Goat Racer

'Rustig.. adem in, en adem uit.' Brandi deed precies wat Jean haar vertelde, voelde haar handen professioneel langs haar borstkas en rug gaan als het schoolhoofd naast haar stond. Iets wat ze normaal niet deed maar deze situatie was anders. Ze was tenslotte haar dochter en ze had haar moeder nooit gekend. ''Ik. Ik zie een man.. een vage schim. Ik kan het niet-'' Brandi stamelde, kneep haar ogen fijn als ze uit haar concentratie raakte. 'Brandi, kalmeer, dit is geen wedstrijd.' De jongere roodharige volgde nauwelijks haar stem meer als ze nu zichzelf kwijt raakte in haar gedachtegang, probeerde zo wanhopig een antwoord te vinden, maar het was niet mogelijk. Er was geen einde aan haar vage gedachten te knopen, maar één ding was zeker; ze kon het niet in haarzelf opbrengen wie haar al die jaren gevangen gehouden had. En ze raakte in paniek, haatte het om niets meer dan zijn vorm en stem op te kunnen brengen. Door haar geïrriteerde bui ontstonden er donkere ringen om haar ogen heen en Jean legde nu daadwerkelijk haar handen op Brandi's bovenlichaam om haar daaruit te halen, ze kende die bui maar al te goed. 'Brandi,' sprak ze streng, draaide het meisje om om haar vervolgens bij haar schouders vast te pakken. ''Argh! Ik haat dit zo- ik wil het zo graag en- AARGH!'' Schreeuwde ze luid wanneer haar zwartgekleurde ogen open schoten en voelde de kracht van haar telekinese door haar lichaam heen stromen. Gelukkig was er niks in de ruimte waar ze mee kon gooien, al was dat uitermate per ongeluk. Behalve haar eigen moeder, maar die had haar krachten zo onder controle dat ze geen misbruik van haar kon maken, al had ze daar geen enkele intenties tot toe. ''Fuck, het spijt me, ik raak zo gek.. als ik terug denk aan die donkere tijd.'' Brandi snoof, rolde geïrriteerd met haar ogen naar de vloer als ze teleurgesteld in zichzelf was. Ze haatte het om niet te kunnen krijgen waar ze zo naar verlangde, en dat was in dit geval haar moeder helpen. Graag zou ze willen weten of het de overheid was die haar dochter ontvoerd had, maar alle mensen die ze tot nu toe had kunnen laten zien via telepathie was niemand waar ze mee had kunnen werken. 'Het geeft niet, liefje, je hebt meer training nodig. Maar voor nu is het goed, ik had met je af moeten spreken in plaats van je gewoon naar het kantoor moeten sleuren zodra ik je zag. Ik zit er ook steeds over in, maar samen komen we eruit, ik weet het zeker.' Sprak Jean haar de moed in met een geruste glimlach nadat ze een pluk haar uit de jonge meid haar gezicht gestreken had. Brandi keek haar aan met een opgevrolijkte uitdrukking en knikte. ''Dankje, ik voel me al beter. Ik- oh mijn god! Ik was onderweg naar de game hall naar Elise, helemaal vergeten! Ik moet rennen!'' En voordat haar moeder de kans had om iets terug te zeggen was ze de kamer al uit gerend, mede met hulp door haar telekinese krachten.

Nadat ze bijna een aantal keer uit de bocht gevlogen en tegen meerdere mutanten aangebotst was had ze eindelijk vlekkeloos, op een paar schrammetjes na van de muren waar ze tegen aan gevallen was, de ruimte bereikt waar ze met haar blonde kamergenote afgesproken had. ''Ik ben er! Ik heb je gehoord!'' Schreeuwde ze, verwachtte met een blij hoofd ergens Elise te zien, maar vreemd genoeg.. leek ze nergens te zijn? ''Waar- ehm, ben je eigenlijk?'' Vroeg ze toen, op een normaal volume en sloot haar ogen om met een diepe adem zich op haar telepathie te richten, vond al gauw een kort fragment van Elise's gedachtegang en glimlachte zodra ze door had waar ze had. Tezamen met de geur die haar neusgaten vulde liep ze de halve game hall door om vervolgens bijna klunzig tegen een afgesloten ruimte aan te lopen en las het bordje. ''Nou ja, maar goed dat ik bijna niks draag dan?'' Praatte ze tegen zichzelf met een lichte knars van haar tanden die op elkaar schuurde, baseerde die gesproken woorden op de lichtroze tanktop die ze droeg, een skinny jean short die net tot over haar knieën reikten en daarbij haar blote voeten. Het zomerweer maakte haar best gauw warm en aangezien ze op de eerste verdieping zaten werd de lucht snel natuurlijk warmer. In de speelhal al helemaal.

