They see me strollin', they hatin'

In de jaren dat hij had rondgereisd, had hij verschillende kerstfeesten meegemaakt. Overal waar hij kwam werd het weer een beetje anders gevierd, en hij had het bijna overal fascinerend gevonden. Kerst an sich was absoluut niet zijn ding. Naastenliefde en familie en religie überhaupt waren zaken waar hij op een gebruikelijke dag liever niet mee bezig was. Tijdens zijn jeugd in Polen, waren het nooit zijn ouders geweest die hem het ‘kerstgevoel’ bezorgden, maar eerder de gezinnen van de weinige vrienden die hij had. Zijn ouders deden wel degelijk - zoals vrijwel iedereen in Polen en vooral de armere gezinnen - aan het uitgebreid vieren van kerst, aan het schoonmaken, de kerkbezoeken en het uitgebreide kerstdiner op kerstavond, maar de Gorecki’s slaagden er nooit in het een hele avond gezellig te houden.

Zodoende had Kerst een bittere smaak achter gelaten, maar vrijwel overal waar hij sinds het verlaten van Polen kerst had gevierd, bleek dit anders te zijn. Mensen waren gezellig, gastvrij en vriendelijk, tradities waren anders en vaak een stuk minder conservatief (en daarmee meer naar Anthony zijn interesse). Hij had nog nooit kerst gevierd in Zwitserland, maar gezien het stadje tussen de bergen sowieso al aandoenlijk was, had hij niets anders verwacht van Sundberg dan het kleine maar uiterst schattige kerstmarktje waar hij nu over slenterde.

Hij tuurde naar de vele kraampjes, ver weggestoken in zijn oversized en veel te dure jas, terwijl hij op veilige afstand tussen alle stalletjes heen bewoog. Hij had al gezien dat er een schaatsbaan was, maar was hier direct weer langs gelopen omdat hij nog niet zeker was dat hij wilde gaan schaatsen nu hij dit al jaren niet meer had gedaan. In zijn eentje zou hij het al helemaal niet willen doen. Veel belangrijker dan bevroren water, was de overdaad aan chocola en koekjes en al dat zoet en slecht voor je was. Al waar hij gewoonlijk niet eens naar zou omkijken, maar dat nu zo mooi opgesteld was dat het ineens zeer aantrekkelijk werd. Twijfelend was hij alle kraampjes af gegaan. De keuze wat hij wel en niet mocht halen, was een zware afweging waar hij beschamend lang over moest doen.

Uiteindelijk was hij op aanraden van de man achter het kraampje gesetteld op chocolademelk die ‘de beste op de markt’ behoorde te zijn. Met een flinke scheut rum als toevoeging, wilde Anthony nog best geloven dat dit inderdaad het geval was. In zijn ene hand hield hij nu een dampend kartonnen bekertje, in zijn andere droeg hij een wit papieren zakje met hierin twee koeken. Hij had de man achter het kraampje bedankt en draaide zich nu om naar de markt, zijn lippen boven het bekertje hangend om de chocolademelk wat koeler te blazen voor hij een slok nam. Wat nu? Verderop spotte hij een verzameling tafels met bankjes. Hij kon best even gaan zitten en genieten van zijn chocolademelk.
 
Hij maakte al aanstalten om richting de banken te stappen, maar voordat hij er goed en wel de vaart in had zitten, werd hij bij zijn schouder gegrepen.

“Hé,” klonk een stem enthousiast.

Anthony was een milliseconde in elkaar gekrompen door de plotselinge aanraking, maar ontspande weer toen ze in een waterval aan woorden verder ging.

“Wil je nog even blijven staan en vooral heel blij doen met je chocomel?”

Hij had zich naar de bron van de stem omgedraaid en keek recht in het enthousiaste gezicht van een brunette die haar camera al in de aanslag had.

“Wil ik dat?” herhaalde hij haar vraag, onbewust al poserend met het drankje in zijn hand omdat dit zijn automatische reactie was in de nabijheid van een camera. “Mag ik vragen waarvoor het is?” Over zijn chocomel knipoogde hij naar haar alvorens een slokje te nemen.