Onderwerp: Now I'm waiting here for someone do nov 30, 2017 10:19 pm
Vanavond was weer één van zijn favoriete avonden; even voor barman spelen. Sommige zouden het maar een saaie baan vinden, maar Rhys vond het tegendeel. Het was geweldig om contact te hebben met klanten, en daarbij ook nog eens samen met andere collega’s te werken. Nee, het was nooit of te nimmer saai tijdens werkuren. Altijd viel er wel iets te beleven. Een dronken iemand die zijn of haar levensverhaal aan de bar vertelde, of iemand die weer eens had overgegeven in de toiletten en hulp nodig had, of iemand die een speciaal drankje wilde, noem het maar op. Het kon allemaal.
Intussen was hij alle flessen weer op hun plaats aan het zetten. Labels naar voren, zodat die goed te zien waren. Als er iets is waar hij niet tegen kon, was het wel een rommelige werkplaats. Of een werkplaats die wel schoon was, maar voor anderen rommelig kon overkomen. Daaronder viel dus ook dat de flessen drank, die de achterwand versierden, mooi recht naar voren moesten staan met het label. Anders was het zonde, van al die dure flessen. Het moest klanten aantrekken, en dat deed het nu weer, nadat hij alles weer netjes recht had gezet.
De glazen volgden. Wie had er een shift de avond ervoor gehad? In sommige glazen waren zelfs nog lippenstift vlekken te zien. Vast iets waar de ander dan overheen had gezien. Geen probleem, hij was er nu toch en het was niet druk. In de wasbak die in de bar stond, maakte hij alle glazen weer schoon. Zo. Was dat ook weer gebeurd.
En nu? Met zijn handen in zijn zij bekeek Rhys de bar even. Er was haast niemand te bekennen, maar dat was ook niet zo gek; het was immers nog maar vroeg. Vandaar dat hij op dit moment ook nog maar als enige een dienst aan het draaien was, ’s avonds zou er pas versterking komen.
Nou, dan was het nu maar wachten tot het moment dat er iemand zou komen?
Onderwerp: Re: Now I'm waiting here for someone za dec 09, 2017 1:58 pm
Vanessa Biehl
Ze haalde voorzichtig de elastiek uit haar haren en liet de losse krullen vlot over haar schouders vallen. Met een zwarte nauw aansluitende broek rond haar benen en een oversized witte trui - die duidelijk van excellente kwaliteit was - over haar bovenlichaam, wandelde ze richting de kast die haar jassen vasthield. Uit de schoenenkast haalde ze enkellaarsjes met een hak eronder voor ze de deur uitwandelde. Het was ongeveer 4 uur in de namiddag wanneer haar lichaam zich over de straten van Sundberg bewoog. Het was een verschrikkelijk koude dag en de ijzige wind sneed langs haar wangen heen.
Een kleine bar sprong haar in het oog. Ze woonde hier al eventjes, maar sinds de aankomst van de inwoners van Genosha wou ze wel graag eens nieuwe mensen leren kennen en waar ging dat beter dan in een gezellige bar? Om dat bepaalde tijdstip waren er hopelijk nog niet al te veel zatte mensen en kon ze dus nog op haar gemakje genieten van het drankje dat ze zou bestellen. Haar vinger omsloten de koele klink en ze duwde de deur voorzichtig open. Met ruime stappen wandelde ze richting de toog en plaatste zich op een barkruk ongeveer in het midden. Haar handtas zette ze naast zich neer.
Ze rekte zich uit om aan de kaart die iets verder lag te kunnen en bladerde er eventjes door. Haar hand ging de hoogte in om de aandacht van de knappe jongen achter de toog te trekken. ”Een glaasje rode wijn, astublieft,” vroeg ze beleefd en knikte vervolgens nog eens bevestigend. ”Het maakt niet uit welke, verras me maar,” vervolgde ze aangezien ze in de kaart verschillende soorten had zien staan. Ondanks dat ze met haar vader vaak naar verschillende wijnproeverijen en van die dingen was geweest, herkende ze geen een van de wijnen die op de kaart stonden. Dus welke hij haar ook zou geven, het zou hoe dan ook een verrassing worden. Haar blik gleed over de flessen drank die tegen de muur stonden. Vanessa was wel een echte klasse dame en dus ging ze niet als een hersendood iemand met haar telefoon bezig zijn, maar zou ze proberen een gesprekje aan te kaarten. Toch beoordeelde ze vaak mensen op hun wijnkeuze en dus was ze benieuwd naar wat de jongen haar zou voorschotelen.
Onderwerp: Re: Now I'm waiting here for someone zo dec 10, 2017 11:21 pm
Nog even een doekje daarover halen, en nog even daar.. Zo, hij leek hier op dit moment echt wel Tobias zijn poetsvrouwtje? Bij die gedachte in zichzelf moest hij zachtjes, hoofdschuddend lachen. Inmiddels had hij ook alle flessen drank al goed gezet. Dit allemaal bij elkaar betekende dus echt wel dat degene die na hem een shift moest draaien, niet kon zeggen dat hij niets had gedaan. Niet dat er überhaupt zulke dingen binnen het team van de bar werden gezegd. Iedereen nam namelijk alles van elkaar over, of wanneer iemand niet wist hoe iets moest, waren de anderen niet beroerd om te helpen. Dat was echt wel een van de fijne dingen van O’Shaes binnen de bar; iedereen was super behulpzaam en collegiaal. En helaas was dat niet overal zo, soms leek het zelfs een zeldzaam iets.
Vandaag zou waarschijnlijk voor hem niet bepaald de drukste dag ooit worden. Het was op dit moment namelijk nog vroeg, en het zou niet erg lang meer duren voordat zijn dienst afgelopen was en hij overgenomen werd door iemand anders.
Vandaar dat hij op een bepaald moment even wachtte tot er iemand binnen zou komen die hij zou moeten bedienen. Die kwam niet zo 1-2-3, waardoor hij besloot even te checken of er nog genoeg flessen stonden van alles. Frisdrank, wijn, noem het maar op.
Het duurde wel eventjes voordat hij tot de conclusie kwam dat alles er inderdaad nog goed genoeg bijstond qua voorraad. Dit zorgde er ook voor dat hij eigenlijk iemand niet binnen had zien komen. Gelukkig had diegene zijn aandacht getrokken; hij had in zijn ooghoek een arm omhoog zien gaan. Vandaar dat hij dus opstond vanuit zijn knieen en de richting op liep naar het midden van de bar, daar was immers waar de jongedame – zo te zien aan haar lange, losse haar – plaats had genomen.
Eenmaal recht voor haar, dus toen hij haar gezicht zag, was het best wel een schande dat hij haar niet eerder had gezien? Kom op, zo’n gezicht zou je toch niet kunnen en willen missen? Nou, dit kon nog wel leuk gaan worden. Misschien. Gelukkig kwam ze namelijk op een tijdstip dat hij niet bepaald de hele tijd druk bezig hoefde te zijn, dus hij zou wel zien of ze zin was in een praatje terwijl hij aan het ‘werken’ was.
”Wat kan ik voor u doen?” Een lieve glimlach verscheen op zijn gezicht, terwijl hij afwachtte wat ze had gezien. De kaart lag namelijk naast haar, dus er was een grote kans aanwezig dat ze die ook daadwerkelijk had bekeken.
Een rode wijn, en hij mocht bepalen welke van de soorten die ze hier hadden het zou worden? Oh, dat kon inderdaad nog weleens interessant worden ja. ”Nou, dan zal ik eens iets perfects uit gaan kiezen.” Tijdens zijn woorden wierp hij haar een speelse grijns toe. Nog eens kort bekeek hij haar, en bedacht in zijn hoofd allerlei combinaties. Eigenlijk was het best lastig om een perfecte wijn voor iemand uit te zoeken, die je nog maar letterlijk een paar seconden had gezien?
Desondanks ging hij zeker zijn best doen. Rhys draaide zich om, en bekeek alle rode wijnen eens. Nadenkend had hij zijn vinger eens op zijn getuite lippen gelegd terwijl hij nadacht. Er waren zoveel wijnen die écht goed waren, maar welke zou hij haar nou eens geven.. Het moest namelijk wel echt in haar straatje passen, anders stond hij eens even flink voor schut.
Uiteindelijk was de keus op één fles gevallen, die hij dan ook pakte. Vervolgens draaide hij zich om, zodat hij haar weer aan kon kijken, en dit deed hij dan ook voor kort. Een knipoog volgde, als gebaar dat hij echt wel iets goeds te pakken had, dat wist hij haast zeker. Vervolgens pakte hij een wijnglas, maakte hij de fles eenvoudig in een handomdraai met een kurkentrekker open, en schonk de juiste hoeveelheid voor de wijn in. Zo.
Met een glimlach zette hij het glas voor haar neus weg. ”Voila, dit is de Wellington Pinotage. Deze wijn komt oorspronkelijk uit Zuid-Afrika, en staat bekend om de frisse, maar volle smaak. Normaal gesproken wordt het ook omschreven als een volle, maar zachte wijn. En heel fruitig.” Zo. Net als uit een boekje. Als het niet nog perfecter kon, dan wist hij het ook niet? Afwachtend keek hij haar aan, hopend dat het ook echt iets voor haar was..
