Onderwerp: My kindness is taken for weakness. zo dec 03, 2017 11:16 pm
courage 1. the quality of mind or spirit that enables a person to face difficulty, danger, pain, etc., without fear; bravery.
Om eerlijk te zijn, miste ze Genosha wel. Vooral in tijden als deze, wanneer het koud was, en bij iedere keer dat ze dus uitademde er kleine rookwolkjes verschenen. In Genosha was er altijd lekker weer, ze hield er echt oprecht van. Voor haar had dat echter nog meer voordelen, want door het zonlicht kreeg zij juist kracht, en wanneer ze daar genoeg van had werden daar reserves mee gevuld. Hier leek ze niet echt reserves op te kunnen bouwen.
Maar hey! Ze was allang blij dat er überhaupt nog zulke warmhartige mensen waren als hier in Sundberg. Mensen die gewoon een tig aantal huizen uit de grond hadden gestampt, zodat iedere nieuwe vluchteling een eigen thuis zou hebben. Tegenwoordig waren er nog maar weinig mensen die zo gastvriendelijk waren. Nee, volgens haar hadden alle mutanten, inclusief zijzelf natuurlijk, het niet beter kunnen treffen. Plus, het oude stadsdeel was ook werkelijk waar prachtig.
Het centrum was dan ook het gebied waar Norah het meest van haar tijd te vinden was. Als ze kwijt was, dan was de kans erg groot dat ze daar zou zijn. Sowieso negen van de tien keer. Gewoon, omdat ze altijd van de kleine dingen genoot. Op een bankje zitten en mensen kijken, daarmee kon ze zich bijvoorbeeld al een hele dag vermaken. En ook omdat ze dan eigenlijk iedereens gesprekken kon afluisteren, maar dat terzijde.
Vandaag was de stad echter anders. Een hijskraan was geplaatst, met daaraan een zwarte piano bungelend. Waarschijnlijk dus iemand die had verzonnen een piano op zijn of haar tweede verdieping te plaatsen? Succes met dat naar boven tillen, inderdaad. Als normaal mens dan. Voor haar was het een eitje. Maar ja, niemand die haar belde? Niet dat iemand dat daadwerkelijk zou en moest doen, maar het zou wel een hele hijskraan schelen? Tijd en geld.
Eigenlijk raakte ze zelf verstrikt in haar gedachten, die steeds verder en verder afdwaalden. Ze raakte echter weer bij vol bewustzijn, toen ze een luide schreeuw hoorde, die voor haar dus vele malen harder klonk dan normale personen, omdat ze niet bij de les was. En daar zag ze het gebeuren; het hulpmiddel van de hijskraan, touw, bleek het haast te begeven.
Waarom ook touw? Misschien voor de krassen en zo, maar, het was toch niet heel raar om te bedenken dat een touw kon breken?
Haar gedachten duurde te lang. Mensen die onder de hijskraan door liepen negeerde de man in de machine, en bleven doorlopen. For real?
Voor ze het wist had ze een vaart gemaakt, en was ze dus razendsnel op de plaats, onder de piano. Zou ze..? Ja, iedereen was hier zo gastvrij, en dit ding stond op knappen, dus waarom ook niet? Met niet al te veel kracht schoot ze omhoog, en vloog ze als het ware. Net op dat moment viel de piano al naar beneden, waardoor ze even de positie verkeerd had ingeschat, en de piano dus verder naar beneden viel dan ze eigenlijk had gehoopt.
Net voordat de piano een hoofd van iemand raakte, ving ze het ding op en hield het langer in de lucht. Zwaar was het niet, maar ze had lichtere dingen gevoeld. De piano belandde veilig op de grond, zonder iemand geraakt te hebben. Achter haar hoorde ze een aantal mensen klappen, waar ze naar glimlachte. Verder gaf ze er geen aandacht aan; haar aandacht ging eerder uit naar diegene waar de piano bijna op beland was.
”Gaat het?” Vroeg ze, terwijl ze vragend haar wenkbrauwen omhoog trok. ”Ik dacht het eigenlijk eerder op te kunnen vangen, dus sorry daarvoor. Niet dat dat het goed maakt maar –” Ze nam een adempauze. ”Gewoon, sorry.” Met een lieve glimlach probeerde ze de ander zijn bijna-dood-ervaring weg te poetsen, voor zover dat kon.
Typisch weer Norah; altijd zichzelf opofferen om anderen te helpen. En het ergste was dat ze het zo weer wilde doen. Ieder moment van de dag.
Onderwerp: Re: My kindness is taken for weakness. di dec 12, 2017 8:11 pm
conquer
BRIMSTONE
from within
Hij wandelde door de straten en keek wat om zich heen. Niet goed wetend waar hij heen zou gaan. Hij was volledig in gedachten verzonken en kon zich op dat moment niet zo goed oriënteren. Met een vlotte trad draaide hij de hoek om en kwam zo in een andere straat terecht. Een groot zwart ding dat in de lucht hing trok zijn aandacht en even bleef hij staan terwijl hij verward naar boven keek. Ondanks dat een touw niet bepaald de beste optie leek voor zo’n zwaar gewicht besloot hij om gewoon door te wandelen en het zich niet aan te trekken. Zorgen draaide rond in zijn hoofd en vanaf hij vier passen had gezet was hij verzonken in zijn eigen gedachten en had het onheilspellende gekraak van het dikke koord dus niet gehoord. Hij dacht aan de personen die hij lief had en hoe het met hen zou gaan. Of hij niet meer zou moeten doen om hen te ondersteunen.
