Onderwerp: Re: Fifty shades of green [&Alec Belikov] zo jul 26, 2015 12:17 pm
With the beast inside,
there's nowhere we can hide
Het sorry zeggen in de nacht was iets anders dan hij ooit had verwacht dat hij zou doen. Misschien was er wel iets met deze meid voor hem dat hij toch wel even iets anders moest gedragen dan dat hij normaal deed als hij in de nacht even rond liep door een donker bos. Ook al kon hij beter de schuld geven aan zijn demonen, maar wie zou dat geloven? Hij zou de meid niet oordelen als zij niet begreep dat demonen graag uit zijn lichaam wilde om eventjes rond te zweven de nacht in. Over dag was dat sowieso anders, de zon zou de demonen kunnen branden omdat demonen wezens van de nacht zijn. Alec wist niet zeker of het zo was dat de demonen zouden kunnen verbranden als ze in de zon waren. De zon zelf zorgde er al voor dat hij wel vrolijk was. Maar wie had dat nou niet? Iedereen was toch vrolijker wanneer de zon scheen? Maar het feit dat Alec toch zijn excuses waar wilde maken aan de meid. Liet hij een beetje op een rare manier merken dat hij toch werkelijk wel spijt had dat hij bot tegen haar had gereageerd. Niet dat ze hem dan wel zou kunnen geloven, maar het was het proberen wel waard. Alec wilde geen slechte reputatie hier op het eiland maken, ook al was er het demonische deel in hem die dat geen flikker kon schelen. De meid had haar schouders opgehaald en sprak:“Het leven van een wees dat van huis naar huis gaat is gewoon niet interessant of zo.” O, hij wist niet dat ze een wees was. Nu voelde hij toch wel wat schuld dat hij echt zo bot had gedaan. “Maar maak je geen zorgen, het kwam er wat bot uit maar ik ben niet boos of verdrietig ofzo hoor,” sprak ze verder, terwijl er een vluchtige geruststellende glimlach op haar gezicht kwam en weer verdween. Ondanks dat ze tegen hem had gezegd dat hij zich geen zorgen hoefde te maken, deed hij dat toch wel. Voor al na die glimlach ging hij zich juist meer zorgen maken. “Als jij het zegt dat ik me geen zorgen hoefde te maken, dan ga ik me geen zorgen maken. Maar stiekem doe ik dat toch wel,” bekende hij, terwijl toch zacht tegen haar sprak.
Terwijl ze het volgende tegen hem ging zeggen en daarbij het woordje “comrade” gebruikte was hij toch wel even een en al oor. Het feit dat ze hem mysterieus en duister vond, vond hij toch eigenlijk best grappig. Maar er zat toch ook wel wat logica in. Hij was immers met demonen bezig en in een bos terwijl nacht was. En de pluspunt dat hij zich niet had voorgesteld. Al deze dingen kwamen er toch wel degelijk op neer dat hij duister en mysterieus was, maar dat wilde hij niet bekennen aan de meid. Om het komische er toch wel in te houden, gewoon omdat dat fijner was dan een bad ass, ging hij toch maar tegen de meid in. Voor al om te zeggen dat hij niet echt duister en mysterieus was. Door de humor die wel in zijn stem te horen was, liet de grijns op de meid haar gezicht wat breder worden. Het ging toch nog wel de goeie kant op, vond hij. “Mate? Oh come on comrade, don't get Britisch or Australian on me,” zei ze speels tegen hem. Ja, hij had haar “mate” genoemd. Gewoon omdat zij haar comrade had genoemd. Om toch het zelfde te gebruiken was ook niet zo leuk. Zijn grijns werd nu ook alleen maar breder. “En kom op nou, alleen in een donker bos met je demonen.. dat levert je minste een paar dark and mysterious points op,” sprak ze vervolgens uitdagend en humoristisch. Hij wreef even door zijn krulletjes met zijn hand en bleef grijnzen. Het was niet zo'n psychopaten grijns voordat hij iemand zou gaan vermoorden, maar echt zo'n grijns dat hij het echt naar zin nu had om de meid nu bij zich te hebben die humor had. “Oké oké, ik geef het toe. Dat zijn wel wat pluspunten, maar heeft iedereen dat niet eens? Gaat niet iedereen wel eens even in nacht het bos in om iets dark and mysterious te gaan doen?” sprak hij, waarbij die “iedereen” eigenlijk meer bedoeld was op de meid zelf. Ook al zag hij niet voor zich dat de meid iets darks and mysterious zou gaan doen.
