 | Age 18 Years old (13 may)
Place of Birth Novosibirsk, Rusland
Personallity and Looks
Op het eerst gezicht zie ik aardig uit, maar ik ben niet echt een persoon die wil ontmoeten op straat midden in de nacht. Overdag ben ik vriendelijk, zorgzaam en eerlijk. Ik houd er niet van als mensen tegen mij liegen of als ze hun beloftes niet nakomen. Ik ben een man van mijn woord, en als ik zeg dat als je je beloftes niet nakomt dat ik je ergste nachtmerrie ben; dan is dat ook zo. Ik heb ook woede problemen, maar die heb ik alleen midden in de nacht.
Ook ben ik van artistieke dingen en houd ik er van om over gekke dingen na te denken. Ik probeer zoveel mogelijk te lachen, zelfs in tijden waar ik dat in kan. Om eerlijk te zijn houd ik ook wel van een ruzie en het gevoel dat ik gelijk heb. Ik kan soms nog wel eens een grapje maken, maar daar heb ik nooit echt zin in. En ja.. wat kan ik nog meer over mij zelf vertellen? Nou ja, behalve op het feit dat mensen mij koppig van verder helemaal niks
Mijn looks.. hoe kan ik dat het beste uitleggen? Ik heb lichte bruine ogen en donker bruin haar. Mijn lengte is 1.89m en heb een vrij gespierd boven lichaam. Een sixpack is dan ook niet te missen bij mijn lichaam. Ik heb geen vertolletjes of wat voor onmisbaar heden dan ook. Qua uitstraling zie ik er ook vriendelijk uit, dat zeggen de meeste mensen dan. Ik heb een kleding style van alles wat, het licht er ook net aan wat ik die dag aan wil trekken.
Relationship status single
Face Claim Marlon Teixeira
Mutation Lightning Creation and Demonic Touch
• Mutatie explanation
Demonic Touch Dit is best gevaarlijke mutatie, nou ja dat vind mijn moeder. Ik kan hierbij alles wat leeft kwaadaardig maken. Maar ook andersom. De organismen worden onder mijn controle bestuurd. Dit kan gebeuren bij een enkele aanraking, maar ook als ik er alleen naar kijk en aan denk. Een voorbeeld hiervan is, is een plant. Een plant leeft dat weet iedereen, maar als ik een plant aanraak of naar kijk dan veranderd de plant naar een vleesetende plant. Dit is enkel een voorbeeld uit mijn verleden wat er is gebeurd. Ik kan met Demonic Touch mensen en mutanten dingen laten doen wat niemand ooit van ze zouden verwachten dat ze zouden gaan. Als het ware stop ik gewoon een demon in hun lichaam. Die persoon (of personen) krijgen geheel zwarte ogen omdat ze bezeten zijn door een demon.
Naast mensen en mutanten dingen laten doen die strafbaar zijn, en planten vleesetend maken, kan ik ze ook weer terug laten veranderen naar de oude staat. Maar dat kost voor mij nog veel moeite, om dat te laten gebeuren.
Doordat de mutatie een helse mutatie is, heb ik een van nature al een vrij warme huid. Wat afkomstig is van de helse vuur uit hel.
Lightning Creation Hierbij kan ik bliksem maken en afvuren op iets of iemand. Ik heb hierbij geen controle over, het gebeurd zomaar als ik iemand wil beschermen tegen wat gevaarlijks. Dit kan een kogel zijn of mensen en mutanten die mij of mijn familie wat aan wil doen. De bliksem die ik laat ontstaan wanneer ik boos ben kan ik niet manipuleren. Het kan dus zomaar zijn dan iemand ernstig verwond. Ook kan ik de bliksem naar iemand over stromen zodat die persoon geëlektrocuteerd word
• Mutation advantage
Demonic Touch voordelen zijn goed, want ik kan de demon wel uit de lichamen halen. Dat is een voordeel anders bleven ze voor altijd kwaadaardig, maar een ander voordeel is dat ik demonen wel in mijn bezit heb. Ze kunnen dus niet zomaar mensen en mutanten dingen laten doen die ik hun niet heb opgedragen.
Lightning Creation voordelen die ik heb zijn niet veel. De enige echt voordeel hiervan is is dat deze mutatie pas geactiveerd word wanneer ik boos ben of iemand wil beschermen.
