Haunted by voices

Slapen was nooit Raven’s sterkste punt geweest. Als kind had hij altijd nachtmerries gehad over de kelder waarin zijn vader hem opsloot of zijn moeder die bewegingsloos onderaan de trap lag. Toen hij ouder werd kwamen daar de dromen bij die beïnvloed werden door die van anderen. Op de één of andere manier nam hij dat wat hij in andermans dromen zag mee in zijn eigen. Daarbij kwamen nog de dromen over de dood van Kate. De koplampen, het bloed, zijn geschreeuw, de operatie kamer. Zo nu en dan zat zijn hoofd simpelweg te vol om te slapen. Vooral wanneer hij net iemand anders dromen had gemanipuleerd, dan leek het of zijn hoofd ontplofte. Hoewel het tijden geleden was dat hij in iemands onderbewuste had rond geneusd, zat zijn hoofd vandaag wel degelijk te vol om te gaan slapen. Hij hoefde zijn ogen maar te sluiten of hij zag de koplampen van die auto die hij had gebruikt om een einde te maken aan het leven van de moordenaar van zijn vriendin. Dit was de rede dat Raven midden in de nacht door het bos slenterde. Hij had de capuchon van zijn vest over zijn hoofd getrokken, over zijn vest droeg hij zijn zwart leren jas die enigszins bescherming bood tegen die ijzige wind. Kate liep naast hem, haar donkere danste op haar schouders. Tot zijn opluchting was ze dit keer wel gekleed op het weer. Hoewel hij wist dat ze een illusie was, vond hij het maar niks om haar midden in de winter in een zomerjurkje rond te zien lopen. Het stond haar goed, daar niet van, maar hij kreeg het bij het idee alleen al ijskoud. “I called Aileen today.” Met die woorden verbrak Raven de stilte die er minutenlang tussen hen had geheerst. “Really, how is she?” vroeg Kate enthousiast, terwijl ze iets harder ging lopen om hem bij te kunnen houden. Zonder er echt bij stil te staan had hij zijn tempo verhoogd op het moment dat zij verschenen was. “Good, she talked my ears off about school. Apparently she has this really cool teacher, who can tell amazing story’s. Oh, and she going ice-skating with your parents tomorrow. She wished we could be there though, she really misses us.” vertelde hij. “Does she still believe I’m alive?” vroeg Kate. Ze greep zijn arm vast, in een poging hem staande te houden. Voor een moment bleef hij staan, richtte hij zijn helder blauwe ogen op de haren. “I don’t know. She asked me when I came back and if I would take you with me. So she knows that you are a part of me, I mean that’s something right?” “Raven, you really have to tell her I’m dead she has to know that I’m not coming back.” “Do you really think that I’ve never told her your dead? I did that! Do you know how hard it is to tell your daughter that her mother is dead? That she’ll never meet you? Not the real you anyway? Do you know how hard it is?” Zonder er echt bij stil te staan had hij zijn stem verheven. Hij trok zijn arm los, begon weer te lopen. Kate rende achter hem aan. “I don’t know how that is, but do you know how hard it is too not get to see your daughter grow up?” schreeuwde ze. “Shut up!” zei hij. “Raven!” “No really, shut up! There’s something wrong.” zei Raven die vrij plots stil was blijven staan. Zijn aandacht was getrokken door een spoor van gesmolten sneeuw. Het was alsof er iets gloeiends heet door de sneeuw heen was gekropen. Avery. Natuurlijk, kon het ook iets of iemand anders zijn maar toch. Kate liep naar hem toe, staarde naar het spoor. “You really shouldn’t get involved with her and her problems.” zei ze zacht. “Why not?” “Because… because she’s crazy, she’ll hurt you Raven!” “I don’t care. She’s hurt someone has to help her and I get her.” “Do you really?” “I don’t know but I’m willing to figure it out, so please go.” Het was voor het eerst dat Raven het voor elkaar kreeg om Kate te doen verdwijnen, nog voor er iemand zijn ‘wereld’ binnen was gelopen. Misschien omdat hij wist dat er zo iemand anders zijn ‘wereld’ binnen zou komen. Misschien omdat hij echt niet wou dat ze hier nu was. Nu hij zich zorgen maakte om de enige persoon op dit eiland om wie hij gaf. Zonder echt na te denken begon hij te rennen, het spoor - dat haar gloeiend hete lichaam in de sneeuw had achter gelaten -volgend. Hij voelde het, hij voelde hoe ze zijn ‘wereld’ in kwam. Ze kon nu niet meer dan tien meter bij hem vandaan zijn. Hij vertraagde zijn tempo. Aan het einde van het spoor zag hij een gestalte liggen, opgekruld in de modder. “Avery?!” zei hij, in zijn stem