hope is stronger
than fear

Eigenlijk kon ze zich niet goed bedenken waar ze nu ergens geweest zou zijn, mocht ze de donkerharige dame voor zich niet tegen zijn gekomen. Waarschijnlijk was ze nu alweer terug naar haar kamer gegaan, en had ze vanuit het raam naar buiten zitten staren, wachtend tot het bedtijd was en ze kon gaan slapen. Gelukkig was dat nu niet het geval, en ze was er dolsblij mee. Norah had het in dit geval echt niet beter kunnen treffen; ze had gezelschap, het was gezellig en ze voelde zich dus volledig op haar gemak.
De tip die ze gaf, was ergens wel een doordenker. Het hoefde natuurlijk ook geen lange reis te zijn, het kon ook gewoon één reis zijn. Wie zei namelijk dat een reis voor een langere periode moest zijn? Zoals ze ook zei, een paar dagen konden ook gewoon volstaan. ”Nu je het zegt.. Je hebt zeker wel een punt. Een reis hoeft niet per se lang te zijn.” Bedachtzaam keek Norah naderhand. ”Hoe oud ben je eigenlijk? Of heb je dan als tiener de hele wereld gezien?” Misschien wel een brutale vraag, maar ze zag er echt niet oud uit. Vandaar dat ze daar dus vraagtekens bijzette.

Oh die vieze regen.. Ze vond het verschrikkelijk, voelde zich net een kletsnat schoothondje wanneer ze vanuit de regen naar binnen stapte. Zo ver zat ze eigenlijk ook niet naast met die twee, vooral als je haar dan eens in de spiegel zou zien.. Het was nog net niet dat ze ervan ging blaffen zeg. Nu moest ze toch echt wel bekennen dat ze de uitspraken van degene tegenover haar zeer zeker kon waarderen, dat was dan ook waarom ze soms zo frequent erom moest lachen. Net als nu, tot op het punt van het haar afscheren. Het was gewoon zoiets dat ze zich zo goed kon voorstellen, dat ze niets anders kon doen dan erom lachen. ”En dan niet de geur te vergeten.. Bah. Ik moet altijd gelijk in de douche springen anders voel ik me spontaan down.” Met enige minachtig dacht ze aan het moment dat ze zich ook echt voelde, en trok er onbewust een vies gezicht bij. Alleen al de rillingen kreeg ze wanneer ze eraan dacht, hoe erg was dat dan wel niet.

Over het volgende wat ze zei kon ze alleen maar blij worden. Gelukkig maar. Deze tent leek haar wel geschikt om eens vaker te gaan komen? De Frappuccino was goed, en ze wist nu ook nog eens dat er verse thee werd geschonken. Er was immers niets hemelser dan dat. Wanneer je het dronk, leek het net of er een engeltje over je tong aan het plassen was. Plus daarbij een engelenkoor dat de meest hoge noten haalde. Zo’n gevoel was het gewoonweg.

Bij het verhaal over een Ruin die in het water sprong, had ze gelijk een geheel beeld voor zich. In haar hoofd alleen al was het een verhaal waarom ze een tijd zou kunnen lachen, laat staan hoe dat zou zijn, mocht ze het zelf gezien hebben. Nu kon ze al met zekerheid zeggen dat ze dan urenlang erom zou kunnen lachen. ”Pas maar op, straks breng je hem nog op ideeën..” Suggereerde ze haar. Ergens zag ze het beestje echt nog wel notities maken en dit dus opslaan in zijn hoofd, om het vervolgens nog waar te laten worden ook. ”Je kan me anders ook bellen voor het verwarmen van eten, thee..? Norah Ayres; klaar voor al uw opwarm en afkoel diensten.” Het laatste gedeelte had ze verteld in een nagemaakte computerstem, terwijl ze haar lach probeerde te onderdrukken. Nou, als ze iets wel was, dan was het wel veelzijdig. Waren het geen ijsklontjes, dan was het wel een kop warme chocomel die ze in een handomdraai zelf gloeiendheet kon maken.

