Onderwerp: [AC] Here comes the sun! {& Matthew} wo mei 11, 2016 11:47 am
Lydia was blijkbaar niet de enige die liever buiten ging zitten dan binnen in de koude school lokalen. Binnen was het net een koelkast zo koud en buiten waren de warme zomer temperaturen er weer aan aan het komen. Bijna elke student die op het eiland te vinden was had een strandlaken mee genomen om ergens op het gras of het strand een plaatsje te nemen om een lekker zomer kleurtje te krijgen. Ze had waarschijnlijk hetzelfde gedaan als ze sociaal aardig was met mensen, maar je kon nou niet echt zeggen dat ze een goeie reputatie had. Ze had niemand nodig om haar dag goed te maken. Het enige wat ze wilde was een afleiding. Haar korte rokje en groen blousje zorgde er voor dat ze een zomerse indruk gaf bij de mensen die voorbij kwamen. Haar tas hing over haar schouders en de zonnebril beschermde haar ogen tegen de warme zon die hoog in de lucht stond. Er was geen wolkje aan de lucht en ze had geluk dat er een licht briesje stond waardoor het buiten niet echt heet werd.
Terwijl ze over het pad heen liep ging ze een keer met haar hand door haar golvende rode haren die los over haar rug heen hing. Voor de zekerheid had ze altijd een elastiekje mee om haar omhoog te doen voor haar als de rode deken van haar te warm werd om het dragelijk te maken met dit weer. De verkoelde milkshake die ze had meegenomen van de cafetaria vulde haar lichaam met iets fris. Er werd niet voor niets gezegd dat je goed moest drinken met dit weer. En ze had voor het eerst geen flesje water mee genomen om haar dorst stillen. Waarom zou ze ook water mee nemen als ze een milkshake kon halen met ijsklontjes erin. De koffie smaak die er aan zat smaakte verfrissend en lekker. Ze bleef er wakker van, terwijl ze zoekend om haar heen keek voor een stil rustig plekje waar ook zij kon genieten van de zon. Over al lagen dekentjes en handdoeken op de grond waar studenten genoten van de zon en in groepjes met elkaar aan het praten waren. Er moest toch wel ergens een rustig plekje zijn? Al zou ze haar mutatie moeten gebruiken om haar rust plekje te krijgen, maar om weer gezeik te krijgen van Clyde en/of een andere peace keeper had ze nou niet bepaald veel zin in.
Ze liep over het stenen pad naast het skatepark gedeelte. De drukte hier veel wel mee, maar erg lekker zou ze niet liggen op het beton. Toch waagde ze het er op en ging zitten aan een tafel. Nja, niet echt aan het bankje, maar echt op de tafel. Ze liet haar benen hangen en terwijl ze de zonnebril af deed om geen zonnebril op haar gezicht te krijgen dank zij de zon. Ze had haar been over haar andere been gedaan om te voorkomen dat jongens onder haar rokje konden kijken. Ze lag immers met haar benen naar het skate gedeelte waar een aantal mensen bezig waren...
Onderwerp: Re: [AC] Here comes the sun! {& Matthew} ma jun 27, 2016 5:14 pm
☣ This is the apocalypse
Het was een prachtige, zomerse dag en welke student was er nu zo gek om binnen te blijven. Waarschijnlijk alleen de boekenwurmen, die hun cijfers belangrijker vonden dan zo'n prachtige dag als deze. Matthew was op dit moment bezig met één van de geweldige uitvindingen van deze eeuw - wat was hij toch blij dat hij met zijn onsterfelijkheid zoveel periodes kon ontdekken en alles eruit kon halen wat erin zat - namelijk zijn gloednieuwe skateboard. Hij vond skaten echt geweldig en was er ook goed in geworden, jaren oefening had hij er al inzitten. Nu was hij wel iemand die goed was in een hele hoop dingen, voornamelijk sporten. Want hé, hij bleef een jongen right? Nu waren er natuurlijk ook van die zielige mannetjes die tijdens gym wegrenden voor de bal, maar hij was zo niet. Nee, hij was een echte uitslover en charmeur. En vandaag, ja, leek het hem de perfecte dag om wat sociaal contact te maken met wat andere mensen. Immers was hij nog redelijk nieuw hier op Genosha. En met andere mensen, daar bedoelde hij natuurlijk het andere geslacht mee.