“Hmmm, what give it away? Was het mijn uiterlijk, de oude kleren of het feit dat ik daarnet nog had gezegd dat ik niet veel op de zelfde plek blijf?” sprak ze tegen hem, omdat hij had gezegd dat hij haar aannam dat ze niet veel op de zelfde plek blijft. Dat was echt voor al het tweede. Maar als hij zou zeggen dat het haar uiterlijk was, dan zou hij echt keihard liegen. Hij vond namelijk niet dat ze oude kleren droeg of dat er lelijk uitzag. In tegendeel hij vond haar er wel knap uit zien. Maar omdat te gaan zeggen terwijl hij zonet bijna de hele tijd zo bot had lopen doen was nou ook weer niet de bedoeling. “Het tweede, want ik ken je verder niet zo goed. Eigenlijk ken ik je helemaal niet, dus als ik een verkeerde indruk over je zou zeggen, zou het eigenlijk best wel awkward zijn; voor ons beide,” sprak hij eerlijk, terwijl hij over het laatste wel even moest nadenken. Alec deed een paar passen naar voor zodat hij vlakbij de meid stond. Hij stak zijn hand vooruit en zei:“En omdat we elkaar niet kende, mijn naam is Alec.” Het was echt geheel wat anders dan dat hij zich eerst had gedragen, maar daar was niets aan te doen, dacht hij. Zo was hij als hij in de nacht iemand tegen zou komen die geen idee had wat er aan de hand was. Maar nu de meid er toch wel degelijk aardig en cool uit zag, was het wel zo beleefd om zich zelf nu wel voor te stellen.
Character Profile Alias: Age: I'm 17 allthrough i sometimes may look 16 Occupation:
Onderwerp: Re: Fifty shades of green [&Alec Belikov] zo jul 26, 2015 5:00 pm
Bij de jongen zijn woorden gaf ze hem weer een kleine glimlach, eentje dat ook al vrij snel verdween maar toch net iets langer bleef dan de vorige. “Je moet je geen zorgen maken maar toch, dat is erg lief.” Antwoordde ze bijna net zo zacht als de jongen, al wel wat meer onzeker. Het was raar voor haar om die woorden te horen, en niet alleen omdat dit iemand was die ze nog maar net had ontmoet in een donker bos waar ze niets van wist zelfs niet de naam. Maar ook omdat die laatste zin van hem nog nooit tegen haar was gezegd, of misschien één keer in haar leven ofzo. En om dat te horen van een vreemde, nou het was gewoon raar, maar dan wel op een vredige en leuke manier. Vandaar de glimlach die hij even kreeg.
Haar grijns kreeg een soort van trotse schijn toen hij toegaf dat ze wel goede punten maakte over het hele alleen in het donker ding. Al was het niet alsof ze iets had gewonnen, de gloed kwam toch nadat hij dat had bekend, alsof ze toch een grote overwinning had gemaakt. Maar bij zijn opmerking haalde ze haar schouders op. “I don’t know, ik denk dat iedereen wel iets dark and mysteriouse in zich hebben maar niet iedereen heeft die vibe zoals jij Comrade.” Haar grijns werd weer normaal al hield hij nog steeds de speelsheid en toch wel dat beetje die uitdagende gloed.
Ze knikte zachtjes in erkenning van zijn woorden. Ja, ze kende elkaar helemaal niet, en blijkbaar vond de jongen dat het tijd was want hij zette nog wat stappen naar voor voordat hij recht voor haar stond. Okay, groot verschil in ‘dark and mysteriouse Russian badass that can kick butt’ stereotype wanneer die persoon recht voor je stond, en al zeker als je je hoofd wat naar achter moest kantelen en op moest kijken om de butt kicking Russian aan te kijken. Dit was weer zo een moment waarom Alexx haar maar 1.65 meter irritant vond, ze was altijd kleiner en vaak magerder dan wie ze tegenkwam, en daarom leek ze ook een stuk zwakker dan dat ze was. Een indruk die niet altijd even handig was. Toch hield ze zichzelf sterk en dapper terwijl ze de jongen wiens naam blijkbaar Alec was zijn hand aannam. “Hmm, Alec…” Ze proefde de naam even op haar tong. “Nah, i like Comrade better.” Zei ze speels terwijl ze hem een even speelse glimlach gaf. “And my name is Alexandra but i prefer Alexx, or Lex or actually anything you can think of as long as i think it’s okay.” Stelde ze voor terwijl ze zijn hand even schudde.
