A rainy night | &Delaney

Urenlang had ze gevlogen. Eerst boven de zee en daarna nog even boven het eiland. Dat er vanuit de lucht vreedzaam en onschuldig uitzag. Zo ver je een eiland onschuldig kon noemen. Het had haar gekalmeerd. De frisse lucht, het gevoel van de wind onder haar vleugels en de regendruppels die dan weer sissend op haar rug terecht gekomen waren en dan weer als hagelstenen op haar schubben hadden geslagen. Lessen had ze vandaag überhaupt niet gevolgd. Toen ze vanochtend na het dansen onder de douche was gestapt, had ze zich nog altijd niet op haar gemak gevoeld. Haar temperatuur was alle kanten op gevolgen. Het ene moment had ze onder gloeiend heet water gestaan en het andere moment waren de waterstralen veranderd in ijs. Haar hart was als een razende tekeer gegaan, alsof ze niet al een kwartier geleden gestopt was met dansen. Haar spieren waren als gespannen touwtjes geweest. Waar de plotselinge angst vandaan was gekomen wist ze niet. Het enige wat ze had geweten was dat in de les zitten, geen optie was. Daarom had ze een set schone kleren in haar rugtas gepropt en was ze naar het strand gelopen. Ergens tussen de rotsen op de kliffen had ze haar kleren neergelegd en was ze getransformeerd. Dat het als gevolg van haar kleine tripje was gaan stormen had haar weinig kunnen schelen. Ook over het feit dat het weer nu nog altijd onrustig was voelde ze zich niet echt schuldig. Tegen die paar windstoten en dat onweer moesten ze maar kunnen en anders moesten ze er maar mee leren omgaan.

Nu was het rustig in haar hoofd. Het was alsof de storm in haar was gaan liggen, op het moment dat de storm buiten was aangewakkerd. Met haar ogen gesloten, lag ze op één van de banken in de woonkamer. Haar lange slanke benen bungelde over de leuning. Haar armen had ze achter haar hoofd ineen gevouwen. Rustige piano klanken kwamen uit de dopjes van haar iPhone. Op de achtergrond hoorde ze vaag het getik van de regen tegen het raam en het zachte geroesemoes van de paar andere leerlingen die zich in de ruimte bevonden. Normaal gesproken was ze niet zo van dit soort ruimtes, maar op dit moment vond ze het wel prima. Bovendien had ze weinig andere keuze. Kim was op hun kamer bezig met iets, wat precies hoefde ze niet te weten, en de meeste andere ruimtes van de school waren door het late tijdstip al gesloten. “Hallo, kun je niet normaal op die bank zitten ofzo?” Nadya opende haar ogen, keek lichtelijk geïrriteerd naar het meisje dat naast haar stond. Het meisje had haar perfect gestifte lippen tot een strakke streep geperst en had haar handen in haar zij gezet. Serieus? Nadya trok één van de dopjes uit haar oren. “Kennelijk niet.” zei ze droogjes. “En als je je ogen had gebruikt, in plaats van alleen die grote mond van je had je gezien dat er nog genoeg plekken zijn. Je had zelfs nog naast mij op de bank kunnen zitten, maar ik denk niet dat één van ons daar echt gelukkig van zal worden.” Na dit gezegd te hebben stopte ze het dopje weer in haar oren. Negeerde het gevloek van het meisje volledig. Daar ging ze echt geen aandacht aan besteden. Uiteindelijk leek ook het meisje zich te realiseren dat ze het tegen dovenmans oren had en droop ze af. Nadya kon een licht triomfantelijk glimlachje niet onderdrukken. Ontspannen sloot ze haar ogen weer, luisterend naar de piano klanken die uit haar mobiel kwamen. De meeste mensen zouden het saai vinden, zij vond het heerlijk. Het deed haar denken aan vroeger. Aan de tijd dat haar leven nog simpel en goed was. Aan haar vader die uren achtereen achter de piano had gezeten en het ene naar het andere stuk gespeeld had. Hoewel hij de meeste stukken die ze luisterde nooit gespeeld had, kon ze hem toch zien zitten achter de zwarte vleugel die in hun woonkamer had gestaan.

Bad boys ain't no good

Haar dag was slecht begonnen: de koffie in de kantine was op, bij haar eerste lesuur werd ze al weggestuurd -waardoor ze ook geen zin meer had om terug te komen- en op de kop toe had ze nog ruzie gekregen met een of ander kreng dat het wel leuk vond om haar een schouderstoot te geven waardoor haar boeken vielen. Toen was de maat echt vol geweest, eerst had ze staan schreeuwen tegen het domme kind dat uiteindelijk de arrogante grijns van haar gezicht moest afhalen om vervolgens opnieuw weggestuurd te worden. Het was niet zo dat ze altijd zoveel problemen zocht, soms gebeurde het gewoon meer dan andere dagen. Dus in de plaats van opnieuw naar dat muffe bureau te gaan en aan te horen dat ze teleurgesteld waren in haar gedrag, liep ze naar buiten. Normaal gezien deed een frisse wandeling altijd deugt, maar toen ze net op het verste punt was begon het te gieten, niet normaal. Kwaad had ze staan stampen en schreeuwen naar de regen. Uiteindelijk was ze totaal nat geworden en omdat ze geen zin had om weer een halfuur te wandelen voor ze binnen was, stond er in no time een Velociraptor in haar plek. Het beest bulderde eens kwaad en ging toen in een rot vaart terug naar de school. Onderweg kwam ze wel enkele leerlingen tegen, die in volle paniek begonnen te gillen. Nog nooit een dinosaurus gezien? Dacht ze grijnzend. Vlak voor ze de poorten zou binnenlopen, veranderde ze terug. Haar lange staart had ze nu niet altijd zo goed onder controle dus het zou wel eens kunnen dat ze een ferme tik uitdeelde aan een leerkracht, leerling of spullen. Direct nadat ze de deuren achter zich had gesloten glipte ze naar haar kamer om droge dingen aan te doen.