weerklonk bezorgdheid. Met drie grote stappen stond hij naast haar. Hij liet zich naast haar in de modder zakken. Met zijn hand streek hij voorzicht een lok van haar haar uit haar gezicht. Haar huid voelde gloeiend heet aan, al had hij dit op zich kunnen verwachten gezien het feit dat ze een heel spoor aan gesmolten sneeuw achter zich had gelaten. “What’s wrong?” vroeg hij zacht. Zijn blik ging naar haar armen die ze om haar lichaam klemde. Een onbehagelijk gevoel overviel hem. Uit zijn jaszak haalde hij zijn mobiel, aangezien hij haar in het maanlicht niet goed kon zien. Lang duurde het niet voor hij de zaklamp app gevonden had en het heldere licht de omgeving deed op lichtte. Haar gehele lichaam was bedekt met modder, in de modder op haar armen zaten rode vegen. “What happened?” fluisterde hij. Natuurlijk, had hij een vermoedde. Hij had gezien wat ze kon doen als ze in paniek was. Hij had gezien hoeveel pijn ze had. Ze had hem praktisch gevraagd haar te vermoorden. Oké, misschien moest hij niet te hard van stapel lopen. Misschien had iemand anders haar dit wel aangedaan. Dat zou makkelijker zijn, dan kon hij er gewoon voor zorgen dat diegene dat nooit meer zou doen. Met dergelijke problemen kon hij wel omgaan, maar wat hij moest doen als ze dit zelf gedaan had wist hij niet

Normaal gesproken zou hij minutenlang, stil hebben gestaan bij wat Kate had gezegd. Hij zou willen weten waarom ze niet wou dat hij Avery hielp. Waarom ze dacht dat het meisje hem pijn zou doen. Of beter gezegd waarom hij dacht dat ze hem pijn zou doen. Op dit moment kon dit alles hem echter niks schelen. Het enige wat of beter gezegd de enige die er op dit moment toe deed was Avery. Bij het zien van de gestalten in de sneeuw bleef hij voor een moment staan. Er was geen twijfel over mogelijk, het was Avery die daar lag. Met drie grote stappen stond hij naast haar haar, aan haar houding kon hij zien dat ze was geschrokken van zijn plotse verschijning. Natuurlijk, was ze geschrokken. Wie zou niet schrikken als er midden in de nacht iemand ineens je naam riep, terwijl je midden in het bos lag? “I’m sorry. I didn’t mean to scare you.” zei hij zacht, nadat hij naast haar in de modder was gaan zitten. Voorzichtig had hij een lok van haar lange haren uit haar gezicht gestreken. Het was lang geleden, dat hij zich zo veel zorgen om iemand had gemaakt. Avery kwam iets overeind keek hem geschrokken en verward aan. Wat was er met haar gebeurd? Wat deed ze hier midden in de nacht? Ze probeerde zich nog rechter te zetten, maar slaagde hier niet in. Het was duidelijk dat ze uitgeput was. Raven had ondertussen het licht van zijn mobiel aangezet, waardoor de diepe krassen op haar armen zichtbaar werden. Weer werd hij overvallen door een gevoel van onbehagen. Hoewel hij ergens wel wist hoe ze aan die verwondingen kwam, vroeg hij haar toch wat er gebeurd was. Simpelweg omdat hij hoopte dat hij het mis had. Want wat moest hij doen als hij gelijk had? Wat moest hij doen als ze dit zelf had gedaan? In Avery’s ogen was paniek gelegen, ze opende haar mond maar er kwam weinig uit. Bezorgd keek Raven haar aan. Wat moest hij nu doen? Wat kon hij niet doen? Wat was er met haar aan de hand? Voor een moment dacht hij terug aan hun eerste ontmoeting, waarbij Avery zich schreeuwend op de grond had laten vallen met vlammen dansend over haar gehele lichaam. Het was hem nog steeds niet helemaal duidelijk wat er toen was gebeurd. Wat als er nu het zelfde zou gebeuren? Wat als ze weer door zou draaien? Zou hij haar weer kunnen kalmeren? Of had hij de vorige keer gewoon geluk gehad? Avery was overeind gekomen, deinsde achteruit. Het was alsof ze bang voor hem was. Bang dat hij haar wat aan zou doen, maar waarom? Wat had hij gedaan dat ze bang voor hem was? Ze kroop naar achteren tot een boom haar hiervan weerhield. Raven kwam overeind, zette het licht van zijn mobiel uit en stopte apparaatje terug in zijn zak. Het licht was veel te fel om de hele tijd op haar te schijnen, bovendien wou hij zijn handen vrij hebben en het apparaatje in de sneeuw leggen leek hem geen slim plan. Langzaam liep hij in Avery’s richting. Haar handen had ze voor haar ogen gelegd. Haar angstige kreten, deden hem huiveren. “Go away! I hate you, please, go away!” riep ze nu. Voor een moment bleef hij staan. Had ze het tegen hem? Op zich was het wel het meest logisch, aangezien hij de enige was die hier was. Aan de andere