Mattheüs Morlock

G E N E R A L

Naam: Mattheüs Levi Morlock
Bijnaam: Matt
Alias:  Guardian angel
Leeftijd: 17 years
Geboortedatum: 2 December
Geboorteplaats: New York city
Gekende talen: Engels
Geslacht: Mannelijk
Seksuele oriëntatie: Biseksueel

A P P E A R A N C E

Eerste indruk: Onbereikbaar. Waar de meeste mensen worden afgeschilderd als een open boek, is Mattheüs een gesloten boek met dertig sloten aan die je eerst moet zien open te maken voordat je hem echt kan leren kennen. Mensen zeggen wel eens dat hij 24/7 van steen gemaakt is aangezien er amper iets van zijn gezicht af te lezen valt. Het enige moment dat er iets van zijn gezicht te lezen is, is als er barsten in de muren die hij om zich heen heeft opgetrokken ontstaan.
Haarkleur: Chocoladebruin
Oogkleur: Blauw
Lengte: 1.66m

Tatoeages/piercings: n/a
Littekens: Hij heeft verschillende littekens op zijn rug lopen van de keren dat zijn ouders zijn vleugels verwijderden met een heggenschaar. Op een gegeven moment leek de schaar niet meer genoeg om zijn vleugels te breken en op dat moment heeft zijn vader de huid rond zijn vleugels maar beschadigd.

P E R S O N A L I T Y

Als je zijn alias zou horen, zou je bijna denken dat Mattheüs een open, charmant en vriendelijk persoon is. Dat laatste klopt wel als je de moeite doet om met hem te praten. De jongen is een vriendelijk persoon en hij zou nooit iemand verbaal kapot maken. Hij kiest zijn woorden altijd zorgvuldig en het gebeurd zelden dat woorden waarover het niet heeft nagedacht zijn lippen verlaat. Het probleem is dat de meeste mensen nooit zouden proberen om een gesprek met hem aan te knopen. Ten eerste zijn het de grote lichtgrijze vleugels op zijn rug die mensen meestal uit de buurt houden. Het tweede dat mensen meestal uit zijn buurt houdt, is zijn uitstraling. Een ander stereotype van guardian angels is dat ze warmte uitstralen, maar dat klopt niet helemaal. Het is juist de bedoeling dat ze mensen op afstand proberen te houden zodat ze zich op het geheel kunnen concentreren en zich niet op maar een persoon richten. Mattheüs’ uitstraling is niet direct koud te noemen, niet zoals de uitstraling van zijn broer. Je kan het eerder ‘lauw’ noemen. Hij trekt mensen niet zozeer aan, maar hij zorgt er ook niet voor dat ze altijd in een wijde bocht om hem heen zouden lopen.

Of het komt door zijn mutatie of het gewoon in zijn persoonlijkheid zit weet hij niet, maar de jongen voelt zich gedwongen om mensen te helpen als hij kan. Als iemand bijvoorbeeld achter een bal aan het rennen is en dreigt onder een auto terecht te komen, zou hij die persoon laten struikelen zodat die persoon op de grond zou vallen voordat deze omver gereden kan worden door een auto. Het kan goed zijn dat hij die persoon pijn doet op dat moment, maar pijn is beter dan dood zijn, toch? Het gebeurt vaak dat hij ervoor zorgt dat mensen niet sterven, maar dan op zo’n manier dat het lijkt alsof het altijd zijn doel is geweest om hen pijn te doen. Hij lijkt altijd net te doen alsof hij helemaal niets om iemand geeft, maar dat is een leugen. Mattheüs geeft meer om anderen dan om zichzelf en dat wordt altijd als een zwakte gezien. Dat is de reden dat hij mensen laat denken dat hij alleen om zichzelf geeft en meestal in een donker hoekje zit, onzichtbaar voor iedereen. Een hoekje waar hij alleen uitkomt als hij het gevoel krijgt dat er iets gaat gebeuren dat hij zou kunnen tegenhouden.

