Closed - Oh tidings of comfort and joy.

De tijd van kerstfeestjes en cadeautjes was weer aangebroken. Op het plein stond er zoals ieder jaar een kerstmarkt en het was traditie om erheen te gaan, misschien vooral omdat het zo dichtbij was. Ieder jaar kwamen ze wel bekend volk tegen en dan bleven ze uren lang hangen om bij te praten. Zijn vader was niets voor niets Chief bij de politie, zowat iedereen kende hem. Normaal was dit de tijd van het jaar waar Kirby het meest van hield, maar dat was helaas niet het geval dit jaar.
Met een verdrietige blik in zijn ogen keek hij naar het kleine denneboompje dat hij buiten had gevonden en vervolgens mee naar huis had genomen. Kirby had een een bijpassende bloempot gegeven die hij zelf versierd had met een sneeuwman, cadeautjes en een kerstboom. Hij had zelfs moeite gedaan om er iets in te hangen van parels waardoor het leek op kerstversiering. Het was bedoeld als cadeau voor zijn vader, maar hij wist niet goed meer wat hij ermee moest doen. Al een hele tijd had het naast zijn bed gestaan vlak naast een oude familiefoto.

Wanneer de jongen buiten zijn deur voetstappen kon horen ademde hij diep in om tegelijkertijd de plant weer neer te zetten. Met grote bruine ogen keek hij naar zijn deur. “Ik kom!” riep hij nog voordat zijn vader iets kon zeggen. Het was niet eens zeker of dat het hem was, het kon net zo goed één van hun huisgenoten zijn. De mensen waarmee hij dit jaar de feestdagen moest doorbrengen. Of nu ja… mensen.
Zonder zich er verder om druk te maken stond hij recht van zijn bed zodat hij zijn kamer kon verlaten. Ze zouden die dag naar de kerstmarkt gaan. Kirby had geprobeerd om eronderuit te komen, maar dat was duidelijk niet gelukt. Met een zware pas waarmee hij duidelijk liet merken dat hij ontevreden was, liep hij de trappen af. Hij greep zijn sjaal en jas van de kapstok en deed die met grote bewegingen aan. Uit de schuif van een kast nam hij zijn muts en handschoenen die hij op dezelfde manier aandeed. Misschien lukt het hem nog om thuis te blijven, zelfs al zou het voor hem beter zijn om meer buiten te komen. Het hielp de jongen niet om zich binnen op te sluiten.

Kirby had plaats genomen op de onderste trede om zijn schoenen aan te kunnen doen. Hij nam er zijn tijd voor om iedere strik perfect te maken en enkel om meer tijd te verliezen. Wanneer dat klaar was begaf hij zich weer naar de deur waar hij bleef staan.
Terwijl dat hij wachten op zijn vader stond hij aan de deur met zijn armen over elkaar heen geslagen. Kirby deed zijn best om zo kwaad mogelijk te kijken, maar hij had al eerder gehoord dat het er vooral schattig uit zag. Precies om die reden had hij er een hekel aan om zo klein en mager te zijn, dat laatste was in de vorige maanden alleen maar verergerd. Sinds ze bij vreemde waren gaan wonen - of één mutant die hij niet kende - en na… na het ongeval was hij alleen maar minder gaan eten. Het was ook moeilijk om je kwaad voor te doen als er andere emoties waren die veel overheersender waren, maar die hij niet wilde tonen.

Ergens besefte de jongen wel dat dit een belangrijk moment was voor de familie, of toch zo iets. Toch veranderde het niet veel aan de situatie. Hij zat liever binnen op zijn kamer en dat was ook wat hij de afgelopen weken vooral gedaan had. Zijn vader had wel eens voorgesteld om iets te doen, of gezegd dat hij naar vrienden kon gaan, maar elk aanbod had hij afgeslagen. Hij had geen zin om onder mensen te komen en het was niet zo dat hij de grootste vriendenkring had op school. Er waren slechts enkelen die eens waren langs gekomen, maar niet vaak.
Naar school gaan was ook een probleem geworden. Hij wilde niet gaan en deed veel om thuis te mogen blijven. Het grootste nadeel daaraan was dat zijn punten er enorm onder leiden en naar beneden waren gegaan.

Uiteindelijk zou het beter voor hem zijn om toch gewoon naar de kerstmarkt te gaan en misschien vond hij het zelfs nog leuker. Wanneer hij naar beneden ging om zichzelf klaar te maken voor het koudere weer, kwam zijn vader al snel tevoorschijn. “Als jij het zegt,” zei hij zacht. Kirby wist dat hij gelijk had. Sowieso zou hij het leuk vinden om iets met zijn vader te kunnen doen. Zo vaak kregen ze niet de kans om iets te doen als familie door het beroep dat hij uitoefende. Elk moment dat Kirby met zijn papa kon spenderen vond hij fantastisch, maar op het einde van de dag was het altijd weer te snel gegaan.

