Don't stop me now|| open

Met een zachte plof belandde de jongen in een van de zetels die voor de televisie stonden en liet zijn bruine kijkers voor een kort moment over de ruimte heen glijden om te zien of iemand gemerkt had dat hij over de rugleuning heen was gesprongen. Natuurlijk had iedereen gezien hoe hij een stukje door de lucht gevlogen was, zoiets kon je gewoon niet missen. Met een klein grijnsje op zijn gezicht zette de jongen zich fatsoenlijk op de bank en concentreerde zich even op de velden die om hem heen ‘vlogen’ om zo de juiste eruit te pikken. Natuurlijk zou hij voor de grap ook iemand mobieltje kunnen laten afgaan, maar hij had voor vandaag al genoeg aandacht op zichzelf gevestigd door over de bank heen te springen. Niet dat Marcial vies was van een beetje aandacht, maar die aandacht was niet echt goed als hij wilde bewijzen dat hij wel degelijk stil kon zitten als hij wilde. Geen een dokter had ooit vastgesteld dat hij last had van ADHD, zijn ouders gingen er alleen maar vanuit dat hij het had. Dit was dan ook gewoon het perfecte moment om te oefenen op het stilzitten. Zo kon hij in de vakanties laten zien dat ze het fout hadden en dat hij gewoon een beetje hyperactief was. Iedereen had wel eens zijn momenten dat hij of zij niet kon stilzitten, toch?

Zoals altijd hadden zijn haren vandaag ook een eigen wil en lagen ze helemaal in de war. Je zag wel dat er wat gel in had gezeten, maar dat deze niet echt geholpen had met het in model houden van zijn haren.  Nu niet dat het echt lelijk was, maar op sommige momenten was het gewoon geweldig irritant. Doordat het zo in de war lag, vonden sommige mensen het namelijk fijn om erdoor heen te woelen. Het was natuurlijk niet erg als het knappe meisjes waren die het deden, maar zelfs dan werd het na een tijdje gewoon irritant en had hij liever dat mensen uit zijn buurt bleven. Met een droge klik sprong de televisie aan nadat hij in heel het systeem had ingebroken en met een brede grijns op zijn gezicht zakte Marcial wat onderuit terwijl hij de ‘lichtstralen’ die overal door de lucht leken te vliegen zoveel mogelijk probeerde te negeren. Niemand anders zag ze waardoor sommige mensen hem wel eens raar aankeken als hij wat met zijn hand door de lucht heen maaide als hij eenmaal bezig was met het hacken van een toestel. Ook nu doorkliefde zijn hand te lucht weer terwijl hij met zijn vingers een knop om leek te draaien om zo door de verschillende posten heen te zappen. Pas toen hij een van de ruimteschepen van Star Wars leek te herkennen, stopte hij en fixeerde zijn bruine kijkers op het scherm. Daar kwam de 11 jarige terug in hem naar boven en de jongen werd helemaal opgeslokt in alle actie waardoor hij niet doorhad dat er iemand naast hem was komen zitten.

De rest van de mensen die aanwezig waren in de ruimte leken wel wat betere dingen te doen te hebben waardoor hij de televisie helemaal voor zich alleen had. Leuker kon gewoon niet, toch? Zo hoefde hij tenminste niet met iemand te ruziën over wat er op moest staan en daarbij had hij heel de bank voor zich alleen. Voor nu zat hij nog goed, maar als hij straks wat moe begon te worden kon hij makkelijk even gaan liggen zonder dat hij iemand zou irriteren. Marcial grijnsde lichtjes bij die conclusies terwijl hij door de zenders ging en pas stopte toen Star Wars opstond. Attack of the Clones, die waar Anakin Skywalker nog gewoon Anakin was en niet die griezel met z'n masker. De drie eerste films waren gewoon zijn lievelingsfilms, de rest vond hij iets minder. Natuurlijk had hij als echt Star Wars fan alle films wel eens bekeken, maar die met Anakin bleef hij toch de beste vinden. Zonder zich ook maar iets van de mensen om zich heen aan te trekken, volgde hij de film. Momenteel kon het hem echt totaal niet schelen dat mensen hem daardoor een nerd vonden, dan was hij dat liever dan zijn film te moeten missen. Daarbij wist hij niet eens precies wat het betekende aangezien dat niet echt bij zijn lessenpakket had gezeten. Zoiets leerde je op de middelbare school, iets waar Marcial nooit naartoe is kunnen gaan. Ergens was hij daar stiekem wel blij om als hij de verhalen die zijn broers en zussen altijd vertelden moest geloven. Volgens hen was het op sommige momenten echt een hel met pesterijen en stuff, maar voor de rest viel het allemaal wel mee. Het feit dat hij nu op een soort van middelbare school zat, ontging de jongen volledig. Eigenlijk kon je het niet vergelijken met een normale middelbare school aangezien hier allemaal mutanten rondliepen en er elke dag dus wel een ongeluk gebeurde.

