Now I'm waiting here for someone

Ondanks dat het ijskoud was, was het weer wel nog aangenaam. het was geen strontweer waar je voor moest gaan schuilen en dus kan je genieten van de buitenlucht en de pittoreske gebouwen in het dorpje. Ze had nog nooit echt over haar mutatie gesproken, maar toch voelde het allemaal heel normaal als ze er met Rhys over sprak. Het leek alsof ze het al heel haar leven verkondigde en dat ze het heel normaal vond dat ze het verhaal van een andere ook hoorde. Zijn blik veranderde wanneer ze met haar uitleg bezig was en dat zorgde ervoor dat ze het als maar aangenamer vond om erover te praten. Hij leek oprecht geïnteresseerd wat voor een gelukkige glimlach op haar gezicht zorgde. ”Het kan alles afketsen,” zei ze met een licht bedenkelijke blik. Ze schoot in de lach wanneer hij zich verontschuldigde en deed een klein pistooltje uit het niets verschijnen. ”Ik zal je wel voor zijn,” zei ze vervolgens met een speelse knipoog voor ze het wapen weer liet verdwijnen. Het was voor haar slechts een kleine moeite om wapens uit het niets te doen verschijnen aangezien dat haar mutatie was. Op die manier had ze ook zijn volgende vraag beantwoord. ”Metalen huid en ik kan elk pistool of wapen ter wereld doen verschijnen en gebruiken,” verduidelijkte ze haar actie van enkele seconden daarvoor. Ze vond de jongen als maar aangenamer omdat hij haar wilde leren kennen, ook al begon hij bij haar mutatie. Het was natuurlijk wel zo dat de rest van haar geschiedenis niet echt iets was om trots op te zijn, dus was ze stiekem wel blij dat hij begon bij haar mutatie. Wanneer hij daar alles over wist, ging hij misschien niet meer doorvragen.

Het gesprek draaide zich om en nu was het zijn buurt om aan zijn uitleg te beginnen. Haar ogen keken hem fonkelend en vol interesse aan wanneer de vlam in zijn handen verscheen. De blauwe kleur weerkaatste in haar ogen en het vermengde zich met de grijze kleur. De glimlach op zijn gezicht werd groter wanneer ze duidelijk onder de indruk was. Haar ogen gingen van de vlam naar zijn gezicht en even staarde ze, zonder het zelf goed door te hebben, op een normale en niet stalkerachtige manier. Zijn stem deed haar terug wat wegkijken, maar ze luisterde wel nog steeds aandachtig. De woorden die hij voortbracht waren duidelijk bloedserieus, maar toch maakte hij het wat soepeler door het met een grinnik te vertellen. ”Daar twijfel ik niet aan,” zei ze om duidelijk te maken dat ze de ernst van de zaak wel in zag. Haar vraag over de warmte leek niet zo gemakkelijk als zij zelf dacht, maar ze wachtte geduldig op een antwoord en ze was zeker niet van plan om hem onder druk te zetten. ”Ik warm mezelf wel gewoon aan het haardvuur of zo,” stelde ze hem gerust. Ze was sowieso niet van plan om zijn mutatie te gebruiken om zichzelf warm te houden, want dat vond ze een zekere vorm van misbruiken. Ook al had haar vader haar onrechtstreeks zo lang voor haar mutatie gebruikt, toch was ze niet van plan om dat bij andere te doen, omdat ze dat van haar vader ook zo niet bekeek. Ze trok een bedenkelijk gedacht bij zijn bekentenis over de nadelen. Ze ging er niet over doorvragen, want niemand vertelde uiteindelijk graag over de moeilijk momenten uit zijn of haar leven. Ze knikte gewoon als teken dat ze hem begreep en had gehoord, maar ook om hem te verzekeren dat ze het daarbij ging laten.

Ze verschoot ervan hoe snel ze bij zijn uitgekozen plaats waren, maar dat weidde ze aan de gezellig babbel die ze overweg hadden gevoerd. De tijd was blijkbaar voorbij gevlogen en dat vond ze absoluut niet erg. Zijn mondhoeken trokken zich samen met die van haar nog verder naar boven waardoor haar tanden zichtbaar werden. Ze genoot van elk element rond de schaatsbaan. De mensen gleden voorbij hen op de schaatsen die door het witte goedje op de grond sneden. De kerstmuziek op de achtergrond maakte alles alleen maar gezelliger en het geschater van de mensen die ook genoten van de sfeer maakte het zo veel echter. Even leek ze weg te dromen en ze moest zichzelf tegenhouden om in haar arm te pitsen, als check om zeker te zijn dat ze niet aan het dromen was. Zo’n aangename en knappe jongen samen met haar op zo’n fantastische en sprookjesachtige plek, dat kon toch gewoon niet. Bij zijn woorden ontstond er direct terug een blos op haar wangen en trok ze haar gezicht wat in haar jas om het te verborgen, maar de grote glimlach op haar gezicht viel niet weg te steken. Zij keek hem met schattige ogen aan en wist niet goed wat te zeggen. Toch maakte haar gezicht duidelijk dat ze het absoluut niet erg vond.