Zijn lichaam bevond zich bijna onder de grote piano wanneer een persoon omhoog sprong voor hem en het grote gedrocht probeerde op te vangen wanneer het al reeds enkele centimeters naar beneden was getuimeld. Ze kreeg er duidelijk geen grip op, toch bleef Brimstone doorwandelen. Pas wanneer de piano bijna zijn hoofd raakt sopte hij keek even verbaasd op. Toch wist hij maar al te goed dat hij niks kon doen buiten zich wat te bukken. Het muziekstuk raakte bijna zijn hoofd wanneer ze het opving en aan de kant zette. Het applaus van de mensen was hem niet ontgaan. Zijn imago was niet zo snel gekrengd, maar het feit dat hij gered was geweest door een meisje voelde toch wat raar aan, maar als zij er niet was geweest was hij waarschijnlijk zwaargewond geraakt.
Het meisje stelde hem beleefd een vraag en keek hem vragend aan met een opgetrokken wenkbrauw. ”Ja, dankzij jou gaat het prima,” zei hij beleefd en wierp haar een dankbare glimlach toe. Een waterval van verontschuldigingen werden zijn kant uit gegooid. Ze nam een korte adempauze en Brim opende zijn mond om iets te zeggen, maar ze was hem voor. Hij liet haar nog even uitspreken voor ze hem met een lieve glimlach aankeek. ”Nee, je moet helemaal geen sorry zeggen,” begon hij redelijk vluchtig om haar zo snel mogelijk gerust te stellen. ”Ik zou je net moeten bedanken, zonder jou was ik waarschijnlijk dood geweest,” verduidelijkte hij en hij wierp haar een dankbare glimlach toe. ”Hoe kan ik je tonen hoe dankbaar ik je ben?” vroeg hij met een licht dwingende ondertoon omdat hij niet wou dat ze ging zeggen dat dat niet moest. ”Iets kleins om te eten, iets om te drinken?” vroeg hij vervolgens, wachtend op een of andere bevestiging.
Des te langer hij daar stond, des te dankbaarder hij werd. Brimstone was een persoon met een gouwen hart en was altijd vriendelijk tegen iedereen en wou dus ook altijd het beste. Dus hier was het enige dat hij, dat hij haar op een deftige manier kon bedanken. ”Wat is je naam?” vroeg hij vervolgens voorzichtig. ”Ik zou graag weten wie me heeft gered,” een beleefde glimlach stond rond zijn lippen en zijn tanden waren lichtjes ontbloot.
Onderwerp: Re: My kindness is taken for weakness. di dec 12, 2017 11:24 pm
courage 1. the quality of mind or spirit that enables a person to face difficulty, danger, pain, etc., without fear; bravery.
Ergens hoopte ze dat, wanneer zij het nodig had, iemand dit ook voor haar zou doen. Ze kon het zich namelijk goed inbeelden dat zij degene was, die in dit geval de voorbijganger was. Hij leek het namelijk totaal niet in de gaten te houden, en als ze er niet tussen was gesprongen, dan was de situatie weldegelijk geëscaleerd. Wie ging er dan ook met een touw een piano omhoog hijsen? Was dat sowieso niet vragen om problemen? Het was ook wel hoogstwaarschijnlijk dat dit verhaal nog wel een staartje zou krijgen. Een heuse schadeclaim kwam namelijk al snel om de hoek kijken, en in dit geval zou dat op zijn minst wel rechtvaardig zijn.
Nadat ze de piano had gevangen en het veilig op een plaats waar niemand liep had neergezet, volgde er ook een heus geklap gericht aan haar. Niet per se nodig. Vandaar dat ze er ook vrijwel geen aandacht aan schonk. Nee, voor haar was het belangrijk hoe het ging met de voorbijganger. Was het misschien wel zon erg geschrokken dat hij was flauwgevallen, of wat dan ook? Je wist het maar nooit, alle opties waren op dit moment nog open.
Vandaar dat ze razendsnel naar de plaats liep waar hij stond. Dit was ook de eerste keer dat ze zijn gezicht kon zien. Het was maar goed dat ze de piano had gevangen, anders was het zo oneerlijk geweest.. Zo’n jong iemand had nog een heel leven voor zich, was nog veel te jong om heen te gaan. Gelukkig dat ze er dus was geweest, anders had dit wel een totaal andere afloop kunnen hebben. Afgevoerd worden met erg lichamelijk letsel, of nog erger zelfs: de dood.
De eerste vraag die Norah dan ook stelde was of het met hem ging. Ze was bezorgd, misschien wel té bezorgd. Maar, deze persoon had zojuist een kwestie van leven of dood overleefd, dus dan was niets te overbezorgd?
Haar bezorgde blik maakte plaats voor een ontspannen blik, inclusief de glimlach die erbij hoorde. Het feit dat hij haar mededeelde dat hij oké was zorgde gewoonweg voor een last die van haar schouders viel. Alsnog maakte ze haar verontschuldigingen voor het niet op tijd vangen van de piano. Het was niet dat de piano loodzwaar voor haar was geweest, nee zeker niet, het ding had namelijk voor haar gevoeld als een veertje. Deze keer lag het gewoon aan het feit dat ze de piano niet goed had opgevangen, en dus pas later een betere grip op het voorwerp kreeg.