Alec Belikov
Deceased
Aantal berichten : 111
Onderwerp: Re: Fifty shades of green [&Alec Belikov] di jul 28, 2015 1:10 pm
With the beast inside,
there's nowhere we can hide
Het was de manier hoe Alec zich nu gedroeg en hoe hij zich had gedragen eerder deze nacht. Zelfs de demonen die nog in zijn lichaam zaten waren anders gaan reageren, toen Alec zelf ook anders ging reageren tegen de meid. Alsof het een verband met elkaar had, maar dan een verband die hij nog niet wist te begrijpen. Dus hij hield zich er dan ook bij dat hij gewoon op deze manier tegen de meid moest blijven reageren. Voor al het moment dat hij zich toch wel degelijk zorgen begon te maken over de meid, en dat hij dat ook eerlijk bekende. Het zou voor de meid ook een geheel andere kant van hem zijn dan dat ze zonet van hem had gezien. Deze kant was dan ook meer de kant van hoe hij zich overdag gedroeg tegen over mensen. Maar dit had toch wel wat meer. Meer aardigheid en bezorgdheid. De woorden die de meid dan tegen hem sprak klonken net zo zacht als wat hij tegen haar had bekend. Ondanks dat hij zich volgens haar geen zorgen hoefde te maken, vond ze dat toch erg lief. En met een glimlach gaf hij daar ook antwoord op. Als hij nu zelf teveel zou gaan zeggen of vragen, dan zou hij haar misschien kunnen afschrikken. En dat was nu niet echt wat hij wilde doen. Gewoon een goed gesprek was nu dan wel genoeg.
De trotse glimlach die op het gezicht van de meid verscheen vond hij eigenlijk best leuk. Meestal was hij degene die zo'n trotse glimlach had, omdat hij meeste van de tijd altijd wel gelijk had. Maar hij kon er nu niet om heen draaien en hij kon de meid ook niet wijsmaken dat ze niet gelijk had. Want nu, had ze toch wel echt gelijk. Maar bij de opmerking die hij er bij had gezegd, bleek ze toch haar schouders op te halen. Misschien was het nu wel tijd dat hij weer even gelijk ging krijgen. “I don't know, ik denk dat iedereen wel iets dark and mysterious in zich hebben maar niet iedereen heeft die vibe zoals jij, comrade,” zei ze waarna de grijns verdween in een normale uitdrukking, die nog steeds iets speels en uitdagende gloed had. Alec deed even zijn hand naar de plek van zijn hart en zei quasi zielig:“Ik hoop niet dat dat een belediging was, want anders… au.” Hij meende dat totaal niet, maar een kleine act opzetten is altijd wel leuk. De humor zat er nu dan ook wel aardig goed in. Maar hier hield hij het niet alleen bij. “Ik denk dat ik gewoon de eerlijkste en oprechtste persoon ben, want ik durf mijn dark and mysterious vibe wel aan mensen te laten zien. Ik ben gewoon een groot voorbeeld voor iedereen,” sprak hij alsof hij de beste en sterkste was. Ook al was het liegen er wel in te horen, en dat deed hij ook wel expres. Hij wilde niet dat die meid echt zou geloven dat hij arrogant en egoïstisch was. Dat was namelijk wel het laatste wat hij was.
Dat Alec vond dat het toch wel tijd was dat ze elkaar bij naam leerde kennen was over duidelijk. Hij had een paar passen naar voren gezet en zijn hand uitgestoken om zich zelf voor te stellen. Het was hem wel opgevallen dat de meid kleiner was dan hem, maar dat vond hij niet erg. Hij zei er ook niks over, waarom zou hij ook? Terwijl ze zijn hand aan nam en zijn naam nog eens over haar tong liet rollen bleef er een vriendelijke glimlach op zijn gezicht staan. “Nah, I like Comrade better,” sprak ze speels tegen hem, waarbij er een speelse glimlach van haar gezicht afkwam. Hij knikte met de glimlach die veranderd was in een grijns. “And my name is Alexandra but I prefer Alexx or Lex or anything you can think of as long as I think it's okay,” stelde ze zichzelf voorbij waarbij ze hun handen even schudde. Alec liet haar hand los, om voor misverstanden te voorkomen, en keek haar met een scheve glimlach aan. “Dan houd ik het bij mate, mate,” zei hij bloedserieus. Maar hij wist dat hij haar naam nooit of de nimmer zou vergeten.
