Onderwerp: It takes a lot to live, to ask for help. zo okt 09, 2016 10:26 pm
It takes a lot to breathe
Bladeren ritselden in de wind, zorgden ervoor dat het geen moment stil was in het bos. Zo nu en dan klonk het gekrijs van een uil of het geknap van takjes. Geluiden die Nadya eerder gerust stelden, dan dat ze haar angst aan joegen. Haar blote voeten zakten weg in de natte aarde, terwijl dieper en dieper het woud in liep. Weer had transformeren haar enkel rust weten te geven in haar drankenlichaam. Zodra ze was terug gekeerd in haar menselijke gedaante, was ook de pijn weer terug gekomen. Het verdriet en de leegte. Als golven sloegen ze over haar heen, trokken ze haar mee de diepte in zoals ze dat keer op keer weer deden. Zou het ooit anders worden? Zou ze ooit een manier vinden om haar emoties tegen te houden, zonder te veranderen in een monster? De laatste keer dat ze al haar gevoelens uit had weten te zetten, behalve haar woede had ze bijna iemands leven genomen. Clyde. Weer zag ze hoe het lichaam van de man omhuld werd door vlammen. Weer kon ze hem horen schreeuwen. Kon ze de geur ruiken van verbrand vlees. Een geur die ze uit duizenden kon herkennen. Die ze al vaker had geroken, dan op handen te tellen was. Huiverig blies ze haar adem uit, terwijl ze haar best deed haar muur weer rond zich op te trekken. Niet dat iemand het zou zien als ze, ze in de vrije loop zou laten. De meeste studenten lagen al te slapen of zaten in elk geval op hun kamer. Slapen was iets wat Nadya de laatste tijd nauwelijks had gedaan, iets waar ze eigenlijk altijd al moeite mee had gehad. Iedere keer dat ze haar ogen sloot, wist ze dat ze wakker zou schrikken dor een nachtmerrie. Dat de beelden die ze overdag soms wist te onderdrukken, hoe dan ook hun weg naar het oppervlak zouden vinden als ze sliep. Daarom bleef ze het liefst wakker, tot het echt niet anders kon en haar ogen dicht vielen. Op zich had ze geen slaap nodig om te overleven, enkel om niet gek te worden. Al kon je, je afvragen of ze dat al niet was.
Voor een moment bleef ze stil staan aan de rand van een klein ravijn. Een verloren ziel, op de rand van een afgrond. Haar blik gleed naar de donkere hemel. De wolken ontnamen haar van het zicht op de sterren. Enkel het licht van de maan wist zwakjes door het wolkendek heen te breken. Hard beet ze op de binnenkant van haar wang, terwijl ze een poging deed grip te krijgen op haar stormachtige emoties. Zou ze ooit een uitweg vinden? Een manier om dit alles te stoppen? Was het eerlijk om zo te denken? Eerlijk tegenover Storm? Eerlijk tegenover Nick die zijn leven had gegeven voor de hare? Haar blik gleed naar de bodem van het kleine ravijn, het lag niet meer dan vijf meter onder haar. Zelfs een niet onsterfelijke, zou die val met een beetje geluk overleven. Een zucht schoof over haar droge lippen, alvorens ze op de rand van het ravijn ging zitten. Haar voeten liet ze de afgrond in bungelen. Uit de zak van haar lerenjasje trok ze haar telefoon. Met handen die lichtjes trilden, begon ze haar oortjes van het apparaatje af te wikkelen.
Al snel klonken er zachte piano klanken in haar oren. Enigszins vermoeid liet ze zich zakken, tot ze met haar gehele rug op de rotsige bodem lag. Haar jasje had ze uitgetrokken en als een kussentje onder haar hoofd gelegd. De koude grond onder haar blote armen deed haar niks. Evenmin als de kou die door de dunne stof van haar shirt heen trok. Voor een moment sloot ze haar ogen, in een poging op te gaan in de muziek en zich voor een moment weg te laten voeren van haar gevoelens en gedahcten.
