i'd live like never before

De felle zon scheen op zijn ietwat getinte huid. Zich ervoor beschermen had geen zin; zoals gewoonlijk verbrandde hij niet snel, én hij was inmiddels aan het weer gewend hier. Het was totaal anders dan dat het was van waar hij vandaan kwam, maar hem hoorde je niet klagen. Zon kwam iedere dag boven regen en dat was juist hetgeen wat hij gewend was.
Zijn vingers gleden over het scherm van zijn iPhone, terwijl hij even zijn notifications checkte. Niets nieuws te bekennen, op een paar nieuwe likes na.

Rhys keek op van iemand die zich aan hem had vastgegrepen. Vast gestruikeld, waardoor hij haar dan ook op had proberen te vangen. Gelukkig was ze niet écht gevallen.
Nog even schonk hij haar een glimlach nadat ze zich verontschuldigde, vertelde haar dat het niet erg was, waarna ze weer doorliep en hij eveneens.

Na een tijdje had hij zijn telefoon weer in zijn broekzak geschoven en keek eens om zich heen. Een zucht gleed tussen zijn lippen door.
Zijn bruine ogen bleven hangen op een donkerharige jongen, zijn wenkbrauwen schoten omhoog. Het was vreemd maar.. deze jongen trok hem, op de een of andere manier, aan? Zijn ogen kon hij niet van hem afhouden, en iets in hem wílde naar hem toe. Het was vreemd, want zo had hij nooit over andere jongens gedacht, maar deze jongen... was anders? Nu al. Hij kende hem niet eens.
Normaal gesproken had Rhys zich wat meer op de achtergrond gehouden. Maar deze keer niet, deze keer ging hij ervoor.

Lang duurde het niet voordat hij voor de jongen zijn neus stond.
"Is die plek vrij?" Rhys wees naast hem, maar wachtte eigenlijk niet op een antwoord en ging er zitten.
Hij wilde een gesprek beginnen, maar zodra hij het gezicht van de jongen zag lukte dat niet meer. Daar zat hij dan, met een mond vol tanden, gefascineerd hoe goed de jongen er wel niet uit zag. Dat een jongen dat met hem kon doen was hem nooit eerder binnen geschoten, maar het kon blijkbaar. Wauw.
Rhys had zichzelf erop betrapt dat hij te lang had zitten staren, schudde zijn hoofd dan ook eens en liet hem een mooie glimlach zien. "Ben je hier al lang? Je bent me.. nog nooit opgevallen." Want anders had hij dat al lang gedaan. Het effect wat deze jongen op hem had was met geen pen te beschrijven. Rhys kon het niet eens beschrijven. Maar hij wilde meer van deze jongen te weten komen, véél meer."Rhys." Stelde hij zichzelf voor, zijn ogen die ondertussen niet van hem af te houden waren. Hij wilde weten hoe deze jongen heette.
Het was niets voor Rhys om zo te handelen, maar eerlijk? Hij kon niet anders. De jongen trok hem te erg aan, en er was niets wat hij er tegen kon doen. Hij wilde hem leren kennen én verkennen, als dat even kon. Maar, hoe ging hij dat doen? Hij was er niet zo'n held in, en dat was best wel te merken ook.

Het was onbeleefd om niet af te wachten tot de ander zou goedkeuren op zijn vraag of die plaats vrij was, maar dat was wel het laatste waar Rhys zich zorgen over maakte. De jongen zou ieder moment een afkeer tegen hem kunnen hebben, hem kunnen afwijzen en laten merken dat hij er niet van gediend was. Maar niet geschoten was altijd mis. En Rhys hoopte dat het deze keer niet mis was.
Het moment waarop de jongen naar hem keek stokte zijn adem. Zijn gezicht leek volmaakt, en het zou hem niets verbazen mocht hij een engel zijn. Hij leek haast perfect. Correctie; hij was perfect. En Rhys voelde zich dan ook zeker aangetrokken tot hem, héél erg. Zo erg dat het hem verbaasde hoeveel het wel niet was en of dat überhaupt wel kon. Blijkbaar wel.

