Slowly Drifting

Ze trok haar jurk over haar hoofd, en pakte haar simpele zwarte schoudertas. Ze deed er een handdoek, een flesje water en haar telefoon in. Ze liep naar de deur van de kamer, en griste nog een chocoladereep mee die op haar bed lag. Ze liep rustig door de gangen naar het zwembad. Ze hield ervan om te zwemmen, het maakte haar hoofd leeg en een frisse duik kon nooit kwaad. Ze was een goede zwemster, maar dat kwam ook deels door haar mutatie. Ze hield er voornamelijk ook gewoon van om dichtbij water te zijn. De zee, het zwembad, het maakte haar niet uit. Het gaf haar altijd een veilig gevoel, verdrinken zou ze toch niet zo snel doen.

Ze kwam bij het zwembad aan, en liep naar de kleedkamer. Daar trok ze haar jurk uit, en stopte die in haar tas. Haar bikini had ze al aan. Ze pakte haar handdoek uit de tas, en liep toen verder. Ze opende de deur naar het zwembad zelf, en keek even rond. Er was niemand behalve een jongen die op een opblaasbare mat op het water lag. "Hey," sprak ze rustig. Ze dropte haar tas en handdoek op het dichtstbijzijnde bankje, en trapte haar zwarte slippers uit. Ze draaide zich om zodat ze het water kon zien, en haalde bedenkelijk het elastiekje uit haar haren. Haar blonde haren hingen nu los over haar schouders. Ze liep naar de rand van het diepe stuk en bleef daar staan. Ze stak haar teen een klein stukje in het water. Bella ademde even in en uit, en dook toen soepel in het water. Ze zwom onder de mat door, en kwam een paar meter verder pas boven water. Al haar bewegingen zagen er soepel en sierlijk uit, maar dat kwam omdat ze al heel haar leven zwom en de aanleg er voor had. Ze zwom naar de rand, en trok zich op de kant. Daar bleef ze zitten terwijl haar slanke benen in het water hingen. Ze haalde haar hand even door haar natte haar, en kreeg door dat de jongen haar aankeek. "Heb ik iets tussen mijn tanden?" Vroeg ze aan hem terwijl ze hem aankeek. Haar blauwe ogen stonden wat nieuwsgierig. Er lag een glimlachje op haar gezicht, en aan haar toon was te horen dat ze een grapje maakte. "Ik ben Bella," voegde ze eraan toe.

bikini:

dress:

Haar begroeting werd niet beantwoord. Ze besteedde er verder geen aandacht aan, en dropte haar tas op het dichtstbijzijnde bankje. Ze trapte haar slippers uit en haalde toen bedenkelijk het elastiekje uit haar haren. Ze zag dat de jongen aan het slapen was, en er ging een idee door haar hoofd heen. Ze liep naar het diepe stuk en stak haar teen even in het water. Het had de perfecte temperatuur. Ze ademde in en uit, en dook toen het water in. Ze zwom onder de mat door, en kwam een paar meter verder pas weer boven water.

Toen ze op de rand van het zwembad zat kreeg ze door dat de jongen haar aankeek. Aanstaren was een beter woord. Natuurlijk was hij wakker geschrokken door haar duikactie. Ze keek hem wat nieuwsgierig aan. "Heb ik iets tussen mijn tanden?" Vroeg ze met een glimlachje op haar gezicht. "Ja water," antwoordde hij droogjes. Ze glimlachte een beetje. Ze knikte even, het was wel zo. "Ik ben Bella," voevde ze eraan toe. Hij zwiepte wat haar uit zijn gezicht."Dante" Sprak hij. "Zo nu we dat achter de rug hebben, zeg eens," Hij pauzeerde even. Dit gaf haar de tijd om hem wat beter te bekijken. Ze zag zo snel niks bijzonders van een mutatie, maar dat zag je ook niet bij haar. "Doe je dat wel vaker, mensen bijna verdrinken ofzo?" Ze hield haar schuin, en dacht na over een antwoord. Dat was snel gevonden. "Niet altijd. Alleen als ik weet dat diegene kan zwemmen," zei ze rustig. Ze bewoog wat met haar benen in het water. Ze wou het liefst weer gaan zwemmen. "Maar als dit al verdrinken was voor je... Vraag ik me af wag je er echt van vindt." Zei ze droogjes. "Je bent hopelijk niet bang voor water, want dan heb je op die mat van je daar een probleem." Even stopte ze. Ze besloot haar mutatie nu nog even niet te vertellen. Dat kon nog keuk worden. "Ik kom je niet redden van verdrinkingsdood.. Tenzij je het héel lief vraagt." Zei ze met dezelfde glimlach nog op haar gezicht. Dit was veel leuker dan baantjes trekken.

