Your shirt has to go, but you can stay ~ Sareth

Na geruime tijd op het eiland doorgebracht te hebben had ze –  en in Sareths geval kunnen we dat zelfs nog iets letterlijker nemen – alles wel gezien. Ze was al gauw vervallen in haar oude patroon van zich veel misdragen en alleen lessen volgen in zo’n mate dat ze geen problemen zou krijgen met haar afwezigheid. Natuurlijk lag het aan de docent hoeveel ze kon maken, maar sinds ze een klein, toen nog fataal schattig meisje was geweest, had ze er een hand in gehad om docenten om haar vinger te winden. Nu ze bekend was met de meest interessante uithoeken van het eiland, restte het haar om naar plekken te gaan die haar dus bevielen. Deze kwestie was altijd een stuk lastiger dan simpelweg doelloos ronddwalen in de hoop op iets vermakelijks te stuiten. Nu het aan haar om dit ook daadwerkelijk op te zoeken. Gelukkig was de keus vandaag niet zo lastig geweest als het eerder wel was geweest. Vandaag koos ze voor rust. Jawel, rust. Sareth koos voor rust. God knows dat dit alleen beloofde slecht af te lopen.

En rust, rust zou ze vinden in de kas. Nu het weer steeds beter werd, het zonnetje steeds vaker volop scheen, was de kas een letterlijke broeiplek voor niets meer dan de planten die erin gegroeid werden. Binnen de kas was het nu te warm en te plakkerig, te benauwd voor de gemiddelde student die alleen van bloemen wilde genieten zonder enige motivatie hierachter. Leerlingen die wel toegewijd waren aan het vak, zaten momenteel binnen lessen te volgen en de kas zou dus, zo dacht Sareth, leeg zijn. Het was niets voor Sareth om leegte op te zoeken, om niet bewust onder te mensen te gaan. Maar een mens – in tegenstelling tot, say, een demon, maar laten we niet op de zaken vooruit lopen – kon maar zolang tegen het middelpunt van de belangstelling zijn voor het teveel werd en er behoefte was aan een plek waar niet iedere blik in een soort magnetische werking naar hem toe werd getrokken.

Ze bewoog zich voort op een van haar zovele paren hakken, altijd hoger dan veilig werd geacht, altijd in een tred die toonde dat ze jarenlang de tijd had gehad het vak van hakkenlopen te bemeesteren. Haar rug gerecht, trots, bedekt door een oversized tanktop die diende als jurk en die door de dunne stof en lage inkepingen onder de mouwen veel beter haar vormen toonde en veel minder bedekte dan men in de eerste instantie zou denken. Een zwart leren jasje, zwarte fishnet jarretelles en een – shocking – zwarte choker met hieraan een zilveren ring, maakten het plaatje compleet. Tussen haar vandaag enkel glanzende in plaats van donker gestifte lippen hield ze een sigaret geklemd die ze pas zou aansteken wanneer ze op bestemming was. Gelukkig was dit snel; de kas naderde en ze voelde haar omgeving rustiger worden, voelde hoe er steeds minder mensen waren die haar aan een vluchtige inspectie onderworpen. Het pad naar de kas liep ze vluchtig af en toen haar vingers op de deurklink rustten, slaakte ze een diepe zucht, alvorens de deurklink naar beneden te drukken en de kas te betreden.

De vochtige lucht sloeg haar in haar gezicht en even gunde ze zichzelf de tijd om zichzelf weer bijeen te rapen. Ook zij sloot de deur achter zich, zich er nog niet van bewust dat ze niet, zoals ze had gehoopt, alleen was. Sareth merkte wel dat er iets anders was. Ze was de laatste persoon om in vage, zweverige termen over haar omgeving en de wereld te praten, maar nu kon ze niet anders dan het toeschuiven op een verandering van de ‘sfeer’ van de kas, alsof er iets ‘in de lucht hing’. Op niets meer dan gevoel besloot ze de eerste rij planten aan hun lot over te laten en direct door te gaan naar het ‘hart’ van de kas. Ze voelde niet alleen een onverklaarbaar grote drang om daar te zijn, maar bedacht tevens dat ze dan dermate omringd zou zijn door bloemen en planten dat ze haar sigaret ongestoord zou kunnen roken. Iemand van buitenaf zou pas door hebben dat iemand de bordjes buiten had genegeerd op het moment dat de bloemen slap gingen hangen.

Met de peuk inmiddels aan haar onderlip geplakt, bungelend, heupwiegde ze als zwarte-witte vlek tussen alle tropische kleuren door. Het was pas toen ze, geheel onverwacht, een donkerharige gestalte gebogen zag over een of andere bloem, dat ze besefte dat hij haar bestemming was geweest. Haar drijfveer naar het midden van de kas. “Oh,” zei ze, haar stem druipend van een mix tussen teleurstelling en vlug aangewakkerde interesse. “Goeie – “ ze had even nodig om te bedenken of ze ’s ochtends of pas rond het middaguur haar bed uit was gekropen – “middag.” Dat haar sigaret nog altijd tussen haar lippen bungelde was iets waar ze zich nu pas van bewust was. In plaats van hem aan te steken, haalde ze hem tussen haar lippen vandaan, in de filosofie dat ze eerst maar eens moest peilen wat de vreemdeling zou doen als ze al deze kostbare planten zou vergassen. Ergens voelde ze dat ze geïrriteerd was. Haar plannen werden zomaar, buiten haar macht om veranderd en als iemand die gewend was in controle te zijn, wist ze hier nog niet zo goed mee om te gaan. Maar aan de andere kant – en dit vond ze eigenlijk nog veel naarder – merkte ze dat ze, nu ze de jongeman zo voor haar zag, de stof van zijn strakke overhemd elke opbolling van zijn spieren volgend, de perfect gevormde jukbeenderen dichter bij een bloem gebracht om hem te inspecteren, wist ze ook dat ze nergens meer naartoe zou gaan. Haar nieuwe planning stond daar, voor haar – en ze had geen idee wie hij was. 

Terwijl zij hem begroette, toonde hij geen enkel blijk dat hij haar gehoord had. Sareth zou Sareth niet zijn als ze er, ongeacht dat hij leeg was van reactie, toch zeker van was dat ze hem was opgevallen. In haar ervaring was het praktisch onmogelijk dat iemand haar niet opmerkte. Waar zij was, was ze ook daadwerkelijk. Zij trok mensen naar zich toe zoals ze nu zelf naar deze verschijning toegetrokken leek te zijn, als een werkbij naar haar koningin, niemand mistte haar. En als ze sprak, dan hoorden mensen, wilden mensen horen. En zij genoot van de aandacht, voedde zich erop, ging naar buiten simpelweg om de blikken te voelen. De gemiddelde mens was bij haar binnenkomst al omgedraaid en had haar, niet enkel omwille haar mutatie maar net zo goed omdat ze gewoonweg prettig was om naar te kijken, niet uit het oog kunnen laten tot ze voor hem stond.
Maar hij moest zo nodig anders zijn. Hij stond met zijn rug naar haar gedraaid en blééf dit ook. Begreep haar niet verkeerd, ze was hier voor haar rust gekomen, natuurlijk, maar dat betekende niet dat ze het kon trekken als de stoorzender naast aantrekkelijk ook nog frustrerend koeltjes reageerde op hetgeen wat er dan ook voor zorgde dat de doorsnee medemens zenuwachtig werd van enkel haar aanwezigheid. Alsof ze daar behoefte aan had. Zelfs nadat ze had gesproken, bewoog hij tergend langzaam terwijl hij zijn rug rechtte en de bloem losliet. Met de sigaret tussen haar wijs- en middelvinger geklemd volgde ze al zijn bewegingen met haar ogen. Hij draaide zich alleen lichtjes naar haar toe, waardoor hij haar net kon zien, en bootste, “is dat zo?”
Sareth verplaatste haar gewicht van haar ene op haar andere voet en liet lucht door haar neus ontsnappen in een gebaar dat zoveel moest voorstellen als ‘grappig – maar niet grappig genoeg om hardop om te lachen’ terwijl hij zich gewoon weer terugdraaide naar de gitzwarte bloem waar hij eerder naar had staan kijken. Sareth kon niet veel meer dan staan en toekijken. Natuurlijk, in principe had ze nu gewoon kunnen weglopen: de rust waar ze naar had verlangd was hier duidelijk niet te zoeken dus haar reactie in iedere andere situatie zou waarschijnlijk zijn geweest dat ze er vandoor was gegaan. Dan maar ergens anders roken. Maar hoe graag ze het ook wilde, ze kon haar blik niet van hem afdraaien. Daarnaast, zijn nonchalante houding wakkerde de meest dubbele gevoelens die ze ooit had gevoeld bij haar aan. Aan de ene kant vond ze niets irritanter dan deze blasé air, maar aan de andere kant was het precies dit waar ze, laten we het maar gewoon zeggen, ‘week’ van werd. Ze kón zich dus simpelweg niet omdraaien, hoe graag ze dat ook wilde.
Haar ogen vingen op hoe zijn vingers voor een laatste keer over de fragiele bladeren gleden, hoe hij vervolgens een hand door zijn haar haalde en in diezelfde, vloeiende beweging naar haar toe draaide, dit keer helemaal. Terwijl hij zijn handen op de tafel plaatste om hier zijn gewicht op te zetten, glimlachte hij richting te sigaret tussen haar vingers. “Spannende plek om dat op te steken,” merkte hij op. Hij mocht dan glimlachen, maar geen enkele deel van zijn lichaam toonde ook maar een greintje vreugde. Ze voelde zijn blik over haar lichaam glijden, voelde hoe hij de tijd nam om haar in zich op te nemen en in plaats van dat dit haar onzeker maakte, verscheen er een glimlach op haar gezicht op het moment dat ook zijn mondhoeken lichtjes omhoog gleden. “Was buiten niet speciaal genoeg om te roken?”
Sareth haalde haar schouders op en keek naar het ding tussen haar vingers. “Ik dacht, ik probeer eens wat nieuws,” zei ze, een kleine glimlach rond haar volle lippen. “Buiten roken is zo... normaal. Normaal gaat snel vervelen.” Ook zij haalde een hand door haar haar, de lange, witte lokken uit haar gezicht vegend. “Do you mind?”