Voor een klein uurtje was hij nu al buiten, druk aan het skaten op de plaats waar het beheer van deze school goed over nagedacht had om het te bouwen, speciaal voor de sportievelingen onder de mutanten. Deze ochtend had hij zoals gewoonlijk zijn donkerblonde haar weer goed in model gebracht, had zijn zwarte skateboard met verschillende groene stickers uit de kast gevist en was naar buiten gegaan. Korte broek - hij droeg geen beschermers noch een helm, waarom zou hij - en een witte blouse waarvan de eerste paar knoopjes open stonden zodat je zijn gespierde hals kon zien. Niet dat Matthew dat nodig had om te bewijzen dat hij gespierd was, hij had brede schouders en een stevig uitziende borstkas, ook zijn ontblote benen zagen er niet bepaald zwakjes uit. Terwijl hij zo bezig was richtte hij zijn aandacht zo nu en dan op zijn omgeving, een groepje meisjes liep voorbij en die waren wat belangrijker dan de gast die recht op hem af kwam skaten. Net op tijd wist Matthew weg te springen, maar zijn skateboard schoot onder zijn benen vandaan en vloog de baan af. Moeizaam wist hij overeind te blijven, riep nog wat naar de gast die snel naar de andere kant van de baan ging en moest vervolgens zijn skateboard dus maar terug gaan halen. Deze was over de stenen in de richting van een tafeltje gerold, kwam daar met een zachte tik tot stilstand en zorgde er dus voor dat Matthew in de richting van de tafel liep. Een roodharig meisje met een milkshake zat op die bewuste tafel. "Hey," zei hij rustig terwijl hij zijn skateboard opraapte en deze onder zijn arm klemde, waarbij de groene stickers deels zichtbaar werden. "Ik hoop dat mijn skateboard geen overlast heeft veroorzaakt op deze oh zo zonnige dag?" vroeg hij terwijl hij kort met zijn vrije hand door zijn blonde haar heen ging.
Onderwerp: Re: [AC] Here comes the sun! {& Matthew} wo jul 13, 2016 4:21 pm
De zomerse dag had Lydia gebracht naar het skatepark waar ze liggend plaats had genomen óp de picknick tafel met haar milkshake. Haar zonnebril had ze afgedaan om geen zonnebril op haar gezicht te krijgen dankzij de brandende zon boven haar. Na de koude winterse dagen was haar mooie licht bruine gloed van haar afgegaan en die moest er natuurlijk wel weer op. Deze dag maakte het wel bijna perfect om weer een kleurtje te krijgen. Het was alleen o zo jammer dat haar rust werd verpest door een skateboard die tegen de picknick tafel aan kwam. Geërgerd zuchtte ze en stiekem hoopte ze dat diegene die zijn skateboard kwijt was die gewoon op kwam halen zonder iets te zeggen. Ze had in de loop van de tijd haar korte lontje wel wat langer gemaakt, maar dat betekende nog niet dat ze aardig zou zijn tegen de eigenaar van het skateboard. Aardig zijn was iets wat ze had geleerd, toen ze klein was. Daar moest iedereen maar mee leven, want zij zou zich niet aanpassen aan haar mede mens.
“Hey,” hoorde ze de - nog wel - rustige stem van de jongen tegen haar aan praten. Lydia pakte haar zonnebril en zette hem weer op haar hoofd, waarna ze half overeind kwam. De jongen had zijn skateboard op geraapt, maar er kwam van Lydia nog geen begroeting. Ze bleef hem alleen aankijken met een op getrokken wenkbrauw. “Ik hoop dat mijn skateboard geen overlast heeft veroorzaakt op deze oh zo zonnige dag?” vroeg hij, terwijl een hand door zijn blonde haren heen haalde. Ze had hopen wat ze wilde dat hij niet tegen haar aan zou praten, maar natuurlijk. De mensheid was tegenwoordig zo aardig dat ze zich moesten verontschuldigen, maar zij zat precies andersom in elkaar. Zij zei nooit sorry als ze iets had gedaan, maar ja. Het was hoe een persoon in elkaar zat. Toch was het wel interessant om mensen te zien verontschuldigen.
