Luke Kurtis

• Naam:
-Luke Kurtis

• Bijnaam:
Kurtis / Blue

• Leeftijd:
16 jaar.

• Geboorteplaats:
London, England.

• Karakter:
Luke is een all time sweetheart. Of dat is toch wat hij mensen laat geloven. Hij is niet het type dat ruzie zoekt, maar ook niet het type dat als hem iets niet aanstaat, rustig in zijn holletje kruipt en afwacht tot het voorbij is. Emoties heeft hij meestal niet. Hij voelt zich altijd zeer neutraal en dit allemaal zeer bewust. Hij denkt dat als hij liefde toont voor iemand of zo, hij meteen zwak is. Dit heeft hij te danken aan zijn verleden.
De weinige vrienden die Luke heeft beschermd hij met zijn leven. Als er ooit iemand het idee had een vriend van Luke aan te vallen, dan zou deze daar snel spijt van krijgen.
Verder is hij erg op zichzelf en zal niet snel dingen van zijn persoonlijke leven prijs geven tenzij hij ze 100% vertrouwd, wat zelden voor komt. Als hij een slechte dag heeft, kan hij een ijskoude B!tch zijn.

• Seksuele voorkeur:
Homoseksueel.

• Uiterlijk:
- haar: Donker bruin

- Ogen: Licht groen

- Lengte: 1.75 m

- Lichaamsbouw: Luke is een slank gespierde jongen met tatoeages op zijn hals, borst, de rug van zijn handen en vingers.

• Mutatie: Summoner / Electricity manipulation.
Jake kan elektriciteit opwekken en manipuleren. Zo kan hij bevoorbeeld zijn vijanden neerbliksemen of een elektrische lading op zijn vijanden afsturen. Mechanische dingen die elektriciteit nodig hebben kan hij ook manipuleren, in de zin van: Als iets bijvoorbeeld niet aangesloten is aan het stroomnetwerk dan kan Luke het toch laten werken.
De elektriciteit die Jake gebruikt en kan opwekken heeft een blauwe kleur.
Tweede deel van zijn mutatie, het Summoner gedeelte, is dat hij een wezen kan oproepen(Klik voor video) dat ook elektrische krachten heeft. Dit wezen is een eenhoorn dat met zijn hoorn, die de vorm heeft van een halve maan, ook bliksem en elektriciteit en dergelijke kan geleiden. Als Luke bijvoorbeeld merkt dat hij het alleen niet aan kan, kan hij Ixion oproepen en samen met hem vechten. Ixion beschikt over krachtige aanvallen die bij sommigen fataal kunnen zijn. Luke zelf is in staat ook een schild van statische elektriciteit op te wekken waardoor hij tijdelijk beschermd is tegen aanvallen.

• Mutatie voordelen:
Luke kan in de meeste gevallen goed voor zichzelf zorgen en hoeft bijvoorbeeld nooit teleurgesteld te worden wanneer hij net een selfie trekt, dat zijn batterij leeg is.
Hij kan schilden opwekken waardoor hij door bepaalde aanvallen beschermt is of voor zeer krachtige aanvallen toch minder schade oploopt.
Hij kan vijanden makkelijk te baas doordat zijn elektrische aanvallen nu eenmaal voor veel spanning kunnen zorgen.

• Mutatie nadelen:
Luke kan zijn mutatie, eens hij deze gebruikt niet verbergen. Als hij van plan is ze te gaan gebruiken springen er blauwe elektrische vonkjes over zijn lichaam en worden zijn ogen net elektrische bollen.
Elektrische dingen aanraken kan vaak verkeerd aflopen doordat hij teveel statische elektriciteit in zijn lichaam heeft.
Als hij bijvoorbeeld in een computer lokaal zit, en zijn emoties laaien een beetje op, kan dit voor storing zorgen bij medeleerlingen.
bij aanrakingen gaan er toch altijd zachte stroomschokjes naar de andere gestuurd worden, dit gebeurd onbewust, en zijn niet pijnlijk of schadelijk, sommigen vinden het zelfs leuk.

• Mutatie grenzen:
Als hij teveel elektriciteit te gelijker tijd gebruikt kan dit voor schade zorgen binnen in zijn eigen lichaam. Hoe wel hij immuun is voor andere elektrische aanvallen, kan zijn eigen elektriciteit hem zelfs fataal zijn als hij niet oplet of meer neemt dan hij aankan.
Ook Luke moet opgeladen worden. Als hij veel van zijn krachten gebruikt, kan het zijn dat hij tijdelijk zonder valt en dus even krachteloos is.

