Het hek dat rond de verschillende tuinen stond, hield hem zeker niet tegen om van de ene naar de andere te lopen. Bovenop het hek had hij een mooi uitzicht over de huizen. Vanaf hier zat hij dan ook alles lekker in de gaten te houden, voordat hij zich ergens binnen zou wagen. Het was rond lunchtijd, dus hij hoopte ergens iemand te vinden die eten aan het klaarmaken was. Met een beetje geluk zou hij zo ook nog een hapje kunnen meepikken. Dan moest die persoon wel zo slim zijn om te gaan eten terwijl hij zijn eigen voedsel op at, maar dat zag hij dan wel weer. Fase 1 was het vinden van een geschikt slachtoffer. Voor nu had hij zijn zilveren ogen gefocust op een huis waarvan het keukenraam een tikje open stond. Daar kon hij zich makkelijk doorheen proppen, gezien zijn magere lichaamsbouw. Hij was meer vacht dan kat, eigenlijk, dus zo’n groot probleem zou het niet vormen.
Daarnaast was hij ook vrij zeker dat er iemand thuis was. Af en toe had hij deuren horen open gaan en weer sluiten, en als hij zich niet vergistte had hij net iemand langs het raam van de leefruimte zien lopen. Voor hij echter kon checken of ze richting de keuken zou lopen, werd hij afgeleid door een klein vogeltje. Het was een kleurrijk ding, en maakte veel lawaai. Hoewel hij er uit zag als een kat en ook best zo rook, leek het niet echt te vrezen voor zijn leven. Het kwam dichterbij en fladderde rond zijn hoofd. Noctem, die dacht dat er niemand aan het kijken was, wachtte af wat het vogeltje vervolgens zou gaan doen. Blijkbaar was het moe genoeg om ineens op zijn kop te komen zitten. Bij eender welke kat zou dat niet zomaar lukken, maar hij bleef gewoon stil zitten, vogeltje op zijn hoofd. Als een totempaal van twee dieren, op de uitkijk bovenop het hek rond de tuin.
De verschillende geuren van allerlei kruiden dwarrelden rond het huis en vulde de gehele benedenverdieping. Het was maar goed dat haar huisgenoten er niet waren, anders had ze vast en zeker commentaar gehad. Voorzichtig maakte ze de vis open, die ingewikkeld zat met papier. Er was niets beter dan verse vis als avondeten, dat wist ze maar al te goed. Vooral op de manier zoals ze die zelf maakte, maar daar verschilden de meningen nog weleens over. Haar vlijmscherpe mes bewoog zich over de schubben van het dier, om zo goed mogelijke stukjes over te houden als uiteindelijk avondeten. Niet dat het al avond was, maar je kon maar nooit op tijd klaar zijn. Vis moest namelijk niet aangebrand zijn, dan kon je het net zo goed gelijk weggooien.
Een zucht glipte tussen haar lippen door. Lux zette een paar stappen opzij, zodat ze haar handen kon wassen, om vervolgens haar donkere, volle bos met haren in een enkele elastiek te proppen. Zo, dat was beter. Haren voor haar ogen tijdens het koken? Dat was zeker wel de grootste no-go.
Waarom ze zich zo op kon laten gaan in het koken? Nou ja, het was ten eerste lekker. En ten tweede hoefde ze geen rekening met anderen te houden. Ze wist immers wat voor een helse pijn ze iemand met een enkele aanraking kon geven. Alsof je aderen verbrand werden, en dat gevoel zich steeds verder door je lichaam heen verspreidde. Niet dat ze het zelf had meegemaakt, maar het gevoel wisten anderen wel te omschrijven. En aangezien ze dan met dode dingen werkte, hoefde ze daar in ieder geval níet bang voor te zijn.