robb stark
& Max Jaeger
Max Jaeger
Class 3
Aantal berichten : 113
Character Profile Alias: The Grim, Reaper, Death Age: 19 Occupation:
Onderwerp: Re: It takes a lot to live, to ask for help. ma okt 10, 2016 4:40 pm
Daydrunk into the night
De ogen die naar zijn spiegelbeeld waren, waren niet de zijne. Sinds gisteren was de jongen zich raar gaan voelen. Max was niet meer alleen Max. Nee, afgelopen nacht was hij wakker geworden van nachtmerries die helemaal de zijne niet waren. Hij had zich begeven in een ondoordringbare kooi, samen met Nadya? Een diepe zucht gleed over de lippen van de jongen terwijl hij wat water in zijn gezicht petste. Wat het ook was, hij had antwoorden nodig. Er waren dingen die hij wist, die hij tot gisteren niet eens had geweten. Gevechten waar hij de oorsprong niet van wist met andere mutanten, Nadya die hem gerust probeerde te stellen, aardbevingen en nog een hele hoop andere zaken. Maar de constante in al die nieuwe herinneringen was Nadya, zij was degene die altijd leek terug te komen. Al kende de twee elkaar toen niet, toch was er iets vaag aan de hand want in zijn herinneringen noemde het meisje hem Nick. Iets wat miljoenen vragen bij hem deed oprijzen, vragen waar hij een antwoord op nodig had en wel nu! Max had geen tijd om zich bezig te houden met alle herinneringen te ontrafelen, het waren er te veel. Alsof hij een heel ander persoon was geweest. Het besluit was al gemaakt, hij zou op zoek gaan naar Nadya, zij moest hem maar antwoorden geven. Het enige moeilijke hieraan was dat hij het meisje nog moest vinden. Na die ene keer in de kelder had hij haar nooit meer ergens gespot, zelf niet toevallig. Al was hij toen voornamelijk bezig geweest met zijn hele plan om zijn zogezegde “baas” om zeep te helpen, maar toch hij vond het vreemd dat hij haar nog nergens had gezien. Het eiland was nu ook niet zo groot uiteindelijk?
Hij had besloten dat hij maar random zou gaan rond dwalen. Ooit moest hij haar tegen komen, dat was een feit. De vraag was alleen wanneer. Maar het leek alsof zijn mutatie om de dood op te sporen daarbij leek te helpen, al wist hij nog niet dat ze de persoon in kwestie was om wie het ging. Maar iemand op het eiland was aan het denken om haar in een of ander ravijn te storten. Max wist de exacte plek waar hij moest zijn, dat kwam dan wel door het feit dat er niet zo heel veel ravijnen waren. Voor de rest werkte zijn mutatie even als een soort gps. Met zijn handen in zijn broekzakken wandelde hij in de richting van het bos, bewoog zich voort als een ware schaduw. Al werd er hier en daar wel even zijn haar verlicht door het maanlicht dat er op viel. Wie hij zou treffen aan de afgrond speelde momenteel niet eens door zijn hoofd, het enige wat hij wist was dat hij zijn taak moest volbrengen. Heel lang kon die persoon er nog niet gestaan hebben, dan had zijn mutatie hem wel eerder wakker geschut.
Het duurde maar enkele seconden voor hij de ravijn had bereikt. De persoon die hij op de grond zag liggen deed hem even fronsen. Nadya, maar waarom? Max wandelde tot vlak naast haar om zich uiteindelijk met ongeveer een meter tussen hen in neer te zetten. ’Ik mag hopen dat je niet overweegt te springen?’ Er zat een lichte trilling in zijn stem, een die je perfect kon ontdekken. Max snapte zelf niet wat er aan de hand was, hij zou nooit tussen springen als iemand zich van zijn leven wilde beroven. Waarom hij het bij haar deed bleef het hem raadsel, zelfs waarom zijn stem een plotse overslag had gemaakt en net dat beetje dieper klonk dan gewoonlijk.
Onderwerp: Re: It takes a lot to live, to ask for help. ma okt 10, 2016 8:50 pm
It takes a lot to breathe
Waar vond je de kracht om te vechten als er niets was om voor te vechten? Hoe ging je door op het moment dat opgeven geen optie was? Dat er een einde aan maken onmogelijk was? Als ze sterfelijk was geweest, had ze zich zonder twijfel in de afgrond laten storten. Er was niets dat haar tegenhield. Niets dat haar staand kon houden in de storm die in haar binnenste te keer ging. Jaren had ze er tegen gevochten, maar nu had ze er de kracht niet meer voor. Waarom zou ze ook? Het was niet alsof er ooit iets zou veranderen. Het was niet alsof ze ooit geluk zou vinden. Geluk was voor de sterfelijke. Voor de mensen die stierven voor ze zich realiseerden hoe kapot de wereld was. Voor ze inzagen dat het leven er slechts op uit was hun hart te breken. Dat ze uiteindelijk iedereen zouden verliezen, die ze lief hadden. Zoals, zij iedereen verloren had die haar lief was. Haar vader, haar moeder, Nick en nu misschien ook Storm. Hard beet Nadya op de binnenkant van haar wang, terwijl ze de toppen van haar vingers over de koele stenen liet gaan. Waarom kon ze geen uitweg vinden? Waarom kon ze alle emoties niet in één keer tot stilstand brengen? Waarom kon ze niet voor één keer haar ogen sluiten, zonder haar herinneringen haar uiteindelijk dwongen ze weer te openen.