Een beweging die hij vanuit zijn ooghoek waarnam, zorgde ervoor dat Marcial zijn hoofd draaide en iets dat net tussen een gil en normaal geschreeuw inzat, rolde over zijn lippen. “Jij… hoe…” Hij wist zeker dat er daarnet nog niemand naast hem had gezeten en als iemand erbij was komen zitten had hij het moeten voelen door luchtverplaatsing of het feit dat de bank een beetje verder naar beneden zakte. Met een klap sloot de jongen zijn mond toen hij tot de conclusie kwam dat hij het meisje de hele tijd met open mond had zitten aan te kijken. Mutant die iets kon zoals teleporteren ofzo, iets anders kon gewoon niet. Tenzij… Zonder iets te zeggen porde hij even tegen haar arm. Nee, geen geest, ze was dus een normaal mens. Alsof er niets gebeurd was, richtte hij zijn bruine kijkers terug op het scherm. Het was best moeilijk om zijn aandacht bij een ding te houden, iets dat zijn ouders waarschijnlijk direct aan ADHD zouden wijten. Hijzelf vond het meer iets dat hoorde bij zijn leeftijd, zijn echte leeftijd niet zijn lichamelijke. “Marcial, je mag ook best March zeggen als je wilt.” Na een paar minuten stilte, draaide hij zijn gezicht terug naar het meisje toe en keek haar met een glimlach op zijn gezicht aan. “Wat is jou mutatie eigenlijk? Het heeft iets te maken met het feit dat je hier ineens zat, toch?” Rond de pot draaien was iets dat Marcial nooit gedaan had. Veel te veel tijdverspilling.

.

Het was misschien niet echt te zien dat Marcial een gesprek wel kon waarderen daar hij zijn aandacht al terug op het scherm gericht had, maar ergens vond hij het echt fijn om iemand te hebben waar hij echt mee kon praten. Tot nu toe had hij alleen nog maar met zijn broers en zussen een conservatie gevoerd dus je kon niet echt zeggen dat hij al erg sociaal was geweest. Eerlijk gezegd kon hem het ook niet zoveel schelen. Als mensen erachter kwamen dat hij eigenlijk nog maar 11 was wilden ze toch niets meer met hem te maken hebben, een voorspelling die hij helemaal zelf gemaakt had. Zeg nu zelf? Wie wil er nu met iemand omgaan die mentaal nog niet eens oud genoeg is om naar de hogere school te gaan? Niet dat het heel lang geheim zou blijven met zijn grote mond, maar voor nu had hij eigenlijk liever dat niemand er iets van af wist. Het feit dat hij het meisje blijkbaar kwaad had gekregen, ontging de jongen helemaal terwijl hij volgde hoe verschillende soorten wezens voorbij kwamen op het scherm. Niet voor de eerste keer vroeg hij zich af of er in het echt ook zo van die planeten waar rare wezens op woonden, bestonden. Het zou ergens best wel geinig zijn om te leren van elkaar en die dingen.

