N
a haar korte lesdag had ze geen zin om naar haar kamer te gaan of binnen te gaan socializen met de mutanten. Het mocht dan zachtjes regenen, maar dat was slechts motregen en Lily was een buitenmens. Nouja.. Buitenmutant moest ze waarschijnlijk zeggen. Wat was de term voor mensen als je over jezelf praatte en geen mens was? Dat had ze nooit geweten. Ze was er wel altijd nieuwsgierig naar geweest.
Het meisje veranderde naar een normale grootte, zo’n een meter zeventig. Op deze manier kon ze sneller vooruit komen en waren de regendruppels in verhouding niet dik en zwaar genoeg om haar vleugels te beschadigen. Ze had echter geen zin om te vliegen nu, ze wilde de grond onder haar voeten voelen.
Het duurde niet lang voor ze in het bos was. Toen ze terugkeek naar de school zag ze een paar kleine figuurtjes die net nog buiten hadden gezeten terug naar binnen vluchten. De regen begon nu harder te klinken en subtiel tussen de bladeren door op de aarde te vallen. Lily keek omhoog, hopend dat er geen storm op gang zou komen. Dan moest ze wachten tot hij over was om haar vleugels te beschermen, en dat zou wel koud kunnen worden. Ze wilde niet gelijk terug, maar als ze langer zou wachten, wist ze niet hoe lang dat zou duren.
Zonder echt verder acht te slaan op de eventuele consequenties draaide ze zich om en liep ze het bos in.
Ze stopte pas met wandelen toen ze voor zich een klein meertje zag. Het was zo klein dat ze, als er een eilandje in het midden was, in twee sprongen de overkant kon bereiken. De takken van de omringende bomen overdekten het net niet helemaal zodat er kringen in het water ontstonden van de regen, maar ze ontstonden alleen in het midden.
Lily ging op een dikke boomwortel aan de rand van het water zitten en hing haar voeten erin. Met haar hoofd leunde ze tegen de stam van de boom terwijl ze keek hoe de spelingen in het water groeiden tot de kleine golfjes tegen haar voeten op botsten.
&Matthew Donovan
outfit
