Just another rainy day (& Kellin)

Nikita voelde een paar druppels water op haar hoofd vallen, waarna ze vrijwel direct haar ogen opende om te kijken wat er was. Het was voor haar niet moeilijk om wakker te worden in de nacht, omdat ja dat deed ze altijd. Wakker zijn als de zon onder gaat en slapen als de zon hoog in de lucht stond. Dat was voor haar de beste manier van leven die ze ooit heeft gekend. Maar nu werd ze op een vreemde manier wakker, maar toe ze keek waar het water vandaan kwam vond ze het eigenlijk best wel logisch. Haar slaapkamer raam was opgewaaid door de harde wind buiten en doordat het regende buiten; regende het ook haar slaapkamer binnen. Het was nu best wel een nadeel dat haar bed onder haar ruim stond. En dat was dan ook het eerste wat nat werd in haar kamer. Nikita ging op haar knieën zitten op haar bed om haar raam dicht te doen. Ondanks dat er een harde wind stond en regen met bakken uit de hemel viel, was de temperatuur toch niet zo heel erg koud. Misschien zou ze nog naar buiten gaan als ze een goede regenjas had, maar eerst zou ze kijken of er wat te doen was in woonkamer of zo.
Ze trok een simpele grijze sweater, een witte hemdje, zwarte broek en een sjaaltje met panterprint aan. Ze voelde zich gelijk alweer iemand die voorbereid was op het koude herfst weer. En wie wilde dat nou niet zijn? Waarschijnlijk waren sommige mensen ook al aan het kijken voor een winterjas. Ook al was de zomer nog niet eens afgelopen. Het kon allemaal. Misschien moest Nikita daar ook maar aan beginnen, anders waren misschien alle winterjassen al uitgekocht als zij net voor een winterjas wilde gaan kijken. Dat had ze vorig jaar, en daar had ze het heel koud van gekregen.

Tegen de tijd dat Nikita zowat klaar stond om naar buiten te gaan was de regen al gestopt. Wat nu alleen nog uit de hemel viel was motregen. En daar kon ze wel even zonder jas door lopen. Zo nat zou ze daar niet van worden, hoopte ze. Door de plassen water waar ze doorheen moest lopen maakte haar schoenen nat, die totaal niet water dicht waren. Dus daar moest ze volgende wel beter over na denken. Maar ja, nu had ze geen zin meer om terug te lopen naar haar slaapkamer waar ze haar natte schoenen om kon wisselen voor droge schoenen én droge sokken. Over wat ze zonet had gedacht, dat ze van motregen niet zo nat van werd.. daarin had ze ook al geen gelijk in gehad. Ze was dus wel goed nat. Het zou gewoon ook zoveel beter zijn geweest als ze een mutatie had die iets met water had, waardoor ze het water kon benuttigen. Op die mutanten was ze nu wel jaloers.
Toen ze paar meter van de kas verwijderd was liep ze er snel op af om even te schuilen voor de regen die nu ook weer wat erger werd. Nikita opende de deur van de kas en liep naar binnen. Het was niet koud binnen, maar ook niet warm. Maar door de verschillende bloemen die ze zag werd ze toch wel vrolijk. Ze trok haar schoenen en sokken uit, voor dat ze verkouden werd van koude voeten hebben; en liep langs een paar mooie bloemen en fruitplanten. Nogal doelloos pakte ze gewoon de plantenspuit en begon de planten nat te sproeien. Ze had geen idee waarom ze dat eigenlijk aan het doen was of waarom ze de kas was binnen gelopen. Maar ze had nu in ieder geval wel wat te doen.

