Flying fast for the sweetest thing ♥

Ga niet te ver.. ga niet te ver.. hadden de bladeren zuiver met de wind mee gezongen. Maar dit was echt iets dat het gele feetje niet kon weerstaan, de zoete geur van verse nectar, de zure smaak van de paarse duiven en de fluweelzachte modder trokken haar van een kilometer in de verte nog aan. Ze wist dat het pure verleiding was en toch besloot ze het wijze stemmetje dat haar toesprak in haar hoofd te negeren. De giechelige fee zou maar heel eventjes naar de allerhoogste stam van de Moors vliegen en genieten van het uitzicht, heel even maar.
En zo begon Thistletwit haar reis. Ze streek met alle snelheid die haar tedere lichaam kon verdragen langs bloemblaadjes heen die ze op haar vlucht tegenkwam. Door haar klunzigheid streek ze nog wel eens langs een stekelige doorn die pijnlijk genoeg een schrammetje zou achterlaten op de bovenste laag van haar huid, toch lag de blondine haar aandacht daar niet bij. Iets waar ze normaal om zou krijsen en gillen was nu waar ze als een boer met kiespijn om kon lachen, zoveel blijk gaf ze daaraan. Met een giechel stootte ze zichzelf af tegen de lucht als een onzichtbaar platform, waardoor er een heleboel glitter en glamour uit haar lichaam kwam gesproeid en het poeder als een silhouette achter haar bleef hangen tot de wind en de zwaartekracht het de volgende seconde met zich mee naar beneden trok. Tegen de tijd dat het feeënstof de grond had bereikt was zij al minstens vijf kilometer verder gevlogen, als een wesp was ze overal en nergens te zien. Als ze niet giechelde tussendoor zou het haast lijken alsof er een klein wervelwind monstertje zich ergens verschool. Als de wonderlijke wezens van Moors haar niet kenden en niet beter wisten zou het haast lijken alsof ze een geest was dat hier en daar een griezelige giechel achter liet.

Thistletwit voelde zich dol gelukkig wanneer ze de zachte warme stralen van de zon op haar vleugels voelde schijnen. Het was iets waar ze dol op was, de zonnestralen van de bijna zonsondergang, wat haar nu ook deed realiseren dat ze het niet wou missen. Niet vanaf het mooiste uitzicht wat Moors bezat. De plek waar ze naartoe wou was niet ver meer, ze kon het aan haar zenuwen voelen hoe ze plotseling allemaal aanspanden doordat ze met al haar zintuigen door had hoe hoog ze nu zat in de lucht. Ze draaide zich om zodat ze op haar rug vloog en legde relaxt haar hoofd op haar handjes, sloot haar ogen terwijl ze met haar benen deed alsof ze zwom door de wolken heen. Zo hoog was ze en het was één van de mooiste plekken om te zijn als de zonsondergang in gang was. Het feetje maakte een draai door een wolk heen en nam wat van zijn prachtige stof mee in haar handjes, die ze maar al te blij open vouwde zodra ze op de bergtop afschoot. De lucht die ze van de wolk had mee kunnen krijgen vloog langs haar heen en ze kon zweren dat ze het echt tegen de huid van haar blote schouders had kunnen voelen strijken. Maar dat had net zo goed haar blonde bos van pittige krullen zijn geweest. Of haar vleugels waarvan ze, nu ze afremde, door had dat ze die ook nog had. Natuurlijk, anders had ze nooit echt op kunnen stijgen en kunnen vliegen. Het waren prachtige tedere vleugels. Haar vleugeltjes. Iets wat ze altijd koesterde en haar feeënstof mee verspreidde door de lucht heen.

''Hee daar, Coradilo!'' Zei ze met haar hoge en vrolijke stem wanneer ze het gigantische monster bij de boom spotte en ze gaf hem haar gebruikelijke lieve glimlach met haar tandjes ontbloot. Hij zwaaide terug wanneer hij door had wie het was en viel terug in zijn brommende slaap. ''Oh Dilo, altijd zo moe,'' vertelde ze haarzelf voordat ze naar één van de zovele sappige vruchten van de boom vloog, die zijn geur over bijna de hele Moors verspreidde, en probeerde die met haar tedere kracht er af te plukken. Ze gaf vele kreunen en steunen maar uiteindelijk lukte het haar tóch om de oranje-gele zachte heerlijkheid van een tak af te trekken alsof het altijd tot haar toe behoort had en ze zette haar tandjes verliefd en al in de zoetzure gouden appel die haar hartje nog harder deed bonken dan het al had gedaan door de grote afstand die ze gevlogen had. Kreunend van genot flapperden haar vleugeltjes haar voorzichtig de lucht in, net zoals dat haar voetjes mee klapperden en zo bleef ze rond de boom rond zweven, terwijl ze zich in een nieuwe hemel bevond met de appel in haar handjes en tussen haar tandjes.

Open voor iedereen, iedere sci-fi of fantasy creature is mogelijk van welke wereld dan ook of gewoon een mens, zolang je maar wel weet dat dit de Moors wereld is. Have funnn! c: