[Open] Back on the road to civilization.

Treat me like an angel

Op een rare manier stelde het bos haar gerust waar de rest er de kriebels van kreeg. Waarschijnlijk kwam dat door het feit dat Brooke zich altijd al beter had gevoeld in de schaduwen, in de duisternis. Op plekken waar andere zich onveilig voelde, had zij zich altijd al beter gevoeld. Natuurlijk ging ze het gevaar niet opzoeken en had ze het net zoals elk normaal meisje het niet zo op dronken of luidruchtige jongens, maar plekken die donker waren hadden haar altijd al aangetrokken. Zo had haar mutatie haar ook altijd al aangetrokken. Dat was vast ook de reden waarom zij op een rots zat terwijl er een schaduwhond over de stenen rende, 2D natuurlijk net zoals elke schaduw. Het dier of schepsel, hoe je het ook wou noemen, kefte opgewonden over het feit dat de rots zover boven de grond hing. Niet dat het een probleem voor hem was, zolang er een substantie was, had hij vorm. Helaas konden we dat niet over iedereen zeggen aangezien wij wel wat meer nodig hadden dan gewoon de aanwezigheid van vaste stoffen. "Tijd om te vertrekken, mate." Zei ze, waarna ze opstond en haar kont afklopte. Het was niet dat het begon te schemeren, het was gewoon haar siblingradar die haar vertelde dat ze straks iets mocht verwachten, iets goed of slecht wist ze niet, maar ze kon maar beter voorbereid zijn. De hond was niet zo blij met het vertrek en begon tegenstrijdig te doen. "Je weet dat ik je moet laten gaan als je zo gaat beginnen." Zei de brunette dreigend tegen de schaduw, die alleen maar heftiger begon tegen te pruttelen, dus had het meisje geen andere optie dan met een kort handgebaar het dier te doen oplossen. Ergens knaagde er altijd een schuldgevoel aan haar als ze dat deed, maar dat mocht ze niet hebben aangezien de dieren geen echte gevoelens hadden. Niet allemaal toch. Noirceur was het enigste duisterniswezen met een beetje gevoel. Daarom riep ze hem ook telkens opnieuw aan, de machtige schaduwwolf. Zo nu ook terwijl ze voorzichtig de rots af klauterde. "Hee mate." Fluisterde ze zachtjes terwijl ze door de mist woelde die zijn hoofd moest voorstellen. Bijna voelde ze zijn harde vacht, nog even en ze kon hem van vlees en bloed maken, levend.

Eenmaal veilig beneden begon ze door het bos te lopen, niet zoals normale mensen deden natuurlijk. Nee, Brooke sloop eerder door het bos, met de wolf op haar hielen. Zalig vond ze het, die stilte, dus wou ze hem ook onder geen bedwang verbreken. Helaas werd deze wens verstoord toen ze dichter bij de rand van het bos kwam, een of ander vervelend joch had een uitbarsting en riep de hele school bijeen. Het nadeel van op een mutantenschool zitten, people. Nog een nadeel was dat je niet rond kon zwerven zonder iemand tegen te komen, zo nu stond er ook weer iemand tegen een boom geleund. De glinsterende ogen van Noirceur lichtte gevaarlijk op, hij rook levensenergie en dat wakkerde iets in hem aan zoals haaien en bloed, gelukkig voor de jongen voor haar had ze de wolf behoorlijk goed in bedwang en was het gewoon haar bedoeling om rond hem heen te sluipen. Helaas bracht een krakend takje daar verandering in en besloot ze zichzelf maar gewoon kenbaar te maken. Ze zag nog net hoe hij naar iets greep wat ze niet kon zien en langzaam spande ze haar spieren klaar om bij het minste teken van onraad Noir op hem af te sturen. Die was natuurlijk vlak achter haar, terwijl de mist waaruit de gigantische wolf bestond sinister om hem heen bewoog als een mantel die bij elke ademteug zich verplaatste. In plaats van iets te zeggen stond ze hem enkel aan te staren met een stormachtige blik in haar ogen, terwijl ze met een hand de wolf tegen hield.

"Wie ben je?" Kwam er uiteindelijk van haar lippen. Niet de vriendelijkste woorden natuurlijk maar Brooke hier was niet altijd even vriendelijk tegen vreemdelingen.