kant, hij had net ook ruzie lopen maken met Kate. Niet dat hij er vanuit ging dat Avery een Kate had, dat was onmogelijk gezien het feit dat zij geen illusies kon creëren maar dat betekende niet dat ze geen hallucinaties kon hebben. Misschien had ze wel een stem in haar hoofd. Avery kroop verder in elkaar, wiegde zichzelf heen en weer. “Help me please, she won’t go away, she wont’t go way..” zei ze zacht. Wie was ze? Was ze degene die ze haatte? Raven deed nog een stap in haar richting, waardoor hij vlak voor haar kwam te staan. Zonder iets te zeggen ging hij voor haar op zijn knieën zitten. Niet goed wetend wat hij moest doen. Haar ademhaling klonk onrustig, haar gezicht verstopte ze achter haar lange haren. Bezorgd keek hij haar aan. Het liefst zou hij zijn armen om haar heen slaan en haar dicht tegen zich aan trekken, maar hij durfde het niet. Hij was bang dat hij haar paniek enkel zou vergroten. “She wants me to kill you..” zei Avery zacht. “She hates you..” vervolgde ze. Waarom zou die ze hem haatte? Waarom wou die ze hem dood hebben? Omdat hij tot Avery door kon dringen? Of tenminste dacht dat hij tot haar door gedrongen was? Omdat ze hem vertrouwde?  “Avery you won’t kill me. You’re stronger than her. You didn’t kill me when you had the change. You helped me. I bet she didn’t want you to do that, but you did because your stronger than her!” zei hij zacht. Even aarzelde hij, hij keek naar de sneeuw onder hen. Het feit dat die niet gesmolten was vertelde hem dat hij haar aan kon raken zonder te verbranden. Hij sloeg zijn armen om haar heen, trok haar voorzichtig tegen zich aan. Hij voelde de wonden op zijn borst steken, maar negeerde de pijn. Het was iets wat hem op dit moment weinig kon schelen. Met zijn hand streek hij zachtjes over haar haren. “What happened Avery?” vroeg hij voorzicht, in zijn stem weerklonk nog altijd bezorgdheid.

Waarom lag ze hier, midden in de nacht in de modder? Wat was er gebeurd? Tientallen vragen schoten door zijn hoofd. De één nog angstaanjagender dan de ander. Wat als ze dit echt zelf gedaan had? Wat als ze dit vaker deed? Hoe kon hij haar helpen? Kon hij haar überhaupt wel helpen? Misschien had Kate gelijk gehad en kon hij haar niet helpen. Zou ze hem echt pijn doen? Natuurlijk, was er het risico dat ze hem zou verbranden maar dat was niet de pijn waar Kate het over gehad had. Althans, dat idee had hij niet. Avery was achteruit gedeinsd, zat nu met haar rug tegen een boom aan. Keek hem aan met een blik, die doodsangst uitstraalde. Waar was ze bang voor? Voor hem? Maar waarom? De laatste keer dat hij haar had gezien, had hij het idee gehad dat ze vrienden waren. Hij vertrouwde haar en zij hem, althans dat dacht hij. Al snel werd het hem duidelijk dat hij niet degene was voor wie ze bang was. Wie het dan wel precies was wist hij niet, maar het was in elk geval een meisje of een vrouw. Nu hij wist dat hij niet degene was voor wie ze bang was, ging hij op zijn knieën voor haar zitten. Met moeite onderdrukte hij de neiging zijn armen om haar heen te slaan en haar dicht tegen zich aan te trekken. Hij wou haar het gevoel geven dat ze veilig was, dat hij haar zou beschermen maar hij wist niet hoe. Hoe kon hij haar beschermen als hij niet waar tegen hij haar moest beschermen? Hoe beschermde je iemand tegen zichzelf? Bezorgd keek Raven naar Avery, die zichzelf heen en weer wiegde. Haar lichaam trilden en haar adem ging zo snel dat hij bang was dat zou stikken. Kon dat? Kon het zijn dat ze haar adem niet op tijd onder controle zou krijgen? Zou ze dat erg vinden? De laatste vraag sloot zich als een koude hand om zijn hart. Hoe langer hij hier zat hoe duidelijker het hem werd, dat het echt niet goed ging met Avery en hij had geen idee hoe hij hiermee om moest gaan. Hij voelde zich machteloos, bijna net zo machteloos als de dag waarop hij Kate verloren was. Hij beet zacht op zijn lip, richtte zijn blik weer op het meisje dat in een gedoken voor hem zat. Er kwam geen hitte meer van haar lichaam had, de sneeuw onder hen was zo goed als ongeschonden. Natuurlijk was er een kans dat als hij haar in zijn armen sloot ze hem alsnog zou verbranden, maar dat risico nam hij voor lief. Ze verzette zich niet tegen zijn aanraking, fluisterde met trillende stem dat de stem zo luid was. Waarna ze zich voorzichtig aan hem vast klampte. Het was bijna alsof ze rekening hield met zijn brandwonden. “That doesn’t mean she’s