Door de muziek, die uit de dopjes in haar oren kwam, had ze er pas door dat iemand haar benaderd had op het moment dat hij vlak bij haar was. Haar ogen schoten open, zochten naar degene van wie de voetstappen afkomstig waren. Max. De jongen die haar vlak naar haar aankomst op het eiland had geprobeerd bang te maken, nadat zij hem had gezegd dat ze niet snel bang te maken was. De Reaper, die haar als één van de weinige had leren kennen in een voor haar doen goede bui. Nadya trok één van de oortjes van haar telefoon uit haar oren, terwijl ze toe keek hoe Max op slechts een meter afstand van haar ging zitten. Er was iets anders in zijn houding, maar ze kon niet zeggen wat het was. Een zekere onrust in zijn ogen? Een nabijheid die ze niet had verwacht? Al kon het ook zijn dat haar eigen emoties en het slaapgebrek parten met haar speelden. ‘Ik mag open dat je niet overweegt te springen?’ Het waren niet zo zeer zijn woorden die haar verbaasde, het was de toon waarop hij het zei. De lichte trilling in zijn stem, alsof het hem daadwerkelijk iets zou kunnen schelen als ze besloot op zich in de diepte te storten. Nadya hees zichzelf overeind, legde haar randen op de rotsige ravijn rand. “Zou dat niet juist goed voor business zijn?” merkte ze droogjes op.Met een emotieloze blik in haar ijzige blauwe ogen keek ze hem aan. Iedereen die haar niet zou kennen, zou op dit punt waarschijnlijk denken dat ze hier gewoon zat omdat ze een waag hals was. Niet omdat ze serieus overwoog om te springen. Al was ze het ook niet echt van plan om te springen. Tenslotte zou het toch niet helpen. Het enige wat er zou gebeuren als ze sprong was dat ze waarschijnlijk een paar dagen op de ziekenzaal zou liggen, Norah nog meer zou gaan zeuren over haar psychische gesteldheid en Storm zich nog meer zorgen om haar zou maken. “Maar maak je niet druk. Zelfs als ik zou springen, zou ik niet sterven.” zei ze, terwijl ze nonchalant haar schouders op trok. Alsof het haar niets deed. Alsof niet dood kunnen gaan iets was waar ze vrede mee had en niet iets wat ze zag als een vloek zonder einde.
robb stark
Max Jaeger
Class 3
Aantal berichten : 113
Character Profile Alias: The Grim, Reaper, Death Age: 19 Occupation:
Onderwerp: Re: It takes a lot to live, to ask for help. vr okt 14, 2016 2:54 pm
Daydrunk into the night
De weg naar het bos was een eenzame weg, de meeste leerlingen vonden het blijkbaar leuker om nu binnen te zitten met het weer dat iets kouder werd. Hij zelf niet zo bepaald, hij hield van de koude die langzaam maar zeker het eiland begon over te nemen. Een gloed die pas over maanden weer zou weg gaan. Warm of koud het maakte hem niet heel veel uit, het eerste deed hem denken aan zijn thuis in Dubai, het tweede dan weer aan Engeland. Beide plekken waar hij goed herinneringen aan had, al was er ook nog iets anders dat bij hem op kwam. Kiev. Geen idee van waar die plek opeens kwam, want bij zijn weet was Max daar nog nooit geweest. Hoe langer hij rondliep hier, des te vreemder sommige dingen leken te worden. Sommige plekken van het eiland leek hij zelfs niet meer juist te hebben opgeslagen, alsof hij hier weer voor het eerst wandelde. Maar goed, daar ging hij zich momenteel niet over druk maken. Eerst moest hij de reden die hem naar hier had gelokt maar eens gaan vinden. Kort streek hij door zijn blonde haren die door de wind in zijn ogen waren geblazen.
Max had zich pas kenbaar gemaakt vanaf het moment dat hij naast Nadya was aan zitten. Vreemd genoeg kon hij het niet opbrengen om veel eerder wat te zeggen tegen haar. Al was hetgene wat hij zei nu ook weer niet het meest typische voor hem om te zeggen. De manier toch niet. Hij was onrustiger dan hij ooit geweest was, voelde ook een drang om haar tegen te houden. Om het uit haar hoofd te praten, te zeggen dat hij haar nodig had. Maar hij zweeg. Het was allemaal een grote rotzooi in zijn eigen hoofd waar hij niet aan uit kon. Het meisje had inmiddels een van de oortjes uitgetrokken die ze in had gestoken en heel vaag kon hij nog zachte piano klanken horen. Niet dat hij er aandacht aan besteden. Zijn blauwe ogen waren op haar gericht, maar het was niet zijn blik. Nee, het was niet hij die naar haar keek maar die andere persoon. ’Misschien, maar ik verlies je niet graag nog een keer Nadya.’ Mompelde hij zachtjes. Echt hoor, Max kon zichzelf wel van de ravijn gooien momenteel. Waar in godsnaam was hij mee bezig? Of beter gezegd die andere aanwezigheid in hem.
