Tunnelvision [Athena]

Dominic wist dat de trein zich tussen Sundberg en een naburig stadje door de bergen slingerde, maar het was aardedonker buiten en het licht dat in de coupé brandde zorgde ervoor dat hij in het raam niet erg veel meer dan zijn eigen reflectie zag, waardoor de trein evengoed heel ergens anders had kunnen rijden op dit moment.
Zo nu en dan zag hij in de verte de verlichting van kleine bergdorpjes die vermoedelijk niet eens een eigen treinstation hadden. Sommigen lagen dichtbij het spoor, anderen ergens hoog in de bergen genesteld.
De regen gutste naar beneden. Als het buiten al licht was geweest was het zicht alsnog belemmerd door de enorme hoeveelheid water die langs het glas omlaag gleed.
Dit alles was al deprimerend genoeg op zich, maar er kon natuurlijk nog iets bij en tot Dominic’s onvrede rommelde in de verte de donder.
Het onweer kwam snel naderbij en onwillekeurig voelde hij zich gespannen. Dominic en onweer gingen niet samen. Niet meer. De tijd tussen lichtflitsen die kort zowel het hele landschap als de coupé zelf oplichtten en de donder werd steeds korter. Dominic probeerde vooral niet aan inslaande bliksem te denken en gewoon te ontspannen. Zolang hij zich geen doemscenarios in zijn hoofd haalde zat het wel goed.

Langzaam liet hij zijn adem ontsnappen en zijn hand klemde zich onwillekeurig om de armleuning van zijn stoel, maar hij had zichzelf redelijk onder controle.
De coupé was vrijwel leeg, maar dat vond Dominic wel prettig. Een bomvolle coupé betekende namelijk dat je nergens heen kon als er iets mis ging, dat de uitgangen geblokkeerd waren.
De trein reed een lange tunnel in, iets dat alleen waar te nemen was aan het feit dat de regen ophield en het juist lichter was buiten, door de lichtbuizen bovenin de tunnel. Dominic ging verzitten. Ook van tunnels was hij in dit soort gevallen geen fan. Er doorheen lopen was niet zo erg, maar in een voertuig was het anders. Je zou hem bijvoorbeeld voor geen enkel geldbedrag de tunnel van Calais naar Dover in krijgen.

De trein vertraagde plotseling en Dominic ging intuïtief iets rechter op zitten, direct alert. Wat was hier aan de hand? Hoorde dit? Ging er iets mis? Hij keek zoekend om zich heen.
De trein kwam tot stilstand in de tunnel. Zijn mond was droog. De lichten in de tunnel flikkerden. Een enorme, krakende donderslag gaf te kennen dat het onweer nu vlak boven hen moest zitten en de lichten in de tunnel gingen uit.
Dominic dwong zichzelf diep adem te halen.
Hij gaat zo weer rijden, stel je verdomme niet aan. Er is niets aan de hand. Gewoon kortsluiting. Zijn die dingen op berekend. Kalmeer.
Zijn handen waren echter klam en de kleur was uit zijn gezicht weggetrokken.
“Dames en heren,” klonk het over de luidspreker. “Door een onbekend mankement hebben we de trein even stil moeten zetten. Ik kan helaas nog niet zeggen hoe lang dit zal duren. Onze excuses voor het ongemak."
Nee. Nee, nee, nee. Dominic wreef met zijn handen over zijn gezicht terwijl hij diep inademde. Een misselijk gevoel maakte zich van hem meester.
“Fuck,” bracht hij zacht uit, zijn stem niet meer dan een fluistering. Hij slikte en vermeed het naar buiten te kijken, waar hij toch alleen zijn bleke, gespannen reflectie zou zien.

Je bent irrationeel. Er kan je niets gebeuren hier, probeerde hij zichzelf mentaal toe te spreken. Die bliksem kan hier niet eens inslaan en een beetje duisternis is ook nog nooit iemand aan doodgegaan.
En dat was waar. De argumenten die hij voor zichzelf herhaalde waren volkomen logisch. Maar dat maakte voor de opborrelende paniek niets uit.
Fobieën waren irrationeel. En claustrofobie was hier geen uitzondering op.