”Welnee, het was maar –” Norah keek even achter zich. ”Een piano?” Nuchter haalde ze haar schouders op, maar moest daarna wel even om de opmerking lachen. Een piano, die meer dan genoeg schade aan had kunnen richten. Wel had de blondine allang door dat de jongen voor haar oprecht sprak. Ze geloofde dat hij haar echt dankbaar was. De woorden waren immers niet gemaakt. Lieten haar ook geloven dat de woorden recht vanuit zijn hart kwamen, dat hij in het doorgaande leven ook zo was. Norah vond het dan ook lief.
Eigenlijk wilde ze zijn aanbod dan ook niet aannemen, puur omdat ze zichzelf niet de credits wilde geven. Het was gewoon geluk dat ze hier op dit tijdstip was geweest, meer niet. Maar, uit de klank van zijn stem was ook wel op te maken dat ze eigenlijk geen keuze had om uberhaupt nee te zeggen. Vandaar dat ze ook glimlachte op zijn aanbod. ”Vooruit dan, maar alleen omdat je er zo op staat.” Maakte ze nog even duidelijk. Het was wel echt lief hoor, daar niet van. Maar ze vond dat het niet als een verplichting moest voelen. Daarbij.. Ze had haast al geconstateerd dat de jongen zijn hart op een goede plek had zitten. Daaruit kon ze wel opmaken dat het voor hem niet als een verplichting voelde, maar iets waar hij gewoon op stond. ”Wel met één voorwaarde: jij moet kiezen!” Zachtjes lachte ze nu naar hem. De blondine was nooit een ster geweest in keuzes maken. Dit was dan ook een uitermate goed excuus om het deze keer op een ander te schuiven.
Hoe langer het gesprek duurde, hoe opgeluchter ze werd dat hij het én goed maakte én dat ze zo had gehandeld. De jongen voor haar, met – tot nu toe te merken dan – een goed innerlijk, had de ellende die hierna zou komen totaal niet verdiend. Niemand niet, eigenlijk. Maar hij vooral niet.
Hij vroeg haar naam. ”Hey, zoveel credit hoef je me niet te geven!” Probeerde ze het weg te lachen. Maar het feit nam niet weg dat waarschijnlijk niemand in een straal van een paar honderd meter hetzelfde had kunnen doen.
Maar, als ze toch zijn aanbod had aangenomen om ergens wat te gaan eten of drinken, of wat dan ook, dan was het alsnog handig dat hij haar naam wist. En zij de zijne. ”Maar, mijn naam is Norah.” Stelde ze zichzelf voor, waarna ze haar hand uitstak uit automatisme. Wat niet uit automatisme ging, was dat ze haar best moest doen om zijn hele hand niet fijn te knijpen. Nadeel van extreem sterk zijn; je eigen krachten onderschatten en soms vergeten dat niet iedereen hetzelfde probleem had. ”En wat mag jouw naam dan wel zijn?” Vroeg ze nieuwsgierig aan hem, waarna ze hem een lieflijke glimlach toewierp.
Onderwerp: Re: My kindness is taken for weakness. wo dec 13, 2017 10:25 am
conquer
BRIMSTONE
from within
Ze was naar hem toe gelopen nadat ze piano aan de kant had gezegd. Het was duidelijk hoorbaar aan zijn ademhaling dat het neervallende muziekinstrument hem wel wat had overvallen, maar dat zou bij iedereen waarschijnlijk wel het geval zijn. Het is dan ook niet iets alledaags dat zo’n zwaar gewicht uit de lucht naar beneden komt gevallen. Het was een scenario dat hij zich enkel in tekenfilms zou kunnen voorstellen. Wat hij die dag wel had geleerd, was dat zelfs de straat geen goede plek was om even weg te dromen. Hij keek het meisje haar ogen die een duidelijke bezorgdheid met zich meedroegen. Hij vond het bijna jammer dat hij onder de piano liep en dat ze zich daarom schuldig voelde dat ze hem niet goed genoeg had gered. Wanneer deze gedachten door zijn hoofd raasde verscheen er een kleine lach rond zijn lippen.
Eenmaal hij haar gezegd dat hij helemaal in orde was ontspande haar blik en ontstond er een glimlachje op haar gezicht. Dit liet hem dan ook toe om zijn ademhaling tot bedaren te krijgen. Dat was echter toch gemakkelijk gezegd dan gedaan, maar langzaamaan ging het beter en na een tijde ademde hij weer op een normaal ritme. Haar stem bereikte zijn oren ondanks dat hij zijn eigen hartkloppingen redelijk stevig hoorde. Pas na een minuutje besefte hij wat het meisje eigenlijk had gezegd. ”Het was maar een piano…” Ze had haar schouders nonchalant opgetrokken, alsof het absoluut niets was, als een hondje uit de lucht opvangen ofzo. Even trok er een verbaasde blik over zijn gezicht, maar dan sprong het hem te binnen dat ze in een wereld met mutanten leefden en dat ze wel eens van Genosha kon komen. Ondanks dat hij er zelf eentje was, vergat hij het wel eens. Brimstone had zichzelf geleerd om zijn mutatie te onderdrukken. Ze was enkel nog te zien aan zijn gifgroene ogen.