Eigenlijk had ze niet echt veel andere mutanten gekend op Genosha, maar wat ze wel wist was dat er niemand anders was geweest die zo’n combinatie had als de hare. Gezien ze dat wel een compliment vond, had ze dus ook besloten om het maar te zeggen. Het was namelijk altijd leuk om te horen. ”Zoiets.. ergs kan het niet zijn, toch?” Althans, ze kon het zich niet bepaald voorstellen. Eigenlijk omdat zij had verteld dat ze al haar hele leven samen met de shapeshifter was, dus vandaar.
Oh brrr, alleen al het idee om niet uit haarzelf te kunnen helen en dus iedere keer hulp te moeten gaan zoeken deed haar rillingen opleveren. Vooral in een ziekenhuis. Het was niet zo dat zij er zelf had gelegen, maar natuurlijk was ze er weleens geweest. Alleen al de gedachte dat ze anders ooit wel eens daar had moeten of kunnen liggen.. Gelukkig was het niet zo, want ze zou gillend gek worden. ”Ik moet er niet aan denken, alleen de gedachte eraan zorgt al voor rillingen..” Plus, ergens was het wel fijn om altijd de zekerheid te hebben om weer te herstellen binnen no-time.

Een verse muntthee wilde ze, eigenlijk precies hetzelfde als wat zij al in gedachten had. Vandaar dat haar mondhoeken nu ook verder omhoog krulden. Daarbij wilde ze ook nog een stukje taart, en wees ze degene aan. Daarbij wilde ze haar ook geld geven, maar terwijl Norah opstond schudde ze haar hoofd. No way dat ze dat ging aannemen, dit keer was het haar ronde. Ach, waarom zou zij ook niet een stukje taart nemen? Ze zagen er namelijk wel verrukkelijk uit.

Na een enkele paar minuten kwam Norah terug, eerst bracht ze de twee glazen met daarin de verse muntbladeren. Terwijl ze aan het lopen was met de glazen had ze al mogen ruiken van de meest lekkere geur aller tijden. Daarna moest ze nog een keer lopen voor de twee kleine bordjes, waarop ieder een stukje taart lagen en een vorkje om het mee te eten.

Eenmaal aan tafel glipte er een zucht tussen haar lippen door. Ah, eindelijk had ze ooit weer eens iets lekkers om te eten. ”De echte Amerikaan kwam net in me op; Red Velvet taart is m’n favoriete ooit.” Deelde ze haar mee, waarna ze gelijk naar het stuk taart keek. De thee was nu toch nog iets te warm en in het openbaar kon ze moeilijk de thee wat kouder gaan blazen. Red Velvet, wat had ze het gemist.. De beste smaak die ooit gemaakt was in de geschiedenis van de mensheid. Dit zou een genot worden voor haar smaakpapillen, dat kon ze al gaan raden. Op het moment dat ze begon te eten, nam Norah ook een hap. Genietend van de taart sloot ze voor enkele seconden haar ogen, en nam zo de smaak nog meer in haar op. Dit was het beste ooit.
Kon haar dag nog beter worden?

hope is stronger
than fear

Twaalfduizend jaar?! Dat was.. Verschrikkelijk lang. Geen wonder dat ze dan ook haast de gehele wereld had gezien, met uitzondering van Antarctica. Wat ze ook wel snapte, gezien daar geen hele steden gebouwd waren. Maar toch.. Norah wilde haast erop gaan reageren, totdat de zwartharige dame voor haar het heft weer in hand nam en begon met spreken. Daarom liet ze het gaan.
Ze verbeterde zichzelf, vertelde dat ze een grap had gemaakt. Ergens had Norah de neiging om haar ‘grap’ achterdochtig te blijven bekijken. Ze was namelijk nog maar zeventien jaar, nog jonger dus dan dat zij was? Al snapte ze wel dat ze dan natuurlijk van kinds af aan al wereldreizen had kunnen maken in vakanties, maar toch. De blondine liet het maar voor wat het was, nam aan wat ze had verteld zonder na te denken. Vandaar dat ze haar dus ook een glimlach had toegeworpen na haar woorden.

