Oh shit. Het moment dat hij wakker was geworden had hij al gemerkt dat er iets miste. Zijn ogen gingen gelijk naar de muur, waar Conor zijn gitaren had geplaatst, maar hij kon die van hem daar niet tussen vinden. Als er iets was waar hij stress van kreeg, dan was het wel zijn gitaar kwijt zijn. Simon was ook niet echt iemand die netjes en geordend met zijn spullen omging, dus dit was hem al meerdere keren gebeurd. (Elke keer zei hij ook tegen zichzelf 'de volgende keer niet doen', maar nee, waarom zou hij naar zichzelf luisteren?). De jongen rolde uit zijn bed, vergat even dat er iemand op dezelfde kamer sliep, kleedde zichzelf zo snel mogelijk om en haastte met half aangetrokken schoenen en een snel om zich geen gegooide sjaal de deur uit. Had hij  een sleutel mee? Geen tijd om zijn zakken te checken, Conor hoorde toch alles wel. Bijna struikelde hij op de trap over zijn uitgevallen schoen, maar het ding rolde nog net voor hem de treden af, dus dook hij op het gevallen ding af en trok hem dit keer wat fatsoenlijker aan.

Hij was alle ruimtes langs geweest waar hij in zijn korte tijd hier wel een keer geklooid had met zijn gitaar. De woonkamer, de cafetaria, zelfs de bibliotheek, waar hij dan ook na een paar minuten uit was gestuurd (Ter verdediging van zichzelf; hij had de snaren nog niet eens aangeraakt of hij werd met een uiterst kille blik al de deur gewezen. Voordat hij iets had kunnen zeggen, wat hem meestal wel uit de problemen hield, werd de vinger van de bibliothecaresse al tegen haar lippen gedrukt en sjokte hij met verslagen hangende schouders de kamer uit.). De jongen besloot dus maar naar buiten te gaan, de kou verraste hem wel, maar terug naar binnen gaan zou hem kostbare muziektijd kosten (en hij had zijn sleutel niet mee), dus stapte hij maar verder. Eerst zou hij maar de kleine dingen afgaan, want hij zag zichzelf al een uur ronddwalen op het strand.
Het was dat hij de eerste paar dagen geen dieren had zien rondhangen bij de shelters, anders had hij zichzelf tussen de stallen moeten wurmen om zijn gitaar te vinden. Ergens herinnerde hij zich wel eens dat hij buiten op een bankje had gezeten met het instrument, omringd door bloemen. De garden, misschien? Het antwoord werd hem al duidelijk, nee. De paar bankjes die er stonden waren leeg, niemand begaf zich ook buiten met die vervelend snijdende wind. De paniek begon steeds merkbaarder te worden in zijn hoofd en bij elke beweging die hij zag, draaide hij zijn hoofd om, alsof zijn gitaar elk moment uit de bosjes zou kunnen komen vliegen. Het werd hem ook veels te koud buiten, hij had zich niet gekleed voor zo’n lange tocht door dit weer. Er was maar een overdekt iets in de buurt, de greenhouse.
Simon haastte zich naar binnen, sloot de deur achter zich en ademde gerust uit toen hij de warmte, die eigenlijk voor de plantjes bedoeld was, op zijn huid voelde. Toen hij zijn ogen opende, merkte hij op dat iemand ook op hetzelfde idee was gekomen. “Oh..” een ongemakkelijk blosje verscheen op zijn wangen. Hrm. “Sorry, het was nogal koud buiten, dus ik vluchtte hier maar naar binnen.” de ongemakkelijkheid werd al snel weer door hem vergeten, maar hij merkte wel op dat de ander zijn aanwezigheid al had gemerkt. “Wat ben je daar aan ’t d--?” Vanuit zijn ooghoek had hij iets tegen de glazen wand zien staan en zijn hart maakte als het ware een sprongetje. Nee joh! Het kan niet waar zijn! Als een enthousiast vogeltje huppelde hij op de gitaar af, die iemand waarschijnlijk binnen had gezet toen deze zo laat nog op een bankje had gelegen en kon zijn geluk niet op gaan. Helemaal vergeten dat er nog iemand anders was, sloeg hij een paar snaren aan en zuchtte opgelucht toen hij hoorde dat er niets stuk was gegaan.
“Ik, erm, was hem kwijt, je kan niet geloven hoe blij ik nu ben.”

