First encounter with another student

Verveeld liep Matthew door de gangen van de school heen. Hij wilde iets doen, maar hij wilde niet te veel mensen om zich heen. Die zouden misschien gewond raken door hem. Hij keek de gamehal in waar hij langsliep. Pff waarom moeten er altijd zoveel mensen zijn... mompelde hij in zichzelf Hij zag de ingang van de school en besloot buiten eens rond te gaan kijken. Met gemak slingerde hij de grote deuren open, alsof hij tandenstokers wegduwde. De deuren vielen achter hem weer met een zacht geluid dicht. voor zich zag hij de tuinen die hij langzaam door struinde. het was veel mooier dan waar hij vroeger leefde. Het park in Deadmans Reach was een grasvlakte met een paar bomen, waar vaak gevoetbald werdt. Langzaam liep hij naar het einde van de tuin.

In gedachten liep Matthew het bos in. Hij keek, net als in de tuin, zijn ogen uit naar de planten die hier groeiden. allerlei kleuren en vormen gleden langs zijn ogen. Hij besloot ergens te gaan zitten tegen een mooie grote rots. Hier speelde hij wat met de aarde, die hij fijn perste met zijn handen. De balletjes gooide hij tegen een boom voor zich, waar ze met kracht uit elkaar knalden. Voor het eerst op het eiland, naast zijn eerste keer lunch, was hij volledig kalm. Hij genoot ervan om eindelijk weg te zijn van huis, waar hij gepest en beschuldigd werd om allerlei dingen. Ook de stomme doktoren hoefde hij niet meer te zien, want hier in de school wisten ze wat er precies met hem aan de hand was. Hij liet zijn hoofd naar achter zakken en deed zijn ogen over dicht. Plots schrok hij van het feit dat hij zijn arm stootte. Het klonk hard in het stille bos. Plots werd zijn aandacht getrokken door het geluid van voetstappen. stil hoopte hij dat degene door zou lopen zonder hem te zien, maar toch hoopte hij ook dat hij eindelijk iemand kon leren kennen die ook een mutant was.

Verveling… Claire lag languit op de grond te staren naar het witte plafon, die versierd was met cirkelende patronen. Wat kon ze doen? Ze had haar hele kamer al ingericht. Er waren nog geen lessen, zin om te tekenen had ze niet.. Met een nadrukkelijke zucht kwam ze overeind. Ze pakte een kersen lolly, trok haar blauwe gympen aan en stapte de gang op. Misschien moest ze maar eens het gebouw gaan onderzoeken. Het staat zo stom als je te laat komt in de les, omdat je niet eens weet waar het is, terwijl je hier al 2 dagen rond loopt. Met haar handen in der sweater zakken liep ze door het gebouw en bekeek alles een beetje. Het was een mooi gebouw, dat moest ze toegeven. Het had van alles, zelfs een Game Hall, die nu propje vol stond natuurlijk. Ze zag een jongen voor de Game Hall langs lopen maar hij leek niet geïnteresseerd. Zelf liep ze maar richting de kantine. Ze nam een kop warme soep die ze snel had weggewerkt. En nu? Ze staarde een tijdje naar buiten, en kwam opeens op het genius idee. Wandelen! Het was niet al te slecht weer, een beetje bewolking. Vlug rende ze terug naar haar kamer om haar I-pod en witte koptelefoon te pakken.

Door de tuin kwam ze uit op een kruispunt. Op de bordjes stonden “beach” en “Forest”. Het bos dan maar. Daar hield ze toch meer van dan het strand. Diep in gedachten struinde ze door het groene woud, terwijl haar muziek haar hoofd vulde en elk ander geluid buiten sloot. Ze trapte tegen een steen en zong zacht mee met de muziek.
‘I’m forever yours, Faithfully..’
Als ze in haar oog hoeken opeens iets ziet bewegen, draait ze zich vlug om. De jongen van net, die voor de Game Hall liep, zat tegen een rots aan. Ze had hem helemaal niet gezien of gehoord, door haar muziek. Gauw schuift ze haar koptelefoon naar achter. Ze kijkt hem even stilletjes aan. “… hh hoi..” zegt ze verlegen. “Sorry, ik zag je niet zitten..”

