Sugar, we're going down {Kat}

De wind waaide door zijn haren heen terwijl hij over het terrein heen rende. Zigzagend tussen de verschillende leerlingen en zo hier en daar eens een arm uitstrekkend om iets uit zakken te pakken. Hij zou die spullen ooit wel eens terugbezorgen, als hij er zeker van was dat hij het niet kon gebruiken tenminste. Spijtig genoeg hadden de leerlingen en leraren hier veel minder op zak dan de meeste mensen in Wales waardoor er niet erg veel te stelen viel. Een pakje sigaretten en een aansteker waren tot nu toe de beste dingen die hij te pakken had gekregen. Niet dat hij veel rookte, meer hij wist van andere mensen dat sigaretten best veel kostten en dat was het niet waard. Hij rookte maar zelden, dus kon hij beter stelen dan dat hij zijn geld erin zou stoppen. Nee, het was niet netjes en de sanctie zou waarschijnlijk best zwaar kunnen zijn als hij betrapt werd. Trystan had het stelen gewoon nog niet helemaal afgeleerd, had er een soort spel van gemaakt sinds hij op het eiland was aangekomen. Heel het eiland zat vol met mutanten en er moest er toch zeker wel eentje zijn die hem zou kunnen betrappen, toch? Het doel van het spel was natuurlijk om zo lang mogelijk niet betrapt te worden en hij was oprecht benieuwd naar hoelang hij het zou volhouden. De mutanten die konden gedachten lezen of iets dergelijk moest hij zoveel mogelijk vermijden net als de mutanten die misschien bijna net zo snel als hem waren. De jongen had werkelijk geen idee of er iemand was die ongeveer dezelfde mutatie als hem had. Het zou best geinig zijn moest er zo iemand zijn, dan was alles tenminste een beetje uitdagend.

Net zo snel als hij begonnen was met lopen, stopte de jongen ook weer om op zijn gemak een sigaret uit het pakje te pakken en deze aan te steken met de aansteker. Nee, hij had werkelijk geen idee van wie hij de sigaretten juist gejat had. Hij had van zoveel mensen gejat en je kon moeilijk van hem verwachten dat hij precies wist wie hij bestolen had. De meeste mensen kenden hem hier toch nog niet dus konden ze hem ook niet aanwijzen als de dader. Daarbij waren er wel meerdere mensen die mutaties hadden die gebruikt konden worden bij het stelen. Met een plof zakte Trystan neer op een van de schommels die de speeltuin telde en legde zowel het pakje met de sigaretten als de aansteker op zijn schoot terwijl hij zachtjes heen en weer begon te wiegen. Hij kon sneller, natuurlijk kon hij sneller. De enige reden waarom hij niet sneller ging, was dat de schommel hem dan waarschijnlijk niet meer zou kunnen houden en hij heel het bouwwerk kapot kon maken. Niet dat hij zwaar was, maar het houten ding was zo’n grote snelheid als die van hem niet gewoon. Voor een kort moment sloot hij zijn ogen en genoot van de zon die op zijn gezicht scheen. Het duurde echter niet lang voordat iemand het nodig vond om voor zijn neus te gaan staan en hem zo in de schaduw te leggen. “Ik weet niet of je het doorhebt, maar je staat in mijn zon.” De woorden werden gesproken zonder dat hij zijn ogen opende, al haalde hij de sigaret wel even uit zijn mond om de rook uit te blazen.

De zon verwarmde zijn gezicht en genietend had hij zijn hoofd een stukje naar achteren gekanteld. Als hij nu op de grond gezeten had zou hij zijn handen achter zich gezet hebben zodat zijn bovenlichaam ook een stukje naar achteren kon leunen, maar als hij dat op dit moment zou doen zou hij waarschijnlijk met heel zijn hebben en houden op de grond belandden. In plaats daarvan klemde hij zijn vingers om de touwen van de schommel en duwde zich regelmatig een stukje af met zijn voeten zodat hij heen en weer wiegde. Trystan had zich net helemaal kunnen ontspannen en had niet direct de behoefte om weer een paar rondjes rond het terrein te rennen toen iemand het nodig vond om voor zijn neus te gaan staan en zo de zon te blokkeren. In eerste instantie had de jongen geen moeite gedaan om zijn ogen te openen, maar vanaf het moment dat de ander claimde dat de sigaretten en aansteker van haar waren, deed hij toch een donkerbruin oog open. Zijn blik gleed naar de spullen die hij gepikt had toen ze met haar nagels over zijn broek schraapte terwijl ze het pakje en de aansteker pakte. “Weet je zeker dat het van jou is? Er zijn heus nog wel andere mensen die sigaretten op zak hadden.” Zijn mondhoeken krulden om in een grijns terwijl hij zijn voeten zo op de grond zette dat hij stopte met bewegen. “Het ging allemaal best snel, weet je?” Het was duidelijk aan zijn gezicht te zien dat hij zich amuseerde. Nog altijd met een brede grijns op zijn gezicht, leunde hij naar voren en zette zijn ellebogen op zijn knieën. Zijn donkere kijkers glijden even naar haar gezicht. Die arrogante uitdrukking deed hem echt vreselijk hard denken aan zijn moeder. “Mijn moeder keek ook altijd zo zoals jij nu kijkt, krijg je rimpels van.” Of hij zichzelf grappig vond? Ja, natuurlijk vond hij zichzelf grappig. Hij was grappig, als er genoeg drugs in zijn lichaam zat natuurlijk. Als dat niet zo was, was zijn humeur meestal een stuk slechter dan het nu was en zou er geen zinnig woord uit zijn mond kunnen komen. Op zo’n momenten was het beter om hem gewoon met rust te laten, anders kon je best een klap verwachten of hing je ergens aan vast met ducktape. Trystan had het spul altijd op zak. De meesten vonden het onnodig, maar soms kon het best wel handig zijn.