ze van Sals lijf naar haar ogen keek en weer terug. Motoriek was moeilijk, Ava hoopte maar dat haar handtekening nog steeds dezelfde krullerige professionele flair zou hebben straks. Ze had hem immers niet voor niets duizend keer geoefend.