Esther Marylin Campbell

It's a place where a wish will be granted. Come, you'll see I'm right. It's a force that will live on within you. Dark as day is light. It's a place where your dreams will be slanted. And will always be. It's a force that was sent out to win you. Just you wait and see

Carry your own burden .

Vrouw.
20.
17 januari.
Venetië.
Janice Campbell x Crystal Marton
Jason Campbell - R.I.P.


4 oktober, Venetië.

'Wat is er, meisje?' Esther huilde haar ogen uit, ze was haar ouders kwijtgeraakt in het park. Ze had haar handjes tot vuistjes gebald en wreef daarmee in haar ogen terwijl ze zich alleen maar meer drukker begon te gedragen, meer snikken kwamen uit haar vandaan. Een man was door zijn hurken gegaan en voor haar gaan zitten, legde ongewild een hand op haar schouder. 'Ik heb een lolly, wil je die hebben?' Het meisje schudde hevig nee, ze wou alleen maar haar ouders. 'Meisje, je hoeft niet te huilen, je bent zo mooi. Mooie meisjes huilen niet.' Het roodharige meisje haalde voorzichtig haar handen weg, keek hem met rood doorlopen ogen aan. 'Goed zo, braaf meisje, ik heb wel een zakdoek voor je maar die ligt nog in m'n auto.. zou je mee willen lopen?' Het vierjarige meisje bleef hem zonder te knipperen aankijken, het snikken wat ze had gedaan was volledig gestopt. Ze gaf hem geen antwoord, niet non-verbaal noch verbaal. Wanneer hij zich uit zijn hurk positie vandaan haalde en opstond verroerde ze zich niet. Het enige wat ze wou waren haar ouders. Waarom was ze dan ook achter een eendje aangerend die ze zo graag had willen knuffelen. Het was niets voor haar om haar ouders achter te laten. En toch was dat nu gebeurt.
De man greep haar plotseling bij één van haar langs haar lichaam hangende armpjes en stond op het punt om haar abrupt mee te trekken en op dat moment triggerde iets bij haar van binnen waardoor ze hem onmiddellijk schreeuwend terug op zijn knieën kreeg. Recht voor haar begon hij zich op de grond op te rollen met zijn hoofd naar zijn borst kerend. Het meisje hoefde hem daarvoor alleen maar gefocust aan te kijken. Ze had geen idee wat er aan de hand was. Zijn geschreeuw had alle aandacht getrokken waardoor binnen no time haar ouders ook meteen ter plaatse waren, die hun dochter in alle paniek van de vreemdeling meetrokken. Dit was de eerste keer dat ze iemand pijn gedaan had zonder te beseffen dat zij degene was die het had gedaan.

15 januari, Venetië.

