Is this the place that I've been dreaming of? [Dianta & Me]

Hitte. Verrekte hitte die hem niet wou laten verder slapen. Het was iets van een 6 uur in de ochtend. Het aanzicht van de wekker maakte hem er niet vrolijker op. Kort wreef hij met zijn hand door zijn ogen. Hierna draaide hij zich even op zijn zij. Esther sliep nog. Een minieme glimlach verscheen even op zijn gezicht. Christian duwde zich zachtjes omhoog, met alle moeite in de wereld probeerde hij haar niet wakker te maken. Uiteindelijk naast het bed drukte hij een zachte kus op haar voorhoofd en trok vervolgens een zwarte jogging aan die hij gisteren had laten rond slingeren. Geruisloos opende hij de deur van hun slaapkamer en wandelde de kamer uit. Ze woonde al een tijd samen nu, en alles liep nog steeds goed. In het huis ontbrak er nog wel iets van een personal touch maar daar trokken ze zich niets van aan. Zeker hij niet. Waarom zou hij ook? Christian had alles wat hij wilde binnen bereik en hij was er perfect gelukkig mee.

De jongen had uit de keuken een glas sinaasappelsap genomen en was daarna naar het terras gegaan. Lenig als hij was ging hij in plaats van op de stoelen te gaan zitten gewoon op de reling zitten en staarde voor zich uit. Venetië was een stad die hem beroerde op vele manieren. Nooit had hij gedacht hier terug te komen wonen, en al helemaal niet met Esther. Zijn verleden was aan deze stad gebonden en daarom was hij hier liever weg gebleven. Maar uiteindelijk was deze plek perfect voor hun om een nieuw leven op te bouwen. Hoe je het ook draait of keert het was iets wat ze beide nodig hadden. Familie of kennissen had hij hier nog niet opgezocht. Merendeels omdat hij nog geen tijd had gevonden, en ook omdat hij gewoon lekker gezellig hier wou blijven. Niemand die hem daar voor zou gaan afstraffen als ze wisten dat hij met iemand als Esther samen woonde. Dat bedoelde hij dan off course op een goede manier. Jup, hij mocht zich gelukkig prijzen met haar. Genoeg Italianen liepen nu al achter haar, dat was duidelijk genoeg als ze samen op straat liepen. Ergens vond hij het allemaal wel grappig. Maar alsnog geen een van die dudes moest ook maar iets proberen.

Christian nam een slok van het gezonde drankje en keek een tijdje voor hem uit. Hun huis was gelegen aan het beroemdste kanaal van de wereld. Canal Grande. Het gaf een schilderachtig uiterlijk aan heel Venetië en hier buiten op het terras was een plek waar hij echt tot rust kon komen. Of zoals nu, op een deftige manier kon wakker worden.  Hoe hij zo’n vredig plekje ooit op de kop had kunnen weten te tikken wist hij niet goed. Voor zover hij had gecheckt, en dat was heel grondig geweest, was er niks mis met dit huis. Ach ja, gewoon geluk dan. Kort gleed de hand die hij vrij had door zijn haren. Venetië, hij had gewenst dat hij het ooit zou terug zien zodra hij hier vertrokken was na de dood van Elena. Een zucht schoof over zijn lippen. De naam was al een tijd niet meer in zijn hoofd verschenen, zelfs niet zodra hij terug voet aan land had gezet toen ze van het vliegtuig afstapten. Zichzelf de schuld geven voor dat, was iets wat eigen aan hem was geworden al probeerde hij het nooit te tonen. Voor Esther. Zij was zijn toekomst en Elena was het meest pijnlijke in zijn verleden. Dat en zijn zoon. In een gevecht met zichzelf had hij besloten dat hij Fabio nooit zou gaan bezoeken. Die jongen verdiende een leven zonder zijn vader. Van die beslissing had hij niemand op de hoogte gesteld, omdat het toch alleen meer oude wonden zou open rijten. Kort schudde hij zijn hoofd en zette het uit zijn gedachten. Happy thoughts. Misschien kon hij vandaag de oude buurt nog is gaan bezoeken. Is kijken wie er nog restte van de oude crew. Alhoewel hij wist dat een deel ervan terug was gegaan naar zijn geboorteplek Firenze, ergens had hij ook wel terug daarheen willen gaan. Maar sinds het grootste deel van zijn verleden hier lag, besloot hij maar dat zijn toekomst hier ook lag.

Vanaf het moment dat haar stem zijn oren bereikte verscheen er een brede grijns op zijn gezicht. Zodra hij haar armen om zich heen voelde legde hij zijn vrije hand op de hare en leunde lichtjes tegen haar aan. ‘Morning sunshine,’ Op slag was alles wat net door zijn hoofd spookte verdwenen, en richtte zijn hele bestaan zich op het roodharige meisje. ‘Hm, plan? Geen idee. Maar ik kan wel iets bedenken als je wilt.’ Klonk het uitdagend. Stiekem was hij het eigenlijk echt vergeten, misschien had hij gisteren dat laatste glas niet moeten drinken voor hij in het bed was beland. Oh well. ‘Vertel me is, wat wil jij doen?’ Eigenlijk had hij de neiging om zich om te draaien, maar voornu besloot hij dat dit ook nog wel gezellig was. Zolang ze hem niet voor het plezier een duw ging geven want dan lag hij in het kanaal dat hij zo graag zag. ‘Oh btw, er is wat post voor je gekomen hij ligt op het aanrecht.’ Damn dit voelde zo fijn, gewoon even droogweg melden dat er iets was aangekomen voor haar. Het klonk zo stom, maar als je bedenkt wat ze beide met elkaar hadden meegemaakt wel dan snapte je het gelukzalige gevoel wel dat hem overspoelde na zijn woorden.