• Mutation disadvantage
Demonic Touch nadelen zijn ervan is dat er gevolgen aan zitten zijn ernstig. De mensen en mutanten waar demon in heeft gezeten kunnen trauma’s krijgen, en eventueel nachtmerrie’s. Hierbij kan ik helemaal niks aan doen, ik kan er niks aan veranderen dat mensen en mutanten trauma’s hebben en nachtmerrie’s. Bij het voorbeeld van de plant, dan gaat de plant gewoon dood.
Een ander nadeel is dat ik heel veel demonen in mij heb, door mijn woede problemen. Dat is dan ook een reden waarom je mij liever niet s’avonds wil aantreffen.
Lightning Creation nadelen hiervan zijn meer dan de voordelen. Ik kan iemand zwaar verwonden en ik kan ook iemand zo erg verwonden dat ze een paar weken in coma kunnen gaan liggen.
Maar als ik Demonic Touch en Lightning Creation te gelijk gebruik wat was gebeurd in mijn verleden, kan ik dus zomaar iemand vermoorden.
• Mutation limits Demonic Touch grenzen zijn zijn beperkt, want ik een mensen of mutant kan hier aan niet dood gaan. En ik kan niet vaker dan één keer per dag iemand aanraken waar ik al Demonic Touch op heb gebruikt. Buiten dat heeft Demonic Touch nog een betere grens, want ik kan alleen Demonic Touch activeren bij mijn handen op iemand te doen. Dus niet met mijn benen of ander lichaamsdeel. Nou ja, behalve op het feit dat ik er ook gewoon naar kan kijken kan het dus niet geactiveerd worden.
Lightning Creation genzen.. Ja, wat zijn de grenzen? Ik kan niet iemand vermoorden hiermee dat kan ik alleen doen als ik Lightning Creation en Demonic Touch bij elkaar doen. Dit gebeurd echter alleen bij gebeurtenissen die mij heel erg pissed off maken. Verder zitten hieraan geen grenzen.
History
0-10 Years
In deze tien jaren was er nog niks aan de hand, geen mutatie die tot werking kwam en geen ruzie’s of wat dan ook. Ik hield wel altijd van ruzie’s en nu nog steeds, maar in die tijd was het alleen voor entertainment. Mijn moeder (Desirée Belikov) vond dat ik me maar beter niet moest bemoeien met ruzie’s, het zou een slechte invloed op mij hebben. Ook al maakte het helemaal niets uit of ik nu wel of niet naar die ruzie’s keek, ik ben nu toch best wel slecht qua mutatie dan.
Mijn vader was weggelopen toen nog een jaar of vijf was dus ik kan me niet zoveel van hem herinneren. Verder gingen deze jaren snel voorbij, ik was zelf nooit in een ruzie en mijn cijfers op de lagere school waren goed. Dus ik hoefde me voor nergens zorgen om te maken dat er wat met mij zou gebeuren.
10-15
Nadat de eerste tien jaar allemaal snel voor bij gingen, zat ik op een avond met mijn moeder gewoon wat te schilderen. Ik hield van artistieke dingen al vanaf ik heel jong was tot nu. Dus ik was altijd wel aan het schilderen of tekenen. Ik schrok toen ik in eens een kogel buiten hoorde schieten. Mensen die in het rond begonnen te schieten waren in die heel normaal. Elke dag hoorde we wel mensen schreeuwen dat er weer terroristen waren gekomen, dus ik en mijn moeder waren het gewend.