• Geschiedenis:
Kleine Luke had altijd een goed leven gehad. Er was bijna nooit iets dat hij te kort had of waar over hij kon klagen. Hij had op school gehoord over mutanten en hij had ze super tof en interessant gevonden. Zijn ouders daar tegenover dachten er anders over.
Voor zijn ouders waren mutanten een schande voor de natuur, volgens hun was dat niet God hun plan en waren mutanten het werk van de duivel. Luke vond dat ze overdreven maar uit liefde van zijn ouders zei hij er liever niets meer over.

Luke was 9 jaar geweest toen hij met een vriendje buiten aan het spelen was. Het was een leuke dag geweest tot ze plots werden verrast door een verschrikkelijk onweer.
Het was vreemd geweest want het was minden in de zomer en de weerman had deze ochtend tijdens de uitzending van het weer met geen woord gerept over een naderende storm of onweer.
Heftige bliksem maakte de staal grijze wolken helder blauw, was dit normaal geweest? Ziet onweer meestal niet wit. Luke zette het op een lopen toen hij merkte dat de bliksem steeds dichter bij hem begon in te slaan. 'Ga naar huis! Ik zie je wel weer!!' Schreeuwde hij tegen zijn vriend, die net zo verrast was als hij.

Hij was bijna thuis nog snel dit veld over en hij was er. Maar daar dacht het lot blijkbaar anders over. Luke kon zijn ogen niet geloven. Een gigantisch paard met een hoorn op zijn kop stond Luke aan te kijken vanaf de andere kant van het veld. Het was een prachtig maar mysterieus wezen geweest. Luke stopte met lopen en keek recht ik de ogen van het wezen. Het wezen boog voor hem en Luke begreep er helemaal niets meer van.
En toen gebeurde het. Een helse flits en een helse pijn die door zijn hele lichaam ging! Hij voelde de haren over zijn hele lichaam recht komen en de pijn werd minder, het werd dragelijk, maar uiteindelijk, verloor hij toch het bewust zijn.

'Luke!!... Luuuuke!' Luke werd wakker van het geroep van zijn vader. Versuft keek hij rond en stond op. Hij lag nog steeds in het veld en keek snel naar de plek waar hij het paard had gezien. Niets. Het was verdwenen en alles had net een grote droom geleken. 'Ah hier ben je zoon!' Zijn pa stond achter hem en legde zijn hand op Luke's schouder waarna hij zo een schok kreeg dat hij naar achter vloog. Luke keek zijn vader geschrokken aan. 'Papa!' riep hij uit. En hij holde naar zijn vader toe. Zijn vader opende zijn ogen en keek zijn zoon onherkenbaar aan. 'Ga weg van me...' Zei hij. 'Ga weg!!!' Hij duwde Luke van zich weg en sprong recht.
'Papa? Wat is er?' Het huilen stond Luke in de ogen toen hij de blik op zijn vaders gezicht zag. 'Jij bent mijn zoon niet, noem me niet papa...' zei zijn vader tegen hem. Luke keek hem niet begrijpend aan waarna hij naar de grond keek op zijn tranen te verbergen. Dat was wanneer hij het zag, blauwe vonken sprongen en dansten over zijn lichaam. Het was alsof hij zelf bestond uit elektriciteit, maar het was niet pijnlijk. Hij keek zijn vader aan: 'Pap er was een storm en...' Maar zijn vader luisterde niet. Zijn pa liep door en ging naar huis.

Luke had zijn vader naar huis gevolgd en die was direct alles tegen zijn moeder gaan vertellen. Zijn moeders kalmeerde zijn vader maar het was duidelijk dat ook zei niets meer van hem moest hebben. In de dagen nadien werd hij verwaarloosd en gestraft en van zodra zijn vader zijn angst voor Luke had overwonnen, kreeg hij dagelijks een portie slaag. Zijn moeder wist hem vaak te zeggen dat ze wenste dat hij nooit geboren was geweest en maakte hem steeds uit voor al wat maar kon. Het brak Luke's jonge, tere hart.

Op school had iedereen schrik van Luke. Alle spanning van thuis reageerde hij af op de mensen op school. Dat was ook de manier waarop hij zijn krachten trainde. Op een dag was er zelfs een dodelijk slachtoffer geweest maar dat had Luke niets kunnen schelen. De ooit zo lieve en vredige Luke was weg. Ergens verstopt diep in zijn binnenste allemaal door de slagen en verwaarlozing van zijn ouders. Die nog steeds elke dag naar de kerk gingen op te vragen aan god wat ze moesten doen met hun duivelse zoon.
Ze hadden er een keer een priester bijgehaald en geprobeerd een exorcisme uit te voeren. De arme priester kon het met zijn leven bekopen. Hoezeer zijn ouders hem ook mishandelden, hij bleef ze graag zien en kreeg het niet over zijn hart ze iets aan te doen. Maar toch...

