Mal Comune, Mezzo Gaudio

Om te zeggen dat ze verward was over de situatie was een understatement. Clementine was heel erg verward over de huidige gebeurtenissen. Waar zat ze? En waarom was het hier zo donker? Het voelde ook niet bepaald ruim aan… Maar ze herinnerde zich niks over wat er gebeurd was om haar een antwoord op haar vragen te kunnen geven. Misschien als ze het hard genoeg probeerde, dat ze een idee kon krijgen over de huidige situatie. De blondine sloot haar ogen en nam diep adem. Ze moest maar bij het begin beginnen. Ze herinnerde zich dat ze zich verveelde en daarom door de school aan de wandel ging. Inmiddels kende ze het wel zo’n beetje uit haar hoofd, als een soort mentale plattegrond, maar die informatie hielp dus echt niet bij haar huidig probleem. Misschien was ze wel ontvoerd door de een of andere mutant en kon ze zich niks herinneren omdat hij haar knock-out had geslagen? Nee, onmogelijk. Niemand mocht het eiland verlaten. Als zoiets gebeurd was, dan hadden Jean en Lillian wel ingegrepen, niet waar? Bah, wat haatte ze dit. Ze haatte het om zo weinig over iets te weten. Was het verdomme zo moeilijk om je iets te herinneren? Clementine was blij dat ze nooit echt op stap was gegaan. De ochtenden erna zouden haar alleen maar frustreren. “Focus, Clem,” mompelde ze tegen zichzelf, waarna ze haar gedachten op vanmiddag plaatste. Voor zover ze wist, was ze naar de kassen gelopen, niet waar? En daar vond ze… Oh nee. Clem wist het opeens weer. Wat ze had gevonden in de kassen was:

Kattenkruid. Clementine wist uit ervaring wat het met haar deed. Of eigenlijk wat het met haar dierlijke kant deed. Haar menselijke kant dacht altijd rationeel en probeerde er zover mogelijk bij uit de buurt te blijven. Helaas wilde dat niet altijd lukken, omdat instinct het nogal snel overnam in bepaalde situaties en ze toch toe moest geven aan haar dierlijke wensen. Zoals die keer met de duif. In de boom. Op haar eerste dag hier op het eiland. Clementine kon er dus niet lang bij uit de buurt blijven en stond binnen een mum van tijd naast het kattenkruid, waar ze niet veel later aan begon te ruiken. De geur die haar neusholten inkroop was als pure ecstasy voor haar mutatie. Het rook zo heerlijk. Eén van de eerste effecten begon toen al op te treden. Clementine voelde zich ontzettend kalm worden en wilde niets liever dan in het kattenkruid gaan liggen. Gelukkig wist ze zichzelf op andere gedachten te brengen door nog een keer aan de bloemen te ruiken. Terwijl ze dat deed, liet ze haar blik rond glijden, waardoor ze een aantal lege dozen opmerkte die niet ver van haar af waren verwijderd. Dierlijk instinct nu volledig intact en haar menselijke kant totaal vergeten, plukte Clem wat van het kattenkruid en sprintte toen op de dozen af. Uiteraard sprong ze in één van de dozen en ging er rustig in zitten, spelend met de bloemen.

Dio dannato. Meer herinnerde ze zich niet. Zat ze soms vast in deze doos? Ze zat nog wel in de doos, toch? Clementine besloot om haar telefoon maar tevoorschijn te halen – hoewel dit gebrekkig ging door de weinige bewegingsruimte – en om naar de eerste de beste persoon te smsen die in haar op kwam. Met haar vinger scrolde ze gehaast door haar contactenlijst, die verbazingwekkend erg klein was, en stopte toen bij de e. Elise. Die kon haar vast wel helpen, niet waar? Nerveus begon ze te typen, proberend het erop te laten lijken dat ze in het begin gewoon een gesprek aan wilde gaan, voordat ze om hulp ging vragen. Toen het haar een geschikt moment leek, begon ze over haar probleem. “Uhm, ik heb eigenlijk een probleem. Ik zit vast. In het Greenhouse. In een doos. Help me..?” Clem voegde er een smiley bij die schaapachtig grijnsde, hoewel ze niet zeker wist of Elise die op haar telefoon wel doorkreeg. Het was immers een smiley die op haar telefoon stond. Zuchtend liet ze haar handen met de telefoon op haar schoot vallen, waardoor ze voelde dat er nog iets op lag. Het voelde vreemd aan en toen ze met haar telefoon naar haar schoot scheen, ondervond ze tot haar horror dat het die vreselijke bloemen waren die haar in deze situatie had gebracht. Clementine wilde niks meer met kattenkruid te maken hebben, dus deed ze zoals iedereen in die situatie zouden hebben gedaan. Ze rook eraan.