De roodharige vrouw tegenover hem deed haar koptelefoon af en sprak hem in het Engels aan. Die sprak vermoedelijk net zo min Duits als hijzelf. Of het wel ging. Dominic keek op. Haar ogen hadden een ongebruikelijke kleur groen, maar echt registreren deed hij het op dit moment niet.
“Yeah, I’m fine,” zei hij werktuiglijk. Hij was verre van okay op dit moment en wou dat hij het irreële gevoel van dreiging van zich af kon schudden.
“It probably won’t take long.”
Zijn wenkbrauwen gingen kort omhoog en zijn mondhoeken bewogen even; ‘ik moet het nog zien’, zei zijn uitdrukking.
“Fucking hope so,” mompelde hij echter met een lichte zucht. De onzekerheid maakte het alleen maar vervelender. Zijn handpalmen voelden klam aan en hij herinnerde zichzelf eraan dat hem in de trein niets kon overkomen. Dat als het moest ze wel een evacuatietrein zouden laten voorrijden of iets van die strekking.
Het hielp weinig.
Hij opende de rits van zijn rugzak met licht trillende vingers en haalde er een flesje water uit. Hij nam een paar slokken en stopte het flesje weer weg.
Een vrouw zuchtte diep ergens verderop in de coupé.
“Ja, ik heb dus geen bereik, en nou kan ik Reinhard ook niet bellen dat ik later ben,” zei ze geïrriteerd tegen iemand die vermoedelijk tegenover haar zat, dat kon Dominic niet zien.
Geen bereik. God, ook dat nog. Op zich logisch, in een lange tunnel. Hij wreef over zijn slapen. Zijn donkere ogen schoten weer naar het raam, maar veel haalde dat niet uit. Als ze nou op zijn minst die lichten weer aan konden krijgen leek het tenminste niet zo alsof er niets anders meer was dan de coupé waar ze in zaten.
“Dames en heren,” klonk opnieuw de stem van de conducteur. “Er is inmiddels contact met een monteur die onderweg is hierheen. Met ongeveer een half uur weten we meer. We proberen ondertussen vervangend vervoer te regelen, maar dit kan nog even duren."
De tweede ‘excuses voor het ongemak’ drong niet eens tot Dominic door. Een half uur tot ze meer wisten, en dat betekende waarschijnlijk nog langer dan een half uur voor ze weg konden.

"Well... guess I was wrong, about that it wouldn't take long..." hoorde Dominic de vrouw tegenover hem zeggen. Hij reageerde niet, maar zijn kaakspieren verstrakten wel even. Ja. Ja, daar had ze gelijk in en de onzekerheid maakte het gekooide gevoel dat hij had alleen maar erger. Over een half uur zouden ze meer weten. Met andere woorden: hoe lang het daarna dan nog stuurde mocht Joost weten op dit moment.
Toen richtte de vrouw zich tot hem. Hij wist niet of hij blij was met die afleiding of gewoon geheel met rust wilde worden gelaten. Het was een beetje een twijfelgeval.
"Do you need to be somewhere? You're acting rather nervous."
Ze leek 't verdomme nog grappig te vinden ook, waardoor Dominic zich verre van geroepen voelde om open te zijn. Nerveus was een understatement. Hij haalde stug zijn schouders op.
"Fucking hate shit like this," bromde hij kortaf. "I'd rather fucking walk than sit here waiting. Can turn out to take three goddamn hours for all we know."
Goed, met de storm buiten was het niet volledig waar dat hij dan liever zou lopen, maar op dit moment was alles aanlokkelijker dan stilzitten in de trein die nergens heen ging. Hij vermeed pogingen om naar buiten te kijken. Hij zou toch alleen maar de reflectie van zijn eigen gespannen gelaat zien. Zelfs het flitsen van de bliksem voegde hier in de tunnel weinig tot geen licht toe, waardoor de donder ook nog een iets onvoorspelbaarder karakter kreeg.
Hij ademde langzaam in en uit.
Er kan letterlijk niets gebeuren hier, probeerde hij opnieuw in gedachten te redeneren, maar het had geen effect op zijn gemoedstoestand.
Er volgde opnieuw een knetterende donderslag, recht boven hen en een moment lang bevroor Dominic onwillekeurig, waarna hij zichzelf vervloekte om die reactie. Hoewel er vermoedelijk niets van te zien was, voelde hij zijn gezicht iets warmer worden van de schaamte.