{en toen wist ik even niks meer om toe te voegen aan het laatste stuk, dus ik hoop dat je er wat mee kan ;) }
Character Profile Alias: Age: I'm 17 allthrough i sometimes may look 16 Occupation:
Onderwerp: Re: Fifty shades of green [&Alec Belikov] di jul 28, 2015 2:05 pm
Alexx liet een klein lachje, eentje dat meer een mix was tussen een giechel en een lach, horen toen de jongen zielig begon te doen. Het was duidelijk allemaal een act maar dat was juist waarom het zo grappig was. Maar daar hield de jongen het niet bij, nee, al vrij snel na zijn zieligheid kwamen woorden vol met arrogantie, niet echte arrogantie natuurlijk. Toch kon Alexx niet anders dan hem erop aanspreken. “Oh wow, talk about arrogance.” Zei ze met een neutraal gezicht, de grijns die er eerder op was verdwenen. Toch kon ze dit neutraal gezicht niet lang aanhouden en vond de grijns zijn weg weer naar boven, nog steeds even speels en met die uitdagende gloed. Dit alleen zou al genoeg bewijs moeten zijn dat Alexx haar woorden niet op een gemene manier had bedoeld en ze dan ook eigenlijk helemaal niet meende.
Zodra haar hand weer los was van die van de jongen die blijkbaar Alec heette stopte ze ze in de zakken van haar shorts. “Allright, Comrade.” Met een glimlach keek ze op naar de jongen, al ging haar blik weer snel gewoon recht vooruit en zo dus op de jongen zijn borstkas. Daarom zette Alexx alweer een stap naar achter, zodat ze iets minder omhoog moest kijken. “Waarom is iedereen die ik ontmoet zo groot? Of waarom ben ik zo klein?” Mompelde ze tegen zichzelf terwijl haar blik weer even naar boven ging, waarbij haar hoofd ook alweer gekanteld moest worden, al wel minder dan daarnet. Hierna ging haar blik al vrij snel van zijn gezicht af en keek ze even om zich heen. Deze avond was zeker anders aan het gaan dan dat ze verwacht had, niet dat daar iets ergs aan was. Nee, ze vond het wel leuk zo, al was er dat lichte nerveuze gevoel er wel dat ze altijd had bij mensen.
Alec Belikov
Deceased
Aantal berichten : 111
Onderwerp: Re: Fifty shades of green [&Alec Belikov] wo jul 29, 2015 10:20 am
With the beast inside,
there's nowhere we can hide
Nog steeds vond Alec het vreemd genoeg hoe de humor is komen te ontstaan tussen de twee. Normaal maakte hij zo heel af en toe een grapje, maar hij had nooit echt een humoristisch gesprek gehad met iemand. Voor al het feit dat hij zelf net zo hard mee deed met de meid. Zijn act dat de meid hem even had gekwetst kwam niet bij de meid aan van “o heb ik hem gekwetst”. nee, ze ging er juist om giechelen. En dan ook nog zo'n gegiechel dat tussen een giechel en een lach zat. Fijn, dan stond ze hem nu mooi even uit te lachen. Dat is echt goed om te weten. “Het is wel rude om iemand uit te lachen, hoor,” ging zijn act nog even verder. Op de manier waarop hij sprak was nog wel wat zieliger dan zonet, maar nog net zo'n leugen.
Met de volgende grijns die zijn lippen sierde, sprak uit arrogantie en egoïsme. Ook al was er te horen dat hij het niet meende. En dat deed hij ook expres. Want ja, wie wil er nou praten met iemand die té arrogant en té egoïstisch was. Soms was het wel even goed om aan je zelf te denken, maar dan moet je ook niet overdrijven. En dat was precies wat hij nu aan het doen was. Overdrijven. De meid liet haar glimlach van haar gezicht verdwijnen en sprak neutraal:“Wow, talk about arrogance.” Alec zag al in haar ogen dat ze haar neutrale gezichtsuitdrukking niet lang kon volhouden, totdat er weer speelse en uitdagende gloed kwam. “Ik ben niet arrogant...” sprak hij beledigend, waarna hij even stopte om dat goed door te laten dringen bij de meid. “Ik ben gewoon de beste,” vervolgende hij zijn zin tenslotte. Dit was nog een iets grotere leugen dan zonet, maar hij liet wel zijn neutrale bloedserieuze gezicht staan. Er was geen sprakkeltje van genot te zien in zijn ogen of dat hij zijn gezichtsuitdrukking weer zou veranderen naar een glimlach. Nee, sterker nog, het zag er echt uit alsof hij het meende wat hij zei.