Onderwerp: Re: Now I'm waiting here for someone ma dec 11, 2017 7:29 pm
Vanessa Biehl
De zacht stem van de jongen en de warme glimlach begroette haar wanneer hij zijn hoofd terug boven de toog omhoog stak. Ze had wel gezien dat hij werk aan het zoeken was aangezien de rest van de bar er goed verzorgd uitzag en alles leek netjes aangevuld. Ze gaf haar bestelling door en volgde de jongen zijn bewegingen. Aan de hand van de wijn die iemand koos, leidde Vanessa voor een deel af hoe die persoon zelf ongeveer was. De manier waarop hij verzekerde om iets goeds uit te kiezen deed haar zachtjes gniffelen. Nieuwsgierigheid borrelde in haar naar boven en ze bekeek de flessen die hij bekeek vooraleer hij de Wellington Pinotage van het schap nam. Het etiket zag er alleszins al veel belovend uit. Zelf wist ze ook wel dat het moeilijk was om een goede wijn voor iemand te kiezen. Zij koos meestal vanuit het uiterlijk en het stemgeluid. Voor de jongen zou ze gaan voor een pittige rode wijn met een lange maar zachte nasmaak.
Een knipoog had haar aandacht getrokken en geamuseerd trok ze een mondhoek de hoogte in. De gezichtsuitdrukking had ervoor gezorgd dat ze uitkeek naar de gekozen wijn. Het zag er namelijk uit dat hij redelijk zeker was van zijn stuk. Met snelle en handige gebaren ontdeed hij de fles van zijn kurk vooraleer hij ze uitschonk in een blinkend glas en voor haar neus zette. Hij had gekozen voor een zachte fruitige wijn die afkomstig was uit Zuid-Afrika gekozen. Deze wijn stelde hij dan ook op een heel professionele manier voor en Vanessa beantwoordde het met een oprecht dankbare glimlach gevolgd door een knik. De keuze gaf haar de indruk dat het een zachtaardige jongen was eenmaal je hem kende, toch zou ze dat pas met zekerheid kunnen zeggen wanneer ze er een gesprekje mee aan ging. Haar lippen omringde de dunne rand van het glas. Even liet ze de drank in haar mond draaien vooraleer ze het doorslikte. Ze gooide de jongen een glimlach toe. Zijn afwachtende blik was haar niet ontgaan. ”Hij is heerlijk, dank je wel,” begon ze met een vriendelijke stem. ”Inderdaad lekker zacht en perfect om zo te drinken,” vervolgde ze en trok zachtjes een wenkbrauw omhoog voor ze nog een slok nam.
Haar vingers gleden over de voet van het glas en ze haalde haar blik van het rode drankje weg. Haar metaalkleurige ogen keken de jongen aan. ”Dus je werkt hier?” vroeg ze voorzichtig. Het was een vraag waar ze het antwoord eigenlijk al op wist, hij wist namelijk alles perfect staan zonder er dan ook maar een seconde over te denken. Ze sloeg haar blik weer naar beneden en een lichte blos kleurde haar wangen. Het was dan ook weer typisch iets voor haar om zo’n domme opmerking te maken, om iets te vragen dat iedereen al lang wist. Gauw nam ze nog een kleine slok en deed nog eens een poging om voorzichtig op te kijken. ”Nou... Euhm... Ja, waarschijnlijk wel,” beantwoordde ze haar eigen vraag al voor ze de jongen enige kans had gegeven. Een gespannen grinnik was te horen onder haar woorden. Als Vanessa ergens erg sterk in was, dan was het wel in zichzelf voor schut zetten, dat was haar ook deze keer fantastisch goed gelukt. Natuurlijk was het weer een prachtig staaltje stamelen bij zo’n knappe jongen, schitterend.
Onderwerp: Re: Now I'm waiting here for someone ma dec 11, 2017 9:16 pm
Nou, eigenlijk mocht hij op dit moment wel van geluk spreken dat er tóch iemand binnen was gekomen in de bar. Al helemaal dat het niet een of andere oude dronkaard was, die aan de bar ging zitten en hem tot aan het einde van zijn dienst zou zitten te vervelen. Oh nee, daar had hij op dit moment echt geen zin in. Daarbij leek de jongedame hem een perfect gezelschap; ze zat aan de bar en, ja hij kon het niet ontkennen, hij had wel een goed uitzicht.
Mede aan de hand daarvan had hij zijn keuze laten vallen op één van de rode wijnen die O’Shaes in de verkoop had. Een Wellington Pinotage. Deze rode wijn leek hem in dit geval helemaal geschikt. De wijn bestond uit vele soorten fruit, stond dan ook onder andere bekend als een fruitige wijn. Fruitig kon je in verschillende manieren omschrijven. Zoet, sappig, fris, smakenbom. Echt van alles. Ook in dat opzicht was het dus een wijn die paste; de jongedame was ook in vele manieren te omschrijven. Vooral op het moment dat je iemand voor het eerst ziet, dus wanneer je geen idee hebt hoe iemand vanbinnen is. Dán waren er pas vele omschrijvingen mogelijk.
Nee, Rhys bleef voet bij stuk. Deze wijn was de perfecte match voor haar. Wanneer ze dat niet vond, dan zou ze haast wel verkouden moeten zijn, waardoor haar smaakpapillen niet goed zouden functioneren. Alléén dan zou hij genoegen nemen met een ‘mag ik toch maar een andere’.
Vandaar dat hij ook vol zelfvertrouwen de kurk in een handomdraai van de fles had verwijderd, en de wijn sierlijk in het glas schonk. Terwijl hij het glas voor haar neus zette gaf hij nog een omschrijving die bij deze wijn hoorde, om de wijn te introduceren. Dit werd gevolg door een vriendelijke glimlach, waarna hij nieuwsgierig was naar haar reactie.
Straks tufte ze de slok die ze had genomen uit, wat dan? Dan was zijn zelfvertrouwen in wijnen toch wel enigszins geschaad.. Ach, trouwens, welnee. Dan zou hij alsnog vragen om een second opinion, en dan zou hij vast en zeker wel de goede wijn moeten pakken, toch?
En daar was haar verlossende antwoord; de wijn was heerlijk! Nou, die kon hij dus in zijn zak steken. Maar hij wist zeker dat dit eigenlijk meer toeval was dan zekerheid; de volgende keer als er een klant zou komen zou hij waarschijnlijk een totaal verkeerde pakken. Nou, die lieten hem trouwens om te beginnen niet eens kiezen, dus dat lag al snel vast. Er was dus een grote kans aanwezig dat er niet eens een volgende keer kwam, of de dame voor zijn neus moest weer komen? Er verscheen een volle glimlach op zijn gezicht, waarbij zijn witte tanden werden ontbloot. ”Daar ben ik blij om! Het zweet begon ik al te voelen hoor.” Rhys lachte half. ”Nee, oké niet echt, maar ik ben blij dat ik de goede heb gekozen. Kende je deze wijn al?” Nu was hij ook echt benieuwd of ze al bekend met deze soort rode wijn was, want ze moest haast wel bekend zijn met wijn in het algemeen. Anders zou ze hem toch niet hebben gevraagd om een wijn te kiezen?
Haar volgende vraag zorgde ervoor dat hij toch even zijn wenkbrauwen optilde. Of hij hier werkte..? Nou, als het goed was nu nog wel? Rhys moest echter lachen toen ze haarzelf verbeterde. Niet dat hij haar uitlachte, maar hij lachte het maar gewoon weg dat ze niet had nagedacht voordat ze die vraag had gesteld. Maar.. Zag hij daar nou blosjes verschijnen? Dat liet zijn steenkoude lichaam toch wel een beetje smelten hoor. Het was cute. ”Ik werk hier eigenlijk nog niet zo héél lang, maar ik geniet er wel echt van om te werken.” Hij wierp haar een warme glimlach toe. En vooral wanneer er leuk gezelschap was, net als nu. Waarschijnlijk dan.
”Maar, wat bracht jou hier dan?” Vroeg hij, oprecht geïnteresseerd, aan haar. Het was altijd wel leuk om te weten waarom iemand de keuze maakte om hier naar binnen te stappen. Maar nu hij wist dat zijn gezelschap ook wel interesse toonde in hem – of althans probeerde te tonen, maar min of meer mislukte (door deels haar eigen opmerking, want hij vond het lief) – trok het hem ook meer aan om zelf ook interesse in haar te wekken.
Onderwerp: Re: Now I'm waiting here for someone di dec 12, 2017 9:50 am
Vanessa Biehl
Zijn blik had iets zelfverzekerds wanneer hij wachtte op een reactie van Vanessa in verband met de wijn. Hij leek er zeer zeker van de zijn dat dit de beste wijn was van de kaart om aan haar te geven en ze kon te jongen geen ongelijk geven wanneer de zachte smaken en aroma’s haar smaakpapillen deden tintelen. Nog nooit had ze iemand in een bar op zo’n uitgebreide manier een wijn horen voorstellen en dat zorgde ervoor dat ze O’Shaes als maar meer begon te appreciëren. Knappe vriendelijk barmannen en een uitgebreide kaart, wat had een meisje dat alleen aan de toog zat meer nodig?
De jongen ontblootte zijn tanden en ze hadden een stralend witte kleur. Ze moest oprecht lachen met zijn mopje over het zweet dat hij al voelde opkomen. ”Het is een heel goede keuze,” stelde ze hem nog eens gerust met een zacht glimlach rond haar lippen. ”Ik heb al veel wijnen geproefd,” begon ze en gluurde langs hem heen nog eens naar de fles, ”maar deze kende ik nog niet nee.” beantwoordde ze uiteindelijk zijn vraag rechtstreeks. Als je een vader had met genoeg geld en die van wijn hield, dan stonden er wel geregeld wijnproeverijen op het programma en prijselijke wijnen op tafel bij het avondeten. Soms vroeg ze zich wel af of ze ook zoveel van wijn had gehouden als ze bij haar biologische ouders was gebleven. Waarschijnlijk niet, maar ze slikte die vraag samen met een slok wijn door.
