The Divine Comedy, Part I - Welcome to Hell

Avontuur! Sal was maar wat blij dat ze haar zwarte schort had verruild voor een met nieuwe adrenaline gierend lichaam. Ze had nog net tijd gehad om haar sjaal om haar nek te zwaaien -tegen die stervenskou moest ze zichzelf wel wapenen natuurlijk- voor Wren de vrijheid van haar hand ontnam en haar de warmte van het overdekte winkelcentrum mee uittrok. Zich warm aankleden was achteraf gezien echter helemaal niet nodig geweest, gezien ze vijf stappen buiten gezet hadden en vervolgens een bus ingestapt waren. Sal dacht zich te herinneren dat de nieuwbouwwijk niet zo ver van het centrum verwijderd was, maar ze waardeerde Wrens keuze wel. De bus was toch iets warmer. Voordat ze waren ingestapt had ze duidelijke instructies ontvangen dat ze het spelletje dat zou volgen mee moest spelen, wilde ze iets te lachen hebben. Een nieuwsgierige grijns verscheen op haar gezicht. Tja, het was nu toch weer Wrens beurt om iemand op te lichten, dat was waar. En Salomée was benieuwd wat voor andere trucjes het meisje nog in huis had. Dus hield ze haar mond toen Wren weifelend haar portemonnee uit haar zak haalde -het verbaasde haar als ze eerlijk was wel een beetje dat ze die überhaupt op zak had-. Na een tijdje -het was het wachten waard, zo bleek later- trok het meisje een pruillip en werden haar ogen waterig. Sal moest haar lachen inhouden. Dat klonk misschien wreed, maar het meisje dat nu o zo onschuldig en op het randje van een emotionele breakdown zat omdat ze de sociale druk van het systeem eventjes niet aan leek te kunnen had wel zojuist met haar een winkel beroofd, dus ze vond dat ze het recht had haar lippen stijf op elkaar te houden en met een bezorgde frons in Wrens portemonnee mee te kijken. De buschauffeur begon, nu ze al een halte gepasseerd hadden, toch wel ongeduldig te worden en vroeg hen wat er aan de hand was. Sal keek vanuit haar ooghoeken naar Wren. Time to shine. Ze begon aan een of ander slap excuus, maar Sal moest zeggen dat ze bewondering had voor hoe ze in haar rol bleef. Daarbij was ze helemaal niet van Genosha gekomen, dus wellicht werkte geld daar wel écht anders. Een stel vlindertjes kriebelde aan de binnenkant van haar buik toen Wren die woorden had uitgesproken, overigens. Wij komen van Genosha. Het was net of ze er echt bij hoorde! Van het ene op het andere moment was ze geïnfiltreerd in het mutantwereldje, en dat maakte alles toch wel eventjes enerverend.

Nu was de chauffeur gelukkig een Sundberger met zijn hart op de juiste plek, die vriendelijk aanbood hen de volgende halte te helpen. Salomée wierp eventjes een blik uit de voorruit, waar ze de straat die het begin van Wrens wijk moest vormen al dacht te herkennen. Ze verborg een grijns achter het haar dat voor haar gezicht viel toen ze samen met Wren haar portefeuille inspecteerde. Ze vroeg zich nog altijd af wat diens volgende move zou worden. Zouden ze bij de volgende halte gewoon de bus uitspringen? Ze verruilde haar duivelse glimlachje weer voor een bedroefde frons en schonk aandacht aan ieder hoekje van Wrens portemonnee. Het duurde niet lang voor een enthousiaste kreet van haar blauwharige partner in crime alles in sneltreinvaart bracht. Voor ze het wist had Wren de hulpvaardige man wat briefjes toegeschoven en Salomée mee de bus uitgetrokken. ’Danke schön!’ riep ze de chauffeur ook toe, haar Duits expres een beetje slechter dan normaal. Eenmaal buiten beende ze Wren bij, en moest ze even met haar ogen knipperen om te beseffen wat er was gebeurd. ’Was dat Monopoly-geld?!’ vroeg ze ongelovig, de titel van het spel gepassioneerd benadrukkend. Lachend schudde ze met haar hoofd. Classic, en toch iets wat enkel een persoon als Wren klaar zou kunnen spelen. Wrens euforie was van kortere duur. Zuchtend deelde ze mede dat het nog wel een stukje lopen was, maar ze kende haar inmiddels langer dan… een uur en wist dat dat waarschijnlijk aankwam op enkele meters. Al voelde ze wel enigszins met haar mee, want ze kon haast niet wachten om een mutant in zijn natuurlijke habitat te zien.