Niet wetende wat er in de ruimte zou zijn kwam ze binnen, hoorde de deur dicht vallen als ze die los gelaten had en liet haar glimlach vallen zodra ze Elise zag. ''What the fuck is dit? Een puddinghal?'' Bracht ze verward uit, keek nu met een frons in de rondte en merkte de vreemde stoelen op. Stoelen? Ze leken niet echt comfortabel. ''Wat is hier de bedoeling van?'' Wacht, nu ze beter keek, waren dat geen.. geiten? Of hoe ze ook mochten heten? Ze had ze gezien laatst op het vreemde 'internet'. ''Elise?'' Vroeg ze, sloeg haar armen over elkaar als ze nog steeds verward was hier over. De helmen die ze zag maakten het er niet bepaald beter op. Dit was een vreemde combinatie van plezier, als het aan haar lag.

Het allervreemdste van dit hok was dat ze volledig geen muziek of flipperkast of casino geluiden meer hoorde, zelfs al helemaal geen vervelende klik-geluiden die van de.. de.. de tafel waarvan er aan iedere kant iemand stond en dan zo'n hand-ding vast had waarmee ze de puck overspeelden om uiteindelijk bij de ander te scoren. Om dat kleine ronde kut glip ding in de ander zijn gat te schieten. Hoe de fuck heette het nou? Zelfs hiervan werd ze al gefrustreerd. Zo'n.. zo'n.. speeltafel die altijd ook nog eens een teringherrie maakte. EEN FUCKING AIRHOCKEYTAFEL. Ohmijngod, ze was er eindelijk opgekomen. En dan waren er ook nog eens van die mutanten die dan op van die motors gingen zitten en er dan zelf ook nog een extra zzzzzzzz-geluid bij maakten alsof ze daadwerkelijk op zo'n ding zaten. Of van die auto's met van die spellen er in en- ''Goat.. Racer. Juist.'' Bevestigde ze Elise's woorden zodra ze onderbroken werd in haar gedachten. Meteen waren die allemaal weggespoeld, aangezien dit hok dus geluidsdicht bleek te zijn, behalve voor het feit van wat er in het hok zelf allemaal stond. Blijkbaar dus realistische geit machines waar ze op moest gaan zitten. ''Ja, ze maken een beeh-heeh-heeh-heheh geluid, toch? Dat zijn die bok beesten? Toch?'' Ze fronste haar wenkbrauwen bij haar eigen imitatie van het dier voordat ze hoofdschuddend dichter bij het apparaat in de buurt kwam en aan één kant ging zitten zodat ze nog altijd Elise kon aankijken, met haar armen over elkaar heen geslagen. ''Bedoel je dat deze echt gaan rennen? Door dit hok heen? Is dat waarom dit hok zoveel pudding heeft? Emma?'' Ze raakte nogal in de war van dit allemaal, voornamelijk omdat ze dit nog niet eerder gezien of gedaan had. Het allervreemdste vond ze nog dat Emma ook nog geen woord gezegd had. Of was het een grapje geweest van Elise? Ze wist nu niet helemaal honderd procent wat Emma's mutatie kon doen en als ze liever tegen de grond en muren geplakt zat dan dat ze meedeed.. nou ja, dat moest ze zelf weten, toch? ''Oké.. dan.'' Beantwoordde ze haar verzoek om op een geit te gaan zitten nogal twijfelend, maar uiteindelijk stond ze toch half op om haar andere been over het mechanistische dier heen te slaan en er zo beter op te kunnen zitten.

Nog meer twijfelend staarde ze naar de helm die op zijn kop zat en nam die met beide handen vast, staarde er ongelovig naar. ''Gaan we zo hard vallen, denk je?'' Vroeg ze, waarna ze haar hoofd naar Elise draaide maar zag dat zij het ding al op had en schijnbaar niks meer kon zien. Dus zette ze nogal niet vertrouwend het ding op haar hoofd, waarna het donker bleef. Met haar handen nog altijd op de helm geplakt, klaar om hem elke seconde zodra er iets met haar zou gebeuren of met haar hoofd om hem er af te smijten, bleef ze zitten. Onmiddellijke muziek klonk in haar oren, zo hard vanwege haar extreme zintuigen en ze gooide het ding van zich af, per ongeluk richting Elise toe maar wist hem nog net tot halt te roepen voordat die haar zou raken. ''What the fuck was dat?!'' Schreeuwde ze ongerust en met wijdde ogen, snapte niet wat hier nou de bedoeling van was, maar herinnerde zich hoe er, net voordat ze hem af gedaan had, beeld voor haar ogen tevoorschijn gekomen was. Als een nieuwe wereld. Dus langzaam zette ze hem weer op, hoopte dit keer zich niet rot te schrikken van de muziek. En gelukkig gebeurde dat ook niet, nu de muziek op één of andere manier rustiger en misschien zelfs zachter leek te zijn? Of ze was er nu gewoon aan gewend geraakt omdat ze wist hoe hard het zou zijn. De letters Goat Racer kwamen in beeld voor haar ogen en ze perste haar lippen fijn, niet helemaal zeker wat er nu ging gebeuren. En omdat Elise de helm op had was ze bang dat ze haar niet kon horen. ''Wat nu?'' Dacht de roodharige, gebruik makende van haar telepathie om dat bericht bij Elise te laten aankomen.