Papa was zojuist de deur uit gegaan, op naar zijn werk. Of dat was in ieder geval wat het kleine meisje verteld was, die inmiddels vijf jaar oud telde. Mama bleef thuis om op hun zieke dochtertje te passen, daar had ze speciaal haar werk en Esthers' school voor afgebeld. Alles leek oké, alleen dat was het niet. Haar moeder had inmiddels al een zekere drie kwartier geleden beloofd om ontbijt voor haar te gaan maken. Lichtelijk bezorgd kroop het meisje uit haar warme bed vandaan en rilde meteen toen ze in aanraking kwam met de koude lucht die door het huis rondging. De overloop van de eerste verdieping was nog te doen maar zodra ze met iedere krakerige stap op de trap naar beneden liep werd het kouder en sloeg ze haar handen om haar armpjes heen, kreeg haar moeder al gauw in het vizier in de keuken. ''Mam?'' Vroeg ze met een kraakstem, maar die nog wel in de hoogte schoot doordat ze zo jong was. Ze reageerde niet, waardoor Esther dichterbij kwam en zag hoe er een wijnglas kapot in de gootsteen lag, ze kon de wijn ook duidelijk ruiken. ''Mama?'' Begon ze opnieuw. Alweer geen reactie. Ze legde haar hand op haar heup, wou daarmee haar aandacht trekken. 'Nu even niet.' Reageerde ze plotseling met een stem die allesbehalve warm was. Maar Esther haalde haar hand niet weg, vastberaden om te weten wat er aan de hand was en bovendien waarom ze geen ontbijt kreeg fronste ze en verstevigde haar greep. ''Mama, wat is er aan de hand?'' Op dat moment draaide haar moeder zich om en gaf haar een fikse harde klap tegen haar wang met de rug van haar hand, zo hard dat ze met haar lichte gewicht op de grond viel. Het had maar weinig gescheeld of ze was tegen de tafel aan gevallen. Ze had zichzelf weten op te vangen met haar handen maar haar spieren hadden er wel een opdonder van gekregen, nog maar te zwijgen over hoe rood haar wang zag. Meteen voelde ze de warme tranen over haar tedere gezichtje stromen en langzaam draaide ze haar hoofd om naar haar moeder. Die had inmiddels door wat ze verricht had. 'Oh god, nee, Esther! Het spijt me zo, ik-' Ze stond op het punt dichterbij komen maar ik wou dat niet. Ik wenste vurig dat ze zelf ook zou vallen, zo ver mogelijk van mij uit de buurt vandaan. En zonder teveel inspanning gebeurde dat ook? Ze had geen idee wat en hoe.. maar haar wens kwam uit. Haar moeder schreeuwde van de pijn, greep vast naar haar hoofd alsof die op het punt van exploderen stond. Het meisje bleef fel naar haar staren terwijl de warme tranen over haar wangen bleven stromen, die langzaam koud werden zodra ze verder naar beneden vielen.

20 april, Sicilië.

Twee jaar later hadden mijn ouders dus toch na een hele hoop geschreeuw en frustraties besloten om hun relatie status te verbeteren door op vakantie te gaan. Sicilië had hen uitstekend geleken. Jonge Esther, ik, juichte net zo hard mee als haar vader en moeder, niet wetende dat het een best ruige buurt was, omdat het woord 'vakantie' een hemel betekende voor mij als zevenjarig meisje. Geef toe, voor wie klonk dat nu niet als een vrijheid van alle zorgen, negatieve emoties en hetzelfde eten elke dag weer dat eerlijk gezegd niet zo heel lekker was. En het sprak voor zich dat het daar natuurlijk veel en veel lekkerder zou zijn.
En toch.. toch was de vakantie nog erger dan het thuis was. Mijn ouders leken elkaar hier volledig te negeren in plaats van lief te hebben, zo erg dat ik gezegd had dat ik naar buiten ging om.. ik had geen idee eigenlijk. Allereerst had ik gedacht om door het hotel rondjes te gaan rennen, maar dat was al vrij snel saai geworden dus was ik naar buiten gegaan, wat het allerminste slimste idee geweest was. Ik had al snel het zwembad gevonden, dat door het sparkelende helderblauwe water behoorlijk mijn aandacht getrokken had. In mezelf denkend was ik aan de rand van het zwembad gaan zitten, boos over hoe papa en mama met elkaar omgingen. Waarom hielden ze niet langer meer van elkaar? En waarom moesten ze dat per se doen waar ik bij was. Ik vond het niet leuk, helemaal niet leuk. En ik wou het al helemaal niet horen, waar ze over schreeuwden. Soms had ik wel eens mijn eigen naam horen vallen, maar dan maakte ik dat ik weg kwam, ik wou er niks mee te maken hebben. Helemaal niks. Ik werd uit mijn gedachten getrokken toen ik abrupt werd beetgepakt door iemand en naar een andere plek werd meegesleurd. Ik protesteerde maar hij had daarvoor al snel gezorgd om mijn mond te bedekken en me gewoon wild mee te sleuren, mijn hartje sloeg als een wilde en ik kon me niet focussen of überhaupt zien wie het was.. maar wat ik wel wist aan de geur was dat het niet mijn vader of moeder was. Paniek sloeg in me over wanneer hij me uiteindelijk los liet en ik hem aankeek met grote ogen. Hij waarschuwde me dat ik beter niets kon doen of er zouden erge dingen gebeuren en dat er mannen aan zouden komen om me mee te nemen. Ik snapte er niks van, maar wat ik wel wist was dat ik mijn ouders wou.. ik wou dit niet. En ik begon te huilen in angst nadat ik hem met een fel pruillipje aangekeken had. Het leek wel minuten lang te duren en mijn angst werd alleen maar erger. Ik kon niks doen hiertegen, ze gingen me meenemen naar.. ik wist niet waarheen en ik zou mijn ouders nooit meer zien. Zachtjes snikkend opende ik mijn ogen langzaam toen ik een plotselinge maar zachte hand om de mijne voelde vormen en degene me meteen meetrok. Wanneer de tranen uit mijn ogen schoten zag ik dat het een blonde jongen was dat niet ver van mijn leeftijd af stak. Was hij hier om me te helpen? Het leek er wel op. Meteen ging ik mee in zijn voorbeeld en focuste me volledig op het rennen, waar hij me ook maar naartoe bracht. De mannen daarentegen renden vloekend achter ons aan, maar wij hadden één ding in het voordeel; we waren kleiner en daardoor veel sneller. De jongen wist me door de overdrukke markt in het centrum mee te sleuren, onder kraampjes, tussen mensen en achter spullen door totdat we uiteindelijk bij een verlaten sloppenwijk aankwamen.

