Hi, who are you? &Daniek

Zachtjes streek Daniek met haar hand over de hals van de grote zwarte fries die in de laatste dagen een goede vriend van haar was geworden. Daniek had altijd al een liefde gehad voor paarden, de manege was een tijd lang de enige plek geweest waar ze zich vrolijk en veilig voelde. Dit leek nu ook een beetje weer zo te worden, de laatste dagen bevond ze zich weer vaak in de stallen. Ze hield met het verzorgen van de paarden die ze nu onderhand allemaal al wel kende, het waren allemaal stuk voor stuk leuke paarden maar toch was Basilas toch wel een beetje haar favoriet geworden. De zachtaardige grote fries, het was echt zo'n lief beest. Ze pakte de teugels vast en liep de stal uit richting de uitgang van de stallen. Ze had al verteld dat ze even een buiten ritje ging maken met het dier zodat ze niet zouden afvragen waar hij gebleven was. Het was namelijk verboden dieren mee te nemen naar je kamer of iets dergelijks, niet dat het echt makkelijk was om een paard mee te nemen naar je kamer met alle trappen. Maar Daniek snapte hun zorgen wel, het moest natuurlijk niet zo worden dat de paarden ergens voor misbruikt zouden worden, dat zou wel heel respectloos zijn. Buiten liep Daniek even naar de picknick tafel toe om zo makkelijker op het grote dier te komen. Anders moest ze nog eventjes raar staan hupsen om in de beugel te komen met haar voet, dat was namelijk niet echt makkelijk bij een groot paard als Basilas. Het paard bleef kalm en relaxed bij de tafel staan tot Daniek op zijn rug zag en nog eventjes haar beugels goed deed door ze nog even iets korter te doen. Ze gaf zachtjes been want ze wist dat het dier heel braaf reageerde op haar beenhulpen en hij begon rustig te stappen. Daniek liet de teugels een beetje lang, ze vertrouwde het paard goed genoeg, hij zou er niet zomaar vandoor gaan. Het was bovendien ook iets fijner voor hem als ze wat losser hingen, kreeg hij nog een beetje meer ruimte. Wanneer hij de sneeuw onder zijn hoeven kreeg stopte hij eventjes en boog hij zijn nek naar beneden toe uit nieuwsgierigheid. Kort moest Daniek lachen, hij was er blijkbaar nog niet uit geweest in de sneeuw, dit jaar in ieder geval niet want het beest was nog helemaal versuft door de sneeuw. Gelukkig vond hij het niet eng en pakte hij zichzelf al snel weer op. Daniek had hem even de tijd gegeven om de sneeuw te ontdekken en wanneer ze weer been gaf ging hij ook gewoon weer rustig door met lopen. Af en toe kwam ze nog een leerling tegen die haar dan even aankeken en groette. Zoals gewoonlijk groette Daniek dan gewoon vriendelijk terug en glimlachte ze eventjes. Wel waren er een heel stuk minder leerlingen zodra Daniek verder van de school weg ging, logies, het was ijskoud. Maar zij zat nu fijn op deze grote fries, lekker ingepakt in een warme jas. Wanneer ze op het strand aankwam stond er wel een koude wind, die maakte dat het eigenlijk toch nog best koud werd. Dan moest ze maar eventjes een beetje werken om het warmer te krijgen. Ze draafde aan met het paard maar ze liet Basilas niet al te snel gaan. De grens met het water was duidelijk zichtbaar, door de golven was het niet mogelijk voor het water om te bevriezen dus kon je het gewoon zien. Je wist alleen maar nooit wat er allemaal op een strand kon liggen of misschien was er wel ergens een verdwaald plasje. Ze wilde niet onderuit gaan met Basilas, ze was eigenlijk vooral bang dat hij zich zou bezeren, meer dan dat ze zichzelf kon bezeren. Kort ging ze ook in galop op een stuk waar de sneeuw iets minder dik was en er eigenlijk maar een klein laagje lag. Wanneer ze bij wat rotsen aankwam op het strand besloot ze om via het bos terug te gaan. Ze draaide het dier en liet hem het bos in stappen. Dampwolkjes kwamen van het zwarte paard af en zelfs blies ze ook dampwolkjes uit. Ze gaf het dier even een paar keer een klopje op zijn hals en hij brieste tevreden. Veel haast had ze niet en liet het dier dus gewoon op zijn eigen tempo stappen, wat nog best langzaam was. Hij bewoog wel heel mooi met zijn nek vooruit gestrekt. Zodra ze weer iets dichter bij de school was zag ze een meisje lopen door het bos heen. Een blond meisje, en ze liep richting het bevroren meer, het bevroren meer waar Daniek al wel van op de hoogte was geweest. Ze ging er dan ook met een boog omheen. Ze liet het paard dichter naar het meisje toe stappen en wanneer het meisje bijna leek uit te glijden doordat ze het meer op was gegaan liet Daniek Basilas halt houden. Het meisje had zich gelukkig nog op tijd vast kunnen pakken aan een bosje waardoor ze niet gevallen was. Daniek liet Basilas nog ietsjes dichterbij komen aangezien het meisje nog niet door leek te hebben dat Daniek er ook was met het paard. Ze stapte af en ging naast het grote zwarte paard staan. "Gaat het?" Vroeg ze nu aan het meisje terwijl ze naast het hoofd van Basilas was gaan staan. Ze liet haar hand even over zijn neus gaan en keek het meisje vriendelijk aan...