{Flut sorry}

Clothes

Nikita had geen idee waarom de vallende regen haar naar de kas had gebracht om te kunnen schuilen. Ze had niet zo gedacht dat het door het lot kwam of zo iets, maar de regen die als een grote stortbui naar beneden viel had er wel voor gezorgd dat het te laat was om terug te gaan naar haar slaapkamer. Ze was er echter niet zo op gekleed dat ze gewoon door de regen kon blijven lopen; dus was de kas ook wel een perfecte plek om schuil te houden voor de regen.
Het was akelig stil in de kas en het licht was nog uit toen zij binnen kwam lopen. Ook wel iets wat je kon verwachte als het diep in de nacht was en keihard regende. Uiteindelijk was Nikita ook vaak de enige die s’nachts over het eiland heen liep, dus ze was wel gewend aan de stille eenzaamheid die je kon verwachten als je in je eentje buiten ging lopen.
Met haar hand gleed ze snel langs de muur waarbij ze uiteindelijk een licht knopje voelde en het tl buizen aan gingen. Ze had haar sokken en schoenen uit getrokken en even onderzoekend door de kas heen gelopen. De prachtige planten die hier en daar kleur gaven aan de kas lieten al snel een glimlach op haar gezicht achter.
Doelloos had ze een plantenspuit gepakt en de planten nat gespoten. Tot op het moment dat ze de kas deur nogal hard hoorde dicht gaan kwam er een klein schel gilletje haar keel uit. Ze draaide zich met een sprong om waarbij ze degene die haar had laten schrikken nat spoot met de plantenspuit. Niet dat het water degene echt raakt, want de afstand tussen haar en de persoon die haar had laten schrikken was vrij groot. Toch raakte een spetters de blauwe huid van de jongen. “Uhm… Sorry,” kwam er ook wel vrij snel uit zijn mond. Nikita trok haar wenkbrauwen op en begon even zacht te lachen. Ze stond er ook gewoon in gevechtspositie met de plantenspuit al richtend op de jongen als of het een pistool was. “Ja, je had me wel goed laten schrikken,” sprak ze lachend, waarbij ze weer normaal ging staan. “Ook sorry van mij dat ik je nog natter heb gespoten,” zei ze als verontschuldiging. Het kwam er eigenlijk ook best wel verkeerd uit, maar toch zat er ook nog wel humor in. Hopelijk was de jongen met de blauwe huid - iets wat ze nog steeds raar vond, maar nog niet echt had over nagedacht - dat ook wel. Humor was wel iets wat de jongen moest hebben, want Nikita kon er immers ook niets aan de doen dat haar plantenspuit haar bescherming had gegeven en als een soort reflex had gebruikt.
Pas op het moment dat Nikita de plantenspuit had neer gezet begon ze er over na te denken hoe het kon dat de jongen zo’n blauwe uit kon hebben. Nou ja, hij zag er eigenlijk veel anders uit dan ieder persoon die ze hier al had leren kennen. Ze kon niet zo goed beschrijven hoe de jongen er uit zag en ze twijfelde stiekem ook wel of ze hem wel jongen kon noemen of dat hij qua geslacht ook geheel anders was. Vragen vragen vragen, en op geen enkele vraag een antwoord. “Ik weet niet of het onbeleefd is, maar wat ben jij eigenlijk?” sprak ze waarbij ze hem toch wel wat schuldig aan keek. Maar in haar ogen was er een glinstering van nieuwsgierigheid te zien.

Clothes

Het was niet vaak dat Nikita zo erg werd laten schrikken. Sterker nog ze was nog nooit zo erg geschrokken van iemand. Haar reflex dat ze de jongen had geprobeerd nat te spuiten met de plantenspuit was de ook erg onnodig geweest. Ze stond op een te verre afstand om hem dan ook werkelijk te raken op een paar zielige druppels na dan. Hij had zelf zijn armen al de lucht in gegooid, maar dat merkte ze ook eigenlijk vrij laat. Ze had even kort gelachen, omdat ze er echt bij had gestaan alsof ze zo’n fbi agent was en op iemand aan het schieten was. Nikita liet haar waterspuit pistool zakken, waarna ze zich even verontschuldigde. Ook hij liet zijn handen zakken op het moment dat hij wist dat hij veilig was voor haar. Nou ja, veilig?? Zolang ze de waterspuit pistool in haar handen had was hij nog altijd niet veilig voor haar. “Maakt niet uit, mijn straf omdat ik je heb doen schrikken,” sprak hij. Nikita giechelde even door zijn opmerking. Ja, dat was wel zo eerlijk dat ze hem daarom had nat gespoten met een paar zielige druppels. “-en daarbij kon ik niet veel natter worden,” vervolgde hij wijzend op zijn natte bovenlichaam. Ze haalde haar schouders op en knikte enigszins. “Daar heb je een punt, maar dit is wat planten water; dus misschien nog wel wat natter dan normaal water,” sprak ze grappend. Het sloeg helemaal nergens op wat ze zei, maar ze wilde zelf ook nog even een punt maken.