ok ze spreekt me aan ik moet gewoon kalm blijven! schoot het stresserig door Matthew's hoofd. "Heey... wat doe je hier?" achteraf klonk het best bot en snel zei hij dan ook "oh sorry dat klinkt bot... dat bedoelde ik niet... ik was gewoon nieuwschierig. En het maakt niet uit hoor... ik heb je nooit gevraagd me te zoeken dus maakt niet uit dat je me niet meteen zag zitten." Hij bleef stil en wachtte haar antwoord af. Ondertussen perste hij nog een balletje aarde samen en gooide die weer tegen de boom aan. " Hoe lang zit jij al op deze school, als ik vragen mag? Ik zelf zit hier echt nog niet eens een dag op..." hij bleef even stil maar zei toen snel "Ik ken dan ook nog niemand hier..."

Hij speelde ondertussen met de aarde en maakte verschillende vormpjes die hij samenperste tot stevige vormen. Hij wist niet of het meisje bij hem het opmerkte, maar het was iets wat hij soms deed uit verveling of zenuwen. Plots stond hij op. "ik ga even staan hoor... ik heb stijve benen" De plek waar hij net had gezeten was helemaal fijn geperst en ingedeukt. alsof er een blok lood had gelegen die de grond ingedeukt had. Matthew was het gewend en dacht er totaal niet bij na hoe dat overkwam op andere mensen. "Je zong trouwens mooi daarnet..." Zei Matthew verlegen. "zing je vaak?" vroeg Matthew nieuwschierig, maar erg bang teveel te vragen.

Ze schrok een beetje van zijn reactie. “Hey.. Wat doe je hier?” had hij op een botte toon gezegt. Voor ze wat terug kon zeggen, ze wilde eigenlijk naar hem snauwen dat het hem niks aan ging, verontschuldigde hij zich snel. Blijkbaar had hij het niet zo bedoelt. "oh sorry dat klinkt bot... dat bedoelde ik niet... ik was gewoon nieuwschierig. En het maakt niet uit hoor... ik heb je nooit gevraagd me te zoeken dus maakt niet uit dat je me niet meteen zag zitten." Ze werd een beetje overrompeld door zijn woorden waterval die er opeens uit kwam. Dus ze glimlachte alleen maar even. Om zijn vraag te beantwoorde zei ze “Ik verveelde me en ben gaan wandelen.” Een simpele verklaring en de waarheid. Hij speelde wat met aarde en dat liet haar afvragen wat voor krachten hij bezat. Ze durfde het hem niet te vragen. De klap, waarmee de aardeballetjes de boom raakte was behoorlijk krachtig. Misschien was hij een soort superman, bedacht ze grinnikend. " Hoe lang zit jij al op deze school, als ik vragen mag? Ik zelf zit hier echt nog niet eens een dag op... “ Hij bleef even stil en vervolgde toen "Ik ken dan ook nog niemand hier..."
“Dat mag je best vragen hoor,” ze glimlachte hem even toe. “We hebben iets gemeen want ik zit ook pas twee dagen hier. Ik ken eigenlijk ook nog niemand. Ik heb ook nog geen kamergenoot. Jij bent de eerste met wie ik praat, afgezien van de schoolhoofden natuurlijk.”

Ze merkte op dat ze allebei nog niet naar elkaars naam hadden gevraagd. Net toen ze dat wilde doen sprong de jongen opeens overeind. Ze wist niet waarom maar uit instinct sprong ze een beetje naar achteren. De jongen was helemaal niet bedreigend en ze hoopte niet dat hij het als een belediging zag. Hij legde net uit dat hij stijve benen, toen haar de rare vorm, in de grond, haar opviel. Haar ogen werden even groter, van verbazing, waarna ze de jongen nieuwsgierig aan keek. Hij merkte op dat ze net had gezongen en dat hij het mooi vond. Hij was verlegen dat kon ze zien. Dat was ze zelf namelijk ook, zoals altijd. Ze voelde dat ze ging blozen, door het compliment. “gehe nee eigenlijk niet.. wanneer ik alleen ben enzo.. soms onder de douche…” zei ze op haar beurt verlegen. “Hoe heet je eigenlijk? Ik ben Claire, maar je mag me ook CC of Cath noemen.” Ze twijfelde eerst maar stak toen toch maar haar hand uit naar hem.