’Het kan best, dat weetje. Het is niet omdat je onsterfelijk bent, dat je niet dood kan. Maar liever niet, voor mijn mentale stabiliteit.’ Sprak hij op een iets serieuzere toon waarbij hij haar als het ware een kleine glimlach liet zien. Kort wreef hij over zijn kaak. Oké, dit raar gedoe mocht voor zijn part echt wel gaan stoppen. Max had werkelijk geen idee hoe hij plots wist wat haar mutatie’s waren. Wat verward staarde hij even naar zijn schoenen, al richtte hij vrij snel zijn aandacht ook weer op haar. ’Er moest vast een reden zijn waarom je hier zit, met die neigingen. Care to inform me?’ Max was echt nog wel geïnteresseerd in waarom ze hier zo zat. Maar legit ook, dat kwam niet door die plotse andere gedachtegang in zijn hoofd. Nee, hij wou het gewoon weten omdat hij nieuwsgierig was.
Onderwerp: Re: It takes a lot to live, to ask for help. di okt 18, 2016 8:41 pm
It takes a lot to breathe
Er was iets anders aan Max, iets wat ze niet helemaal kon plaatsen. De trilling in zijn stem, zijn nabijheid, zijn onrust. Zijn gehele houding strookten, met wat ze van hem wist. Al kon het zijn dat haar emoties parten met haar speelden. Dat hij niet degene was die anders was, maar zij. Dat zij zo wanhopig zocht naar iets om zich aan vast te klampen, dat zelfs een metgezel van de duivel behulpzaam leek. Nee, dat kon het niet zijn. Tenslotte was ze niet opzoek naar iemand die haar staand kon houden, ze wou niet langer staan. Net zoals ze niet langer wou vechten. Vechten in een strijd die ze toch nooit winnen zou. “Misschien, maar ik verlies je niet graag nog een keer Nadya.” Zijn woorden waren niet meer dan een zacht gemompel en toch kwamen ze aan als een klap. Voor een moment keek ze hem bewegingloos in zijn blauwe ogen, terwijl ze een poging deed vat te krijgen op de situatie. Hoe wist hij haar échte naam? Wat bedoelde hij met haar nóg een keer verliezen? Hij had haar toch nog nooit verloren en hoezo gaf hij genoeg om haar om het verliezen te noemen? Nadya liet haar blik afdwalen naar de sterrenhemel, omdat ze door de blik in Max zijn ogen enkel meer in de war werd gebracht. Huiverend blies ze haar adem uit, terwijl ze haar handen wat steviger om de rotsige rand klemden. Misschien had hij gewoon gehoord dat haar naam Nadya was Tenslotte, waren er steeds meer mensen die haar bij haar echte naam noemden. Sinds ze Storm had ontmoet, had ze zich nog maar zelden met haar alias voorgesteld. Misschien wou Max haar gewoon uit balans brengen. Vond hij het grappig te kijken of hij nu wel emoties in haar los kon krijgen.
Een rilling trok door haar lichaam, bij het horen van zijn volgende woorden. Verbijsterd keek ze op, net op tijd om het kleine glimlachje te zien dat hij haar schonk. Wat had dit te betekenen? Hoe wist hij dat ze onsterfelijk was? Er was maar een handje vol mensen dat wist dat ze onsterfelijk was. Zou één van hen het door hebben verteld? Maar waarom en waarom aan Max? Misschien was het gewoon een verhaal dat de ronden deed? Na wat ze had gedaan met Clyde hadden er sowieso wel een aantal verhalen over haar de ronde gedaan. Al hadden de docenten geprobeerd het incident zo veel mogelijk stil te houden. “Waarom doe je dit? Hoe weet je dat ik onsterfelijk ben?” Nadya kon er niks doen aan de zachte trilling in haar stem. Vond maar net genoeg kracht, om de ijzige blik in haar blauwe ogen te behouden.
Bij het horen van zijn vraag stond ze abrupt op. Te rusteloos om nog langer te blijven zitten. Zijn woorden brachten haar nog meer uit balans, dan haar eigen emoties dat al deden. Waarom deed hij dit? Waarom zei hij dit? Waarom kon het hem iets schelen wat ze deed? Hoe wist hij wat ze was en wie ze was? Wat was dat in zijn blik, dat zo angstaanjagend bekend leek? Met haar blote voeten op de rand van de afgrond en haar blik op hem gericht bleef ze staan. Vlak bij de rand. Deels om hem te testen, deels omdat het haar op een vreemde manier het gevoel van controle had. Al wist ze dat controle wel het laatste was wat ze had. “Misschien vind ik het uitzicht gewoon mooi.” zei ze, met nog steeds diezelfde emotieloze blik als eerder in haar ogen. “En als er al iets was, waarom zou ik het met jou delen?” ging ze verder, met een lichte woede in haar stem. Ze begreep het niet, ze begreep niet waarom hij dit alles zij en waarom hij zo zijn best deed oprecht over te komen.