Hij trok zijn wenkbrauwen omhoog bij haar vraag wat ervoor zorgde dat de warmte vanuit haar hals naar haar wangen trok. De schaamde zich al voor de vraag zelf, maar de manier waarop hij haar daar keek maakte haar nog onzekerder. Ondanks da duidelijk blos op haar gezicht probeerde ze zich terug bij elkaar te rapen. Zijn lach bij haar verbetering zorgde voor een iets beter gevoel. Wanneer zijn woorden haar oren hadden bereken richtte ze haar hoofd terug op en glimlachte. Ze kon het wel appreciëren dat hij zo beleefd bleef en haar niet nors had geantwoord dat ze dat toch wel kon zien. ”Dat zie je wel dat je het graag doet,” sprak ze zachtjes om zichzelf wat te herpakken met een voorzichtige glimlachje.
Nu ze wist dat hij wel degelijk een vriendelijk persoon was kon het wel eens zijn dat ze wat langer zou blijven zitten. Zijn vraag had een duidelijke geïnteresseerde ondertoon, of het gespeeld was of echte interesse kon ze niet direct afleiden. ”Ik wou wat nieuwe mensen leren kennen,” begon ze, ”nu er zoveel nieuwe mensen zijn aangekomen,” vervolgde ze doelend naar het eiland vol mutanten. Of hij nu wel of niet van Genosha kwam, iedereen wist van de nieuwe mensen in het dorp. Misschien was het wel te direct geweest van haar, want ze wist uiteindelijk niet wie hij was en voor sommigen kon het nog wel gevoelig liggen. Ze nam nog een slokje en keek hem kort aan, zoekend naar een bevestiging dat hij ook op de hoogte was van de nieuwelingen. ”En het dorp nog wat verder ontdekken,” dat was wel een zekere reden waarom ze hier was. Ze woonde hier al een tijdje, maar was nog niet zo heel vaak buiten geweest. Met de aanwezigheid van de aantrekkelijke jongen was ze nog gelukkiger dat ze deze bar had uitgekozen om iets te gaan drinken.
Onderwerp: Re: Now I'm waiting here for someone di dec 12, 2017 9:10 pm
Oh god nee, dit zou zijn ego strelen hoor. Helemaal nu hij ook nog eens de juiste had gepakt, omdat ze de wijn die hij had uitgekozen heerlijk vond. Nee, zo zat Rhys trouwens niet in elkaar. De jongen was zó bescheiden, en deed de laatste tijd misschien wel stoer op het eerste gezicht, maar vanbinnen had hij zo’n klein hartje. Als je ook ging vergelijken met hoe hij eerst was, dus toen hij op Genosha belandde, leek het wel of hij vooruitgang had geboekt van duizenden kilometers. Eerst was hij altijd zo stil geweest, mede door het feit dat hij zijn ouders op die bewuste avond van het leven had beroofd, dat niet zijn bedoeling was. Gelukkig had hij zich daar nu al verder overheen gezet; hij had er op Genosha alles aan gedaan om zijn ijskoude vuur onder controle te krijgen, wat hem inmiddels ook aardig lukte. Diep vanbinnen wist hij ook dat zijn ouders daar zielsgelukkig over waren, en dat ze het hem dus vooral niet meer kwalijk namen. Hij had er namelijk alles aan gedaan, en meer kon hij ook niet meer doen. Wat was gebeurd, was gebeurd, met een reden. Het onder controle leren krijgen van zijn mutatie, dat was dan ook zijn reden.
Dus, ze dronk wel vaker wijn? Nou dan mocht ze weleens vaker gaan komen hoor, daar had hij namelijk totaal geen problemen mee. Niet als Tobias er was trouwens, want dan zou hij waarschijnlijk niet meer zo vlot werken. ”Drink je wel eens vaker wijn, dan? Buiten het uitgaan natuurlijk.” Ook deze vraag was oprecht, omdat hij gewoonweg geïnteresseerd was. Het was dan misschien wel dat hij veel opener was dan eerst, maar alsnog had hij niet erg veel vrienden. Daar moest verandering in komen, nietwaar? Hij wist echter niet of ze überhaupt weleens uitging, maar daar zou straks vast wel verandering in komen.
De blosjes die op haar wangen verschenen, nadat ze had gevraagd of hij hier werkte, waren echt uitermate lief. Ja, gewoon, hij vond het echt oprecht schattig? En, zoals eerder ook al was, smolt zijn ijskoude lichaam er gewoon helemaal van, en daar kon hij écht niets aan doen. Gelukkig maar dat het ook echt te zien was dat hij met plezier werkte, dat was althans namelijk wel altijd zijn bedoeling. Mensen die bijvoorbeeld een kut dag hadden, dat ze door zijn doen en laten weer op zouden fleuren. Al was het maar met minimaal resultaat, het was dan toch íets. Vandaar dat hij het ook best wel een compliment vond, en er een brede glimlach op zijn gezicht tevoorschijn kwam.
Lang duurde het niet voordat zijn nieuwsgierigheid was aangewakkerd waarom ze op pad was gegaan, en hier eigenlijk terecht was gekomen. Haar antwoord op zijn vraag zorgde er dan ook voor dat hij knikte. ”Oh, ja, dat klopt.” Antwoordde hij daarop, zichzelf verder niet echt een houding weten te geven. Zou ze het al door hebben gehad? Hij herkende haar in ieder geval niet, maar ze kon net zo goed ook vanuit Genosha komen en dat hij haar ook echt daadwerkelijk nooit was opgevallen. Het leek hem sterk, want als hij haar had gezien was ze echt wel op zijn netvlies gebleven, maar goed. ”Maar ik moet in ieder geval ook nieuwe mensen leren kennen.” Begon hij, al half lachend. ”Dus; ik ben Rhys.” Stelde hij zichzelf vervolgens voor aan haar, en wierp haar een lief gezicht toe. Hmm, dus ze wilde het dorp nog verder gaan ontdekken? Daar bleek dus maar weer uit dat ook zij hier nog niet heel erg lang was, blijkbaar. Zou ze dan toch.. Nee, dat kon toch niet. Als hij haar had gezien, dan had hij haar gezicht 100% wel onthouden. Dat wist hij zeker. ”Ja, dat moet ik eigenlijk ook nog doen..” Antwoordde hij daarop, waarna hij even langs haar naar buiten keek. ”Hey, trouwens. Ik moet nog even hier werken, maar misschien is het een idee om straks samen door het dorp te lopen? Als je zin hebt, natuurlijk.” Hij probeerde haar zo lief mogelijk aan te kijken, hopende op een ‘ja’. ”En, ik zal ondertussen nog wel wat wijn schenken.” Rhys lachte kort, nadat hij naar haar had geknipoogd.
Zo. Nu maar hopen dat zijn gezelschap dat idee ook zag zitten. Dat zou anders écht wel leuk worden, dat kon hij zo al vertellen, ondanks dat hij nog vrijwel niets van haar wist. Lang zou het uiteindelijk waarschijnlijk toch niet gaan duren, want de tijd ging snel wanneer je het naar je zin had. For real.
Onderwerp: Re: Now I'm waiting here for someone wo dec 13, 2017 11:19 am
vanessa biehl
weapons » rhys » 655 words
Vanessa was erachter gekomen dat ze in deze bar goede wijnen serveerde en dus was het misschien geen slecht plan om hier regelmatig een glaasje te komen drinken. Nu ging ze telkens naar het specialisatiewinkeltje in het winkelcentrum om een hele fles te kopen en die moest ze dan uiteindelijk voor een groot deel weggooien omdat ze hem niet alleen uitkreeg. Natuurlijk kon ze ook iemand zoeken die met haar de fles kwam leegdrinken. Toch had ze besloten om het rustig aan te doen met vriendschappen en eventuele latere relaties wanneer ze hier kwam wonen. Ze had geleerd dat ze niemand mocht vertrouwen. Eén van de grote nadelen van bij de maffia zitten.
Ze grinnikte kort bij zijn vraag. ”Ik kan wel regelmatig genieten van een glaasje wijn, ja,” sprak ze bevestigend en keek hem kort aan voor ze nog een slok van haar glas nam. ”Als ik uitga drink ik wel iets anders hoor” vervolgde ze en ze wierp hem een speelse halve glimlach toe. Dan ging ze meestal voor iets sterkers of zelfs een jenevertje als ze dat daar hadden. Wijnen was voor bij het eten of om te genieten, niet om te feesten. ”Nu klink ik net als een alcoholverslaafde,” grapte ze en schoof speels het glas wat van zich weg. Ze wist zelf ook wel dat ze alcohol te gewoon was voor haar leeftijd, maar ze was wel wat verwend geweest en bij chique eten hoorde wijn. Het was natuurlijk geen excuus, maar ze kon het niet anders verklaren. Nu ging ze ook nooit te ver, maximaal twee glazen op een dag en dat zeker niet elke dag.
Zijn gezicht was haar niet ontgaan wanneer hij de blos op haar wangen had zien verschijnen. Toch kon ze niet goed ontcijferen wat ze precies zag. Misschien wou ze dat ook wel niet. Ze vond het namelijk niet zo aangenaam als ze mensen onmiddellijk kon lezen, dan was het allemaal veel de duidelijk en misschien zelfs te gemakkelijk. Dan was er geen uitdaging om iemand te leren kennen. Ze was wel blij dat hij er altijd zo vriendelijk uit zag, want dat stelde haar gerust en het zorgde ervoor dat ze zich welkom voelde, een gevoel dat ze voordien nog niet echt had gevoeld binnen Sundberg.
Hij had haar vraag bevestigd. De jongen leek na te denken, misschien of hij haar kende. Vanessa kende niemand van Genosha en was er zelf ook nog nooit geweest. Ze wist ook niet goed wat het was, ze had er alleen roddels over gehoord. Ze besloot er niet verder op in te gaan aangezien de jongen dat ook niet echt wou. Ze was eigenlijk ook niet zo nieuwsgierig dat ze wou weten hoe alles daar ineen zat. Hij stelde zichzelf voor als Rhys en ze glimlachte vriendelijk naar hem als teken dat ze het zou onthouden. ”Ik ben Vanessa,” zei ze, zodat Rhys ook haar naam wist.