Nikita wist niet zeker of het wat onbeleefd was van haar om zich af te vragen wat de jongen precies was. Maar ze hoopte dat hij het ook wel begreep, want ze zag hem voor het eerst. En veel mensen hebben het misschien ook al wel afgevraagd. Zijn antwoord was dan ook wel meer dan logisch. “Meer mutant dan mens?” zei hij wat vragend. Daar zat wel wat in tho. “Nou ja, een ding kun je wel zeggen. Je bent waarschijnlijk wel één van de bijzondere mutanten die ik tot nu toe heb gezien,” sprak ze met een vriendelijk glimlach. Het was als compliment bedoeld, maar ze wist niet zeker of hij dat ook zo opvatte. Ze was namelijk niet zo goed met het verwoorden van haar gedachten als het om complimenten ging.
“Was je altijd al zo.. uhm… blauw geweest?” vroeg ze nieuwsgierig, waarna ze op het witte ijzeren bankje ging zitten vlak bij de plek waar ze stond. “Ik bedoel het niet slecht, maar ik ben gewoon nieuwsgierig,” sprak ze om hem toch niet slecht te laten voelen. Rustig wachtte ze op antwoord,..

Clothes

Nu dat veranderd alles, sprak hij terug over wat ze zei over het water. Het water was speciaal, omdat het plantenwater was. Misschien zat er ook nog wat plantengroei middelen in of wat dan ook. Dat is dan veel gevaarlijker dan normaal iemand als je dat op iemand spoot. “Niks is erger dan planten water,” sprak hij hoofdschuddend. Ze giechelde kort, waarna ze er terug op antwoordde:“Dat bedoel ik maar, er zit van alles in om planten te laten groeien.” Het was wel grappig hoe ze er over na dacht wat er allemaal in het water kon zitten. Nikita wist niet eens meer hoe ze er op was gekomen om over het plantenwater te beginnen, maar het was leuk om er even over te praten. Dat maakte de sfeer ook gelijk goed. “Ik hoop dan niet dat je alleen in de breedte groeit, maar dan vooral in de hoogte,” zei ze nog even om terug te komen op de plantengroei middelen. Ze zag het totaal plaatje van de jongen al voor zich. En in haar gedachten kreeg hij een groot breed en lang lichaam, de kleur groen en een mutatie voor planten te laten groeien. “Sorry, maar ik zie het in het geheel al voor me,” sprak ze terwijl ze moest lachen om haar eigen gedachten.

Nikita gaf hem op een vreemde manier een compliment dat ze vond dat hij wel een bijzonder persoon was die ze tot nu toe had leren kennen. Er liepen veel vreemde snuiters rond, maar hij was wel de meest vreemde snuiter die ze nu voor haar had staan. “Ik ben er zeker van dat er veel mutanten zijn die meer bijzonder zijn,” reageerde hij terug. Hij keek even de andere kant op, waarbij Nikita de tijd had om even weer wat te bedenken voor wat ze terug zou zeggen. Het was wel moeilijk om haar compliment goed te verwoorden, want hij had immers wel een punt. Er waren wel meer bijzondere mutanten op het eiland, maar hij was gewoon mooiste bijzondere mutant. Iets wat dan ook zo uit haar mond rolde. “Dat klopt wel, maar toch vind ik dat je wel de mooiste bijzondere persoon bent,” zei ze terug met een vriendelijke glimlach.

Kort voelde ze zich even schuldig over hoe ze de jongen benaderde en overdonderde met vragen over zijn uiterlijk. Ze vond het nogal onbeleefd, want je zou kunnen verwachten dat hij daardoor een moeilijke jeugd heeft gehad. En niemand kan iets verbergen aan zijn of haar uiterlijk, niemand kan er iets aan doen dat hij of zij zo is. Daardoor voelde zich wel even schuldig. “Er is niks mis met vragen,” verzekerde hij haar, waarbij er toch een glimlachje op haar gezicht kwam. Ze was al bezig met een nieuwe vraag verzinnen, waarna hij zelf weer begon te praten. “‘Maar uhm nee, geloof het of niet, maar ik ben niet heel mijn leven een smurf geweest,” zei hij heel luchtig, iets wat ze niet had verwacht. Maar ze begreep wel waarom hij dat deed. Het zou voor haar ook iets makkelijker zijn vragen te stellen, dus een grijns die haar lippen sierde was dan ook wel te verwachten. Geïnteresseerd bleef ze luisterde naar wat hij nog meer te zeggen had. “Het is traag opgekomen,” vervolgde hij als antwoord van haar vorige vraag. Nikita nam plaats op een wit ijzeren bankje en de jongen volgde al snel en nam plaats naast haar. “Weet je nog hoe je er uit zag voor dat je een smurf ben geworden?” vroeg ze, omdat dat de eerste vraag was die bij haar vervolgens was opgekomen. “Het lijkt me toch niet dat je dat bent vergeten? Of was het al lang geleden?” vroeg ze verder. Ze was wel nieuwsgierig en wilde graag zoveel weten. Het was beter dan praten over haar mutatie evolutie, of hoe je het mocht noemen.