Hij volgde wanneer ze hem had meegesleurd richting de schaatsenverhuur. Nadat ze de schaatsen had aangetrokken was ze zelfverzekerd naar het ijs gewandeld, maar de moed zonk haar heel snel in de schaatsen, eenmaal bij het ijs zelf. Haar ogen werden wat groter voor ze haar voet erop zette. Ze voelde Rhys’ aanwezigheid achter haar wanneer haar schaats het ijs aanraakte. Nog voor ze er volledig steun had opgezet viel ze wat achterover, maar hij duwde haar gelukkig terug wat naar voor of ze had er al meteen gelegen. Dat zou niet bepaald de beste indruk hebben gegeven. Bezorgd vroeg hij haar of het wel ging. Eenmaal ze haar handen krampachtig om de rand had geslagen keek ze hem geruststellend aan en knikte overtuigend. ”Komt wel goed denk ik,” zei ze met een licht bibberende stem omdat haar voeten toch nog steeds wat schoven. Uiteindelijk zou ze het vertrouwen wel vinden, maar dat zou niet onmiddellijk zijn. Haar ogen hadden hem gevonden en meteen was de glimlach terug rond haar lippen verschenen. Hij schaatste wat rond eenmaal op het ijs en kwam vervolgens naar haar. ”Jij kan het duidelijk nog goed genoeg,” sprak zo op een lachende toon.

Rhys kwam als maar dichter en Vanessa trok bedenkelijk een wenkbrauw naar boven. Hij greep naar de rand, maar kreeg daar duidelijk ook geen grip op. Ze had te laat door dat hij niet meer kon stoppen. Met een tik door haar stevige huid belandde ze op de grond. Op haar weg naar beneden had ze haar ogen gesloten. Wanneer ze haar ogen weer opende zag ze hem geschrokken naar haar kijken. Pas na enkele seconden had ze door dat hij op haar lag. Haar lichaam begon lichtjes te schudden van een opkomende lachbui. Hij begon zich op een stamelde wijze te verontschuldigen, maar Vanessa hoorde het amper aangezien ze ondertussen in een doorgaande lachbui was verstrikt geraakt. ”Het gaat prima,” zei ze wanneer ze eindelijk zichzelf terug wat onder controle had gekregen. Ze vond het helemaal niet erg dat ze door hem was gevallen. Het was natuurlijk wel een unieke manier om elkaar up close and personal te leren kennen, maar als ze echt eerlijk tegen zichzelf was vond ze het nog niet zo erg. Ze tikte speels en zachtjes tweemaal op zijn wang. ”Je bent het zeker niet verleerd, topschaatser,” zei ze lachend. Klungelige probeerde ze grip te krijgen op het ijs. Dit ging echter niet zo gemakkelijk als gezegd, want wanneer ze eindelijke in en ongemakkelijke hurkhouding zat schoof ze terug onderuit. Ze besloot om al zittend zich terug naar de rand te bewegen en haar daar omhoog te trekken. Elegant was het absoluut niet, maar moest ze nog haar best doen? Hij had haar al zien vallen, erger dan dat kon het niet worden. Nog steeds zittend op het ijs keek ze hem aan. ”Ik wou je vragen om me te leren schaatsen, maar…” grapte ze en haalde haar schouders op een speelse manier omhoog. Al klauterend aan de omheining probeerde ze zich omhoog te trekken terwijl haar schaatsen regelmatig wegschoven.

Ze besteedde geen aandacht meer in de omgeving rond haar, maar genoot gewoon van Rhys’ aanwezigheid. Tijdens het wandelen had ze niets meer nodig dan hem, zijn glimlach en zijn zachte stem. Het leek misschien alsof ze te hard van stapel liep, maar Vanessa voelde zich niet gemakkelijk op haar gemak bij andere mensen, maar bij Rhys leek het zo normaal. Bijna onmiddellijk had haar lichaam zich ontspannen en liet ze zichzelf toe om voor een keer in haar leven te genieten van de aanwezigheid van iemand. Het was een uniek gevoel voor haar en als ze compleet eerlijk was genoot ze er stiekem wel van. Dat verklaarde dan waarschijnlijk ook wel de grijns die rond haar lippen bleef staan zonder te verdwijnen of zelfs nog maar te verminderen. Al vanaf dat ze haar voor schut had gezet in verband met zijn werk tot wanneer ze naar de geheimzinnige plaats aan het wandelen waren.

Het scheelde niet veel of ze was van blijdschap uit haat lichaam gesprongen wanneer hij haar had voorgesteld om samen te gaan schaatsen. Het was zo een klein detail, maar na haar harde leven bij de maffia, genoot ze van de kleine dingen in het leven. Dus schaatsen was wel een van de meest geweldige dingen die hij had kunnen voorstellen. Ondanks dat ze al enige tijd in Sundberg was, zou ze nu voor de eerste keer genieten van zichzelf en natuurlijk ook van haar aangename gezelschap. Ze wiegde lichtjes op haar benen bij het zien van alle gezelligheid bijeen. Wanneer ze Rhys’ ogen had gevonden leek de muziek en het gepraat van de mensen helemaal naar de achtergrond te verdwijnen en verbreedde de glimlach onmiddellijk op haar gezicht.

Een geamuseerde, maar ook verlegen lach had haar mond verlaten wanneer zijn compliment haar oren had bereikt. Hij leek bijna net zoveel van zijn melk te zijn als zijzelf. Misschien omdat hij het helemaal niet bedoelde om het te zeggen? Lang kon ze er echter niet over nadenken wat haar wangen waren ondertussen knalroze gekleurd. De kleur werd alleen maar intenser als ze zijn mega lieve lach zag. Oh een, wat moest ze nu doen? Van zelf zou ze de kleur niet zomaar wegkrijgen en dus besloot ze dat dat het uitgeschreven moment was om een paar schaatsen te gaan huren. Ze snelde weg, maar trok hem wel aan zijn arm mee. Ondanks dat hij haar al tot tweemaal toe had laten blozen, voelde ze zich alles behalve ongemakkelijk bij hem. Ze bloosde misschien wel snel, maar hem lukte het toch telkens opnieuw.