OOC: & Elise~

Als iemand in haar ogen had gekeken, hadden ze waarschijnlijk de indruk gekregen dat Clementine drugs had gebruikt. Dit was, in hoeverre, eigenlijk ook waar. De bloemen waar de blondine net nog uitgebreid aan had geroken, had ongeveer hetzelfde effect op katten als drugs dat op mensen hadden. Het was dan ook om die rede dat Clem zich gedroeg als een of andere junkie die net had gebruikt – voor de eerste keer dan. Inmiddels was ze uit haar gevangenis ontsnapt; het bleek dat ze heel gemakkelijk eruit had kunnen klimmen. Nou ja, gemakkelijk? Clementine verloor haar balans zodra ze op haar knieën zat en viel als het ware uit het voorwerp. Niet dat zoiets haar nieuw verkregen spirit dan ook maar omlaag kon halen, want ze stootte meteen een vreemde schaterlach uit en staarde vermaakt naar het plafond. Toen ze iets rustiger werd haar lach langzamerhand ook wegstierf, keek ze opzij. In werkelijkheid stond er niks of niemand, maar omdat haar verbeelding op tilt sloeg, leek het er voor haar op dat een heel leger zich had opgesteld in de kas. Een heel leger die haar vijand was. Gealarmeerd sprong de blondine op en zocht meteen naar iets dat haar kon beschermen; ze gooide een tafel om en ging achter het tafelblad zitten. Heel even, voor een tel of twee, bleef ze geschrokken zo zitten om op adem te komen, maar ze besloot al snel een kijkje te nemen of de rest er nog wel stond. Dat bleek wel het geval te zijn. Ieder had hun wapen al klaar om haar aan te vallen en als Clementine niet beter wist, zou ze denken dat ze in de val zat. Maar toen zag ze het. De bloempot die naast haar op de grond omgevallen lag. Waarschijnlijk had hij op de tafel gestaan en was hij samen daarmee omgegooid. Het was eigenlijk een wonder dat de pot niet kapot was gevallen.

Clem dacht geen twee keer na en pakte de pot van de grond, om daarna een stukje boven de tafel door te kijken en te mikken op de dichtstbijzijnde “persoon”. Ze gooide de pot met een klein boogje tegen hem op en greep toen haar kans om de rest uit te schakelen. Soepel sprong ze over de tafel heen en rende op de volgende “persoon” af, die in werkelijkheid een klein boompje in potgrond was. Ze liep hem omver en liet hem toen achter haar op de grond liggen, denkend dat ze een tweede vijand had uitgeschakeld. Dit ging zo door, totdat ze geen vijand meer tegenover zich had staan. Clementine ging op de grond zitten en zuchtte uitgeput, maar opgelucht. Nu was er niemand meer die haar uit de weg wilde ruimen. Uit blijdschap stootte ze een geluid uit wat normaal gesproken nooit haar keel verliet. Of in ieder geval, dat probeerde ze niet door te laten komen wanneer haar menselijke kant ‘wakker’ was. Ze blafte. Vol trots liet ze haar blik glijden over de ravage die ze had veroorzaakt. Verscheidene potten waar bloemen in zaten, waren stukgegooid of gevallen. Heel veel potgrond was over de grond verspreid. Enthousiast sprong Clem op en rende op het potgrond af, waarna ze zich erin liet vallen en er vrolijk doorheen begon te rollen. Ah, dit was het leven. Geen zorgen, geen problemen, geen iets. Clementine staakte haar acties en ging rechtop zitten, waarna ze de grond begon te verslepen met haar hand. Het voelde voor de verandering eens heerlijk om zo dicht in contact te staan met de natuur. Met vloeiende bewegingen begon ze aan haar meesterwerk op de grond en stopte pas zodra ze het een echt kunstwerk vond, hoewel het in werkelijkheid niet echt iets voorstelde. Voor haar, op het moment, was het haar levensverhaal. Iets waar ze al haar gevoelens in had gestopt.

