Fifty shades of green [&Alec Belikov]

Het was gaf haar eigenlijk wel een beetje de kriebels, zo alleen midden in een bos dat ze niet kende terwijl iedereen vredig aan het slapen was. Het was ondertussen al rond middernacht als ze zo zou moeten raden hoe laat het was. Iedereen lag lekker knus in hun warm bedje, veilig binnen de muren van hun kamer. Of nou ja, bijna iedereen. Alexandra was er zeker van dat zo hier en daar mensen waren die niet konden slapen, of niet wilden slapen zodat ze met wie dan ook konden samenkomen. Daar was zijzelf eigenlijk ook wel een deel van. Alexandra was dan niet op zoek naar iemand maar zelf wou ze niet slapen, kon ze niet slapen. Deze plek was nog altijd erg vreemd voor haar. Natuurlijk was dat geen wonder sinds dit pas haar tweede dag hier was. Daarom was ze nu buiten, tussen de bomen in de plaats dan in haar kamer. Eerst had ze gewoon niet willen slapen op de vreemde plek. Het was niet alsof er iets mis was met haar kamer, nee ze had die voorlopig nog voor zichzelf en het was warm en had een bed. Iets waar ze eigenlijk al blij mee was. Het was ook niet de ligging, want haar kamer zat tussen twee andere, rustige kamers wat betekende dat er niet te veel lawaai was. Het was eerder het feit dat haar kamer hier was. Hier met allemaal vreemden, op een plek die nog vreemder was. Haar hele leven was ze een freak geweest, is ze al een freak. En nu was ze niet alleen. Natuurlijk had ze altijd geweten dat ze niet de enige was, heck ze was zelfs andere mutanten tegengekomen. Maar er was toch wel een verschil tussen weten en ze af en toe zien en er tussen leven. En het feit dat een mutatie hebben normaal was zat haar ook dwars. Natuurlijk was er niets mis mee, maar alles was zo vredig, zo perfect zelfs. En perfecte dingen bestaan niet, gebeuren niet. Ze hoorde hier gewoon niet thuis, en haar idee om hier weg te gaan spookte nog altijd in haar hoofd rond. After all, wat moest een Australisch weesje dat nooit gewild was en van ranch naar ranch sprong nou op zo een chique plek?

&Alec Belikov

Ze had haar armen ondertussen al over elkaar heen geslagen, of het tegen de rillingen die af en toe over haar heen gingen of het zachte briesje dat zich tussen de bomen doordrong was wist ze niet. Het was eigenlijk niet eens rustgevend of warmte brengend. Maar de actie had vanzelf plaats gevonden en zo bleven haar armen dan ook. Eigenlijk wist ze niet wat ze hier deed. Natuurlijk was ze buiten gegaan omdat haar kamer alles behalve goed aanvoelde, maar waarom het bos? Waarom een onbekende plek waar ze alleen zou zijn tussen de krakende takken en het geritsel van dieren. Alexandra had niets tegen dieren of de natuur, nee ze hield ervan, zelfs in de nacht. Maar horrormovies of thrillers, nee dat was iets anders. Die gaven haar de kriebels en rillingen die haar hele lichaam deden beven op momenten. Dus waarom ze nou net in een typische horroscene was gelopen wist ze niet. Natuurlijk was het niet alsof ze doodsbang was, nee ze had genoeg meegemaakt om angsten te onderdrukken, maar haar keuze was zeker wat onverwacht. Dat was de reden dat om de zoveel tijd haar lichaam bijna een sprongetje maakte zodra er iets hards dicht bij haar kraakte. Natuurlijk was er nooit iets, misschien wel een klein diertje, maar nooit iets dat haar kwaad kon doen. Toch kon ze haar reactie niet helemaal onder controle houden, en al zeker nu dat er niemand in de buurt was en ze zich dus niet extra sterk voordeed. Met nog een blik van links naar rechts en terug stapte Alexx weer verder terwijl er af en toe iets zachtjes onder haar voeten kraakte.