Ik leerde hem kennen. Zijn naam was Nick en hij was een enorm zoete jongen die haar gered had. We waren vriendjes geworden. Niet als in vriendje-vriendinnetje of zo. Hij liet me lachen en ik hem. Het was de eerste vriend die ik ooit gemaakt had en de andere zes dagen hadden we ons uitstekend vermaakt. Hij liet me geweldig mooie plekjes zien waar Palermo over heerste en ik was dan ook vrij laat in de middag iedere dag weer terug, waarna ik na het eten meteen natuurlijk weer naar buiten raasde met de woorden 'ik ben voor het donker terug!'. Mijn ouders hebben hem nooit gekend. Sterker nog, ze hadden altijd gedacht dat ik mezelf gewoon vermaakte in een game hal of iets dergelijks. Maar ik en Nick wisten beter. Ik wou de hele tijd bij hem zijn, hij was zo leuk en gezellig. Tot aan de laatste dag hadden we veel plezier beleefd, totdat het er echt op aan kwam. Ik had m'n ouders de avond er voor nog gesmeekt om langer te blijven, maar dat kon echt niet zo zijn. Dus op de laatste dag had hij me een traan-vormig steentje gegeven. Lapis Lazuli. Iets dat ik altijd bij me zou houden. Een herinnering aan mijn droomweek en dat hij echt bestaan had. We mochten dan wel geen middel hebben om contact te blijven houden.. ik zou hem zeker weten ooit op gaan zoeken en hij mij ook, als het lot ons toestemming zou geven. Ja..

28 juli, Venetië.