“Dat mag je best vragen hoor,” antwoordde ze op zijn vraag over hoelang ze hier op school zat. Het kalmeerde hem een beetje “We hebben iets gemeen want ik zit ook pas twee dagen hier. Ik ken eigenlijk ook nog niemand. Ik heb ook nog geen kamergenoot. Jij bent de eerste met wie ik praat, afgezien van de schoolhoofden natuurlijk.” toen hij opstond keek ze hem wat raar aan, maar hij begreep niet waarom. Na zijn compliment antwoordde ze “gehe nee eigenlijk niet.. wanneer ik alleen ben enzo.. soms onder de douche…” Plots klonk ze een beetje verlegen, maar ze zei alsnog spontaan “Hoe heet je eigenlijk? Ik ben Claire, maar je mag me ook CC of Cath noemen.” hij was even stil en zei toen een beetje verlegen blij " Ok aangenaam Claire... of Cath... dat vind ik mooier klinken." Zei hij verlegen. "Ik zelf ben Matthew... of liever Matt" Ze stak haar hand uit en hij keek er zenuwachtig naar. "Zou je het erg vinden als ik je hand niet vastpak?... ik wil je geen pijn doen..." even was hij stil "ik heb vaak nogal de neiging om iemand pijn te doen als ik ze fysiek aanraak... dat is ook de reden dat ik hier ben..." hij keek haar wat pijnlijk aan door zijn herinneringen. "En waarom hebben ze jou precies hierheen gehaald? wat kan jij?" hij zag zoals bij sommigen niet wat er precies aan de hand was.

na haar antwoord vroeg Matthew "En hoe ben jij hier gebracht? ik ben met de boot opgehaald uit het ziekenhuis... en toen stonden de 2 schoolhoofden ineens bij me die me meenamen... en toen ben ik hier eig een beetje aan mijn lot overgelaten met dat ik altijd naar ze toe zou kunnen komen..." Matthew was nieuwschierig naar Claire's verhaal en ervaringen. Ook omdat ze de eerste andere mutant was waarmee hij praatte

" Ok aangenaam Claire... of Cath... dat vind ik mooier klinken. Ik zelf ben Matthew... of liever Matt" antwoorde hij verlegen maar vriendelijk. Hij leek niet onaardig en Claire hoopte dat ze vrienden konden worden. Hij reageerde alleen nogal raar op haar hand. Hij leek hem niet aan te durven nemen. "Zou je het erg vinden als ik je hand niet vastpak?... ik wil je geen pijn doen..." Niet begrijpend keek ze hem aan. Waarom zou hij haar pijn doen? Had hij misschien iets met zijn huid? Ze liet haar hand dus maar weer zakken terwijl hij begon met uitleggen "ik heb vaak nogal de neiging om iemand pijn te doen als ik ze fysiek aanraak... dat is ook de reden dat ik hier ben..." Claire was een beetje nieuwsgierig geworden naar zijn mutatie. Van buiten af kon je er niks van zien, maar het leek erop dat hij er behoorlijk problemen mee had. Helemaal door de pijnlijke blik die hij haar toe worp. Ze knikte even begrijpend en vervolgde “Geeft niet..” ze glimlachte hem weer hoopvol toe. Er was nog steeds geen enkele reden om geen vrienden te worden.

Ze begon zich al meer op haar gemak te voelen en dat kon je meteen merken. Ze durfde sneller dingen te zeggen en te doen. "En waarom hebben ze jou precies hierheen gehaald? wat kan jij?" had Matt gevraagd. Ze keek hem eerst twijfelachtig aan. Ze wist niet hoe ze het moest uitleggen. Ze keek hem even serieus aan en zei “Ik zal het laten zien.”