Ach bah, ze moesten echt stoppen met het praten over het natte weer wanneer het regende. Het leek namelijk net of ze de geur al kon ruiken, ondanks dat ze nu niet eens natgeregend was. Desondanks vond ze het wel een fijn gespreksonderwerp, dat was immers meestal wanneer je iemand vond die óf dezelfde interesses had óf dezelfde dingen verafschuwde. In dit geval waren er dingen die ze samen hadden, maar ook dingen die ze allebei even erg haatte. In dit geval dus onder andere natgeregend worden.
Norah knikte. ”Gelukkig wel. Ik vind het dan ook gewoon zo fijn om van het koude weer buiten onder de warme douche te stappen, ik zou dan echt uren kunnen douchen.” Ondanks dat haar temperatuur namelijk weinig verschil maakte, was het verschil van buiten naar binnen echt een aangenaam gevoel, nog steeds. Het was dat ze het niet deed, maar ze kon inderdaad wel uren onder de douchekop blijven staan. De blondine vermaakte zich wel, tijdens onder andere haar eigen doucheconcert dat ze gaf. Gelukkig was er geen publiek, ondanks dat ze weleens had gehoord dat haar stem echt niet slecht klonk? Niets voor haar overigens, ze moest er echt niet aan denken om voor een publiek haar stem te laten horen.

Ze kon niets anders doen dan lachen om de verhalen die Riley over Ruin vertelde. Het was komisch, maar daarentegen wilde ze het toch zelf niet meemaken. Ze moest er niet aan denken dat er iets of iemand zou zijn die te maken had met haar mutatie, dus waar ze niet zonder kon, en die dan zulke streken uithaalde. Voor buitenstaanders zou het namelijk – net als nu bij haar – zeer humoristisch zijn, maar zij zou na een aantal keer waarschijnlijk toch wel haar geduld verliezen. ”Dat kan ik me goed voorstellen.” Sprak ze tegen haar, en knikte als een extra bevestiging. Desondanks had ze een lach niet kunnen onderdrukken, puur door het feit wat haar shapeshifter allemaal uithaalde.
Daarna was haar opmerking gevolgd over haar eigen opwarm en afkoel dienst. Het ergste was dat ze het ergens nog echt kon doen ook? Maar nee, dat zou haar ‘geheim’ doen openbaren voor de gehele buitenwereld. En zag je haar ook echt daadwerkelijk al huizen langsgaan om dat te doen? Inderdaad niet, nee. Maar voor vrienden maakte ze graag een uitzondering. Geloof het of niet, langzamerhand begon ze de donkerharige dame voor haar daar wel onder te tellen. Het was namelijk niet zo dat ze met iedereen zo kon praten, zoals ze met haar aan het praten was. ”Vooral voor pizza.” Verzekerde ze haar, met een bredere glimlach dan voorheen. Pizza was een van de beste dingen ooit, op een paar dingen na dan. Maar het stond zeker boven een heleboel andere dingen.

Ondanks de verhalen over Ruin die ze eerder had verteld, leek het haar al met al niet zo erg om in zijn gezelschap te zijn. Daarover kon ze zich namelijk niet goed inbeelden. Vandaar haar opmerking, of beter gezegd haar vraag. Zo kreeg ze tenminste opheldering en wist ze hoe alles in elkaar zat. Nu wist ze namelijk alleen het tipje van de sluier, en de details ook niet. Waren ook niet echt van belang, maar in dit geval misschien toch net iets meer, om het zich goed te kunnen inbeelden. In haar woorden kon ze zich echter wél inbeelden. ”Dat geloof ik best, anders zouden jullie niet altijd bij elkaar zijn, neem ik aan?” En inderdaad, het zou eenzaamheidsproblemen zeker oplossen. Altijd iemand om tegen te praten.. Het was niet dat Norah nou iedere dag wel iemand een waterval kon geven van meer dan een paar uur, maar stond dat idee haar zelfs aan. Moest je nagaan. Gewoon een zekerheid dat er iemand was om tegen te praten, en die ook nog eens zou luisteren. Hoe fijn moest dat wel niet zijn. Zeker iets of iemand waarmee je eigenlijk al je hele leven zou zijn, in het geval van Riley.