''Mama, wie is die vrouw en waarom heeft ze koffers mee genomen?'' Vroeg ik stilletjes aan mama, die ik die tijd nog niet bij haar gewone roepnaam noemde. Dat was allemaal later gekomen, wanneer Crystal al enkele maanden in huis woonde. 'He, schat.' Zei Janice, waarbij ze op haar hurken naast me kwam zitten. Dat deed ze meestal als ze iets ging uitleggen, en bovendien hadden we op deze manier oogcontact en hoefde ik niet akelig steeds zo omhoog te kijken, al maakte me dat eigenlijk vrij weinig uit. 'Deze vrouw heet Crystal, en ze komt voor een lange tijd bij ons wonen. Maak je maar geen zorgen, ze is heel aardig en...' Daar stopte ze even, waardoor mijn blik automatisch naar de vrouw gleed, die dus blijkbaar Crystal heette, en haar aandachtig bekeek. Ze kwam naar ons tweetjes toegelopen, en kwam ook op haar hurken zitten, voor mij en mijn moeder zat naast mij. Ik wist niet echt naar wie ik moest kijken, dus keek ik maar naar beneden, naar de laminaat vloer van de hal. Al die tijd, sinds mijn moeder de deur voor Crystal had opengedaan en haar had geknuffeld, en zodoende met haar al een tijdje had lopen praten, stond ik hier nog steeds in de hal, niet wetend wat ik nou echt er van moest vinden. Het feit dat mijn vader nu weg was, was vreemd. Voor hoelang zou hij wegblijven? Zou hij überhaupt nog terugkomen? Wat kwam Crystal hier eigenlijk zoeken? Was het een dienstmeisje? Of de babysitter? Allemaal onbeantwoorde vragen, die door mijn hoofd spookten.
'Hé, Esther.' Begroette Crystal mij, terwijl ze mij over mijn bol aaide en zo dus ook door mijn rode haren streelde. 'Ik kom hier een tijd wonen.' Daar stopte zij ook, waardoor ik omhoog keek, deze keer in Crystal haar ogen. En daar zag ik die blik weer, die mijn oorspronkelijke ouders ook vaak naar elkaar deden. Die blik, waarvan ze niet goed wisten hoe ze mij iets uit moesten leggen. Dit was waarschijnlijk moeilijk voor ze, maar op een of andere manier begreep ik het. Crystal kwam hier een tijdje wonen. ''Komt papa nog terug?'' Een toontje onzekerheid was duidelijk te vinden in mijn stem, in staat om in huilen uit te barsten. Al wist ik niet waarom, helemaal niet. Jason was al een tijdje weg, zelfs al een week. Dus een reden om een potje te gaan zitten janken, had ik niet.
Niet wetende wat ik echt kon doen, besloot ik vanuit mezelf de vrouw, die nog steeds voor me zat, een knuffel te geven. Voor enkele minuten kon ik niet meer loslaten. Op deze manier liet ik blijken dat ik haar accepteerde. Voor zolang het duurde. Eerst moest ze mijn vertrouwen zien te winnen. Ik liet los en glimlachte naar haar. Enkele tranen waren op mijn wangen gerold, waarbij ik haar met glinsterende ogen aankeek en met een klein glimlachje op mijn gezicht.

9 januari, Santa Monica.

Mijn leven was zo fucking kut. Ik zat op een school waar ik in eerste instantie niet eens heen wilde, het was echt fucked up. En toch werd van mij verwacht dat ik m'n uiterste best ging doen of ik zou helemaal nergens meer heen kunnen, volgens mijn jankende moeders. Die overigens nu al weet ik het hoeveel jaar bij elkaar zijn. Ik weet niet hoe, maar ik heb het voor ongeveer twee maandjes uit weten te houden met dat nieuwe wijf en de afgelopen elf jaar heb ik haar niet uit kunnen staan. Het waren de liefste mensen, echt, en Janice heeft, I don't know, de liefde van haar leven gevonden wat haar zo enorm veranderd had, en toch kon ik het niet uitstaan. Ik hield van mijn vader, altijd meer gedaan dan van mijn moeder. Jason. Ik moest per se bij m'n moeders blijven leven, al zag ik hem een aantal keer per jaar. Dat betekende natuurlijk mijn verjaardag, zijn verjaardag, kerstmis en nog wat fucked up feestdagen. Verder zag ik hem nooit, het was verboden. En ik vond het pure bullshit. En nu zat ik verdomme nóg verder weg wat betekende dat ik hem minstens vier jaar niet meer zou kunnen zien.