Een vrolijk lachje klonk van zijn kant toen hij zijn volledige aandacht terug even op het meisje gericht had toen ze zichzelf voorstelde. “Wel, ik vind het eigenlijk nog een best leuke naam. Al is de afkorting wel makkelijker om te onthouden..” Nee, Marcial was nooit echt goed geweest in het onthouden van namen, sprak mensen meestal aan met ‘dingetje’ of iets dergelijks. Een jaar geleden zouden mensen er nog om hebben kunnen lachen dat zo’n schattig klein jongetje hun naam niet meer wist, nu kreeg hij alleen maar vernietigende blikken. Bijna leek het erop dat Marcial zijn aandacht weer naar het scherm zou laten gaan, maar voor hij de kans had om zijn hoofd ook maar een stukje te draaien, antwoordde Jynn al op zijn tweede vraag. Zijn bruine kijkers begonnen spontaan te fonkelen toen haar woorden tot hem doordrongen. Onzichtbaarheid, dus ze kon zo gewoon ergens gaan zitten zonder dat iemand haar zag. “Sorry,” mompelde hij op een toon alsof hij net een hele preek had gekregen toen haar andere woorden hem ook bereikt hadden. Op de onzichtbaarheid was hij even blijven hangen waardoor het een tijd geduurd had voordat hij door had dat ze er nog iets achter had gezegd. “Het was niet mijn bedoeling om op je been te gaan zitten.” Pas toen er zich een grijns op Jynns gezicht vormde, durfde hij zelf ook terug te glimlachen. Dat was voor hem al genoeg om te weten dat ze niet echt kwaad meer was. “Het gaat een beetje verder dan apparaten besturen denk ik. Als ik wil kan ik zo in je mobieltje inbreken en al je berichten enzo lezen zonder het ding nog maar te moeten aanraken.” Een spoortje van trots klonk door in zijn stem en even stond hij op het punt om een demonstratie te geven, maar bedacht zich net optijd dat Jynn het misschien niet erg fijn zou vinden als hij al haar berichten zou beginnen te lezen.
“Is er iets?” De zucht die Jynn geslaakt had, had hij heus wel gehoord en meteen kreeg hij gewoon het gevoel dat ze ergens over zat te piekeren. Met een simpele zwaai van zijn hand zorgde Marcial ervoor dat de tv afsprong toen de geluiden van de film hem begonnen te irriteren en met een schuin hoofd keek hij haar aan.

Het feit dat Anakin net een paar vijanden op een best bewonderingswaardige manier had uitgeschakeld, interesseerde Marcial op dit moment niet echt meer. Op dit moment mochten de personages in de film alles doen wat ze wilde, maar zijn volledige aandacht was op dit moment meer op Jynn dan op iets anders gericht. De vrolijke glimlach kwam in al zijn glorie terug op zijn gezicht terecht toen Jynn zijn excuses aanvaard had en er bij zei dat hij het eigenlijk nooit expres kon hebben gedaan. Ok, daar had ze wel een punt. Iemand die onzichtbaar is kun je nu eenmaal gewoon niet zien. Tegen de tijd dat hij op haar vraag naar zijn gave had geantwoord, voelde hij zich al helemaal terug in zijn nopjes. Nu zou er erg veel voor nodig moeten zijn om die glimlach van zijn gezicht af te vegen. Ondanks het feit dat hij niet erg veel zou kunnen doen in een gevecht met zijn gave, was hij er op de een of andere manier toch trots op. Geen een ding dat een golflengte had, had geheimen voor hem. Het enige nadeel aan zijn gave was dat het wel erg simpel was om ervoor te zorgen dat hij crepeerde van de pijn. Activeer gewoon op het juiste moment een virus en klaar is kees. Toch zorgde dat er niet voor dat Marcial afgeschrikt was en zijn gave amper gebruikte. Hij had het nog nooit meegemaakt, dus waarom zou hij bang zijn?