Sinds ze in Sundberg woonde had ze haar mutatie nog maar amper gebruikt. Misschien enkel een wapen gebruikt om de kroonkurk van een glazen flesje te halen, maar daar stopte haar avontuur dan ook. Ze glimlachte naar hem als bedankje van haar op te vangen wanneer ze dreigde te vallen. Echter was dat niets tegenover wat er iets later gebeurde. Met een stevige knal was Rhys tegen haar aangevallene en waren ze uiteindelijk samen op het ijs beland. Haar lach bleek veel aanstekelijker dan ze zelf ook had gedacht, want het duurde niet lang voor Rhys met haar mee begon te lachen. Hij had geen enkele reden om zich schuldig te voelen. Als het nu niet was gebeurd, was het waarschijnlijk later gebeurd, aangezien Vanessa absoluut niet kan schaatsen. Ze kon Rhys dus ook niet verzekeren dat ze niet nog eens tegen de grond zouden gaan. Samen lagen ze als een stelletje kinderen op het ijs. Ze had geen idee hoe lang ze er al lagen te giechelen voor ze een poging deed om zichzelf overeind te helpen.

Wanneer ze hem speels op zijn wang had getikt kleurde ze weer een beetje bij. Vond hij het niet erg dat ze hem al zo persoonlijk aanraakte ondanks hun ontmoeting slecht enkele uren geleden. Misschien had ze de handeling liever terug getrokken, helaas werkte de wereld zo niet en moest ze met een lichtjes pijnlijk gevoel in haar maag afwachtte hoe hij zou reageren. Toch leek hij er niet echt om te geven, want hij zijn lach verdween geen seconde. Dit stelde haar gerust en zorgde ervoor dat de grijns op haar gezicht ook vergrootte. ”Ik had wel kunnen voorspellen dat ik tegen de grond ging gaan,” verdedigde ze zichzelf wanneer hij zijn tong op een speelse manier had uitgestoken. Een grinnik rolde over haar lippen. ”Ik had natuurlijk niet verwacht dat dat door jou ging gebeuren,” grapte ze op een sarcastisch toontje. Er was een bijna constante kriebel in haar buik aanwezig door het amusement dat ze met de jongen beleefde.

Niet dat ze het erg vond dat de jongen op haar lag, maar ze kon zich heus wel comfortabelere plaatsen inbeelden dan het ijs. Helaas had ze daar op die moment niet veel over te zeggen en moest ze had daar dus maar mee doen. Het rechtstaan ging niet bepaald zo vlot als ze zelf had ingebeeld. Ze kon niet eens op haar benen blijven staan, laat staan recht staan op en glibberige dingen onder haar voeten.  Wanneer ze langzaamaan grip begon te krijgen op de rand van de schaatsbaan voelde ze handen onder haar oksel gaan die haar ondersteunde. Wanneer ze weer op grip had op de rand, die haar ondersteunde, keek ze hem aan met een dankbare glimlach. dankjewel, zei ze op haar gezichtsuitdrukking te verduidelijken. De twee handigste personen aller tijde waren ze alleszins niet, maar dat maakte het niet grappig en amusant in Vanessas ogen.

Zijn gezicht kreeg iets beledigd bij haar woorden, maar ze zag wel dat het gespeeld was, anders had ze zich echt oprecht schuldig gevoeld. Ondanks dat ze een voorgevoel had dat hij het niet meende verdween voor een korte tijd de lach van haar gezicht en kregen haar ogen iets bezorgds. had ze nu net hun hele avond verpest door één opmerking? Al gauw kwam de glimlach terug wanneer hij een poging deed om haar te porren. Hij zijn woorden grinnikte ze kort. ”Je kan me niet porren,” verbeterde ze hem, maar al gauw sloeg ze haar hand voor haar mond. Ze had te veel gezegd, aangezien ze echt niet tegen kietelen kon. Op een nonchalante manier draaide ze haar hoofd van hem weg in een poging haar woorden te verdoezelen. Ze had zijn blik gevolgd en gemerkt dat de schaatsbaan zo goed als leeg was. Nou, nu moest ze wel een poging wagen, niet?

Ze moest oprecht lachen met zijn opmerking en de lach bleef enige tijd op haar gezicht geplakt. ”Ik zal je maar geloof zeker?” zei ze. Ze wou het twijfelachtig laten klinken, maar de grijns rond haar lippen verraadde haar helemaal. Hij had zijn handen naar haar uit gestoken en even keek ze hem twijfelachtig aan, maar zij woorden stelde haar gerust. Toch twijfelde ze enkele seconden terwijl haar ogen van zijn gezicht naar zijn handen gingen. De manier waarop hij het vroeg was wel verschrikkelijk schattig, dus eigenlijk kon ze echt geen nee zeggen. ”Graag zelfs mister Rhys,” zei ze om duidelijk te maken dat ze instemde met zijn aanbod. Ze keek naar de grond en lachte eventjes. ”Wat moet je anders doen als je niet zelfstandig op het ijs kan staan,” grapte ze voor ze zelfverzekerd zijn handen vastnam en op die manier de rand losliet. Ze kneep zachtjes om extra grip te krijgen, ook al wist ze zelf ook wel dat dat absoluut niks zou uithalen. ”Okee, ik verdien een glas glühwein na deze ervaring,” grapte ze om de spanning weg te lachen. ”Oh, trouwens, ik zou nooit een wapen op iemand als jouw richten,” verzekerde ze hem zonde duidelijk te zeggen wat ze van hem vond. Het mysterieuze maakte nog eens extra duidelijk door haar wenkbrauwen op te trekken.