Een bekende geur vulde op dat moment haar neusgaten. Nee, het was niet het kattenkruid dit keer. Het was iets anders. Of beter gezegd, iemand anders. De geur was vaag, indicerend dat diegene zich nog ver van haar verwijderd bevond, maar toen de geur sterker werd, was het duidelijk dat die persoon hierheen kwam. Clem kreeg het krankzinnige idee dat het nog een vijand was en dat ze zich moest verstoppen. Maar waar? Terug naar de tafel? Veel tijd en veel keus had ze niet, dus rende ze vlug naar de omgevallen tafel toe en sprong er weer over heen, wachtend tot de nieuwkomer hun gezicht liet zien. “Wat the shit, heeft er hier soms een oorlog plaats gevonden?” hoorde ze toen. De stem kwam haar vaag bekend voor, maar door haar toestand negeerde ze dat volkomen. Clementine grinnikte zacht om de reactie die werd gegeven. Diegene moest eens weten. Wacht, had ze eigenlijk wel een wapen? Merda. Daar had ze niet aan gedacht. Alhoewel. Er stonden nog een aantal potplanten. Die zou ze eventueel weer kunnen gebruiken. Zo vlug als ze kon pakte ze een pot, wachtte even en sprong toen omhoog met de pot in de aanslag. “Viva il rè!” gilde ze, voordat ze het voorwerp gooide, die godzijdank met vele meters miste en tegen de kas aankwam, in plaats van Elise. Waarom ze ‘lang leven de koning’ gilde, wist ze niet, maar dat kwam vast en zeker omdat ze high was door het kattenkruid. “Figlio di puttana!” gilde Clementine nogmaals. Elise verstond vast geen Italiaans, maar dat was in dit geval misschien maar goed ook. De blondine verdween weer achter de tafel en bleef stokstijf erachter zitten, wachtend op het moment dat vast en zeker haar einde zou betekenen.

Alles ging zoveel langzamer op het moment. Of ging zij gewoon sneller? Clementine wist het niet. Het leek wel een eeuwigheid te duren voordat de andere blondine eindelijk naast haar stond. De woorden die werden gesproken reikten haar oren wel, maar om de één of andere rede kwamen ze plotseling niet meer aan bij Clem. Alsof ze door vier verschillende filters werden gehaald en uiteindelijk zodanig verpest bij haar oren aankwamen, dat het gewoon niet meer te verstaan was. Vaagjes kreeg Clementine mee dat ze bij haar kraag werd gevat en mee werd gesleept. Verward liet ze het zich gewoon gebeuren. De persoon die had gepraat klonk immers boos – zoveel had ze in ieder geval begrepen – en als ze niet beter wist, zou ze denken dat het door haar toedoen kwam. “Perché?” mompelde ze verbaasd. De drang om de vreemdelinge neer te malen met een pot planten was inmiddels ook compleet verdwenen en had plaats gemaakt voor onzekerheid. Ze had diegene boos gemaakt. Hoe moest ze dat goed maken? Het duurde veel te lang voordat Clem dan eindelijk de geur herkende die al die tijd al in haar neusgaten zat. Het was Elise die haar nu kwaad mee naar buiten sleepte. De herkenning zorgde voor nog meer onzekerheid, want nu had ze al helemaal de drang om het goed te willen maken met de blondine. Elise was namelijk tot nu toe de enige die ze genoeg vertrouwde en die vriendschappelijke relatie wilde ze niet zomaar verpesten. Maar hoe? Wat kon ze doen om haar vriendin te vermaken?