right. You’re one of the strongest persons I know. You can take her.” zei hij zachtjes. “And I’ll help you.” voegde hij er aan toe. Hij meende het, hij wou haar helpen. Hij wist nog niet hoe, maar hij was bereid er alles aan te doen om er voor te zorgen dat zij zich beter voelde. Hoe het kwam dat ze in zo’n korte tijd zo veel voor hem was gaan betekenen wist hij niet. Hij wist alleen dat hij dat haar niet kwijt wilde. Ze was de eerste die hij sinds Kate’s dood in vertrouwen had genomen. Op dit moment was ze de enige die hem tot op zekere hoogte begreep. Ze was de enige die wist wat zijn vader had gedaan. “I had a dream..” zei ze zachtjes. Hij keek naar haar, zwijgend. Voelde dat ze de stof van zijn jas vast pakte, hoorde haar snikken. Hij drukte haar iets dichter tegen zich aan. “My parents.. They.. the accident..” Wat was er met haar ouders gebeurd? Zouden ze omgekomen zijn in een ongeluk? Wat voor ongeluk? Een auto ongeluk? Een vliegtuig crash? Een brand? “I’m so sorry.” fluisterde hij. Hij wist niet wat hij verder nog kan zeggen of doen. Hij wist hoe pijnlijk was om iemand te verliezen. Er waren geen woorden die die pijn konden verlichten, laat staan weg nemen. “I know there are you words that can take away the pain, but you’ve to know that I’m here for you.” Fluisterde hij, terwijl hij zacht met zijn hand over haar rug streelde. Ze begon met haar handen een beetje aan zijn kleren te trekken. Het was alsof ze weer in paniek begon te raken. “Go! Go away please!” riep ze. Voor een moment keek hij zwijgend naar haar. Niet wetend wat hij moest doen of zeggen om er voor te zeggen dat de stem die ze hoorde zijn mond hield. Tenminste, als ze het had tegen de stem. Als ze het tegen hem had, had ze pech want hij was niet van plan hier alleen te laten. “Avery, listen to me not too that voice. You’re stronger than her, you can make her go away.” zei hij zacht. “She can’t hurt you, okay? I won’t let her.” vervolgde hij, waarna hij voor een moment stil viel. Wat moest hij nu doen? Wat kon hij zeggen om haar gerust te stellen? Hij keek naar haar, naar haar smalle lichaam in zijn armen. Ze droeg niet meer dan een dunne pyjama. Zou ze het koud hebben of zou haar mutatie er voor zorgen dat ze het niet koud kon krijgen? Niet van het weer in elk geval? “Are you cold?” vroeg hij uiteindelijk toch. Hij stelde liever een overbodige vraag dan dat ze straks naast gewond en in pijn ook nog half bevroren was.

Raven keek stiletjes naar Avery die zich aan hem vastklampte, alsof hij het enige was wat tussen haar en de afgrond stond. Hij wou dat hij wist hoe hij haar kon helpen. Hij wou dat hij haar pijn weg kon nemen en de stem in haar hoofd tot stilte kon manen, maar hij had geen idee hoe hij dit zou moeten doen. Hoe zorgde je ervoor dat een stem die jij niet kon horen zijn mond hield? Dat was zelfs te veel gevraagd voor iemand met zijn vermogens. Hij kon wel de illusie creëren dat ze niets kon horen, ook niet de stemmen in haar hoofd maar dan zou ze hem ook niet meer horen. Daarbij kwam dat een onvermogen om iets te horen, mensen vaak meer aanjoeg dan het horen van dingen die ze niet horen. Raven voelde Avery zachtjes knikken, als reactie op zijn woorden. Toch betwijfelde hij of hij echt tot haar door drong of hij haar van haar eigen kracht kon doen overtuigen. Hij had geen idee hoeveel macht die stem over haar had en hoelang die stem haar al lastig viel. Waarschijnlijk sinds de dood van haar ouders. Althans dat leek hem het meest logisch. De illusie van Kate was ook bij hem sinds ze was overleden. Natuurlijk was het niet helemaal het zelfde maart toch. Hoe hij precies moest reageren op het geen wat ze hem vertelde wist hij niet. Hij wist hoe pijnlijk het was om iemand te verliezen. Hoe moeilijk het was om de woorden uit te spreken. Vragen naar wat er precies gebeurd was deed hij dan ook niet. Die drie woorden waren voor nu voldoende geweest. Meer dan een zachte het spijt me, wist hij in eerste instantie niet uit te brengen. Hoe kon je iemand troostte, die waarschijnlijk de belangrijkste personen uit haar leven verloren had? Tenminste hij ging er vanuit dat haar ouders een belangrijke rol in haar leven hadden gespeelt. Dat was wat normale ouders deden toch? Zelf had hij niet bijster veel verdriet gehad om de dood van zijn moeder en hij moest eerlijk toegeven dat hij hoopte dat zijn vader dood was. Hoe vreselijk het ook klonk. Als zijn vader dood was, was