Knock me out, saying that I want more, this is what I live for // Brandi Grey

IGNITE ME

Het opzetten van de apparatuur samen met haar moeder was zeker iets geweest dat haar op één of andere manier in een betere bui had gebracht als het om de band met haar ging. Ze waren niet meteen goed gestart en dat had lang in haar hoofd gezeten, het idee dat de roodharige vrouw haar kwaad had willen doen, terwijl alles wat ze voor haar had gedaan alleen maar in goede zin was geweest. Ze begreep dat nu, ook al leerde ze nog steeds elke dag wat er fout of goed was. Elise was ook een grote steun, haar kamergenote. Kate had ook een plotselinge entree in haar leven gemaakt sinds ze haar ontmoet had in de Danger Room, alleen had ze geen idee wat ze nu met haar aan moest. Alles tussen hen was zo verwarrend en ook al was blijkbaar die kus tussen haar en Charlie niet echt geweest.. het had haar pijn gedaan. Ook al speelde er niks tussen hun. En eerlijk gezegd sloot ze er zich nu voor af. Ze hoefde geen, wat Elise haar uitgelegd had, 'relatie' om zich blij te voelen of dingen te begrijpen. Haar moeder hielp daar, wanneer ze tijd had of er juist tijd voor maakte, al genoeg bij. Alsof ze een klein kind werd haar alles uitgelegd en hoewel ze zich daar eerst aan geïrriteerd had, voelde ze zich er uiteindelijk wel opgelucht bij, want kinderachtig of niet, ze leerde er van en dat was het beste gevoel.

Over haar kamergenote gesproken, ze had haar al een enige tijd niet meer gezien. Niet sinds ze voor hen beide drinken was gaan halen en vervolgens zei dat ze iets uit was gaan checken. Misschien dat ze een andere mutante had gezien die een obsessie had voor spinnen en nu samen met de spinnen speelden alsof het knikkers waren. Of flippo's. Wist zij veel, iets wat vanuit haar moeder's tijd kwam. Ze had geen verstand van die spellen. Het waren spellen, toch? Misschien moest ze het eens aan Elise vragen als ze er aan dacht wanneer ze haar weer zag.

De roodharige draaide zich na een momentje gezocht te hebben naar Elise in het publiek terug naar het podium, waar ze overigens vooraan bij stond omdat ze één van de eersten was geweest natuurlijk vanwege het meehelpen bij het opbouwen, en merkte op dat er iemand op het podium was gaan staan die niet bij het docenten team hoorde. Ze nam een slok van de citroen limonade die ze ongeveer vijf minuten geleden van Elise gekregen had. 'When life gives you lemons you eat them and poop lemon seeds. Maybe grow a lemon tree in your stomach.' Brandi had onbegrijpende expressies getrokken bij die woorden die Elise tegen haar gesproken had, maar daarna gewoon de rand van de beker aan haar lippen gezet om de zuurgraad ervan te proeven. Achteraf was het zo slecht nog niet. Ze kon de zuurheid proeven, maar ook zeker weten de suiker die erin was verwerkt.
Haar aandacht werd al gauw getrokken toen de muziek startte en het meisje haar stem door de microfoon liet klinken. Damn, haar haar was blauw. Dieper blauw dan de zee. En wanneer ze begon met zingen voelde ze zich meteen in een soort van trans terecht komen. Haar ogen werden groter en er was niets dat haar aandacht meer van haar af kon halen. Ze had haar nog nooit gezien, maar ergens had ze het gevoel dat ze meteen al een connectie hadden. Of het kwam door de muziek of door de manier waarop ze zich bewoog en fucking hell dichtbij kwam op haar knieën.. ze had geen clue. De kleding die ze droeg was zeker niet verkeerd en ze voelde haar keel al gauw droog worden door de performance, maar de kracht om haar hand omhoog te halen en de beker naar haar lippen te brengen had ze niet. Het enige wat ze kon doen was kijken, luisteren en voorzichtig op de maat mee bewegen totdat het nummer jammer genoeg tot zijn einde liep.

Woorden schoten haar tekort, net zoals acties. Ze keek toe hoe het meisje van het podium af ging en ze slikte nog eens, waarna ze zich realiseerde dat ze nog een klein bodempje aan vloeistof in het bekertje had zitten en gooide het achterover zonder haar ogen van de mutante af te halen om te zien waar ze zich naartoe bewoog. Ze kneep het plastic bekertje met gekraak, dat wegviel door de muziek maar ze wel zelf kon horen door haar overgevoelige zintuigen, tot moes in haar hand en wrong zich toen door de menigte heen. Het was niet moeilijk om het meisje terug te vinden, ze had bovendien zo'n blauwe kleur haar dat ze altijd overal waarschijnlijk op zou vallen. Ze gooide het bekertje weg wanneer ze eindelijk een beetje een beloopbaar pad had gevonden en haalde een hand door haar rode haren met een zucht.
''Holy fucking shit.'' Was het enige dat ze uit kon brengen wanneer ze dicht genoeg bij het meisje was gekomen bij iets wat Jean een bar had genoemd en haalde nog eens d'r hand door d'r haren heen uit verslagenheid. ''Je mag mij wel neerslaan, like anytime.'' Waar was dat plotseling vandaan gekomen? De enige verklaring was dat ze volkomen gek geworden was.