Bei der Polizei

William wist niet zo goed waar hij uitgekomen was. Lorelei had hen allebei naar een vreemde plek geteleporteerd in de chaos van de aanval op Genosha en pas na geruime tijd waren ze erachter gekomen dat ze in Zwitserland waren. Waar precies, dat wist hij nog niet, maar Will was allang blij dat hij zichzelf enigszins zou kunnen redden. Zwitsers Duits was dan wellicht anders dan het Duits dat hij sprak, maar hij gokte dat hij wel ergens zou kunnen komen.
Het enige wat hem echt tegenwerkte was zijn uiterlijk. Will was ernstig ziek en stiekem kon je dat goed aan hem zien. Het hielp niet dat hij met een capuchon op liep, juist om te voorkomen dat mensen dit zouden zien, maar hierdoor werd het wel een stuk lastiger om zomaar mensen aan te spreken. Hij had ook niet bepaald veel spullen bij gehad en hij wist bij God niet waar de mutanten naartoe geëvacueerd hadden moeten worden. Kortom, het was één grote ramp.
Will was vrij panisch over het feit dat iemand kon ontdekken dat hij een mutant was. Het was oorlog! Wat als ze het door zouden hebben en hij zou zomaar vermoordt worden, puur en alleen om het feit dat hij genetisch wat anders in elkaar stak? Will had geen enkele kans als iemand met hem zou vechten. Hij mocht dan bijna elke wond van anderen kunnen helen, maar op zijn eigen lichaam was dat een heel ander verhaal.

Hij en Lorelei hadden een tijd rondgelopen toen ze in de bergweide waren uitgekomen en pas na een lange tijd waren ze bij een stadje terecht gekomen. Will voelde dat zijn energievoorraad alweer ernstig was afgenomen, dus probeerde hij rustig aan te doen. Maar hij wilde ook niet al het werk op Lorelei dumpen, dat stonden zijn grote broer instincten niet toe. Dus had hij haar op het hart gedrukt dat hij rond zou gaan vragen, zou proberen wat meer informatie te krijgen. Zij was een winkeltje ingegaan en zou een beetje rondkijken, hij zou zo snel mogelijk terug zijn. Al was het maar met wat informatie over hoe mensen hier over mutanten dachten, of hoe het met de oorlog stond en waar ze moesten zijn.. Het waren allemaal dingen die ze koste wat kost moesten weten. Ze konden niet altijd op die drie achtergebleven euro's in zijn broekzak teren. Zijn telefoon zou ook niet voor altijd energie hebben, al zou het mobieltje het langer volhouden dan hijzelf.

Dit was niet goed. Will keek op en slaakte een verslagen zucht. Het was druilerig weer en hij had hoop gehad: de laatste mensen die hij aansprak zouden hem naar een plek wijzen waar hij de nacht door zou kunnen brengen. En blijkbaar dachten ze dan aan een cel, want het gebouw voor hem had een subtiel bord waar "Polizei" op stond. Wat moest hij nu?
Will bleef stilstaan voor het gebouw, onzeker. Het was gevaarlijk om naar binnen te gaan, maar in dit geval zou het misschien ook informatie opleveren. In elk ander geval had hij de moed verloren en was hij omgedraaid, maar het knaagde aan hem dat hij Lorelei beloofd had om met wat terug te komen. Iets bruikbaars, op zijn minst. Ze zou hem hoe dan ook vergeven, maar dan nog... Hij kon het zichzelf best aandoen om een nachtje buiten te slapen, maar hij kon het zichzelf niet toestaan om Lorelei dat aan te doen.

Okay, daar ging het dan. Will slikte en trok tegen beter weten in zijn capuchon wat verder over zijn hoofd. Hij betwijfelde of de agenten graag zijn gezicht zouden zien, zelfs al zag hij er meer uit als een hooligan. Het was gewoon.. Mensen werden ongemakkelijk van zijn gezicht. Een oog was blind, er liepen opgezette aderen over zijn gezicht en het geheel was gewoon ingezakt. Hij had nog om Lorelei heen kunnen praten en zijn capuchon opgehouden, maar bij de politie...
Voorzichtig, zo rustig mogelijk om zijn trillende benen niet teveel te belasten, liep hij naar binnen en bleef daar stilstaan. Okay. Waar was de balie?

[&Fiona please!]

