Brandi Grey

Alias; Sense
Age; 16
Birthday; 10 januari
Place of Birth; Jersey City, New York
Character; Bitchy, arrogant, onzeker, artist, betrouwbaar, hard, recht voor z'n raap, gelijkkrijgende, nieuwsgierig, piekeraar.
Appearance; 1,64
Redhead
Slighty red/brown eyebrows
Blue eyes
Eyeliner & mascara
Cherry lips
Painted nails

Random tops
Mostly fashion or wild
Skinny jeans
High heels

Mutation; Extreme senses, telephatic & telekinetic.
• Extreme senses; Brandi haar zintuigen zijn zo ongeveer te vergelijken met die van een hond. Alleen geldt dat voor álle zintuigen. Zo goed als een hond een geur kan oppikken, zo werkt het zintuigenstelsel van de redhead.
• Telepathic; De krachten opgeëist van haar moeder, heeft ze de mogelijkheid om andermans gedachten te kunnen lezen, evenals het verzenden van herinneringen als het ware. Dit is wel tot een limiet, het put haar uit en een overdosis kan haar twee tot drie dagen volledig energieloos op bed laten rusten.
• Telekinetic; Zelfde als telephatic, kan ze voorwerpen en levende dingen laten bewegen. Dit echter wel voor slechte doeleinden, omdat ze geen andere training nog gehad heeft. Ook deze ability put haar uit, heeft hetzelfde effect als telepathic.
History; Once upon a time...
was er een meisje geboren in een grote stad, in een ver, ver verleden. In de verkeerde tijd en plaats. Het was geen sprookje, vanaf het begin al niet. Een baby werd weggehaald uit een familie. Niet zomaar een familie, nee een speciale. Mutanten waren de ouders. Evenals de baby. Het was in een tijd van oorlog. Oorlog tussen mutanten en mensen. Deze ging ver, veel verder dan vorige oorlogen die plaats hadden gevonden. Zoals iedere oorlog verder vorderde. Nu was er niet alleen goed over nagedacht door de mensen, maar ze waren ook een stap verder. Maakten gebruik van het wreedste wat mensen konden doen. Een newborn afnemen van de ouders, maakte niet uit wat voor wezens de ouders ook mochten zijn. Dit was met behulp van een mutant zelf geweest, met de mogelijkheid om te teleporteren en door tijd te springen. Brandi, onwetende als een onschuldige baby, was meegenomen in een moment van angst. De ouders waren buiten bereik van het kind, de plotselinge aanval met alle macht tegenhoudende. Jean Grey en Scott Summers.

'Do it.' Werd in haar oor gefluisterd, terwijl ze half gedrogeerd het slachtoffer aankeek. Ze wist wat haar te doen stond. Was het niet de waarheid uit de mensen trekken, was het wel omleggen. Zonder twijfel hief ze haar rechterhand, voelde hoe ze bezit nam van haar mutatie. Brandi merkte op hoe de hartslag hoger werd, terwijl ze als het ware het hart van het slachtoffer claimde. Een gasp verliet zijn mond, ogen stonden wijdopen. Dit was het moment. Gehersenspoeld draaide ze haar hand, waarmee het orgaan meedraaide en de boel kapot scheurde in het lichaam. Bloedverlies vond al gauw plaats, vanuit het keelgat en verder omhoog, gezien het veel was. Emotieloos keek Brandi ernaar, terwijl het lichaam langzaam bevrijd werd uit de touwen. Daarna volgde, zoals gewoonlijk, een blinddoek voor haar ogen en werd ze verplaatst. Terug naar haar cel.

De redhead was bereid om offers te maken, om haar krachten te laten analyseren door mensen met kennis. Ze wist niet beter dan al vijftien jaar en een half, iedere dag bijhoudende, rond te lopen in een ondergronds gangenstelsel. Waar iedere dag iets anders gebeurde, al was het vooral voor haar om zich te laten onderzoeken of gegijzelde mensen de waarheid te laten spreken. Terwijl ze met tikkende hakken, die bij iedere stap zich tegen de wanden echode, richting de verhoringskamer liep, haast met een gehypnotiseerde blik op haar gezicht, botste ze bijna tegen iemand aan. Een afsnauwing volgde, maar Brandi liet zich niet op haar kop zitten. Ze zette het figuur, die mysterieus een zwarte hood droeg, tegen de muur aan. Met haar arm knellende tegen zijn keel, bereikte ze zijn ogen. Ogen waarin het leven allang verdwenen was. Evenals bij haar, op zulk jonge leeftijd. 'Jij bent het..' Kraakte de stem, maar ze kon het overduidelijk horen. Zelfs zonder haar sterke zintuigen. Zonder iets te zeggen hief ze haar hoofd, benieuwd naar wat hij nog meer te zeggen had. Waarbij ze haar arm iets minder strak op zijn strot zette. 'Er dreigt gevaar. Je moet hier weg.' Een lichtbol kwam tevoorschijn, een die een herinnering omhoog bracht. De bol werd groter en groter. Tot het om de twee mutanten gevormd zat. ''Wat gebeurt er?'' Siste ze boosaardig naar de man. Het gebouw begon te trillen. Brandi liet geen seconde de man los, focuste zich op zijn gedachten. Beelden flitsten door haar eigen gedachten heen. Het was waar. Er heerste een aanval buiten. En zoals het er nu uit zag was er geen kans op overleving.
Steeds verder ging ze zijn gedachtengang in. Een baby. Met dezelfde ogen, levendige ogen. Brandi ontwaakte uit de herinneringenstroom, liet hem van schrik los. 'We moeten gaan, er is geen tijd te verliezen.' Het gevoel van een kracht die haar omhelsde kwam binnen. Ze kende het niet. Maar er was geen tegenwerking. Een hand werd op haar arm geplaatst. Hij was degene die haar vanuit een familie ontvoerd had. Ze was hier niet geboren, zoals medewerkers haar verteld hadden. Haar leven was een grote leugen. Gebruikt voor andere doeleinden. Dit was niet juist. Ze had zoveel levens uitgeschakeld. Misschien wel zoveel onschuldige. En nu werd ze opnieuw meegenomen.

Zodra ze haar ogen opende werd ze haast verblind door het felle licht. Voor het eerst sinds jaren zag ze het zonlicht. Het echte zonlicht. Stekende hoofdpijn. Wat was er gebeurd? En waar was ze? Wanneer ze om zich heen keek was er niemand. De man was verdwenen. Vol tegenwerkende spieren wist ze zich op haar ellebogen ietwat overeind te werken. Liet haar blik rondgaan op de omgeving. Het was een volledig andere tijd en plaats. Wat was dit? Een reusachtig gebouw stak uit de grond, zag er vriendelijk en uitnodigend uit. Maar voordat Brandi de kans had om alles in zich op te nemen, werd het haar teveel. De tijdreis had energie afgenomen, heel veel energie. Voor ze het wist was het opnieuw zwart voor haar ogen.