Gelukkig was de drukte afgenomen, waardoor zij veel sneller haar bestelling had ontvangen dan de eerste keer dat de twee hadden besteld. Deze keer waren het twee verse munttheetjes, een chocolade taartpunt en een Red Velvet taartpunt. Zo, dat zou even smullen worden! Twee dingen die op haar lijstje beste aller tijden stonden. Twee vliegen in een klap dus, hoeveel mooier kon het gaan worden?
Nadat ze twee keer op en neer was gelopen omdat ze niet alles in één keer kon dragen, nam ze weer plaats op haar plek. Het was niet dat het te zwaar was geweest, maar gewoon dat ze niet tien handen had? Nu kwam eigenlijk pas weer de echte Amerikaan ook om de hoek kijken. Alleen bij de zien van de taartsoort was haar hart al sneller gaan kloppen. Dit had ze dan ook meegedeeld aan Riley, maar die leek het niet te kennen. Norah haalde als reactie daarop knikkend haar schouders even op. Iets zeggen ging nu nog niet, gezien ze al een stuk taart in haar mond had gepropt. Oeps.
”Snap ik wel, ze hebben het ook niet overal. Ik zou zeggen dat ze het hier ook niet zouden hebben, dus ik was ook wel verbaasd toen ik het zag staan.” Lachte ze haar onwetendheid toe. Het was dus helemaal niet erg dat ze het niet kende. De kans was namelijk ook zeer groot dat ze het ook nog nooit tegen was gekomen. Die kans was ook best wel aannemelijk. Ergens toch ook weer niet, gezien het feit dat ze hele wereld had gezien. Maar toch.

Haar opeenvolgde vraag was ook echt een hele goede, diepe vraag. Eentje waarover ze na moest denken. Daarbij trok ze dus ook een bedenkelijk gezicht. Tsja, want wat waren haar plannen nu eenmaal? ”Goh, ik heb er eigenlijk nog niet goed over nagedacht. De afgelopen tijd had ik het meer een beetje laten bezinken wat er nu allemaal was gebeurd.” Begon ze, maar dacht nog wel steeds na. ”Een echte keuze heb ik dan ook nog niet. Ik zou het ook niet echt durven te zeggen; zowel studeren als werken lijkt me beide dingen met plus- en minpunten.” Al lag studeren zeker wel voor de hand, maar dan moest ze nog zeker wel weten wát ze dan zou gaan studeren. Daar had ze nu ook echt geen clue voor.
”En jij dan? Wat trok jou aan om hier naar Sundberg te gaan?” Het moest van wel íets zijn, toch? Ze kon zich namelijk niet echt voorstellen dat ze naar Sundberg zou komen voor.. niets. Dat terwijl ze namelijk over de gehele wereld zich zou kunnen bevinden. Naar het antwoord was de blondine dan ook zeker benieuwd.

Haar wenkbrauwen schoten omhoog bij het horen van luide geluiden buiten. Wat was er nou weer aan de hand? Waren het mensen die gewoonweg ruzie hadden, was het iets ergers, of zat ze zich maar dingen in te beelden en was het begonnen met stormen? Nee, geen donder en bliksem. Als er iets was waar ze geen goede herinneringen bij had, dan waren het wel van die dingen. Daardoor geraakt worden wilde je namelijk echt niet meemaken.. Ze voelde zich dan ook ietwat lichter worden in haar hoofd, puur door de gedachte aan wat er vorige keer was gebeurd. ”Wat was dat geluid?” Vroeg ze dan ook, terwijl ze de ander ineens totaal anders dan voorheen aankeek. Het leek zelfs zo dat ze een brok in haar keel had, waardoor haar lievelingssmaak van taart er zelfs niet meer doorheen kon! Als het maar niet ging stormen.. Want no way dat ze dan nog naar buiten zou gaan.
Haar lichaam was voor vrijwel alles immuun, behalve dingen die met elektriciteit te maken hadden. Die deden haar dan ook extra veel. Brrrr…

hope is stronger
than fear

De combinatie die ze zojuist zei.. Alleen de gedachte aan die combinatie van die dingen, zorgde er al voor dat ze er hevig naar verlangde. Helemaal als je keek naar hoe het weer buiten was. Al was het wel een idee dat, wanneer ze straks thuiskwam en eruit zag als een bezopen kat, ze een lekkere warme douche zou nemen – het liefst niet eentje die tien minuten of korter duurde – en daarna lekker in een warm bed gaan liggen. ”Het is dat ik nu geen bad heb, maar dat idee alleen al..” Ze zou er echt verder bij weg kunnen dromen, maar dat deed ze maar niet. ”Ik kijk er al naar uit, helemaal als ik straks door dit hondenweer moet lopen.” Een glimlach sierde haar lippen, ondanks dat ze er totaal geen zin in had. Zoals ze eerder al had gezegd; kleren die helemaal aan haar lichaam plakten vond ze nu niet bepaald iets waar ze op kickte.