Het gebeurd zelden dat de jongen zijn mond opentrekt, maar als hij het doet verwacht hij wel dat mensen naar hem luisteren. Hij kan er absoluut niet tegen als hij spreekt tegen mensen en dat die personen dan gewoon doorlopen alsof ze niets gehoord hebben. Op dat moment lijkt er altijd iets bij hem te knappen en zou hij die personen negen kansen van de tien aan hun shirt terugtrekken om hen daarna te laten weten wat hij van hen denkt. Dat is bijna het enige moment dat er emotie op zijn gezicht te zien is. Pure woede, het soort woede waar mensen soms angstig van in elkaar kunnen kruipen. Je kan vanalles over hem zeggen, maar zelfs Mattheüs heeft zo zijn innerlijke monsters en soms komen ze naar de oppervlakte.

H I S TO R Y

Mattheüs werd tien minuten eerder geboren en dat zijn de enigste tien minuten dat hij uit alleen is geweest totdat hij vijf jaar oud was. Hij herinnert zich zijn tweelingbroer nog wel, het geluid van diens lach als hun vader weer eens een grapje uithaalde. Hij had eigenlijk geen idee of zijn vader vroeger grapjes maakte of niet, hij vond het gewoon fijn om dat te geloven. Het is altijd fijn om te geloven dat vroeger alles beter was, dat hun ouders wel zorgzaam konden zijn toen de twee nog klein waren. Die zorgzaamheid leek namelijk te verdwijnen vanaf het moment dat de broertjes Morlock vijf jaar oud werden en de jongste iets wat leek op vleugels leek te ontwikkelen. Vader en moeder waren altijd al anti-mutant geweest en toen het duidelijk werd dat een van hun zonen een mutant was, gooiden ze hem op straat. Mattheüs heeft tot op heden nog altijd geen idee wat er met zijn broer gebeurd was, want hij had zijn eigen zorgen waar hij zich druk om moest maken.

Nu zijn broer weg was, was hij de enige zoon die ze hadden en moest hij er maar voor zorgen dat mensen hun naam op een positieve manier zouden kennen. Er gingen namelijk al geruchten de ronde dat ze een mutant in de familie hadden gehad en volgens vader zorgde dat ervoor dat hun naam in een negatief licht kwam te staan. Mattheüs werd regelmatig naar buiten gestuurd om boodschappen te gaan doen en het was toen dat hij de drang begon te voelen om mensen te helpen. Het gebeurde vaak dat hij gewoon spontaan begon te huilen in de hoop dat mensen naar hem toe zouden komen vanaf het moment dat een misselijk gevoel zich van hem meester maakte. Het had niet zo heel lang geduurd voordat hij dat misselijk gevoel gelinkt had aan gevaar. Altijd als hij misselijk werd, gebeurde er wel iets en hij had altijd de drang gehad om anderen te beschermen.

De jongen was acht toen duidelijk werd dat zijn tweelingbroer niet de enige mutant in de familie was. Waar Judas zwarte vleugels had, waren de zijne stralend wit, maar dat bleef niet lang duren. Vanaf het moment dat ze een beetje vorm begonnen te krijgen, kwam zijn vader met een grote heggenschaar om ze terug te verwijderen. Telkens weer was het een pijnlijk proces waarbij zijn moeder hem altijd in haar armen hield en hem probeerde te sussen terwijl hij het uitschreeuwde van de pijn. Zijn ouders hoopten dat de vleugels weg bleven van zodra ze verwijderd werden, maar elk jaar bleven ze terugkomen. Hoe meer zijn vleugels verwijderd werden, hoe meer grijs er doorheen trok. De eens zo witte vleugels waren niet zo puur als vroeger, maar ze werden wel sterker met het jaar. Mattheüs was twaalf jaar oud toen de schaar geen effect meer had en het moment dat de schaar in twee brak vanaf het moment dat hij zijn vleugels weer probeerde te beschadigen, werd ook hij buiten gegooid. Zijn ouders wilde niets met mutanten te maken hebben en dat maakten ze ook duidelijk toen ze de tas met zijn weinige bezittingen naar zijn hoofd gooien.