Dante was ook een speciale vriend geweest, alleen op een andere manier. Hij was mijn beste vriend, niet lang nadat ik Nick ontmoet had. Hij had altijd in de buurt van mij gewoond en hoewel ik op die leeftijd normaal niet zo open was voor anderen.. had Nick me in ieder geval geleerd om open te zijn en mensen meer binnen te laten. En Dante was sowieso jonger geweest dan mij, drie jaar jonger zelfs. Maar dat maakte niet uit, hij had zich altijd gedragen als een jongen die veel ouder was en dat was iets dat ik enorm geapprecieerd had. We werden snel vrienden, heel snel beste vrienden. Niet alleen omdat hij me soms aan Nick deed denken om het feit dat hij ook een straat schoffie was, nee, omdat we iets belangrijks gemeen hadden. We hadden beiden een mutatie, waren we achter gekomen toen we ouder werden. Al had Dante het eerder van zichzelf geweten en heb ik het hem via hem geleerd dat de pijn die ik soms bij mensen veroorzaak niet zomaar iets is. Hell, ik wist niet eens dat dat door mij kwam toen der tijds. Hij vertelde me, nadat een grotere jongen dacht dat hij Dante iets aan kon doen omdat hij blijkbaar geld wou hebben voor iets en ik hem alleen maar aangestaard had en hem daarmee naar de grond had gekregen, dat hij niet de enige met een gave was. Blijkbaar heerste hij over Psionic Blast en Emotion Manipulation, dat ook betekent zoals 'spelen met het brein', wat ik ook kan. We wisten natuurlijk niet wat ik allemaal kon.. en daarom gingen we testen. Eerst op anderen, we wouden elkaar geen pijn doen. Eerst was het voor de lol, op een afstandje buiten zicht.. maar toen we opgroeiden werd het menens. Mensen die ons pijnigden werden gestraft en dat deden we door middel van voornamelijk onze mutaties. Er was eens een meisje dat mijn beste vriend dacht uit te maken voor straat freak wanneer hij dertien was en ik zestien. Ik pikte het niet en beval hem om haar aan te vallen met zijn mutatie, wat tot een heleboel gekrijs en geschreeuw leverde. Achteraf had ik niet eens echt door gehad dat het meisje zó verschrikkelijk veel pijn geleden had. Dat was ik. Eerst doen, daarna denken. Of eigenlijk soms helemaal niet eens denken, het boeide me allemaal niet. Ik dacht alleen aan mezelf. En dat was de reden waarom ik naar Santa Monica had moeten gaan van m'n ouders en Dante vaarwel had moeten zeggen, al hadden we natuurlijk wel nog altijd contact gehouden via mobiel en shit.

Ik had m'n eigen studentenvereniging op weten te richten na een.. leuk gesprekje met de mentor waarvan ik z'n naam niet wist. Boeiend ook. Wat me wel boeide was dat we nu al een aantal leden hadden. In totaal telde die er nu zeven. Chloe, Jimmy, Oliver, Liz, Christian en Nick waren namelijk officieel lid. Ja, Nick. De blonde jongen van twaalf jaar geleden die mij gered had van drie smerige gasten die leuk gedacht hadden mij mee te nemen naar waar dan ook. Mooi niet dus. Waar ik me wel over verbaasd had was het feit dat we elkaar hier, in Santa Monica op Monica High School, weer ontmoet hebben. Twaalf jaar zonder contact.. ik had gedacht dat ik alles zelf verzonnen had en zelfs zelf het steentje gevonden of gestolen had in een verwaande opwinding die ik over me had gehad.

En daar was hij dan, alsof het allemaal niet uit gemaakt had. Zoveel tijd. Alsof er ook niks tussen hen veranderd was.. en toch was álles veranderd. Ze was harder geworden, gemener en bovendien ijziger. Weinig kon haar meer schelen en in eerste instantie hem ook niet. Nick was wel het laatste waar ze aan kon denken. Haar echte gevoelens opsluiting kwam toen ze hem met een ander meisje had gezien waar hij blijkbaar zijn hart aan gegeven had. Dat was het punt dat ze Die Hard in volle leven geblazen had en een aantal mensen bij elkaar had weten te schrapen die maar al te graag mee deed met hangen. Dat was hun eerste doel geweest, 's avonds en 's nachts South Central rond stalken en ruzie zoeken. Iets dat hun goed gelukt was ook. Ze hadden mensen bedreigd, een eigen clubhuis toegeëigend en een behoorlijke reputatie opgebouwd. Zij was de leidster, iedereen wist het in South Central dat ze bij haar uit de buurt moesten blijven. Ze was gevaarlijk, een psycho, maniak, wat ze haar dan ook maar mochten noemen. Daar bleef het niet bij. Drama begon te komen in de club. Leden begonnen zich terug te trekken of kwamen niet meer opdagen, waarschijnlijk omdat ze te schijterig waren voor hun machtige studentenvereniging wat eerder een bedreiging genoemd kon worden.
Chloe liet niks meer van zich weten, was van de een op de andere dag verdwenen. Jimmy flikte het om mij te slaan in een uitbarsting om niets en sindsdien had ik hem verbannen. En ik geloof ook meteen verdwenen. Niemand had ooit maar wat gehoord van de knul en hoewel ze één keer zichzelf afgevraagd heeft waar hij heen gegaan zou kunnen zijn, heeft het haar verder niet meer geïnteresseerd. Oliver was van school af gegaan, terug naar waar hij ook alweer vandaan mocht komen. En toen bleef de club over met nog maar enkel vier personen. Christian, Nick, Liz en zijzelf.