robb stark
Max Jaeger
Class 3
Aantal berichten : 113
Character Profile Alias: The Grim, Reaper, Death Age: 19 Occupation:
Onderwerp: Re: It takes a lot to live, to ask for help. ma nov 07, 2016 3:46 pm
Daydrunk into the night
Hoe vreemd het ook mocht zijn voor Nadya, voor hem was dit alles nog veel vreemder. Hij besefte niet eens wat er allemaal aan de hand was. Waarom hij dingen wist over haar die anderen waarschijnlijk niet wisten, die hij ook niet hoorde te weten. Maar de herinneringen die hij aan het meisje had voelde aan als levensecht, alsof hij zelf in een van die kooien had gezeten. Hoe hard hij momenteel ook probeerde om vat op de situatie te krijgen, het werd steeds vreemder voor hem. Ook de woorden die hij net had gezegd? Dit alles was zo hard in strijd met hoe Max was. Max hoorde niet er tussen te komen als anderen zich van het leven wilde beroven, maar bij haar kon hij het niet laten. Iets wat zorgde voor een grote crisis in zijn hoofd. De manier waarop ze hem ook aankeek was voor hem veel confronterender dan het zou moeten zijn. Max voelde zich werkelijk zo slecht door die blik, maar misschien nog wel harder door het feit dat het meisje weg keek van hem. Zijn eigen blik gleed naar haar handen, die meer grip zochten op de rotsen. Iets waardoor hij zich ergens toch al klaar te zetten om haar vast te grijpen voor moest ze domme dingen doen. Iets in hem wilde haar helemaal niet verliezen, kon het gewoon niet aan als het zou gebeuren. Een keer was voor hem meer dan genoeg. Mentaal was dit alles zo zwaar voor hem, maar een verklaring had hij er nog niet voor. Hij wilde het meisje zo graag in zijn armen trekken, gewoon omdat hij wist dat zij ervan zou kalmeren. Maar dat was dan ook weer wat helemaal niet iets was wat Max zou doen. Het leek haast wel of de jongen van binnen uit werd overgenomen door wist hij veel wat.
De kennis dat ze onsterfelijk was, wel ergens had hij wel een vermoeden gehad vanaf de eerste keer dat hij haar had gezien. Maar hij was er nu zo zeker van, dat die ontmoeting zelf niet eens had moeten plaats vinden. Het was net zo’n groot feit als hij die in contact stond met de duivel. Hij had zijn blik weer op haar gericht. Max snapte wel waarom ze verward was, zelf voelde hij zich net zo. Hij had geen idee wie er handelde uit zijn lichaam, maar hij was het toch niet helemaal. ‘Omdat ik om je geef? En ik heb het altijd al geweten dat je onsterfelijk was. Al was het eerst enkel een vermoeden. Ik weet niet wat er is, waarom ik dit alles plots weet. Het enige dat ik weet is, dat je niet alleen bent in dit alles. Niet meer.’ Prevelde hij waarheidsgetrouw. Om iemand geven was een grote verbintenis voor Max, eentje die hij nooit meer aan zou gaan, toch niet uit vrije wil. Maar bij Nadya kon hij niet anders. Maar hoe het meisje hem aankeek, deed hem slikken. Iets in hem was bang voor die blik, haatte die emotie bij haar. Wilde helemaal niet dat ze kwaad was op hem..
Van zodra Nadya op stond, veerde hij ook overeind. Was klaar voor wat er ook komen ging. Haar intomen zou hij niet kunnen dat wist hij, maar hij was altijd bestand geweest tegen haar woede. Toch besloot hij geen stap naar voren te zetten, het meisje stond gevaarlijk dicht bij de rand en dat schrikte hem zichtbaar af. Het was haar woede die hem ook gewoon even helemaal stil maakte. Max ademde diep in, liet de frustraties die in hem opkwamen los. Al kon hij het eerder beschrijven alsof ze werden verdrongen door de andere aanwezigheid. Het volgende wat hij deed was een onberekende uithaal waarbij hij naar haar hand greep en haar uiteindelijk toch te pakken kreeg en iets naar achteren trok. Bij de rand vandaan. Wat hem weer wat gemoedsrust bracht. ‘Omdat ik het ben? Omdat ik om je geef, en het belangrijk vind om te weten wat er door je heen gaat!’ Zijn stem klonk hard, al was het een diepere toonhoogte dan hij gewend was van zichzelf. Alsof hij bijna met een andere stem sprak tegen haar. Haar hand liet hij vrijwel meteen weer los, nadat hij de woorden had uitgesproken. Met een blik die niets anders uitstraalde dan gemixte gevoelens keek hij haar aan.
