You only live once, - Juliette

Het was de zoveelste keer dat ze alleen op haar kamer was, haar kamergenoot Alexandra was er niet waar ze voor nu wel even blij om was. Eigenlijk moest ze toch echt onder de mensen gaan komen. Dit zou haar vroeg of laat alleen maar op breken. Daar was ze zeker van. Maar toch vond ze het nog steeds moeilijk. Penelope wist dat er een beach party was en misschien was het een slimme zet om echt onder de mensen te komen. Daar naast had ze echt wel zin om even naar buiten toe te gaan. Om frisse lucht te halen en ze was ook nog niet echt op het strand geweest. Iets wat ze op zich best jammer vond. Nu zou ze twee vliegen in een klap pakken. Nog een seconde twijfelde ze nog voor ze uiteindelijk haar boek dicht sloeg en van haar bed af stapte.

Voor nu had ze zich nog niet omgekleed en droeg ze nog steeds de zelfde zwarte jurk als eerder deze dag. In plaats van haar gebruikelijke hakken besloot ze helemaal geen schoenen aan te doen. Haar blik ging naar buiten waar ze zich op die plek concentreerde en niet veel later stond ze buiten op te stoep. In nog geen paar seconden stond ze tussen haar school genoten op het strand. Wat ongemakkelijk keek ze om haar heen terwijl ze haar armen om haar heen sloeg en ze al zuchtend om haar heen keek. Zacht beet ze op haar lip waarna uiteindelijk begon te lopen naar een van de zit plekken die er in het zand gecreëerd waren. Penelope zocht een van de lege plekken op en ging op de kussens zitten terwijl ze voor haar uit naar de zee staarde. Ze baalde nu toch wel dat ze in een soort van afzondering had geleefd. Nu had ze namelijk niemand om hier ook maar plezier te maken en ergens was ze bang dat ze de gehele tijd alleen door zou moeten brengen.

But if you do it right, once is enough.

"Bonjour, is deze plaats bezet?" Wat verbaast keek Penelope op en keek de brunette aan die voor haar stond. Ze had haar nog nooit gezien en had bijna de neiging om om haar heen te kijken of ze het wel tegen haar had maar ze besloot dat maar niet te doen. "Nee de plaats is vrij." sprak Penelope waarna er een kleine glimlach rond haar lippen verscheen die al snel weer verdween zodra ze iets kouds en nats over haar heen voelde gaan. Ze keek naar de glas van het meisje en wist al meteen wat het was. Had ze dat nu serieus over haar heen gegooid? "Merde." Penelope wist al genoeg, dit was duidelijk niet haar bedoeling geweest. Een zucht verliet haar lippen terwijl ze naar haar jurk keek, was het toch maar goed dat ze grote deels alleen maar zwart droeg en niet besloten had een witte jurk aan te doen die ze in de kast had hangen.

Penelope keek nog snel genoeg op om te zien hoe de jongen die tegen het andere meisje aan was gelopen op de grond terecht kwam. Onbewust lachte ze even waarna haar blik weer naar de vreemdeling voor haar ging. "Deed jij dat?" vroeg ze aarzelend doelend op de jongen. Ze vroeg zich toch wel af hoe ze dat gedaan zou hebben of dat het gewoon stom toeval was dat hij viel. Al betwijfelde ze of hier toeval bestond. Het zou haar allemaal niks meer verbazen dat ze het inderdaad gedaan had. "Het spijt me, laat me dat oplossen." Voor penelope ook maar een antwoord kon geven voelde ze hoe de drank uit haar jurk verdween waarna ze wat verbaast de stoffen aan raakte. "Pas de problème, vous êtes Français?" Het leek haar wel leuk om hier iemand tegen te komen uit een land waar zij zelf ook vandaan kwam. Misschien zou  het haar misschien meer het gevoel geven dat ze hier thuis was. Penelope klopte op de stoel naast haar en keek weer even voor haar uit voor ze de dame weer aan keek. "Mijn naam is Penelope trouwens, hoe deed je dat?" vroeg ze nieuwsgierig doelend op de drank die uit haar kleren zijn verdwenen.

But if you do it right, once is enough.