“Ik had eigenlijk al genoeg overlast gehad, dus dit kon er ook nog wel even bij,” zei ze met klein glimlachje. Door het licht briesje dat haar losse haren even lieten dansen ging ze even met een hand door haar haren. “Niet dat jij er echt iets aan zou kunnen doen of wel?” vroeg ze iets geïrriteerd, maar ze hield het glimlachje op haar gezicht waardoor de jongen het van twee kanten kon zien. Of ze bedoel het gemeen of niet. Het was aan de jongen hoe hij op haar zou reageren, maar het zou haar niet echt boeien hoe hij zou reageren omdat ze toch niet in hem was geïnteresseerd.
Vrijwel meteen toen hij het meisje had begroet pakte ze haar zonnebril en zette deze op haar hoofd. De roodharige kwam half overeind en hij zag dat ze haar wenkbrauw half opgetrokken had. Bij de meeste mensen had hij gewoon zijn skateboard opgeraapt en was hij terug de baan op gegaan. Maar bij sommige dames kon het toch geen kwaad om een gesprekje aan te kondigen? Matthew had gezien dat er wel redelijk wat knappe bijliepen, en deze roodharige had meteen zijn aandacht getrokken. Niet dat hij nou zo'n grote player was, hij was hier nog maar net. Hij ging met zijn hand door zijn donkerblonde haar terwijl hij zijn zegje afmaakte. Hij kreeg het gevoel dat de roodharige hem liever niet hier had, het was de combinatie van haar houding en zijn jarenlange mensenkennis.
De roodharige zei dat ze eigenlijk al genoeg overlast had gehad, zoals verwacht was ze inderdaad niet zo blij met zijn aanwezigheid. Maar dat boeide Matthew nou net helemaal niets, hij was heel goed om andere hun ongemakkelijkheid of in dit geval ongenoegen totaal te negeren. Hij had niets te verliezen, niets te vrezen. Als deze meid hem niet eens als gezelschap wilde ging hij gewoon verder met waar hij mee bezig was geweest, hij was geen persoon die daar nachten van wakker zou liggen of iets in die trend. De roodharige vervolgde dat hij er natuurlijk niets aan kon doen, al leek het een beetje vragend gesteld te zijn. Haar glimlach verraadde ook wel genoeg op dat moment, maar het boeide hem niets dat het gemeen bedoeld kon zijn. Niet dat hij naïef was, natuurlijk zag hij het wel dat ze geïrriteerd was, maar het boeide hem niets.
"Behalve als ik de mutatie had om mijn skateboard te kunnen stoppen. Maar helaas, die heb ik niet. Dus het antwoord is denk ik inderdaad nee." Hij was misschien lichtelijk sarcastisch, maar niet op de onaardige manier. Hij keek toe hoe ze met haar hand door haar lange haren heen streek en zette toen zijn skateboard verticaal op de plaats waar mensen meestal op zaten, behalve dit meisje die op de tafel was gaan zitten. Het andere uiteinde hield hij nog steeds vast en hij leunde er lichtjes op. "Maar hoezo, eerdere overlast?" vroeg hij toen nieuwsgierig. Had ze vandaag al meerdere skateboard dudes aan haar tafel gehad soms?
Onderwerp: Re: [AC] Here comes the sun! {& Matthew} di aug 09, 2016 1:49 pm
Het werd voor Lydia een beetje moeilijk om een rustig plekje te vinden waar ze niet door het een en ander werd verstoord. Hoe rustig ze dan ook mocht klinken tegen over de jongen hij mocht wel een beetje uit kijken waar hij zijn skateboard heen stuurt. Hij kon er immers ook niks aan doen dat hij had gestoord al had ze daar wel aangetwijfeld. Het had nog net gemeen geklonken al kon het wel gemeen over komen. Niet dat ze bang was om wat gemeen te zijn. Ze was tegen iedereen gemeen en maakte voor niemand een uitzondering. Voor al niet op een dag waar ze al genoeg overlast had gehad en gewoon ergens wilde zitten waar ze tot rust kwam. “Behalve als ik de mutatie had om mijn skateboard te kunnen stoppen. Maar helaas, die heb ik niet. Dus het antwoord is denk ik inderdaad nee.” Lydia keek niet raar op door de licht sarcastische toon die in zijn stem rustte. Ze was de laatste wel gewend dat ze dat terug kreeg bij alles wat ze zei. Het zorgde er wel voor dat ze langer rustig bleef zonder gelijk heel boos te worden. Hij zou alleen niet meer sarcasme in zijn stem moeten gooien. “Maar wat heeft er voor gezorgd dat je skateboard hier terecht kwam?” vroeg ze. Niet dat ze echt geïnteresseerd was, maar dan wist ze in ieder geval zeker dat het aan de jongen lag die zijn skateboard niet onder controle had gehad of dat iemand anders zijn skateboard had gebruikt. Wat hij ook zou zeggen, ze wist in ieder geval de bron van haar overlast.