Langzaam en voorzichtig volgde ze hem verder de ijsbaan op terwijl ze haar benen onder zich hevig voelde trillen door het gebrek aan steun. De grip op zijn hand verstevigde wanneer ze eventjes naar achter dreigde te vallen, maar zichzelf goed herstelde. Ze trok zachtjes aan zijn handen om hem tot stilstand te krijgen. ”Ik heb dit gezien in een film,” zei ze met een zelfverzekerde toon, ook al twijfelde ze zelf wat aan het idee. Met behulp van Rhys’ lichaam draaide ze zich met zijn rug naar hem, maar hield zijn handen vast. Die legde ze vervolgens op haar middel. ”In films kunnen mensen op deze manier plotseling kei goed schaatsen,” zei ze ondertussen met de twijfel licht hoorbaar. Dit kon wel een fataal aflopen aangezien zij absoluut geen gevoel had voor sturen. ”Go!” riep ze overdreven enthousiast uit en stak als een echte held haar hand in lucht, ondanks dat ze het gevoel had dat ze elk moment met haar gezicht het ijs zou raken.

Hoe langer ze zich bij elkaar bevonden, hoe meer Vanessa het naar haar zin kreeg. Ook al was hij voor haar maar een gewone jongen die achter bar in het dorpscentrum werkte, ze amuseerde zich rot met hem. Ondertussen was hij misschien wel al wat meer voor haar dan gewoon een random jongen van Genosha, die nu in Sundberg woonde. Niet dat ze plotseling als een blok voor hem ging vallen, maar hij had haar op een zekere manier gecharmeerd en ze zou er geen bezwaren tegen hebben moest hij haar nog eens mee weg vragen na dit gebeuren. Ze zouden elkaar alleen maar beter leren kennen en was dat niet precies wat een persoon in zijn leven nodig had, een vriend. Vanessa gooide niet snel met het woord vriendschap en zeker niet na een eerste afspraak, ook al was deze heel spontaan tot stand gekomen. Ze verschoot er van hoe ze snel ze haar muren rond zich had laten vallen. Haar vader had haar namelijk altijd geleerd om op haar hoede te zijn. Waarom lukte dat dan niet bij Rhys? Ze had hem direct zo dichtbij gelaten dat het zelf voor haar beangstigend werd als ze erover nadacht. Niet dat ze al de kans had gehad om haar gedachten die weg op te laten gaan, want ze had zich al te hard geamuseerd. Het zouden dus zorgen worden voor wanneer ze later die avond onder de lakens zou kruipen.

Ze hadden een zekere klik samen en zonder dat ze mensen rondom hen had bekeken voelde ze hun blikken en hun meningen. Het was voor haar nogmaals een bewijs van hoe snel mensen beslissingen trokken. Natuurlijk wist ze ook wel dat ze zelf ook zo zou kijken en reageren moest ze twee mensen op die manier naar elkaar zien kijken. Toch was het iets dat haar fascineerde binnen de mensheid. Hoe nieuwsgierig ze konden zijn naar het leven van iemand anders. Hoe zou hun relatie zijn en hoe zijn ze aan elkaar verbonden waren vragen die op regelmatige basis door mensen hun hoofd zweefden. Er waren bepaalde vragen die ze aan zichzelf stelde zonder over een antwoord na te denken. Hoe konden twee vreemden om zo’n diep niveau met elkaar connecteren na een glas wijn en een abrupte beslissing om samen het dorp te gaan verkennen? De jongen had iets over zich waardoor ze zich als maar meer openstelde voor hem en als ze eerlijk was tegen zichzelf wou ze niks liever.

Ze grinnikte kort bij zijn opmerking dat het een beginnersfoutje was. Het was een schattige poging om zichzelf goed te praten ondanks zij hem absoluut niets kwalijk nam. Nu was hij tenminste nog op haar gevallen. De val had dus nog iets goeds met zich meegebracht. Als ze alleen was gevallen, was het echt gewoon een val geweest.  ”Dat van mij was een foutje van een beginner,” begon ze aangezien zei niet kan zeggen dat haar slipper, die hij had kunnen voorkomen, gewoon maar het begin was. ”Ik kan er namelijk niets van.” vervolgde ze met een grijns rond haar lippen waardoor haar ogen zich lichtjes sloten. Ze besloot de val achter zich te laten en deed op een zielige maner een poging om overeind te komen. Iets wat niet echt goed lukte tot zijn Rhys zijn handen voelde die haar ondersteunde in haar weg naar boven. Dankbaar had ze naar hem glimlacht. Anders had ze nog wel enige tijd met haar gat op het ijs gezeten. Daar twijfelde ze niet aan. Hij was misschien onhandig omdat hij tegen haar aan was gebotst, maar ze zou niet durven zeggen dat zij veel handiger was, want dan zou ze iedereen gewoon voorliegen. Ze had heus wel haar momenten waar ze handig overkwam, echter waren deze heel zelden en dus kon ze het niet echt een van haar kwaliteiten noemen.