Vanaf toen wist ze het voor elkaar te krijgen om niet enkel Christian op te fokken met haar brutale gedrag maar om hem voor een lange tijd zo erg te kwetsen dat niet alleen hij, maar ook zij er emotioneel van werd. Nick had haar ook al gefriendzoned door haar te vertellen dat, ondanks dat hij en zijn vriendin inmiddels uit elkaar waren gegaan, ze nooit wat zouden gaan hebben. Maar ondertussen had hij haar wel meegevraagd naar het prom bal dat de school georganiseerd had. 'Als vrienden.' Dat waren zijn letterlijke woorden en ook al had ze misschien haar gevoelens en emoties op een laag pitje gezet; ze had nog altijd wat voor de blonde jongen gevoeld. Ze raakte ervan in de war. Het werd zelfs zo erg dat ze er genoeg van had en aan zichzelf een einde wou maken op het dak van het slaapgebouw midden in de nacht. Alleen waren Nick en Liz haar voor geweest en hadden ze haar in veiligheid kunnen brengen voordat ze maar echt door ging met het doorsnijden van haar polsen. Het had zo verdomd goed aangevoeld.. en toch had ze de kans niet langer kunnen krijgen om zichzelf te verwonden.
Ze ging een depressieve fase door en ze had zich daarvoor opgesloten op de zolder van het clubhuis. Ze stierf zichzelf letterlijk uit en sliep ook nauwelijks meer. Niemand wist echt hoe het met haar ging. Liz bleef liever weg van het clubhuis, Nick had zijn whatever zaakjes in de achterbuurt en Christian kwam ook niet langer meer langs vanwege het feit dat ze behoorlijk ruzie hadden gehad. Het roodharige meisje was alleen en dat was iets dat ze kon voelen en duidelijk van zichzelf merkte. Dus had ze besloten om zelf mensen binnen te slepen in het clubhuis van buiten en ze te pijnigen met haar mutatie. Zo erg te pijnigen totdat ze zich er zelfvoldaan van begon te voelen. Haar krankzinnigheid werd erdoor gevoed. Het kwam zelfs tot op het punt dat de boodschappers, opgepikte hoertjes en drugs vervoerders die ze oppakte de grens bereikten van de dood. Het hield daar niet bij op. Ze raakte nog erger in haar eigen hoofd verward dat ze zelf in het drugs dealen was geraakt. Mensen begonnen haar steeds meer te vrezen in de achterbuurt en alles werd voor haar geregeld. De roddels hadden zich verspreid, zij was de baas in de achterbuurt en niemand anders.