Maar die ene kogel daar schrok ik wel van. De kogel had dichter bij geklonken dan ooit ter voren, toen in die paar seconden dat ik over die ene kogel nadacht hoorde ik er nog een. Dit keer liet mijn moeder haar penseel uit haar handen vallen en ze keek achterom. Ik keek met haar mee de richting op en we hoorden nog een schot. Dit keer was het glas gebroken waar we naar toe keken. Mijn moeder nam me in mijn armen en zei dat ik stil moest zijn. Ik deed gelijk wat ze me opvroeg en wachtte zwijgend af wat er ging gebeuren. “Heb je hem niet verteld dat ik weer terug kwam?” zei zware stem. Ik keek met een vreemde blik naar mijn moeder. Wist zei wat er aan de aan de hand was? Want ik wist niet waar het overging en wie die stem was. “Pak een tas met kleren in we gaan,” zei ze me moeder dwingend en zachtjes tegen mij. Waar we naar toe zouden gaan wist ik niet, maar ik vertrouwde erop dat me moeder dat wel wist. Ik liep zachtjes weg naar mijn kamer en pakte een tas met kleren in. Ondanks dat ik zorgzaam deed wat me moeder mij opvroeg, luisterde ik me toch naar mijn moeder wat er aan de hand was in de kamer. Ik hoorde een schreeuw komen vanuit de kamer en rende er naar toe. Ik wist dat het niet mocht van mijn moeder, maar ik kon haar nu niet alleen laten. Ik wist gewoon dat dat geschreeuw van mijn moeder afkomstig was gekomen, en dat beviel me niet. Toen ik aan gekomen was in de woonkamer zag mijn moeder op de grond liggen met bloed aan haar hoofd. “Hallo kereltje,” zei de mannelijke stem. Ik keek op met een boze blik en zag een man staan. Hij was van gemiddelde leeftijd, maar de hele uitstraling van de man beviel mij niet. De tranen prikte al in mijn ogen en ik wilde naar mijn moeder toe lopen. “Niet zo snel, klein kereltje,” zei de man, en hij de knuppel die hij zijn hand had tegen mijn borst aan gedrukt. De man vroeg me mijn naam, en ik vertelde hem dat Alec heette. De man begon te grijnzen en hij hield de knuppel weg van mijn borst. Ik dacht dat dat een goed teken was en dat ik nu naar mijn moeder mocht. Maar in plaats daarvan voelde ik hoe de knuppel met een harde klap mijn hoofd raakte en hoe ik bewusteloos op de grond viel.
Een paar dagen werd ik wakker. Nou ja ik had het gevoel dat het een paar dagen was tenminste. Ik zat vastgebonden, en ik geloof dat het een kelder was. Maar ik kon het niet goed zien, vanwege de duisternis die in de ruimte was. “Alec?” hoorde ik mijn moeder zeggen. Dat wist ik omdat ik haar stem herkende. Ik kon geen antwoord geven vanwege een grote prop die in mijn mond zat. Ik had hoofdpijn en ik had honger. Alles wat ik kon verzinnen wat nu aan de gang was, was vreselijk. ik werd er boos van en verdrietig te gelijk. Maar tussen al dat verdriet en boosheid voelde ik me schuldig. Schuldig dat ik me moeder niet had kunnen beschermen voor wat er gebeurd was en zou kunnen gebeuren. “Het geeft niet dat je me niet kon beschermen.. Ik ben niet boos, maar als je het wil goed maken dan kun je hem straks elektrocuteren,” zei mijn moeder, toen ze me had horen snikken. Ik stopte met snikken, en ik wilde door vragen met wat ze bedoelde. Hoe moest ik nou weten hoe ik iemand moest elektrocuteren? In plaats van er nog verder over na te denken begon ik met actie. Ik begon als een gek mijn arm los te rukken uit de touwen. Een hand was vrij, en ik wilde al snel aan mijn tweede hand beginnen maar ik kwam niet verder door dat de deur opging van de kelder. Een vel licht viel naar binnen en ik zag een figuur van de man in de opening staan. De man die mijn moeder en mij had geslagen met een knuppel stond daar. En wat wilde ik graag tegen hem schreeuwen en mijn handen om zijn nek heen doen. Al die woede bolde in mij op. “Mooi, je bent wakker. Dan kun je nu eindelijk zien hoe ik haar nu ga vermoorden na wat ze mij heeft aangedaan,” zei de man. Wat? Waar ging dit allemaal over? Ik keek met een verschrikt gezicht naar mijn moeder die ik half kon zien door het licht dat naar binnen viel. Ik zag dat haar gezicht gedroogd bloed zat, iets wat mij niet beviel. Het maakte mij bang en ik wist niet wat ik moest doen. Ook al kon ik ook niks doen omdat er maar een hand los was. Ik zag mijn moeder zachtjes knikken en ik knikte terug. Het enige wat ik kon doen was tijdrekken. “STOP!!!!” riep ik hard naar de man. Ik was boos dat hij haar pijn ging doen als ik niets deed. De man stapte op mij af en vroeg aan mij wat ik wilde doen. Ik pakte met mijn vrije hand zijn pols vast en ik voelde hoe de elektriciteit en de woede die in mij zat naar hem over liep. Alles wat in mijn zat stuurde ik als een volle lading boven op hem. Ik keek toe met een boos gezicht hoe de ziel van de man uit zijn ogen verdween en hij uiteindelijk dood voor mij neer viel.