hij er tenminste van verzekerd dat die man nooit meer terug zou keren in zijn leven. Het ontging Raven niet dat Avery weer in paniek begon te raken. Zenuwachtig trok ze aan zijn jast, terwijl ze hem enigszins verward aan keek. “I can’t.. I don’t know how... she..” mompelde ze. Ja, hoe kreeg ze die stem was? Dat was een vraag waar op hij haar graag antwoord zou willen geven. Het probleem was dat hij dat niet had. Hij kon zelf niet eens de illusie van zijn dode vriendin kwijt raken. Hoe kon hij dan in hemelsnaam weten hoe zij de stem in haar hoofd kon onderdrukken? Ondanks het feit dat hij niet precies wist hoe hij er voor moest zorgen dat die stem haar geen pijn zou doen, zei hij tegen Avery dat hij er voor zou zorgen dat dit niet zou gebeuren. Misschien dat als ze wist dat hij er voor haar was ze rustig genoeg zou worden om de stem tot stilte te kunnen manen. Voor een moment keek ze hem aan, waarna ze haar hoofd weer tegen hem aan legde. Wat ze precies zei kon hij niet verstaan. Waarschijnlijk had ze het ook niet tegen hem, maar tegen de stem. De stem die een hekel aan hem had, die wou dat ze hem zou vermoorden. Het was te hopen dat ze de stem kon onderdrukken, anders had hij straks een probleem. Zo dicht als ze nu tegen hem aan zat. Als ze haar lichaamstemperatuur zou laten stijgen, zou het waarschijnlijk niet lang duren voor ze het grootste deel van zijn lichaam had verbrand. Haast onmerkbaar schudde hij zijn hoofd. Nee, dat zou ze niet doen. Ze was sterker dan die stem. De vorige keer had ze hem ook niet vermoord. Waarom zou ze dat nu wel doen? Voor een moment liet hij zijn kin op haar hoofd rusten. Waarom wist hij nou niet wat hij moest doen om haar te helpen? Waarom kon hij die stem niet doen verdwijnen, zoals hij wel de meeste andere kon doen laten verdwijnen. Voor een moment focuste hij zich op iets waar hij wel enigszins controle over had, de temperatuur. Ook al kon hij niet zoals haar zijn lichaamstemperatuur verhogen of verlagen, niet echt in elk geval. Hij kon haar wel zijn jas geven als ze het koud had. Hij hief zijn hoofd weer iets op zodat ze hem weer aan zou kunnen kijken. Voor een moment keken ze elkaar zwijgend aan. “No, I can’t feel cold,” zei ze zachtjes. Ergens had hij het wel kunnen verwachten, als je je eigen lichaamstemperatuur kon reguleren zou je het waarschijnlijk niet zo snel koud krijgen. Haar lichaam begon warmer te worden, even keek hij haar wat verward aan. Ging ze hem nu toch verbranden? Hij had juist het idee gehad dat ze wat gekalmeerd was. Lang duurde het niet voor hij zich besefte dat ze haar temperatuur iets verhoogde zodat hij het niet koud zou krijgen. Tot ze dit deed had hij eigenlijk niet eens doorgehad dat hij het koud begon te krijgen. Nu pas besefte hij zich dat de kou daadwerkelijk invloed op hem had. “Thanks.” zei hij, terwijl hij zacht naar haar glimlachte. Ze had zijn kleren los gelaten, liet haar handen nu plat op zijn rug liggen. Aanstalten om hem los te laten deed ze niet en ook hij was niet van plan een einde te maken aan de omhelzing. Het voelde goed om haar zo dicht tegen zich aan te hebben. Was het raar dat het zo goed voelde? Was het raar dat hij liever hier zat, met haar in de ijskoude sneeuw dan alleen op zijn warme kamer? Met een lichte verwarring in haar ogen keek Avery hem aan en hij moest toegeven dat hij nu ook enigszins in verwarring was gebracht. Waarom gaf hij gaf hij zo veel om dit meisje? Waarom maakte hij zich zo veel zorgen om een meisje dat een gevaar was voor zichzelf en iedereen om zich heen? De intense blik in haar ogen, maakte zijn verwarring enkel groter. Voor een moment wende hij zijn blik af, staarde hij zwijgend naar de grond. Wat als hij haar niet echt kon helpen? Wat als ze nu rustig was omdat hij bij haar was, maar ze weer in paniek zou raken zodra hij weg was. Hij dacht aan de sneeën in haar armen, wonden die ze zelf had veroorzaakt. Wat als ze zichzelf iets aan zou doen? Alleen het idee al zorgde ervoor dat hij het ijskoud kreeg. Iets wat hem nog bijna meer verwarde dan de blik die ze zojuist in haar ogen gehad. Hij keek haar weer aan, streek met zijn vingers zacht langs haar wang. “Why did you do that?” vroeg hij zachtjes. “Those cuts I mean.” verduidelijkte hij zichzelf. Aan de ene kant was hij bang dat zijn vragen de stem zouden doen terug keren, aan de andere kant wist hij dat als hij de vragen niet zou stellen ze hem niet los zouden laten.

