Ze zat op een bankje. Dat wist ze. De houten leuning duwde in haar rug, de straatstenen ondersteunden haar voeten. Het zonlicht scheen zachtjes, het was een mooie herfstige middag. Dus zou ze van alles moeten zien. Voelen. Horen. Maar die zintuigen had ze één voor één afgesloten. Haar ogen waren wijd open gesperd, het voelde onwennig, maar ze probeerde kalm te blijven. Langzaam probeerde ze haar tastzin weer terug te brengen, maar ze merkte dat het schokkerig ging. Waarschijnlijk omdat ze telkens opschrok wanneer ze  weer een beetje gevoel terug kreeg in haar vingers. Kalm. Ze sloot haar zintuigen weer af en begon opnieuw. Focus op.. Je ademhaling. Dat was het enige wat er nog was. Niet dat ze het kon horen. Ava’s ademhaling was regelmatig, maar duidelijk hoorbaar voor de buitenwereld. Uiteindelijk kreeg ze het voor elkaar in een minuut haar tast weer terug te brengen.

Dankbaar gleden haar vingers over de houten rand van het bankje. Dit was echter pas stap één van de ambitieuze oefening die ze in haar hoofd had opgesteld voor zichzelf. Ze begon nu te proberen haar gehoor terug te brengen aan één oor. Ava had eigenlijk geen idee of haar mutatie deze mate van controle toestond. En uitproberen was de beste manier om erachter te komen, toch? Ava ademde diep uit en tot haar grote verrassing hoorde ze dat aan de ene kant harder dan aan de andere kant. Het was een wonderbaarlijke ervaring, bijna alsof ze voor het eerst iets hoorde. Als je je zintuigen wegnam leek de tijd langzamer te gaan.“Oh!” klonk het dus ook zachtjes, gevuld met verrassing. Nou, voor haarzelf klonk het zacht, maar doordat ze haar gehoor flink had gedempt was het toch ietsje luider dan de bedoeling was.

[Open~]

Ava was niet van plan in haar leven veel op haar mutatie te moeten rekenen, nee, daarvoor zou ze haar hersenen gebruiken. Ze had geen trucjes nodig om haar doelen te bereiken, daar was ze van overtuigd. Hopelijk was dat geen jeugdige overmoed. Maar toch voelde het goed om weer wat meer controle over haar krachten te krijgen. Niet alleen omdat ze zichzelf zo in moeilijke situaties zou kunnen verdedigen, maar vooral ook omdat Ava gefascineerd was door hoe het allemaal werkte. De limitaties van haar krachten ontdekken en verbreden was iets wat ze dus graag deed in haar vrije tijd. Voor zover ze die had, met haar drukke planning.

Vandaag had ze weer een mijlpaal bereikt, haar gehoor had ze nog nooit zo specifiek kunnen beïnvloeden. Ava verloor echter haar focus toen ze een onbekende stem hoorde. Ze draaide instinctief haar ‘goede’ oor naar het geluid toe om het beter te horen. “Huh?!” Met luide stem sprak Ava haar verwarring uit. En plotseling kwam alles terug, in één keer. Het was alsof ze uit een pikdonkere ruimte een felverlicht podium op stapte. Het meisje kneep haar ogen tot spleetjes en richtte haar blik op de schim. Ava probeerde het felle licht te dempen, maar ze was de controle kwijt. Verdorie. Ava nam maar aan dat dat degene was die ergens van geschrokken was. “Waarvan?” vroeg ze dan, totaal onwetend. Had ze iets gemist toen ze bezig was geweest met haar oefeningen? Zodra haar ogen iets beter waren gewend aan het licht scande ze de omgeving op zoek naar iets wat gevaarlijk of schrikwaardig genoeg was.