In het begin wist hij zijn vleugels nog te verbergen. Mensen keken hem aan met een blik vol medelijden als hij voorbijliep of langs de kant van de weg zat, smekend om geld. Hij werd opgenomen in een groepje zwervers, mensen die echt van hem leken te houden en hem echt in leven wilden houden. Zelfs toen zijn vleugels zo groot werden dat hij ze niet meer simpel onder een trui of een lange jas kon verbergen, bleven ze bij hem. Ze leerden hem om niet te veel te caren om mensen aangezien ze hem toch nooit zouden komen bedanken. Ze waarschuwden hem telkens weer en toch kon hij het niet laten. Hij had al snel uitgevonden dat het misselijk gevoel bij zijn mutatie hoorde en hij bleef mensen uit de weg duwen als ze onder een auto dreigde te lopen. Mensen die hem namen zoals hij was, begonnen hem een guardian angel te noemen terwijl de rest met een wijde boog om hem heen liepen of hem begonnen uit te schelden.

Een keer gebeurde het dat hij niet meer op tijd zou zijn om de ander uit de weg te duwen. Hij probeerde wel, strekte zijn arm uit naar die persoon en ...liet een stenen omhulsel rond de ander ontstaan waar de auto zo tegenop knalde. Het was niet moeilijk om te weten dat hij er verantwoordelijk voor was. Hij was de enige zeventienjarige met reusachtige vleugels en de enige die zijn arm nog omhooghield. Mensen begonnen hem te omsingelen terwijl ze hem een moordenaar noemden. Ze dachten dat hij de vrouw vermoord had, maar een simpele snap van zijn vingers was genoeg om het stenen omhulsel terug weg te nemen. Waar hij dacht dat dat ervoor zou zorgen dat ze hem met rust lieten, werd het juist erger. Messen werden getrokken en hij zou in zijn buik gestoken zijn als een van de zwervers -een familielid- voor hem sprong om hem te beschermen.

Het was op dat moment dat Mattheüs pas echt besefte hoe wreed mensen wel niet waren. Ze bleven naar hem toekomen terwijl de man stierf in zijn armen. Ze bleven met messen naar hem toe komen en bleven hem beledigen. Toen iemand anders voor hem wilde springen om hem te beschermen, zapte hij die persoon weg gewoon door haar aan te raken. Hij had haar willen beschermen en dat was altijd hetgeen dat zijn mutaties in werking deed treden. Hij wilde beschermen en dat was meestal het enige dat zijn mutaties in werking deed treden. Hij had geen idee waar hij ze naartoe stuurde, het enige dat ertoe deed was dat ze veilig waren.

De jongen zou daar zijn blijven zitten en hij zou vermoord zijn als een stem in zijn hoofd hem niet verteld had om te vluchten. Pas nadat hij de stem gehoord had, leek hij uit een trans te ontwaken en spreidde hij zijn vleugels om weg te raken. Het was een eindje verder, in the middle of nowhere waar hij andere mutanten leerde kennen. Mutanten die hem vertelden dat er een plaats was waar hij mensen zoals hij waren. Een eiland vol mutanten die hem niet scheef zouden bekijken omdat hij toevallig reusachtige vleugels had, omdat hij toevallig een mutant was. Ze zagen hem twijfelen en dat was het moment dat ze hun laatste troef uitspeelden: zijn broer was daar. Ze hadden Judas een paar dagen geleden opgepikt en hem naar het eiland gebracht. Dat was hetgeen dat hem over de streep trok en dat was de enige reden dat hij naar Genosha vertrok, om na al die jaren terug bij zijn broer te zijn.