De engel lachte om zijn opmerking. Was dat positief, of..? Nee. Positief. Hij vond het een compliment. Een glimlach sierde Rhys zijn lippen. Mooi, want dit bewees ook maar dat de jongen hem geen creep vond? Anders was hij nu allang opgestaan, of had hij laten merken niet mee te willen doen aan dit alles? Het was geen afwijzing, genoeg reden voor Rhys om dit voor te zetten. Deze jongen.. Hij maakte iets in hem los.
Een half jaar.. "En dan zie ik jou nu pas? Ik had je best eerder tegen willen komen." Een grijns sierde zijn lippen, waarna hij zijn arm over de rugleuning van het bankje heen sloeg. De neiging was er om de afstand tussen hen te verkleinen, maar dat liet hij voor later. Ze hadden alle tijd?
Hij kreeg een compliment over zijn naam, waardoor zijn mondhoeken omhoog krulden. De jongen had al zijn aandacht, hij zou uren naar zijn prachtige stem kunnen luisteren zonder verveeld te raken, dagenlang naar hem kunnen staren zonder ook maar te denken over het afwenden van zijn blik.
Na zijn woorden leunde hij naar hem toe, en eerlijk, dat mocht bij best wel eens vaker doen. Hij zou hem niet tegen houden. "Bedankt." Ontving hij het complimentje over zijn naam. Al zou hij een compliment over zijn sokken krijgen zou hij hem nog bedanken.
Het pareltje naast hem heette Rayan. Een naam die hij zeker wilde onthouden. Een jongen die hij wilde onthouden. Maar dat zou niet moeilijk zijn, hem zou hij nooit kunnen vergeten. Hoe zou hij dat ooit kunnen? Hij was volmaakt.
"Dat klinkt.. prachtig." Meer woorden had hij er niet voor. Het paste wel bij hem, hij was het ook. Misschien wel meer dan prachtig. Nou ja, misschien? Sowieso.
Zijn vingertoppen verplaatste zich van de rugleuning van de bank naar Rayans schouder toe, streelde hem zachtjes. "Maar vertel me Rayan, wat doe jij hier, helemaal alleen? Ik zou haast denken dat jij wel iets beters te doen zou hebben." Een klein grijnsje verscheen op zijn gelaat, waarna zijn vingertoppen even naar zijn kraag gleden en de achterkant van zijn nek streelde, zijn zachte huid voelde. God, hij zou dit niet lang meer volhouden voordat hij zich volledig aan zijn gevoelens zou overgeven.
Nog steeds keken zijn bruine kijkers naar Rayan, wachtend op wat hij zou doen, wat hij zou gaan zeggen. Hij was benieuwd, naar alles van hem. Wilde hem door zijn donkere haren woelen, wilde zijn vingertoppen langs zijn sterke kaaklijn laten glijden. Maar nee. Nu niet. Nog niet.

Rayan had al zijn aandacht en Rhys verloor hem dan ook geen seconde uit het oog. De donkerharige jongen was op dit moment zoveel beter en mooier dan alle bloemen die zich om hen heen bevonden. Normaal gesproken was zijn aandacht al lang naar iets anders gegaan, kijkend hoe de bloemen in de volle bloei stonden. Maar nu niet. Rayan was té perfect en de jongen zou haast iedere millimeter van hem in zich op kunnen nemen, hem willen betrappen op een schoonheidsfoutje. Maar het was er niet. Was er iets wat deze dude níet had? Waarschijnlijk niet. Als hij hem zou omschrijven met één woord zou het toch wel perfect zijn, daar zat de jongen althans dichtbij in de buurt, héél dichtbij als je het Rhys vroeg.
Hij had het niet kunnen laten om met zijn vingertoppen hem te strelen, beginnend op zijn arm, maar het duurde niet lang voordat zijn nek aan de beurt was en hij zijn zachte, warme huid voelde. Iets warmer dan die van hem, maar dat was niet gek als je je bedacht dat hij ieder moment een vlam van ijzige temperatuur kon afschieten.
Nog steeds keek hij hem aan, nog steeds was zijn aandacht volledig op hem en hij betwijfelde het of dat ooit zou veranderen. Iedere keer was er wel iets nieuws bij hem te ontdekken, en Rhys wilde het allemaal weten. Het gevoel dat deze jongen hem gaf.. volgens mij was hij nog nooit zo verliefd geweest - was hij verliefd? Zo voelde het althans wel. En dat had hij nog nooit zo erg gevoeld, zelfs niet bij mensen waarvan hij de naam kende. Het was raar want hij had nog nooit wat voor een jongen gevoeld én nog nooit zo sterk voor iemand. Maar Rayan had dat effect op hem, en hij vond het eerlijk niet gezegd totaal niet erg. Rhys voelde zich zo aangetrokken tot hem, het was met geen pen te beschrijven hoe hij zich voelde.