Voor een moment had hij zijn ogen gesloten. Hij voelde de warmte van Avery’s lichaam, die dwars door zijn jas heen drong en de kou uit zijn lichaam verjoeg. Het was een aangename warmte, niet het soort warmte waaraan hij zich zou branden. De zachte glimlach die op zijn gezicht was verscheen, werd beantwoord met een lieve glimlach van Avery. Er was weinig over van het sadistische meisje wat hij een paar dagen geleden had leren kennen. Al was ze die dag zelf ook al een complete verandering ondergaan. Op de één of andere manier had hij toen tot haar door weten te dringen en hij was nog altijd blij dat hij dit had gedaan. Als hij dat niet had gedaan, dan had hij haar nu waarschijnlijk niet kunnen kalmeren. Dan had hij haar nu niet in zijn armen gehad. “You’re welcome,” zei ze zachtjes. Waarna ze elkaar voor een moment weer zwijgend aan keken. Was het raar dat het zo goed voelde om haar zo dicht bij zich te hebben? Was het raar dat hij voor een moment vergeten was hoe slecht ze er eigenlijk aan toe was? Dat hij er niet bij stil had gestaan dat hij haar eigenlijk mee naar binnen had moeten nemen om haar wonden schoon te maken? Hij had zijn blik voor een moment afgewend. De vragen die eerder door zijn hoofd hadden gespookt keerde weer terug. Hoe kwam ze aan die sneeën? Had ze zelf gemaakt? Waarom? Deed ze het vaker. Uiteindelijk richtte hij zijn blik weer op de haren. Zacht streek hij met zijn vingers langs haar wang. Waarom hij dit precies deed wist hij niet. Misschien om haar gerust te stellen. Misschien omdat het goed voelde om haar aan te raken? Oké, dat klonk fout. Ze waren gewoon vrienden, niet meer dan dat, toch? Zijn vraag zorgde voor een niet begrijpende blik in haar ogen. Snel verduidelijkte hij zichzelf dan ook door te zeggen dat hij op de sneeën had gedoeld. Een diepe zucht schoof over haar lippen, waarna ze wat meer in elkaar dook. Met een bezorgde blik in haar ogen keek hij haar aan. “It happens when I can’t control myself, I need to do it because of the pain..” zei ze. “I need to feel the pain..” voegde ze er zachtjes aan toe, waarna ze haar hoofd weer tegen zijn schouder aan legde. Zonder er echt bij stil te staan trok hij haar iets dichter tegen zich aan. Het kon hem niet schelen dat de pijn van de brandwonden hierdoor verergerde. Voor een moment wist hij niks uit te brengen. Haar woorden hadden er voor gezorgd dat hij het ijskoud had gekregen. Het feit dat ze zichzelf pijn deed wanneer ze de controle verloor joeg hem angst aan. Wat als ze een keer verder zou gaan dan een paar sneeën in haar arm? Wat als hij haar zou verliezen? Waarom was hij eigenlijk zo bang haar te verliezen? Waarom zorgde het idee alleen al ervoor dat het voelde alsof zich een ijskoude hand om zijn hart sloot? “You shouldn’t do that.” zei hij. Iets zinnigers wist hij op dit moment niet uit te brengen. Zijn ogen vonden de haren weer. Ze leek verward, maar waarom? Door wat hij zo juist had gezegd? Of was het iets anders? Lag het aan hem of was haar blik nou voor een moment naar zijn lippen gegaan. Nee, dat sloeg nergens op toch? Kreeg zijn gevoelens voor hem? Kreeg hij gevoelens voor haar? Ja, het voelde bijzonder goed haar zo dicht bij zich te hebben en het idee om haar te verliezen joeg hem angst aan. Een angst die hij nog niet zo vaak had gevoeld. Een angst die hij enkel voelde als hij aan Aileen dacht, of aan Kate toen ze nog leefde. Kate. Hij kon toch niet zomaar verliefd worden op iemand anders? Oké, zijn vriendin was nu al vijf jaar dood maar ze bleef de moeder van zijn dochter. Ze bleef de liefde van zijn leven. Kon hij nog een keer zo veel van iemand houden als hij van haar had gehouden? Kon hij nog een keer verliefd worden? Wat als hij gevoelens voor haar had en zij voor hem. Het was te betwijfelen of ze een goede combinatie zouden zijn. Ze droegen allebei een zwaar verleden met zich mee en hadden hun eigen problemen. Zij had een stem in haar hoofd en hij had Kate. Bovendien verschilde ze toch zeker een paar jaar. Het was geen belachelijk groot leeftijdsverschil, maar het was wel een verschil dat