Haar haar was nog altijd redelijk nat en krulde wild toen ze de living in liep. De kwade bitch waar ze problemen mee had gehad op de gang kwam woedend naar buiten stampen en Delaney kon het niet laten om haar eens lief toe te lachen waardoor ze alleen nog maar kwader werd. De bron van die kwaadheid hing half op de bank met oortjes in. In opper beste humeur liep de brunette op haar af en zonder aankondiging plofte ze naast haar in de zetel. "Damn girl, you got her angry!" Begon ze heel casual terwijl ze haar lange benen over elkaar sloeg en lachte, "Teach me." Grinnikte ze, waarna ze een tijdschrift van het bijzettafeltje pakte en er door begon te bladeren.

clothes

Zodra het meisje weg was gestampt, was de rust in Nadya’s hoofd weder gekeerd. Met haar armen weer onder haar hoofd ineengevouwen en haar ogen gesloten genoot ze van de rustige piano muziek. Haar benen bewoog ze rustig heen en weer. Tijd om lang van deze rust te genieten kreeg ze niet. De zetel veerde iets op toen er iemand naast haar neer plofte. Er verscheen een lichte frons op haar gezicht. Als het maar niet dat kreng van net was. Nadya opende en kantelde haar hoofd iets naar achteren zodat ze kon zien wie er naast haar was gaan zitten. De woorden van het meisje deden haar kort grijnzen. Soepel kwam ze overeind, draaide zich zo dat ze met haar rug tegen de leuning aan in kleermakerszit kon gaan zitten. Terwijl ze de oortjes van haar iPhone uit haar oren trok – dat was wel zo beleefd – liet ze haar blik ongegeneerd over het meisje naast zich glijden. Het was een mooi meisje, maar niet zo eentje die er mee leek te pronken als sommige van de meiden die op de school rond liepen. Althans, zo zag ze er niet uit. De outfit die ze droeg was casual en haar haren waren nog enigszins vochtig. Haar woorden die gepaard gingen met een lach, deden Nadya grinniken. “I just got a talent, I guess.” zei ze, terwijl ze met haar hand door haar lange haren gingen die alle kanten opstonden door de houding waarin ze zojuist gelegen had. “Ken je haar?” vroeg ze. Voor een moment keek ze het meisje vragend aan, waarna ze haar blik op haar telefoon richtte en de muziek uit zetten. De oortjes wikkelde ze op het appaartje heen, waarna ze het naast zich op de bank legde. Ergens was ze wel benieuwd naar het antwoord van het meisje. Waarom wist ze niet precies. Het was niet dat dit meisje of het gefrustreerde tutje nu zo bijster interessant waren. Al was de relatie tussen die twee dat misschien wel. Nadya kon zich haast niet voorstellen dat die twee vrienden waren. Al helemaal niet nadat de brunette zo smakelijk had zitten lagen om de woede van de ander.  

Bad boys ain't no good

Het meisje op de zetel leek haar echt hilarisch, zeker omdat ze dat lompe kind zo op haar nummer had gezet. Op de vraag of ze haar dan ook kende antwoordde ze geschokt. "Nee! Totaal niet! Ik kwam dat kreng gewoon tegen in de gangen, zij stootte mijn boeken om en ik maakte ruzie." Somde ze alles ontzettend droog op, terwijl ze haar benen over elkaar sloeg. Met haar ogen volgde ze de handelingen die het meisje bedreven uitvoerde. Natuurlijk, iedereen gebruikte oortjes en rolde die vervolgens op, zelf was ze er ook al een dikke pro in geworden. Net zoals ze pro was in het onbewust in elkaar knopen ervan en er op een of andere manier ook weer uit te halen. Levenslange ervaring waarschijnlijk. "Ik heb je toch niet gestoord hé?" Ze knikte naar haar gsm, niet dat het Laney veel kon schelen, het was gewoon beleefdheid. "Ik ben trouwens Delaney," Stelde ze zich zelf kort voor toen ze doorkreeg dat ze dat nog niet gedaan  had, een rebel mocht nog altijd manieren hebben zeker? Het was niet omdat ze zich zo tegen haar ouders afzette, dat ze zich ook tegen manieren afzette, regels wel tho, maar manieren had ze nog wel. Niet de voeten-vegen-voor-je-binnen-komt kinda manieren, maar de jezelf-voorstellen-enzo wel. "Wat is je mutatie trouwens?" Vroeg ze ontzettend casual, terwijl ze haar nagels kort inspecteerde op vuiltjes. Het was een handeling die ze altijd deed als ze niks meer wist om te zeggen of doen, daarom had ze ook ontzettend droog naar haar mutatie gevraagd. Dat niet iedereen daarover wou praten -Delaney zelf kon er uren over bezig blijven- drong meestal niet echt tot haar door, zoals de meeste dingen dat niet echt deden.

~Sorry dat 'ie zo kort is!
clothes