"Niet?" Vroeg Rhys, verbaasd. "Dan kan je nog wel even blijven." Oh, hij wilde niets liever. De jongen mocht hier nog lang blijven, zo lang als hij wilde. Rhys had er geen problemen mee om zo hier, naast hem te zitten. En daar deed hij het weer; zijn vingertoppen streelde zachtjes zijn schouder, maakte steeds enkele cirkeltjes en wreef met zijn duim erover. Voorzichtig, maar het was wel voelbaar.
En daar kwam Rayan met een reactie terug. Hij deed wel net of hij het niet wist, maar Rhys was niet achterlijk. Hij had heus wel gevoeld hoe zijn knie tegen die van hem was aangekomen en daar was gebleven, hoe dat voor een warme straal in hem had gezorgd. Waarom die onschuld? Rhys zou hem niet blamen, zijn aanrakingen waren juist.. gewenst.
Voor kort twijfelde de zwartharige jongen over een antwoord. Lastig. "Maakt het nu nog uit?" Tijdens zijn woorden was zijn blik niet van Rayan afgegaan, maar zijn ene vrije hand wel. Die had zonder pardon Rayans knie gepakt, was vanuit daar met een vlakke hand via de binnenkant van zijn been naar boven gegaan, naar het midden van zijn bovenbeen en had hem opgetild en over zijn eigen been weggelegd. Dat was beter. Véél beter. Nu kon hij zijn been veel gemakkelijker aanraken, wat hij dan ook deed. Rhys wreef - nog steeds met zijn vlakke hand - over de binnenkant van Rayan zijn bovenbeen, en bleef helemaal bovenin hangen. "Ik bedoel, ik ben nu toch hier." Een glimlachje sierde zijn lippen. Wat Rayan kon, kon hij ook. Maar dit was zoveel beter. Hoe dichterbij, hoe beter. Hij verlangde zo erg naar de jongen, het was niet normaal. Maar Rhys ging nog niet happen, want teasen was op dit moment nog te leuk om dat nu al te doen. Ze hadden alle tijd, en hij genoot hij ook wel van.
Zijn duim bleef ondertussen zachtjes over de binnenkant van zijn bovenbeen wrijven, het topje van zijn bovenbeen welteverstaan. Eveneens deed hij dit op zijn schouder, maar die hand verschoof alweer snel richting de nek van Rayan, waar hij hem als een breekbaar iets aaide. Vervolgd door zijn hand die naar zijn haargrens ging en even kort met zijn vingertoppen door de achterkant van zijn haar woelde. Ja, dit zou Rhys nog lang vol gaan houden. En dit alles deed hij zonder zijn blik van Rayan af te wenden, met een glimlach rondom zijn lippen.
"En jij dan? Je mooie gezichtje was me anders echt wel opgevallen.." Merkte hij op. Sowieso was Rayan met zijn prachtige gezicht én lichaam hem opgevallen. Die jongen was te mooi om waar te zijn, dat had hij anders echt wel gezien, dat kon niet anders.
Niet dat het nu nog uitmaakte; ze waren immers nu samen en Rhys genoot ontzettend. Vandaar dat hij door ging met de aanrakingen van hem, hij kreeg er maar geen genoeg van.