Haar wenkbrauwen gingen geïnteresseerd de hoogte in wanneer Rhys haar vertelde dat hij het dorp ook nog zou moeten verkennen. Ze mocht de jongen wel, ondanks dat ze hem nog maar zo kort kende. Zijn blik gleed langs haar heen naar buiten. ”Dat lijkt me geweldig,” zei ze opgewekt en haar tanden ontblootte zich door een brede glimlach die haar gezicht kleurde. Ze plaatste haar hand op het glas en keek hem met een licht gekanteld hoofd aan. ”Ga je me zat voeren of zo?” grapte ze en lachte zachtjes luidop terwijl ze de woorden uitsprak. Ze kon wel niet ontkennen dat hij er wel echt knap uitzag als hij knipoogde, ze smolt bijna. Ze keek er al naar uit wanneer hij klaar zou zijn met werken, want een bar was wel leuk en ondanks dat ze door Rhys werd vergezelt, zat ze wel alleen aan de andere kant van de toog. Over haar schouder heen keek ze naar buiten, waar de zon langzaam naar beneden daalde en straatverlichting aansprong.
Onderwerp: Re: Now I'm waiting here for someone wo dec 13, 2017 6:23 pm
Ergens was het vervelend dat hij al zijn werk al had gedaan in de bar, en dat er dus bijvoorbeeld niets meer was om schoon te maken. Het zou op tijden zoals deze namelijk echt wel wat tijd kunnen doden. Maar, ergens was hij toch ook wel weer blij dat zijn klusjes al gedaan waren. Als dat namelijk niet zo was geweest, dan had hij nu geen tijd gehad om met haar aan dezelfde kant van de bar te blijven staan om een praatje te maken. Zo zag je maar weer; ieder voordeel had zijn nadeel.
Rhys had aan haar gevraagd of ze weleens vaker wijn dronk. Hij nam in zijn hoofd eigenlijk aan van wel, anders had ze hem toch niet laten kiezen? Toen ze praatte luisterde hij dan ook en nam hij ieder woord in zich op. Hij wilde namelijk totaal niet ongeïnteresseerd overkomen, want zo was hij niet. Oké, met het uitgaan nam ze dus geen wijn. Dan wist hij dat ook weer. Je wist namelijk maar nooit waar informatie goed voor was, right? Vervolgens lachte hij om haar grap. ”Nee hoor. Bij mij gaat er ook altijd een glas in met wat dan ook, maar ik ben ook geen verslaafde.” Stelde hij haar met een lieve glimlach gerust. Nee, hij dacht echt niet van haar dat ze een alcoholverslaafde was. Dan had ze hier namelijk ook niet zo rustig gezeten. Waarschijnlijk zat ze dan ook al een glaasje x.
Na haar vraag werd hij toch wel aan het denken gezet. Nu lag de vraag ook op het puntje van zijn tong; kwam ze wel, of niet van Genosha? En als het wel was, dan vond hij het uitermate vreemd. Zo’n mooie dame was toch wel op zijn netvlies gebleven? Ja, dat moest haast wel. Wat Rhys in ieder geval wist, was dat de vraag vanavond nog aan bod zou komen.
Om te beginnen had Rhys zichzelf voorgesteld. Dit was in ieder geval al een goed begin van zijn nieuwe leven in Sundberg; hij kende dan weer een nieuw iemand. Dit keer had hij het genoegen om Vanessa te mogen ontmoeten. En die naam nam hij ook met een glimlach aan. Die zou hij zeker niet gaan vergeten. Sowieso niet, anders was het superlullig.
Nu hij straks toch niets te doen had, en zijn dienst als het goed is al bijna werd overgenomen, had hij maar aan haar gevraagd of ze straks met hem nog door Sundberg wilde lopen. Niet door het hele dorp natuurlijk, maar gezien de bar in het centrum van de stad lag, was het centrum wel een goede plaats waar ze samen heen konden gaan. Hij was dan ook blij dat ze instemde om met hem mee te gaan. Waar ze zouden belandden wist hij echt niet, en Vanessa waarschijnlijk ook niet; allebei kenden ze blijkbaar de stad nog niet. Maar daar moest natuurlijk verandering inkomen.
Vervolgens lachte hij om haar opmerking. ”Als je dat wilt? Dan draag ik je wel naar huis toe.” Een plagende grijns vormde zich rondom zijn mond. ”Nee, grapje, dat laat ik niet toe.” Natuurlijk niet, hij liet haar echt niet zat voeren. Dan ging hij zich sowieso schuldig voelen. Al stond het idee om haar naar huis te dragen wel aan?
”Maar, hoe lang ben jij hier al? Je moet hier vast niet geboren zijn als je de stad nog moet verkennen.” Vragend trok hij zijn wenkbrauwen minimaal op. De vraag over Genosha zou hier heel goed op aan gaan sluiten, dus dat was nog wel een goed ding om straks over door te gaan vragen. Dat ging hij ook zeker doen.
Achter zich hoorde Rhys een deur zich sluiten, waardoor zijn donkere ogen even over zijn schouder keken. Ach, daar was zijn verlossing al. Dat betekende dat hij vanaf dit moment alle tijd had om met haar ergens heen te gaan, of gewoon te gaan lopen door de stad heen. Hij had gehoord dat het nogal historisch leek, vooral vergeleken met wat hij gewend was. Op Genosha dan, want zijn geboorteplaats Manchester, en het dorp waar zijn familie in Italië woonden, kwamen misschien wel dichter in de buurt van Sundberg. Nog kort gleden zijn ogen naar de klok, en besefte hij dat zijn dienst al best wel ruim van tevoren dus eindigde. Ach, deze keer maakte hij wel een uitzondering. De volgende was er al, en hij had nu al andere plannen. ”Ik ben zo even terug.” Deelde hij haar mee, waarna hij naar achteren liep toen de ander achter de bar plaats had genomen. Achter pakte hij zijn jas, en deed deze aan. Het ging waarschijnlijk wel koud worden. Zijn lichaam was nu eenmaal koud, en buiten was het nu ook niet meer bepaald warm. Maar dat zou helemaal goed gaan komen, dat wist hij zeker.
Nadat hij zijn jas dus had dichtgeritst, liep hij terug naar de voorkant van de bar. Ditmaal stond hij niet achter de bar, maar ervoor, en nam hij plaats naast Vanessa. ”Schrijf de wijn nog maar op voor mij.” Deelde hij zijn collega mee, die knikte. Zijn aandacht ging terug naar Vanessa, en eigenlijk verscheen er automatisch een kleine glimlach op zijn gelaat. ”Dus, ben je klaar?” Vroeg hij, en hij kon er niets aan doen dat ondertussen zijn glimlach alsmaar breder werd.
Onderwerp: Re: Now I'm waiting here for someone wo dec 13, 2017 8:38 pm
vanessa biehl
weapons » rhys » 821 words
Zijn antwoord stelde haar gerust. Ondanks dat ze het niet meende dat hij haar misschien ging zien als een s alcoholverslaafde was ze er stiekem toch was bang voor. Dus de woorden die hij uitsprak deden haar terug kalmeren en dat was ook te zien aan haar schouders die zich terug ontspanden. ”Dat jij geen verslaafde ben, zie je wel,” sprak ze op een zoete toon. Ze doelde naar zijn egale huid en stralende ogen. Ze wist natuurlijk wel da dat bij mensen met een verslaving wel helemaal anders was. Een glimlach had zich rond haar lippen gevormd wanneer ze hem weer vriendelijk aankeek en het glas terug wat naar zich toetrok waarna ze een slok nam.
Hij reageerde duidelijk gelukkig wanneer ze instemde om samen met hem de stad te gaan verkennen. Ze kon op dat bepaalde moment niet op iemand beter komen om dat mee te doen. Volgens haar was Rhys namelijk oprecht vriendelijk, beleefd en aardig. Ze kon niet ontkennen dat ze de jongen echt aangenaam vond en dus bracht ze maar al te graag wat meer tijd met hem door. Gelukkig vroeg hij haar dan ook mee na zijn shift, anders was hij misschien gewoon vertrokken en zat ze daar alleen. Waar ze zouden uitkomen was echter een raadsel, maar dat maakte het voor haar alleen maar spannender en sinds de in Sundberg woonde miste ze wel wat spanning in haar leven. Het was jammer om te zeggen, maar ze vond het dorpje toch maar saai.
Een lach rolde over haar lippen bij zijn opmerking. ”Je mag me zo ook dragen hoor,” grapte ze, maar keek hem wel lichtjes uitdagend aan. Als ze dan toch een black-out zou hebben - of ze dat dan zelf had gedaan of iemand anders - zou ze het nog niet zo erg vinden moest ze kunnen zeggen dat iemand als hem haar naar huis gebracht. Liever zat door zo iemand naar huis gebracht worden, dan nuchter aandacht krijgen van een viezerik. Ze wist maar al te goed dat dat een slechte redenering was, maar dat was toch waar haar gedachten naartoe gingen.
Met een vragende opgetrokken wenkbrauw keek hij haar aan. ”Een paar weken voor de studenten van Genosha naar hier kwamen, denk ik,” zei ze een beetje twijfelachtig. Dat ze voor de mensen van Genosha hier was, wist ze zeker, maar hoeveel daarvoor kon ze zich niet meer helder herinneren. Zijn vraag had haar toch ook wel nieuwsgierig gemaakt. ”En jij?” vroeg ze voorzichtig. Zij was er vrij openlijk over, maar ze had al gehoord dat niet alle mensen die van Genosha komen die bepaalde vraag appreciëren en zij wist niet of hij al dan niet van daar was.
