We all get addicted to something that takes away the pain // Sareth Levíson

Sareth moest echt eens ophouden met het niet serieus nemen van zaken. Men zou denken dat, na het misgaan van één deal, ze niet meer zomaar ieder dealtje via de sms zou afspreken, zonder eerst wat meer achtergrondinformatie te vragen. Maar neen hoor, wanneer Sareth zich maar een beetje verveelde, maakte het haar al niet meer uit met wie ze om ging. Zodra ze niets of niemand meer had om haar tijd aan te besteden, moest ze andere dingen vinden om deze tijd te vullen. Vaak waren deze dingen niet bepaald slim, goed doordacht of goed voor haar.

Dus toen ze een behoorlijk vaag bericht kreeg met maar zeer weinig instructie, deed ze niet wat ieder ander zou doen – reageren, vragen wie het was, wat diegene nodig had, dat soort zaken – maar dacht ze in plaats daarvan dat ze best even kon kijken wat het was. De weinige informatie die in het bericht had gestaan, droeg haar op af te spreken op het treinstation, op perron 3 om precies te zijn. Wat kon er nou helemaal mis gaan op een treinstation? Dergelijke plekken waren zo druk dat ze vast wel hulp kon krijgen als het nodig was. Nee, Sareth had niets om zich zorgen over te maken.

Ze vond het niet eens raar dat er geen enkel boodschappenlijstje in het berichtje had gestaan. Gewoonlijk wanneer iemand die ze niet kende haar nummer via via had gekregen, was het eerste berichtje iets in de trant van: ‘Yo, heb je?’ of ‘Ik wil graag halen.’ Het verveelde, de laatste tijd bijna eenzame meisje vond het stiekem misschien juist extra interessant omdat de hele bedoeling zo vaag werd gehouden. Haar nieuwsgierigheid zou haar in ieder geval voor even kunnen vermaken.

Dus was ze van huis vertrokken om GG in levende lijven te ontmoeten. Gestoken in een zoals gebruikelijk volledig zwarte outfit, compleet met belachelijk hoge hakken en een zwarte hoodie met hier overheen een zwart bomberjack, was ze in haar auto gestapt en naar het treinstation vertrokken. Op de parkeerplaats had ze om kwart voor vier nog een jointje staan roken terwijl ze in de verte naar de perrons had staan turen, alsof ze uit die zovele mensen direct de persoon zou kunnen pikken die haar had gecontacteerd. Om twee voor vier was ze het station op gelopen, om vervolgens via de roltrap op het perron te komen.

Een beetje verloren stond ze daar tussen alle mensen die een trein moesten halen en een plek hadden om te zijn, te wachten op iemand die ze niet kende, om redenen onbekend voor haar. Toen er niet direct iemand op haar af kwam, concludeerde ze dat haar afspraak er vast nog niet was. Met een zucht nam ze plaats op een van de oncomfortabele stationsbankjes.

Om de tijd te verdoen, keek ze wat om zich heen. Mensen kijken was altijd één van haar favoriete hobby’s geweest en treinstations waren hier de optimale locaties voor. Het volk dat zich verzamelde op een station als dat van Sundberg, was een heel volk apart. Het grootste deel bestond uit bejaarde mensen. Daarnaast waren er hier en daar groepjes toeristen te vinden die ervoor hadden gekozen om het openbaar vervoer te nemen en vanuit Sundberg een bus naar de skioorden te nemen. Zakenmensen waren er alleen te vinden in de spitsuren, en zelfs dan waren ze maar in magere aantallen aanwezig.

Jongeren – en vooral jongeren als Sareth – vielen extra op in plekken als dit. Nu was Sareth het wegens haar mutatie gewend om praktisch overal op te vallen, maar het hielp wel degelijk mee in het spotten van haar vermoedelijke afspraak. Toen ze nog niet zo heel lang op het bankje zat, kwam er een jongen op krukken aan gehinkeld. Gehinkeld, jawel, want ze kon er moeilijk omheen dat één van zijn onderbenen… ontbrak.

Precies op het moment dat de arriverende trein tot halt kwam, liet de jongen zich naast haar op het bankje zakken. Haast onmiddellijk voelde ze de vibe veranderen. Het was alsof ze direct een sterke drang voelde om bij de jongen uit zijn buurt te blijven. Wat onwillig verschoof ze in haar plek terwijl ze het niet kon helpen te zien hoe ook andere mensen met een grotere boog om het bankje heen liepen nu de jongen naast haar zat.

“Ik zie dat je mijn bericht hebt ontvangen,” zei hij, bijna zakelijk.

Sareth, die niet alleen ontzettend zenuwachtig was door de plotse vibeswitch, maar die hiernaast ook behoorlijk stoned was, keek hem kort met een serieuze blik aan. Het duurde echter niet lang voordat ze een grinnik liet ontsnappen vooraleer ze knikte. “Dat klopt.”

Ze liet een diepe zucht ontsnappen en draaide haar ogen van hem weg om toe te kijken hoe de trein het perron weer verliet. Ze vervloekte zichzelf dat ze zich weer in zo’n domme situatie had geplaatst, alleen omdat ze zich ‘verveelde.’ Kon ze zich niet vervelen zoals normale mensen, door rond te klikken op youtube, of eindeloos te scrollen op fucking instagram? Natuurlijk niet. Zij ging in op iedere vage sms die haar naar een of andere domme plek leidde om vervolgens ongemakkelijk naast iemand op een bankje te zitten.

Toen de trein was vertrokken en het geluid was verminderd, draaide ze zich weer naar hem toe. “Dus, hoi. Wat eeh – wat heeft dit te betekenen?” Ze kon zichzelf amper serieus nemen. 