Bestond er iets als liefde op het eerste gezicht? Als je het Rhys had gevraagd voordat hij zijn ogen op deze mooie jongen had gelegd was het antwoord zeker weten 'nee' geweest. En nu? Als dit échte verliefdheid was, dan ja. Dan was hij tot over zijn oren op de zwartharige jongen naast hem.
Toen hij had gemerkt dat Rayan meer op hem en zijn aanrakingen in ging door hem ook meer aan te raken had hij dat gelijk gemerkt, ging verder. Streelde de binnenkant van zijn bovenbeen en had hem over zijn been getild, op de plek waar die hoorde. Zo, dan was dat ook weer geregeld.
Nadat Rhys hem een van zijn meest volle glimlachen had laten zien had de ander met hem ingestemd, waardoor het leek of zijn glimlach alleen nog maar meer verbreedde.
Hij sloeg zijn arm om zijn nek heen en legde zijn andere been ook over zijn benen, lang duurde het niet voordat Rayan ook daadwerkelijk op zijn schoot zat. Mooi, want hoe dichterbij, hoe liever. Hij moest toegeven dat het er voor zorgde dat het warme gevoel wat hij al in zijn buik had nog sterker werd, vooral toen de jongen zijn handen ook begon te gebruiken en op verscheidene plekken van zijn lichaam plaatste.

Rhys verdronk in zijn mooie, paarse ogen. Uren zou hij er naar kunnen staren zonder verveeld re raken. Wist de jongen wat hij met hem deed? Waarschijnlijk niet, maar dat maakte niet uit. Als Rayan geen interesse in hem had gehad had hij het niet tot zo ver laten komen, nam hij maar aan.
De hand die nog steeds over de binnenkant van zijn ene bovenbeen streelde verplaatste hij richting Rayans buik, voelde lichtelijk zijn spieren waardoor hij een glimlachje op zijn gezicht toverde. Dat was hót, maakte hem nog meer aangetrokken tot hem, voor zo ver dat dat kon. Zijn andere hand was achter zijn rug geplaatst en wreef er af en toe eens over heen.
En hij moest toegeven; zijn nekhaartjes stonden overeind door zijn fijne aanrakingen in zijn nek, met af en toe een rilling over zijn ruggengraat, wat hij zeker niet erg vond. Hij hield er van, genoot.

Helaas was het eiland zo groot. Hij had hem eerder tegen willen komen, eerder en vaker om precies te zijn. Maar desondanks de gevoelens die de jongen bij hem aanwakkerde hapte Rhys niet. Nog niet, want daar was het nu nog te leuk voor, om nu alle vonken geheel over te laten slaan. Rayan was een goede tease, en hij genoot er intens van.
Tijdens zijn woorden was zijn hand die eerder op zijn arm was gelegen nu geplaatst onder zijn kaak, waardoor Rhys kort op zijn lip beet. Nog even en hij zou zijn eigen gemaakte regel om nu nog niet te happen haast verbreken. Maar hij kon zichzelf beheersen.
Rhys wilde haast gaan antwoorden, totdat hij Rayans lippen tegen de zijne voelde, heel lichtjes, maar hij voelde het wel. Daarna was hij weer wat terug naar achteren gegaan.
"Nu ben ik wel benieuwd?" Een grimas sierde zijn lippen. "Zoals je ziet hou ik van tattoos, eigenlijk alles wel wat met creativiteit te maken heeft." Begon hij, waarna zijn blik voor het eerst van Rayan afwendde, richting zijn armen die vol zaten met allerlei verschillende werken.
Ondertussen was Rhys dichterbij Rayan gekomen, zijn lippen die millimeters verwijderd waren van zijn nek, een klein stuk onder zijn kaak. "Maar je hele verhalen ophangen lijkt me niet zo gepast." Zijn hand die hij over zijn buik had laten strelen en aan de onderkant van zijn shirt had laten frunniken plaatste hij aan de andere kant van Rayans nek. Rustig liet hij zijn lippen samenkomen op Rayans nek, gaf hem daar een passievolle kus, waarna hij hem weer voorzichtig los liet met zijn lippen, maar hield weinig afstand tussen lippen en hals.
"Als dat niet leuk genoeg was, hoe kan ik dan zorgen voor iets leuks terug?" Rhys wist haast zeker dat het leuke over hemzelf niet genoeg was voor hem, maar misschien kon hij het wel via een andere weg verdienen?
Zijn lippen raakte zijn nek weer, maar dit maal had hij besloten hem een beetje te plagen door tijdens de kus zachtjes te zuigen, zodat er een plek zou ontstaan, niet geheel opvallend en eentje die zou weer weg zou trekken. Zo dan, teasen wist hij ook wel wat van af. Zijn hand die hij op zijn hals had gelegd had hem ondertussen voortdurend geaaid en was geen moment gestopt.
Het gevoel wat hij voor deze jongen had werd met de minuut erger en er was niets wat hij er aan kon doen. Zichzelf bedwingen was al een hele klus, dus dat hij zich nu een beetje tegen zijn eigen regels in had gewerkt was niet heel erg, toch? Hij was al die tijd al braaf genoeg geweest.