Het geluid van de deur was haar ontgaan, maar hij had wel de blik van de jongen gevolgd richting de deuropening. Een persoon verscheen nu achter de toog. Wilde dat dan zeggen dat zijn shift erop zat? Bij die gedachte kwam er spontaan een lach op haar gezicht. Ze begroette beleefd de nieuwe persoon en volgde de bewegingen van Rhys met haar ogen. ”Is goed,” beantwoordde ze zijn aankondiging. Hij liep naar achteren en kwam terug met een jas rond zijn lichaam. Vanessa had haar jas aan de kapstok bij de deur gehangen, want het was die dag behoorlijk koud geweest en het zou nu alleen nog maar verder afkoelen.
Hij zette zich naast zich en zei iets tegen zijn collega. Lichtjes geschokte keek ze hem aan. ”Oh nee, dat moet echt niet,” protesteerde ze eerste, maar ze besefte dat het waarschijnlijk al te laat was wanneer ze de collega zag knikken. ”Dank je,” zei ze uiteindelijk wanneer ze hem aankeek met een dankbare glimlach op haar gezicht. ”Nog gauw mijn jas aan doen en dan ben ik helemaal klaar,” sprak ze met een speelse glimlach nadat ze zich had recht gezet. Met een zwier van haar haren draaide ze zich om en wandelde richting de kapstokken waar ze haar jas van één van de haken plukte. Op een elegante manier, wat Vanessa altijd deed, trok ze de mantel over haar schouders en keek eens om, om te zien waar Rhys was. Ze wachtte bij de deuropening.
Zachtjes voelde ze haar vingers tintelen. Het viel niet te ontkennen dat ze er naar uit keek om met de jongen het dorp in te trekken. Haar hand omsloot de deurklink en deze trok ze zachtjes open. De ijzige lucht kwam haar tegemoet en sneed langs haar wangen. Met een sierlijk tred stapte ze naar buiten en keek Rhys vragen aan. ”Waar gaan we eerst naar toe?” vroeg ze en wipte even door haar benen om ze wat te laten wennen aan de plotse koude. Misschien had hij wel een leuk idee om iets te gaan bekijken. Met een vragende blik en een opgetrokken wenkbrauw keek ze hem aan terwijl ze haar gezicht in haar mantel begroef om het tegen de wind te beschermen.
Onderwerp: Re: Now I'm waiting here for someone wo dec 13, 2017 10:57 pm
In zijn hoofd was hij al helemaal aan het uitpuzzelen waar ze nou heen konden gaan, maar eigenlijk duurde die gedachte niet echt lang. Hij wist het gewoonweg niet, hij was nog té onbekend hier. Had hij maar eerder eens door Sundberg heengelopen, zodat hij wist wat deze stad allemaal in petto had. Dat had nu toch best wel van pas gekomen. Maar helaas, zo slim was hij niet geweest. Weer een leer voor de volgende keer.
Om zijn opmerking had hij een grijns op zijn gezicht getoond, maar die verbreedde toen hij antwoord kreeg op hetgeen wat hij had gezegd. For real, ging ze hem nu uitdagen? Oh, dit kon ze straks anders echt verwachten. Dan zou hij haar hoe dan ook naar huis gaan brengen over zijn schouder heen, dan zou ze eens spijt hebben dat ze het had gezegd! Of niet, misschien was dat wel wat ze wilde.. Dat maakte overigens niet uit, want Rhys zou het ook met alle plezier doen. ”Wacht maar af, straks doe ik het nog echt ook.” De grijns die er eerder was werd nog breder, en keek haar dus plagend aan. Aan haar de vraag steeds of hij het nou echt zou gaan doen, of niet. Voor haar een vraag, voor hem uiteindelijk een weet.
Hoe lang was hij hier zelf al überhaupt? Shit. Dat was een goede vraag, waar hij zelf ook geen antwoord meer op wist te geven. Het voelde al als een behoorlijke tijd, maar dat was ergens raar want zoveel van de stad had hij nog niet gezien. Of beter gezegd; hij had nog helemaal niets gezien, op een paar algemene plekken na. Al zou je hem doodslaan, Rhys zou echt niet weten welke bezienswaardigheden er bijvoorbeeld waren. Maar wacht! Hij had laatst op de weg naar O’Shaes wel een bord gezien, besefte hij nu pas. En dat zou misschien wel een goed idee zijn om haar straks mee naartoe te nemen, als verrassing.. Dan had ze immers geen keuze meer.
Een echt antwoord op haar vraag had hij dan ook niet, maar het was nu eenvoudig om het onderwerp aan te kaarten. Zij kwam dus niet van Genosha, want ze was er eerder, maar ze wist er wel goed vanaf. Al was het beantwoorden van de vraag voor hem lastig, want het zorgde echt voor een tweestrijd. Wel zeggen dat hij van Genosha kwam en dat ze misschien niet meer mee zou gaan na zijn dienst, of het wel zeggen en er gelijk open over zijn in de hoop dat het haar niet zou afschrikken. Fuck it. Rhys ging voor het tweede, en als ze dan toch niet meer mee zou willen zou hij haar wel om kunnen praten. Hopelijk. ”Samen met de andere mutanten, vanuit Genosha dus.” Hij probeerde het zo op haar over te brengen dat, als ze nog een vraag verder had of meerdere vragen, ze die heus wel mocht stellen. Hij was eigenlijk niet geheimzinnig over wat zijn krachten nou precies waren, maar anderen wel. Het was voor hem alleen een drempel waar hij overheen moest stappen als het ging om het vertellen van het feit dat hij een mutant was. Niet iedereen kon dat namelijk waarderen, ondanks dat hij wist dat het in Sundberg wel iets anders lag dan op andere plaatsen, maar toch. Je moest er altijd mee uitkijken op de een of andere manier.
Lang had het niet geduurd voor zijn collega kwam die hem overnam. Hierdoor had hij snel achter zijn jas gepakt, en was hij naast haar komen staan voor de bar, in plaats van achter. Haar drankje had hij op zijn naam laten schrijven, dat kwam later vast en zeker wel goed met Tobias. Nu had hij even andere plannen, en hij wilde dus snel vertrekken, voordat de tijd voorbij vloog en zij (of hij natuurlijk) moe zou gaan worden. ”Dat moet wel.” Had hij haar lachend tegengesproken. ”Geen dankje! Het is toch niets.” Probeerde hij haar daarna nog op zijn liefste glimlach ooit gerust te stellen.
Vanessa had haar jas snel aangetrokken, waarna ze dus konden vertrekken. Als een echte gentlemen had hij expres de deur voor haar opengehouden, waardoor ze door kon lopen. Gelijk kwam er een koude vlaag op hen af. En eigenlijk zou die hem normaal niet deren gezien zijn lage lichaamstemperatuur, maar deze keer wel, omdat hij net vanuit binnen kwam waar het lekker warm was geweest.
Zo nieuwsgierig als ze was vroeg ze al aan hem waar ze heen zouden gaan. Plagend trok Rhys zijn wenkbrauwen op, omdat hij het al wel dondersgoed wist. Maar zij nog niet. ”Ik heb al wel een idee, maar misschien is het leuker om dat geheim te houden totdat we er zijn?” Dit ging zeker nog wel leuk worden, dat wist hij zeker. Helemaal als ze uiteindelijk ook instemde met zijn idee. ”Of ben je te nieuwsgierig? Want ik ga het denk ik toch niet eerder vertellen.” Rhys haalde plagend zijn gezicht op, zodat ze wist dat hij het eigenlijk wel meende. Het was toch leuker als hij het voor zich ging houden, totdat ze er zouden zijn? Al moest hij dan wel nog de weg goed uit zien te vogelen, en zorgen dat ze niet langs de bordjes zouden lopen waarop het al aangegeven stond, want dat zou het verklappen..
Toen ze begonnen te lopen schoten er allerlei vragen door Rhys zijn hoofd, of tenminste, verschillende manieren waarop één vraag gesteld kon worden. Hij besloot het maar gewoon te vragen, maakt niet uit op welke manier. ”Dus.. Ben jij eigenlijk ook een mutant?” Subtiel, helemaal vergeleken met alle andere manieren waarop hij het had kunnen vragen. Helemaal als je bedacht dat hij er ook nog eens had over nagedacht. ”Als het niet zo is, dan sorry, maar ik dacht gewoon omdat je er zo over praatte en – Ja.” Vervolgde hij zijn vraag dus met een gehele waterval, en toen hij besefte waarmee hij bezig was kapte hij zichzelf af. Lekker bezig. Zo kwam hij nog over als een of andere kluns, die hij totaal niet was. En hij wilde helemaal niet zo overkomen, zeker niet bij haar. Hij moest en zou immers een goede indruk achterlaten. Koste wat het kost.
Onderwerp: Re: Now I'm waiting here for someone do dec 14, 2017 10:24 am
vanessa biehl
weapons » rhys » 992 words
De speelse grijns die zijn lippen sierde vergrootte bij haar antwoord. Het had iets geamuseerd en ze wist niet goed hoe ze hem moest ontcijferen. Langs de andere kant wou ze dat misschien ook niet en ging ze afwachten dat het precies te betekenen had. Zijn woorden vulde de ruimte rondom hen. De grijns verbreedde nog meer na zijn woorden. ”Ik wacht…” zei ze op een speelse en uitdagende manier. Welk normaal meisje zou he erg vinden om naar huis gedragen te worden door zo’n mooie jongen. Ze had zijn plagerige blik beantwoord met een speelse fonkel in haar ogen. Ze kende de jongen. Enkel zijn naam wist ze nog maar, maar toch amuseerde ze zich mateloos met hem. Iets wat ze niet met iedereen had en wat ze dus wel wist te appreciëren in hem. Elke minuut bleef ze zichzelf dankbaar dat ze had besloten om die welbepaalde bar binnen te wandelen voor glaasje wijn en niet voor de zoveelste keer thuis was blijven zitten in de sofa.