Op dat moment hoorde ze muziek. Het klonk in haar oren ontzettend zacht, dus het moest wel van heel ver afkomstig zijn, maar door haar versterkte hoorzintuig kon ze het gemakkelijk van de andere geluiden onderscheiden. Nou ja, dat ging op het moment minder gemakkelijk dan normaal, maar ze kon het nog wel. De drang om te dansen kwam meteen bij haar opzetten – iets wat de échte Clementine nooit zou durven doen. Helaas, of gelukkig, was ze alles behalve de echte Clementine op het moment, dus kwam ze recht en wist zich daarmee uit Elise’s grip te rukken. Vervolgens sprong ze met een veel te brede glimlach vlak voor de andere blondine en hield haar hand naar die uitgestoken. “Dans met me!” droeg ze op. Het was niet eens een vraag meer. Zonder een antwoord af te wachten legde ze haar ene hand op Elise’s heup en pakte ze met de andere hand eentje van het meisje vast. Luisterend naar de melodie die met veel moeite haar oren bereikte, begon ze vloeiend te bewegen op de instrumentale muziek. Of het er voor de buitenwereld ook zo vloeiend uitzag, wist Clem niet en dat kon haar ook maar bitter weinig schelen. Op het moment voelde ze zich veel te goed om aan anderen te moeten denken. Behalve Elise. Die mocht niet meer boos op haar zijn en hopelijk was haar vriendin dat ook niet meer nu ze aan het dansen waren. Ze had namelijk ergens gehoord dat dansen goed was voor de emoties. Of zoiets. Ze herinnerde het zich niet echt meer, behalve dat het iets positiefs was.

Totaal negerend dat ze compleet van top tot teen onder de modder zat, minus een aantal onaangetaste plekjes op haar gezicht, zwierde Clementine vrolijk in het rond. Het was haar ook niet opgevallen dat Elise onderbesmeurt zat met het potgrond, maar daar lette ze op het moment ook helemaal niet op. Het enige wat er nu toedoet was de muziek die ze hoorde en de lol die ze had, want zoveel plezier had Clem in jaren niet gehad. Had ze überhaupt ooit wel zoveel plezier gemaakt? Daar wist ze het antwoord niet eens op. “Excuse you!” hoorde ze Elise toen plots roepen, die zich uit Clementines greep bevrijdde. De blondine keek enkel verward naar haar vriendin, niet wetend wat voor deze plotselinge uitbarsting had gezorgd. Was ze in haar normale staat geweest, dan had ze het wel begrepen, maar tegelijkertijd zou dit dan niet eens gebeurd zijn. Pas toen Elise weer begon te spreken, begreep Clem voor een klein deel wat er aan de hand was en waarom haar metgezel zich had los gewurmd. “Ik weìger om ook maar een seconde te worden geleid door iemand die op zo’n manier danst.” Clementine fronste. Was ze zo erg dan? Toegegeven, ze had amper ooit een voet op de dansvloer gezet, maar ze had juist gedacht dat ze het nog prima deed voor een eerste keer. Haar eigen hand werd toen ruw op Elise’s schouder geplaatst, terwijl ze voelde dat er een hand op haar rug kwam te liggen en de dans werd hervat; ditmaal met de andere blondine aan de leiding.

Clementine vond het niet eens erg. Misschien dat ze normaal gesproken lichtelijk op haar tenen zou zijn getrapt – figuurlijk dan – maar op het moment kon niets haar kwaad doen. En dat was eigenlijk best verraderlijk. Het effect van het kattenkruid gaf haar een compleet nieuwe persoonlijkheid – eentje die het tegenovergestelde was van haar gebruikelijke. Of dat iets goed of slecht was verschilde natuurlijk per mening en per persoon, maar als je het de Clementine vroeg die nog wel spoorde, dan was het iets slechts. Deze Clem vond het echter geweldig, zoals al het andere in de wereld. Zoals de dans die nu nog altijd vrij slecht werd uitgevoerd, maar stukken beter ging nu er geen high persoon de leiding had genomen. Een brede grijns sierde inmiddels haar gezicht; iets wat echt zo sporadisch voorkwam dat je rustig kon zeggen dat het nooit gebeurde. En toen voelde ze het. De spontane inzinking die ze daarnet achter de tafel eigenlijk al had. Het kwam net zo plots als een paar minuten geleden, hoewel het dit keer niet even spontaan verdween. Nee, het was bijna alsof haar lichaam zichzelf in één keer uitzette zonder een waarschuwing vooraf te geven. Clementines oogleden werden zo zwaar dat ze de strijd om ze open te houden niet eens kon beginnen voor ze die al verloor. Meteen viel ze naar voren, richting Elise. Niet dat ze nog meekreeg wat er daarna gebeurde, aangezien ze vrijwel direct in dromenland zat.