Haar ogen verwijdden en ze klamde haar handen aan de geit zijn nek-vacht vast wanneer ze een luide pling hoorde en op het scherm, via de helm, zag dat er een player 2 geconnect was aan het spel. Dat.. moest zij wel zijn dan? Nu ze de helm voor de tweede keer op haar hoofd had raakte ze er ietwat meer aan gewend, het beviel haar nu in ieder geval beter dan de eerste keer. Nee serieus, waar sloeg die vraag op? Dat zij player 2 niet zou zijn, what the fuck Brandi. Get your shit together. Het is maar een spel, geen reden om je zo druk te maken. Alleen.. wat was de bedoeling? Het lukte haar nog niet meteen om één met één te verbinden en er twee van te maken. Of elf. Ze trok haar wenkbrauwen op wanneer ze Elise hoorde praten en niet via haar gedachten, al hoorde ze het wel een soort van vaagjes dubbelop. Haar gedachten waren meer een zachte echo in de verte omdat ze haar focuste op haar stem, maar toch kon ze het horen. ''Oh.. sorry.'' Gaf ze haar een zacht antwoord, een klein beetje beschaamd om de zoveelste blunder. Nu mocht ze die niet meer maken, echt niet. Niet dat Elise er niet aan gewend was, haar onhandigheid en in wat voor situatie ze leefde, toch wou ze het haarzelf zoveel schaamte besparen. De roodharige slikte en draaide haar hoofd naar waar haar kamergenootje moest zitten, al zou die dat waarschijnlijk toch niet zien omdat ze allebei een helm droegen die geen enkele visie van de buitenwereld door liet schijnen. Dus als de helm om hun hoofd zou sluiten als een waar mechanisme dan zouden ze hulpeloos zijn en niets meer kunnen zien van de realiteit.

De letters van het spel bleven zich maar herhalen en herhalen als een patroon door het scherm heen, waardoor ze daar op een gegeven moment maar naar bleef staren en niet naar het levensechte 3D beeld van geitjes die zich in een woestijn-achtige omgeving leken gevestigd te hebben, ieder was verschillend van elkaar en stonden allemaal vast in een hek. Brandi stelde zich voor dat ze eigenlijk makkelijk konden ontsnappen, vooral de wild uitziende geiten met hun vage symbolen wat haast duivels leek, maar deden ze dat niet omdat ze braaf waren. Brave geitjes. Onbewust kwam er een stomme grijns op haar lippen te staan. Ze hoorde Elise het woord 'start' noemen en het beeld nam een ander vorm aan, niet veel verschillend en hetzelfde irritante muziekje bleef doorgaan, maar het was een verandering in vergelijking met wat er zojuist nog op het scherm had gestaan. De roodharige meid hielp wijselijk haar mond dicht, had er niets op te zeggen omdat blijkbaar het spel al deed waar Elise op gehoopt had. ''Selecteer.. een geit?'' Begon ze voorzichtig zodra het spel aanwijzingen begon te geven van wat de bedoeling was, maar niet échte aanwijzingen omdat ze geen idee had wat ze precies moest zijn. Een teller begon af te tellen, negenenvijftig, achtenvijftig.. on and on totdat hij waarschijnlijk bij nul zou stoppen.

Net zoals Elise kwam ze niet uit haar woorden, begon een beetje te ''ehm.. eh..''-en tegen zichzelf en slikte. Hoe moesten ze dit doen? Droog starend naar de timer begon ze de vacht van het geitje waar ze op zat te aaien, alsof dat iets zou doen waardoor de teller zou stoppen of er iets anders zou gebeuren. Maar, zoals verwacht, gebeurde er niets. Haar gedachten voerden af naar de air hockey tafel die ze eerder gezien en aan gedacht had wanneer ze wat gefrustreerd was geraakt over het feit dat ze die niet kon horen. Inderdaad, nu was enkel het jingle muziekje van de game hoorbaar en vaagjes, heel vaagjes, Elise's rommelige gedachten over hoe ze dit- oh. ''Oh!'' Haar plotselinge ontdekking deed haar wakker schieten uit haar waas en ze nam een sterkere grip aan het hoofd van de geit, beet op haar lip tegelijkertijd en draaide het voorzichtig één kant op. De rechterkant, naar beneden en weer naar links om even te ontdekken hoe dit precies in zijn werking ging. Er kwam beweging in de verschillende soorten geitjes, ieder identiek met hun eigen geluid en grappige enthousiasme trucje. Ze kon het niet laten om zachtjes te gniffelen bij een knalroze geit die zichzelf op zijn rug liet vallen en zachtjes begon te miauw- nee, hinnik-, het was iets anders.. blèren? Ja, ze wist het zeker, deze geit wilde ze hebben. En ze knikte voor zichzelf tevreden en goedkeurend. ''Ik neem deze! Deze is zo leuk!'' Zei ze, alsof Elise kon zien over welke geit ze het had. Dat zou vast zo meteen wel komen, had ze het vage gevoel, dat ze elkaars keuze konden zien. ''Oké.. en nu?'' Zei ze wat te snel voordat de teller tot zijn halt kwam en op de nul bijna bleef brandden, maar drie seconden later veranderde het beeld naar een keuze van.. banen? ''Ehm.. kies jij?'' Vroeg ze wat onzeker, Elise had hier vast meer verstand van.