Hij had haar proberen porren en leek oprecht teleurgesteld dat het niet lukte. Zijn aangedane gezicht was iets dat een grinnik bij haar veroorzaakte. Het was dan ook aan zijn stem te horen dat hij niet tevreden was met de manier waarop haar huid reageerde op zijn porren. Ze sloeg speels haar handen voor haar mond wanneer hij haar vertelde dat ze zichzelf had verraden. Iets wat ze zelf ook wel al doorhad, maar het feit dat hij het haar vertelde maakte haar duidelijk dat hij haar subtiele hint ook had verstaan. ”Dat ik heel vriendelijk van je,” zei ze op een overdreven vriendelijk manier. Ze wou inderdaad niet nog eens op het ijs belanden en al zeker niet door kietelen, want daar kon ze absoluut niet tegen. Stiekem had ze er ook een beetje een hekel aan als het te land duurde. Dat ging ze hem wel niet zeggen, want dan leek ze waarschijnlijk onverdraagzaam. ”Dan blijven we toch lekker lang op het ijs,” grapte ze terwijl haar handen nog steeds krampachtig om de balustrade waren gesloten.

Hij had nogmaals een poging gedaan om op een nette manier te schaatsen en Vanessa moest toegeven dat hij er wel degelijk elegant uitzag op het ijs. Op een mannelijke manier natuurlijk. Ze moest kort lachen nadat ze een bedenkelijk gezicht had getrokken na zijn opmerking. ”Ik wil maar al te graag je handen vastnemen hoor,” gaf ze uiteindelijk toe en sloeg haar handen in de zijne. Het antwoord was er misschien wat sneller uit dan ze eigenlijk wou. Toch had het twee betekenissen: ze vond hem oprecht aangenaam, maar ook omdat ze heus niet alleen op het ijs ging staan zonder enige vorm van ondersteuning. Zijn glimlach verbreedde wanneer ze zijn handen had vastgenomen en dat deed bijna automatisch haar mondhoeken ook verder omhoog krullen. Houterig had ze zijn bewegingen gevolgd. Ze was oprecht gelukkig dat hij langzaam ging, want anders was ze al lang naar voren gevallen. Er waren enkele momenten dat ze haar evenwicht leek te verliezen, maar ze herpakte zich algauw door lichtjes aan zijn handen te trekken op zich erop af te duwen. ”Ik wou misschien wel een chocomelk,” begon met een licht bibberende stem door de concentratie voor het schaatsen en ook de zenuwen om te vallen. ”Maar dat naar huis gedragen worden klinkt steeds beter.” vervolgde ze met een lachende ondertoon. Veel zou ze sowieso niet mogen drinken, want dan vond ze haar weg naar huis waarschijnlijk niet meer. Dat zou nog eens wat zijn.

Door de kleine gesprekken ontspande ze zich langzaam maar zeker. Toch trokken haar schouders zich weer wat stijver bij zijn vraag of ze haar wapens al eens op andere mensen had gericht. Het was al lang geleden dat ze zo’n vraag had gekregen, toch wat ze getraind om te liegen over haar gebruik van wapens. ”Nee, natuurlijk niet,” haar stem klonk vast en zonder enige bibbering. Toch had ze lichtjes gelachen tijdens haar woorden. Op dat gebied kon ze steengoed liegen. Dat was echter niet bij alle onderwerpen van toepassing. Voor alle andere dingen was ze de slechtste leugenaar in de wereld, maar moest ze niet over haar wapens kunnen liegen was ze daar niet geweest met Rhys. Ze hoopte dan ook snel het onderwerp te veranderen. Dat deed ze dan ook door voor te stellen om een andere manier van leren schaatsen toe te passen. Ze besefte zelf maar al te goed dat dat nog slechter kon aflopen dan het vorige, maar toch wilde ze het proberen. Aangezien hij niet tegenpruttelde ging ze er vanuit dat het idee hem wel aanstond, ook al kon ze het niet aflezen van zijn gezicht aangezien ze er met haar rug naartoe stond. Een lach rolde over haar lippen naar buiten bij zijn opmerking. ”Als echte sterren,” bevestigde ze zijn vaststelling terwijl ze over het ijs gleden. Ondanks dat ze niet kon schaatsen ging het nog wel redelijk vlot op die manier. Ze gingen steeds sneller, toch deed Vanessa haar best om zich te ontspannen, want anders lagen ze er dadelijk weer. Ze vertrouwde hem ook wel en ze ging ervanuit dat hij wist hoe snel ze zouden kunnen gaan voor het fout zou aflopen.

Na een paar rondjes verminderde hun snelheid en zonder het te laten merken was ze toch wel gelukkig dat ze langzamer gingen. Toch had ze genoten van de trip rondom de ijsbaan met Rhys achter zich aan. Nou, hij zorgde wel voor de snelheid, want als het aan haar lag waren ze niet echt ver geraakt. Nu ze stil stonden kon een brede glimlach niet onderdrukken. Het was pas toen dat ze besefte hoe hard ze zich tijdens de rit had geamuseerd. Met fonkelde ogen keek ze hem aan. ”Ik kan de beweging nu wel, dat is al iets,” viel ze zijn opmerking bij. ”Twijfelde je aan mij misschien?” vroeg ze sarcastisch en op een speelse manier. Ze kon zelf amper haar lach onderdrukken. Natuurlijk wist ze zelf ook wel dat het een dom idee was geweest, maar het had inderdaad gewerkt. Ze had over haar schouder heen gekeken bij zijn voorstel. ”Geef me een klein zetje zodat ik kan vertrekken,” stelde ze voor en zette zich schrap om te vertrekken. Eenmaal vertrokken bewoog ze haar benen voorzichtig een voor een en kwam op die manier vooruit. Zelf voelde ze ook wel dat het alles behalve sexy was, maar ze schaatste alleszins. De lach op haar gezicht werd steeds groter. Na een rondje kwam ze weer op de plaats waar ze was vertrokken. ”Wacht! Hoe stop ik?” vroeg ze haastig terwijl ze de rand naderde. Uiteindelijk besloot ze om haar plan te trekken bleef ze door schaatsen zonder extra kracht te zetten. Met een knal kwamen haar schaatsen tegen de rand terecht. Ze draaide zich om en leunde ertegenaan. Krachtig zwaaide ze haar armen de lucht in. ”Tada!” riep ze gelukkig uit, trots op de prestatie die ze net had verricht. Even verloor ze haar overwicht, maar kon zich net op tijd terug redden.