Hij leek enige tijd nodig te hebben om erop te komen hoe lang hij al in Sundberg was. Voor har was het ook geen gemakkelijke vraag geweest, dus was ze vaag geweest in haar antwoord. Toch leek hij er op een andere manier over na te denken, maar ze kon niet goed bepalen wat het zou kunnen zijn. Ze keek hem op een geduldige manier aan, omdat ze niet wou dat hij zich gedwongen moest voelen, absoluut niet. Als hij het niet wou zeggen begreep ze dat ook helemaal, ook al vond ze het maar iets geks om niet op te kunnen antwoorden. Ze was net van plan om hem te zeggen dat het niet zo belangrijk was, wanneer de jongen begon te spreken. Ze luisterde aandachtig. Hij was dus een mutant. Kort kantelde ze haar hoofd lichtjes en keek hem toen met een vriendelijke glimlach aan. Ondanks dat zij niet van Genosha kwam, had ze absoluut niets tegen mutanten, ze was er namelijk zelf eentje en schaamde zich er niet voor. Toch snapte ze zijn voorzichtigheid wel. Sundberg was een vredig dorpje, maar je wist maar nooit tegen wie je sprak. Het feit dat hij haar net had verteld dat hij krachten had deed haar nieuwsgierigheid wel wat tintelen, toch wou ze niet te opdringerig zijn en besloot dus om het misschien voor later te laten om erachter te vragen.
Wanneer Rhys zijn collega had gezien was hij naar achter gerend om zijn jas te halen en kwam hij naast haar staan. Zonder een toog tussen hun beide in leek hij wel nog vriendelijker en knapper natuurlijk ook. Bij zijn aanwezigheid verscheen er automatisch een glimlach rond haar lippen. Ze kon niet ontkennen dat ze uitkeek naar het ontdekken van het dorp met hem. Hij verzekerde haar dat het niet uitmaakte dat haar drankje op zijn naam kwam te staan. Ze legde haar hand zachtjes op zijn schouder. ”Toch bedankt,” drong ze op een simpele en vriendelijk manier toch aan. Een simpele dank u wel was wel het minste dat ze kon doen als hij haar drankje wou betalen.
Ze schoof elegant van heer kruk af en had haar jas aangetrokken. Net wanneer ze haar hand wou uitsteken om de deur open te trekken zag ze zijn hand de klink vastnemen en opentrekken. Met een vriendelijk knik en glimlach wandelde ze door de opening naar buiten, waar de koude wind haar tegemoet kwam. Wanneer ze vroeg waar ze heen zouden gaan trok hij geheimzinnig zijn wenkbrauwen. Uit nieuwsgierigheid kantelde ze haar hoofd heel lichtjes en trok één wenkbrauw op, achtend op een eventueel antwoord. Bedenkelijk tuitte ze haar lippen bij zijn voorstel om het geheim te houden. ”Ik denk dat ik nog wel eventjes ga kunnen wachten,” grinnikte ze. Ze hield wel van verrassingen en dus ging ze hem zeker niet smeken om het al te zeggen. Een geamuseerde fonkel stond in haar ogen wanneer ze hem verwachtingsvol aankeek. Nu hij het zo geheimzinnig hield, verwachtte ze er toch wel wat van.
Ze begonnen te wandelen en zij volgde hem aangezien ze geen idee had waar ze naartoe gingen en ze wou natuurlijk niet verloren lopen, want daar was ze maar al te goed in. Uit het niets werd een vraag naar haar toe gegooid. Ze keek hem even bedenkelijk aan waarna al gauw een glimlach rond haar lippen kwam. Wanneer ze wou antwoorden was hij haar voor. Ze vond het wel schattig hoe hij zich verontschuldigde. Het was wel uniek om te zien hoe hij zich nu ook moest verontschuldigen na een vluchtige vraag, zoals zij had gedaan wanneer ze hem had gevraagd of hij in O’Shaes werkte. Hij was bijna net zo onhandig als zij. ”Ja, ik ben een mutant,” zij ze simpelweg en knipoogde eens naar hem met haar metaalkleurige ogen. ”Geef me maar eens een stomp tegen mijn arm,” zei ze zelfzeker en keek hem uitdagend aan. Ze wist dat het voor haar heus geen pijn ging doen aangezien haar huid van metaal was, voor hem kon dat wel eens anders zijn als hij hard doorsloeg.
Als hij het zo niet wou proberen kon ze het hem nog op een andere manier tonen ook natuurlijk. Nu hij aan haar had gevraagd of ze een mutant was, mocht zij de volgende vraag stellen. ”Wat kan jij dan zoal?” vroeg ze nieuwsgierig, doelend naar zijn mutaties. Doordat ze nog niet veel mutanten had ontmoet was ze wel heel nieuwsgierig naar de krachten van degene die ze wel kende. in haar hoofd had ze al zitten nadenken wat hij allemaal eventueel zou kunnen, afgaande op zijn uiterlijk. Toch was dat niet zo gemakkelijk, want wie had verwacht dat zo’n lief meisje zomaar een bazooka zou kunnen doen verschijnen? Ze ging iets dichter bij hem in de buurt lopen, zoekend naar wat warmte. Tot haar verbazing gaf hij niet zoveel warmte af als een normale persoon, dat was hij dan ook wel niet.
Onderwerp: Re: Now I'm waiting here for someone do dec 14, 2017 3:16 pm
Buiten was het toch veel kouder dan binnen, helemaal als je eenmaal gewend was aan de warmte die de verwarming binnen had gegeven. Normaal gesproken deerde de kou hem namelijk vrij weinig, maar gezien het binnen dus zo ontzettend warm was geweest, en zijn lichaam dus was opgewarmd, deed het hem deze keer weldegelijk íets. Maar hij liet het niet merken, straks wilde ze weer terug naar binnen! Dat was de bedoeling zeker te weten niet. Daarbij, het zou niet lang meer duren voordat zijn lichaamstemperatuur weer zou gaan dalen en het dus wat kouder zou worden, zoals het normaal gesproken was. Dan zou het verschil tussen de buitenlucht en zijn eigen temperatuur minder groot zijn, en dat zou hij echt wel gaan merken.
In zijn hoofd had hij een heel plannetje bedacht waar de twee uiteindelijk zouden gaan eindigen. Of niet per se eindigen, maar meer wat hun doel zou gaan worden van de wandeling die ze zouden gaan maken. Op de weg naar de bar had hij namelijk een reclamebord gezien, en de plaats die daarop werd weergegeven leek hem uitermate geschikt in dit geval. Het was dan ook een proberen waard. Vond Vanessa het dan niets, ja dan was dat maar zo. Maar dan konden ze altijd nog iets anders kiezen. Hij had er dan in ieder geval wel een leuk gesprek aan overgehouden, zoals het er nu naar uit zag. Maar dat kwam heus wel goed, daar was hij zeker van.
Plagend had hij haar dan ook meegedeeld dat hij al wel wist waar ze heen zouden gaan. Toch had hij gevraagd of ze het wilde weten, maar al snel had hij dit onderuit gehaald door te zeggen dat hij het toch niet ging vertellen aan haar. Haar antwoord was echter wel passend, want hij lachte erdoor alleen maar breder. ”Nee, ben je niet nieuwsgierig?” Vroeg hij dan ook aan haar. ”Niet eens een héél klein beetje? Wie weet waar ik ons heen ga brengen.” Nogmaals haalde hij plagend zijn wenkbrauwen op, net zoals hij eerder die avond weleens had gedaan.
Uiteindelijk was Rhys dus hun kleine ‘tocht’ begonnen. In zijn hoofd moest hij wel even een andere route uitstippelen als zijn gebruikelijke, anders zou ze de borden zien en dan zou ze al weten waar ze naartoe zouden gaan. Of het zou haar niets zeggen. Maar voor de zekerheid hield hij daar maar even rekening mee. Nu nog maar hopen dat ze niet zouden verdwalen.. Als het namelijk goed was, zou het niet ver weg zijn.