Het was echter nog geen tijd om de vis ook daadwerkelijk te gaan bakken. Ze had namelijk nog zoveel tijd over nu, dat ze wel even een pauze in kon lassen. Haar bruine ogen keken vanaf de keuken dan ook eens de tuin in, en tot haar verbazing zag ze daar een gedaante zitten. En niet zomaar wat, een verschijning waarvan ze zich niet kon herinneren dat het überhaupt mogelijk was. Een zwarte kat met een wit figuur op zijn kop, en bovenop de kat een vogel. Haar wenkbrauwen waren gefronst, maar toch kreeg ze er een flauwe glimlach van op haar gelaat. Dat was.. bijzonder? Het was namelijk moeilijk in te beelden dat iemand dit ooit wel eens had gezien. Onwaarschijnlijk was het namelijk dat beiden dieren zo opgezet waren, aangezien ze bovenop een hek zaten. Apart.. Vandaar dat ze bleef kijken, voor zolang het nog kon. Zodra ze waarschijnlijk ging besluiten om er een foto van te maken, zou één van de dieren heus wel verdwijnen of een andere pose innemen. Helaas.
Rond lunchtijd in de tuinen rondhangen was zowel een goed als een slecht idee. De kans op een maaltijd was een stuk groter, maar langs de andere kant waren de geuren nogal overweldigend. Het deed hem bijna een beetje kwijlen. Maar als een kat zijnde, was dat zeker oké. Niemand die hem er op zou gaan aanspreken. Het was alleen teleurstellend om al dat goeie voedsel te ruiken om er vervolgens niet van te kunnen eten. Dan had hij zin gekregen voor niks. Er waren wel meer van die situatie’s die zeer vervelend waren, maar daar gaan we nu even niet dieper op in. Hoe dan ook, hij hoopte maar dat deze ‘jacht’ meer succesvol was dan zijn vorige. Anders moest hij het die avond nog een keer proberen. Het was niet dat hij betere dingen te doen had. Dat was het leven van een straatkat, natuurlijk. Ook al was het een beetje geforceerd. Echt een andere keuze had hij niet.
Net zoals hij geen andere keuze had dan het vogeltje op zijn hoofd laten chillen. Het zag er vast niet uit, maar hij was er vrij zeker van dat niemand het zag. Dus het maakte niet veel uit. Hij draaide zijn kopje langzaam terug richting het huis. Helaas.. Zag hij nu dat er iemand achter het raam naar hem zat te kijken. Oeps. Act natural. Smile and wave. Wacht nee! Ehh, te laat. Zijn poot had zichzelf bij wijze van spreken opgetild, en wuifde nu slapjes heen en weer naar de chick achter het raam. Het vogeltje had blijkbaar genoeg van zijn capriolen, en fladderde rustig weg. Noctem zette zijn poot terug neer, wauw, dit had hij zeer goed aangepakt.
Eigenlijk was het zóveel moeite voor maar één simpele maaltijd. Maar toch. Wat had ze anders te doen? Tot nu toe kende nog niemand hier, eigenlijk dus een herhaling zoals het op Genosha ook was geweest. Niet dat ze er veel behoefte aan had; de tijd had geleerd dat je het meest aan jezelf hebt. Anderen kunnen je alleen maar zogenaamd in je rug steken, dat had ze onderhand wel als les van het leven gekregen. Daarbij, als er niemand was, hoefde ze ook niet bang te zijn dat ze iemand een helse pijn zou laten ondergaan. Het was verschrikkelijk om anderen door haar het uit te zien schreeuwen van de pijn. Er was dan ook nog nooit iemand geweest die het ook maar voor 0,01 procent fijn vond wat ze had gedaan. Die dag zou overigens ook nooit komen. Maar, dat hoefde ook niet. Ooit zou ze er wel wat op vinden.