Hij merkte haar afstandelijke houding naar zijn voorstel toe, maar hij besloot om lichtjes aan te dringen door een wenkbrauw wat omhoog te trekken. Het was slechts een klein gebaar, maar hij wou echt dat hij haar op een deftige manier kon bedanken. Hij hou niet gewoon ”dankjewel” zeggen en doorwandelen, zo was hij gewoon niet en hij besefte maar al te goed dat hij deze minuten allemaal niet meer gehad zou hebben moest ze er niet zijn geweest. Na een tijdje gaf ze eindelijk toe en hij trok een voldane glimlach. ”Goed,” bevestigde hij gewoon. Hij stond er inderdaad op. natuurlijk was het zijn bedoeling niet om haar te dwingen, maar op een of andere manier had hij zo’n gevoel dat ze het ook niet echt heel erg vond. Nou, dat was toch wat hij dacht. ”Euhm… Laat me even denken,” zei hij wanneer ze wou dat hij koos wat ze gingen doen. ”Iets warm in dit koude weer?” vroeg hij haar. ”Het koffiehuisje om de hoek?” Dan had hij gekozen, maar vroeg hij gewoon nog een bevestiging.
Het was hem ondertussen wel al opgevallen dat het meisje enorm bescheiden was en dat ze niet alle credit wou nemen, maar zij had het wel gedaan en niemand anders. Ze leek hem ook een oprecht vriendelijk en aardig meisje en dus vond hij het absoluut niet erg om haar mee te nemen om iets te drinken, hij vond het wel het allerminste dat hij kon doen. ”Het is toch de waarheid, je hebt me toch gered,” sprak hij simpelweg met een gegrapte ondertoon. Hij zou niet weten hoe hij het anders zou moeten omschrijven. Je wist bovendien maar nooit dat er uit een redding misschien wel een soort vriendschap zou kunnen groeien. Hij kende namelijk nog niet zoveel mensen in Sundberg en ook op Genosha had hij zich nogal op de achtergrond gehouden.
Ze stelde zichzelf voor en stak haar hand uit. Deze accepteerde hij en drukte zijn hand in de hare. Al gauw werd hem duidelijk hoe ze de piano had kunnen tegenhouden wanneer ze lichte druk op zijn hand begon te zetten. Het deed geen pijn, maar na een korte tijd begon het wel een behoorlijk onaangenaam gevoel te geven. Zijn blik gleed naar hun handen en hij trok zijn mondhoeken lichtjes omhoog. Niet dat Brimstone een macho was, maar na gered te zijn door een meisje, dan nog eens je hand laten platknijpen door hetzelfde meisje. Het was niet zijn meest mannelijke dag, maar hij onderging het maar al te graag. ”Brimstone,” beantwoordde hij haar vraag die ze hem had toegeworpen met een lieve glimlach erbij.
Hij draaide zich een kwartslag richting het einde van de straat waar het koffiehuisje hem bevond. Wanneer ze dan toch ergens anders naartoe wou, konden ze gewon doorlopen naar de bar of een kleine zaak met iets om te eten. Hij nam enkele stappen van haar weg om haar uit te nodigen om hem te volgen. Eenmaal op pad vroeg hij haar: ”Dus je bent supersterk?” Het was misschien een belachelijke vraag, maar hij had geen idee hoe hij het anders zou moeten omschrijven. ”een mutant?” vroeg hij voorzichtig en hij had daarvoor op een subtiele manier rondgekeken om zeker te zijn dat er niemand dicht bij hen in de buurt stond dat ze hem zouden kunnen horen.
Onderwerp: Re: My kindness is taken for weakness. wo dec 13, 2017 10:31 pm
courage 1. the quality of mind or spirit that enables a person to face difficulty, danger, pain, etc., without fear; bravery.
Er was duidelijk een last van haar schouders gevallen toen haar bekend werd dat de voorbijganger ongedeerd was, en het vervolgens ook goed maakte. Dat was alles wat op dit moment van belang was. Als die piano kapot was geraakt, ja, so be it. Als degene die een bijna-doodervaring had het maar goed maakte. In dit geval wel, dus was ze er alsnog op tijd bij geweest. Norah had het zichzelf nooit vergeven als ze als dood had staan toe te kijken hoe de piano op hem was beland. Het zou iets zijn geworden waar ze iedere dag aan had gedacht, en zichzelf dus echt nooit van haar hele leven dus meer had vergeven.
Gelukkig was het in dit geval anders afgelopen. De jongen leek haar ook uiterst dankbaar voor het feit dat ze had ingegrepen, maar van haar part was dat niet nodig. Nee, dit was voor haar een plicht geweest, zo voelde het tenminste. Ze had niet niets kunnen doen. Zo stak ze niet in elkaar, en zou ze dus ook nooit zijn.
Iets warms in dit koude weer. Ja, dat was een goed idee. En dan was het ook een rustigere plaats om in te praten, een plaats waar je niet zo op hoefde te passen met wat er gezegd werd. Instemmend knikte Norah dan ook. ”Ja, is helemaal prima.” Sprak ze vriendelijk tegen hem. Het begon nu namelijk toch wel wat kouder te worden. Niet dat zij een flauw benul had wat nu precies koud zijn was, maar toch daalde haar hoge lichaamstemperatuur wel ietwat, dat was gewoonweg te merken.