Ze stak haar rechter vuist naar voren, draaide hem om en opende haar hand. Op het moment dat deze opende gloeide er een kleine vlam van ongeveer 5 cm op haar hand. Ze had de hele tijd naar Matt gekeken, om zijn reactie te zien, maar toen ze naar de vlam keek werd deze groter en warmer. Ze kromde haar vingers en de vlam werd bal vormig. Ze keek even vlug om zich heen en zag een klein dood bosje. Ze gooide de vlam als een basebal naar het bosje die meteen in brand vloog. Ze liet het bosje even branden. Het knetterde rustgevend, tenminste dat vond Claire. Vaak hadden andere mensen juist de neiging om de brand te blussen. Toen het bosje lang genoeg had gebrand wees ze met haar vingers naar de vlammen. Langzaam sloot ze haar vingers naar elkaar toe en met die beweging krompen de vlammen ook, tot ze uiteindelijk doofde en er alleen nog een sliertje rook uit op kringelde.

Niet wetend wat hij er van zou vinden keek ze Matt wat onzeker aan. “Dat kan ik…” ze bleef even stil. “Ik heb ook nog de kracht om hitte te manipuleren bij mensen, dieren en sommige voorwerpen. Maar dat ga ik maar niet laten zien..” zei ze met een halve grinnik maar keek vervolgens weer naar de grond. “Ik.. heb mijn ouders verbrand.. toen ik nog een kleuter was. Het was natuurlijk een ongeluk maar ik heb ze wel…” dat laatste woord durfde ze niet te zeggen. In plaats daarvan zuchtte ze even diep en liep naar een boom, waar ze tegen aan ging staan. “Ik ben op gevoed door mijn Granny. Ze wist van mijn gave… Ik ben hier naar toe gekomen, omdat ik weg moest. Van mezelf. Ik heb weinig vertrouwen in mijn.. mutatie.. Ik heb namelijk het probleem, als ik heel kwaad wordt, dat ik dan de halve straat in de hens kan zetten.. en dat wil ik voorkomen.” Ze keek hem even lachend aan. “als je begrijpt wat ik bedoel.” Ze graaide in haar zak en vond nog twee lolly’s. Haar lievelings snoep. Ze hield de lolly’s vragend op naar Matt en stak er zelf een in haar mond.

“En hoe ben jij hier gebracht? Ik ben met de boot opgehaald uit het ziekenhuis… en toen stonden de 2 schoolhoofden ineens bij me, die me meenamen… en toen ben ik hier eigenlijk een beetje aan mijn lot overgelaten met, dat ik altijd naar ze toe zou kunnen komen…” zei hij later.
“Ik ben opgehaald, bij mij thuis,” beantwoorde ze hem. “Ook via de boot hier terecht gekomen,” en ze knikte er even bij. “Onderweg hadden ze me al wat dingen uitgelegd. Toen we aankwamen werd ik mijn kamer toegewezen. Ik kreeg wat informatie over de roosters en lessen enzo en voor de rest heb ik het zelf een beetje uitgezocht. Wist je dat je gewoon altijd eten kan halen bij de kantine!” haar stem klonk een beetje verwonderd. “Verder was ik juist het gebouw aan het bekijken. Ik heb morgen pas mijn introductie les en in mijn kamer was niks meer te doen. Vandaar dat ik hier terecht ben gekomen.” ze stak de lolly weer in haar mond, keek een beetje om zich heen en ging recht op staan. Ze schopte verveeld tegen een hoopje bladeren en stak haar hand weer omhoog. Drie kleine vlammetjes ontsprongen op haar huid en rolde als knikkers langs elkaar heen, over haar hand. Iets wat ze wel vaker deed. “ Ik heb nog geen heimwee maar ik denk dat het snel gaat komen. En jij? Mis jij je familie nog niet?” ze keek even naar de vuurknikkers op haar hand. Abrupt keek ze op “Wat kan jij eigenlijk allemaal voor cools?” vroeg ze nieuwsgierig.