De jongen vroeg haar of ze wel vaker mensen verdronk.Was dat niet wat overdreven? Hij zou daar echt niet verdrinken, ze was geen moordenaar of zo."Niet altijd. Alleen als ik weet dat diegene kan zwemmen," zei ze rustig. "Maar dat kun je dus nog altijd niet weten?" Vroeg hij. Ze keek hem verward aan.Ze vond haar theorie heel logisch. Als je niet kon zwemmen, ging je niet zomaar in het midden van het zwembad liggen op zo'n mat. En dan viel je zeker niet daarop in slaap. Ze snapte de vraag van de jongen niet, en reageerde er niet op. Dat zou vast alleen maar meer verwarring zaaien.

Ze wachtte eventjes, en bewoog wat met haar benen in het water."Maar als dit al verdrinken was voor je... Vraag ik me af wag je er echt van vindt." Zei ze droogjes. Hij wist vast niet hoe dat voelde. Oke, zij was nooit in een situatie geweest waarin ze zich in de buurt van verdrinken had begeven. Maar de hoeveelheid water die hij over zich heen had gekregen vond ze niet genoeg om in te verdrinken. "Je bent hopelijk niet bang voor water, want dan heb je op die mat van je daar een probleem." Even stopte ze. Ze besloot haar mutatie nu nog even niet te vertellen. Dat was misschien geen goed idee. "Ik kom je niet redden van verdrinkingsdood.. Tenzij je het héel lief vraagt." Zei ze met dezelfde glimlach nog op haar gezicht. Dit was veel leuker dan baantjes trekken. "Ik denk er niet over," antwoordde hij. "Ik ben niet het type dat een meisje gaat smeken hem te sparen hoor, mocht je daarop zitten hopen," zei hij. Ze zuchtte, wat dacht hij eigenlijk? Wist hij niet wat een grapje was? Ze rilde, ze kreeg het koud. Ze wou gewoon gaan zwemmen, maar dat was wel onbeleefd. "Het was maar een grapje, Dante." Zei ze wat verveeld. "Ik zou nooit iemand zomaar laten verdrinken hoor.. Ik ben geen moordenaar als je dat soms denkt of zo." Ze streek met haar hand over het water. Druppels bleven aan haar hand hangen. Even keek ze naar hem, en besloot dat het geen zin had om haar mutatie geheim te houden. Ze schudde de druppels van haar hand, en ze bleven in de lucht hangen. Ze bewoog met haar hand, en ze begonnen rondjes in de lucht. Ze zette zich af van de rand en zwom wat meer naar het midden. Dit was veel beter dan op de rand zitten. Ze keek even naar Dante en de mat. Er kwam een vaag idee in haar hoofd. Ze bewoog haar handen onder water, en er verscheen wat ijs. Dat kwam naar boven waardoor je zag wat het was. Net zoiets als de mat, maar dan wat kleiner en van ijs, en een paar meter verderop. Rustig vouwde ze haar benen in kleermakerszit en keek weer naar Dante alsof er elke dag iemand langskwam met haar mutatie. "Hoelang ben jij hier eigenlijk al? Ik heb je nog nooit eerder gezien," vroeg ze. Het ijs voelde wat koud aan, maar zolang Dante haar in haar concentratie liet, zou het ijs niet verdwijnen en kon ze blijven zitten. Als hij haar wél uit concentratie haalde, zou ze in het water vallen.

"Het was maar een grapje, Dante." Zei ze wat verveeld. "Ik zou nooit iemand zomaar laten verdrinken hoor.. Ik ben geen moordenaar als je dat soms denkt of zo." Ze streek met haar hand over het water. Druppels bleven aan haar hand hangen. "Gelukkig maar," zei hij luchtig. Even keek ze naar hem, en zag dat er een klein grijnsje op zijn gezicht lag. Het had waarschijnlijk niet veel zin om haar mutatie geheim te houden, dus bewoog ze haar hand en liet de druppeltjes in de lucht. Ze zette zich af van de rand en zwom naar het midden. Ze vond het fijner om zich in het water te bevinden, dan op de rand. Er speelde een idee in haar hoofd, en bewoog haar handen zodat een mat verscheen en naarboven kwam. Net zoals de mat van Dante, maar dan van ijs. Rustig vouwde ze haar benen in kleermakerszit en keek weer naar Dante. "Hoelang ben jij hier eigenlijk al? Ik heb je nog nooit eerder gezien," vroeg ze. Het ijs voelde wat koud aan, maar ze zou daar wel overheen komen. "Ik ben hier nog maar een week of wat," zei hij. Ze sloot haar ogen even kort, maar opende ze vrijwel meteen weer. de koude temperatuur van het ijs contrasteerde met het water onder haar. Het ijs zou smelten als ze niets deed, dus zorgde ze er steeds voor dat de mat even groot bleef. "En ik denk niet dat we in dezelfde klas zitten," Ze keek om zich heen,ook al had ze dit zwembad al vaker gezien. "Voor de rest hou ik me een beetje op de achtergrond" Ze keek hem aan, dat had ze niet verwacht van hem. Ze wist ook niet waarom. "Hmm," kwam er wat zacht over haar lippen.