Het enige dat haar was opgevallen was zijn aparte oogkleur. Ze betwijfelde dan eigenlijk ook of dit zijn natuurlijke kleur was, of het kleurlenzen waren. Natuurlijk dat ze dit niet gelijk zou gaan vragen, maar misschien zou er straks een onderwerp komen waarop dat aansloot. Ergens was ze er namelijk wel nieuwsgierig naar. Typisch haar, dat nieuwsgierig zijn. Maar Norah was dan ook altijd oprecht geïnteresseerd in mensen. Dat viel gewoon onder haar kopje ‘sociaal zijn’.
Zachtjes lachte ze, omdat hij het ook meer als een grap bedoelde. Zachtjes schudde ze haar hoofd. ”Daar heb je wel gelijk in, maar toch. Het is niet dat ik niets kan doen, als ik wel kan ingrijpen?” Een warme glimlach verscheen. Zo stak ze niet in elkaar. Misschien waren er wel andere mutanten die misschien of niets durfden te doen, of het niet gingen doen, maar zij was echt het totaal tegenovergestelde daarvan. Nooit en te nimmer zou ze zo denken. Er was een reden waarom ze deze krachten had gekregen, en dat was om er anderen mee te helpen wanneer dat nodig was, en kon.
Bij het hand geven moest ze toch wel enigszins uitkijken dat ze niet te hard kneep. Een hand geven kostte namelijk zo weinig kracht, dat het zelfs moeilijker was om weinig kracht te geven, dan heel veel. Dat was natuurlijk ook wel een deel van haar mutatie die te trainen was, maar ze had het goed onder controle. Het was niet dat als ze nu zijn hand pakte dat hij alle botten in zijn hele hand zou breken. Dat zou wat zijn.. Ze moest er niet aan denken. Nadat ze haar naam had gezegd, had ze om de zijne gevraagd. Dit werd beantwoord; zijn naam was Brimstone. Het was eerlijk gezegd een naam waar ze nog nooit van had gehoord, maar dat maakte namen nou altijd juist weer apart en speciaal. Haar naam was zo gewoontjes, ondanks dat ze toch nog nooit iemand was tegengekomen met dezelfde naam. Maar dat was dan ook haar perspectief daarin.
Toen hij begon te lopen liep ze automatisch achter hem aan. Ze had er echt wel zin in hoor. Nieuwe mensen leren kennen vond ze altijd leuk en fijn, helemaal omdat ze haast nog niemand kende. Niemand van Genosha, en ook nog niemand uit Sundberg. Ja, via social media, maar in het echt was het toch anders. Dat was dan ook meer gewoon van het zien, en niet van het kennen.
Ze glimlachte doordat hij het zo voorzichtig had gevraagd, of het mutant-zijn. Norah daarentegen reageerde iets harder, maar dat was ook alleen maar omdat niemand in hun buurt liep. ”Een mutant, ja. Maar niet alleen supersterk, ik heb nog meerdere dingen.” Glimlachte ze hem toe, omdat hij goed had geraden dat ze een mutant moest zijn. Nou ja, geraden.. Het leek het meest logische nadat ze de piano in een handomdraai had opgevangen in de lucht en op de grond had gezet. Een mens viel daardoor al gelijk af. ”Maar dat zeg ik zo wel, als je dat goed vindt? Het is nogal veel namelijk.” Ze bedoelde het niet gemeen, echt niet. Maar het was misschien beter om alles op te gaan noemen wanneer ze rustig zaten.
”En jij dan? Of heb je gewoon speciale ogen, die van nature zó felgroen zijn van kleur?” Je wist het maar nooit, misschien was hij een van de weinigen die op de wereld zulke ogen hadden, dus vandaar dat ze het nog nooit had gezien. Als hij ook een mutant zou zijn, of wat dan ook, dan zou het gesprek straks nog leuker worden. Nieuwe mensen leren kennen vond ze namelijk al super, maar een mutant maakte het alleen maar nog interessanter.
Onderwerp: Re: My kindness is taken for weakness. do dec 14, 2017 12:17 pm
conquer
BRIMSTONE
from within
Hij was dan wel rustig met het meisje aan het praten, maar vanbinnen voelde hij zijn maag nog steeds wat samentrekken van de spanning van enkele minuten daarvoor. Zijn ademhaling daarentegen was ondertussen wel gekalmeerd waardoor ook zijn woorden niet meer zo gehaast klonken. Nadat hij haar had gevraagd of hij haar zou mogen trakteren op een drankje iets verder in de straat was hij blij geweest wanneer ze had toegestemd. Het was namelijk maar een kleine geste die hij naar haar kon doen voor het redden van zijn leven. Hij besefte wel dat het voor haar iets natuurlijks was om iemand te redden, hij zou zelf ook geen seconde twijfelen om iemand te redden. Toch wist hij dat niet iedereen zo was en dat andere hem niet hadden kunnen redden in die situatie.
Zachtjes schudde haar hoofd terwijl ze lachte met zijn slechtgeplaatst grapje. ”Bedankt voor het ingrijpen dan?” vroeg hij met een grijns rond zijn lippen. Als ze geen dank wou accepteren voor het redden, probeerde hij het zo maar. Haar warme glimlach werd door een even warme glimlach beantwoord. Brimstone was een eerlijke jongen en ging niet zomaar vertrekken zonder dat zij een bedankje ging toelaten. Natuurlijk kon hij haar niet dwingen, maar hij kon natuurlijk wel heel hard proberen. Hij was alleszins al heel blij dat ze had ingestemd om iets te gaan drinken. Hij had de verhoogde druk op zijn hand ver gevoeld en kon niet ontkennen dat hij toch wel gelukkig was wanneer ze hem losliet. Het was niet dat het ondraaglijk was, maar het was toch wel een stevigere handdruk dan bij de gewone mens. Wat had hij ook verwacht als ze een piano kon tegenhouden?