Die Hard bestond nauwelijks meer, maar de banden tussen de vier leden waren er nog altijd. Zwakjes maar ze waren er wel. Op school zagen ze er elkaar zelden. Maar in geval van nood stond ieder voor de ander klaar, dat was duidelijk. Werd er met haar of met iemand anders van de club gemold, dan werd dégene gemold. Ze waren de meest gevreesde mensen op school. Er was dan ook niemand meer die hun pestte. Zij waren de pesters als het even kon. Al was Esther nauwelijks meer op school te vinden. De enige keer dat ze nog op kwam dagen was voor haar examens. Die ze dan ook, wonder boven wonder, allemaal net aan gehaald had. Buiten de examens had ze zichzelf weer terug opgesloten in het Die Hard clubhuis. Totdat ze eens zin had op een dag om buiten een rondje te gaan lopen in het daglicht, bijna schemering van de avond. Vreemd genoeg was had ze, de enige keer dat ze haar ogen van de grond gehaald had en naar de andere kant van de straat keek, daar Christian opgemerkt en hij haar ook. Lichtelijk enthousiast had ze dan ook de weg willen oversteken om met hem te kunnen praten, aangezien ze er beiden uit hadden gezien dat ze het wel konden gebruiken.
En daar was het.. een auto had haar geraakt met volle snelheid, niet eens de moeite genomen om ook maar te stoppen na het 'ongeluk'.

De roodharige meid belandde in het ziekenhuis voor twee weken. Na een week had ze het voor elkaar gekregen om uit de coma te ontwaken en daar recht voor haar Christian te zien, die al die tijd bij haar gebleven was. Dat was dan ook het moment geweest dat ze tot haar zinnen was gekomen en er achter kwam dat haar hart niet voor Nick gebonkt had, maar voor hem. Daarbij ontdekte ze ook van hem dat ze niet de enige was met een mutatie en wonder boven wonder was ze toen hélemaal verkocht. Ja, de ijskoude en emotielozie vurige koningin begon weer terug te komen tot haar innerlijke kluisjes en ze langzaam open te maken. Enkel voor hem.
Tegen de wetten en regels in hadden ze samen het ziekenhuis verlaten en aangezien ze allebei afgestudeerd waren waren ze tot de beslissing gekomen om het graf Santa Monica te verlaten en terug naar hun geboorteland te gaan. Italië. Venetië was de uiteindelijke keuze geweest, merendeels omdat ze daar allebei geschiedenis hadden en Esther zou graag haar beste vriend weer terug willen zien. Dante. Na vier jaar snakte ze terug naar iemand die ze al langer dan iedereen kende en aan wie ze alles zou kunnen vertellen.

De drie begonnen in Venetië hun eigen pact en raakten daar, doordat ze daar alle drie historie in hadden, terug in de business met dealen, vechten en vooral het territorium claimen wat tot hen toebehoorde. Totdat ze op een dag te horen kreeg dat Dante bezocht was door een vrouw die blijkbaar ook een mutante was en hem graag mee genomen had naar.. wist zij veel waar. Dus Christian en zij bleven alleen achter. Achter in Venetië voor de mensen waar ze onder werkten. Doordat Dante weg was gegaan hadden ze besloten om niet langer voor zichzelf te werken maar onder iemand. Venetië was groot, daar waren ze achter gekomen. Te groot voor hun tweeën, hoe treurig het ook klonk.
Ze kregen daarom ook opdrachten zoals winkels beroven van hun geld en zo hadden ze dus ook op een dag een telefoontje dat ze een slijterij moesten beroven van de buit die het had. De twee, zo'n goed team als ze waren, slaagden er natuurlijk in. Alleen een klein detail wat ze gemist hadden waren de twee mutanten die daar toevallig op dat tijdstip wijn hadden moeten kopen en hun met alle gevolg van dien tegenhielden. Of voornamelijk.. de vrouw. Een roodharige vrouw, waar ze Dante ook eens over had horen praten. Hierdoor moesten ze meekomen naar waar ze ook maar heen gingen en dat was Genosha Island. Terug naar Dante, en dat was eigenlijk maar goed ook. De jongen kon het ook nooit alleen af, merkte ze maar weer. Maar bovenal was ze eigenlijk van binnen wel opgelucht dat ze nu hopelijk zonder achterbuurt drama een beetje normaal met Christian kon hangen, ondanks het feit dat ze meteen hier al een slechte naam gecreëerd hadden door het feit dat ze de wijn van het schoolhoofd en de biologie docent gestolen hadden.

tag: Esther CS  •  words: -----  •  notes: CS  •   template made by emily ( serendipity * )

•   •   •   •   •