De koffieautomaat op het kantoor was stuk met als gevolg dat verscheidene agenten vandaag al regelmatig af en aan liepen naar de lobby, omdat er in het kamertje achter de balie een apparaat stond dat nog wel werkte.
Fiona had zelf meestal gewoon een thermoskannetje bij zich, maar die was leeg, en dus beende zij ook de gang door, richting de lobby. Ze was nog steeds ietwat moe van een lange dienst van de vorige dag waarbij ze twee jonge mannen betrapt had op het kopen en verkopen van softdrugs, die het met behoorlijk wat verzet veel lastiger hadden gemaakt dan strikt noodzakelijk, een aantal bekeuringen uit had gedeeld aan mensen die flink te hard reden waarvan twee het er luidkeels mee oneens waren en als klap op de vuurpijl had ze ook nog het genoegen gehad de discussie aan te mogen gaan met een man die stoned zijn achter het stuur niet vond tellen als rijden onder invloed want, zo vond hij, dat gold alleen voor alcohol.
Normaal waren dergelijke incidenten netjes over tenminste een week verspreid maar soms had je dagen waarop alles in een keer over je heen tuimelde.
En dus hielp weinig beter dan een regelmatige kop zwarte koffie.

Maar toen ze aankwam in de lobby veranderde dat plan, want in het midden van de ruimte stond een jongeman die direct opviel. Ondanks zijn capuchon kon Fiona in het kille licht van de tl-buizen zijn buitengewoon ongezonde gelaat ontwaren, dooraderd en blind aan een oog, zo te zien.
Er gingen meerdere emoties door Fiona heen. Allereerst kwam er iets van bezorgdheid naar boven; wat de oorzaak ook was van dat ziekelijke uiterlijk, deze jongeman had duidelijk hulp nodig en stond er verloren bij. Die bezorgdheid werd echter gevolgd door een soort alerte argwaan. Haar houding verried het niet, maar ze hield er rekening mee dat er iets mis met hem kon zijn en hij evengoed instabiel kon zijn. Ze wierp een korte blik op de balie; vanuit het achterkamertje was net de receptioniste teruggekomen van vermoedelijk ook een koffiepauze, en hoewel deze een moment lang verrast keek, was het tekenend voor haar ervaring dat ze daarna Fiona slechts kort toeknikte; gezien. Ik laat het aan jou over.
Fiona was ondertussen naar de jongeman toegelopen en bleef voor hem staan, met genoeg afstand tussen hen om niet in zijn comfortzone te staan. Van dichtbij zag hij er nog ongezonder ui.
“Hallo,” zei ze vriendelijk, maar kordaat. “Is alles goed met je?” haar toon was kritisch, maar niet onvriendelijk. Ze had de vraag in het Duits gesteld, maar hield er rekening mee dat er een kans bestond dat ze hem in het Engels zou moeten herhalen, als de jongen een vluchteling was.

Het was gelukkig warm in het politiebureau. Will was vel over been en de koude sijpelde snel zijn lichaam in, maar daar hoefde hij zich even geen zorgen om te maken. Met zijn rechterarm wreef hij over zijn pijnlijke en minder mobiele linkerarm, in een poging die wat sneller warm te maken. Hoewel de kou zelf vaak verdovend werkte, was het prikkelende gevoel dat ontstond als zijn lichaam langzaam probeerde op te warmen wel vervelend. Dus, hoe sneller hij warm was, hoe beter.
Maar ja, zichzelf opwarmen was duidelijk niet zijn enige doel. Will wist niet zeker hoe hij het vanaf hier aan moest pakken. Gewoon naar de balie gaan was duidelijk de beste optie, maar op het moment leek daar niemand achter te zitten. Zou hij daar moeten gaan wachten, of leek hij dan teveel op een overvaller? Hij was nog nooit in een politiebureau geweest en had eigenlijk weinig idee over hoe hij zich hier moest gedragen. Netjes, ja, maar ging hij dan ook krijgen wat hij wilde? Het was allang gelukkig dat Will zich vrij goed voelde en geen onderbewuste behoefte had aan zijn verslaving te voldoen. Dit zou zo normaal moeten kunnen verlopen als maar ging.