Haar opeenvolgende verhaal zorgde dat het haar nieuwsgierigheid aanwakkerde, waarop ze dan ook enkele seconden reageerde door een wenkbrauw op te trekken. Een glas fruitsap.. Nou, dan was ze wel benieuwd naar de volgende keer?
Norah knikte vervolgens. ”Ik stem zeker voor, en tegen pizza kan ik daarbij ook geen nee zeggen.” De blondine lachte haar vriendelijk toe. Ze zou er niet tegenop zien om haar nog eens tegen te komen, of om daadwerkelijk haar pizza op te warmen. Maar dan moest ze er zeker wel twee hebben, want dat was natuurlijk wel de ‘deal’. Zij kreeg een warme pizza binnen enkele seconden, in ruil voor een pizza voor de blondine zelf. Was dat nou eens puur genieten, dan zouden er geen verliezers zijn in het gehele spel. Geweldig.

Uit al haar woorden samenvattend had Norah dus uiteindelijk wel een rode draad kunnen oppikken. Iets met dat Ruin dus onderdeel van haar gehele mutatie was, en dat ze dus zonder hem ook eigenlijk nergens was. Fascinerend vond ze het, want zoiets was ze echt nog nooit tegengekomen. Wel anderen die zelf een shapeshifter waren, maar niet daadwerkelijk iemand die dus een andere shapeshifer nodig had, en die dus permanent bij die mutant was, om de mutatie uit te kunnen voeren. Riley vond ze dan ook een geval apart, maar zeker wel in een positieve zin.

Red Velvet. De smaak alleen al zou haar herinneren aan tienduizend engeltjes die op haar tong aan het plassen waren, en dan nog dat gezang op de achtergrond die dat hele beeld afmaakte. Zo was het althans voor haar dan, want ze wist ook heus wel dat niet iedereen dezelfde smaak had. De een hield van pittig, de ander niet, de een hield van Indisch, de ander hield van Grieks. Ieder wat wils, dus.
Ze knikte op haar suggestie om het ook eens te proberen. ”Ik weet niet of je het wat vind, maar dan heb je het in ieder geval wel geprobeerd.” Sprak ze haar vriendelijk toe. Je kon het namelijk nooit weten of iets het wel of niet was, voordat je het had geprobeerd. Ze had er dan ook best wel een behoorlijke hekel aan als mensen al opgaven, nog voordat ze datgene überhaupt hadden geprobeerd.
”En wat herinnert jou vooral aan thuis?” Vroeg ze vervolgens, geïnteresseerd, terugpakkend op haar eerdere uitspraak. Er waren heus wel meerdere dingen naast Red Velvet taart die haar aan thuis lieten denken, maar nu was ze toch wel benieuwd hoe dat zat bij de dame tegenover haar.

Studeren of werken.. Het was een ethisch dilemma waar ze nog steeds niet echt een keuze in had kunnen maken. Ze was wel leergierig, maar het ging meer om het feit welke opleiding ze uiteindelijk zou gaan volgen. En bij werken was het probleem meer wáár ze dan zou moeten gaan werken. Ze kon altijd wel solliciteren als security? Misschien was dat toch niet zo’n goed idee; mannen zouden denken dat ze met niemand te maken zouden hebben, totdat ze hen bij hun armen zou pakken en die haast fijn zou knijpen, zodat alle aanwezige spieren alleen nog maar slap weefsel zouden zijn. Nee, bij nader inzien paste dat toch net niet.
Ze knikte nadat ze al haar woorden had aangehoord. Ergens had ze echt wel een goed punt, eentje die voor haar zelf ook nog wel eens kon gelden. ”Dat sowieso, ik denk dat ik die optie ook nog open ga houden, voor een tijdje.” Het was namelijk altijd fijn om een back-up te hebben, en zoals Riley het net verwoordde had zij het nog niet eens bekeken. Het was zeker een goede denkwijze geweest.