Zachtjes en liefdevol aaide Daniek de grote zwarte fries met de vriendelijk bruine ogen terwijl ze naast hem stond en het meisje aankeek die net bijna was uitgegleden over het ijs. Haastig kwam het meisje overeind en liet ze de struik los die ze snel had vastgegrepen wanneer haar voet slipte over het ijs. Ze klopte nog eventjes het sneeuw van haar jas af. "Ja, het gaat wel." Glimlachte het meisje wat genegeerd, maar ze zag er ook heel vriendelijk uit. Daniek glimlachte zachtjes terug naar haar met een vriendelijke blik in haar ogen. Het meisje hoefde zichzelf niet te schamen en dat wilde Daniek haar ook graag duidelijk maken. Als er iemand was die zichzelf echt wel stil kon houden over een klein blundertje van iemand anders was het Daniek wel, het meisje was echt zo lief als maar kon. Die deed nog geen vlieg kwaad en ze leefde ervoor om mensen op te vrolijken. Ze was altijd echt een engeltje en hield altijd iedereen met liefde uit de brand. Het was zelfs zo Daniek zelfs wat vriendelijker was naar anderen dan naar zichzelf, ze zou eerder haar leven geven om iemand anders te helpen dat uit zelfverdediging als het ware. Dat terwijl ze zelf van binnen in duizend stukjes was gebroken en zelf soms ook wel eens wat hulp kon gebruiken, al was het maar de vraag of ze die accepteerde. Ze wilde namelijk niemand tot last zijn gezien het haar zo vaak naar haar kop gesmeten was dat ze een grote last was voor haar ex-vriendje, iemand die niet helemaal goed snik was, dat wist Daniek ook wel maar toch nam zij dingen vaak te snel persoonlijk op. "Dankje." Vroegde het meisje er nog snel aan toe en Daniek knikte vriendelijk. "Ehm, ik ben Annabel." Zei het meisje kort daarnaar terwijl ze haar hand uitstak. Daniek liet de teugels los van Basilas, die wel zou blijven staan, ze vertrouwde hem erop. Ze deed wat stappen dichterbij het meisje en nam haar hand vast om die eventjes kort te schudden. "Aangenaam, ik ben Daniek." Zei ze nu uiterst vriendelijk tegen het meisje met een glimlach op haar gezicht. De grote fries achter haar bleek toch niet helemaal besloten te hebben om daar achter te blijven en weer een paar stappen en Daniek's richting waarbij hij kort zijn neus tegen haar jas aan duwde. lachend draaide Daniek zich om naar het dier die haar met zijn vriendelijke bruine ogen aankeek. Ze nam opnieuw weer de teugels vast voor als hij het ijs op mocht lopen als geloofde ze dat hij dat wel zou laten. Ze keek het meisje weer aan. "Hou je van paarden?" Vroeg Daniek nu aan het meisje om misschien een onderwerp te kunnen beginnen, en dat was eigenlijk de enige vraag die ze zo kon bedenken gezien er een groot zwarte paard achter haar stond...