Hij begon langzaam te wandelen en versnelde lichtjes wanneer hij merkte dat de blondine, genaamd Norah, hem volgde zonder pruttelen. Ze leek hem wel een aangename dame om een gesprek mee aan te kaarten wat het allemaal gezelliger maakte natuurlijk. Hij wierp haar een vriendelijk glimlach voor hij haar naar haar mutatie vroeg. Haar antwoord volgde redelijk snel. Ook zij schonk hem een beleefde glimlach. Voor hem was het wel al duidelijk geworden dat zij een mutant was, maar hij ging ervanuit dat iedereen die omstaander was van het gebeuren dat wel al door had. Ze vertelde hem dat ze het dadelijk allemaal wel ging uitleggen en knikte instemmend met een lachje rond zijn lippen. Hij begreep het wel, in het koffiehuisje was het veel rustiger en konden ze op hun gemakje praten.
”Ook een mutant ja, dus de ogen zijn van nature zo,” zei hij simpelweg. Hij zou nooit verder op zijn mutatie ingaan als ze er niet expliciet naar vroeger. Hij probeerde het ook zo veel mogelijk te verbergen, ook al was dat niet echt mogelijk met zijn ogen. Toch verschot hij er regelmatig van hoeveel mensen de kleur maar al te normaal vonden. In zijn hele leven had hij er nog maar enkele opmerkingen over gehad, wat toch wel uniek was als je erover nadacht. Bij Norah was dat echter niet het geval, zij had hem direct door, maar het voelde af en toe ook wel eens goed om niet te hoeven liegen of om zich anders voor te doen. Liefst van al was hij wel normaal geweest, maar daar kon hij helaas niet zelf voor kiezen.
Eenmaal bij het koffiehuisje stapte hij wat voor haar uit en opende de deur voor haar. Brimstone was van nature wel een gentleman en dus moest hij niet echt over nadenken om voor haar de deur open te houden. Hij zocht een gezellig tafeltje uit en schoof haar stoel wat achteruit voor hij zich rechtover haar neerzette en de kaart opensloeg. Met zijn vinger gleed hij over de verschillende opties en tuitte bedenkelijk zijn lippen voor hij de vrouw die door de zaal wandelde bij zich riep. ”Een moccachino, alstublieft,” bestelde hij op een beleefde manier voor hij zijn ogen weer op Norah richtte. Hij keek haar vragend aan, doelend op de extra’s bij haar mutatie waar ze het over had gehad. Hij ging het niet expliciet vragen, want dat maakte de kans groter dat hij de vraag terug ging krijgen. Moest ze het hem vragen zou hij er natuurlijk wel op antwoorden, maar hij stelde het liefst zo veel mogelijk uit.
Onderwerp: Re: My kindness is taken for weakness. zo dec 17, 2017 11:58 pm
courage 1. the quality of mind or spirit that enables a person to face difficulty, danger, pain, etc., without fear; bravery.
Ondanks dat ze zich niet erg hoog had ingespannen, merkte ze toch dat haar ademhaling onregelmatig was. Niet heel erg opvallend, maar als je erop ging letten, en zeker met haar superfijne gehoor, was het toch zeker wel merkbaar. Vandaar dat de blondine zich ook herpakte door diepere ademteugen door haar neus naar binnen te werken, en af en toe via haar mond de lucht weer uit te blazen. Het hielp, want op een gegeven moment had ze haar ademhaling weer helemaal op de rit gekregen. De ademteugen kwamen regelmatig weer achterelkaar. Gek, want normaal kwam dit echt alleen maar voor wanneer ze iets op ging tillen wat ze eigenlijk niet kon houden. Denk daarbij aan een of ander vliegtuig, en dan vooral op een plaats waar ze eigenlijk geen normale grip kon hebben. Onderlangs leek zo’n ding altijd veel lichter te wegen, dan dat je aan de achtervleugel moest gaan trekken. Daar was immers geen beginnen aan. En Norah kon het echt weten.
De jongen had echt aangedrongen op een drankje, zodat hij het goed kon maken. Ondanks dat het van haar echt niet had gehoeven, het was voor haar namelijk ‘maar een piano’, had ze toch echt geen nee kunnen zeggen. In eerste instantie dan wel, maar ze hoorde gewoon uit zijn stem dat hij daar echt geen genoegen mee zou nemen. Het was bijzonder dat ze vandaag iemand die zo was tegen zou komen; tegenwoordig leken mensen die oprecht dankbaar waren nog maar zelden te vinden. Niet dat ze er ook daadwerkelijk naar zocht en dat het doel was van haar reddingen zo nu en dan, maar een bedankje kon er wel af. Dan vond ze dit toch wel weer té veel credits die hij haar gaf, maar zo nu en dan liet ze zichzelf dan weleens meegaan. Zoals nu, dus.
