Nerveus tikten Sareths puntige nagels op het ijzeren bankje. Diep gefrustreerd staarde ze naar de tralies rondom haar. Het was nu zo’n drie uur geleden dat ze letterlijk in de voortuin van haar huis in de boeien was geslagen en vanaf dat moment had niemand haar nou écht verteld waar het over ging. Of wel, ja, er was iets gevallen over het roken van een sigaret op het tankstation – en hem vervolgens met een rotvaart peren op het moment dat iemand hier iets van zei, hierbij in het voorbijgaan de daadwerkelijke pomp schampend en vooral niet stoppend – maar hier wist Sareth natuurlijk helemaal niets van. Neen, er stond gewoon ineens politie voor de deur. Die gigantische deuk in haar auto? Die had daar altijd al gezeten – ik bedoel, kijk naar de schroothoop.
 
Maar goed, die hele aanrijding was irrelevant. Wat relevant was, was de belachelijk grote hoeveelheid illegale middelen zij in dat precieze huis had liggen waar de twee mannen haar waren komen ophalen. In de eerste instantie was Sareth haar schijnheilige en zeer gestreste houding vooral hier aan te danken. Het mocht geen verrassing zijn dat men als dealer over het algemeen alert is wanneer er politie in de buurt is – en wanneer ze voor je deur staan, kan dit bijzonder weinig goeds betekenen. Toen ze begonnen over de deuk in haar auto en dat haar kentekennummer betrokken was bij een vluchtmisdrijf, voelde dit eerst als een opluchting. Het ging alleen maar daar over – godzijdank.
 
Maar vervolgens begon ze opnieuw te twijfelen; wat als ze dat alleen maar zeiden? Wat als ze haar eigenlijk al drie weken door hadden en nu maar eens hadden besloten dat het tijd was om te doen alsof ze een onderzoek moesten instellen om even binnen te kijken? Zij een nachtje in de cel terwijl het huis op zijn kop werd gezet. Nu wist Sareth best wel dat dergelijke zaken over het algemeen niet heel koosjer waren en dat een politiekorps in een aandoenlijk stadje als Sundberg zich waarschijnlijk niet vuil zou maken aan zulke praktijken – laat staan dat ze überhaupt capabel genoeg waren om haar door te hebben – maar hiernaast zat ze inmiddels ook al redelijk wat weken aan één stuk door aan de pep. Er was dus een zekere mate van paranoia aanwezig die als vanzelfsprekend bij een gewoonte als dat van zich liet horen. En deze paranoia zorgde ervoor dat ze nu al twee uur op dat koude metalen kutbankje zichzelf zat op te vreten over de kwestie van wat als.
 
De nors uitziende kerel die haar (en de dronken man die in één van de andere cellen opgerold zijn roes lag uit te slapen) in de gaten had moeten houden, was nog niet zo heel lang geleden verruild voor een veel jonger exemplaar. Door de tralies had ze hem in de gaten gehouden, maar teleurstellend genoeg had hij haar bijzonder weinig aandacht geschonken. Bij zijn boze voorganger had ze geprobeerd iets van informatie los te peuteren over hoe het allemaal opschoot, maar hij had haar alleen maar met kleine priemende oogjes aangekeken tot ze beschaamd haar ogen weer had neergeslagen. Nu de bewaker er beduidend een stuk aantrekkelijker en toegankelijker uit zag, had ze besloten dat ze het nog wel een keer durfde te proberen. Of hij daadwerkelijk toegankelijker was, moest nog maar gezien worden. Het tikken met haar nagels was dan ook, naast het overgrote deel om de zenuwen, om zijn aandacht of iets te trekken. Ze verveelde zich dood, had nu al drie uur niets stimulerends naar binnen kunnen werken – zelfs geen koffie – en had nog een hele nacht te gaan. Ze moest iets.
 
Ze lag op het bankje, zichzelf ondersteunend met haar ellebogen en haar benen over elkaar. Nu haalde ze de hoge, dunne hak van de schoen aan het been dat losjes over de andere hing  langs de tralies, wat een vervelend, luid geluid produceerde. “Hey,” probeerde ze vervolgens richting haar bewaker. "Zou je een schat willen zijn en me een sigaret willen geven?” Haar stem klonk in zeer geacteerd schijnheilig en onschuldig.