Bij de knallen was Norah zowat onderuitgegaan. Puur en alleen omdat het haar liet denken aan bliksem en onweer. Die twee waren gewoonweg haar ergste vijand. Ze was nergens zo vatbaar voor als elektriciteit, en dat had ze al enkele malen geweten ook. Vandaar dat ze daar ook echt niets mee te maken wilde hebben, en mocht het dus echt zo zijn, zou ze ook de straat niet meer op durven.
Als reactie op haar vraag knikte ze wat ongemakkelijk. ”Ja, het gaat wel.. Ik hoop alleen dat het geen bliksem is?” Haar blauwe ogen keken eens naar buiten. ”Elektriciteit en ik gaan niet zo goed samen.” Sprak ze, terwijl haar ogen nog steeds op buiten waren gericht. Tot haar grote verbazing leek het echter nog vrij blauw buiten, dus niet heel grauw. Was het dan toch iets anders?
Riley had haar jas al aangetrokken. ”Je gaat toch niet alleen naar buiten?!” Merkte ze op. Dat kon ze tegenover haar echt niet maken, plus de kans was groot dat het tóch niets met elektriciteit te maken had. Vandaar dat ook zij opstond en haar jas aandeed.
De halve glazen muntthee daar gelaten, die zouden ze later altijd nog op kunnen drinken, maar dat was in dit geval niet de grootste prioriteit. Als er iets was wat de twee konden doen, dan zouden ze daar nu achter gaan komen. Het was in ieder geval zeker dat het niet iets gewoons was, en anders was daar een goede schijn van gebleken en kwamen ze ook dáár wel weer achter.
”Kom.” Sprak ze tegen haar, waarna ze begonnen te lopen door de mensenmassa die opgestaan was van hun tafels om zo een goed zicht te bemachtigen, en door de mensen die naar binnen waren gesneld. Wat was er toch aan de hand?

De twee waren inmiddels al buiten, en al snel was Norah – tot haar grote opluchting – al tot haar conclusie gekomen dat het écht geen bliksem of onweer was geweest. Een storm leek dan ook erg ver weg, en haast onwaarschijnlijk als die nu ineens kwam opzetten.
”Wacht eens.” Sprak ze, waarna ze een gebaar maakte dat ze even stil moesten staan. Nadat ze dit hadden gedaan, concentreerde ze zich op de omgeving, in de hoop geluiden op te pikken.
Met succes. ”Die kant op.” Met haar vinger wees ze een bepaalde richting in, dit was immers ook de kant waarvan ze het geluid had opgepikt.

Een aantal mannen kwamen op haar netvlies te staan, in de verte. Ze bleken zichzelf in de problemen te hebben geholpen, want hoe kon het ook anders, haast iedereen binnen een straal van zoveel meter had ze opgemerkt. Vandaar dat ze ook een plan bleken te smeden over wat ze moesten doen wanneer de politie zou komen.
Norah’s blauwe kijkers keken eens opzij, naar de zwartharige jongedame naast haar. ”Ready?” Vroeg ze met een grijns rondom haar lippen aan haar. Ze wist inmiddels dat ze samen er heus wel op af konden stappen. Wonden zouden immers voor beiden uiteindelijk geen probleem zijn. Maar voordat ze dat deed moest ze natuurlijk wel eerst de toestemming hebben van degene naast haar. Straks werkte ze haar namelijk ook in de nesten, waar ze helemaal niet in wilde gaan komen.

hope is stronger
than fear

Thuis. Soms verlangde ze er nog wel naar, om even thuis te zijn. Maar dat was zeker te weten geen optie. Het risico dat ze weer herkend zou worden, dat zou ze niemand en ook haarzelf niet gunnen. Het was te gevaarlijk geworden, vandaar dat ze zich veilig had moeten stellen in Genosha. Maar gezien dat er ook niet meer was, leek Sundberg nu wel de beste optie. Voor iedereen die van het verwoeste eiland kwam dan toch, dus voor haarzelf ook. Maar damn, wat zou ze nog gewoon voor één dag haar oude leven mee willen maken. Toen ze nog niet eens van het bestaan wist van haar doen en laten, en gewoon met haar familie ‘normaal’ kon zijn.
Desondanks zou ze allesbehalve willen dat ze niet was zoals ze nu was, dus zonder enige aanwezigheid van haar mutatie. Het was nu eenmaal een deel van haar, en ze kon niet meer zonder. Tuurlijk wist ze je niet wat je miste als je het niet had, maar zonder alles zou ze nooit echt compleet zijn geworden en zou er altijd een open gat gebleven zijn, die dus niet bijgevuld kon worden.