M U T A T I O N

Wings: Mattheüs heeft twee grote grijzige vleugels die voor meer dienen dan alleen maar vliegen. Natuurlijk gebruikt hij ze merendeels om te vliegen en om mensen in veiligheid te brengen. Ze zijn namelijk groot en sterk genoeg om het gewicht van twee personen te houden en aangezien hij zelf maar een klein en erg mager knulletje is, kan hij makkelijk nog iemand meenemen, als zijn armen een ander kunnen houden natuurlijk.
Maar zoals eerder gezegd kan hij er veel meer mee dan alleen maar vliegen. Als hij zijn vleugels op een bepaalde manier draait en ze snel beweegt, kunnen ze snijden als messen. Hij kan zo door vlees snijden als hij wilt, maar dat is niet iets dat hij snel zou doen. Zijn vleugels zijn niet alleen sterk genoeg om drie keer zijn gewicht te kunnen dragen, maar als hij echt veel moeite doet, zou hij er zelfs mee door muren kunnen slaan.

Ze zien er ongeveer zo uit

Danger sensing: Telkens als er gevaar in de buurt is, lijkt de jongen misselijk te worden en het is op die momenten dat hij zichzelf altijd gedwongen voelt om anderen te helpen. Hij kan er echter niet altijd iets aan doen. Als er gevaarlijke mutanten in de buurt zijn, wordt hij vaak ook gewoon misselijk en dan is er niets wat hij kan doen aangezien hij anderen moeilijk gewoon kan vermoorden. Bij deze mutatie weet hij in het begin nooit waar het gevaar vandaan komt. Pas als het dichterbij komt en hij ernaar kan kijken, wordt het gevoel erger en weet hij waar het gevaar juist vandaan komt. Het is maar goed dat hij meestal wel op tijd kan reageren, anders zou hij een waardeloze guardian zijn.

Time warping: Zoals al eerder gezegd is, werken zijn mutaties meestal met als doel anderen te helpen. Als er gevaar is, kan hij iemand door tijd en ruimte sturen door die persoon gewoon maar aan te raken. Zoel vriend als vijand kan ergens anders naartoe ‘gezapt’ worden. Op dit moment kan hij mensen zo’n 150km weg zappen en 20 minuten in de tijd laten gaan, maar dat tweede gebruikt hij meestal niet aangezien hij ze niet meer kan terughalen en het gevaarlijk kan zijn als ze zichzelf in het verleden zien. Als hij echt oefent, zou hij mensen jaren terug kunnen sturen en duizenden kilometers kunnen laten reizen, maar zo ver is hij nog lang niet.

Stone mimicry: Mattheüs is in staat om zichzelf tijdelijk in steen te veranderen of andere mensen in een soort stenen omhulsel te steken. Het is erg moeilijk omdat stenen hulsel te breken en zelfs een auto zou ertegen kunnen rijden zonder dat de persoon die erin zit schade oploopt. Het is echter niet onverwoestbaar en als een auto er met 120km/u tegenaan zou rijden, gaat het zeker wel kapot. Het is zeker niet dat steen even sterk is als diamant, maar als hij een laagje steen op zijn eigen huid laat ‘groeien’ kunnen er wel geen messen doorheen en zelfs kogels raken waarschijnlijk niet zo ver. Een ander aspect is dat hij standbeelden tot leven kan wekken en ervoor kan zorgen dat ze anderen beschermen of vijanden tegenhouden. Dit is echter iets dat erg veel concentratie kost en tot nu toe kan hij niet meer dan een beeld tegelijk tot leven wekken en blijft deze meestal niet langer dan een halfuur in deze staat voordat Mattheüs moet opgeven. Hoe meer hij erop oefent, hoe beter dit zal gaan en hoe langer en hoe meer standbeelden hij tot leven kan wekken.