Als Clementine nog half wakker was geweest, dan had ze meegekregen dat haar vriendin abrupt aan de kant stapte in plaats van haar te willen opvangen en daarmee Clems lot bezegelde om haar te laten vallen. Met een harde plof kwam ze in het gras terecht en bleef ze roerloos op haar buik liggen. Haar armen, die meteen ook al hun spierkracht waren verloren zodra ze de inzinking had gevoeld, lagen als spaghettislierten langs haar lichaam. De kans om zichzelf daarmee op te vangen had ze toch niet gehad, want ze had niet eens meer meegekregen dat de grond haar eindbestemming was. In plaats daarvan was het volledig zwart voor haar ogen; dromen deed ze niet eens. Of misschien deed ze dat wel, maar vergat ze het spontaan op hetzelfde moment weer. Zoiets was niet zeldzaam – het gebeurde wel vaker bij haar. Vooral omdat haar dromen haar meestal niet echt interesseerde. Het waren slechts collecties van valse gebeurtenissen die niet eens een band hadden met haar echte leven. Vaagjes kreeg ze nog mee dat ze het gevoel had alsof ze aan het rennen was, alleen wist ze niet zeker of dit nou haar droom moest voorstellen of dat ze daadwerkelijk aan het slaaprennen was. Het voelde in ieder geval niet echt genoeg om een vorm van slaapwandelen te zijn.

“Wakker worden, Clemmy. Tijd voor je eerste schooldag!” Che cavolo? Dat klonk wel heel erg als haar moeder en die had haar al jaren niet meer aangesproken met ‘Clemmy’. Was ze terug in de tijd gegaan of had ze de rest van haar leven na deze dag gedroomd? Ze wilde helemaal niet opstaan voor haar eerste schooldag. Wat een klotedag was dat geweest in haar zogenaamde droom. De blondine voelde iets in haar zij prikken en dat werd met de seconde steeds harder, alsof iemand haar porde. Een lage grom verliet Clementine’s keel, voordat ze haar ogen dan toch maar een keer open probeerde te doen. Ze moest echter een paar keer knipperen voordat haar blauwe ogen daadwerkelijk open bleven en ze gewend was aan het felle daglicht. Een steek ging meteen door haar hoofd heen, die ook nog eens tot haar ergernis bleef hangen. Great, ze had dus nu al hoofdpijn en de dag was net begonnen. Of niet? Het duurde niet lang voor ze doorhad dat dit niet haar oude slaapkamer was. Ze was ergens buiten en aan de grond onder haar te voelen, lag ze op gras. Waar was ze? En nog veel belangrijker: Wat was er in hemelsnaam gebeurd?

Clem hees zichzelf overeind, denkend dat ze recht naar het profiel van haar kwade moeder zou kijken. In plaats daarvan zag ze een geïrriteerde… Elise? Huh, dus ze had haar hele leven niet gedroomd. Dat was een opluchting. Elise’s gezichtsuitdrukking was dat echter niet. “… Elise?” mompelde de blondine verward. “Wat doe jij hier?” vroeg ze. “En wat doe ik hier eigenlijk?” Verward keek ze even om zich heen, de hardnekkige hoofdpijn negerend. Of in ieder geval een poging tot, want het werd alleen maar erger hoe meer ze nadacht. Ze herinnerde zich compleet niks, maar iets vertelde haar dat de emotie van haar vriendin iets met haar te maken had. Zoals dat het haar schuld was. En als Clem heel eerlijk moest zijn, dan zou dat haar niets verbazen.