Norah lachte om haar opmerking. ”Dat klinkt al beter.” Nee, ze hoefde inderdaad dus echt niet teveel credit. Mensen die dus hadden geklapt hadden dat ook echt niet hoeven te doen. Het was nou namelijk niet dat zij er zoveel moeite voor had hoeven doen. Het lag gewoon in haar aard om iets te doen wanneer ze dat kon, dus het zou oneerlijk zijn als ze niet zou instappen in een situatie waar ze wél wat aan kon doen. Hoe had ze namelijk de jongen nou naar het ziekenhuis kunnen laten afvoeren, aangezien zij door dit simpele intreden het probleem had opgelost? Dat zou ze niet over haar hart kunnen krijgen.
Samen hadden ze besloten om naar de koffiebar in de buurt te gaan, en waren dan ook niet lang daarna begonnen met hun weg daarheen. Hij had natuurlijk al door dat ze geen gewoon mens was, want hoe kon het ook anders. Maar, dat zou ze straks binnen wel gaan vertellen aan hem. Het was namelijk niet zo dat ze even een hele show kon doen waarin ze voordeed waartoe ze allemaal in staat was, en het vertellen duurde nogal een tijdje. Vandaar dus haar voorstel, wat hij accepteerde. Helemaal prima. Ze kaatste de bal terug, door te vragen of hij ook een bepaald iets had. Vooral om de felgroene kleur van zijn ogen, maar ook vooral omdat hij blijkbaar heel goed wist wat een mutant was. Niet dat mensen in Sundberg niets wisten, maar ze kon zich wel inbeelden dat dan iemand niet gelijk het plaatje ineen zou plaatsen. Met een glimlach en een knik reageerde ze op zijn antwoord. Interessant. Waarom zouden ze zo groen zijn, dan? Vragen die zij straks ook wel zou stellen, nadat zij had uitgelegd waar zij allemaal toe in staat was.
Lang duurde het namelijk niet voordat ze bij het koffiehuisje naar binnen liepen, het was namelijk ook daadwerkelijk om de hoek geweest van het plaats delict. Zo vriendelijk als hij was, hield hij de deur ook nog eens voor haar open. Ze bedankte hem daarvoor met een warme glimlach. Al snel hadden ze een tafeltje gevonden waar ze samen plaats namen, zo. Ze volgde zijn beeld door de kaart die voor hun neus stond open te slaan, maar eigenlijk wist ze al wel wat ze zou gaan nemen. Geen Frappuccino deze keer. Echter, ze moest nog wel even kijken of ze het hadden. Haar ogen gleden over de kaart, en vonden het drankje dat ze deze keer wilde. Toen Brimstone tegenover haar een bediende had geroepen en zijn bestelling had doorgegeven, volgde zij ook met haar bestelling. ”Een muntthee, alsjeblieft.” Verzocht ze de vrouw, terwijl haar blauwe ogen van de vrouw weer naar Brimstone gingen.
Nou, nu ze hadden besteld en zichzelf goed hadden genesteld, werd het weleens tijd dat ze hem ging vertellen hoe ze in elkaar stak? Dat was ze nu dus ook inderdaad van plan. ”Om terug te komen op net, het duurt misschien wel even voordat ik alles heb verteld. Als je iets niet snapt, dan moet je het ook gewoon vragen.” Deelde ze hem om te beginnen maar meer. ”Ik heb dus een behoorlijk pakket als het gaat om mutaties. Zo heb ik een aantal dingen in een extreme vorm: gehoor, springen, adem, snelheid en natuurlijk kracht. Dan is mijn huid ook nog eens als het ware van staal, en mocht ik gewond raken dan genees ik erg snel. Ik kan, zoals je net zag, ook nog eens vliegen. En ten slotte kan ik door haast alle voorwerpen kijken, behalve lood. En komen er, wanneer ik wil, laserstralen vanuit mijn ogen. Erg handig om dingen mee op te warmen.” Om het laatste moest ze ietwat lachen, ondanks dat de laserogen helemaal niet zo onschuldig waren als ze het nu liet klinken. ”Nou, dat was het dus. Een hele hoop.” Ze wierp hem ondertussen een glimlach toe. Maar, nu was de blondine ook wel erg nieuwsgierig geworden naar wat hij dan wel niet had. Hij had immers al toegegeven dat hij ook een mutant was, maar wat voor een? Daar had ze geen flauw benul van. ”Maar, wat heb jij dan, naast jouw groene ogen?” Het was namelijk een gokje geweest, dat van die ogen. Maar ze kon zich moeilijk inschatten waardoor dat nu kwam, of waar het mee te maken had. Welke verbinding het legde.
Onderwerp: Re: My kindness is taken for weakness. za dec 23, 2017 10:30 pm
brimstone varlow
tooth » norah » 918 words
Hij had haar onregelmatig ademhaling gehoord, maar besloot er niet veel aandacht aan te besteden. Het was niet dat het hem niet interesseerde, het was eerder dat hij het wel kon thuisbrengen en er zich daarom niet onmiddellijk zorgen over zou maken. Ze had namelijk enkele minuten geleden een piano mid-air gestopt en verwachtte dan uiteraard niet dat ze regelmatig en rustig zou ademhalen. Ondanks dat hij degene was die was gered was zijn ook niet op z’n best. Ze reguleerde haar ademheling zelf terug door de lucht hevig via haar neus naar binnen te trekken om diezelfde lucht, nadat ze ontdaan was van de zuurstof, langs haar mond terug naar buiten te begeleiden. Het duurde niet lang voor ze weer op een normaal ritme ademhaalde en dit was dan ook voor Brimstone een heuse opluchting. Met een zachte, voorzichtige glimlach maakte hij dit dan ook duidelijk.