"Jij bent hier dus al langer.. Bevalt het je hier?" Ze was weggezakt in haar gedachten. Ze wachtte even, en gaf toen antwoord. "Ja.. Niet erg lang, twee, drie maanden ofzo. Maar het bevalt me wel, ze hebben hier veel dingen die je kunt doen." Ze stopte even. "En het zou nooit veel erger kunnen zijn dan.. Hiervoor," Ze glimlachte even een beetje, maar die glimlach verdween al snel. Het ijs onder haar verdween beetje bij beetje. Ze zorgde ervoor dat het weer verscheen, maar ze kon haar concentratie niet houden. Djeez? Wat was dit? Ze hat geen zin om in het water te vallen, en ze wist niet wat er gebeurde. Tot ze zich realiseerde dat ze niet de enige was hier. Hij, Dante, hij was het. Ze keek fel op naar hem, in haar ogen was iets vaags van boosheid te lezen. Ze vond het nou niet bepaald leuk als er iemand met haar emoties zat te klooien. Maar terwijl ze opkeek, vestigde ze haar aandacht op hem, en lag die niet meer bij het ijs waardoor ze in het water viel.

Het duurde een paar seconden voordat ze gewend was aan de tenperatuur. Ze bleef wat langer onder water, de illusie creërend dat er misschien iets mis was. Maar na een tijdje kwam ze toch weer naar boven. Ze keek Dante aan, en ze moest lachen. Ze kon het niet helpen, het was best grappig. Een soort kermisattractie. Wachten op een plank totdat die uit elkaar ging, en je in het water zou plonzen. Ze keek naar de mat, en bedacht een soort wraakactie. Ze zwom achteruit, tot een punt waar ze weer kon staan, en ze tot haar middel onderwater stond. Ze bewoog haar arm, en het water rond de mat begon te kolken. Langzaam begon de mat rond te draaien, steeds wat sneller. Hij ging nog niet hard toen ze aprubt stopte met haar arm bewegen. Ze bewoog nu haar beide armen, en creërde in een beweging een golf. Die stuurde ze recht op de mat van Dante af. De golf ging onder de mat, en duwde de mat om. Ze zwom een paar slagen naar voren, en wachtte rustig op een reactie, terwijl er een lach op haar gezicht lag.

Ze moest lachen toen ze weer boven kwam. Het was grappig, ook al was ze in het water gevallen. Maar hier liet ze het niet bij. Ze bewoog haar arm toen ze wat terug was gezwommen, en de mat waar de jongen op lag begon rondjes te draaien. Ze stopte en liet vervolgens een golf water naar hem toe gaan. De golf bewoog zich onder de mat en duwde die toen om waardoor de jongen in het water viel.

Toen Dante weer bovenkwam schoot ze weer in de lach. Hij had er zelf voor gezorgd, het was niet slim om haar zomaar in het water te laten vallen, dan kon je dat ook terug verwachten. Ze was het sterkst als ze zich dicht bij het water bevond, zoals nu. "Boe", zei Dante met een grijns. Hij zette zijn handen op haar buik en ze werd een stukje van hem weg geduwd. "Om het eerst naar de overkant!" Riep hij naar haar. "En niet valspelen, dat heb ik door", grinnikte hij. Hij draaide zich om en begon met zwemmen. Ze wachtte niet langer en ook zij zwom op haar hardst naar de overkant. Ze was erg snel als het hierop aankwam, maar dat kwam ook deels door haar mutatie. Maar ze hield zich aan zijn voorwaarde, en ze speelde niet vals. Ze bewoog zich soepel door het water, zonder te kijken of ze hem al ingehaald had. Ze tikte met haar hand de rand aan, en keek naar Dante. Ze wist niet wie er gewonnen had, misschien was zij net eerder geweest, of misschien wel hij. "Wie heeft er nou gewonnen?" Sprak ze wat verward. "Of waren we gelijk?" Ze wachtte even. En hield de rand nog steeds vast, watertrappelen zat er nu even niet in. "Je bent best snel, van wie heb je dat geleerd?" Vroeg ze nieuwsgierig.