Tijdens het lopen leek het hem een goed moment om even terug te pakken naar wat hij had gezegd; dat hij een mutant was. Maar deze keer pakte hij het onderwerp niet terug op zichzelf, maar kaatste hij de vraag op haar af. Misschien niet op de meest subtiele manier, en daar verontschuldigde hij zichzelf dan ook voor. Nieuwsgierig wachtte hij op haar antwoord. Dus, zij was het ook? Hij moest bekennen dat hij dat best wel heel erg tof vond. Helemaal omdat ze had gezegd dat ze hier al eerder was dan de vluchtelingen vanuit Genosha, dus dat moest betekenen dat ze niet van Genosha kwam, maar dus wel een mutant was. Zijn mondhoeken krulden omhoog. Hoe kon het toch dat hij altijd weer geluk had? Ze leek wel een totaalplaatje; ze zag er goed uit, had zo te merken een leuk innerlijk én ze begreep hoe het was om anders te zijn dan de normale mens. Dat beloofde nog veel goeds voor hun verdere gesprek. ”Hallo, je mag geen meiden slaan?!” Sprak hij verontwaardigd uit, maar schoot al snel in de lach. Dingen die vroeger altijd gezegd werden. Niet dat hij nu wel ineens een meisje zou gaan slaan, want dat lag anders, maar toch. Hij zou haar dan niet gaan slaan, maar het had wel zijn nieuwsgierigheid aangewakkerd. Vandaar dat hij haar arm met zijn duim aan de ene kant, en aan de andere kant de rest van zijn hand, vastpakte. Het voelde stevig. Dus, ze was niet fragiel? ”Ben je van staal, of zo?” Vragend keek hij haar aan, met zijn gok die eigenlijk uit zijn mond was gevlogen op het moment dat hij het dacht. Het was wel heel gaaf hoor, dat moest hij wel bekennen. En mocht het zo zijn, dan zou ze misschien ook wel iets meer weerstand bieden tegen zijn ijskoude vuur, dat alles tot as veranderde dat in zijn weg zou komen. Daarna volgde de vraag wat hij dan wel niet kon. Rhys haalde zijn wenkbrauwen op, wilde ze dat echt weten? Het was tegenwoordig zeldzaam om mensen te leren kennen die oprechte interesse toonden, dus vandaar dat hij zo dacht. Desondanks wilde hij haar dat met alle plezier laten zien. Het was dan ook maar goed dat hij het tegenwoordig onder controle had, hij kon het namelijk echt niet over zijn hart krijgen dat hij nog eens iemand aan zou doen, wat hij zijn ouders had aangedaan. Ze was iets dichter tegen hem aan komen lopen, en op dat moment was hij nog veel blijer dat hij het onder controle zou hebben. ”Nou, kijk.” Rhys knikte naar zijn handen die hij uit zijn zakken had gehaald. Met een platte hand richtte hij ze naar boven, waarna er kleine vlammen uit vormden. De vlammen waren ijsblauw, net zoals ze ook zouden zijn als het een voorwerp zou raken. Want ondanks dat deze vlammen minimaal waren, en zeker niet groot, zouden ze verwoestend kunnen zijn. Rhys sloot zijn handen weer en keek haar aan, terwijl hij zijn mondhoeken krulden. ”IJsvuur. Normaal gesproken zou ik ook ijs en vuur apart van elkaar moeten kunnen gebruiken, maar in mijn geval is het alleen de combinatie daarvan.” Nog steeds een apart verhaal, maar goed. ”Het ijs is zo koud, dat het zich én sneller verspreidt, én dat het voor ernstigere verwondingen zorgt. Bijna alles wat op zijn weg komt, wordt verwoest en geplet tot as.” Het klonk heel spannend en alles, maar tegenwoordig gebeurde dat laatste dus niet meer. Gelukkig maar. De donkerharige jongen had al genoeg trauma’s achter de rug.
”Hey, kijk, daar is het al.” Sprak Rhys glimlachend tegen haar, waarna zijn vingertop naar de ijsbaan in de verte wees. De ijsbaan was buiten gevestigd, en ondanks dat de baan niet al te groot was hadden de organisatoren het geprobeerd zo gezellig mogelijk te maken. Verlichting en versiering deden daadwerkelijk wonderen. Rhys richtte zijn donkere ogen terug op haar. ”Of wil je niet schaatsen?” Natuurlijk hoopte hij wel dat ze wilde schaatsen! Maar als ze niet wilde moest ze dat ook zeggen, en dan zouden ze samen wel aan een nieuwe oplossing komen. Maar schaatsen kon zo leuk zijn.. Zeker met goed gezelschap. En daaronder viel Vanessa zeker te weten. ”Please?” Probeerde hij haar nog over te halen, met een van zijn liefste gezichtjes, inclusief de pruillip en al. Damn, hopelijk werkte het?!
Onderwerp: Re: Now I'm waiting here for someone do dec 14, 2017 6:48 pm
vanessa biehl
weapons » rhys » 1120 words
Rhys leek in zijn eigen gedachten verzonken wanneer ze buiten stonden. het leek wel of hij iets aan het uitstippelen was. Ze had zo’n vermoeden dat hij nadacht hoe ze het beste ergens naartoe zouden wandelen, toch besloot Vanessa om geen conclusies te trekken en bleef ze geduldig wachten terwijl ze hem aankeek. Bij haar antwoord werd de lach op zijn gezicht nog breder waardoor ook die van haar wat breder werd. Ze luister naar en hem en draaide wat heen en weer met haar hand dat ze toch wel wat nieuwsgierig was. ”Nu maak je me wel behoorlijk nieuwsgierig hoor,” begon ze en trok haar ogen wat dichter. ”Wat ben je allemaal van plan, Rhys?” vroeg ze licht geschokt en gebruikte zijn naam om het er nog dikker op te leggen. Het klonk allemaal wel wat dreigend, maar toch voelde ze zich op haar gemak bij de jongen en ging ze dus niet plotseling achterdochtig doen door een simpele zin. Bovendien kon ze zichzelf wel redden moest hij iets proberen. Dat dacht ze dan toch aangezien ze zijn mutatie nog niet wist.
Ze begonnen te wandelen en Vanessa bleef hem gedurende de hele trip regelmatig aankijken om zijn gezichtsuitdrukkingen bij te houden. Ze was sociaal gezien, maar toch was er altijd wel een zekere vorm van onzekerheid bij haar te bespeuren. Vonden mensen haar wel echt oprecht aangenaam of zochten ze gewoon naar compagnie? Ze schudde de gedachte letterlijk wat van zich af voor ze even voor zich uitkeek en handen diep in de zakken van haar mantel duwde door de gure wind die door haar vingers heen gleed. De vraag of ze een mutant was werd op haar afgevuurd en wanneer ze het bevestigde bleef het eventjes stil aan zijn kant waardoor ze besloot om het hem te bewijzen. Een grinnik rolde over zijn lippen bij zijn antwoord. Waarom waren jongens altijd zo? Altijd maar denken dat ze haar zouden pijn doen. Haar grinnik veranderde naar een iets luidere lach. ”Geloof me, ik kan er wel tegen,” verzekerde ze hem. Toch besloot de jongen om een voorzichtigere aanpak te hanteren. Zijn nieuwsgierigheid was duidelijk toch wat aangewakkerd, wat een grijnsje rond haar lippen vormde. Hij had zijn hand rond haar arm geslagen en zette er druk op. haar huid gaf mee, maar vanaf een bepaalde druk verstijfde het helemaal en gaf het helemaal niets meer. Hij wierp zijn vraag op haar af en ze keek hem recht aan. ”Mijn huid heeft metaal, of ja wat jij wil, staalfragmenten,” begon ze. Ze trok de mouw van haar jas wat omhoog en sloeg met haar vuist op haar arm. De plaats waar ze net had geslagen, kleurde metaalkleurig. ”Het wordt hard wanneer er stevige druk op komt, ik voel er dus niks van,” vervolgde ze met een grinnik en knipoogde zachtjes naar hem.
Ondertussen was haar interesse voor zijn mutatie enorm gestegen en besloot ze ook maar gewoon om het rechtuit te vragen. Wat had ze te verliezen? Hij haalde zijn wenkbrauwen en vragend kantelde ze haar hoofd als een smekend puppy. Ze was oprecht geïnteresseerd en ook enorm nieuwsgierig wat er allemaal in de jongen schuilde. Hij kondigde het begin van zijn ‘act’ aan en haar haren leken wel te vergroten. Hij volgde zijn blik en keek naar zijn handen, die hij uit zijn zakken had gehaald. Haar grote grijns werd wat kleiner aangezien ze zich concentreerde op wat er te zien zou zijn. ”Wow,” ze was duidelijk onder de indruk en dat was ook te horen. Het geluid had haar mond verlaten nog voor ze het zelf helemaal goed besefte. ”Wat mooi,” bekende ze. Natuurlijk wist ze wel dat het waarschijnlijk niet alleen mooi was, maar dodelijk ook en dus draaide ze haar hoofd vol interesse zijn kant uit wanneer hij begon te praten. Hij keek op dat moment ook naar haar en haar mondhoeken krulde samen met de zijne naar boven. Hij begon zijn uitleg en haar ogen leek wel te fonkelen. Elk woord nam ze in zich op. Aan het einde van zijn uitleg trok ze een gespeelde pruillip. ”Dus ik kan me er niet aan warmen?” vroeg ze met een licht beteuterde stem voor ze kort lachte. Haar gezicht werd terug wat serieuzer. ”Klinkt wel…” ze zocht even naar het juiste woord. ”Nou ja, eng.” het stem had een lucht vragende toon. Ze had namelijk geen idee hoe ze het goed moest omschrijven. Ze wandelde verder en Vanessa’s tred werd steeds vrolijker.
Rhys’ stem trok haar uit haar droomwereld. Haar blik volgde zijn vinger en ze kon een lach niet onderdrukken. ”Dat meen je niet?” vroeg ze geschokt, maar wel duidelijk tevreden. Ze had nog niet vaak geschaatst en wist dus dat ze er slecht in was, maar dat was ze op dat moment even vergeten blijkbaar. Wanneer ze dichterbij kwamen zag ze pas hoe gezellig het was. Verschillende lichtjes fonkelde, terwijl de verschillende kerstversieringen hun uiterste best deden om de sfeer erin te brengen. Met een glimlach rond haar lippen schudde ze haar hoofd lichtjes ongelovig. Dit was helemaal geweldig. Ze leek helemaal op te gaan in de lichtjes en de grijns op haar lippen werd steeds groter. Ze voelde zich weer als een klein kind en ze werd stilaan warm van binnenuit. Gespeeld trok ze een bedenkelijk gezicht. ”Goh..” beantwoordde ze zijn eerste vraag zachtjes. Ook al kon ze het niet wegsteken dat ze helemaal weg was van de plek. Hij probeerde haar te overhalen en het was de eerste keer dat ze haar ogen van de lichtjes weghaalde en in zijn licht smekende ogen keek. Hij zag er wel echt aandoenlijk uit met het pruillip. Ze schoot in een lach. ”Tuurlijk wil ik schaatsen,” sprak ze opgewekt en maakt een klein sprongetje voor ze naar het hokje liep waar ze schaatsen verhuurden.