Of hij Rayan momenteel aan het teasen was? Ja, behoorlijk. Maar hij had zichzelf al lang genoeg tegengehouden en de jongen leek er geen probleem mee te hebben; dit was wat hij wilde. Wat ze beiden wilden, want anders hadden ze het niet zo ver laten komen.
Rhys was verbaasd over het feit dat de gevoelens die de jongen bij hem opwekte wederzijds waren, maar hij had helemaal geen probleem mee. Het was zo fijn om hier samen met hem te zitten, in een van de mooiste gedeeltes van het eiland. Maar Rayan overtrof dat, zorgde ervoor dat hij haast vergeten was waar ze waren. Niet dat dat moeilijk was, want hij had zich de hele tijd alleen maar op hem gericht, hij wilde niets liever.

Ook Rayan keek naar zijn tattoos nadat Rhys dat hem had verteld. Zijn compliment zorgde voor een glimlach waarbij zijn tanden kort werden ontbloot. "Ze zijn niets vergeleken met jou." Fluisterde hij hem toe, voordat hij zijn lippen op zijn nek had geplaatst en hem daar een passievolle kus had gegeven. Rhys wilde meer, maar dat liet hij hem niet weten, die tijd zou nog wel komen.
De zachte zucht uit Rayans lippen waren hem zeker niet ontgaan en hij hoopte maar dat hij hier net zo genoot als dat hij deed. Hij kreeg geen genoeg van de jongen, vandaar dat zijn aandacht maar niet van hem af ging.

Nadat hij zijn lippen weer terug op zijn nek had gezegd en zachtjes had gezogen zodat er een kleine plek zou ontstaan, duwde Rayan hem zachtjes naar achteren. Als hij had gewild had hij tegen kunnen stribbelen, maar hij liet het toe, liet hem doen met hem wat hij wilde.
Zijn woorden zorgden voor een glimlach op zijn lippen - alweer. En voordat hij een antwoord kon geven, dat dat wederzijds was, drukte de jongen zijn lippen op de zijne.
Onverwachts, maar tegelijk ook totaal verwacht; ze hadden hier beiden naartoe gewerkt. Gelukkig was hij niet degene die had toegehapt, wat hij ergens zag als een overwinning, maar hij had ook gerust de verliezer willen zijn. Zelf had hij het ook niet lang meer uitgehouden voordat hij dit had willen doen, Rhys wilde niets liever.

Niet al te gul beantwoordde hij de kus, ging er helemaal op in. Zijn handen waren overal en nergens te bekennen op het lichaam van de jongen. Tot zijn nek, woelend door zijn haar, van tot onder zijn shirt, zijn aantrekkelijke spieren voelend. Bij dat laatste bleef zijn hand, gleed af en toe over zijn borst en voelde zijn zachte huid, Rayans spieren die aangespannen waren. Hij zou hier geen genoeg van krijgen, kon wel uren door blijven gaan. Toch was hij degene die het fijne contact verbrak na een tijdje zich compleet over te hebben gegeven.
"Is dat alles, Rayan?" Kort beet hij op zijn lip en haalde uitdagend zijn wenkbrauwen eens op, waarna hij weer dichterbij kwam en zijn lippen opnieuw op de zijne duwde. Ruwer dan de eerste keer, terwijl hij hem met zijn hand wat naar achteren duwde. Vervolgens gleed die naar de binnenkant van zijn bovenbeen, zoals hij eerder had gedaan. De onderkant van zijn shirt volgde, speelde er weer mee maar trok het niet uit. Nog niet.
Het maakte hem op dit moment niet uit dat iedereen hen zo zou kunnen zien, hij was nu te druk bezig met zijn speeltje voor de komende tijd. Hoe lang wist hij niet, van hem mocht dit een eeuwigheid duren, maar het was zeker dat dit nog wel even zou zijn. Hoopte hij dan toch. En anders kon hij daar misschien wel voor zorgen?