Ze had tegengeprutteld om iets met hem te gaan drinken als bedankje. Na de nodig aansporing had ze eindelijk toe gezegd en hij kon niet ontkennen dat het hem een zeker gevoel van voldoening bezorgde. Mensen bedanken was een van de kleinste dingen dat iemand kon doen voor anderen, toch leek het voor velen een overbodige moeite. Ook voor Norah leek het iets te zijn dat ze niet nodig vond, maar Tooth stond erop en was niet van plan om er zomaar gras over te laten groeien. Misschien kon hij wat opdringerig overkomen of leek het of hij haar te hard bedankje voor wat het voor maar was. Echter ervaarde hij het zo niet. Voor haar was het misschien een kleine moeite, maar het had een enorme impact op zijn leven gehad. Een grinnik rolde over zijn tong wanneer ze besefte dat zijn verbetering beter was. Hij aanvaarde dat ze een bescheiden persoon was en zou zijn dankbaarheid haar dan ook niet opdringen.
Na hun korte babbel onderweg waar ze aan elkaar hadden duidelijk gemaakt dat ze op een rustige plaats zou verder babbelen over hun mutaties, kwamen ze aan bij het koffiehuisje. Ondanks dat hij haar met een simpele traktatie wou bedanken had hij zichzelf ook wel wat in de nesten gewerkt met zijn eigen nieuwsgierigheid. Hij hield er namelijk absoluut niet van om te praten over zijn eigen mutatie en drukte het dan ook liever weg. Stiekem hoopte hij dat het hem ook beide deze dame zou lukken om de vragen zo te draaien dat hij ze kon omzeilen. Anders zou hij het haar maar gewoon moeten zeggen dat hij zich er niet comfortabel bij voelde. Natuurlijk waren er wel al vaker mensen geïnteresseerd geweest in zijn gifgroene ogen die wel licht leken te geven. Samen wandelde ze de bar binnen nadat hij op een vriendelijk manier de deur voor haar had opengehouden. Hij gooide een knikje haar kant uit wanneer ze hem had bedankt met een warme glimlach.
Samen hadden ze een tafeltje uitgezocht en nadat een vriendelijk dame hun bestellingen was komen opnemen waren Norah ogen van de bedienster naar hem gegleden. Het koffiehuis zag er lang binnen nog veel gezelliger uit dan langs buiten. Iets wat natuurlijk een aangename verrassing was. Op de achtergrond speelde zachtjes jazzmuziek. Het was een klein gegeven dat hij wel apprecieerde in kleine zaken als deze. Haar stem trok zijn gedachten weer weg van de muziek en zijn ogen keken haar geïnteresseerd aan. Hij lachte vriendelijk naar haar dat hij begreep dat ze alle vragen die hij eventueel had maar al te graag zou beantwoorden. Hij haar eerste zin trok hij al een wenkbrauw omhoog. Het leek hem namelijk niet gemakkelijk om veel mutaties tegelijkertijd onder de knie te krijgen. Een grinnik kwam uit zijn mond wanneer ze klaar was met spreken en nam kort de tijd om alles te verwerken. ”Dat kan ook niet gemakkelijk zijn om het allemaal efficiënt te kunnen gebruiken,” stelde hij voorzichtig vast en keek haar met een licht vragende blik aan. ”Natuurlijk wel handig, kan je veel alledaagse problemen zelf oplossen,” voegde hij eraan toe.
De dame die eerder hem bestellingen was komen opnieuw kwam opnieuw langs en schoof hun bestellingen voor hun neuzen. Met een vriendelijke ”alstublieft” wandelde ze weer weg. ”Dankjewel,” zei Tooth nog voor ze haar rug had gedraaid en roerde met het lepeltje door het drankje dat voor hem stond. Net wanneer hij het kopje wou optillen weergalmde haar stem zachtjes tussen hen in. Ze leek uitermate geïnteresseerd. Interesse had echter ook gevaarlijk bijwerken, dat was iets dat hij op de harde manier had geleerd. ”Een slangenmutatie,” maakte hij zich er simpelweg vanaf en nam een slok van het kopje dat hij ondertussen in zijn handen had. Het hele proces en de dingen die erbij kwamen kijken waren voor anderen waarschijnlijk wel intrigerend, maar het was iets dat hij liever wegduwde. ”Speciaal zicht en zo,” voegde hij er nog vluchtig aan toe om haar toch wat gelukkig te maken met zijn antwoord.
Hij kuchte kort wanneer hij de tas terug neerzette. Het was toch wat warmer dan hij had verwacht. Hij keek haar weer aan en een kleine glimlach sierde zijn lippen. ”Hoe ben jij hier terecht gekomen?” vroeg hij in een poging om van onderwerp te veranderen. Hij doelde op Sundberg en wees dan ook met een klein en subtiel gebaar naar buiten. Zelf was hij redelijk verliefd op de hele streek en dus was hij wel blij dat ze van Genosha naar het dorp waren gebracht. Misschien zou hij eindelijk in staat zijn om zijn eigen leven te beginnen.