“Maar hoezo, eerdere overlast?” vroeg hij nieuwsgierig, nadat ze een hand door haar lange haren had heen gehaald. Ze kwam wat verder overeind, waardoor ze in plaats van half liggend nu zittend voor hem zat. “Nou, gewoon,” zei ze, waarna ze in het rondte keek. “Er zijn heel veel mensen die graag willen buiten zitten, omdat het lekker weer is. Maar er is geen enkel rustig plekje over,” legde ze rustig uit. Ze zuchtte, terwijl ze haar hoofd schudde en kort lachte. “Je zal het vast niet begrijpen dat iemand een rustig plekje nodig heeft, omdat jij je wel vermaakt hier,” sprak ze al doelend op zijn skateboard. Lydia twijfelde of ze er wel goed aan deed om verder te praten. Ze kon hem net zo goed weg sturen, want een rustig plek was wat ze wilde. Al had ze zo’n vermoedde dat het gesprek nu alleen maar verder zou gaan.
Het was voor Matthew heel normaal om in bijna elke zin wel een lichte vorm van sarcasme te gooien. Bij mensen die hem echt irriteerde veranderde dat sarcasme nog wel eens in iets wat er puur op gericht was om iemand pijn te doen, bang te maken of in elk geval mee te laten zien dat hij niet van het gedrag wat deze vertoonde gediend was. Net zoals bij zijn kamergenoot Melvin, een stom joch van vijftien jaar oud die midden in de nacht een gat in hun deur had geslagen. Van dat soort mensen moest Matthew helemaal niets hebben. Maar nu had hij alleen die lichte vorm van sarcasme in zijn woorden zitten, het grappige was dat deze rode meid er ook wat van kon. Deze vroeg dan ook wat de oorzaak was van het skateboard wat hier bij haar aan was komen rollen. "Iemand anders keek niet goed uit," zei hij simpeltjes. Altijd de schuld op een ander schuiven, ook een eigenschap die al honderden jaren op zijn lijstje van karaktertrekjes stond. Als hij niet half van zijn skateboard gesprongen was, dan had er nog wel eens een akelig ongeluk kunnen gebeuren. Voornamelijk voor de ander dan, want Matthew was een grote gast met redelijk wat spieren en de ander had hij dan vast en zeker over de baan heen gebeukt. Vriendelijk was hij nooit voor dat soort mensen.
Hij was benieuwd naar de andere overlast die de roodharige al had gehad. Ze legde uit dat er mensen waren die graag buiten wilde zitten en dat er nou ook weer niet zoveel vrije plekjes meer over waren. "Zo heel druk is het hier nou ook weer niet," merkte hij rustig op terwijl hij keek naar de mensen die op de baan aan het skateboarden waren, op hen na dan. Maar ze had dan ook precies hier, bij de baan, een tafeltje uitgekozen. "Ik vermaak mij hier inderdaad wel," begon hij in elk geval terwijl hij nog altijd wat op zijn skateboard leunde met zijn gespierde armen, "en ik begrijp meer dan je misschien zou verwachten." Veel mensen dachten dat hij zo'n macho was die met zijn skateboard een beetje stoer liep te doen.. dat was hij ergens ook wel. Maar hij had ook nog een totaal andere kant, de kant waaraan je kon zien dat hij iemand was die al honderden en honderden jaren rondliep op deze planeet. "Wat is trouwens je naam?" vroeg hij toen subtiel. Soms was het wel handig om de naam van je mede-mutanten te weten te komen. En daarbij, hij nam nog steeds geen notitie van het feit dat ze liever wilde dat hij wegging. Matthew was juist iemand die des te langer bleef hangen als iemand hem liever weg wilde hebben, gewoon om anderen een beetje dwars te zitten. Anders was alles ook maar saai.