Op weg naar het hokje had ze zijn mouw vast genomen en hem mee getrokken. Eenmaal bij de dame aangekomen gaf ze haar schoenmaat door en huppelde naar de bankje waar ze de schaatsen aantrok. Geduldig wachtte ze op Rhys voor de op een onhandige manier richting de schaatsbaan waggelde. Wanneer de tippen van de schaatsen hij ijs bijna raakte stond ze stil en keek naar het gladde witte goedje. ”Fuck,” dacht ze in zichzelf voor ze de eerste schaats behoedzaam op het ijs plaatste. Nog voor ze de tweede erop had gezet voelde ze zichzelf al wat achterover kletsen. Hopelijk zou ze na een tijdje wel terug inkomen, want ze wou geen blok aan Rhys zijn been zijn. Misschien kon hij kei goed schaatsen en kon zij het helemaal niet, wat dan? De stress schot vanuit haar benen naar boven wanneer ze haastig naar de rand van de schaatsbaan greep.
Onderwerp: Re: Now I'm waiting here for someone do dec 14, 2017 8:33 pm
Gelukkig was het niet gaan regenen en vervolgens vriezen, zodat de straat werkelijk waar een spiegel zou worden. Dan had hij namelijk gelijk vol op zijn gezicht gegaan en worden bestempeld als een kluns. Dat was in dit geval namelijk niet bepaald de indruk die hij aan zijn gezelschap wilde geven. Er was heel kort even een stilte toen de twee aan het lopen waren, maar het was gelijk te merken dat het geen vervelende stilte was.
Totdat de twee over mutaties begonnen, als eerste kwamen die van Vanessa aan bod. Ze had hem erop aangedrongen om haar te slaan, maar ondanks dat ze er dan blijkbaar tegen zou kunnen voelde dat toch niet kloppend van nature. Daar verzekerde ze hem ook nog eens expres op. Toch besloot hij dat hij het niet over zijn hart kon halen om iemand überhaupt te gaan slaan, laat staan haar. Vandaar dat hij haar arm maar had gepakt, en daar zachtjes druk op had uitgeoefend. Haar arm leek te verstenen, haast of het van een ander materiaal was gemaakt. Terwijl hij dat had geconcludeerd, was dat dan ook gelijk zijn vraag geweest. Bij haar uitleg veranderde zijn blik. Dat was wel echt heel gaaf. ”En als er iets op komt, als een kogel bijvoorbeeld?” Vroeg hij, voluit geïnteresseerd. Ergens had hij het gevoel dat dat er natuurlijk ook niet doorheen kon, maar je wist maar nooit? ”Niet dat je nu moet denken dat ik eng ben en je straks neer ga schieten!” Oh damn nee. Straks dacht ze nog dat hij zo eng was, en dat hij haar daarom had meegevraagd. Totaal niet. Maar je wist maar nooit. Een gedachtegang als die snapte hij ook wel weer ergens. In mensheid van tegenwoordig zaten vreemde zielen.. ”Maar je hebt dus alleen een harde huid, of kan je er verder nog wat mee?” Straks stelde hij nog teveel vragen? Hm. Nee vast niet. Beter te geïnteresseerd, dan dat hij totaal geen interesse zou tonen. Dit was dan veel beter, als je de twee tegenover elkaar zette. En vanuit haar houding en alles kon hij nou ook niet bepaald opmaken dat ze wilde dat hij eens een keer zijn mond hield.
Vervolgens kwam dan ook de vraag aan hem, en had hij zijn hand platgemaakt en er een fonkelende vlam op tevoorschijn laten komen. Vanessa bleek onder de indruk te zijn en liet dit merken, waardoor Rhys zichzelf zeker wel gevleid voelde en de glimlach die eigenlijk de hele tijd al aanwezig was op zijn gezicht, alsmaar groter werd. De glimlach was sinds dat hij haar had ontmoet eigenlijk niet meer van zijn gezicht af te krijgen. Gewoon, hij vond het wel fijn hoe het nu was, eigenlijk. ”Mooi, maar verraderlijk gevaarlijk.” Grinnikte hij kort. Eigenlijk was het niet om te lachen, maar hij vond het wel leuk dat ze hetgeen zei dat typisch het probleem met zijn mutatie was. De fonkelingen in het vuur waren zo prachtig dat je haast de neiging had om je vinger erin te steken. Iets wat dus niet de bedoeling was, behalve als je natuurlijk je vinger kwijt wilde raken, dan zou je die gok kunnen wagen. Rhys twijfelde over het antwoord dat hij wilde geven op haar vraag. Want, hoe moest hij dat complexe uit gaan leggen? Hij begon toch. ”Nou, eigenlijk is dit vuur in principe veel warmer, als je nagaat. Maar ik zou er maar niet te dichtbij komen, want ik wil je geen pijn doen.” Ergens zou het wel handig zijn mocht hij een manier vinden om de twee ook los van elkaar te kunnen gebruiken, maar een manier daarvoor moest hij nog vinden. Dan had ze natuurlijk wel bij zijn vuur verwarmd kunnen worden, maar helaas. ”Is het ook.. Het heeft me op dit moment alleen maar meer nadelen, dan voordelen gegeven.” Natuurlijk zou Vanessa niet weten dat hij hiermee bedoelde dat hij er zelfs door dierbaren had verloren, en hij wist niet of ze dat überhaupt ooit wel te weten kwam. Misschien wel, misschien niet. Je wist maar nooit hoe alles ging lopen ooit.
Eigenlijk waren ze sneller bij de schaatsbaan aangekomen, dan dat hij had gedacht. De bordjes met zoveel honderd meter klopten dan ook precies, terwijl dat normaal gesproken echt niet zo was. Maar geen probleem, dat was alleen maar fijner. Vond ze het wat? Rhys kantelde zijn hoofd een kwart zodat hij haar vanaf haar zijkant aan kon kijken. Ze lachte, dus dat was een goed teken? Automatisch werd de glimlach op zijn gezicht ook breder, alleen al omdat hij de indruk kreeg dat ze het wel zag zitten. Gelukkig maar, daar had hij zo op gehoopt.
De omgeving was prachtig zo, met alle lichtjes en versiering. En ergens in de verre verte hoorde hij ook allerlei kerstnummers afspelen. Het was overigens maar erg zacht, dus overheerste niet in de omgeving. Maar goed ook, want anders zou hij er uiteindelijk stapelgek van worden. Ach trouwens, gelukkig had hij een goede afleiding en kon hij zich dan toch volledig op Vanessa richten. Een achtergrondmuziekje deed er dan niet meer toe. Was het gek dat hij als een klein kind een gat in de lucht wilde springen van geluk dat ze zojuist ja had gezegd? Hij deed het maar niet hoor, maar hij had het gerust gedaan. ”Wist je dat het echt aandoenlijk is om jou te zien genieten?” Had hij op een fluisterende toon gezegd. Oh shit. Wat zei hij nou weer? Rhys kon zichzelf wel voor z’n kop slaan, maar het kwam gewoon omdat hij had gezien dat ze helemaal inging op de omgeving en er echt van leek te genieten. En dat terwijl hij haar niet eens goed kende. Dat zei wel wat, of niet soms?
Samen vertrokken ze richting het hokje van de schaatsverhuur, en lang duurde het niet voordat hij de juiste maat schaatsen aangeboden kreeg. Vroeger had hij het altijd echt goed gekund, maar of hij dat nu nog zo goed kon? Dat was nog maar de vraag. Snel trok hij de dingen aan, en vertrok achter Vanessa aan richting de ingang. Alleen al het lopen met schaatsen op een normale ondergrond was een hel, laat staan het echte schaatsen. Was zijn idee uiteindelijk toch wel goed geweest? Nu ging hij er ook nog zelf aan twijfelen.
Rhys stond achter haar bij de ingang, en merkte dat ze ietwat naar achteren ging. Vandaar dat hij als reactie daarop haar zachtjes terug duwde, zodat ze sowieso niet zou vallen. ”Lukt het?” Vroeg hij bezorgd aan haar, wat ook duidelijk te horen was. Desondanks kon hij de glimlach nog steeds niet van zijn gezicht afhalen. Nu was het zijn beurt om het ijs te betreden. De eerste stap op het ijs was altijd de moeilijkste, en dat was ook wel te merken ook. Toen hij echter geheel op het ijs stond, schaatste hij een stukje vooruit. Daarna ging hij weer terug richting Vanessa, benaderde haar door naast de rand van de schaatsbaan te schaatsen en haar zo tegemoet te komen. ”Volgens mij ben ik het nog niet verleerd?” Sprak hij lachend. Maar toen kwam het. Rhys wilde voor haar neus tot stilstand komen, maar dat lukte in dit geval niet. Naar de rand grijpen had ook geen enkel effect meer; zijn hand verloor de grip aan de rand. Hierdoor botste hij tegen haar op, waardoor hij, maar ook zij naar achteren vielen. Met een knal kwamen ze op het keiharde ijs terecht. Rhys die bovenop haar lag. Geschrokken keek hij haar aan. Dit kon toch niet.. Nu had hij zojuist de hele avond al verpest? ”Oh shit het spijt me zo.” Begon hij zijn stamelwaterval. ”Ik kon ineens niet meer remmen en mezelf ook niet meer vast houden. Gaat het wel? Ik ben zo stom.” Sprak hij. Toen kwam eigenlijk ook nog het besef erbij dat hij nog steeds bovenop haar lag. En ondanks haar huid, zou ze het misschien nog wel voelen? ”Wacht.” Sprak hij, waarna hij probeerde op te gaan staan. ”Ik heb je hopelijk geen pijn gedaan, of wel?” Echt een Rhys-actie. Eerst iets verzinnen wat in zijn hoofd geweldig leek, en dat dan in de eerste minuten al gelijk verpesten. Hij zou het begrijpen als ze van het ijs af zou gaan, volledig. Daar had ze ook al het recht toe..