Luke zat in een hoekje in elkaar gedoken terwijl zijn vader zijn riem uit diens broek haalde. 'Hoe vaak heb ik je al gezegd dat je die vonken achterwege moet laten? Hoeveel nieuwe computers moeten we nog kopen??' Zijn pa greep hem vast en smeet hem op bed en trok Luke's broek af. 'Ik kan er niets aan doen papa! Ik bedoel het niet zo!!' Schreeuwde Luke uit. Maar tevergeefs. Zijn pa sloeg erop los totdat het bloed uit de wondes op Luke's achterwerk en rug liepen. Zijn pa tufte op Luke en vertrok weer.
Luke zakte ineen een barstte in tranen uit. Waaraan had hij dit verdiend?!? 'Genoeg...' Zei hij tegen zichzelf. Luke stond op en maakte zijn broek weer vast, balde zijn vuisten en stapte op zijn vader af. Zijn pa draaide zich naar hem en wou net iets zeggen toen Luke een bliksemstraal uit zijn handpalm liet schieten en zijn vader roosterde. Zijn moeder die net binnen kwam gilde het uit. Luke draaide zich om en haar wachtte hetzelfde lot. Jaren lang had zijn liefde voor zijn vader en moeder hem zwak gemaakt maar nu niet meer. Gedaan met liefde gedaan met voelen, genoeg is genoeg.

Luke was nu zestien en had een vriendje. In de jaren tussen zijn vriendje en zijn ouders had hij weinige nieuwe vrienden gemaakt en had hij weinig mensen toegelaten in zijn leven. Het had lang geduurd voor hij zich had open gesteld aan zijn vriend maar het was er toch van gekomen. Luke had de liefde weer binnengelaten. Hij ging naar het huis van zijn vriend op hem te verrassen. Hij had vroeger gedaan klaar met school en was een boeket bloemen voor zijn vriend gaan halen.
Hij kwam aan het huis van zijn vriend en gebruikte de sleutel onder het matje om binnen te geraken. Hij hing zijn jas aan de kapstok en ging naar de woonkamer. Vreemd. Hij was er niet... Luke nam zijn gsm en wou net bellen toen hij boven een bonk hoorde. Hij stak zijn gsm weer weg en ging stil de trap op naar boven. Hij stapte de kamer van zijn vriend binnen en kon niet geloven wat hij zag. Zijn vriend was hem aan het bedriegen met een jongen uit zijn school van een hogere klas. 'W-wat?' Hij keek zijn liefje geshockt aan.
Zijn vriend hoorde hem en keek hem aan echter zonder te stoppen waar hij mee bezig was. 'Oh hey...' Zei hij hijgend met een gemene lach op zijn gezicht. 'Geniet je een beetje van het zicht?' Luke die zijn ogen niet kon geloven liet de bloemen vallen. 'Ik dacht... dat je van me... hield?' zei hij terwijl hij zijn vuisten balde. 'Ag komaan Luke, wie kan nu van jou houden? Je eigen ouders haatte je al. We waren een week samen en ik was al met deze jongen bezig, en enkele anderen.' Zei hij met een knipoog. 'Je bent een freak, dacht je nu echt dat ik echt van je hield. Ik wou je enkel opdat een mutant me wel cool leek!'
Het duizelde Luke en hij voelde de woedde weer op borrelen. Weer had hij zijn emoties toegelaten en weer was hij zwak geworden en gebruikt en belogen geweest.
Luke die ondertussen geleerd had dat hij dat eenhoorn wezen kon oproepen, hetgeen dat hij trouwens Ixion had genoemd, liet het wezen verschijnen en gaf het de opdracht de twee tot hier toe nog genietende jongens af te maken. Hij draaide zich op en stapte uit het huis met het geroep en gegil van de jongens achter hem terwijl Ixion ze koud maakte.

Uren was hij nu al aan het lopen toen plots een vreemde man zijn naam zei. 'Luke, eindelijk heb ik je gevonden.' Luke keek de man aan en balde automatisch zijn vuisten. 'Wie ben je?' Vroeg hij bedachtzaam. De man stelde zich voor als Jamie nicholls en vertelde dat er een plaats was waar Luke zich zelf kon zijn. Waar hij zich niet moest verstoppen. Een plek waar hij 100% zichzelf kon zijn en hij bood Luke aan mee te gaan naar die plek dat zich blijkbaar op een eiland bevond. Luke twijfelde maar hey, wat had hij te verliezen toch? Met blauwe vonkjes die rond zijn lichaam dansten volgde hij de man en kwam samen met hem aan in de school.