Onderwerp: Re: [AC] Here comes the sun! {& Matthew} vr aug 19, 2016 1:37 am
Het was voor Lydia enkel een antwoord wat ze wilde weten. Ze wilde weten welk persoon haar rust had verstoord aangezien de jongen voor haar beweerde dat hij geen mutatie had om het skateboard te stoppen en er dus zelf niks aan had kunnen doen. Als hij er zelf niets aan het kunnen doen dan moest het of de schuld van een ander zijn of de jongen moest beter leren skaten. Lydia wilde hem gerust een handje helpen met haar mutatie of het nou om leren skaten ging of het straffen van de persoon die er voor gezorgd had dat zij niet verder kon genieten van de zon. Stiekem vond ze dat het wel weer eens tijd werd dat ze haar mutatie weer wat ging gebruiken. “Iemand anders keek niet goed uit,” zei hij simpeltjes, waarbij de redhead met een tevreden glimlach knikte. Ze keek om zich heen om te spotten welke personen er waren die er ook waren geweest, toen zij hier was aangekomen. Ze focuste zich voor al op de skaters die zich in de baan bevonden en keek toen de jongen weer aan. “Wie was het?” vroeg ze met een knikje richting de mensen die aan het skaten waren. “Je bent toch niet zo’n persoon die dat zomaar accepteerd toch?” vroeg ze serieus al zat er hier en daar wel wat sarcasme is zodat zich zelf niet gelijk zou verraden wat ze zou doen bij de persoon die er voor gezorgd dat deze o zo arme jongen pijn had gedaan en haar rust had verstoord.
Voor Lydia was het geen verrassing dat de jongen wilde weten wat ze bedoelde met eerdere overlast. In haar ogen was alles vrij duidelijk. Als druk was mensen waren luidruchtig vond zij dat al overlast. Als mensen haar aanstaarde of als mensen haar iets vroeg was voor haar ook allemaal overlast. De jongen voor haar was nu overlast, maar het was ook wel een beetje haar eigen schuld. Zij bleef immers op de jongen antwoorden, dus hij had het recht om ook te antwoorden en te reageren. Wie weet was het voor haar wel eens goed dat ze voor dagje geen vijanden maakte. “Zo heel druk is het hier nou ook weer niet,” merkte hij rustig op. Dat was een min puntje, vond ze, dat hij tegen haar in ging. Hoe rustig hij had ook naar haar overbracht. Het was wel jammer. “Hier valt het ook wel weer mee, maar op andere plekken is het best wel druk,” zei ze. Het had Lydia veel gekost om hem gelijk te geven en er net zo kalm en rustig op te reageren. Toch gaf ze zich zelf wel even een schouder klopje dat het haar is gelukt. Toch vond ze niet dat de jongen het helemaal begreep. Aangezien ze zijn skateboard allang had opgemerkt en er uit haalde dat hij zich wel vermaakte. “Ik vermaak mij hier inderdaad wel,” gaf hij toe. Lydia bekeek hem even van top tot teen, terwijl hij bleef op zijn skateboard. “en ik begrijp meer dan je misschien zou verwachten.” Voegde hij er nog aan toe, voordat zij er iets op kon zeggen. Haar ogen vingen de zijne op en ze schudde haar hoofd met een lichte glimlach. “Leg uit,” zei ze. Nu was ze wel nieuwsgierig of hij het echt wel begreep, maar eigenlijk kon ze zichzelf eerder een klap voor haar voorhoofd geven. Nu ze dat had gezegd zou hij sowieso blijven. “Wat is trouwens je naam?” Het had dan ook niet veel later hoeven duren, aangezien Lydia allang had verwacht dat die vraag zou komen. “Lydia,” zei ze, waarna ze haar had naar hem uit stak met een uitdagende grijns op haar gezicht.
Outfit
Gesponsorde inhoud
Onderwerp: Re: [AC] Here comes the sun! {& Matthew}