duidelijk aanwezig was. Hij was ongeveer zo oud geweest als zij nu was toen hij Aileen had gekregen. Wat zou Aileen er van zeggen als ze hoorde dat hij van een ander meisje hield? Hoe zou Avery reageren als ze hoorde dat hij een dochter had? Raven richtte zijn blik weer op Avery, die zwijgend naar de grond staarde. Wat hij toen deed was iets wat hij niet had zien aankomen en zij waarschijnlijk net zo min. Hij legde zijn vingers onder haar kin, tilde haar hoofd iets op zodat ze hem wel aan moest kijken. Zacht drukte hij zijn lippen op de haren, sloot voor een moment zijn ogen. Hoewel hij er van genoot om haar lippen tegen de zijne te voelen, trok hij zijn hoofd al snel weer terug. Zijn wangen kleurde iets rood, als zou zij dit waarschijnlijk niet zien. “Sorry.” Mompelde hij, waarna hij voor een moment zijn blik neer sloeg. Hoe had hij zo stom kunnen zijn? Misschien vond ze hem wel helemaal niet leuk en zelfs als ze hem leuk vond; werken zou het waarschijnlijk toch niet. “We should go back. We have to clean those cuts, maybe we are still in time to stop an infection.” zei hij ineens rustig. Alsof er niks was gebeurd, alsof hij haar zojuist niet had gezoend. Voorzichtig liet hij haar los en kwam overeind. “Can you walk?” vroeg hij zacht, nadat hij zijn hand naar haar had uitgestoken om haar zo overeind te helpen. Zo ver hij wist had ze behalve haar armen, haar lichaam niet beschadigd maar het was hem niet ontgaan dat ze intens moe was. Hoewel hij zijn best deed om te doen alsof er niks tussen hen gebeurd was, kreeg hij de herinnering aan haar lippen maar niet uit zijn hoofd. Verdomme, wat was dit? Wat moest hij hier mee? Wat zou zij wel niet van hem denken?

Natuurlijk, had hij geweten dat het niet helemaal goed met haar ging. Bij hun eerste ontmoeting had hij haar binnen de kortste keren zo ver gekregen dat ze hem verbrande en hij was dat hij niet de eerste was die ze had verbrand. Bovendien had ze zich op een geven moment huilend en schreeuwend op de grond laten vallen, alsof ze zich ineens bewust geworden was van de uitzichtloosheid van haar situatie. Toch had hij niet geweten dat het zo slecht met haar ging, tot hij haar hier gevonden had. Liggend in de modder, met bebloede armen van sneeën die ze zelf aangericht had. Wat moest hij hier mee? Kon hij haar helpen? Was het slim om haar te helpen? En, de belangrijkste vraag, wat moest hij met de gevoelens die hij voor haar begon te krijgen? Moest hij ze gewoon negeren? Doen alsof ze er niet waren, terwijl hij beter wist? Al hoewel, misschien waren die gevoelens wel helemaal niet echt. Misschien voelde hij ze nu enkel omdat ze zo dicht bij hem was? Omdat ze zo kwetsbaar was en hij het gevoel had dat hij haar moest helpen? Kon dat het zijn? Kon je het idee krijgen dat je gevoelens voor iemand kreeg, wanneer je je zorgen om iemand maakte? Nee, dat was raar. Of niet? Ergens hoopte hij dat dit het was. Het zou zo veel makkelijker zijn. Avery en hij. Het zou gewoon niet werken. Zij was een gevaar voor zichzelf en anderen, hij was iemand die er van hield de grenzen van anderen op te zoeken en ze over het randje te duwen. Bovendien had hij een dochtertje en de illusie van zijn dode vriendin. Hoe kon hij in dat plaatje nog eens een pyromaan brengen? Want ja, dat was ze en waarschijnlijk was ze nog veel meer dan dat. Het feit dat ze stemmen hoorde en dat die stemmen haar dingen opdroegen, het was iets zorgwekkends. Het deed een hem een beetje denken aan schizofrenie, maar dit hield hij wijselijk voor zich. Ondanks al deze gedachten, legde hij toch zijn vingers onder haar kind, tilde hij hoofd iets op en zoende hij haar. Ze beantwoorde zijn kus, heel zacht maar niet zo zacht dat het hem ontging. Of het feit was dat ze zijn kus beantwoorde, of het feit dat hij haar überhaupt zoende wist hij niet maar al snel trok hij zijn hoofd iets terug. Avery sloeg direct haar blik neer en ook hij wist niet waar hij moet kijken. Waarom had hij dit gedaan? Dit was niet de bedoeling geweest of wel? Nee. Hij kon dit niet maken, hij kon dit haar niet aan doen en zichzelf