Onderwerp: Re: It takes a lot to live, to ask for help. vr nov 18, 2016 9:09 pm
It takes a lot to breathe
Het enige wat haar op dit moment een beetje gevoel van controle gaf, was de afgrond. De koude, ruwe rotswand onder haar handpalmen waar de grond ineens ophield. Het was vreemd dat juist dat haar het gevoel controle gaf. Zelfs al zou het niets doen; vallen in die diepte. Zelfs als zou haar leven daarna gewoon doorgaan. Zitten op de rand en weten dat ze dit gesprek ieder moment kon afbreken, gaf haar het idee dat ze niet volledig machteloos stond. Dat als Max zijn woorden haar echt te veel zouden worden, ze zich gewoon kon laten vallen. Dat ze voor even alles zou kunnen stoppen.
Weer zei het. Weer zei hij dat hij om haar gaf. Sinds wanneer? Sinds wanneer kon zij hem iets schelen? Na die ene ontmoeting hadden ze elkaar niet meer gezien en nu deed hij ineens alsof ze elkaar al jaren kenden. Wat voor spelletje speelde hij en waarom? Wat wou hij hier mee bereiken? Wou hij haar bang maken? Wou hij haar boos maken? Wou hij aan zichzelf bewijzen dat hij zelf iemand als haar uit balans kon brengen? Zichtbaar uit balans. Nadya wou schreeuwen. Schreeuwen dat hij moest stoppen. Dat ze het niet aan kon, maar ze wist zich in te houden. Keek hem enkel aan met een ijzige blik in haar ogen. Hoelang kon ze dit nog volhouden? Hoelang kon ze doen alsof wat hij zei en wat hij deed, haar niet in verwarring bracht? Hoelang voor de emoties die als mokerslagen op haar muur in beukten, door haar masker heen zouden breken?
Abrupt was ze overeind gekomen. Haar blote voeten zochten grip op de koude rotsen, vonden dat vlak bij de rand. Emotieloos keek ze Max aan, die net als haar overeind was gekomen. Aan zijn houding kon ze zien dat hij bang was te dichtbij te komen. Alsof hij dacht dat ze zou springen, als hij een stap naar voren deed. Waarom joeg dat idee hem angst aan? Waarom bleef hij volhouden dat hij om haar gaf? Ineens schoot hij naar voren, zijn hand omsloot de haren en hij trok haar weg bij de rand. Haar laatste beetje vastigheid trok hij weg. Het laatste beetje controle dat ze had gehad sloeg hij inéén met die ene beweging. Er leken barstjes te ontstaan in haar masker en voor het eerst was er emotie te zien in haar blauwe ogen. Woede, verwarring, pijn, verdriet, machteloosheid. De toon in zijn stem gaf het laatste setje. De muur die ze zo zorgvuldig op had weten te trekken op het moment dat hij zich bij haar had gevoegd, storten genadeloos ineen. Tranen sprongen in haar ogen. Tranen van woede, maar ook van verdriet. De toon in zijn stem was onmiskenbaar geweest. Nick. “Stop!” Haar stem was niet meer dan een wanhopige fluistering. Nadya wou dat ze sterker was, maar dat was ze niet. Op dit moment kon ze maar net de energie vinden overeind te blijven staan. “Stop alsjeblieft! Dit is niet grappig!” Een traan wist zich los te maken uit haar ooghoek, rolde over haar bleke wang. “Dit is niet grappig.” zei ze weer, terwijl ze een stapje achteruit deed. De afstand tussen hen groter makend.
robb stark
Max Jaeger
Class 3
Aantal berichten : 113
Character Profile Alias: The Grim, Reaper, Death Age: 19 Occupation:
Onderwerp: Re: It takes a lot to live, to ask for help. di nov 22, 2016 2:33 pm
Daydrunk into the night
Ergens wilde Max haar alles vertellen. Maar hij wist niet wat hij moest vertellen, dat was het grootste probleem hier. De jongen had zo’n grote drang om het meisje alles te vertellen wat hij maar kon. Maar dat was het net, hij kon niets vertellen. Hij wist niet wat er aan de hand was, en heel waarschijnlijk zou zij degene zijn die hem uiteindelijk zou kunnen helpen met alles. Dat was toch het gevoel dat de jongen kreeg van alles. Een gevoel dat ook geen eigen gevoel was van Max, maar van die andere aanwezigheid. Die aanwezigheid die Nadya koste wat het kost van de rand wilde weg trekken. Haar veilig wilde stellen, en haar vooral dicht tegen zich aan willen trekken. Allemaal zaken die in het hoofd van de echte Max normaal niet eens zouden opkomen. Zeker niet in dit soort situaties.
Haar overtuigen dat hij werkelijk om haar gaf was misschien nog het moeilijkste van alles. Omdat hij zelf niet eens wist of dat hij werkelijk om het meisje gaf. Het was die andere aanwezigheid die sprak voor hem, en hij kon de bovenhand niet halen nu. Op een of andere manier blokkeerde die andere ziel in zijn lichaam hem gewoon volledig. Het enige wat hij nu had in zijn hoofd was een verschrikkelijke strijd van wie de bovenhand zou winnen en dat ging er helemaal niet netjes aan toe, helemaal niet zelfs. Een innerlijke strijd die gepaard ging met een uitwendige strijd met Nadya. Iets wat alleen maar slecht kon eindigen als je het hem vroeg, maar hij kon niet gewoon weg lopen. Iets wat hij wel zou doen als hij gewoon zichzelf was, maar die andere hield hem tegen. Die hield voet bij stuk en was hier echt met geen stokken weg te krijgen.