Vandaar ook haar vraag aan Riley, want nu was ze wel benieuwd geworden wat haar aan thuis liet denken. Dat zou voor iedereen namelijk een ander inzicht zijn, en daar was ze oprecht echt geïnteresseerd in. Een kleine grimas verscheen rondom haar lippen toen de ander toegaf dat het een goede vraag was.
Haar antwoord was zeker niet een standaardantwoord zoals ze al van anderen had gehoord. Niet iedereen had immers hetzelfde wat ze aan thuis liet denken, en dit antwoord vond ze toch wel perfect; ze gaf immers perfect aan wát haar eraan liet denken. Bij anderen was het eerder vaag. Iets dat ze wel fijn vond aan hun gehele gesprek, dat was toch wel dat ze elkaar goed bleken te begrijpen, net zoals ze vele dingen samen verafschuwden. Het was fijn om dingen te hebben die overeenkwamen, maar er was niets fijner dan om hetzelfde even op los te zeiken. Dat hadden de twee dan ook al gedaan.
Duffe thee, had ze gezegd. Dat zorgde ervoor dat haar nieuwsgierigheid toch wel aangewakkerd werd. Ze zou meerdere theesoorten kennen dan de blondine zelf, dat kon ze ook wel raden, maar dan werd ze wel benieuwd naar wélke precies. Dan zou ze daar namelijk ook eens een kans bij wagen? Als ze de desbetreffende thee toch ooit kon vinden, want als het uit de andere kant van de wereld kwam was de kans klein dat dit dorpje het zou kennen, laat staan dat je het kon bemachtigen.
”Duffe thee, zoals..?” Merkte ze dan ook op, met een hint naar de kant welke theesoorten dat nou precies zouden zijn. Norah was een fan van thee, en dan met name een thee die vers was. Zoals ze in dit geval voor haar neus had staan; een verse muntthee waarvan het leek of de bladeren net geplukt waren. Niets was minder waar natuurlijk, maar het leek haar sterk dat de bladeren een houdbaarheidsdatum van meer dan een jaar hadden. Daarbij moest ze er niet aan denken dat hetgeen dat ze dronk al maanden lag te wachten totdat het in een drankje gemikt zou worden.
De thee was voor haar deze week geplukt. Dat hield ze zichzelf althans voor. In dit geval leek dat haar namelijk ook het beste.

In eerste instantie was Norah opgeschrokken van een hard geluid, dat blijkbaar meerdere mensen hadden gehoord, aan de reactie van anderen in de koffiebar te zien. Vandaar dat ook haar grootste vijand als eerste in haar was opgekomen; onweer. Als er iets was dat ze haatte, dan was het wel alles dat te maken had met elektriciteit. Ze was dan wel immuun voor kogels, naalden, en noem het allemaal maar op, maar elektriciteit viel daar niet onder. Het was een van de weinige dingen die haar kon raken, haar kwetsbaar maakte. En vandaar dat ze er een verafschuwing van had. Iedere keer dat ze er immers mee in aanmerking was geweest, was het geen fijne herinnering voor haar verdere leven geweest. Nee, het was een ware hel die door haar heenging wanneer elektriciteit haar raakte. Ze vermeed het dan ook waar mogelijk. Als dat zou betekenen dat ze vandaag tot sluiting hier moest blijven zitten, dan was het zo.
Echter, die gedachten verdwenen al gauw uit haar hoofd. Het kon haast geen onweer zijn, dan had het nog langer door moeten gaan. Dat deed het nu niet.
Haar twijfeling werd door Riley ook bevestigd. De lucht was inderdaad nog blauw, en was niet grauw geworden. Dat betekende niets anders dan dat het wel iets anders móest zijn.
Vandaar dat er een last van haar schouders leek te vallen, en dat ze zich weer ontspande. Toch was ze nieuwsgierig naar de oorzaak van de knal, zeker omdat zij niet de enige was die het had gehoord. Dat had namelijk ook nog gekund door haar verfijnde gehoor, maar als dat aan de orde was geweest, dan zou zij de enige zijn geweest die het had gemerkt. Dat was nu niet.