Voor Will zelf een beslissing had kunnen maken over zijn volgende actie, kwam er al iemand naar hem toe. Een agente, nam hij aan. Gelukkig, hij kon haar Duits volgen. Mooi. Will was blij dat hij zonder al teveel problemen zou kunnen communiceren. Niet dat Engels een probleem was na Genosha, maar er was altijd iets vertrouwds aan het gebruik van de moedertaal in lastige situaties.
De vrouw vroeg hem rustig, maar op haar hoede, of alles goed was. Will knikte in eerste instantie, voordat hij de moed bijeen raapte om te spreken. Hij wist dat zijn droge stemgeluid hem alleen maar zieker over liet komen, maar hij had niet echt meer een keuze nadat hij hier binnen was gekomen.
'Ja, bedankt,' antwoordde hij, timide als altijd. Natuurlijk ging het niet echt "goed" met hem, dat kon iedereen zien, maar daar ging het niet om. Hij wilde niet met deze vrouw over zijn gezondheid praten.

Will besloot zelf maar te beginnen over wat hij wilde, voor de vrouw zou besluiten dat hij duidelijk naar een ziekenhuis wilde. Dan zou hij Lorelei nooit kunnen laten weten wat er aan de hand was. 'Ik ben William Ventura,' stelde hij zichzelf voor, in de hoop zo wat meer vertrouwen te creëren. 'Ik, eh, kom van Genosha.' Hij was bang dat de agente mutanten haatte, maar het feit dat hij een vluchteling was zou waarschijnlijk een verklaring vormen voor zijn verwaarloosde uiterlijk, zijn verwarring, en het feit dat hij naar een politiebureau gekomen was. Hij had geen idee wat hij anders moest doen. Maar ja, misschien wist de vrouw niet eens dat mensen van Genosha vluchtelingen waren.
'Ik en iemand anders zijn hier per ongeluk verzeild geraakt. We weten niet echt waar we zijn, of waar andere mensen van Genosha zijn.. En we wisten ook niet waar we het moesten vragen.' Will probeerde rustig te glimlachen, al wist hij niet of de vrouw het zou kunnen zien door zijn capuchon. 'Uiteindelijk heb ik haar gevraagd of ze in een winkel wilde wachten terwijl ik nog verder ging vragen voor hulp. Met dit weer kon ik haar niet vragen om rond te blijven lopen,' vervolgde Will. Hij hoopte, door wat over Lorelei te vertellen, dat ze niet gelijk zouden denken dat hij een kidnapper was, of dat hij iemand bij zich had gehad die nu "mysterieus verdwenen" was of iets dergelijks. Nee, hij wilde gewoon een duidelijk overzicht geven van zijn verhaal om de kansen op hulp te vergroten.

Dus keek hij de vrouw enigszins hoopvol aan. 'Dus ik hoopte hier misschien hulp te vinden.' Het was nogal veel gevraagd, maar hij was out of options. Will zweeg weer. Hij praatte nooit zoveel, vond het fijner om stil aan de zijlijn te zitten. Maar hij had beloofd actie te ondernemen en hij moest de agente zien te overtuigen hen te helpen, zonder dat ze probeerde hem op te sluiten - in een cel of in een ziekenhuis. Hij kon alleen maar bidden dat ze naar hem zou luisteren en dat ze überhaupt wist waar hij het allemaal over had. Alsjeblieft.. Hij had niet genoeg energie meer over in zijn benen om nog een rondje door het stadje te doen.

“Ik ben William Ventura,” zei de jongen, waarna hij aangaf van Genosha te komen. Fiona luisterde aandachtig. Mutant dus. Dat verklaarde mogelijk het een en ander betreffende zijn toestand.
"Ik en iemand anders zijn hier per ongeluk verzeild geraakt. We weten niet echt waar we zijn, of waar andere mensen van Genosha zijn.. En we wisten ook niet waar we het moesten vragen,” ging de jongen door en er verscheen een bezorgde frons op Fiona’s gelaat. Nou, ze was in ieder geval blij dat hij dan hierheen was gekomen.
"Uiteindelijk heb ik haar gevraagd of ze in een winkel wilde wachten terwijl ik nog verder ging vragen voor hulp. Met dit weer kon ik haar niet vragen om rond te blijven lopen."
Fiona vroeg zich af of het niet verstandiger was geweest het meisje in ieder geval mee naar het bureau te nemen, maar dit was niet het moment om William het vuur aan de schenen te leggen; hij leek al genoeg stress te hebben mogen verwerken.