Zijn woorden kwamen haar richting uit en de beantwoordde hem gewoon met een oprechte lach. Ze was namelijk niet in staat om te antwoorden, want ze moest zich veel te hard concentreren op het schaatsen. Waarom leek het mensen ook zo’n goed plan om op dunne metalen dingen over een glibberige ondergrond te gaan? Voor welke normale persoon leek dat zelfs een goed plan? Het waren allemaal nutteloze antwoorden die door haar hoofd zweefden terwijl ze haar best deed om de bewegingen onder de knie te krijgen. Voor sommige mensen, zoals Rhys, leek het allemaal heel gemakkelijk, maar zij kreeg er haar hoofd absoluut niet rond. ”Een, twee, drie vier,…” telde ze in haar hoofd mee om sneller het ritme te pakken te krijgen. Ondertussen had ze haar ogen op haar voeten gericht om haar bewegingen zelf goed te kunnen volgen.

Ze hield inderdaad van een glaasje wijn, maar ondanks haar opmerking over de glühwein, hoopt ze niet dat Rhys haar zag als een verslaafde of iemand die het nodig had in haar leven. Het was eerder iets waar ze van genoot en als zeker als ze het naar haar zin had. Dus nu zou inderdaad wel een goede plaats zijn voor een zachte fruitige rode wijn. De grijnsde kort voor haar eigen gedachten, maar dat was amper te zien aangezien haar blik nog steeds naar de grond gericht was. Des te langer ze op het ijs stond, des te aantrekkelijker een warme chocomelk werd, maar dan zou hij haar niet naar huis brengen. Dat verplichtte haar dan onrechtstreeks om bepaalde keuzes te maken. Ze trok bedenkelijk een wenkbrauw op. Ze had de plotse vraag over de slagroom namelijk niet onmiddellijk verwacht. ”Euhm, ja lekker, waarom niet?” een grinnik rolde over haar lippen naar buiten. Normaal nam ze altijd zonder voor haar lijn, maar ze zou er tegen Rhys niet over zagen. Bovendien was de chocomelk zelf niet veel beter, dus de extra slagroom zou het verschil niet maken.

Speels had ze haar wenkbrauwen op getrokken. Ze zag het wel als een soort uitdaging of hij het wel echt zou doen. Hij leek redelijk zelfzeker over zichzelf, maar jongens waren dat wel vaker zonder het na te komen. Het enige lastige zou zijn dat ze weg van hier niet wist naar gaar huis en op die manier kon de reis wel eens heel lang duren. Ze moest dan ook wel toegeven dat een schouder niet goed lag voor een lange tijd, dus daar zouden ze dan nog een oplossing voor moeten zoeken. Dat waren echter zorgen voor later. Eerst zou ze kijken of hij zijn woorden zou nakomen. Volgens haar had ze hem nu wel genoeg uitgedaagd. Dat was nu eenmaal iets dat ze graag deed, jongens uitdagen. Op dat gebied was ze altijd wel een speelvogel geweest, ook al gaf haar vader daar niet veel ruimte toe. Ze zou eerst veilig van het ijs moeten geraken.

Een zacht glimlach verscheen rond haar lippen. ”Ik heb niet gezegd dat je niet speciaal bent,” verbeterde ze hem en liet het daar gewoon bij. Het was een eenvoudige manier om hem wat in het donker te laten. Of hij echt al speciaal voor haar was kon ze niet zeggen, maar ze amuseerde zich te pletter en dat was alvast een groot voordeel. De kans zat er natuurlijk wel in dat hij bijzonder voor haar zou worden, maar na enkele uren zou ze dat niet kunnen zeggen. Moest hij er verder op in gaan, zou ze hem ook niet meer antwoorden. Dat was ook een zekere manier van hem uitdagen en misschien ook wel een beetje testen. Het was simpele plagerij en iets waar Vanessa wel van genoot. Zijn lach had iets schattigs en ondanks dat ze samen redelijk vaak lachte geraakte ze de zijne om een gekke reden nooit beu.

Na hun filmachtige avontuur waren ze tot stilstand gekomen. Dat was dan ook het moment dat ze steviger op haar schaatsen stond en stilaan van begon te genieten. Ze zou nog niet zeggen dat ze er gek op weg van was, maar het had wel iets om zo over de ondergrond te glijden. Ze grinnikte bij zijn opmerking. ”Wat slim van je,” beantwoordde ze hem. Ze besefte maar al te goed dat het sarcastisch bedoeld was, maar ze was al blij dat hij niet aan haar twijfelde, ook al was het waarschijnlijk een leugen. Een vrouw moest blij zijn met wat ze kreeg. Even keek ze in zijn lief in zijn zachte bruine ogen en kon een bescheiden glimlachje niet onderdrukken. Iets in ogen zorgde er automatisch voor dat ze moest lachen. Was het de levendigheid of de speelsheid? Zelf had ze er geen antwoord voor.