De zucht die Jynn geslaakt had, was voor hem meer dan voldoende om de tv met een simpele handbeweging uit te zetten en te vragen wat er aan de hand was. Hij wilde dolgraag helpen met wat er ook op haar lever lag, maar de hele woordenstroom die volgde had hij echt niet zijn aankomen. Het duurde ene paar seconden voordat hij helemaal mee was met het verhaal een een grimas verscheen op zijn gezicht toen ze het had over haar ouders. Hoe wreed kon je zijn dat je zoiets tegen je kind zei? Zelfs Macy had minder erge dingen naar haar hoofd geslingerd gekregen toen ze hem een paar jaar van zijn leven had afgepakt. Een rilling gleed over zijn rug toen hij terugdacht aan dat moment en wat er allemaal door hem heen gegaan was. Het was absoluut geen pretje geweest om te voelen hoe je in een paar seconden ineens een heel stuk gegroeid was en er ineens haar op je kin verschenen was. “Wel, als je wilt mag je ook bij ons komen logeren als je niet terug wilt naar je ouders. We zijn met z’n zessen thuis, dus zo erg zal het niet zijn als er nog iemand bij komt en dan voel je je misschien iets minder eenzaam.” Dat was nu best typisch iets voor de jongen, er zomaar vanuit gaan dat alles wat hij bedacht wel goed zou zijn voor zijn ouders. “Maareuh, ik zou wel bij Macy uit de buurt blijven sinds zij zomaar een paar jaar van je leven kan afpakken en ik spreek uit ervaring.” De laatste vier woorden klonken meer als zacht gemompel terwijl hij zijn blik voor een kort moment op zijn handen richtte. Meer durfde hij er momenteel niet echt over te zeggen, gewoon omdat hij bang was voor haar reactie.

Als hij eerlijk moest zijn, kon hij zich echt niet voorstellen hoe Jynn zich gevoeld moest hebben toen haar ouders haar een monster noemden. Zijn eigen ouders hadden het nog best normaal gevonden dat hun kinderen iets konden dat een normaal mens nooit zou kunnen. Het enige dat Marcial wel wist, was dat het meisje zich momenteel best ellendig voelde en er blijkbaar wat moeite mee had om anderen het hele verhaal te vertellen. Meteen was hij met een soort van oplossing gekomen voor Jynns eenzaamheid en kon het dan ook niet laten om even trots te glimlachen nadat hij eht voorstel gedaan had. Marcial was iemand die mensen graag hielp met hun problemen, het veel leuker vond om mensen te zien lachen dan dat ze er maar somber bijliepen. De reactie van Jynn liet zien dat ze verbaasd was, verbaasd omdat hij haar uitnodigde om te komen logeren? Was hij misschien weer stom bezig en hoorde iemand van achttien zoiets helemaal niet te doen? Onzeker begon Marcial op de binnenkant van zijn kaak te bijten terwijl hij nadacht over wat hij fout gedaan zou kunnen hebben. Straks vond ze hem nog raar of eng en wilde ze niet meer met hem omgaan. Natuurlijk zorgden haar woorden er dan ook voor de hij stopte met op zijn kaak te bijten en zijn mondhoeken omkrulden in de blije glimlach die een paar seconden geleden van zijn gezicht was gegleden. Het was best grappig om te zien hoe ze niet uit haar woorden leek te komen en tenslotte gefrustreerd naar boven keek. “Mijn ouders vinden het vast geen probleem, ze zullen het geweldig vinden om nog een meisje in huis te hebben met drie zonen. Maar de vakantie is nog ver weg dus je hebt nog alle tijd om erover na te denken.” Daar was het kinderlijke enthousiasme weer dat hij normaal zoveel mogelijk wegstopte. Het werd als iets raars beschouwd als iemand van zijn lichamelijke leeftijd zo enthousiast over zoiets stoms was. Het was wel leuk dat ze iemand konden helpen, maar er zou waarschijnlijk nooit zo enthousiast over gedaan worden. Pas toen ze begon over Macy, verdween dat enthousiasme samen met de glimlach en voor een kort moment richtte hij zijn bruine kijkers naar beneden. “Macy is mijn oudere zus... herstel, ze was mijn oudere zus, nu zijn we lichamelijk ongeveer even oud.” Zenuwachtig begon hij met zijn vingers te spelen waardoor er ergens een mobieltje begon te rinkelen en de televisie terug aansprong. Vanaf het moment dat hij zich niet meer goed op zijn gemak voelde, verloor hij de controle over zijn mutatie. Het was dan ook goed dat hij zich maar zelden ongemakkelijk voelde, meer vrolijk en enthousiast. “Ze heeft haar gave ontdekt toen ze het per ongeluk op mij uit probeerde waardoor ik zeven jaar van mijn leven kwijt ben. Normaal zou ik elf moeten zijn, maar ze kan het niet terugdraaien.” Waar hij eerst altijd redelijk hard gesproken had, kwamen de woorden er nu zacht mompelend uit. Meerdere mobieltjes begonnen te rinkelen terwijl er niemand aan de andere kant van de lijn was als de eigenaar van het toestel oppakte. De televisie begon als een dolgedraaide machine door verschillende posten te zappen zonder ook maar ergens te stoppen. De lichtslierten die alleen hij kon zien, bewogen onrustig heen en weer, maar Marcial merkte het niet op. Hij was gewoon veel te druk met het ontwijken van Jynns blik om ook maar iets op te merken.