Hoe ze in deze situatie was gekomen wist ze niet. Het ene moment liepen er nog rillingen over haar ruggengraat bij een luid gekraak dat blijkbaar haar eigen voet had gemaakt, en nu stond ze bij een meer met een jongen die niet al te blij keek en een stel dingen die haar ook een rilling of twee gaven. Niet zeker wat te doen liet ze haar armen zachtjes naast zich vallen en de positie verlaten die haar een tijdje geleden een beetje een veilig gevoel gaven. Alexandra wist niet hoe ze nu moest reageren. Moest ze direct weglopen en doen alsof ze dit nooit had gezien, of moest ze blijven staan? Uiteindelijk koos ze dan maar de tweede optie en bleef ze op haar plek staan. Maar natuurlijk nu dat er iemand anders was toonde ze de rillingen niet die ondertussen weg gegaan waren. Nee, in de plaats duwde ze het lichte angstgevoel dat eerder nog door haar aderen had gevloeid weg en bleef. In de plaats kwam niets behalve een leegte, eentje dat werd gevuld met zo veel mogelijk moed terwijl haar ogen op de onbekende jongen bleven. Normaal was Alexx één van die personen die ondertussen neer zou hebben gekeken en helemaal geen oogcontact zou maken. Maar het was laat en het feit dat dit een onbekende plek was en de jongen zijn blik maakte haar alles behalve onzeker op het moment. Het was niet alsof ze naar oogcontact zocht, maar wegkruipen deed ze ook niet. In de plaats zette ze wat meer gewicht op haar rechterbeen waardoor haar heup ene beetje meer uitstak en kruiste ze haar armen, dit keer niet voor warmte of tegen de kriebels maar als iets dat haar sterker maakte sinds haar kleine en magere gestalte dat niet zou doen. Stil wachtte ze af op wat de jongen zou doen terwijl ze nog steeds op de rare dingen lette, niet zeker of ze gevaarlijk waren en zo ja of dat ze meer zou moeten uitkijken voor de jongen of de dingen.

Haar blik bleef van de jongen naar de dingen gaan, zo rustig mogelijk afwachtend wat er zou gebeuren. Maar angst toonde ze niet. Nee, ondanks het feit dat die rare dingen haar toch wel ene beetje de kriebels gaven bleef ze gewoon dapper staan. Toch kon ze het niet helpen om op te merken hoe dit precies een scene zou kunnen zijn uit één van die horror films waar ze zo een hekel aan had. Nieuw en eenzaam meisje komt in het midden van de nacht bij een meer met afgestorven planten waar een mysterieuze jongen staat die voor zover zij weet een seriemoordenaar zou kunnen samen met zijn rare dingen die eruit zagen als iets uit je nachtmerries. Yep, dat is zeker het scenario voor een creepy movie. Toch leek er niet te gebeuren. Zij bleef daar staan en de jongen bleef haar aankijken met een opgetrokken wenkbrauw terwijl die rare dingen ook niet bewogen. En Alexandra, nou zijzelf had ook geen idee wat te doen. Misschien moest ze wel gewoon weggaan? Nou ja, dat is dan tot de jongen zijn mond open deed en haar waarschuwde om vervolgens zijn rug naar haar toe te keren. Iets in zijn woorden deden haar blijven staan. Ze wist niet of dat een belediging was geweest of niet, en ze wou er eigenlijk wel achterkomen. Toch beet ze de vraag even terug toen de dingen weer begonnen te bewegen. Het was duidelijk dat ze iets te maken hadden met de jongen, al wist ze niet wat. Toch kon ze de felle blauwe kleur even door haar ogen voelen flitsen terwijl haar blik even op de rug van de jongen viel. Het was duidelijk dat hij controle had over de dingen, iets dat Alexandra zou kunnen overnemen als ze hem aanraakte en hij iets met de dingen aan het doen was. Toch zou ze dat niet doen, want hoe dan ook, die creepy dingen gaven haar nog steeds de kriebels. Maar nu dat ze aan het bewegen waren en niet op haar afgingen bleef haar blik wel op de rug van de jongen, al hield ze die dingen wel nog steeds in de gaten. “Oh yeah? En wat voor iemand ben ik dan?” Haar wenkbrauw bewoog vanzelf ene beetje omhoog terwijl ze een beetje anders ging staan, leunend op haar ander been. Daarnaast deed ze geen aanstalten meer om te bewegen.

