The flower that smells the sweetest is shy and lowly &Ash

De geur van zomerbloesem overweldigde Diana bijna toen ze de tuin inliep. Ze was al eens eerder over deze paden gelopen, maar dan 's nachts. De gesloten bloemknoppen en blaadjes waar 's nachts dauw op zat, waren nu open en een gigantische mengelmoes van felle kleuren. Diana had het altijd heerlijk gevonden om door tuinen te wandelen, vooral 's zomers op de datsha van haar ouders net buiten de stad. Ze knielde even bij de bloemen die ze meende te herkennen en las de kaartjes waar de Latijnse benaming van elke bloem of plant met sierlijke letters op geschreven stond. Een digitalis, die kwam haar bekend voor. De grote planten met roze bloemetjes die haar ietwat aan honingraten deden denken, stonden in groepjes bij elkaar.



Diana keek even om zich heen. Niemand te bekennen... zou ze het doen? Ze had haar mutatie nog niet in het openbaar op deze school laten zien, maar iedereen had hier een mutatie dus ze zouden haar niet raar vinden, toch? In slechts enkele seconden veranderde Diana in een bloemennimf, een anthousa. Ze voelde dat haar haren veranderd waren in lichtpaarse hyacintbloemen die tot haar middel reikten, haar spijkerbroek en blouse waren nu een lange witte jurk en op blote voeten liep ze voorzichtig het bloemenperk in. Ze hield ervan, haar mutatie. Het was een geweldig gevoel om een mythisch wezen te zijn, bewonderd of gevreesd door eeuwenoude stammen en volkeren. Diana voelde zich één met de natuur, ook al besefte ze zich dat ze niet alle krachten kon hebben die een echte nimf moest hebben gehad. De bloemen leken zich naar haar toe te buigen alsof ze het meisje beter wilden bekijken, de wortels van de planten leken zich om haar voeten te krullen alsof ze haar niet meer wilden laten gaan. Diana vergat de tijd, de omgeving, mensen het meisje met lichtpaarse bloemen als haren nu vast raar aan het aanstaren waren... Ze voelde zich als een bloem zachtjes wiegend in de wind, als een boomwortel die zich de grond in krulde. Nee, dat was ze. Ze was de bloem, het blad, de boomwortel.

De harmonie in de tuin leek verstoord. De bloemen die net zo mooi, zo vredig in de wind ruisten, leken bang, nerveus. Er was nog iemand in de tuin. Diana had haar mutatie nog nooit op deze manier gebruikt. De andere wezens waarin ze vaker transformeerde, zoals een zhar-ptitsa, de vuurvogel of een selkie, bij hen had ze hun krachten oppervlakkig gekregen: ze kon ermee vliegen, vuurspuwen, onder water ademen... Maar ze wás de vogel niet. Ze wás geen half-mens half-zeehond. De anthousa was haar gedachten binnengedrongen, had haar doen geloven dat ze de natuur zelf was.



Voorzichtig draaide Diana zich om naar de vreemdeling. Een meisje! De trance waarin de bloemennimf haar gebracht had leek in enkele seconden gebroken. Ze was geen bloem, geen blad, geen boomwortel, ze was weer Diana Lebedeva, achttien jaar, geboren in Sint-Petersburg, leerlinge op Genosha Island. Geschrokken probeerde Diana zo snel mogelijk weer terug te veranderen in haar normale vorm, maar door de transformatie die veel te snel ging veranderde haar witte nimfenjurk niet mee. Haar zwarte lange haar hing over één schouder, maar de hyacintbloemetjes die in haar haren waren verstrengeld waren nog duidelijk te zien.



'H... hallo...' zei Diana voorzichtig. Ze bekeek het meisje even. Bruin haar, grijs vest... Nee, ze had haar nog nooit gezien hier op school. Zou ze misschien een nieuwe leerlinge zijn? Ook al was Diana zelf nog maar een paar dagen geleden aangekomen, ze had al een heel stel leerlingen en leraren van de school gezien.
Diana wendde haar blik even naar de grond. Ze hoopte met heel haar hart dat het meisje haar geen ontzettende freak zou vinden die slechts een paar seconden geleden nog haren als bloemen had en verscholen zat tussen de mooiste bloemenperken van de tuin.

Met haar handen haalde Diana alle bloemknoppen en bloemblaadjes die nog in haar haren verstrengeld waren eruit, terwijl ze haar blik bijna schamend van het meisje voor haar afwendde. Diana vervloekte zichzelf inwendig voor haar gedrag: waar moest ze zich voor schamen? Ze was tróts op haar mutatie, van jongs af aan al. Het had haar speciaal gemaakt, ze was het meisje dat in sprookjes kon veranderen. Bovendien was ze hier op Genosha Island niet de enige met een mutatie: iedereen had hier immers een. Met dat in gedachten richtte Diana haar blauwe ogen weer op het meisje.



'Hey, ik ben Ash. Ben je nieuw hier?' Het meisje had haar gelukkig voor geen moment raar aangekeken, iets wat Diana nog steeds een fijn aspect vond van een mutantenschool. 'Ik ben Diana,' antwoordde ze. 'Ik ben inderdaad nieuw hier, ik ben een paar dagen geleden hier op Genosha Island aangekomen.' Diana bestudeerde het meisje opnieuw. Had ze haar echt nog nooit zien rondlopen? 'Ik heb jou nog niet gezien hier,' glimlachte ze. 'Ben jij misschien ook nieuw?'



Diana besloot om maar uit het bloemenperk te komen, dat praatte immers wat makkelijker. Haar lange witte nimfenjurk was inmiddels weer veranderd naar haar normale outfit van vandaag: een witte blouse en een lichte spijkerbroek. Met haar zwarte ballerina's probeerde ze zo voorzichtig mogelijk, zonder op een plant of een boomwortel te gaan staan, weer op de tegels te komen. 'Ik denk dat ik aan je moet uitleggen wat mijn mutatie is, anders dan krijg je nog rare gedachten bij wat je net hebt gezien,' glimlachte Diana toen ze met beide voeten op de kleine tegels stond. 'Mijn mutatie is mythical shapeshiften, ik... ik kan me veranderen naar bijna elk mythisch wezen.' Toch een klein beetje nerveus om de reactie van het meisje, sloeg ze haar armen over elkaar. 'Ik was net een anthousa, een bloemennimf uit de Griekse mythologie. Vandaar mijn jurk en mijn bloemenhaar.' Diana glimlachte.