Angrboða
Zwarte stiletto's tikten op de perfect gelakte tegels en als je goed keek zag je een glimp van een bordeauxrode jurk die zich sierlijk om haar lichaam heen bewoog terwijl ze het warenhuis binnenliep. Ze zag ze wel, die priemende ogen van mannen die bijna hun nek braken om maar een glimp van haar op te vangen. Oh, ze had hun nek graag helemaal gebroken, als er wat minder mensen hier waren, graag zelfs. Ze haatte Midgardiaanse mannen, met hun ogen die haar aankeken alsof ze wilde beesten waren en nog nooit een vrouw in een jurk hadden gezien. Well, de kledingkeuze van vrouwen hier was op zijn zachtst gezegd verschrikkelijk te noemen, stemde Angrboða met ze in. Jammer genoeg was ze hier op Midgard om incognito te blijven, anders had ze hun starende ogen uit hun kop kunnen rukken. Alhoewel, incognito blijven lukte haar niet heel erg in haar bordeauxrode jurk, zwarte hoge hakken en haar lange, ravenzwarte haren die achter haar aan wapperden. Angrboða, hoogpriesteres van Jötunheim, bringer of sorrow, mother of wolves, was hier op Midgard niets meer dan de zoveelste aantrekkelijke jonge vrouw die haar inkopen kwam doen in het gigantische warenhuis.
Het was één van de enige dingen waar ze echt gelukkig van werd, hier op Midgard: het gigantische warenhuis Macy's. De prachtige glanzende flesjes parfum met de meest ingewikkelde namen, de make-up met alle kleuren van de regenboog en de glinsterende kristallen kroonluchters die boven in elke afdeling hingen - zoiets had je simpelweg niet in Jötunheim, waar ze haar dagen had gesleten in een tempel gemaakt van ijs, af en toe naar het paleis was gegaan dat wederom gemaakt was van ijs... Het verveelde op den duur. De eerste keer dat Angrboða hier binnenwandelde - ze zag het als een soort excursie van New York - , was als een soort hergeboorte voor haar. De nieuwe geuren en kleuren en allerlei producten die ze nog nooit had gezien. Het enige echte nadeel was dat ze van haar zwarte mantel van wolvenbont moest switchen naar een hier wat meer geaccepteerde outfit, maar het was het meer dan waard.
Ze was inmiddels een bekende hier, een goede klant. De vrouw van de make-upafdeling lachte haar al toe. Angrboða kocht hier altijd wat, al was het maar een flesje parfum of een lipstick. Ze had inmiddels de kracht beheerst om illusiegeld te maken, nadat ze al die rare tekens op de brieven als muntjes ontcijferd had als geld en een betaalmiddel. Een Midgardiaan zou het niet herkennen als nepgeld, zo levensecht leek het. Ze betaalde met het geld en op het moment dat het in de kassa gelegd werd... Verdween de illusie. Angrboða liep naar een rek, haar nieuwsgierigheid gewekt door een bijna perfecte bloedrode lipstick. Ze bestudeerde het roségouden hulsje, draaide voorzichtig de lipstick eruit en stiftte het op haar lippen. Glimlachend bekeek de brunette zichzelf in de spiegel. Hmm, perfect. Niet alleen de lipstick, maar ook een zeker persoon had haar aandacht getrokken. Was dat...? Dat kon toch niet? Nee, wat kwam hij hier doen? Zijn verdriet over van alles en nog wat wegdrinken in de champagnebar?
Hij was nog vaak in haar gedachten verschenen, Loki. Jötunheims gestolen kroonprins die ze bij toeval in het bos tegengekomen was. Zij had hem haar versie van zijn levensverhaal verteld en hij had haar tegelijkertijd zijn versie van het hele verhaal verteld. Blijkbaar kon hij niet tegen de waarheid, want hij was boos weggelopen, de dramaqueen. Daarna had ze hem een aantal maanden niet meer gesproken, maar die middag in het bos was altijd een soort ankerpunt in haar gedachten gebleven. Loki was net zo interessant als hij afstotelijk was.
Even twijfelde Angrboða of ze hem zou benaderen, maar heel lang hoefde ze daar niet over na te denken. Het was Loki, come on. Je leeft maar één keer, zoals ze hier op Midgard zeiden. (alhoewel Angrboða zelf al eeuwenlang in leven was, kon ze dit advies nu goed gebruiken.)
Voorzichtig liep ze naar hem toe, in de richting van zijn rug zodat ze hem hopelijk niet kon zien, hopend dat het getik van haar stiletto's op de vloer haar niet zou verraden. Ze leunde over zijn schouder en plantte met haar roodgestifte lippen een kus op zijn wang. 'Psst, ik heb hier een parfum gezien met een duistere, mysterieuze en mannelijke geur... Die zou perfect bij jou passen, hm?' fluisterde ze in zijn oor.
OOC: Hopelijk is een lipstickafdruk een minder erg trauma (a)