Hoe snel zij was overeind gekomen, des te sneller stond hij vlak tegenover haar. En nog sneller gebeurde alles. Max handelde, maar het leek wel alsof hij er gewoon van een afstandje op stond te kijken. Hoe snel de actie ook in gang was gezet, ze was zelfs nog sneller afgelopen. Maar wat Max nog het meest van al verbaasde was hoe zijn stem klonk, dit was hij niet. De verbazing was in zijn ogen te lezen, maar tegelijk was er ook iets van overwinning in zijn ogen te zien. Alles was zo tegenstrijdig op dit moment. Maar Max zelf wist zich weer half een weg naar voren te vechten, merendeels omdat de andere aanwezigheid het niet aan kon dat Nadya was beginnen huilen. De zachte stop ving hij op, maar hij reageerde niet. Kon het ook niet want hij wist niet eens hoe hij er op moest reageren. Max liet zijn handen zakken, als teken dat hij niets meer ging doen toch niet uit eigen wil. Op haar woorden haalde hij zijn schouders op. De andere wilde spreken, maar dit keer was Max het die even leek te winnen. ’Denk je dat ik dit zelf verdorie grappig vind? Ik weet niet eens wat er met mezelf gebeurd, het lijkt alsof ik word overgenomen van binnen uit.’ Daar was het weer, zijn oude vertrouwde stem. Maar hij was nog niet helemaal de oude. Wanhopig staarde hij het meisje aan om vervolgens zijn hand door zijn haar te halen. ’Ik herinner me zaken, zaken die ik niet heb meegemaakt. Maar jij bent er ook Nadya..’ Mompelde Max zachtjes terwijl hij zijn blauwe ogen weer op het meisje voor hem richtte.
Onderwerp: Re: It takes a lot to live, to ask for help. do maa 09, 2017 9:41 pm
It takes a lot to breathe
Het laatste beetje controle dat ze nog had gehad, was verdwenen als sneeuw voor de zon op het moment dat Max haar weg had getrokken bij de afgrond. Haar enige mogelijkheid om te ontsnappen aan deze confrontatie. Om te ontsnappen van haar eigen gevoelens, had hij weg genomen. Zijn stem gaf haar het laatste setje. Zijn stem, die zo ongelofelijk veel op die van Nick leek dat ze heel even het idee had dat het echt haar beste vriend was die had gesproken. Maar dat kón niet. Nick was dood. Nick was dood door haar. Haar bloed had hem vergiftigd en zijn lichaam had ze verbrand. Haar muur was aan gruzelementen geschopt. Er was niets meer waaruit ze kracht kon putten. Niets meer wat haar kon beschermen tegen haar eigen emoties. Emoties die als golven over haar heen sloegen en haar mee naar de afgrond sleurden. Er was niets dat ze kon doen. Helemaal niets. Haar masker was gebroken en al haar emoties waren ineens op haar gezicht te lezen. Haar woede, haar verwarring, haar pijn en haar verdriet. Er was geen ontsnappen aan. Niet voor haar en niet voor Max, die nog altijd tegenover haar stond. Die nog altijd niet van plan leek om weg te gaan. Al begreep ze niet waarom. Nadya begreep überhaupt niet wat de jongen hier nog steeds deed en waarom hij zo veel leek te geven om wat er met haar zou gebeuren. Nog belangrijk Nadya begreep niet waarom Max zijn stem als die van Nick had geklonken? Was dit een grap? Wat wou hij hiermee bereiken? Wou hij haar breken? Had hij dan niet door dat ze allang al gebroken was? Dat hij aan het schoppen was tegen iemand die allang al in de kreukels op de grond lag?