De dag ging verder snel voor bij, en mijn moeder en ik elektrocuteerde iedereen die ons wilde aanvallen in het huis waar we opgesloten hadden gezeten. De duisternis die ik aan de man had gegeven had ik geprobeerd niet te gebruiken bij de mensen in het huis. Maar ondanks dat ik het probeerde had ik nog een stuk of vijf mensen vermoord. Mijn moeder had ondertussen verteld dat ik het maar aan haar moest overlaten, en dat was ook precies wat ik deed.
Ik had er verder die dag niet over nagedacht dat mijn moeder een mutant is en dat ik haar genen ook had. Over het feit dat de man mijn vader was geweest, waar ik achter was gekomen dankzij de demon die ik had gebruikt om hem te vermoorden, en dat ik op één dag twee mutatie’s had gekregen wist ik verder niks.
Alles wat mijn vader mijn moeder had aangedaan vertelde mijn moeder in stapjes, omdat ze het moeilijk vond om er over te praten met een jongen van 12 jaar. Mijn vader had mijn moeder verkracht, opgesloten in een kelder voor maanden, en gemarteld. Op mijn vijfde was ze gelukkig met mij samen van hem gevlucht. Hoe hij ons die dag had gevonden was niet duidelijk.
15-17 Years
Deze jaren waren normaal geweest, mijn moeder en ik waren na die dag dat ik mijn mutatie’s had ontdekt. Wat gaan trainen. Trainen qua mutatie. We zijn ook uit Novosibrisk gevlucht en wonen nu in Moskou. In de tijd dat we waren gevlucht en de dagen erna had ik geprobeerd zoveel mogelijk te lachen, en me aan mijn beloftes te houden. Mijn moeder noemde me ook dat ik een man van mijn woord zal woorden en anders je ergste nachtmerrie. En ze had gelijk. Na mater ik ouder werd en steeds meer ging beseffen wat beloftes echt in hielden, vond ik me zelf ook beter worden in het binnen houden van de demonen.
Mijn moeder stuurde me naar een openbare school, waar soms wel gevechten aan de gang waren tussen mensen. Maar ik keek er alleen maar naar. Ik vond het interessant op te zien hoe leerlingen zich snel aan stelde als ze een klap kregen. Ik weet wel beter, omdat ik al wel mensen heb vermoord; ook al was dat toen wel per ongeluk gegaan, maar ik heb er geen spijt van. Als het ik kon kiezen of ik die dagen toen in Novosibrisk over kon doen, dan zou ik dat niet doen.
Op een dag was ik terug aan het lopen naar huis. Het flatgebouw waar ik en mijn moeder in wonen was twee straten van mijn school af. De straat tussen het flatgebouw en de school was een bank. Ik liep rustig voor bij de bank tussen de mensen door die naar binnen wilde. Ik was geloof ik net 20 meter voorbij de ingang van de bank toen ik een ontploffing hoorde gaan. Ik hoorde mensen schreeuwen, en sirenes af gaan. Ik keek met een oplettende gezichtsuitdrukking naar de bank. Mijn moeder zal waarschijnlijk de ontploffing hebben gehoord, maar daar dacht ik niet aan. Het enige wat ik kon zien vanuit de bank was allemaal rook en glasscherven die door de lucht heen vlogen. Ik hoorde hoe de politie van Moskou aangereden kwamen en allemaal vuurwapens op de ingang van bank richtte. Het geschreeuw zakte weg, en iedereen wachtte waarschijnlijk vol spanning af. Oké, verder was niet echt meet entertainment om mijn aandacht er bij te houden. Ik liep weer normaal verder nog steeds een beetje nadenkend hoe de crimineel van die aanslag ging ontsnappen.
Toen ik de deur binnen liep van het appartement zag ik mijn moeder naar mijn kijken. Ze vroeg of ik oké was en niet gewond was geraakt. Ik knikte gewoon en schrok een glas cola in. Er werd op de deur op geklopt en ik hield mijn mutatie al gespannen, voor als het erop aan kwam. Gespannen keek ik toe hoe mijn moeder de deur open deed. Ik had de kans niet om te reageren tot dat een man met allemaal scherven in zijn lichaam op mijn moeder viel. In plaats van mijn mutatie te gebruiken pakte een handdoek en grote pan met water. We legde de man neer op de bank en begonnen hem te helpen om de scherven uit zijn lichaam te halen. Na een paar uur voor de man te hebben gezorgd werd hij wat wakker. Hij had pijn dat kon ik zien aan zijn gezichtsuitdrukking. Kreunend wilde de man wat uit zijn broekzak halen. Jammer voor hem hadden we zijn pistool al gevonden en ergens anders verstopt. Mijn moeder zuchtte en pakte nog maar een bak met vers schoon water. Ik waarschuwde als tegen de man dat hij mijn moeder maar beter niet pijn kon doen, anders zou ik zijn ergste nachtmerrie zijn. De man grijnsde daardoor, en zei dat hij dat beloofde. Daar kon hij zich dan ook maar beter aan houden.