Nadat Alec de hand van de meid, die Alexx heette, los had gelaten; had ze haar hand in de zak van haar shorts gestopt. Zij had hem duidelijk gemaakt dat ze hem gewoon Comrade ging noemen, en natuurlijk was hij eigenwijs genoeg om haar te blijven noemen van Mate. Maar hij zou haar naam nooit of de nimmer vergeten. Gewoon omdat hij dat niet wilde. “Alright, Comrade,” sprak ze, terwijl ze met een glimlach naar hem keek. Alec knikte maar gewoon, omdat hij niet zeker wist wat hij nog meer moest zeggen tegen haar. Hij keek de meid wat verbaasd aan, toen ze een stapje naar achteren deed. De woorden die ze sprak waren niet tegen hem bedoeld, maar het was gewoon wat gemompel tegen zich zelf. “Euhm… omdat ik niet kleiner kan worden?” zei hij zo zachtjes als het gemompel van de meid. Wat hij zei was echt de meest bijdehante opmerking ever. “Omdat ik niet kleiner kan worden” het was ook wel een domme opmerking. En eerlijk hij kon zich ook wel voor zijn hoofd slaan. Maar dat deed hij nou ook weer niet. “Ik kan niet kleiner worden, maar misschien kunnen andere dat wel. Dat moet je eens vragen, zei hij weer net zo bijdehand en dom. Met een grijns op zijn gezicht keek hij naar de meid. Zij zou hem waarschijnlijk net zo dom vinden als hij zich zelf vond, misschien ook nog wel dommer. Om er niet te veel bijdehante opmerkingen te maken, sprak hij dan wat geruststellender:“And by the way, zo klein ben je nou ook weer niet.”
Character Profile Alias: Age: I'm 17 allthrough i sometimes may look 16 Occupation:
Onderwerp: Re: Fifty shades of green [&Alec Belikov] wo jul 29, 2015 7:19 pm
Het lachen stopte zodra hij weer begon te spreken. Natuurlijk was het niet aardig om iemand ui te lachen. Niet dat ze dat had gedaan, maar ja, waarom gewoon niet met de act meespelen? “Oh, i’m sorry…ik was je niet aan het uitlachen, echt niet. Sorry Comrade, ik wou je niet kwetsen. Echt niet” Zei ze in alle eerlijkheid terwijl haar hand over haar hart ging liggen als een extra nadruk dat het haar speet. Al was dat allemaal natuurlijk gespeeld, net zoals de act van de jongen.
De arrogante grijns deed haar even een double-take maken. Okay, dat was zeker iets anders dan nep gekwetst of humor. Die arrogante grijns deed wel iets, misschien maakte het hele badass ding nog sterker? Alexx wist het niet, maar het was wel leuk om hem wat speels te zien, ondanks het feit dat hij er nu gewoon arrogant en bloedserieus uitzag. Daarom kon Alexandra niet anders dan één wenkbrauw optrekken bij de woorden die hij sprak. Niet arrogant hé? Pff, as if. Toch bleef ze stil, voelend dat hij nog niet uitgesproken was. En ja hoor. Maar al te snel ging hij verder, met woorden die eigenlijk alleen maar arrogantie uitstraalde. Met een opgetrokken wenkbrauw en ene niet gelovende blik bleef ze hem stil aankijken, geen reactie op zijn woorden.
