Character Calm, reliable, strong, mostly telling the truth, can be very emotional, spectator, more in herself, teacher, sweet, caring about others, schizophrenia. ___________________
Mutations Telepathic; dit betekent dat Jean in andermans gedachten kan zitten. Niet alleen herinneringen en gedachten kan ze lezen, maar ook eigen gedachten of herinneringen naar de persoon toe sturen. Ze heeft het na al die tijd nog steeds niet goed onder controle en na heftige herinneringen kan ze emotioneel uitvallen nadat de verbinding verbroken is. Met deze kracht kan ze ook via andere mutanten, die een soortgelijke kracht zoals telepathie beheersen, communiceren en kijken via zijn of haar ogen. Als ze last heeft van hoofdpijn heeft ze geen goede controle over deze kracht en krijgt ze meerdere gedachten tegelijk binnen een straal van 50 meter. Dit is zo gekmakend dat ze nog wel eens uit kan vallen en opschudding kan veroorzaken gemengd met telekinetie. Eén op één op iemand focussend heeft ze er echter betere controle over dan met heel veel afleiding.
Telekinetic; hiermee heeft Jean de vaardigheid om voorwerpen, materialen te laten bewegen. Dit in zo'n erge mate dat als ze volledig doorslaat, ze de hele omgeving kan verwoesten. Inclusief mensen en mutanten. Hoewel ze met deze kracht, als ze in een slechte staat is, dan geen school zou kunnen leiden. Toch heeft ze dit al in vele jaren niet meer gehad, verlies van controle. 's Nachts heeft ze vaak last van nachtmerries en kan het voorkomen dat ze de hele kamer kan laten schudden en gefrustreerd door emoties wakker word, niet gauw het goede kan herkennen.
Rising Phoenix; sinds de keer dat ze zichzelf had opgeofferd om haar team te redden van een overvloed aan water en ze na lange tijd mysterieus teruggekeerd was op het punt waar ze was gestorven, was het tot haar doorgedrongen dat dit een derde mutatie van haar moest zijn. Helaas bleef het daar niet bij, ditmaal was het omgekeerd. Haar krachten hadden het van haar overgenomen, ze was de controle kwijtgeraakt voor ze ze überhaupt kon grijpen. Charles had haar in haar goede staat altijd kunnen beschermen van haar andere persoonlijkheid, die ver weg opgesloten zat in haar. Nu doet ze dat zelf, voor zover ze de kracht heeft om haar persoonlijkheden van elkaar te scheiden. ___________________
History 'Er was een ontvoering vannacht. Drie straten verder. Nauwelijks bewijs gevonden. Afgeveegde vingerafdrukken. Man en vrouw vastgebonden, ogen uitgestoken. Het kind is spoorloos.' Jean speelde met poppen in haar kamer. Tenminste, daar leek het op. Ze was naar boven gegaan na haar vader met een knuffel begroet te hebben. John werkte bij de politie, belangrijk rechercheur. Elaine had, in tegenstelling tot haar man, geen baan. Het verzorgen van Jean, eten koken en het huis schoonmaken als huismoeder was haar werk. Het was haar deel van het huwelijk om John te supporten, lief te hebben en andersom. Jean zag niet wat de situatie was, maar het huis was vrij gehorig. Al bevond ze zich twee verdiepingen hoger, spelende op het magere zoldertje waar opslag stond. 'Het spijt me voor je, kom hier.' De volgende woorden waren zachter, opgaande in het gezoem van de vaatwasser die draaide. Verveeld legde ze de poppen, die ze de afgelopen minuten afgeleid tegen de grond aangeslagen had, neer in de mand waar meerdere speelgerei in lag. Een zucht ontsnapte vanuit haar mond, legde haar armen achter haar hoofd en staarde vervolgens naar het plafond. De harde betonnen grond was koud, maar het interesseerde haar niet. Elaine had er een paar dagen geleden sterretjes en planeten op geplakt, die oplichtten in het donker. Ze gloeiden nu zwak, door het streepje licht wat door een op een kier gezet raampje kwam. De bel ging. 'Goedemiddag, ik ben Charles Xavier en dit is Erik Lensherr.' 'Wat kan ik voor jullie betekenen?' Beantwoordde haar vader de begroeting. 'John, wie zijn die mannen?' De redhead hoorde het nauwelijks en kon tot haar spijt haar nieuwsgierigheid niet verder bevredigen doordat een luide piep dat verstoorde. De vaatwasser was klaar. 'Jean?!' De vrouwelijke stem klonk harder dan dat ze net beneden had geklonken, evenals dichterbij. Elaine was op de eerste verdieping bij de trap richting de zolder gaan staan en zodra Jean de eerste stappen omlaag had gemaakt, merkte ze de bezorgde blik in haar ogen op. Nu pas viel het haar op, op zo'n jonge leeftijd, hoe de kraaienpoten op haar gezicht waren gaan staan, net zoals de overduidelijke wallen. 'Gaat alles goed?' Bracht ze met een neutrale blik uit toen ze bij haar op het tapijt was komen staan en een hand op haar arm had gelegd, die haar moeder had laten rusten op de trapleuning. De brunette stond op het punt om iets te zeggen, maar iets stopte haar. In plaats ervan sloot ze haar lippen en plaatste ze een hand in Jean d'r rug. Voorzichtig duwende naar de trap die naar de begane grond leidde. Een spanning steeg, maar Jean hield zich verbazingwekkend kalm. Ze had het idee dat de sfeer naar haar vroeg, alsof ze zich nog nooit zo veilig had gevoeld in het oude pand. 'Welkom Jean.'