Rustig ademde de jongen in en uit terwijl hij nog rustiger werd als hij al was door de beweging die ze maakte op zijn borst. Hm, hij kon hier zo wel eeuwig blijven zitten als hij heel eerlijk moest zijn en dat wist zij vast ook wel. Jups, tot nu toe had hij bijna alles wat hij wilde in zijn leven. De delen die er nog moesten bij komen volgens hem sprak hij nooit echt uit, omdat hij het gevoel had dat hij Esther daarmee zou kwetsen, en zichzelf ook deels. Een brutale grijns verscheen op zijn gezicht toen hij haar woorden hoorde. Maar voor hij iets van tegen reactie kon geven, verdween de aangename warmte en werd het glas dat hij vast had uit zijn handen genomen. Behendig draaide hij zich om en zette zijn blote voeten weer neer op de door de zon opgewarmde stenen. Met een grijnsje drukte hij een kus op haar lippen. ‘Wil je dat echt weten?’ Prevelde hij er vlak achter, wat hij afsloot met een speelse knipoog. Voor even schoot zijn blik naar het aanrecht waar de brief op lag, ergens weigerde hij het om die te gaan halen. Het was hem niet bevallen toen hij hem uit de postbus hield, maar ja hij had hem moeilijk kunnen laten zitten. ‘Hé, ik kan je dag daarna wel weer goed maken hoor.’ Probeerde hij haar gerust te stellen. Naja, als ze de inhoud eenmaal had gelezen kon hij wel proberen om op te beuren, maar dan moest zij hem dus wel eerst lezen. Sommige brieven konden eenmaal slecht nieuws met zich mee brengen, dat had hij in het verleden al wel een paar keer meegemaakt. Christian haalde even kort zijn schouders op en besloot het hele gebeuren maar even uit te stellen tot ze de brief dus werkelijk gelezen had.  De man haalde zijn hand even door zijn haren waarna hij zijn blik weer op het meisje richtte. Nog steeds had hij het gevoel dat dit alles niet echt was. Dat hij straks gewoon zou wakker worden in zijn bed in Santa Monica en Esther hem nog altijd vergeten was na haar ongeluk. Wanneer ze heel plots over Nick begon fronste hij eventjes. Oké, dat was een plotse verandering in onderwerp. Toch besloot de jongen er niets echter te zoeken, iets wat hij vroeger wel zou hebben gedaan. Want ja, zo jaloers was hij wel geweest. Of nou ja, was hij nog steeds. Maar uiteindelijk had hij het meisje weten te redden dus. Jace, Chris glimlachte even. De twee hadden veel aan elkaar gehad in de tijd dat Es in het ziekenhuis lag. Verder dan dat ging die vriendschap niet, al wist hij het niet zeker. ‘Tgoh, waarschijnlijk heeft die dude het wel gemaakt als professioneel basketballer of welke sport hij ook weer beoefende.’ Grijnsde hij kort. Jup, hij was er bijna zeker van dat het wel iets in de sporttak zou zijn waarin de dude nu zat. Tenzij hij helemaal de andere kant was opgedraaid en hij natuurlijk het pad dat ze vroeger met zijn allen hadden bewandeld verder was gaan verkennen. ‘En Jace, ik zou het niet weten. Waarschijnlijk wel goed denk ik. En zo niet, jammer voor die knul ik mocht hem best wel.’ Chris had iedereen die ze zo net had opgenoemd wel iets of wat gemogen. Nick om de een of andere reden iets minder, maar hij was wel kinda bevriend met hem geweest. Instemmend knikte hij op wat ze nog te zeggen had over die andere twee. Het liefst van al had hij Jimmy gewoon kapot geslagen. Klonk een beetje gemeen, maar hij vond die dude zo’n aansteller.

Wanneer Esther naar binnen besloot te gaan, greep hij het glas weer terug van de reling en kapte de overige inhoud naar binnen. Uiteindelijk richtte hij zijn ogen even op de blauwe hemel. Was eigenlijk best wel benieuwd naar wat er in die brief stond. Al was dat meer omdat het ging beïnvloeden hoe Esther zich ging voelen. Dus met andere woorden hij maakte zich zorgen om haar. Kort moest hij lachen. Dat zou waarschijnlijk nooit anders gaan zijn, het was al van in het begin zo geweest. Old habits die hard. Het geluid van scheurend papier deed zijn blik weer terug naar Esther gaan die het terras weer was op komen lopen. Zodra ze echter op de stoel in elkaar zakte duwde hij zich van de reling, waar hij had tegen staan leunen, weg. Zonder iets te zeggen nam hij de brief aan en keek haar nog een keer kort aan voor hij kort scande wat de inhoud was. Gauw genoeg begreep hij haar reactie, half. Zijn ogen werden groot terwijl hij de brief nu met volledige aandacht las. ‘Moeten we hier blij mee zijn, nou ja ben jij hier blij mee beter gezegd?’ Hij legde het papier op een klein tafeltje en zette zijn glas erop zodat het niet zou kunnen gaan vliegen. Hierna ging hij op zijn knieën bij haar zitten en legde zijn handen op de hare.