“Wat dit te betekenen heeft?” herhaalde hij haar woorden, waarna hij lachend zijn hoofd schudde. “Het is eerder de vraag wat wij voor elkaar kunnen betekenen.”

Sareth stond versteld van de persoon met wie ze nu te maken had. De manier waarop hij had gelachen voelde bijna theatraal, alsof hij ieder woord en iedere handeling in zijn hoofd al had uitgedacht. Ze hield hem nauw in de gaten terwijl hij zijn hand naar de rand van zijn jas bewoog en deze opende om een prachtige verzameling biljetten aan haar te tonen.

Onbewust verscheen er een glimlachje op haar lippen bij het zien van deze beweging – in de eerste plaats want, eh, geld? en in de tweede plaats omdat ook dit gebaar haar deed vermoeden dat hij thuis al precies had bedacht hoe hij dit ging zeggen. Langzaam knikte ze, in haar hoofd de geschatte hoeveelheid geld die ze had gezien direct omrekenen naar hoeveel drugs dit hem zou kunnen opleveren. Het lag er natuurlijk aan waar hij precies naar op zoek was, maar voor het brede assortiment dat ze thuis had liggen, was de rekensom per middel al snel gemaakt. Ze kon ook een party mix maken, mocht hij daar naar op zoek zijn. Wist zij veel.

Het zien van het geld had haar twijfels over de jongen redelijk snel doen verdwijnen. Oké, hij mocht dan een beetje dramatisch doen en leek – dit was allemaal maar speculatie – niet per se veel ervaring te hebben in deze bedrijfstak, maar hij was hier wel degelijk om zaken te doen. Dat kon Sareth natuurlijk alleen maar waarderen, of aanmoedigen zelfs. Ze kon niet weten dat hij met het geld veel grotere plannen had dan dat zij zich kon inbeelden, en dus nam ze aan dat hij wel een heel genereus man moest zijn. Of iemand met een maag en lever van staal en een tolerantie met de hoofdletter T.

“Now we’re talking. Feestje?” vroeg ze, half grappend omdat ze zich simpelweg niet kon voorstellen dat deze (niet per se) uitnodigende jongeman een feestje ging geven waar hij zich inliet met zoveel oppeppende middelen – of mensen die dat deden, for that matter.

“Nee, oké,” begon ze, nu serieus. Ze rechtte haar rug en knikte naar een man die haar al een volle tien seconden zat aan te staren. “Wat heb je nodig?” Haar stem zachter, zodat alleen de jongen naast haar het zou horen. 

Naarmate het gesprek vorderde, bleef de jongen haar meer verbazen. Iedere keer dat hij een nieuwe verrassing uit zijn jas tevoorschijn haalde, werd Sareth met haar neus op de absurditeit van de situatie gedrukt. Misschien had het allemaal te maken met het feit dat Sareth maar een simpel stadsdealertje was die onderhands pillen aan voorbijgangers verkocht, maar deze jongen ging ervoor. Toen hij haar een in cadeaupapier verpakt doosje overhandigde, krulden haar mondhoeken omhoog. Ze kon zich al voorstellen hoe ze haar huisgenoten op thuiskomst zou vertellen over haar meer dan interessante dag.

“De boodschappenlijst voor het feest,” had hij haar op de hoogte gesteld van de inhoud van het presentje.

“Way to ruin a surprise,” grinnikte ze.

Toch, ze moest hem wel credit geven. Nooit eerder had ze iemand zoveel moeite zien doen om zaken met haar te doen – en dit was opmerkelijk, want Sareth kon op haar tijd best genieten van het feit dat ze met haar handeltje in zekere gevallen in een machtspositie zat. Het was alleen maar natuurlijk om aan te nemen dat ze die macht net zo makkelijk misbruikte als elk ander ding; mensen, middelen, of daarvan in het verlengde zichzelf. Dus, dat ze mensen hun best voor haar had zien doen, was vanzelfsprekend, maar dit was vanuit een heel andere hoek.

Haar lange, puntig gevijlde en zwart gelakte nagels haakten onder het plakband. In een feilloze lijn ritste ze deze open. Het papier vouwde opzij, en voor ze het doosje opende, keek ze even op om te checken of niemand hen in de gaten hield. Toen dit niet het geval bleek, tilde ze het dekseltje op.

Het doosje was gevuld met één enkel potje. Haar ogen werden direct getrokken naar de dikgedrukte, zwarte letters op het etiket: Morfine.

Op haar voorhoofd verscheen even een frons van verbazing. Vervolgens tuitte ze haar lippen in goedkeuring en sloot het doosje, om vervolgens naar de jongen op te kijken en breed te glimlachen. 50 exemplaren. Eenmalige levering. Haar gedachten gingen enkel naar het gesprek dat ze laatst had gevoerd met Rayan toen ze hem wat onverwachts was tegen gekomen. De timing van GG was wonderbaarlijk goed. Als de twee hier niet op het bankje zaten om een drugsdeal te bespreken, had men misschien wel kunnen spreken van Gods wil.

“Wonderbaarlijk genoeg kan ik inderdaad wat voor je betekenen,” glimlachte ze. Ze opende de rugtas die ze bij zich droeg, en plaatste het doosje hier voorzichtig in, alsof ze daadwerkelijk zojuist een cadeautje had gekregen dat ze met zorg moest hanteren. “Maar ik wil eerst weten hoeveel dat is,” voegde ze toe, gebarend naar het in zijn jas verborgen geld. “En ik moet mijn research doen. Maar dat feestje komt wel goed.”