Nou, haar woorden hadden een reactie gekregen, dat was zeker. Maar wat voor reactie wist ze niet, al dat ze wist was dat de jongen nu weer naar haar toegedraaid stond terwijl de dingen nog steeds rondzweefden. ‘sterk en veilig, angst wel in je schoenen loopt…’ Okay, die woorden deden haar even nadenken. Nadenkend beet ze op haar lip terwijl ze nog steeds even sterk stil bleef staan. Alexandra wist eerlijk gezegd niet zeker hoe ze nu moest reageren. Natuurlijk waren zijn woorden niet waar, ten minste voor een deel. Nee, ze dacht helemaal niet dat ze sterk was, heck ze wist hoe zwak ze was. En veilig…nope ze wist heus wel dat als de jongen haar wat aan wou doen dat hij het zonder moeite zou kunnen doen, met of zonder die dingen. Niet dat ze geen gevecht op zou zetten en het zou waarschijnlijk wel wat moeite kosten maar toch, hij was ene stuk groter en duidelijk toch wel ene beetje ouder terwijl zijzelf niet de grootste was en best mager. Daarom bleef ze hem gewoon aankijken terwijl de volgende woorden over zijn lippen rolde en hij zich wegdraaide. “Hmm, demonen, allright.” Nou, nu wist ze wel wat het waren, maar gerustellend was het niet. Toch liet ze de angst geen come-back maken en werd het weer weggeduwd terwijl de dingen onderwater verdwenen. “Your wrong by the way. Ik denk helemaal niet dat ik sterk ben, ik ben niet zwak maar ook lang niet de sterkste. Daarnaast is het duidelijk dat ik niet veilig ben, heck, ik ben in een onbekend bos met een Russische vreemde die evengoed een seriemoordenaar zou kunnen zijn.” Okay, dat kon misschien een beetje vergezocht zijn, hij zou hier niet zijn als hij niet veilig was, toch? Toch kon ze het beetje onaangename gevoel dat van hem afkwam niet negeren. Er was iets aan hem dat ‘gevaarlijk’ zei. “En bang zijn, nou ik ben niet doodsbang maar die…demonen geven me wel de kriebels, maar super bang zijn…nope.” De ‘p’ popte zachtjes bij het laatste woord. Niet iets dat ze expres deed of waar ze op lette, gewoon iets dat gebeurde. Even gingen haar bruine ogen over de onbekende jongen gaan. Niet zozeer lettend op zijn uiterlijk maar meer op zijn houding en om te zien hoe goed ze hem kon lezen, iets dat ze over de jaren had leren doen.

De grijns die op de jongen zijn gezicht kwam leek een beetje misplaatst. Misschien was het de omgeving of het feit dat er nog geen 10 meter verderop ene stel demonen onderwater waren… demonen…. Dat zal nog wat tijd nodig om hebben om gewend aan te raken. Maar ja, terug naar de grijns, het kon even goed ook zijn omdat de jongen iets donkers uitstraalde. Stil haalde Alexandra even een hand door haar lange haren terwijl ze stil naar zijn woorden luisterde. Haar ogen bleven op de onbekende jongen gericht terwijl zijn handen naar zijn zakken gingen en hij een stap in haar richting zette. Direct kon Alexx een rilling voelen aankomen, eentje dat ze direct onderdrukte. Ze was al niet iemand die anderen vertrouwde en zijn woorden gaven haar alleen maar meer redenen om hem te wantrouwen. Toch bleef ze dapper staan, zelfs toen hij haar vertelde over het bloed at op zijn handen zat. Alweer ging er een rilling over haar ruggengraat, eentje dat ze niet kon onderdrukken maar die wel erg klein was, zo klein dat ze hem zelf amper merkte. Er was iets in de toon van zijn stem dat alleen maar hielp bij de donkere uitstraling die hij bezat. “Well, everyone does certain things at certain times.” Dat was iets dat Alexx uit eigen ervaring wist, hoe veel spijt ze er ook over had. Al zou ze het opnieuw doen als dat moest. Wat ze hier in het bos deed? Nou… Nadenkend kantelde ze haar hoofd ene beetje schuin, een tik die ze zelf niet eens door had. “Hmm, nou ik ben nieuw hier en nou ja, ik blijf niet echt lang op dezelfde plek. Daarnaast ben ik niet bepaald iemand die het zich gemakkelijk maakt op plekken, zeker niet een plek zoals hier. Dit lijkt hier allemaal te perfect, and perfect things don’t happen in life, especially not with people like me. Dus ik ging gewoon voor een wandeling i guess..” Op het einde kwam het er wat meer als een mompel uit. “I vy?(En jij?) Wat doe jij hier in het midden van dit..” Even keek ze om zich heen. “’enge’ bos? Aan het wachten op onschuldige meisjes die niet weten wat er aan de hand is?” Nu had ze hem zelfs een kleine grijns. Ze had niet eens door dat er wat Russisch van haar tong was afgegleden. Het Russische accent bracht gewoon wat herinneringen naar boven die ze nu voor een tijdje onderdrukt had.