Een paar weken erna, was de man helemaal genezen. Hij had nog wel littekens van de aanslag, maar verder was hij gezond. In die paar weken waren mijn moeder en ik er ook achter gekomen dat deze man verantwoordelijk was voor de aanslag. Dus eigenlijk hadden we nu een crimineel in huis, maar ja wat boeide dat? Dat had toch iedereen in deze tijd? Nou eigenlijk niet. Mijn moeder en ik zaten nog wel te overwegen om hem aan de politie op te geven, maar dan zouden zij ook verantwoordelijk wezen voor de aanslag. Ook al was ik alleen een toeschouwer geweest. Dus hebben we hem maar gewoon een paar weken lang in huis gehouden. We behandelde hem gewoon als een tijdelijke logé, eerst vond de man dat nog wel goed. Tot we hem dat paar weken later weer vertelde werd hij ineens boos. Hij wilde ons zowat dwingen om hem in ons huis te houden, voor altijd. Mijn moeder zei daar niks op, maar ik wil. Ik zei heel erg hard tegen hem dat dat niet kon. Daarbij richtte hij zijn pistool op mijn moeder hoofd. Hoe hij weer aan zijn pistool was gekomen was niet duidelijk. “Je hebt je belofte gebroken,” zei ik boos. Dit was iets wat ik in mijn achterhoofd al wel aan zag komen. Ik richting mijn blik op zijn lichaam en ik stuurde een paar van demonen in mijn lichaam naar hem toe. Dat scheelde veel voor mij, omdat het wel training en focus koste om die demonen in mijn lichaam te houden. Ik zag hoe de man zwarte ogen kreeg, en ik beval de demonen om de man te kwellen van binnen. Mijn moeder smeekte mij zowat dat ik moest stoppen omdat het kracht koste. En dit man ernstige nachtmerrie’s en trauma’s kon oplopen. Maar ik dacht niet aan de gevolgen. Ik dacht alleen maar aan de manier hoe ik de man kan laten zien dat ik zijn ergste nachtmerrie zal zijn. Hierdoor lukte dat ook wel goed. Toen mijn moeder mij gedachte afleidde door dat ze me heen en weer schudde, voelde ik hoe de twee demonen weer terug overliepen naar mij toe. De man zakte op zijn knieën en begon in janken uit te barsten. Met een boze blik keek naar hem toe. Hij begon te schreeuwen toen hij mij zag, en zei in het Russisch dat ik de duivel hem zelf was. Ik had er geen problemen mee dat hij dat tegen mij had gezegd. Dan moest hij maar niet zijn belofte verbreken.
18 years - present
Een maandje later kwam Jamie mij ophalen. Ik wist nog niet wie hij was totdat hij zichzelf voorstelde. Jamie legde mij en mijn moeder uit wat voor school er voor mij stond te wachten. Mijn moeder vond het allemaal geweldig hoe ik mijn mutatie dan onder controle kon worden gehouden. Ook al had ik er eigenlijk niet veel belang bij. Ik wilde bij mijn moeder blijven zodat ze goed beschermt werd. Jamie begreep mijn zorgen, maar hij verzekerde mij er van dat mijn moeder ook beschermt zou worden door een geheim team mutanten die zich in Rusland bevond. Dat vond ik wel fijn om te horen, maar toch wilde ik haar toch liever alleen beschermen. Dan wist ik zeker dat ze niet verwond werd.
Na een hele discussie, ging ik toch wel mee naar Genosha Island. De afscheid was moeilijk, maar ik wist dat ik het zou overleven. Nu alleen mijn moeder nog. Ik was dan wel een moederskindje en daar schaamde ik mij ook niet voor, maar het was ook dat ik niet wilde dat haar geschiedenis niet herhaalt werd.
Ondanks de twee strijd in mij en zag ik er ook wel een voordeel in. Ik zal zeker worden en ik zal haar dan nog beter beschermen. En misschien vind ik hier nog iemand die het waard is om beschermt te worden...#Demon
© |