Haar netvlies had zich gericht op een beeld dat ze nog nooit eerder had gezien; een kat met een vogel op zijn kop. Het zag er vreemd uit, maar ze genoot er wel van. Dit zou namelijk waarschijnlijk wel de eerste en laatste keer zijn dat ze het überhaupt kon zien, dus waarom daar niet gewoon van genieten? Voor zolang het kon. De glimlach op haar gelaat verbreedde zich dan ook met de tijd mee. Vreemd, dat de kat zich niet bewoog, noch de vogel. Maar daar zocht ze verder niets achter, het was immers puur toeval dat de vogel op de kop van de kat zat én dat beide zich nog niet hadden bewogen vanaf dat moment.
De kat leek haar ook op te merken, want vanaf het moment dat hij daar had gezeten, had hij nu ook daadwerkelijk zijn kop haar richting op gedraaid. En, hij had haar ook opgemerkt. Want.. het beestje zwaaide? Abrupt fronste ze haar wenkbrauwen. Zag ze dat nou goed? Het werd ook echt steeds gekker.
Vandaar dat ze even terug in de keuken had gekeken, haar haar weer strakker in haar elastiek had gedaan, gezien die steeds beetje bij beetje uitzakte. Toen keek ze weer terug, besefte dat de kat er écht zat en dat hij zojuist gezwaaid had. En met een vogel op zijn kop had gezeten. Wat was dit, zat een of andere show erachter waarin grappen werden uitgehaald, zodat ze haar reactie zouden filmen? Fijn, want dan zou ze haar gezicht overal op tv verschijnen.
Toch besloot ze op onderzoek uit te gaan. Maar hoe.. De vis. Een van de kleine reststukjes, die ze dus eigenlijk toch niet op ging eten, pakte ze vast met haar vingertoppen. Ze begaf zich richting de deur die naar de achtertuin leidde, en opende deze. Daar ging ze op de drempel zitten, terwijl ze haar handpalm opende, met daarin dus het stukje vis. ”Wil je?” Vroeg ze, gericht aan de kat. Natuurlijk zou hij het niet kunnen verstaan, maar ergens in het mensenbrein was dit de meest logische reactie om een beest te lokken; door ertegen te praten. Sloeg nergens op, maar was wel de waarheid. Met een kleine grimas wachtte ze af tot het beestje op haar af zou komen, of niet, je wist maar nooit.
Tot zover had zijn levensstijl hem niet al te veel problemen bezorgd. Af en toe was er wel eens geen gek oud vrouwtje dat dacht hem te kunnen domesticeren, maar uiteindelijk ontsnapte hij wel weer. Twee keer was hij in aanraking gekomen met de dierenbescherming, die straatkatten mee nam om te castreren of steriliseren en ze dan weer vrij liet. Daar vluchtte hij nog sneller van weg. No way dat ze die procedure bij hem zouden doorvoeren, na-ah. Het werd hem soms gewoon een beetje te veel. Vooral als hij dagen niks had gegeten en de eenzaamheid toe sloeg. Maar hij was dan ook weer niet het type om forever neerslachtig te blijven. Hij probeerde altijd om zichzelf weer bij elkaar te rapen. Op naar de volgende keuken, waar er misschien iets te halen viel.
En daarom zat hij nu hier. Met een vogel op zijn kopje, te zwaaien naar een brunette die hem wel heel erg aan het aanstaren was nu. Verdomme. Wegwezen hier. Als ze hem nu niet verdacht vond, dan wist hij het ook niet meer. En hij kon het niet riskeren dat ze achter zijn geheim zou komen. Echter, net toen hij van het hek af wou springen, ging de deur open. Samen met de geur van vis. Hmm. ”Wil je?” Uiteraard wilde hij. Kunnen, dat was iets anders. Maar hij moest en zou het proberen. Dus sprong hij van het hek af, deze keer de tuin in, en rende op haar af. Zijn staart hoog en zijn zilveren blik helder in de hare. Toen hij dichtbij genoeg was, wreef hij met zijn kopje langs haar been. Als ze nu maar zou opstaan en zelf iets ging eten, dan kon hij die vis naar binnen spelen.