Ze wist dat zijn antwoord niet echt was, of ten minste de eerste. Want kom op nou, welke creep zou er nou in een bos staan wachten tot één of ander meisje ineens langs zou komen lopen. Natuurlijk had hij wel het hele 'i'm a dark person and i've killed people' vibe going on maar toch, een creep leek hij niet. Nee, in de plaats was hij hier voor die...demonen. Yep, dat zal nog wat tijd nodig hebben om gewend aan te raken. Demonen zijn echt. Who knew? Even viel haar blik op het water. Ze wad eigenlijk wel een beetje benieuwd hoe dat hele demonen ding werkte. Wat zouden ze doen? Zweefden ze de hele tijd rond of niet? Wat gebeurde er als er één in je kwam, als dat zelfs mogelijk was? Dat en nog meer vragen. Toch hield Alexandra haar nieuwsgierigheid in bedwang en vroeg ze geen één van de vragen. Al dat ze deed was terugkijken naar de jongen toen ze hem weer zag bewegen. Hij was nog een stap dichterbij gekomen en had haar gevraagd over Russisch praten. Alexx was direct in de war. Hoezo Russisch? Hoezo wist hij dat ze dat kon spreken? Alexx snapte het niet. Stil dacht ze terug aan wat ze had gezegd. Niets bijzonders toch? Ze had geantwoord op een stel vragen, en dan gevraagd wat hij hier deed. Snel speelde ze elk woord dat ze had gezegd weer door haar hoofd. En pas toen ze woord na woord ging had ze door waar de vraag vandaan kwam. "Alweer Alexx? Alweer?" Mompelde ze zachtjes tegen zichzelf. Zo zacht dat haar eigen oren de woorden niet eens oppikte en de enige reden dat ze wist wat ze mompelde was het feit dat diezelfde woorden even door haar hoofd vlogen. Stil schraapte ze haar keel en vloog haar blik even over de omgeving. "Nou, als je je het afvraagt, ik ben niet Russisch." Haar blik viel weer op de jongen en in een knal van randomness bedacht ze zich dat ze de naam van de jongen niet kende. "Er was een meisje dat ik leerde kennen toen ik 10 was. Ik kwam voor ongeveer een maand in een pleeggezin van Russen terecht, en zij was hun biologische dochter. We werden goede vrienden en sinds ik Russisch best cool vind wou ze het mij leren, iets dat ook erg handig was sinds haar ouders en vooral haar vader eigenlijk alles in het Russisch zei. Daardoor en door mijn iQ en nog wat dingen pakte ik het ook snel op en zo leerde ik dus vrij snel vloeiend Russisch te spreken. Toen gebeurde er wat shit en zijn we samen weggelopen en door de jaren erg goede vrienden geworden. Ze was best cool, behalve haar obsessie met mijn niet bestaand liefdesleven." Op het einde moest ze even grinniken, al kwam het er wat moeilijk uit door de brok in haar keel die ze direct weer wegslikte.