ook niet. Hij zou Avery waarschijnlijk alleen maar pijn doen, hij zo haar nog meer verwarren. Hoewel het er meestal op leek dat hij zelf alles op een rijtje had, was dit slechts schijn. Regelmatig werd hij geteisterd door nachtmerries en nog vaker werd hij lastig gevallen door de illusie van zijn dode vriendin. Al bijna vijf jaar lang zag hij haar elke dag. Ze had commentaar op wat hij deed, maakte hem bewust van het feit dat ze er niet meer was maar gaf hem tegelijkertijd het gevoel dat ze niet helemaal weg was. Natuurlijk, was het anders dan de stem die Avery in haar hoofd had. Die stem was niet echt, die stem was een hallucinatie. Kate, was een illusie. Dat was iets heel anders, toch? Zelf al zou hij de illusie op zou kunnen houden dat alles goed met hem ging, dan nog zouden Avery en hij niet werken. Hoewel ze nu redelijk rustig was, wist hij dat de stem niet voor goed verdwenen was. Wat als ze op een geven moment wel naar de stem zou luisteren en hem weer zou verbranden? Wat zou er met Aileen gebeuren als hem wat overkwam? Wat zou er met hem gebeuren als Avery zichzelf iets aan deed? De vragen spookte door zijn hoofd en vooral de laatste liet hem niet los. Uiteindelijk had hij een zachte sorry gemompeld, waarna hij zijn blik neer had geslagen. Avery begon te praten, maar viel al snel weer stil. Wat zou er nu door haar heen gaan? Had ze ook gevoelens voor hem? Ja, toch? Of niet? Was het feit dat ze zijn kus had beantwoord, niet meer dan een soort automatische reactie geweest. Nee, dat kon het niet zijn toch? Ineens werd het ijzig stil in zijn hoofd. Hij had zichzelf weer hervonden, zei kalm tegen Avery dat het beter was als ze terug gingen naar school zodat ze haar wonden schoon konden maken. Hij wist dat het niet lang zou duren voor er weer tientallen gedachten door zijn hoofd zouden razen. Zijn hoofd was nooit echt stil. Hij liet haar los en kwam overeind. Nu hij haar warme lichaam niet langer zo dicht bij zich had, werd hij zich weer bewust van de kou. De ijzige wind leek dwars door zijn jas heen te gaan. Op zijn vraag of ze kon lopen, knikte Avery zachtjes. Raven hielp haar overeind, keek haar enigszins bezorgd aan. Zijn bezorgdheid bleek op zijn plek, want ze stond nog een seconden op haar voeten of ze leek al weer om te vallen. Hij greep haar vast bij haar arm in een poging haar overeind te houden mocht ze daadwerkelijk om vallen. “I’m fine.” zei ze. Haar koppigheid deed hem even zachtjes grinniken. Dat ze zelf in een situatie als deze nog koppig kon zijn. “I didn’t say you weren’t.” zei hij. Al geloofde hij eigenlijk weinig van wat ze zei. Iemand die oké was, had niet zo veel moeite om overeind te blijven. Toch liet hij haar arm los, bleef wel dicht bij haar staan zodat als ze weer om zou vallen hij op tijd op kon vangen. Hij was niet van plan haar weer in de sneeuw doen laten belanden. De kou mocht dan wel geen invloed op haar hebben, de modderige sneeuw kon niet goed zijn voor haar verwondingen. Avery hand zocht steun bij hem, hij pakte haar arm weer zachtjes vast. Keek haar voor een moment zwijgend aan. Zou ze straks weer kunnen lopen? Of was het beter als hij haar gewoon op tilde en naar haar kamer droeg? Waarschijnlijk was ze te koppig om dit te laten gebeuren. Aan de andere kant, veel energie om zich tegen hem te verzetten had ze niet. Haar vraag kwam nogal onverwacht. In haar ogen was verwarring te lezen, samen met vermoeidheid. “I...” Begon Raven, terwijl hij zijn blik voor een moment neersloeg. “I don’t know. I really don’t. Sometimes I don’t think before I do. I’m sorry.” zei hij uiteindelijk, waarna hij haar voor een moment aan keek. Een echt antwoord was het niet. Hoewel er geen woord van gelogen was, had ze er waarschijnlijk weinig aan. Hoewel zijn woorden duidelijk maakte dat het geen doordachte actie was, gaven ze geen antwoord op wat het dan precies wel was. “If you can’t walk, I’ll carry you, I don’t mind.” zei hij, om het gesprek maar weer op een ander onderwerp te brengen en omdat hij er niet zo zeker was dat ze de energie zou vinden om naar de school te lopen.