Clothes

Treat me like an angel

Doordat de jongen had gegrepen naar iets -een wapen waarschijnlijk- toen hij haar hoorde aankomen, had haar vermoeden aangewakkerd over het feit dat hij het ook niet zo op vreemdelingen had en haar vermoeden werd bevestigd door zijn woorden. "Ja maar ik vroeg het eerst." Zei ze kinderachtig, terwijl ze hem bleef aankijken, hem in zich opnemend zodat ze zichzelf ervan kon verzekeren dat hij geen gevaar vormde voor haar. Helaas was ze daar net mee bezig, tot hij een sarcastische vraag stelde over Noir. "Willen we dat eens uittesten?" Kaatste ze net iets te fel terug. Natuurlijk beet Noir, was hij dom ofzo? Maar waarschijnlijk had hij alleen maar een reactie willen uitlokken, wel dat was gelukt. Toch had ze het niet verwacht dat hij zichzelf ging voorstellen en dus toen hij zijn naam noemde, was zij verplicht hetzelfde te doen. "Brooklyn." Haar afkorting was enkel voor vrienden, dus stelde ze zich automatisch voor met de naam die haar identiteitskaart sierde. Waarschijnlijk hield haar moeder van de Brooklyn Bridge, had ze vaak tegen haar zus gegrapt. Alleen wist ze instinctief dat het nu niet het moment was voor grapjes en misschien was deze Julian daar ook niet de beste voor. "Nieuw?" Het was  niet echt een vraag, hoewel het er toch zo uitkom, eerder een bevestiging van de dingen die ze beide al wisten. Toch ontspande ze haar schouders lichtjes, toen ze doorkreeg dat de jongen niks ging doen, voorlopig toch niet. Noir daarin tegen stond nog altijd grauwend achter haar hand, die hij niet voorbij ging komen tot ze hem daar de toestemming voor gaf. Maar ze had besloten dat ze deze jongen de pijn die dit wezen kon aanrichten niet ging laten voelen. Ze overtuigde zichzelf met het feit dat het waarschijnlijk niet zo op prijs werd gesteld door leerkrachten en leerlingen. Besides, ze ging haar familie hier niet in gevaar brengen door één domme fout.

Clothes

Treat me like an angel

Noir bleef lichtjes grommen, maar ze had besloten dat als het toevallig tot een gevecht kwam, ze hem wel zou kunnen overmeesteren. Dus liet ze de wolf los en deze loste op in het niks. "Zo blij?" Zei ze sarcastisch met haar wenkbrauwen opgetrokken en haar armen beschermend voor haar borst geslagen. Hoewel zijzelf gevraagd had of hij nieuw was, kon hij hetzelfde gevraagd hebben aan haar. Zij was hier misschien nu net iets langer dan een maand, of was het korter? Ze wist het niet echt. Tijdsbesef was nooit echt haar ding geweest, vooral omdat je op de straat gewoon moest leven van dag tot dag in de hoop dat je de volgende ochtend wel zou halen. Die gedachten hadden ze natuurlijk  nooit gehad toen hun moeder nog leefde, toen ze nog beschermend werden tegen het kwaad in de wereld. Het kwaad dat zich maar al te vaak voorstelde als een onbeschofte bende tieners met een of andere drang tot moorden, bloed, drank en vrouwen. Niet als de voorstelling van een poema of wolf of andere gevaarlijke wezens die over de planeet ronddwaalde. Natuurlijk stond zij nu echt niet te springen om zo'n dier te ontmoeten, want hoezeer ze ook van dieren hield. Zo'n beest moest ze kwaad doen als ze er levend weg wou geraken.

"De meeste mutanten die hier al langer zitten lopen rond in groepjes, of grijpen niet naar een onzichtbaar wapen bij het minste dat ze horen." Zei ze met een lichte schouderophaal. Zijn reflex had haar wel verteld dat hij nieuw was, dat hij ook een hard leven had gehad, maar helaas voor hem was zij ook niet zo'n persoon dat met een kopje thee in de hand over haar verleden ging roddelen. Of ervaringen ging delen, het idee alleen al!

Clothes