Ondanks het feit dat ze had gegrinnikt was Alex niet van plan geweest om een verhaal te vertellen over een klein deel van haar leven. Al dat ze van plan was geweest was om te zeggen dat ze ene meisje had leren kennen toen ze 10 was en dat ze zo Russisch had geleerd. Maar ja, natuurlijk moest ze haar mond weer voorbij praten. Het kon de jongen ook niet veel schelen, dat was te zien aan zijn uitdrukking en te horen aan zijn woorden. Zelfs toen hij excuseerde voor de botte woorden die hij zei wist ze dat hij het eigenlijk had gemeend. “Yes you did.” Het was geen beschuldiging, dat was ook te horen in haar toon. Het was gewoon ene vaststelling, een feit hoe je het ook draait of keert. “Maak je geen zorgen, ik ga niet staan praten over mijn saai leven.” Met die woorden nam ze een kleine stap naar achteren om vervolgens tegen een boom te leunen die nu naast haar stond. “So comrade, als ik zo kijk naar het hele demonen en alleen in een donker bos ding kijk zal ik aannemen dat je voor het hele ‘dark and mysteriouse Russian badass that can kick butt’ stereo gaat.” Ze gaf hem een grijns, de woorden waren licht bedoeld, net zoals de nickname ‘comrade’ die ze had gebruikt sinds ze zijn echte naam niet eens kende.

&No problem, take your time ^-^

Misschien had hij het fout begrepen? Misschien had ze de verwoording fout gedaan? Alexx wist het niet maar de jongen probeerde het wel goed te praten, alsof hij dacht dat ze boos was of dat ze zijn verontschuldiging niet aan naam. Maar misschien moest hij gewoon horen dat ze zei dat het niets was? Want echt precies was ze niet bepaald geweest, iets dat Alexandra zich realiseerde toen hij op een nogal…onhandige manier nog eens sorry probeerde te zeggen. Wat nonchalant haalde ze haar schouders op. “Het leven van een wees dat van huis naar huis gaat is gewoon niet interessant ofzo.” Of nou ja, dat hangt er van af wat je interessant vind en wat niet. “Maar maak je geen zorgen, het kwam er wat bot uit maar ik ben niet boos of verdrietig ofzo hoor.” Ze gaf hem even heel kort een hopelijk gerustellende glimlach. Ja, ene glimlach, niet gewoon ene grijns ook al verdween die glimlach al vrij snel en was hij weer vervangen door een neutrale maar toch vriendelijke gezichtsuitdrukking.

De grinnik die ze uit de jongen kreeg bij haar opmerking en de humor in zijn stem deed haar grijns een beetje groeien. Dit was een helemaal andere kant dan die van daarnet, al kende ze de jongen natuurlijk ook nog maar erg kort. “Mate? Oh come on comrade, don’t get British or Australian on me.” Zei ze speels als opmerking op zijn erg Brits en Australische woordkeuze voor het gebruik van ‘Mate’. Alex kon haar eigen Australisch accent iets harder voelen worden bij het gebruik van dat woord zelf, gewoonte van de vele jaren dat ze in Australië had gewoond. “En kom op nou, alleen, in een donker bos met je demonen…dat levert je ten minste een paar dark and mysterious points op.” Zei ze met een uitdagende en humoristische toon die even duidelijk te horen was als dat van de jongen. Op een speelse uitdagende manier zette ze twee stappen dichterbij, al was er nog altijd een paar meter tussen hun.

“Hmmm, what gave it away? Was het mijn uiterlijk, de oude kleren of het feit dat ik daarnet nog had gezegd dat ik niet veel op dezelfde plek blijf?” Vroeg ze, even speels als daarnet na zijn opmerking over voor wat voor iemand ze was. Natuurlijk was er niets aan haar uiterlijk dat zou roepen hoe ze een wees was en nooit voor lang op dezelfde plek bleef. Ze was eigenlijk best mooi, ene kwaliteit die ze had gekregen van haar moeder ook al geloofde ze het niet. En haar shorts met wit hemdje en flannel en natuurlijk haar converse vertelde ook geen verhaal, al was het wel een stuk minder chique dan de kleren die iedereen hier droeg, er was niet bepaald iets mis mee, het paste zelfs bij haar.