Aan de ene kant wilde Marcial die zeven jaar van zijn leven terug, wilde terug dat elfjarige jongetje zijn zodat hij niet meer zo hard op zijn houding moest letten bij anderen in de buurt. Aan de andere kant zou het dan weer moeilijk zijn om zich terug als de elfjarige die hij normaal was te gaan gedragen. Hij was het ondertussen al gewoon om zich als iemand van achttien te gedragen - dankzij zijn oudste broer- waardoor het best moeilijk zou zijn om terug helemaal zichzelf te worden. Het was een dilemma waar hij al een tijdje mee zat en meestal dacht hij er niet zo over na, maar nu Macy ter sprake was gekomen, was het moeilijk om er niet over na te denken. Dat zorgde er dan ook voor dat de vrolijkheid voor een moment volledig verdwenen was en hij even in gedachten verzonken raakte. Zonder er verder nog veel over na te denken, vertelde Marcial Jynn in grote lijnen wat er juist gebeurd was en waarom hij zich soms nog eens kinderachtig kon gedragen. Niet het soort kinderachtig zoals tieners zich wel eens konden gedragen, maar echt het kinderlijke van iemand die nog volop van het leven genoot zonder al erg veel problemen te hebben. Het feit dat hij ervoor zorgde dat mensen in de kamer langzaam gek begonnen te worden, ontging hem volledig daar hij zijn blik op zijn handen gericht hield en met zijn vingers speelde. Die beweging die hij maakte met zijn handen, zorgde ervoor dat hij zijn mutatie ‘activeerde’ en alles ineens oncontroleerbaar begon te werken. In de verte klonk er zelfs een radio, al kon het heel goed zijn dat deze gewoon door iemand opgezet was. De tv die van post naar post switchte, was echter wel zijn schuld. Er waren eigenlijk maar een handjevol mensen aanwezig die wisten wat zijn mutatie was, waardoor hij vragende en geërgerde blikken toegeworpen kreeg. Anderen keken weer geschrokken in het rond, opzoek naar de oorzaak van heel de heisa.
Al die dingen gingen aan de jongen voorbij totdat hij ineens voelde hoe iemand zijn handen vastpakte en ervoor zorgde dat ze stil kwamen te liggen. Alles stopte met werken en de tv bleef op een post staan spelen terwijl Marcial zijn bruine kijkers op die van Jynn richtte. Even opende hij zijn mond om wat te zeggen, maar sloot hem al direct toen er geen woorden uitkwamen. “Meende je echt wat je net zei? Over dat je dat kinderlijke deel wel leuk vind?” De jongen was op dit moment gewoon erg onzeker over zichzelf, iets dat zijn ogen ook wel weerspiegelden. “Mijn broer heeft me geleerd hoe ik me juist moet gedragen, anders zou ik hier nogal uit de boot vallen. Eigenlijk was het vooral om ervoor te zorgen dat gewone mensen niet teveel vragen zouden stellen bij mijn gedrag aangezien het nogal moeilijk is om uit te leggen wat er juist gebeurd is.” Er was zelfs terug een kleine glimlach om zijn lippen verschenen nu duidelijk was dat Jynn niet zo reageerde als hij gevreesd had. “Het is eigenlijk de eerste keer dat ik het iemand vertel omdat het…. raar is.”