Kirby draaide zijn blik weg van zijn vader wanneer deze begon over de harde feiten die hij zelf niet over zijn lippen kon krijgen. Het was niet makkelijk om zijn blik te ontwijken, zeker wanneer die op ooghoogten stond en bezig was zijn jas en sjaal beter te trekken. Toen hij eindelijk weer recht stond ademde Kirby diep uit door zijn neus en liep vervolgens langs de oudere man heen. “Ik ga Diablo halen,” sprak hij vluchtig zonder iets te zeggen over het andere onderwerp. Uit de schuif nam hij nog de leiband en vervolgens deed hij de deur die leiden naar de living open. De kleine zwart met witte puppy kwam al snel naar buiten gelopen. Zijn staart was hevig heen en weer aan het zwaaien en hij sprong tegen Kirby zijn benen omhoog voor dat hij naar zijn vader ging en daar ook even een blaf van vreugde liet horen. Het gedrag van de kleine puppy deed een glimlach verschijnen op de jongen zijn gezicht.
“Hier Diablo,” sprak hij. Het had even geduurd, maar het was Kirby gelukt om de puppy te leren wat zijn naam was. Nadat hij Diablo had geroepen kwam de puppy naar hem toe en kon hij de leiband vast klikken aan die zijn halsband. “Vertrekken we?” Nog steeds gaf hij geen enkele respons op de woorden die eerder waren uitgesproken. Het was makkelijker om te doen alsof hij die helemaal niet had gehoord dan erop in te gaan.

Kirby had geen zin om er met zijn vader over te spreken. Zeker niet op dat moment. Hij probeerde al het verdriet dat hij voelde te onderdrukken en voor zich te houden, maar dat zorgde ervoor dat hij enkel dieper in de put zakte. Wanneer dat hij Diablo ging halen had hij een vuist gemaakt van zijn vrije hand om te zorgen dat hij emoties binnen kon houden.
Ondanks dat zijn vader niet al te blij was met Diablo, kon Kirby niet meer zonder hem. Hij kreeg zoveel liefde en vriendschap terug van hem en het zorgde ervoor dat hij zich niet meer zo alleen voelde. Nu hij iets had waar hij voor moest zorgen kwam hij net iets meer buiten omdat het moest en was hij weer actiever bezig. Het kon nog steeds beter, maar de puppy had een goed effect op de jongen. Diablo leek altijd precies te weten wanneer dat Kirby hem nodig had, dan kwam hij altijd vragen voor knuffels. Zelfs ‘s avonds liet hij hem mee op het bed slapen.

Veel zin om nog langer te moeten wachten had hij niet. Diablo was veilig aan zijn les en hij was voorzien van zijn muts, sjaal, handschoenen en een dikke jas. Hoe sneller dat ze weg waren hoe sneller dat ze ook weer terug waren. “Ik denk het wel,” mompelde Kirby. Hij keek even naar de kleren die hij aan had en spreide vervolgens zijn armen naast zijn lichaam om te tonen wat hij precies aan had. “Nog meer en ik ben een eskimo.” De dikke kleren aten hem bijna op. Hij was altijd al aan de magere kant geweest en dat was in geen geval verbeterd.

Met één opgetrokken wenkbrauw keek hij op van zijn puppy. “Het is ook een sneeuwhond, papa. Diablo is een husky, je weet wel, die honden die een slee verder trekken?” Rustig volgde hij zijn vader naar buiten en gooide de deur achter zich dicht. Diablo vond het geweldig elke keer dat hij naar buiten mocht. Hij sprong vrolijk op en neer in de sneeuw, vooral omdat hij niet anders kon. Gewoon wandelen was met de sneeuw geen optie. “Enkel ga ik er daar net iets meer voor nodig hebben,” zei de jongen op een bedenkelijke toon. Het was meer om aan te tonen dat hij wel begreep dat zijn vader een grapje gemaakt had. Vanuit zijn ooghoeken keek hij opzij naar zijn vader en een kleine glimlach wist toch een weg te vinden naar zijn gezicht. Een korte lach kwam uit zijn keel wanneer Diablo begon te happen naar de sneeuw in een poging het op te eten.
Wanneer er hem gevraagd werd waar hij eerst heen wilde haalde hij zijn schouders op. “Hm, misschien ergens waar ze warme choco hebben?” Dat was het eerste wat in hem opkwam en eigenlijk had hij er ook best zin in. Ondanks de dikke kleding die hij droeg had hij het toch een beetje fris. Hij probeerde beide handen in zijn jaszakken weg te steken, wat niet makkelijk was met de leiband die hij bij zich had. Normaal zou hij niets liever willen als ook op de schaatsbaan te kruipen, maar daar stond zijn hoofd niet naar. Het bracht teveel herinneringen terug.