Clothes

Het lachen ging maar door, ook al ging het maar een beetje over de paar druppeltjes planten water die ze op hem had gespoten. Haar woorden dat ze niet hoopte dat hij in de lengte of breedte zou gaan groeien iets wat haar wel een beetje deed twijfelen of hij nou lachte of niet. Zij ging in ieder geval wel helemaal stuk. Ze kon er gewoon niks aan doen. Het was net alsof er lachgas in de lucht aanwezig was. Ze lachte in ieder geval, en waarschijnlijk was er ook helemaal niets wat die lach van haar gezicht zou halen. Het was in ieder geval veel beter dan een chagrijnig iemand.
“Zolang er maar geen gras of paddenstoelen op mij gaan groeien ben ik tevreden,” sprak hij zelf ook wat lachend. Nikita moest toe geven dat maakte het plaatje echt helemaal compleet. Lang, breed en vol met planten. O, dan had je ook nog de blauwe ondergrond van zijn huidskleur. Hoe niet serieus nu ook was, ze dacht er wel serieus over na hoe al die planten dan zouden overleven? Het was niet leuk om echt de hele tijd nat gespoten te worden om de planten in leven te laten.
Nadat ze was uitgelachen en hem toch weer wat serieus aan keek met een vriendelijk lachje. Kwamen vervolgens haar gedachte over haar lippen rollen om meer informatie te halen over zijn huid, omdat hij echter wel wat anders was. “Als er planten op je groeien door dit planten water, zouden de planten na enige tijd dood gaan?” Wie weet konden er toch wel planten groeien op zijn lichaam. Ze zou dat wel helemaal te gek vinden tho, dat deed haar vooral heel erg denken aan de Amazone waar ze was opgegroeid.

Ondanks dat hij het compliment weg wilde wuiven liet ze het niet toe, omdat ze het ook echt oprecht meende. Hij was de eerste waaraan je kon zien dat hij echt een mutant was. Als je Nikita had kon je het nu alleen zien aan haar ogen die normaal waren, maar overdag was ze zo blind als een mol. Nou ja, ze was in dat opzichte ook gewoon een mol. Ze kwam in de nacht pas weer uit haar kamer om de wereld te bekennen.
“Ho uhm well uhm, bedankt in dat geval,” zei hij uiteindelijk. Nikita knikte met een accepterend glimlachje. “Als je een keer wil wisselen van lichaam, dan moet je het even zeggen,” zei ze alsof ze het serieus meende. Ze had er niet de mutatie voor om te wisselen van lichaam, maar als die kans er was dan wilde ze dat wel. Toch kon ze er niet onderuit komen dat ze zich altijd af vroeg hoe het was om een ander geslacht te zijn en als ze nu in zijn lichaam ging was ze een persoon van het ander geslacht én blauw. Dat blauwe maakte het voor haar helemaal speciaal tbh.
Samen op een bankje vroeg Nikita verder naar zijn verleden. Nou ja, eigenlijk het gedeelte dat zijn mutatie op kwam treden. Wie weet wist hij helemaal niets meer van zijn vorige huid? Ze wist niet hoe ze er over moest denken, dus voorzichtig als ze kon begon ze het over te brengen. Ze had nu dan wel het geluk dat hij er rustig op reageerde en niet dacht dat ze zo’n klootzak was om mensen uit te schelden om hun uiterlijk. Ze had er zelf ook last van als ze wel overdag uit haar mollenhol kwam en mensen naar haar hoofd schreeuwde dat ze een blinde was. Het was niet hetzelfde, maar ze begreep wel hoe het voelde.
“Ik herinner me nog wel wat, maar vooral door foto’s van toen,” zei hij wat bedenkelijk. Nikita luisterde aandachtig. “Als ik me niet vergis was ik ongeveer tien toen het op kwam,” vervolgde hij verder. ze keek voor zich uit en haar gedachten zakte rustig af naar haar tijd in de Amazone. De plek waar haar mutatie eigenlijk tot leven kwam. Tussen haar tiende en vijftiende levensperiode kwamen haar mutatie’s optreden. De jaren daarvoor was ze eigenlijk altijd blind geweest iets wat ze altijd al vreselijk had gevonden. Nu ze kon zien in het donker was het voor haar ook een stuk makkelijker om voor te bewegen over de aardbol. Ze vroeg zich wel een beetje af of haar gesprekspartner liever zijn leven zo voort leefde hoe hij nu was of hij wenste om gewoon menselijk uiterlijk te hebben. Haar keuze was zo gemaakt, maar ze hadden het niet over haar. En om eerlijk te zijn wilde ze dat ook zoveel mogelijk vermijden.
“Als er een kans was om weer een menselijk uiterlijk te hebben, zou je die kans dan pakken?” vroeg ze serieus. Er was niets te horen dat het een grap was, want ze zat echter nog steeds met haar gedachten verzonken in de tijd in de Amazone. Of dat kwam door het onderwerp of de planten om haar heen dat was een raadsel.