Thank god was het hier warm, omdat die plantjes natuurlijk dood zouden gaan in die vrieskou (al was het net maar net winter, hij zou nog door drie bittere maanden moeten gaan). Het meisje verderop leek hem niet met zijn soort vrolijkheid te begroeten, hij werd eigenlijk helemaal niet begroet. Misschien verstond ze hem niet? Of kon ze gewoon niet praten? Dat leek het niet te zijn, want ze keek hem ook niet bepaald vriendelijk aan. Dus eigenlijk was de opluchting niet alleen maar voor het vinden van zijn gitaar, maar ook dat hij een beetje afleiding had van die blik. Hij had ook niet bepaald een antwoord gekregen op zijn gestelde vraag, maar eigenlijk had hij daar ook niet zoveel interesse in. Het was meer een vraag die hij had gesteld uit plaatselijke nieuwsgierigheid.
"Wat is dat?" Simon keek op van zijn gitaar, die hij wat dagdromend had aangestaard en toen hij zijn blik op het meisje richtte, merkte hij op dat ze dichterbij was gekomen. Het leek wel alsof het ietsje warmer was geworden, nu. Het enige wat in zijn hoofd omhoog kwam was een hele cheesy en veelgebruikte pick-up line, maar door de toon waarmee ze sprak, slikte hij deze maar in. “Dit? Een gitaar.” wist hij toch nog schaapachtig te glimlachen, zo onschuldig als hij was. Was dit een grap? Je kon toch niet serieus vragen wat dit was? De volgende vraag werd op dezelfde blaffende toon gesteld en Simon trok een van zijn wenkbrauwen ietsje op. Waar had hij dit aan verdiend? Had hij haar plantenfeestje verstoord? Vreemd, hij had zomaar op de vip lijst kunnen staan. “Ik ben Simon, jij?” hij besloot maar mee te gaan met de act, misschien kon ze er wel niets aan doen. Nog altijd behield hij zijn zangerige stem en zolang zijn vrolijkheid intact bleef, bleven de tonen ook vrolijk.
De jongen wipte op zijn teentjes, om over haar schouder heen te kunnen kijken en merkte het gedrup van het kraantje op. “Was je ergens mee bezig?” oh, misschien had hij haar onderbroken bij het tuinieren, dat zou wel rude zijn! “Ik kan wel een handje helpen als dat nodig is!” zijn mondhoeken waren weer wat omhoog gekropen, terwijl hij wat heen en weer zwaaide op zijn schoenzolen.

Op haar gezicht kwamen de mondhoeken toch wel iet wat omhoog en voor een kort moment dacht hij dat hij zegevierend dit glazen huis zou verlaten. Maar helaas, de vrolijkheid was ver te vinden in haar toonloze stem. Meestal kon hij wel genieten hoe anderen spraken, hoe zij met hun stem muziek maakten door middel van het gebruik van emoties, maar zij liet deze onzichtbare noten keihard vallen. Jammer. Dan moest hij dat gebrek maar opvullen, want aan vrolijkheid had hij zeker genoeg. Dat ze niet veel met muziek had was te merken ook toen ze vroeg wat het ding in zijn handen was geweest. Of hij erop kon spelen werd vervolgens direct gevraagd, alsof hij een krijgsgevangene was die verhoord werd. “Maar natuurlijk, anders komt het misschien wel een beetje vreemd over dat ik er een heb niet?” antwoordde hij. Zeker als je niet veel spullen met je mee kon nemen, nam je geen stuk hout met je mee waar je niet veel mee kon. Om te laten zien dat hij geen leugenaar was speelde hij een paar korte akkoorden, met nog altijd die grote glimlach op zijn gezicht.
"Ik ben Kari," het gebrek aan een uitgestoken hand deed hem kort fronzen, maar omdat ze al een beetje vreemd leek, koos hij ervoor haar er niet te veroordelen. “Aangenaam Kari.” glimlachte hij, zijn humeur door niets gekrenkt. Ze leek wel wat te geven om die plantjes, want het was zeker een lange tijd geleden sinds hij er eentje .. geaaid had. Het was dan ook ‘niets speciaals’, maar het onderwerp leek haar toon toch ietsje te veranderen. Hulp aanbieden was dan ook het enige wat in hem opkwam om dit gesprek toch een beetje vrolijk te maken. "Je kan de planten water geven," nog altijd was haar toon iets waar hij bij moest fronzen, maar goed, hij had zelf hulp aangeboden dus hij had het ook over zichzelf afgeroepen. Alsof hij daar een voorbeeld voor nodig had liep ze naar het krantje, maar hij begreep al waarom het makkelijk ziende klusje niet zo makkelijk voor haar was. Zodra ze het water aanraakte verdween het al langzaam. Simon zette zijn gitaar langs de glazen muur van het huisje en keek wat aarzelend neer op het kraantje. “Er is vast een makkelijkere manier..” bedacht hij zich. De tuinman hier zou toch niet elke dag met water lopen sjouwen, zelfs als het niet verdampte in zijn handen? Voorzichtig liep hij over de met tegels bedekte paden, want hij wist niet hoe Kari zou reageren als hij per ongeluk op iets groens zou gaan staan, en moest toch wel tot een uithoekje komen om daar een groene gieter te vinden. Precies! Met een nog vrolijkere glimlach liep hij terug naar het kraantje, maar voordat hij het ding vulde liet hij het aan haar zien. “Ik denk dat dit veel makkelijker gaat, ook voor jou.” stelde hij voor, de vragen voor hem houdende waarom dat water bij aanraking zo snel verdampte. “En dan lijkt het net voor de plantjes alsof het regen is.”
Als een uittestertje vulde hij de gieter, om deze vervolgens boven de tegels schuin te houden. De verschillende stralen kletterden op de grond, en hey, geen verdamping! “Want to give it a try?”