Een traan wist uit haar ooghoek te ontsnappen, trok een spoor over haar spierwitte wang. Trillend stond ze op haar dunne benen. Al haar energie had ze nodig om overeind te blijven staan. Om het niet te begeven onder de druk van de emoties die als mokerslagen op haar neer kwamen. Haar stem was dan ook niet meer dan een fluistering. Max stem klonk weer en nu waren het juist zijn woorden die haar nog verder uit balans wisten te brengen. Wat had dit te betekenen? Was dit een truc? Was dit echt? Huiverend blies ze haar adem uit. Aan de ene kant wou ze schreeuwen. Schreeuwen dat hij weg moest gaan, dat zij dit niet aan kon, maar ze kon het niet. Ze had er simpelweg de energie niet voor. Hoe kon het dat zij ineens in zijn herinneringen zat? Wat voor herinneringen had hij? Waarom had hij zo juist als Nick geklonken? Trillend bracht ze haar handen naar haar hoofd, liet de palmen op haar slapen rusten terwijl ze haar vingers door haar haren vlocht. Haar emoties, zijn woorden, zijn ogen, de hele situatie. Uitgeput sloot ze haar ogen, terwijl ze huiverend haar adem uit blies. Er gingen zo veel vragen door haar hoofd, maar haar tong was zo droog als schuurpapier en iets zeggen leek een haast onmogelijke opgave. Al wist ze dat ze iets moest zeggen. Dat als ze antwoorden wou. Dat als ze deze situatie wou begrijpen, ze iets moest gaan vragen. “Wat…” Haar stem brak, ging verloren in de wind. Nadya dwong zichzelf haar ogen weer te openen en Max aan te kijken. “Wat voor herinneringen?” Wist ze uiteindelijk met moeite uit te brengen. Alles in haar stem verried dat ze gebroken had. Dat al haar energie uit haar lichaam verdwenen was en ze ieder moment in elkaar kon zakken. Het was te veel. Het was allemaal veel te veel.
robb stark
Max Jaeger
Class 3
Aantal berichten : 113
Character Profile Alias: The Grim, Reaper, Death Age: 19 Occupation:
Onderwerp: Re: It takes a lot to live, to ask for help. zo maa 19, 2017 2:28 pm
Daydrunk into the night
Natuurlijk wilde Max weg gaan. Hell, hij had wel betere zaken te doen dan hier letterlijk zijn tijd te staan verdoen met haar. Maar wat het ook mocht zijn, een totaal ander deel, een deel waarvan hij niet eens had geweten dat hij het had wilde blijven. Dat deel was Nick, Nadya’s oude beste vriend. Die wilde koste wat het kost blijven, wilde haar doen in zien dat hij terug was gekomen. Dat zijn ziel op zijn minst was terug gekomen naar deze wereld, misschien niet gelijk in dezelfde vorm. Maar Nick’s ziel had zich vast geklampt aan Max en zo was hij weer tot leven gekomen. Jaren was hij op zoek geweest naar een manier om terug tot leven te komen. Door Max nieuwe mutatie was dat ook mogelijk geworden. Nadat hij haar had losgelaten had hij een stap naar achteren gezet, zodat hij haar nog vrijheid kon geven maar eventueel toch weer kon tegenhouden als het nodig was.
Het meisje was beginnen trillen. Iets wat bij Max ook het geval was. Al was het bij hem uit onmacht. Wat er ook aan het gebeuren was, zelf begreep hij het niet maar hij kon er ook niet tegen vechten. Om haar echter in deze staat te zien deed Nick pijn. De drang om haar tegen zich aan te trekken en te kalmeren was zo groot, maar Max hield zichzelf tegen. Weigerde om nog te bewegen. Al vond de jongen het zelf ook niet bepaald leuk om haar zo te zien, terwijl hij eigenlijk toch helemaal niets om het meisje gaf. Misschien werd hij toch wat zachter vanbinnen zonder dat hij het goed en wel door had? Max had meegedeeld dat hij sinds kort herinneringen had, zaken die niet aan hem toebehoorde. Het leek alsof het dromen waren, maar het voelde veel te echt om zo te zijn. Hij voelde alles wat er in die herinneringen was gebeurd, tot op zijn eigen dood na? Iets wat wel heel twisted was, want in wezen kon hij helemaal niet dood. Maar het werd moeilijker om zijn eigen herinneringen te onderscheiden met die van de andere ziel.
Max slikte zichtbaar toen het meisje hem een vraag stelde. Hoe kon hij daar nu goed op antwoorden? Een zucht schoof over zijn lippen. ’Misschien kunnen we beter eerst gaan zitten?’ Klonk het bezorgd, maar tegelijk ook verward. Echt, wat er ook aan de hand was het werd tijd dat die fase weer over ging hoor. Nadya besloot uiteindelijk te gaan zitten, iets wat hij ook deed al bewaarde hij nog steeds een afstand tussen hen. Een tijdlang staarde hij naar het bladerdek, denkend waarmee hij zou beginnen. Er was zo veel. ’We.. we zaten opgesloten op een eiland.. Allemaal experimenten, mutanten, ik kon de elementen besturen.’ Klonk het hakkelend, deels in zijn eigen stem maar ook die van Nick kwam weer omhoog. Een zucht schoof over zijn lippen, dit was niet wat het hoorde te zijn. Dit was niet wat er in zijn hoofd hoorde te zitten. ’Ik herinner me ook nog dat ik stierf, omdat ik jou redde… Nadya, ik kan niet sterven. Ik ben de dood, maar waarom voelt het dan toch alsof ik alles heb meegemaakt. Alsof ik daar toen ben gestorven?’