Met een stevige knik verzekerde ze hem dat ze een zetje wou. Anders lag ze waarschijnlijk direct met haar gezicht op het ijs en dat was ze niet van plan. Natuurlijk wou ze wel een voorzichtig zetje en geen hevige duw. Hij telde hardop af en duwde haar voorzichtig weg zodat ze wat voort kon maken en uiteindelijk zelf kon verder schaatsen. Het voelde zo aangenaam om ook eens zelfstandig te schaatsen. Dat fantastische gevoel verdween achter redelijk snel wanneer ze besefte dat remmen niet in haar studiepakket had gezeten. Toch voelde Rhys zijn aanmoediging heerlijk aan en automatisch kwam er een glimlach rond haar lippen voor ze hem vroeg hoe ze in godsnaam moest stoppen. Net wanneer ze bijna tegen de rand aan knalde kwam zijn antwoord, maar tegen dan had ze haar eigen oplossing al gevonden. niet dat ze hem iets kwalijk nam natuurlijk. Dat had ze best gevraagd voor ze besloot zelf op avontuur uit te gaan.

Een schattig stil lachje verliet haar mond wanneer hij haar een compliment gaf dat het echt goed ging. Ze fronste haar wenkbrauwen bij haar vraag. ”Nee, maar dat zou wel nog eens goed plan zijn,” grapte ze. Ze kon oprecht niet schaatsen, maar zijn hulp zou ze wel voor alles willen. Ze grinnikte bij zijn vervolg. ”Dat denk je maar hoor,” zei ze al lachend, ”Straks lig ik op het ijs, ik heb je wel nog nodig denk ik,” vervolgde ze. Zonder het zelf goed te beseffen had ze toegegeven dat ze hem wel echt leuk vond en hem dus wel vaker bij haar in de buurt wou hebben. Toch liet ze het niet aan haar gezicht zien dat zichzelf zonet had betrapt.

Hij zag de lichtjes in Rhys’ ogen weerkaatsen en dus draaide ze zich vluchtig om zodat ze het ook allemaal kon zien. Het was zo’n simpel gebeuren, maar toch vond ze het een geweldig gebaar. Dat je je wens zomaar de lucht in kon sturen. Hij stamelde eventjes. Vanessa wist gewoon niet wat ze moest zeggen en al zeker niet wanneer de ballonnen werden los gelaten en de lucht invlogen. Vooral met de andere kerstsfeer erbij werd het alleen maar mooier en mooier. Bij de feestdagen was het een soort traditie om wensen te doen en ze genoot er mateloos van. Hoe mooi was het allemaal wel niet? Met een lach keek ze hem terug aan. ”Het is echt prachtig,” ze leek even helemaal van de wereld en dat was ook te horen aan de manier waarop ze de woorden uitsprak: langzaam en dromerig. De periode rond Kerstmis en Nieuwjaar waren volgens haar altijd de mooiste.

Uitdagend trok ze een wenkbrauw de hoogte in. Hij doeg haar dus uit. Daar hield ze wel van. Natuurlijk wou ze geen koude voeten, maar ze wist stiekem wel dat ze niet zou winnen. Dan zou ze maar extra haar best moeten doen, want ze wou graag nog wel wat met hem gaan drinken. Hij zijn volgende vraag kon ze een grinnik niet onderdrukken. ”Dat is een bijnaam die ik nog niet heb gehoord,” grapte ze en moest eventjes lachen. ”Maar ik accepteer de uitdaging,” zei ze uiteindelijk zelfzeker en keek hem ook strijdlustig aan. Ze zette zich al in haar starpositie en keek hem speels met een opgetrokken wenkbrauw. Ze zou hem net laten winnen zonder haar best te doen. Zo zat ze namelijk niet in elkaar en al zeker niet tegenover jongen. Ze verdedigde het vrouwelijk geslacht namelijk maar al te graag.

Hij gaf het startsein en ze deed haar uiterste best om zo snel mogelijk te vertrekken. Helaas verloor ze daarbij haar evenwicht een beetje, maar kon zich snel herstellen en schaatste verder. Hij gleed als maar verder van zich weg en ze kreeg een naar gevoel dat ze zou verliezen. Plotseling vloog Rhys tegen de grond en Vanessa sloeg haar handen voor haar mond. Als hij zich maar geen pijn had gedaan. Ze minderde wat vaart en keek hem wat aan. ”Gaat het wel?” vroeg ge bezorgd en probeerde zich wat te bukken, maar dat ging echter niet zo goed, dus besloot ze om te blijven staan. Ze schaatste wat vooruit zodat ze voorbij hem was. ”Wil dit zeggen dat ik heb gewonnen?” vroeg ze hem bloedserieus, maar wel een glimlach rond haar lippen. ”Als je je gewonnen geeft help ik je overeind en gaan we iets drinken,” grapte ze en stak met een groot gebaar haar hand vooruit. Vanbinnen snakte ze wel al wat naar een drankje. Ze kon niet zeggen dat schaatsen niet vermoeiend was, want dan zou ze liegen. Met een licht gekanteld hoofd keek ze hem vragend aan. Ze was wel wat bang dat ze mee zou vallen moest ze hem overeind helpen, daar was ze zelfs honderd procent zeker van, maar toch ging ze het doen.