Haar woorden waren niet tegen Alec bedoeld, toch antwoordde hij. Waarom wist Alexx niet echt sinds zijn woorden niet bepaald intelligent klonken. De safe die hij probeerde te maken klonk ook niet echt intelligent, al zei Alexx hier niets op. Nee, in de plaats bleef ze stil tot de jongen weer iets zei, dit keer zeggend dat ze niet zo klein was. “Says the giant.” Was het droge antwoord dat ze gaf voordat ze een stap naar voren zette en op deze manier weer dichter bij de jongen kwam, iets dichter dan daarnet. Ze leek maar niet stil te kunnen blijven staan vanavond, raar. Nu ze wat dichterbij stond weer, zelfs iets dichter dan daarnet moest ze pas echt omhoog kijken naar de jongen. “Your what? 1 meter 90? Wat dan ook, jij bent zeker 25 centimeter groter dan mij en dus ben ik klein en jij niet normaal groot.” Een kleine grijns kwam op haar gezicht terwijl ze op bleef kijken naar de jongen, niet willend dat de woorden te hard neerkwamen sinds ze alles behalve slecht bedoeld waren.
Alec Belikov
Deceased
Aantal berichten : 111
Onderwerp: Re: Fifty shades of green [&Alec Belikov] za aug 01, 2015 12:46 pm
With the beast inside,
there's nowhere we can hide
“Oh i'm sorry…ik was je niet aan het uitlachen, echt niet. Sorry Comrade, ik wou je niet kwetsen, echt niet,” sprak de meid in alle eerlijkheid tegen hem. Nou, Alec was er niet zo zeker van of ze hem echt wilde uitlachen of niet. Want hij voelde zich echt gekwetst. En dat had hij niet gauw als hij met een act bezig was. Hij keek nog steeds erg zielig naar de meid, maar vervolgens kwam er wel weer een grijns op zijn gezicht. “Voel je niet schuldig, ik kan wel wat hebben, hoor,” zei hij, om de meid er van over tuigen dat hij zich toch niet gekwetst voelde en dat had het gewoon nog bij zijn act hoorde. Hij wist dat de meid dat ook allang door had, maar hij wilde haar toch wijsmaken dat hij had gedacht dat hij niet door had dat ze mee speelde met zijn kleine act.
De meid trok een wenkbrauw op bij de volgende arrogante woorden die hij sprak. Met een ongelovige blik die ze hem gaf, had hij ook wel door dat als hij verder ging met arrogant zijn; dat zijn reputatie dan stond op arrogant zijn. En dat was hij in het echt zonder act gewoon niet. “Wat?” zei hij zo verbaasd op haar ongelovige blik. Het verbaasde in zijn stem was weer geheel anders, en het paste ook niet bij de arrogante act. Hij vroeg zich wel af wat de meid hierop zou reageren, want hij vroeg niet aan veel mensen wat er was als ze hem ongelovig aankeken. Niet dat er veel mensen waren die zo naar hem keken en eigenlijk was ze ook de enige.
Ondanks dat Alexx in zichzelf had gemompeld, had Alec toch gereageerd op haar. Het was echt dom hoe hij uit zijn woorden probeerde te komen, maar hij wilde wel dat ze niet ongelukkig ging denken over haar lengte. En eigenlijk vond Alec haar eigenlijk niet zo klein, en dat maakte hij haar ook duidelijk. “Says the giant,” was haar droge antwoord. Hij zuchtte even, ja hij was redelijk groot. Sowieso groot tegenover haar, maar hij was dan nog reus, toch? De meid deed een stap naar voren, waardoor ze dicht op hem stond. Te dicht voor zijn gevoel, maar hij wist dat ze ging spreken en geen andere dingen ging doen. Alec keek neer op de meid en zij keek omhoog naar hem. “You're what? 1 meter 90? Wat dan ook, jij bent zeker 25 centimeter groter dan mij en dus ben ik klein en jij niet normaal groot,” zei ze, terwijl er een grijns op haar gezicht stond. Hij grijnsde zelf ook, again ze had weer een punt. Maar niet voor lang. Alec zei niks op haar woorden, maar zijn handen ging naar haar zij en hij tilde haar op, zodat ze zeker een kop groter was dan hem. Ze was niet zwaar, en dat had hij sowieso niet verwacht van een kleiner persoon. “You're what? 2 meter 30?” sprak hij half lachend. “Je hebt wel geluk zeg dat je van die hoogte over al naar toe kan kijken over mensen heen, had ik dat maar,” zei hij, met een dikke grijns op zijn gezicht. Hij kon haar nog wel een hele tijd om hoog houden, maar hij wist niet zeker of ze dat wel zo leuk vond. Toch wachtte hij wel af hoe ze nu zou reageren als ze nu van die hoogte op hem neer keek.