Er verscheen een grijns op haar gezicht toen de donkerharige dame voor haar vertelde dat ze natuurlijk naar buiten ging. Mooi, want Norah deed ook niets liever. Met een snelle greep had ze haar jas van de leuning gepakt, en deze om haar schouders geslagen wanneer ze naar de deur liep. Nu was de blondine zeker wel benieuwd wat er zou gebeuren, en wie of wat het geluid had gemaakt. Ze zouden er zo toch achter komen..

Snel had ze de situatie rondgekeken. Niet zo gek moeilijk, gezien het feit dat ze door alles heen kon kijken. Behalve lood. Maar, daar hield niemand in deze kleine stad rekening mee. En hoezo zouden ze ook? Precies.
Al snel had ze dus een richting aangewezen, waar ze een paar figuren bij elkaar had zien staan, in de buurt van een wand.
Wat voor het stel misschien raar leek – twee dames die er zonder aarzeling op afliepen – was voor haar niets minder dan iets dat dagelijks kon gebeuren. Althans, zij in haar eentje. Nu had ze nog eens het plezier dat er nóg iemand bij was, hoe mooier kon het worden? daarbij wist ze dat Riley ook het een en ander kon, dus ze was nu zeker wel benieuwd hoe dit avontuur af zou lopen. Ze lachte dan ook om de opmerking over de work-out, ondanks dat ze haast in the heat of the moment zaten.
Het geluid van eerder klonk nog eens door een van de onhandige mannen, wat bevestigde dat het zeker te weten geen onweer was. Mooi dus. Dat betekende voor haar dat er geen dingen waren die haar nu nog tegenhielden. En anders eigenlijk ook niet, maar goed.

De donkerharige dame aan haar zijde begon met haar zegje tegen de mannen. Die weer, op hun beurt, lachten. Ergens snapte ze die reactie wel, maar helaas voor hen zou het toch niet zo aflopen zoals ze op dit ogenblik zouden denken. Voor hen was het juist beter geweest mocht de politie eerder ter plaatse zijn gekomen, maar helaas kwamen ze een ware duo-penotti tegen. Twee die niet zomaar aan de kant zouden gaan, zeker niet voor personen zoals de mannen die voor hun neus stonden.
Na de opmerking had ook Norah met opgetrokken wenkbrauwen naast haar gekeken, en voordat ze er iets van kon zeggen, was Riley haar al voor. ”Volgens mij.. wel?” Speelde ze mee, maar de grijns op haar gezicht werd alsmaar groter.
”Tere dames..” Haar blauwe ogen richtte ze inmiddels op de mannen voor haar, wanneer ze besloot enkele stappen naar voren te zetten. Een van hen richtte zijn pistool op haar, maar als reactie daarop kwam er alleen luidkeels gelach uit de blondine. ”Ik zoiu het niet eens proberen.” Deelde ze hem met een knipoog mee. Ze vervolgde haar weg naar degene die de twee zojuist tere dames had genoemd, stond recht voor zijn neus, ondanks dat de man zeker anderhalve kop groter was dan zij.
De man was er niet van gediend, en wilde haar als geschrokken reactie een stomp geven op haar arm. Helaas voor hem dat haar lichaam toch iets sterker was dan alleen een vuist, en dat zijn vuist dus nog harder terugdeinsde dan dat hij op haar af was gekomen.
Ondertussen had ze haar ene hand opgetild, en tilde de man met haar ene hand via zijn keel en de muur de lucht in, zijn voeten die dus niet meer aan de grond genageld waren.
”Tere dames..” Herhaalde ze nog eens een keer, toen ze hem doordrongen in zijn ogen aankeek. De angst was te zien, want hij wist zeker niet wat hem overkwam. ”Ik denk dat het eerder tere mannen zijn?!” Vroeg ze zich luidop af, wanneer ze zich weer omdraaide naar Riley. Een glimlach van oor tot oor was te vinden op haar gezicht.