Rhys zag het duidelijk niet zitten om zichzelf zomaar gewonnen te geven schoot als een boog weg nadat hij het startsein had gegeven. Nessa haastte zich zo snel als ze kon vooruit, maar strompelde nog voor ze een meter verder was. het zag er dus duidelijk niet naar uit dat ze zomaar zou winnen. Gelukkig voor haar leek er een engeltje over haar schouder mee te krijgen dat ervoor zorgde dat Rhys zonder enige vorm van waarschuwing met zijn gezicht richting het ijs dook. Diep vanbinnen moest ze zichzelf tegenhouden niet te lachen. Ze kon niet ontkennen dat ze wel wat hield van leedvermaak. Iedereen vond het toch grappig om iemand te zien vallen, niet dan?

Vanessa wist goed genoeg dat hij zich had bezeerd. Ze was er namelijk achter gekomen dat jongens hun pijngrens heus niet zo hoog lag als ze zelf altijd lieten doorschemeren. Net zoals elke jongen zag het er naar uit dat ook Rhys zijn pijn zou verbijten in het bijzijn van de brunette. Niet dat ze dat erg vond, want ondanks dat ze het gevoel medelijden wel kende, zou ze er niet zielig over doen. Voorzichtig was ze naar hem toe geschaatst en kon een kleine grijns toch niet langer onderdrukken wanneer hij zijn hoofd had opgericht en haar vanop de grond aankeek. Na enkele tellen naar hem te hebben gekeken ging haar linker wenkbrauw toch wel bedenkelijk de lucht in. De vraag draaide door haar hoofd of hij het al dan niet expres had gedaan. Ze besloot de vraag te laten vliegen en grinnikte kort.

zijn mopje over haar mutatie was niet misplaatst en veroorzaakte dan ook een geamuseerde glimlach rond de haar volle rooskleurige lippen. ”Wil niet iedereen een metalen huid, dan?” vroeg ze grappend en verzekerde haar vervolgens dat het wel ging. Toch fronste haar wenkbrauwen zich even. Ze zou het zich niet lukken voorstellen dat zo’n harde ondergrond als ijs niks pijnlijks zou veroorzaken, maar ze besloot om het te laten vliegen. Het was voor haar dan ook moeilijk om in te schatten hoe pijnlijk de witte substantie nu net was. Ze had haar hand naar hem uitgestoken met een brede uitnodigende lach op haar gezicht. Na zijn opmerking trok ze langzaam haar hand terug en perste haar lippen opeen. ”Ja dat lijkt me misschien het beste,” gaf ze eerlijk toe terwijl een grinnik zachtjes haar woorden wat onderbrak.

Het stilstaan op de schaatsen had ze ondertussen aardig onder de knie. Ze bekeek Rhys terwijl hij als een onhandig dier op hoeven terug recht klauterde op het ijs. Ze sloeg haar hand voor haar mond om haar lacht te onderdrukken, maar de rimpeltjes aan haar ogen die de opgetrokken mondhoeken hadden veroorzaakt verraadde haar zonder enige moeite. Voorzichtig bracht ze haar benen weer in beweging en samen ze bewegen ze zich richting de uitgang. Wanneer de schaatsen van het ijs afgleden, op de rubberen matten, moest ze haastig naar de rand grijpen. Ze had zich namelijk niet voorbereidt op een abrupte stop. Was het dan niet logisch om aan de uitgang iets te plaatsen zodat ze konden uitbollen? Ze zuchtte kort om haar toch wel licht gefrustreerde gevoelens te uiten. Stil genoeg zodat het voor Rhys niet zou opvallen.

Met haar hoge hakken terug onder haar voeten voelde ze zich weer op haar gemak en met Rhys aan haar zijde wandelde ze het ijspaleis buiten, richting het gezellige kerstmarktje. ”Iets warms?” beantwoordde ze hem vragend en wreef over haar armen als teken dat de adrenaline uit haar lichaam was verdwenen en dus ook de warmte. Ze stonden aan de rand van alle gezelligheid wanneer Rhys haar vroeg waar ze iets wou gaan drinken. Licht geschokt keek ze hem aan. ”Bij dat kraampje natuurlijk!” zei ze enthousiast en vertrok langzaam de menigte in. ”Je gaat toch niet naar een kerstmarkt om binnen te gaan zitten?” vroeg ze wanneer ze achterom keek. ”Ook al was het niet gepland,” voegde ze er bedenkelijk aan toe. Ze zou liegen moest ze zeggen dat ze het niet naar haar zin had met haar ongeplande date. Zo mocht ze hem ondertussen toch wel noemen. Deze date was alleszins veel beter en grappiger dan de afgelopen drie. Bij het eerste kraampje dat ze tegenkwam stopte ze en bestelde op een beleefde manier een chocomelk voor ze haar blik op Rhys richtte om te vragen wat hij wou drinken.

Een dronken man kwam op hen afgewandeld en was net van plan om Vanessa aan te spreken met een vulgaire blik op zijn gezicht wanneer hij struikelde over een uitstekende steen. Hij viel tegen de brunette aan, waardoor zij met toch wel wat kracht tegen de zwartharige jongen naast haar botste. De vrienden van de onbekende man trokken hem mee verder en de enige nuchtere onder hen verontschuldigde zich door zijn hand op de steken. Vanessa knikte als teken dat het niets was, maar stond nog steeds tegen Rhys aangeplakt zonder het zelf te beseffen. ”Owh,” zei ze en zette voorzichtig een stapje opzij. Ondertussen stak de dame in het kraampje haar vriendelijk een warme chocomelk toe.