Jean haar leven was veranderd, had een ommekeer gedaan vanaf het moment dat Charles Xavier haar een bezoek had gebracht, tezamen met Erik Lensherr. Beter bekend als Magneto. In deze tijd was haar voorbeeld allang dood. Gedood. Door niemand minder dan haarzelf. Het was een fase van controle verlies, pijn en emoties. Andere emoties als wanneer ze met de beste man, Charles, had samengewerkt. Deze waren ingesteld op wraak, een andere kant van Jean liet zichzelf zien. Ze had het zelf niet meer in de hand, had voor de andere kant gekozen en samengewerkt met Magneto. Een oorlog was uitgebroken tussen de mensen en de mutanten. Zij was het geheime wapen waar Erik al die tijd op had gewacht, die hij na al die jaren kon gebruiken. Op het juiste moment, plek en tijd. Alleen was er één ding waar hij niet over na had gedacht. Dat de redhead zó'n uitbarsting met haar mutatie kon veroorzaken, dat had niemand kunnen voorzien. Behalve Charles, de goede oude Charles. Die zich iets teveel van zijn goede kant had laten zien en gedacht had haar te stoppen zodra ze één van haar verloren momenten had. In het huis waar ze niet voor lang was opgegroeid, toen die tijd verlaten door haar ouders. Niemand had er meer naar omgekeken, sinds de twee hun leven erbij hadden neergelegd. Voordat ze van kant was gewisseld, had ze een vredige periode gehad. Natuurlijk nog altijd met spanning, samenwerken met een team en vooral ingesteld op Scott en Storm. Samen met Storm had ze talloze mutanten opgezocht, gezien Charles daar inmiddels geen tijd en leeftijd meer voor had. De tijden waren ook veranderd. Niemand zou een oude vent in een rolstoel nog echt vertrouwen als die aanbelde en vroeg of hij binnen mocht komen. Daarom was het verstandiger voor de twee dames die taak te volbrengen en de ouders gerust te stellen met beide hun kalmte uitstraling. Er was een periode dat ze zelfs Scott als crush had gehad. Het had een lange tijd geduurd, maar na zijn doorzettingsvermogen had ze iets in hem gezien, waardoor haar hoofd naar hem verlangde. Haar hart was echter nog niet verkocht, maar afleiding was niet erg. Ze hadden op z'n tijd zelfs een kind gekregen. Brandi. Een eigen gezin en huis gehad, niet ver van de school verwijderd. Het was gewoon dat ze er even tussenuit konden, hun leven leiden zonder teveel gedoe. Dit ging goed, tot echter op een dag de oorlog te pas kwam en zij en Scott hun handen vol hadden aan de mensen massa's die aan hun deur stonden. In dat geval was het maar een korte afleiding, tot Jean besefte dat het gehuil van een baby gestopt was. Tegen de tijd dat ze de kinderkamer bereikt had, was het kind allang verdwenen. Vanaf dat moment had haar leven een draai gehad. Terwijl haar hart nog altijd zocht naar geluk, kon ze het niet meer vinden in Scott, hoewel ze altijd bij hem bleef. Zelfs wanneer Wolverine in beeld was gekomen. De oorlog ging door, haar dood volgde en zo ook haar terugkeer. Waarbij de verandering van kant ook te pas kwam. Op het slagveld van oorlog en geweld was Jean niet alleen de controle, maar volledig zichzelf kwijtgeraakt. Toch had ze zichzelf door haar stevige muur heen kunnen barsten en in contact kunnen komen met de enige die haar nog kon redden, zodra de mens en mutantheid binnen een straal van vijf kilometer vervaagd was, Wolverine. De mutant met een andere soort onsterfelijkheid en waar ze sinds hij in haar leven was gekomen, niet had kunnen laten gaan. Geteisterd door emoties, hormonen en controleverlies had ze zich overgegeven aan degene waar haar hart aan toebehoorde. In het moment dat haar bad side haar zwakke kant toeliet, had ze gesmeekt om de vrijheid. Bevrijd worden uit deze hel. De dood erop volgend.
In herinnering van Charles en Erik was ze inmiddels samen met een andere mutante, nadat de oorlog vijftig jaar geleden had plaats gevonden, schoolhoofd van de school voor mutanten. De plek innemende van één van haar helden. Degene die haar hielp met het sturen van gedachten en vooral sterker erin worden om niet haar emoties in die van een ander te transporteren. Deze tijd werd het haar alsnog soms te veel, kwamen de emoties terug en bedacht ze zich hoe het toentertijd was. Om samen met een team te zijn, toen ze de oude vertrouwde nog om haar heen had. Maar tijden veranderden en na een lange zoektocht naar zichzelf had ze het geaccepteerd. Waardoor het leven steeds beter ging. Ze had de kracht om in Charles zijn voetstappen te treden, om haar controle in de hand te houden en mutanten te helpen waar ze kon. Zo was ze erin geslaagd om een nieuwe vriendin te maken, waarmee ze de rol als leider van school deelde. Eentje waar ze gevoelens, herinneringen en momenten mee deelde. Hoewel ze niet altijd even vrolijk over komt, is er een deel van Jean dat glimlacht. Haar hart bevat nog altijd de goede emoties. Emoties die ze graag met iemand deelt en dat is niemand minder dan Lillian.
CHARACTER SHEET
Laatst aangepast door Jean Grey op wo jun 25, 2014 9:51 pm; in totaal 5 keer bewerkt