Clothes

“Ik denk van wel?” was zijn antwoord op haar vraag. Ondanks zijn antwoord bleef ze zich afvragen of planten toch wel zouden groeien op zijn lichaam. Technisch gezien had hij gelijk, maar als je drinkt neemt je lichaam het water op. Daaruit zouden planten van kunnen groeien en ze kregen genoeg zonlicht en lucht. Het waren allemaal van die logische dingen waardoor planten toch op het lichaam konden groeien. Het was alleen het soort huid dat iemand had. Planten groeien in de grond en de huid was dan niet bepaald een goeie ondergrond om de wortels in te laten groeien. Nadenkend bleef ze hem aanstaren, maar zei er verder niks meer op. Hij had zo zijn mening gegeven en daarbij ook een punt gemaakt. Dan was er voor haar niks meer om over te zeggen.

Het was voor Nikita geheel anders om als een blauw iemand rond te lopen met kieuwen aan de zijkant van zijn gezicht. Het leek haar voor een dagje wel erg grappig om er zo uit te zien tho, maar ook niet langer. Het zou wel een wereld van verschil zijn, dat wel. Ze bood dan ook wel aan om te wisselen van lichaam. Vrijwel direct antwoordde hij, waarbij ze hem wel een beetje hoopvol aan keek. “Ho nee, geloof me, dat wil je niet,” verzekerde hij haar, terwijl hij van te voren zijn hoofd had geschud. Ze haalde haar schouders. Het was in haar ogen wel grappig en ze bedoelde het dan ook niet geheel serieus. “Wat is er mis mee?” vroeg ze, omdat ze wel een reden wilde weten waarom hij niet van lichaam wilde wisselen. Het was niet zo dat ze ook echt een mogelijkheid wist te vinden dat het ook echt kon. Maar het was wel grappig om te proberen en het hem te vertellen. Jammer genoeg zag hij de grap er niet echt van in. Toch hadden zijn woorden wel haar nieuwsgierigheid gewekt.
“Het is niet allemaal zo geweldig als het misschien lijkt,” vervolgde hij nog. Ze begreep het wel een beetje. Als het er over ging dat hij er gepest mee was en sommige mensen hem nog steeds zouden pesten omdat hij anders was. Het was een rond gevoel om gepest te worden om het uiterlijk. Dat was dan ook de grootste reden waarom ze s’nachts wakker was in plaats van overdag. Overdag was ze zo blind als een mol die boven de grond zou komen. “Vertel me eens, was je vroeger gepest om dat je het niet zou willen om van lichaam te verwisselen als is het voor een dag?” vroeg ze. Het was nogal persoonlijk, maar ze was gewoon nieuwsgierig dat ze de reden wilde weten wat er achter zat.

“Ik,-” begon hij als antwoord op een vraag waarbij ze niet zeker wist of het gepast was om te vragen. Hij wilde dan niet verwisselen van lichaam, maar misschien was er wel een kansje dat hij de mogelijkheid zou pakken om terug te gaan naar een “menselijke” uiterlijk. Ze wist niet zeker of hij dat ook wel echt zou willen, maar het zou kunnen dat hij er spijt van had dat hij zo geworden was. “Ik heb geen idee,” zei hij, waarna hij haar weer aan keek. Aandachtig bleef ze luisteren naar zijn antwoord. Ze wist verder toch niet veel te zeggen, en ze was nieuwsgierig was hij zou zeggen. “Nee, ik denk niet dat ik het kan aannemen dan,” maakte hij vervolgens duidelijk. Ze knikte begrijpend en keek toen weer met hem terug naar het tikken van de regen tegen de glazen kas aan. “Ik begrijp het, het zou wel een wereld van verschil zijn als je ineens wakker werd en niet blauw was,” zei ze. “Ik zou me echt dood schrikken dan als dat zou gebeuren,” voegde ze er nog aan toe. Ze wist verder niet veel meer om te zeggen, dus sprak ze maar een beetje onzin over haar eigen mening.

Clothes