In haar hoofd woog Fiona de opties af. De jongen had hulp nodig, maar als er ook een meisje rondzwierf dat geen idee had waar ze was kon de jongen nog wel eens essentieel zijn om zodanig haar vertrouwen te winnen dat ze zich beiden lieten helpen. Echter, dat was een laatste redmiddel. Fiona was niet van plan zomaar een burger in te zetten als het niet hoefde.
“Juist,” zei Fiona, toen William uitgesproken was en terwijl ze snel de informatie verwerkte. “Om welke winkel gaat het en hoe ziet je vriendin eruit? Dan zal ik mijn collega’s vragen daar te gaan kijken en verder te zoeken mocht ze daar niet meer zijn. Ondertussen kan ik waarschijnlijk de meeste vragen die je hebt over Sundberg - want daar zijn jullie - wel beantwoorden."
Ze herinnerde zich dat ze zich helemaal niet had voorgesteld en stak een hand uit.
“Ik ben trouwens brigadier Langer,” zei ze. Ze bekeek de jongen nog eens en glimlachte toen even. “Geen zorgen, William, we gaan dit oplossen,” zei ze toen.

Godzijdank was hij in een plek terecht gekomen waar ze Duits spraken. Will kon wel wat Engels, maar hij moest eerlijk toegeven dat de kwaliteit van andere talen er altijd op achteruit ging als hij gestresst raakte. En ja, in een politiebureau voelde hij zich best ongemakkelijk, omdat hij eigenlijk niet zeker wist hoe de mensen hier tegenover mutanten stonden. Maar eerlijk duurt het langst, toch?
Ze leek in ieder geval naar hem te luisteren - nog geen fakkels of hooivorken in zicht - dus Will praatte gewoon door. De zenuwen zorgden ervoor dat zijn stem wat trilde en dat hij wat meer begon te ratelen dan normaal, maar dat was wel het laatste waar hij zich nu zorgen om kon gaan maken. Uit zijn verhaal liet hij wel weg hoe ze precies hier waren gekomen en hoe ze eigenlijk wel blij waren dat dit geen eiland onder bommenwerpers was.

De agente liet geen seconde voorbijgaan. Waar Lorelei was en hoe ze eruit zag. Dat moest lukken. Will knikte, ietwat zwakjes, nu de warmte zijn lichaam een vals gevoel van veiligheid gaf. Sundberg, dat hoorde hij nog goed. Was dat niet de plek waar de boten ook heen waren gegaan? In dat geval, mooi, dan waren hij en Lorelei op de plek waar ze moesten zijn! Dus dit was.. veilig gebied? Will kreeg door dat hij een beetje op zijn benen aan het wankelen was. De vermoeidheid begon toe te slaan nu de oplossing dichtbij leek.
'Ja, ik.. eh, ik moet even zitten,' gaf hij moeizaam aan, terwijl hij om zich heen keek. Een stoel? Een vensterbank? Anything would do. Als hij zat kon hij wel antwoorden geven op de vragen, maar hij moest.. hij moest zijn benen even rust geven.. Misschien had hij toch meer gelopen dan hij eigenlijk had aangekund.

Hij voelde het bloed vanuit zijn hoofd wegtrekken. De stem van de brigadier leek ver weg. Langer? Geen zorgen? Okay.. Dat was mooi, dan kon hij uitrusten, toch? Of was er nu toch nog iets wat hij moest doen? Het voelde alsof zijn brein in de war was, zoals zijn gedachten door elkaar begonnen te lopen. Ook het beeld voor zijn ogen begon te draaien, langzaam. Het zou hem bang gemaakt hebben als het al niet zo vaak gebeurd was. Dit was simpelweg de vermoeidheid die zijn kapotte lichaam overnam. Hij moest even opgeven en dan kon hij weer verder. Deze keer geen bloed of verschrikkelijke pijn, het was gewoon vermoeidheid. Ze hadden het eiland over gerend, toen door een heel weiland gelopen en daarna nog de straten van .. Sundberg? doorkruist. En nu had hij eindelijk hulp gevonden. 'Het is opgelost, Lorelei,' mompelde hij tevreden tegen zichzelf, alsof hij in de winkel was waar Lorelei stond, voordat hij langzaam door zijn knieën zakte, richting de grond. Even een paar seconden rust.