-So sorry voor de laatheid :C-

Ze was een goede zwemster, maar dit kwam niet alleen door haar mutatie, maar ook doordat ze heel veel tijd in het water had doorgebracht. Al van kinds af aan ging ze graag zwemmen, en als ze naar zee gingen, was zij maar al te graag mee gegaan. Ze bewoog zich soepel door het water, en tikte de rand aan. Daarna keek ze naar Dante, maar ze wist niet of ze eerder was geweest of niet. "Wie heeft er nou gewonnen?" Sprak ze wat verward. "Of waren we gelijk?" Dat kon natuurlijk ook nog. "Naah, jij was denk ik een stuk eerder dan mij", Zei Dante. "Dus jij wint denk ik", Ze grijnsde even. Ze was niet zo iemand die naar de overwinning verlangde bij alles, maar nu was het wel leuk.

"Je bent best snel, van wie heb je dat geleerd?" Vroeg ze nieuwsgierig aan hem. "Ik had niet echt de indruk dat ik snel ging hoor", antwoordde hij. Ze schudde een klein beetje haar hoofd, ze was het er niet helemaal mee eens, maar ach.. "Jij ging als een ware torpedo ofzo" Ze grijnsde even, dat had ze nog niet gehoord. Wel eens andere bijnamen, maar deze was nog niet voorbij gekomen. "Maar goed ik heb in Italië leren zwemmen van mijn vader, in ons overdekt zwembad", Ze dacht bedenkelijk na over zijn woorden. Zou hij uit Italië komen? "En jij?" Ze was even stil. Ze had leren zwemmen van haar moeder, maar ook deels van een leraar. "Ik heb leren zwemmen van een leraar en.." Ze viel stil en staarde voor zich uit. Haar moeder. Ze dacht bijna elke dag wel aan haar ouders. Ze moest toegeven dat het nu beter ging, ze kon er beter mee om gaan. Maar toch.. Ze kreeg even weer een beeld van de brand, en ze was weer even in het brandende gebouw. Ze knipperde het beeld weer weg, en keek toen weer op naar Dante. "En van mijn moeder..." Ze maakte haar blik weer los en liet haar hoofd steunen op haar armen. "Kom je uit Italië? Ik kom uit Engeland.. Maar dat had je misschien al gehoord. Ik geloof niet dat mijn accent erg weg gezakt is de afgelopen maanden.." Ze keek hem weer aan en er verscheen een kleine grijns op haar gezicht.

Ze zat echt niet te wachten op complimentjes of zo, maar het was altijd leuk als iemand zei dat ze snel kon zwemmen. Dat was ook zo, dus het was niet onterecht. Ze was niet iemand die naar complimenten ging vissen, ze hield daar niet van. Dante vertelde dat hij van zijn vader had leren zwemmen in Italië. De vraag spookte door haar hoofd of hij Italiaans was. Dat zou kunnen, maar misschien hadden ze daar wel een vakantiehuis gehad of zo. Nu gaf hij de vraag weer terug aan haar, en moest zij antwoord geven. "Ik heb leren zwemmen van een leraar en.." Ze viel stil, en keek voor zich uit. Ze had leren zwemmen van haar moeder. Haar moeder, die altijd glimlachte en eeuwig geduld had. Bella had zonder moeite leren zwemmen, dit kwam deels door haar mutatie. Maar ze kon er nu niet meer met haar moeder over praten, die was er niet meer. Het was al een tijd geleden, maar af en toe deed het toch nog pijn om er aan te denken. Ze knipperde het beeld van de brand weer weg, en keek Dante weer aan. "En van mijn moeder..." Zei ze wat zachtjes. "Kom je uit Italië? Ik kom uit Engeland.. Maar dat had je misschien al gehoord. Ik geloof niet dat mijn accent erg weg gezakt is de afgelopen maanden.." Ze kreeg een kleine grijns op haar gezicht. Haar accent schemerde erg door, en sommige mensen vonden dat best grappig. "Nope, het was me inderdaad al opgevallen", antwoordde hij. "En ja, ik kom echt uit Italië. Daar ben ik opgevoed." Ze knikte, en dacht na over het land. Italië was mooi, heel anders dan Engeland. Opnieuw spookten vragen door haar hoofd. Hoe lang zou hij daar hebben gewoond? En zou hij ook in Italië geboren zijn? "Van waar de voorliefde voor water tho? Door je mutatie, of was dat daarvoor al?" Ze was even stil, en dacht na over haar mutatie. "Ik denk dat het deels door mijn mutatie komt, maar ik heb eigenlijk altijd al van water gehouden. Het is zo gemakkelijk, ik bedoel, ik heb altijd het idee dat bijvoorbeeld vuur veel vernietigd, en water niet." Ze stopte even. "Maar je hebt mij ook niks over jouw mutatie verteld?" Ze glimlachte, en wachtte geduldig af.