Wren duwde zorgeloos de deur open, hoewel het Salomée was opgevallen dat de beveiliging niet zo optimaal was. Dat bezorgde maar weer eens een grijns op haar gezicht. Welke Sundbergse schoft durfde ook in te breken in een huis vol tieners met superkrachten? Ondanks dat het goed mogelijk was dat Wren gewoon achteloos de deur vergeten was op slot te doen, dacht Sal dat dit wel moest betekenen dat er nogal een aantal upperclass mutanten bij haar in huis woonde. Alsof ze in één of andere cheesy vampierenfilm zat, was ze pas naar binnen gestapt eer Wren haar daar een uitnodiging toe had gegeven. Even huiverde ze, alsof ze verwacht had dat ze door een krachtveld stapte. De andere kant van het krachtveld was anders wel aangenaam; de geur van versgebakken bacon vulde haar neus. Die curryworst XL leek ze alweer vergeten, want het water liep haar in de mond. Wren bulderde een begroeting naar binnen terwijl de Française met open mond de ruimte om zich heen bekeek. This was where the magic happened. ‘Dit is ons prachtige huisje. Ga zitten en neem wat te drinken, dan kun je beslissen waar je heen wil voor het eerste deel van de superdeluxe rondleiding.’ Sal wierp haar een bedankje toe en plofte gracieus -voorzover je gracieus kunt ploffen- op de bank neer, waar ze even over de stof aaide. Ze gooide haar sjaal af en ritste haar jack open. Haar zonnebril hield ze toch nog maar even op, gezien Wren even daarvoor nog had aangekondigd dat ze nog niet helemaal klaar waren voor de meest epische staarwedstrijd van het jaar. ’Ik wil álles zien!’ sprak ze haar enthousiasme uit. ’Tenzij je creepy kamergenoot thuis is natuurlijk want dan lijkt het me handig om-’ ze staakte haar woorden direct toen ze vanuit haar ooghoek een gestalte de woonkamer binnen zag lopen. De bacongeur werd versterkt, dus haar gok was dat hij uit de keuken kwam. Rode krullen, verhuld in een boxershort en een badjas -al verhulde dat niet al te veel- en een veeltal sproeten die onder een zonnebril vandaan piekten. Schuldbewust beet Sal op haar lip. Had hij alles gehoord? Tenminste, ze nam aan dat dat de rare kamergenoot was waar Wren het eerder over had gehad. Doormiddel van nonchalante gebarentaal en geluidloze woorden probeerde ze haar een boodschap door te seinen. ’Is dat ‘m?’ ‘Oh heej.’ Geschrokken draaide Salomée haar hoofd in de richting van de eettafel. Het sprak. Hij duwde zijn zonnebril naar beneden en stelde zichzelf voor als Allen. ‘Hoe heeft Wren je hierheen gelokt?’ Ehh… Ze kon niet echt zeggen dat de rare kamergenoot, ofwel hij, Wrens argument was geweest. Waarom had hij ook een zonnebril op? Met een schok besefte ze dat hij misschien wel de toekomst kon voorspellen en als ironische begroeting Sals trademark had gestolen. OF! Of, dat hij bang was dat ze iets over hem te weten zou komen met haar mutatie als ze zijn ogen kon zien... Een beetje hulpeloos keek ze richting Wren. ’Nou ja… haarverf en curryworst en… eh ja. Nu ben ik dus hier?’ Soepel. Soe-pel.